PR + gedicht

Rudy, vaste bezoeker van deze blog en ook (onder)gewaardeerde webmaster van Antwerpen. Stad en Provincie, wees er me al enkele malen op en van de week was het weer prijs. Ik kondig de Vlindermandingen veel te laat aan, soms zelfs een dag voor het zover is. Qua PR-gehalte verdient dat het absoluut nul-statuut. Rudy heeft natuurlijk gelijk. Waar ik ervan uitga dat het maar logisch is dat De Muzeval elke tweede donderdag van de maand, het Filmforum en de Woorddadige Woensdag elke laatste woensdag van de maand en 't Gastvrij Podium elke eerste woensdag, zijn er natuurlijk mensen die dat niet weten. Waar ik mijn blogse aankondigingen eerder zie als een reminder, geheugensteuntje zo u wil, ziet de doornsee blogbezoeker dat blijkbaar anders. Nu ik er een beetje over nadenk, is het tweede ook logischer dan het eerste.

De komende dagen ga ik daarom op zoek naar een digitale kalender, om één en ander onmiddellijk in te geven. En dan kan ik terug werken met een remindertje hier ter blogge...

Zuiderse Nederlanden

de veer die hem opwindt
lijkt gebroken, de Vlaming
op papier de belegen Belg
bekent schijnbaar kleur

in het Huis van Oranje
waar hij ooit de deur toe
staat de poort alweer wagens wijd
het verdwaalde schaap van toen
wordt er aan de dis verwacht

met de tafel gedekt, het licht
opnieuw feestelijk aangestoken
al weet men daar niet welke
leeuw er onder al die wol
zich zelfs het hanig gekraai
niet langer aanleunen laat

enkel het geblaat van de enkeling
zonder bijgeveilde klauwen
en wat lege Noordermagen echter
zullen geen geschiedenis
herschrijven kunnen zonder
Wens, vader van de Gedachte

Frans Vlinderman

Sinterklaas + gedicht

Sinterklaas vandaag, en jawel, Vlinderman moet ook een braaf jongetje geweest zijn vorig jaar, want de goedheilig man was langsgeweest bij Schone Moeder en daar een mooi cadeautje achtergelaten (zou hij mijn nieuw adres niet doorgekregen hebben?) Het is dan ook op verplaatsing dat ik hier even langs getypt kom. We zitten met z'n drietjes gezellig in Hoboken, en seffens gaan we leuk een filmpje zien op pc. Tenminste, als ik er in slaag een film uit het aanbod te selecteren die ons alledrie kan bekoren...

Over de actualiteit van vandaag wil ik maar weinig kwijt. Over Eric en Sanne, die onze Boonen min of meer ter hulp snellen, tot die Duitse moeder die vijf van haar kinderen het hoekje om heeft geholpen. Wat voor zinnigs kan of wil een mens daar nou over vertellen. En of Anderlecht nou Tottenham naar huis speelt of niet, ze blijven ondermaats presteren. En al de rest, pfff. Morgen aflevering zoveel in mijn dagelijkse portie zwart op gerecycleerd.

dag lieve Sint

met duizenden zwermen ze
over de daken, bedekt met
al dan niet de fijnste stoffen
over 't lijf vol kinds verlangen
naar de tijd dat ook zij

de langste dag van 't jaar
voor de Costa del Sol
hen weer naar 't zuiden lokt
en ieder kleintje zoet
de week naar 't kindeke verdoet
met 't allernieuwste speeltje
ook die komt weer ten einde

en dan vertrekt om middernacht
bij 't zacht gesnurk van geluk
een boot onder stoom terug
naar 't mooie land van sinaas
waar 't dromen weer beginnen kan
met prop're lei voor ied're uk

Frans Vlinderman

kort

Zo zijn we net thuis van Wijnegem, het Gastvrij Podium bijzonder gastvrij, en zelfs een beetje publiek. Mjammie. Ik vermoed dat jullie een leespubliek zijn, vermits een hoorpubliek zich zou verplaatsen... Maar geen probleem, ik vermoed ook dat ik geen 'op-tijd-reclame-man' ben :-)
Ik heb er alvast weer van genoten, morgen nog een dagje werken en dan nagenieten, vier dagen lang! En misschien wel stiekem loeren naar dat nieuw lief van Tom Boonen (Nip zegt dat Hollandse meisjes er altijd ouder uitzien (dan ze zijn, vermoed ik)).

