aftellen + gedicht

Morgen is het Pasen, iedereen met de kleine koters plat op de buik om in het frisse lentegras te zoeken naar dat laatste ei, het was een dozijn, waar is verdorie dat twaalfde mormel? Ik zie jullie in gedachten al bezig en peins vrolijk ha, die truut zal mij niet overkomen. Neefjes en nichtjes hebben hun mama's en papa's en grootouders, die zich daarmee kunnen bezighouden. De nonkel hoeft daar niet bij te zijn. Die mag zich voorbereiden op zijn eigen kleine feestje in de namiddag. Hoe oud ie wordt? Onwaarschijnlijk snel terug te vinden via Googel en als dat niet lukt, dan kom je het me morgen maar vragen.


Er zullen alvast twee dichters aanwezig zijn, met een bende vrienden daarvan. Daarbij, ze voorspellen niet al te warm weer, dus waarom de hoop niet komen vergroten? Als de zaal dan te klein wordt, kunnen we lekker dicht bijeen kruipen, want dat zou toch lekker warm zijn, niet? We kunnen er misschien gelijk een groepsknuffel van maken...

Hieronder een gedicht, dat door iemand uit een wedstrijdjury voorzien werd van volgende commentaar:

Je raakt me volledig kwijt. Ik vind geen eenheid in de zinnen, alsof het allemaal losse woorden zijn die je in een schaal gegooid hebt en flink door elkaar geroerd.
Nee, kan er niet blij van worden.
Hoop volgende week op iets waar meer eenheid in zit, iets waar je geen muren om je zinnen heen hebt gebouwd.
Dit is niet wat ik had verwacht van een finalist.

Vervolgens mijn gedicht zelf:

en weet je nog

zo nu en dan verdronken
in het waas van ooit
waar herinneringen dwalen
door het herfstverdriet na ons

als we het over woorden hadden
en wij zo vaak verdwenen
in onze zinnen waar dan
jij mij en ik jou
zomaar terug gevonden

na uren lang verloren
gewoon teruggewonnen
omdat we los durfden
wat niet van ons

om dan samen arm
in arm in de zetel
ijsbloemen op ramen
te bewonderen wie
die ander zomaar kon

betoveren

Vertel mij eens, beste: hoe kan je nu losse woorden in een schaal gooien, flink door elkaar roeren en vervolgens dit bekomen? Hier heb ik dus geen vrede mee, integendeel, met vragen zit ik en blijf ik zitten. Misschien moet ik wel aan de parel, mooie, afgeronde parels met wat zwijntjes om die af te maken. Het dozijn, maar dan met dertien. Al dacht ik het niet.

Voilà, stoom eraf, nu kan ik weer verder, met het enige dat er echt toe doet.

Frans V.

vrijdagvoornemens + gedicht

Er is een nieuwe afspraak ten huize Nip-Vlinderman gemaakt: vanaf nu is elke vrijdag, tenzij er iets gepland staat, lazy-fridays-night. Wat dat inhoudt? Om te beginnen wordt er niet gekookt, maar gefrietenvreterd of gepittaleerd. Er wordt een filmpje gehuurd en vervolgens geconsummeerd met acht ogen (hulpstukken meegeteld). Knuffels zullen gedeeld worden, poesjes gestreeld (Miss Jackie T mag ook iets hebben, nietwaar?), kleinere blogstukjes gelanceerd, aanbellers geweerd, kortom, we zullen niet thuis geven voor wat dan ook, zelfs al zijn we wel degelijk thuis. Nip heeft soms echt geniale ideeën. Al heb ik onmiddellijk getemperd en gezegd dat we elkaar onderhand al genoeg kennen, dus of het zal blijven zoals nu voorgesteld...

Naar aanleiding van nogal wat euthanasie, al dan niet actief, de laatste weken ben ik zelf nogal bezig met wat en hoe en waarom, alhoewel, met dat laatste waarom wat minder.

eu thanatos

zie hoe het leven dan
na jaren vol geweldig
afglijdt naar het einde
hem onder druk zet
het beste voor
het laatste

onvermijdelijk

finaal zal hij willen
beslissen voor zichzelf
daar en dan, zo moet het
zal het en niemand die
zeker God niet

Hij begrijpt toch

en anders zal hij
welzeker uitleggen
zonder hand, zonder tand
maar met heel veel hart
dat hij het individu
zoals Hij het gewild

nietwaar?

