Opinie: regeringsformatie
Allez, de kogel is (nog maar eens) door de kerk: onze would be premier heeft zijn opdracht (nog maar eens) aan de koning teruggegeven. Geen regering, sorry. Ik vraag me af hoe dat gesprekje eraan toegegaan moet zijn. "Je suis désolé, Sire, mais je ne réussis pas à construire ça dont notre pays a besoin." Of zou het eerder iets geweest zijn als: "Excuseert mij, Sire, maar het lukt écht niet. Ik wil wel, maar er is altijd wel iemand anders die gaat dwarsliggen." Wie zal het zeggen? Al die tijd dat Yves Leterme nu al bezig is geweest, heb ik het beeld van mezelf voor ogen met een Rubicube, je weet wel, zo een rebus met zes vlakken, waarvan je alle vlakken op kleur moest draaien. Telkens als ik bijna een tweede vlak erbij had, ging er zo een verdomd stukje verkeerd liggen... Mijn oplossing uiteindelijk bestond uit een zwitsers zakmes en vervolgens het hele zaakje terug ineen prutsen. Het resultaat mocht er zijn, de wijze waarop wat minder. En wat dan nog.
Een normale mens vraagt zich in ieder geval nu af hoe het verder moet. Ik doe dat ook, vraag me niet waarom. Zowel links als rechts gaan er meer en meer stemmen op om de 'verantwoordelijkheid' op te nemen en het land eindelijk een regering te bezorgen. Datzelfde rechts en links, en neem er maar gelijk noord en zuid bij, weigeren echter het zonlicht in elkanders ogen. Moi d'abord, l'état suivra, n'est-ce pas? Als ik dan in Amsterdam afgelopen week het gegniffel mee mag maken en elders lees hoe België de risée aan het worden is van de hele wereld, dan voel ik toch een kramp. Niet één van de gezelligste krampen trouwens.
Bibi is het beu. Bibi wil geen risée zijn. En misschien moet er nou maar eens helemaal door de zure appel heen gebeten worden. Ledigen, die kelk, tot op de bodem. Eens kijken hoever het kan gaan, mag gaan, moet gaan. Tot we er met zijn allen bij neervallen en er een externe scheidsrechter het moet komen uitmaken wie gewonnen heeft. Ja, een vredesmacht in België, waarom ook niet? Ze kunnen rubberen kogels meebrengen, om striemende indruk op ons ruziemakers te maken. En Europa kan boetes uitdelen wegens roekeloos getalm (Europa kan alleen maar doen waar het goed in is, toch?) Of we kunnen de strijdbijl begraven, samen met sommige mislukte zweeppartijtjes (hoewel, mislukt?) en verder doen zoals voorheen: hoffelijk argwanend.
Frans Vlinderman
Een normale mens vraagt zich in ieder geval nu af hoe het verder moet. Ik doe dat ook, vraag me niet waarom. Zowel links als rechts gaan er meer en meer stemmen op om de 'verantwoordelijkheid' op te nemen en het land eindelijk een regering te bezorgen. Datzelfde rechts en links, en neem er maar gelijk noord en zuid bij, weigeren echter het zonlicht in elkanders ogen. Moi d'abord, l'état suivra, n'est-ce pas? Als ik dan in Amsterdam afgelopen week het gegniffel mee mag maken en elders lees hoe België de risée aan het worden is van de hele wereld, dan voel ik toch een kramp. Niet één van de gezelligste krampen trouwens.
Bibi is het beu. Bibi wil geen risée zijn. En misschien moet er nou maar eens helemaal door de zure appel heen gebeten worden. Ledigen, die kelk, tot op de bodem. Eens kijken hoever het kan gaan, mag gaan, moet gaan. Tot we er met zijn allen bij neervallen en er een externe scheidsrechter het moet komen uitmaken wie gewonnen heeft. Ja, een vredesmacht in België, waarom ook niet? Ze kunnen rubberen kogels meebrengen, om striemende indruk op ons ruziemakers te maken. En Europa kan boetes uitdelen wegens roekeloos getalm (Europa kan alleen maar doen waar het goed in is, toch?) Of we kunnen de strijdbijl begraven, samen met sommige mislukte zweeppartijtjes (hoewel, mislukt?) en verder doen zoals voorheen: hoffelijk argwanend.
Frans Vlinderman
2 opmerkingen:
In lang vervlogen tijden, toen België nog één regering had, was dergelijke onzin onmogelijk. Nu gaat een franssprekende christelijke partij een vlaamssprekende christelijke partij (infeite én partij, één familie) elkaar dwarsbomen. Kijk even terug in de geschiedeneis. België is van oudsher een bezet land geweest, waar men in 1830 een samenraapsel van talen en culturen heeft gemaakt en het statuut "Koninkrijk" heeft gegeven.Om het te officialiseren heeft men een Duits van onder het stof gehaald die de Engelse kroon weigerde. Het ergste van al is dat men toen een wet gemaakt heeft dat zijn nakomelingen hem zouden opvolgen, hoe bekwaam, onbekwaam, slim, dom of arrogant ze ook zouden zijn.
Enfin, na enkele, al dan niet geslaagde hervormingen hebben we nu, in een landje van enkele vierkante kilometer groot, een ontelbaar aantal regeringen met hun gevolg (die wij via de belastingen betalen)en ziet niemand in het bos de bomen meer.
Verkiezingen????? Héél democratisch zou zijn van degene die de meeste stemmen haalt (persoonlijk) is nummer één, de volgende nummer twee, enz....
Maar wat gebeurt er in dit apenland???? De kiezer wordt aan de kant gezet en enkele schriftgeleerden gaan eens (trachten te) bepalen wie het nu voor het zeggen heeft. Democratie? Nada!
Herinner U Jan Breydel en Pieter de Coninck, die pakten de taalproblemen op een andere manier aan, maar..... toen bestond dat gedrocht van België nog niet. Sinds dat gedrocht bestaat vinden sommige oude vrouwen (die ik wijven noem) het chic om op de De Keyzerlei frans te spreken.
Shame om you!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat dit land een kunstmatigheid zonder voorgaande voorstelt, is volledig juist. Er is niets historisch aan gegroeid, dus hoe kan er dan iets zijn dat de mensen van de verschillende gemeenschappen met elkaar verbindt, anders dan dat ze allemaal een Belgisch paspoort hebben en dezelfde koning?
Na ettelijke hervormingen, waarbij de Vlamingen zich stilaan ontvoogdden van de Walen, lijkt het er nu op dat er inderdaad paniek aan het uitbreken is langs zuidelijke zijde van de taalgrens (en laten we ons niet vergissen, ook een stukje ten noorden ervan). Hoeveel overheidsmonden zouden er wel niet wegvallen om niet gevoed te worden, mocht de autonomie van zowel Vlaanderen, Wallonië als het Hoofdstedelijk Gewest verhogen? Het is moeilijk te berekenen, lijkt me iets voor een of andere bereidwillige professor, maar het zou best eens om veel pegels kunnen gaan, waarvan de belastingen niet langer kunnen profiteren. En dat is nog maar één zijde van de medaille.
Zoals het er nu trouwens naar uitziet, zitten we binnenkort met een halfslachtige oplossing voor een paar jaren. En dat is dan weer geen goede zaak voor de duidelijkheid inzake de interne keuken van dit land. Et le roi, il restera.
Een reactie posten