(bijdrage om het ritme wat strakker te houden in afwachting van de algemene relaxatie)

HLN + Poëzie + gedicht

Af en toe ben ik er haast écht van overtuigd dat ik de verkeerde krant lees. Neem nou vandaag op de voorpagina in koeien van letters: EXLUSIEF: Nieuwe liefde van Tom Boonen. So what? Mag diene jongen geen liefje hebben dan? Ik bedoel, wat staat dat nou in 's hemelsnaam helemaal vooraan te staan? Allez, dan ga ik dat een beetje lezen (ik heb betááld voor die krant!), lees ik toch wel iets eigenaardigs: zij is 16 en hij 27. Ik weet niet hoe dat zit in Nederland, maar de laatste maal dat ik checkte is Tommeke nog altijd nen Belg. En Belgen worden geacht hun wetten te kennen. Ik hoop maar dat ie het platonisch kalm aan doet. Vanaf 16 mag al behoorlijk veel, maar het is nog een paar jaartjes te vroeg voor wat dan ook, tenzij het liefje niet meer dan vijf jaar ouder is. Enfin, u telt het zelf maar uit. En dat op de voorpagina. Zolang ze maar gelukkig zijn, zeker?

Minder gelukkig ben ik met die Mark Eyskens en zijn zaterdagse vaste bijdrage aan mijn krant. Het Gedicht, een poëtische mijmering, ammehoela. Enkele weken terug deed hij het al eens en vorig weekend was het weer zover. Wat het goedkoop bundeltje platte mopjes dat hij toen op ons losliet te maken heeft met poëzie, laat staan een poëtische mijmering, het wil me maar niet dagen. Een warme oproep aan die ene van onze ministers van staat: bij de les blijven, ouwe reus, en gebruik het jou geschonken platform waarvoor het dient: poëzie! En als je geen inspiratie hebt, mag je mij altijd contacteren, ik zal graag een streepje depanneren. En dan komt de kleine dichter ook eens aan het woord op dergelijk forum.

Onderstaand gedicht is een tweede naar aanleiding van onze Borgerhoutse vondeling.

tijdig gevonden vondeling

uit het leven gegrepen
dat zo veilig en zo warm
negen maanden soms benepen
het hunkeren naar die moederarm

in misplaatste plaats daarvan
allicht een goed verborgen rit
tegen november gehuld in warme snit
een anonieme landing die zomaar kan

een moeder uitgeschoven in een land
waar een uitgestoken reddershand
niet altijd wordt herkend, laat staan
door de juiste wegwijzer wordt voorafgegaan
en de schuld dan maar wordt verzocht
te gaan wonen in het huis dat niet vermocht
een thuis te worden voor het kind
waarvoor die moeder toch te blind

Thomas Nicolaas De Kleine
dat je voortaan moge deinen
in het hart van al die mensen
die jou alleen het beste wensen

Frans Vlinderman

Filosofietje + gedicht

Terwijl België al dan niet vergaat en mijn baas ocharme zo ziek als een hond vandaag terug naar huis moest, blijf ik wat filosofisch hangen. Niet de filosofie van een Plato of iets moderner, Kant, nee, die van de prakizerende dichter. Net zoals de filosofen stel ook ik mij immers vragen bij nogal veel gang van zaken. Niet dat ik altijd een antwoord vind, maar doorgaans kan ik er toch wat andere vragen bij formuleren. En hoe meer vragen, hoe meer poëzie er uit kan voortvloeien. Tenminste, zo zie ik het. En zodra er dan weer wat dichtsels het daglicht hebben gezien, rep ik me naar dit blog van mij, om het hier de wereld in te keilen. Zalige hobby.

Wie niet echt wil wachten tot er weer een dag voorbij gegaan is, kan altijd morgen afzakken naar Wijnegem, waar ik een stukje eigen podium krijg als gastdichter op 't Gastvrij Podium (hoe ik dat ga moeten doen, te gast zijn op een gast-vrij podium, dat zal ik tegen morgen wel uitgedacht hebben). Wie houdt ook van een niet al te drukke avond, met een streepje muziek naast poëzie, is daar uiteraard ook welkom... En voor ik het vergeet: gewoonlijk amuseer ik mij met foto's allerhande te trekken (ik moet er nog een paar honderd verwerken, maar soit), maar dat zal morgen wat moeilijker liggen. Wil je mij dus een handje toesteken door in mijn plek wat te komen kieken, dan ben je altijd welkom. Uiteraard reken ik je dan wél bij het publiek ;-)

over de illusie heen

jou verhalen in enkel
wat simpele lijnen
onrecht zou ik je aandoen
net als jij mij toen eens
zo schromelijk tekort

waarom beschrijven dat
wat helemaal nog niet af
laat staan bijna voltooid
alsof wij vertelbaar
zonder meer te begrijpen

laat ons dus illusie zijn
dat het lot zomaar maakbaar
twee streepjes individu
samen de optelsom van
wiskundige voorspelbaarheid

ik beloof je niets anders
dan een wereld ongezien
door jouw of mijn ogen
en van jou, mijn lief,
verwacht ik niets anders