Frans V.

jezelf ja + gedicht

Nog één dagje ploeteren en we zijn weer aanbeland bij een weekend. Een lang weekend, extra lang ook, want pas het weekend daarna zitten we met dat gestolen (zomer)uur. Ik beloof veel geluier en op zondag veel gepalaver over koetjes, kalfjes en andere zaken. Zo een beetje zoals nu. Niet al te veel diepgang, niet al te veel 'uit het leven' gegrepen. Zo kan ik niemand voor het hoofd stoten, geen gevoelige tenen bekeien. Als ik het achterste van mijn ziel zou willen laten zien - mijn tong kent iedereen toch al - zou deze blog immers niet de juiste plaats daarvoor zijn. Iemand zou zich erin kunnen herkennen, of iemand die hij of zij kent, of zijn droom in woorden lezen... En ach, dat kan niet in deze wereld.

Ik wauwel maar een eind weg. Niet op letten, na een driekwart voormiddag last van vloeibaar darmprotest ben ik niet van de vrolijksten. Gelukkig hield het dus nog tijdig op om er een min of meer comfortabele dag van te maken. Soms moet het niet meer zijn dan dat: tevreden zijn met het simpele feit dat het goed is zoals het is. Dat je zonder bijkomende problemen een avond kan bereiken. Enzovoort enzoverder enzomeer.

wees jezelf

hij draagt zijn hart voor
met lillende stem, bloederig
de dorst in zijn ogen naar
erkenning voor dergelijke daad
van blinde overgave aan zij
die van hem de wereld verwachten

album teruggedraaid
kleine jongen toont
geschaafde knieën
pas daarna waterogen
bij de oorveeg om
toch zo onvoorzichtig
gloeiende oren

neem dit vlees
mijn vrees erbij
dat het allemaal
toch voor niets

hij smeekt hij preekt
spreekt iedere dag
over wat hij ziet
schijnbaar de enige
van zijn hele klas
iemand met ogen die
toch slechts blind
wordt weggekeken

Frans V.

de dood + gedicht

Hugo Claus, de man die schreef, die dichtte, die regisseerde, is niet meer. Met het vooruitzicht van een gedegen aftakeling in het vooruitzicht, heeft hij voor actieve euthanasie gekozen. Je moet het maar doen. Tot op de laatste dag van zijn kunnen een bijzonder heilig huisje verder intrappen. Waar vind je ze nog zo consequent? Niet per se snel en dichtbij, naar mijn gevoel.

Waar ik even naar toe wil. Een vriendin heeft een tijd terug uiteindelijk ook een bepaalde - zelfde - keuze gemaakt. Zij hield ook van de waardigheid en de mogelijkheid dus om daarbinnen eigen keuzes te maken. En eigenlijk is het ongelooflijk hoe snel een mens steeds weer de draad van het leven oppikt en er verder mee gaat, alsof er geen gemis mag of kan zijn. Eventjes wel, maar dan moet het maar gedaan zijn met al dat emotioneel gedoe. En de doorsnee mens, die pikt dat allemaal zonder meer - ben ik daarmee ook (zo) doorsnee?

Vermits ik geen zin heb die laatste vraag te beantwoorden, bedenk ik u nog met een wedstrijdgedicht van enkele weken terug. Beetje zinnen verzetten met een dichtersstreepje.

gij en ik

bij leven en welzijn
groet ik u de mens
waarvoor respect, gij ook
zoon van een moeder van
een voorvader van de stam
die niet anders kan dan
vertakt en verspreid

en mocht het zo zijn
dat uw wereld verder
gij nog steeds onderweg
naar God en zijn gebod
en ge hulp zoudt aanvaarden
bied ik u de laatste
euthanasie zonder cel
omdat ge niet beter weet

en ik zal daarna zwijgen
als het graf dat gij dan
gedolven en zult zijn
waar ge kiemen zult
bestaan en ontwikkelen
gij het laboratorium
van moeder aarde, uw natuur
getrouw tot in den dood

Frans V.

werkstress + gedicht

Elke avond wordt het weer wat later voor ik hier verschijn, maar dat is omdat ik tegenwoordig gewoon moet bekomen van een werkdag die zo vol als een ei zit en dan ook nog eens voorbij gevlogen is, zonder dat ik het gevoel heb iets van betekenis aan werk verzet te hebben. Als ik er even objectief op terugblik, is het natuurlijk zo dat ik (alweer) getoverd heb voor de collega's, maar dat mijn eigen werk is blijven liggen. En om nu eens heel kort door de bocht te gaan: misschien moet ik het gewoon bij mijn eigen taakomschrijving (waar die zich ook ergens moge bevinden) houden en de rest de rest laten. En bij iedere klacht verwijzen naar die taakomschrijving (waar die zich ook blablabla...) Probleem is dat ik niet zo in elkaar zit. En dat ik dus ergens op zoek moet naar een gulden middenweg ter zake. Had ik daar maar eens de tijd voor tíjdens mijn uren :-)

Ergens is het wel best grappig. Waar ik in mijn vrije tijd vooral tracht bewust bezig te zijn met onthaasting, bak ik er op de werkvloer doodgewoon niets van. Niet dat ik wil lanterfanten en ervoor betaald worden ook, verre van, maar een beetje menselijkheid op die werkvloer zou toch best wel mogen, niet? En daarom dat ik dan hier jullie wat kom vervelen met denkprocessen die ik eigenlijk later wil hebben... Hm, tijd voor een beetje remspoor op de arbeidsweg, dat denk ik ervan.

CC - een revival

opzij opzij OPZIJ
ga weg ga weg GA WEG
hij heeft een ongelooflijke HAAST

hij beukt door grauwe gangen
de jagerspas er stevig in
geen tijd wil hij verliezen
want iedere seconde telt, ja
er ligt nog werk op zijn plank

hij rept zich van cliché
tot volgend nieuw probleem
waar hij voor een stuk betaald
zijn helse ritme zelf bepaalt

in gedachten
in werkelijkheid

draagt hij bolhoed en een snor
met een zwart witte wandelstok
zwierig door het jachtig leven
dat hem maar niet wil geven
waarvoor hij toch zo helemaal

Frans V.

(eerste vers vrij naar Herman van Veen)

Mededeling: Poetry slam

Voor wie overmorgen nog niets gepland heeft en wel van slammen houdt:

Donderdag 20 maart 2008

Poetry Slam in Rodderdem

Proeflokaal de Ridder
Mauritsweg 28 Rotterdam
Toegang gratis
Aanvang: 20.00 uur

Antwerpse actua + wedstrijd + gedicht

Dit weekend heb ik de krant niet gehaald en dus sta ik een beetje achter met de (Antwerpse) actua. Niet dat er veel nieuws zou te melden zijn, dezelfde shit blijft ons zowat elke dag achtervolgen op een poëtische uitzondering na, maar ik voel me alsof ik een dagje vakantie achter de rug heb, terwijl het gewoon zondag was... Nu ja, niet veel aan te doen. En trouwens, ondertussen zit de maandag er ook alweer zo goed als op, dus nog effie vier dagen doortrekken en het is alweer weekend. Zeg nu nog eens dat ik geen optimistisch bloed door de aderen zou stromen hebben ;-)

Vanavond is trouwens best een spannende avond. Bibi dingt immers na 8 weken wedstrijd mee in de finale voor het predikaat beste strijddichter op Gedichtenfreaks, waar er een heuse Piramidestrijd woedt (en ja, dat is technisch bekeken tot vier maal strijd in één zin). Medefinalist Artifex legt me in ieder geval het vuur aan de schenen. Ben benieuwd naar het juryrapport ook, want daar haal je altijd wel weer wat anders uit dan het spiegeltje-spiegeltje-aan-de-wand-gedoe.

Nip heeft zojuist heerlijke Chili Con Carne gemaakt. Totaal doof, stom en blind voor de mogelijke gevolgen daarvan, bewijst ze nogmaals dat er wel degelijk een verdomde driesterrenkok in haar verborgen zit. Waarschijnlijk verschijnt dat later op de week nog op haar en Britt's kookblog, dus kunnen jullie altijd daar eens een kijkje gaan nemen naar hoe en waarmee je hetzelfde kan (laten) bereiden. Enige tip: easy on the Chilipowder...

ongezegd

ik heb het je niet meer
verteld, hoe kon ik ook
praten zonder oren
loze woorden lozen
doet elke schipper al genoeg
bij de kleinste storm op zee

dat het maar een droom
waarin jij meespeelde
voor interpretatie vatbaar
misbegrepen ook, jij wist het
voordat ik het schedeldik
glashelder voor ons had

het is hier maar kil
vandaag mis ik de hitte
van een fel gebekt verwijt
dus schrijf ik het maar
om het niet te vergeten
nu het eindelijk daar

Frans V.