Frans Vlinderman

Mededeling: Gastvrij Podium Wijnegem

Morgenavond in Wijnegem, zoals iedere eerste woensdag van de maand, Gastvrij Podium in Gemeenschapscentrum 't Gasthuis.

Gastdichter: Frans Vlinderman

De Uitnodiging - Oriah

Iemand stuurde me een stukje tekst door van Oriah, en dat wilde ik jullie niet onthouden.

De uitnodiging

Ik hoef niet te weten hoe jij in je onderhoud voorziet
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft
Oog in oog te staan met de verlangens van je hart

Het interesseert me niet hoe oud je bent maar wel of je het aandurft
voor gek te staan
Omwille van de liefde, omwille van je dromen,
omwille van het avontuur dat leven heet

Het maakt niet uit welke planeten jouw horoscoop beinvloeden
Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je verdriet bent doorgedrongen
En of de verradelijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk
hebben gemaakt
Of dat deze je hebt doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn

Wat ik wil weten is of jij de pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn
Zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen,
te laten verdwijnen of vast te houden

Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase
Van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn
Realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen
Door herinnering aan beperking vanuit je menselijk bestaan

Het kan mij niet schelen of je verhaal waar is of niet
Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn
aan jezelf
Of jij het aandurft voor verrader te worden uitgemaakt
Om verschoont te blijven van verraad vanuit je ziel
Geef me een bewijs van je trouw opdat ik zal weten dat je te vertrouwen bent
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi
En is het leven zelf voor jou de bron waaruit je levenskracht kunt putten
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij
En toch aan de rand van een meer staan
en luidkeels tegen het zilver van de maan roepen: YES !!!

Ik hoef niet te weten waar je woont, of hoeveel geld je hebt
Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen
Om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst
Op te staan, en datgene te doen wat er gedaan moet worden voor je kinderen
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent
Wat ik wil weten is of je zonder terughoudendheid bereid bent
met mij door het vuur te gaan

Het gaat niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd
Voor mij is het van groot belang, van jou te horen welke innerlijke kracht
Jouw steun en toeverlaat is als al het andere om je heen is weggevallen
Of je alleen kunt zijn met jezelf en of jij het werkelijk goed hebt met jezelf
Wanneer het stil wordt, in eenzaamheid'
Of je de beschuldiging van verraad kan verdragen zonder je eigen ziel te verraden;
Of je ontrouw kan zijn en daarom dus vertrouwenswaardig.

Ik wil weten of je schoonheid kan zien
Zelfs als het niet iedere dag mooi is,
En of je je eigen leven kan voeden met haar aanwezigheid.

Ik wil weten of je kan leven met mislukking, de mijne en de jouwe,
En toch aan de oever van het meer staan en het zilver van de maan toeroepen: “Ja!”

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je op kan staan na een nacht van verdriet en wanhoop,
Afgemat en gekneusd tot op het bot,
En doen wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je kent, of hoe je hier terecht kwam.
Ik wil weten of je in het midden van het vuur zal staan met mij
En niet terugdeinst.

Het interesseert me niet waar of wat of met wie je gestudeerd hebt.
Ik wil weten wat je van binnenuit ondersteunt wanneer al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kan zijn met jezelf,
En of je echt houdt van je eigen gezelschap in de lege momenten.

Oriah (Mountain Dreamer)

Eindregie + gedicht

Stilletjesaan ruim ik alle losse eindjes op. Dingen die zijn blijven liggen, dingen die ik almaar uitgesteld heb, dingen waar ik me eigenlijk niet mee bezig wilde houden. Het lijkt allemaal niet zoveel, maar toch. Ik ervaar een begin van rust, nu dat diezelfde dingen niet langer op mijn gemoedsrust wegen. opgeruimd staat netjes? Hell yeah! Wat afgewerkt werd, kan je niet meer achtervolgen op een rustig lui moment en aan je oren komen zeuren ter vervolmaking. Eigenlijk is het zo simpel, en nu ik dit besef, kijk ik al op tegen de toekomst. Ik verander immers niet zo snel, dus volgt er nog meer dan één ronde achter de feiten aanhollen... Nou ja, zolang Nip me maar kan troosten en kalmeren, is er niets aan de hand.

mensman

enkel recht in het gezicht
hij is een trots mens
wiens binnenzak onbekend
terrein voor de reiziger
op zoek naar ontdekkingen

de accuraatheid van een blik
die inschat of hij wel
haalt het niet bij de argwaan
of hij springen zou of niet
hangt hij in de touwen
van een verleden dat maar niet

het interview dat hij
na iedere bravoure vertoond
afgebroken stranden doet
berust maar in het geheugen
van veel te veel vergeten
omdat onthouden toch

Frans Vlinderman

Bloggen + gedicht

442. Op die teller staat mijn aantal bijdragen aan deze blog. Ben ik er fier op? Nou nee, niet bepaald, maar het is wél een aangenaam tijdverdrijf, dat me elke dag toch even doet stilstaan bij een aantal zaken die ik diezelfde dag weer ben tegengekomen. Memorabele zaken, maar ook eenvoudige, alledaagse akkefietjes, die me op één of andere manier geraakt hebben. En dat geraakt hebben, laat dat gerust in de breedste zin van het woord geïnterpreteerd worden.

Deze blog is niet alleen een link naar mijn poëtische bezigheden, het is ook het venster voor de wereld op de man achter Vlinderman. Wat niet tot in een dichtsel geraakt, vindt hier zijn neerslag wel. En vermits ik niet steeds mijn hart op de tong draag, kunnen mensen even langslopen en het gewoon lezen. Het maakt van mij een mens onder de mensen. En daar hou ik wel van, zo een beetje mens zijn.

hoezo, goedkope vrije markt

er vloeit olie door de straten
die gaten laten ook alles door
wat in de huizen niet hoort
en geen sjeik die eraan komt
zomaar om te helpen raffineren

in de grachten drijven lijken
sommige ervan al weken
al blijven de ratten eraf
of ze weten dat het ongezond
zich te verslaven aan overvloed

elke dag wat meer hetzelfde
sterfte van de pure geest
in functie van 't genot
de glorie van het individu
op nummer één van elke lijst

dat het een dure prijs is
vertelt iedere woekeraar
schaamteloos, de zijne
zomaar in de naakte handel

Frans Vlinderman

Gedicht

et geskeiden land

ze staan in de woestijn
waar de enige rimpels met aanzien
die van de golvende duinen zijn
en niet de botoxoverwinnende
uitgezaaide maatschappijgezwellen

ze roepen wat naar elkaar
over het heen en weer
hoe bruiner hoe liever
in wel vier differente talen
en nog een stuk of wat
eigenzinnige diale ecten

dat het huis thuis intussen
in brand, terwijl zij zonder land
op vakantie uit de band gesprongen
en de nieuwe baksteen veel te duur
het daadwerkelijk tentjes zullen blijven

on verra bien
car d'abord
il faut absolument
ne que se battre

Frans Vlinderman

Opinie: regeringsformatie

Allez, de kogel is (nog maar eens) door de kerk: onze would be premier heeft zijn opdracht (nog maar eens) aan de koning teruggegeven. Geen regering, sorry. Ik vraag me af hoe dat gesprekje eraan toegegaan moet zijn. "Je suis désolé, Sire, mais je ne réussis pas à construire ça dont notre pays a besoin." Of zou het eerder iets geweest zijn als: "Excuseert mij, Sire, maar het lukt écht niet. Ik wil wel, maar er is altijd wel iemand anders die gaat dwarsliggen." Wie zal het zeggen? Al die tijd dat Yves Leterme nu al bezig is geweest, heb ik het beeld van mezelf voor ogen met een Rubicube, je weet wel, zo een rebus met zes vlakken, waarvan je alle vlakken op kleur moest draaien. Telkens als ik bijna een tweede vlak erbij had, ging er zo een verdomd stukje verkeerd liggen... Mijn oplossing uiteindelijk bestond uit een zwitsers zakmes en vervolgens het hele zaakje terug ineen prutsen. Het resultaat mocht er zijn, de wijze waarop wat minder. En wat dan nog.

Een normale mens vraagt zich in ieder geval nu af hoe het verder moet. Ik doe dat ook, vraag me niet waarom. Zowel links als rechts gaan er meer en meer stemmen op om de 'verantwoordelijkheid' op te nemen en het land eindelijk een regering te bezorgen. Datzelfde rechts en links, en neem er maar gelijk noord en zuid bij, weigeren echter het zonlicht in elkanders ogen. Moi d'abord, l'état suivra, n'est-ce pas? Als ik dan in Amsterdam afgelopen week het gegniffel mee mag maken en elders lees hoe België de risée aan het worden is van de hele wereld, dan voel ik toch een kramp. Niet één van de gezelligste krampen trouwens.