Per Podium Mobile + gedicht

Na een rustig avondje bij Schone Moeder Lenie zijn we weer aanbeland bij een zoveelste zondag. Deze avond staat er nog een (stiekem) verjaardagsfeestje op het menu. Sacha De Bakker viert een goed jaar (1972), in aansluiting op een poëtisch avondje Per Podium Mobile, u allen uiteraard bekend als een organisatie van Stichting Zondag! Voor meer info, locatie en nog van die dingen, zoals deelnemers aan het poëtisch podium: gewoon gortdroog HIER klikken. En vervolgens alle geplande activiteiten voor deze avond annuleren en afkomen natuurlijk ;-))


Voor volgende week hebben al een aantal mensen toegezegd, al kunnen er altijd nog wel meer bij. Daarom nog even de uitnodiging hieronder hernemen, zodat iedereen weet waar en hoe en hoe niet. Gewoon gezellig samen zijn op één van de tofste pleintjes van Antwerpen, vrienden en familie en collega-schrijvers allemaal in één kroegje. Beetje kletsen, beetje zwansen, wie weet een dichtje hier of daar.

intermezzo supprematio

hij richt zich op
haar einde, zijn einde,
waar zij beginnen,
hun leven samen als
het potje onder, rond
het plantje een geheel

met de liefde voor het water
dat groeien doet wat bloeien moet
een streepje kleur doorheen de sleur
van elke dag weer op en door de tijd
die hen nader heeft gebracht
in een hemelband op aarde

Frans V.

trouwkostuum + gedicht

Het was een fijn feestje gisteren. Annemie zag er stralend uit, het vele volk babbelde naar hartelust over alles waar maar over te babbelen viel en Nip en ik hebben samen met Hannah en Lilith, onze bruidsmeisjes, nog één en ander geregeld in verband met onze huwelijksuitnodigingen. Stilaan neemt dat dus ook vaste vorm aan en valt daar weer een vinkje te plaatsen op onze to do-lijst.

Deze namiddag ga ik dan ook nog met Broer Jurgen en zus Silvie op trouwkostuumjacht, zodat ook dat van de baan is. Voila, daar moet u het vandaag voorlopig mee stellen. Misschien dat ik later op de dag nog kom vertellen hoe het allemaal verlopen is, maar dat hangt af van waar ik op dat moment vertoef en of ik de PC van Schone Moeder Lenie even aansla ;)


Om af te ronden: Miss Jackie T doet iedereen de kattengroetjes en wenst u een fijn en welgevuld weekend toe. Zelf zit ze nog na te genieten van een achteloos vergeten af te sluiten brikje halvolle melk :p

uitgerangeerde mens

weggelegd naast de hoop
op een beter leven rekenen
gebeurt hier van dag tot dag
naargelang het gerinkel
in een opgehouden hand

ligt in een hoekje de figuur
van wat eens een mens rechtop
het hoofd de kin vooruit
van afspraak naar afspraak
met een vinger op de chronometer
tot de ratrace hem onderuit
tot verticale stilstand

de ochtendspits raast hem voorbij
terwijl hij zijn dromen deelt
met het koud plavuis, hij negeert
het feit dat de tijd alles regeert
hij denkt alleen aan over leven
in termen van alstublieft

Frans V.

Electrabel + haiku

Deze avond gaan Nip en ik een feestje bijwonen ter meerdere eer en glorie van Annemie P., onze instructrice (duur woord hoor) toneel. Maart is blijkbaar een vruchtbare maand om te verjaren ;) Schone Mama Lenie blijft daarna bij ons logeren, dus moet er nog wat opgeruimd worden... Nu, met veel plezier, vermits ik een aantal overuren mocht/kon opnemen en dus samen met Nipje wat door het appartement kan razen.

Wat betreft mijn factuur van Electrabel: iedereen die ik erover aanspreek, stelt dat het gewoon niet kán. Dus moet er een foutje ingeslopen zijn. En dus ga ik alvast die mensen een keertje lastigvallen met een vraag tot herziening. En dan zien we wel wat daar weer van voort komt. Een koppige ezel zoals Bibi heeft daar niet te veel last van, en baat het niet, het schaadt ook niet.

kattengespin - haiku

onder de frigo
maanden verzamelde pret
poesje op de loer

Frans V.

Electrabel + gedicht

Aanvankelijk dacht ik in de loop van de dag eens een ongezouten stukje te schrijven over iemand met cowboyverhalen over de Belgen en hun politie en wat ik daarvan denk, maar toen ik thuis kwam, zat er een schoon briefke in de bus. Van mijn grote vriend, onzijdigheid troef, Electrabel. Dat ze na ongeveer 20 maanden mijn afrekening hebben gemaakt en dat ze ne keer stevig doorgerekend hebben. 't Zal wel mijn straf zijn voor mijn post enkele dagen terug over Electrabrol... Ik mag een bedrag gelijk aan een volledige maand werken plus nog een stukske van de daarop volgende maand ophoesten. Of dat pijn gaat doen? Mijn ogen begonnen spontaan te bloeden! Trouwen wil ik, zal ik, moet ik! Mijn broeksriem is alvast aangehaald, maar de truien blijven gewoon in de kast liggen, vermits mijn basismaandbedrag gelijk ongeveer verdubbeld is...