Bibi is het beu. Bibi wil geen risée zijn. En misschien moet er nou maar eens helemaal door de zure appel heen gebeten worden. Ledigen, die kelk, tot op de bodem. Eens kijken hoever het kan gaan, mag gaan, moet gaan. Tot we er met zijn allen bij neervallen en er een externe scheidsrechter het moet komen uitmaken wie gewonnen heeft. Ja, een vredesmacht in België, waarom ook niet? Ze kunnen rubberen kogels meebrengen, om striemende indruk op ons ruziemakers te maken. En Europa kan boetes uitdelen wegens roekeloos getalm (Europa kan alleen maar doen waar het goed in is, toch?) Of we kunnen de strijdbijl begraven, samen met sommige mislukte zweeppartijtjes (hoewel, mislukt?) en verder doen zoals voorheen: hoffelijk argwanend.

Frans Vlinderman

verkoudheid + haiku

Het is vrijdag, ik heb een vrije dag, en dan denk ik aan fijne dingen, in te halen achterstand, bij te werken karweitjes, de afwas, het opruimen van 't appartement, affin, aan allemaal dingen die het leven daarna zoveel aangenamer maken. Waar ik niet aan dacht, dat was aan de mogelijkheid dat ik opnieuw verkouden zou worden. Snirf. Het is weer zover. Vlinderman z'n hoofd zit weer vol snot, zijn rug doet pijn, er lopen koude rillingen door mijn spieren, een lichte hoofdpijn is manifest aanwezig, ik zit met drie graden verhoging en vrijdag, mijn vrije dag, spoedt zich naar haar einde. Zonder fijne dingen. Bof. Balen, ja.

Gelukkig is er Nip nog, die me met haar tedere handen wat verkoeling brengt en regelmatig bericht over de huwelijkse weetjes, zodat ik wat afgeleid word en meer met de toekomst bezig ben dan met mijn falende lijf.

bij de winter - haiku

waterrimpeling
bleke zon beschijnt grijzig
de laatste reiger

Frans Vlinderman

Toneel + gedicht

Zo dadelijk eten Nipje en ik een lekkere, home-made pitta met uiteraard de nodige looksaus, waarna we weer afzakken naar onze donderdagse afspraak met Annemie, onze toneelles-instructrice. Jaja, Vlinderman proeft eens van iets anders dan alleen maar poëzie of blog. Al moet ik er onmiddellijk bij vertellen dat mijn geheugen helemaal niet meer getraind is in het uit het hoofd debiteren van teksten/dialogen. Toch lukt het stilaan beter en beter om zonder vergissingen en op het juiste moment mijn lijnen erdoor te laten komen, al zal ik het allicht nooit tot op de podiumplanken schoppen. Is trouwens ook niet echt de bedoeling...

Via deze weg nog een bedankje aan u, mijn lezer(es). Na mijn opiniestukje van gisterenavond stroomde mijn mailbox vol met de meest uiteenlopende mails. Het blijkt dat het onderwerp de mensen bezighoudt. Niet iedereen is gediend van onze eerbiedwaardige politici met hun wereldvreemde besluiten. Het is echter wel vreemd dat er nog geen enkele reactie onder het stukje zelf staat. Is er soms iemand bang van de reacties van anderen of zo, mocht blijken dat er nog andere meningen bestaan? Ik vraag het me maar gewoon af.

gelabeld straatje zonder eind

hij belichaamt de non conformist
met lak aan ieder volgzaam ander
discussieert zich uit de regels
van vorm en ander keurslijf
dat hem belet te zijn
wat hij niet en nooit

in het nauw van zijn ongelijk
wordt hij dan weer opportunist
hij staat erop, liever
dan verrot gescholden
voor die andere term
en verwordt dan toch
tot rasechte conformist

de nihilist hoort het aan
hij denkt er het zijne van
en besluit dat het niets
met hem te maken heeft

Frans Vlinderman

Opinie: het hoofddoekenverbod

Het is erg tegenwoordig, al dat politiek gedoe over de hoofddoek. Ik weet niet welke idioot er nu eigenlijk valt over iemand met een doek, omdat betrokkenes religie dat zou voorschrijven. So what, het zijn toch zij die ervan zullen zweten in onze gigantisch hete zomers, niet? Het heeft ook zo zijn voordelen: je hoeft als hoofddoekgebruikster 's ochtends geen uren in de badkamer rond te hangen om toch maar alles in de juiste plooi gekamd of -borsteld te krijgen. Tijdswinst, trouwens ook goed voor het milieu, want dan hoeft die badkamerlamp al die uren alweer niet te branden en zo.