Misschien om me wat af te reageren toch nog wat over die cowboymadam. Ook al heeft die schoon werk geleverd voor de VN als ambassadrice tegen genitale verminking in sommige culturen, nu gaat ze toch een stevige ruk over de schreef. Eerst wat nachten gaan fuiven in Brussel, dan in het niets verdwijnen, teruggevonden worden en zeggen (wauwelen?) dat er niets aan de hand is om vervolgens vanuit het buitenland (eens ontnuchterd?) de onschuldig belaagde Waris Dirie uit te hangen. Dat ze maar eens de hand eerst in eigen (land)boezem steekt.

excuustruus

er hangen vreemde rituelen
in de lucht eens uit het zicht
van de doorsnee wereldburger
opgeslokt door smoezel, verdoofd
door Moesel, waar is de uitgang?

ze beheerst de rollercoaster
van het leven in het perspectief
dat de touwtjes aan haar handen
bediend door oneigen mechanismen
al zijn het haar eigen vingers
die knippen om een extra glas

waar is die riek dan gebleven
van die boer die niet wilde
dat jij niet wilde met hem
en waar trouwens die boer
wiens naam je spontaan vergeten?

Frans V.

En nu op naar De Muzeval, eens luisteren naar Lies Van Gasse ;-)

De Muzeval - Lies Van Gasse

De Muzeval # 112

Gastdichteres: Lies Van Gasse

Deuren 19u30
Inkom gratis



Literair-artistiek café Den Hopsack
Grote Pieter Potstraat 24
2000 Antwerpen

Zwemmen + gedicht

Na wel zeker bijna een maand zijn Nip en ik nog eens gaan zwemmen. Veertig lengtes zag ik alles 'en bleu', met mijn nieuwe Splash-zwembrilletje (dankjewel, Schone Moeder Lenie, nu zag alleen mijn linkeroog er wat chloorderig uit, vermits daar soms wat water insijpelde). We dachten allebei dat het stroef zou gaan, maar eerlijk is eerlijk: het verliep (verzwom?) zonder een centje pijn. En snel! Op wel goed 40 minuten waren we al klaar, waar we helemaal in het begin nog ongeveer bijna een vol uur nodig hadden voor dezelfde kilometer. Maar bon, dat zijn maar cijfertjes.

Na het zwemmen stelde Nip voor om een kleinigheidje te gaan eten in 't Zeezicht, waar ik niet nee tegen heb gezegd. Al helemaal niet omdat zij trakteerde (niet elke man staat er per se op in zijn eigen buidel te tasten). Laat ik me dus maar een gevrouwcipeerde man voelen. Chili con carne, jawel, en lekker! Als ge den 23sten zou komen en ge zou honger hebben, het is geen geld, het is genoeg en het smaakt! En als ge geen bonen lust, de lasagna is ook altijd top, net zoals de suggestie van de dag/week (al hebben we vandaag het bord niet gevonden waar die suggestie op staat).

Het gedicht vandaag schreef ik naar aanleiding van een stukje in de krant, waarin ene Joseph Stiglitz, voormalig Nobelprijswinnaar Economie in 2001, het heeft over het kostenplaatje van de Amerikaanse oorlog in Irak. Hij plaatst er ook even naast wat er met dat geld had kunnen gerealiseerd worden...

gij patriot

geef om uw land
hoeder van recht
vrager van plicht
beschermer van al dat maakt
dat u wel vaart in 't leven
er naast brood ook beleg
en geld voor als dat nodig

geef aan een ander land
wanneer daar mensen wonen
met dezelfde mondenhonger
en geen morzel te verkauwen
met dezelfde handenvormen
uitgestoken naar de ander
om te delen wat in overvloed

maar ontneem uw land alles
als het in dat ander land
oorlog komt bereiden zonder
uw warme voorbeeld te volgen
met uitgestreken staatsgelaat
de rekening te presenteren
aan haar onderdaan
die liever geeft
om het warme leven

Frans V.

linking blog + gedicht

Na een slopende werkdag ben ik altijd blij hier even tot rust te kunnen komen. Kan ik ook wat indrukken weergeven die ik in de loop van heb opgedaan en waar ik al dan niet wat over wil zeggen. Zo wil ik u deze site niet onthouden, maar wees er snel bij, want het kan binnenkort al gedaan zijn met deze vorm van vrije meningsuiting ;-) Een mens zou van minder groene vingers kweken én eens stevig van leer willen trekken tegen het principe van een geliberaliseerde vrije markt. Bovendien: wie het milieu vervuilt is bezig met het reserveren van een verzekerd plaatsje in de hel. Allez, dat proberen die rokkendragers in Vaticaanstad ons toch te doen geloven. En iedereen weet ondertussen al hoe vervuilend kernenergiecentrales zijn, of hij moet van slechte wil zijn om zijn kop niet uit het zand te trekken...

Nipje is vandaag niet present, wokavond bij Schone Moeder Lenie. En ik heb beloofd iets aan de afwas en zo te doen, dus veel langer ga ik u hier weer niet aan dat interessante scherm gekluisterd houden. Noch mezelf for that matter. Veel te doen, weinig tijd ervoor. Maar geen nood, klik gerust hier en ga eens lezen over de allereerste poëziepodiumervaring van David Troch. Dat is trouwens op een bijzonder interessante site voor al wie met poëzie bezig is of er gewoon in geïnteresseerd is. Wie meer iets heeft met pakweg een columnist om u tegen te zeggen, moet dan weer bij onze huiscolumnist zijn... Allez, ge kunt er weer voor een poosje tegen :-D

voor goud

het kleine wordt gezocht
dringend, per post bezorgd
aan het vragende adres
port betaald door geadresseerde
of er nog liefde zomaar kan bekomen

hij veegt zowat alles aan de wereld af
zijn schup, lak, weerstand, alles
en dan dat kleine streepje meer
volks verlakkerij tegen de religie
dat geloof wat dan ook redden zal
zomaar geschreven over hemzelf?

de zon schijnt voor iedereen
in zijn nacht echter betreurt hij
ieder uur dat hem scheidt van
zijn goud, vertelt gewoon
gewoon en nog eens
gewoon, hij weet
nog altijd niets

Frans V.

Ishtar + gedicht

Over twee weken vieren we feest: Bibi die nog steeds vindt dat een jaartje erbij een feestje verdient, een nieuwe regering - als den Yves tenminste eindelijk daarin slaagt - en Pasen, drie vliegen in één weekend! Het geeft een mens iets om naar uit te kijken, al interesseert feitelijk alleen het eerste mij voldoende om dat te doen. De twee andere zaken wekken bij mij alleen maar het gevoel op van water naar de zee en dan een duikje erin. Of een bootje erop en hengelen naar wat daar zoal in rond zwemt, mocht ik een visser zijn.

Verder ben ik ontzettend blij dat Ishtar den boel voor België mag gaan vertegenwoordigen. Maar voor een uitgebreide toelichting daarbij, verwijs ik jullie met plezier naar Nip, die een bijdrage heeft geleverd op haar eigen blog en waar ik me voor 200% in kan terugvinden (bedankt, Nip, om het mij wat gemakkelijker te maken de luierik uit te hangen in deze).

Zodadelijk nog naar Lode Van Oxenberghen om wat af te spreken. Na tweemaal uitstel gaat het er eindelijk van komen. Mijn vrouwke (sic) mag mee, kan dan een babbelke doen met het huisvrouwke van Lode - zo gaat dat, toch? Lode stamt nog van de tijd van vrouwen en haard en van die dingen. Een beetje aandoenlijk, maar het is zo zijn hele leven al geweest en wie zijn wij, snotneuzen, om daar een verandering in te willen brengen?

liegenaar

ik wil niet dat je liegt
me in woorden bedriegt
dat je dit, dat je dat
of zelfs zus of zo, nee

ik wil niet dat je liegt
niet over maten, over wijzen
waarop jouw lichaam zou
hoe anderen niet anders, nee

ik wil niet dat je liegt
alsof volgrams sulfiet
- om maar wat te zeggen -
en dan opeens te zwijgen
alsof een ander het gezegd, ja

dan wel, dan wil ik
dat je toch maar liegt

Frans V.