Na Antwerpen is nu ook Gent ervoor te vinden om de hoofddoek dus te bannen voor iedereen die met het publiek in contact komt tijdens de uitoefening van een openbare functie. Stel je voor dat iemand daar aanstoot aan zou nemen. Ik alvast niet: op de tram of bus, occasioneel zelfs de trein, storen ze me niet. Ook niet wanneer ik over straat loop. En als ik op reis een paar van die bedekte kopjes zie, dan ben ik erdoor gecharmeerd, weet ik dat ik met vakantie ben. Trouwens, de dame die Nip en mezelf heeft geholpen met de formaliteiten van ons nakend huwelijk, zag er schattig uit in haar hoofddoekige bekleding. Nogmaals, so what?

Religieuze symbolen, het kan niet, het mag niet, het zal niet. Wel, ammehoela, waarde heren beleidsvoerders en bovenal opiniemakers. Wat is de volgende stap: het verbod op een hoofddoek omwille van medisch-esthetische redenen? Kunnen al die mensen met een kaal hoofd omwille van chemo volgens mij alvast niet mee lachen. Kan je trouwens gelijk voorstellen dat ze een bordje om hun nek hangen met 'ik heb kanker'. Of wat met al die kruisjes om de (onbedekte) hals, op revers gespeld zelfs, en dan spreek ik nog niet over al die Maria-medaillonnetjes. En keppeltjes, wat gaan we daar mee aanvangen? En een groen hemd of shirt, kan dat wel door de beugel? Of zwart? Want je zou zo wel eens aan het loket kunnen meedelen wat je politieke voorkeuren zijn - en dat wil toch niemand?!

Nee, het beleid in dit land spoort niet. Langs de ene kant wat lopen afzeiken over (il)legale burgers die zich dienen te integreren en daarbij vooral verdraagzaam moeten zijn, mét respect voor elke 'andere' cultuur, langs de andere kant in diezelfde 'bevlogenheid' lekker discrimineren op basis van geloof. Er zijn er volgens mij een paar hun pedalen kwijt. En dan die mensen van dat Centrum voor Gelijke Kansen en andere Blabla, waar blijven die nu? Niets aan de hand, want Papa Wet heeft het zo gedicteerd? De democratie heeft het laatste woord? Welke democratie? Diezelfde die momenteel ongeveer 10% van haar onderdanen negeert omdat ze hun ideeën niet genegen zijn?

Laat het mij zo stellen: de democratie in België, en dan bedoel ik net zo goed Vlaanderen, Wallonië als het Brussels Gewest en bij uitbreiding in de hele (Moderne) Westerse Wereld, is ver zoek en eigenlijk al verloren vanaf het uitgangspunt dat 'de meerderheid' gelijk heeft. Dèmos en Kratein, de Griekse woorden, ze klonken toch zo mooi, maar ook toen was het al een doodgeboren baby. We doen ons best, daar niet van, maar zelfs de uitvinders van 'democratie', de oude Grieken, slaagden er niet in hun verheven idee om te zetten in een waardig en menselijk model (mochten eraan deelnemen: geen slaven, geen vrouwen, geen arme sukkelaars, ...) Wat zouden wij 'moderne' mensen, die zelfs geen tijd meer hebben om over wat dan ook te reflecteren, er dan wat van bakken?

Het is een epistel geworden, maar ik wou het toch even kwijt. Eitje leggen en zo. U mag het pellen.

Frans Vlinderman.

(noot: te lezen als pleidooi voor meer menselijkheid)

Trouwjurk + gedicht

Ondank, niet alleen des werelds loon, maar soms ook dat van mij. Waar ik er vrijdag reeds een hele dag alleen voorstond, kon ik er wegens omstandigheden deze namiddag weer op dezelfde manier aanhangen. Woensdagnamiddag en er alleen voor staan voor alle telefoontjes, alle afspraken die binnen moesten gelaten, alle post die moest verwerkt, probleempjes hier en daar ontmijnd, soit, het klokje van vijf uur werd met veel plezier begroet.