Mededeling: De Muzeval

Aanstaande donderdag

De Muzeval # 112

Gastdichteres: Lies Van Gasse

Deuren 19u30, inkom gratis

Literair-artistiek café Den Hopsack
Grote Pieter Potstraat 24
2000 Antwerpen

Over Lies Van Gasse:

Lies Van Gasse werd geboren te Sint-Niklaas op 7 oktober 1983 als eerste uit een gezin van zes. Haar ouders zijn allebei Germanisten; dat is mogelijk een verklaring waarom ze zo vroeg met het schrijven van poëzie begon. Op haar zevende schreef ze haar eerste boek dat ze ook zelf illustreerde.

Lies publiceerde in verschillende tijdschriften, waaronder Deux Ex Machina en Poëziekrant en sleepte meerdere prijzen in de wacht.

Naast schrijfster is ze beeldend kunstenaar. Ze studeerde kunstgeschiedenis in Milaan. Ze volgde tevens de lerarenopleiding aan de Academie te Antwerpen. Huidig geeft ze les en werkt ze onverdroten verder aan haar beeldend en literair oeuvre.

Alifeira + gedicht

Na een eerder vreemde zaterdag nu ook een eerder vreemde zondag. We herdachten vandaag immers tijdens een misviering het overlijden van Papa Vlinderman, nu 13 jaar geleden. Murw door de mis gisteren bleef het vandaag waarschijnlijk wat minder zwaar dan vorig jaar. Als ik me niet vergis is toen één en ander besproken inzake verhuizen voor Mama Mia en wat dat allemaal tot gevolg zou hebben. Vandaag geen sprake van dergelijke onderwerpen en weet je wat? Bibi is daar niet rouwig om. Voorlopig is het genoeg geweest, een beetje luchtigheid nu graag.

Die luchtigheid bij een nochtans stevig thema heb ik zonet gevonden bij het benefietoptreden van Berline om de slachtoffers van de Griekse branden in Alifeira een hart onder de riem te steken (en nu maar hopen dat ik het juist heb). Prachtige zang van twee prachtige zusjes (sorry Nip, maar blind ben ik nog altij niet), een geweldig samenspel van een aantal knappe muzikanten, niet in het minst Roland Bergeys, publiek dat aanwezig was in de letterlijke zin van het woord. Degene die er niet was heeft het uiteraard allemaal weer gemist en dat is op zijn pechdisconto te schrijven.

Om te besluiten: hieronder een gedicht dat iemand elders ter webwereld nogal scherpe woorden ontlokte...

vadergemis

dat het nooit weer
niet voor één seconde
een tel van belang
hij nog even hier
hand in hand als toen
en toen nog niet zo ver

en dat hij het geweten
geen dag langer nog
want de kaars brandde
al veel te lang na datum
en welke wiek kan het aan
droog de vlam blijven dragen
zonder uitgeblust te willen

ze blijft gekneusd zitten
in het hoekje waar haar vader
haar en al de zijnen zo vaak
op zoek naar het geluid van een snik
die ze zich herinnert van toen
hij nog sprak door haar oren
en niet in herhaalde frasen
met een stem zoals de hare

Frans V.

begrafenis, verjaardagsfeest + gedicht

Nip en ik zijn net terug van T., waar we voor de laatste maal voor A. bijeen waren. In een welgevulde kerk hebben we met veel vrienden en familie afscheid genomen, terwijl rond die kerk de wekelijkse markt doorging zoals gewoonlijk. Een beetje surreëel, maar hoe logisch ook. Net zo logisch als het feit dat ik me bedacht, bij het zien van de urne vooraan in de kerk, dat op diezelfde plek zo vaak twee mensen plaatsnemen om zich in de echt te laten verbinden. En dan drijven de gedachten steeds verder weg, zou je ook in de vals kunnen verbinden? En hoe verbind je nu eigenlijk? Om uiteindelijk uit te komen op het feit dat het vandaag alweer exact 13 jaar geleden is dat Papa Frans overleed. En dat maart niet zo een goede maand is, vermits ik twee jaar geleden in die periode een dissectie van mijn PICA (voor de nieuwsgierigen onder ons: Posterior Inferior Cerebralis Aorta) mocht ervaren en vorig jaar op mijn verjaardag mijn grootvader Pet mocht ten grave dragen... Maar we drijven af.

Vlinderman viert 35 in Zeezicht (2007)

Over twee weken is het Pasen, maar dat wist u al. Wat u misschien ook weet, is dat Pasen en Vlindermans verjaardag dit jaar bijna samenvallen. Bijna, omdat het maandag 24 maart mijn feestdag is & Paasmaandag (moeten we ook niet gaan werken en zo) en omdat ik zondag 23 maart 2008 daarom opnieuw mijn vrienden en familie wil uitnodigen om een glas op het zoveelste jaar te komen heffen met mij. Ga hier of zeker en vast hier maar eens kijken. Vermits één en ander toen zo goed is meegevallen en het toch wel een unieke bedoening is dat ik in dit leven een 36ste jaarblad mag omslaan, zet ik de deuren voor iedereen die mee wil vieren weer open in café Zeezicht op de Dageraadplaats in Berchem, vanaf 14u00 (plannetje vind je HIER). Laat ons vieren dat de jeugd de Vlinderman nog steeds niet verlaten heeft!

iemand die wil weten

hij hult zich in stilte
deken tegen de regen
van teveel nattigheid
wordt hij opstandig
altijd weer teleurgesteld
met dromen die gaan over
het beste uit iedereen
zomaar in eenieder

zoekt hij antwoorden
verborgen in duizend vragen
maar geen tijd om te zoeken
naar de meest rechte weg
verdwaalt hij zichzelf
als een vallende ster in
zijn komisch kosmisch geheel

misschien dat morgen
misschien ook niet
waarschijnlijk zelfs
neemt hij een biertje
om die dorst te lessen
naar altijd maar meer
naarmate tijd vordert

Frans V.

Grillig gedicht

Vrijdagavond, ze zal welgevuld zijn. Met Nip en mezelf en de stilte van het afscheid van A. morgen kraakhelder voor ogen. En dus heb ik eigenlijk niet veel zin om veel te blogposten. Het wordt al lastig genoeg morgen en overmorgen. En toch moet ik hier even langs. Voor mezelf, maar ook voor de lezer, voor u dus. Ik zie u niet maar ik weet wél dat u er bent. Sommigen onder u zelfs meermalen per dag. Ik ken uw naam niet altijd, maar weet waar u woont. En misschien laat u niet vaak een reactie achter, dat is ook geen verplichting, maar gewoon het feit dat u er bent... Prachtig toch?

onverschrokken zij

hij volgt haar hand die slaat
met het blote oog erboven
de plek die zomaar ontstaat
waar hij vlak wordt geraakt
voor zij de strijd weer staakt

zij schrikt en blikt verstrikt
op een liefdeloos district waar hij
zomaar zonder haar zou durven
mocht het voor hem geschikt
met een nieuw leven herschikt

ze vallen beiden stil
de liefde niet zo pril
doet haar werk, de wil
om onwil te counteren
is geen gril, zij wil en hij
vergiffenis op de lippen
zoent een rare dans voorbij
de spil van zijn leven

Frans V.

Week van de Vrijwilliger + gedicht

2008 het jaar van de Vlinderman, zou dat niet mooi zijn? Het klinkt wat gek, na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, maar ik moet een positief project voor ogen zien te vinden. Dat ik ga trouwen, dat is gewoon geweldig te gek (positief bedoeld), maar dat is een wij-ding. Er moet nog een ik-ding zijn om naartoe te werken. Misschien dat er iets ligt aan te komen, maar daar bericht ik pas over zodra ik zekerheid heb...

Waar ik ook nog over ga berichten, is mijn verjaardag. Op 24 maart blaas ik weer tig en nog wat kaarsjes uit en net zoals verleden jaar wil ik dan iets doen samen met andere mensen, vrienden die ik al gezien heb, schrijvers die ik al gelezen heb, dichters die ik al geproefd heb, onbekenden die mij al bezocht hebben op dit blogje... Maar later dus meer hierover.

Zodadelijk vertrekken Nip en haar Vlindervent naar Wijnegem. Want voor wie het nog niet zou weten: het is momenteel de week van de vrijwilliger en zonder dat we het wisten, zijn wij zomaar eventjes ontmaskerd als vrijwilliger, door onze bijdrage aan Het filmforum elke vierde woensdag daar :-D Deze avond is er in Wijnegem een receptie ter ere van die vrijwilligers in GC Het Gasthuis en we zijn uitgenodigd...

stilte, een canon

overal rondom
verborgen
de stilte van het denken
als onderdeel van alles
in muren gemetst om nooit meer
neergehaald - bakstenen eeuwigheid
in plantgroene gemeenteperkjes
worteldiep verankerd in die klei
waaruit dan later die muren

overal rondom
open en bloot
de stilte na het denken
als hoogste doel van alles
in systemisch ruis op de beeldbuis
- lang na het laatste late uur
in de open tandeloze mond
van een haast vergane ouderling

hij weigert toe te geven
dat ook in hem de stilte
dus zwijgt hij nooit
en luistert niemand
naar wat zo vaak herhaald
tot loze canon is verworden

Frans V.