Onlangs de bemerking gekregen dat het toch onmogelijk moet zijn zowel dichter als administratieve kracht te zijn. Mijn antwoord daarop was dat ik op het werk geen dichter ben, noch in mijn vrije tijd een administratief wonder. Feitelijk had ik moeten zeggen dat de dichter in mij elke dag vanaf het joelen van de vele wekkers sterft om pas bij het sluiten van de werkvloervoordeur opnieuw tot leven te worden gewekt. Ergens komt dat nog dicht bij de waarheid... Kan ik er trouwens wat aan doen dat de dichter in mij ook moet eten en geld moet verdienen om aldus naar menig poëtisch podium te kunnen afreizen?

Vandaag is er weer goed nieuws in het verlovingsrijtje: Nip heeft me net gebeld met de mededeling dat ze haar trouwjurk vandaag heeft gekozen én vastgelegd (of hoe noem je dat laatste?) Na de feestzaal, de traiteur, de trouwdatum (16/08/2008) alweer een behoorlijke stap in de goede richting... Ben er trouwens nieuwsgierig naar, maar ik zal nog 261 dagen geduld moeten oefenen, eerder zal ik ze niet te zien krijgen. Als echter Mama Mia, Schone Moeder Lenie, Bruidsmeisje Hannah én Getuige Britt het een mooie jurk vinden, hoef ik me in ieder geval geen zorgen te maken.

geklede trouwerij

stralend als een witte meeuw
die vrij het blauw bekrijst
van een zorgeloze hemel
zal ze voor de goegemeente staan
om zich weg te laten geven

hij zal er ook zijn, de man
die voor haar gevallen
de hemel aan haar voeten vond
zich van toen af aan haar bond
om zijn meeuw te beringen

de jurk zal ogen stelen
mensen met dromen beladen
zullen huiswaarts keren
net als zij
hand in hand
zullen zij minnen
wat onder het kleed
alleen voor elkaar
al jaren gloedvol klopt

Frans Vlinderman

Amsterdam & Antwerpen + gedicht

Een vol uur ben ik ondertussen alweer thuis, daar waar mijn leven staat. Het deed deugd Nipje opnieuw in mijn armen te kunnen sluiten, Miss Jackie T nog eens plagend de gordijnen in te jagen, rond te kijken naar onze rommel en te weten dat ík samen met Nip die zelf gecreëerd heb in onze drang het met ons beidjes goed te hebben. Amsterdam was een belevenis, ik liet er gisteren al een stukje over los. En hoezeer ik ook van Antwerpen ben gaan houden en haar zelfs ben beginnen voortrekken als stad, Amsterdam is toch ook niet niks. Wat me trouwens opgevallen is op vlak van hulpverlening is dat er veel parallellen te trekken vallen tussen deze beide steden. Vooral het feit dat er nogal wat werk aan de winkel is om iedereen er zich in thuis te laten voelen op een gezonde, warme manier. En ook het feit dat er hard aan gewerkt wordt. Dan ben ik ook blij dat ik daar deel van uit mag maken, van dat hele proces. En zoals iedereen mag en kan ik dat op mijn manier doen.

voer voor studenten

rond de tafels
de vierkante tafels
ronde blikken vol plezier
en glazen die staan te dansen
bij het vrijmoedig studentenplezier

verhalen uitgewisseld
om de rijkdom te delen
die de jeugd en de ouderen
niet verdeelt maar samen bindt
in een wereld die er voor en door
maar bovenal en dat dan immer daar

worden de ideeën uitgewisseld
in een decor van multicultureel
en rassen aller landen die bijeen
zoveel meer dan nationaliteit zijn
tegen het decor van neen en non en no
het ja en oui en yes en si en altijd weer

die jeugd rond tafel
samen in tijdloos gepalaver
of ik dan ooit eens oud word
onderwerp van het volgend rondje

Frans Vlinderman

Amsterdam + gedicht

Ik zit hier in Amsterdam het qwerty-klavier te vervloeken, dat vakkundig mijn blind typen ligt te verknoeien. Deze voormiddag stonden we alvast aan een verkeerde deur... Blijkt dat er twee straten Windeborcht in Amsterdam bestaan. Na een lichte paniekaanval de juiste mensen verwittigd dat we toch onderweg waren naar hen en met een halfuurtje vertraging ter plaatse aangekomen voor een boeiende uiteenzetting over het AMK (Algemeen Meldpunt voor Kindermishandeling). Na de noen was het de beurt aan Goal, maar daar vertel ik later meer over.

Nipje, mocht je mij hier lezen: ik mis je best, al klinkt dat behoorlijk melig van hieruit... Morgenavond sluit ik je weer in m'n armen, samen met Miss Jackie T, reken er maar op.

Onderstaand gedicht dateert alweer van 11 november laatstleden. Veel uitleg ga ik er niet bij geven, ik vind het voor zich spreken...

Belgica

de oorlog is in de wereld

in mijn kamer op het scherm

of ik er bij moet zijn

bij alweer een moord

dat geen assisen zal

want in opdracht

opnieuw een boek in het rek

over hoe een moeder verkracht

het kind niet erkent want

verwekt in opdracht van

een quasi legitieme macht

en dan ergens een klein land

dat het woord te wapen

miljoenen durft te gijzelen

in de naam van het eigen

eerst is eerst en de mijne

is groter dan de jouwe

ach, laat me met rust

op een wijze dan toch

die mij geruststelt

Frans Vlinderman

Amsterdam + haiku

Eentje uit de oude doos, voor ik er een paar dagen tussenuittrek naar Amsterdam.

hond - haiku

liggend op droog stro
voelt een hond het kriebelen
zijn kussende vlo

Frans Vlinderman

bedenking + haiku

Enkele dagen terug ging het over mezelf en Nip en hoe we onszelf bekijken. Alhoewel ik daarbij zonder gène durf te stellen dat ik me, naast administratieve loonslaaf, als schrijver en dichter voorstel, vallen er best heel wat vraagtekens bij op te tekenen. Want wat definieert nu iemand als een schrijver of als een dichter? Van Dale reikt ons het volgende aan:

schrij·ver (de ~ (m.), ~s)
1 iem. die schrijft
2 iem. die er zijn werk van maakt of die de gave heeft boeken te schrijven => auteur, pennenridder, scribent
3 [techn.] registreerapparaat

dich·ter (de ~ (m.), ~s)
1 iem. die gedichten schrijft => bard, poëet, woordkunstenaar, zanger

Nou, daar komen we dus al een heel eind mee, dacht ik. Ik schrijf gedichten, dus ben ik een dichter. En aangezien gedichten geschreven worden en een schrijver iemand is die schrijft, ben ik eveneens een schrijver. Een schrijvende dichter, zo je wil. En dat ik niet van mijn pen kan leven, so what? Als ik me niet vergis, kan ook een Ramsey Nasr dat niet. En dat is al een behoorlijke naam, toch?

najaarsdroom - haiku

voorbij de wolken
waar de herfst het kilste heerst
rusten dromen uit

Frans Vlinderman

Weekend + gedicht

Zo, nog twee nachtjes slapen en dan doen we een ontbijtsessie met poëzie in De Kleine Wereld (Tussen koffie en kaneel, Vlasmarkt, Antwerpen), om dan omstreeks 13u00 op de bus naar Amsterdam te stappen. Vlinderman gaat op studiereis en gaat ineens ook even proeven van het maatschappelijk werkveld bij onze Noorderburen. Ben eens benieuwd hoe zij daar de zaken aanpakken op sociaal vlak...

Deze avond staat er nog een feestje geprogrammeerd in de feestzaal van De Nieuwe Zurenborger (Dageraadplaats, Antwerpen), waar ik eindelijk wat gezichten zal leren kennen van mensen waarmee ik al zo vaak aan de lijn heb gehangen. Het zal een deugddoend verzetje zijn na alweer een hels dagje op de werkvloer zonder mijn collega's. Niet alleen heb ik een half uurtje langer gewerkt om één en ander rond te krijgen, ik heb ook wat huiswerk meegenomen... Al is dat dan toch maar mooi voor morgen!

Over morgen gesproken: dan ga ik naar Sint-Niklaas, waar er een meeting plaatsvindt met schrijversvrienden van WriteHistory. En morgenavond misschien naar... Nee, dan blijf ik thuis, bij mijn Nipke en ons Miss Jackie T-gevalleke. Er zijn immers grenzen aan mijn agenda, al durf ik die inderdaad soms al eens met mijn te grote voeten treden...

voor de maneschijn

wat mooi toch die roos
haar blaadjes zo broos
met haar eindeloze geur
als een deur naar de liefde
op een aardse kier gezet
met niets dan wat doornen
om van zich af te bijten

hij romantiseert aandachtig
de bloem die hem daar en dan
zomaar bevlogen inspireert
hem intrigeert, zoals voor hem
anderen, wel duizend doden,
en vindt geen antwoord
dan een druppel bloed daar
waar hij zich geprikt

zijn toekomst zal anders zijn
zo zonder het genot van weten
dat hij niet alles kan begrijpen
maar wel het leren bevat
dat hij ergens eindig is

Frans Vlinderman