Miss Jackie T uitgevlooid

Het is zwart en wit en krijgt de stuipen als ze iets moet ondergaan dat afwijkt van het bakje met prakje krijgen: Miss Jackie T. Het was nog eens tijd voor een pipetje Frontline tegen al te veel zomers vlooien en ander ongedierte. En dus dienden er een aantal druppels in haar nek aangebracht te worden, waar ze zelf niet bij kan om het allemaal binnen de tien seconden weer weg te likken. Vorige jaren hebben we het al meegemaakt, dus wisten we dat we ons mochten verwachten aan een net niet grommend maar toch stevig wegklauwend katje, waar eigenlijk best inderdaad wat handschoenen aan te pas kunnen komen. In ieder geval, het spul zit op het beest, ondertussen ook in het beest, en hopelijk springen binnen dit en een aantal dagen de reislustige zwarte stippen met drommen van ons poezebeestje.

Verder zijn we momenteel erg zoet met de laatste praktische regelingen. Eindtotalen doorgeven aan de verschillende betrokken 'leveranciers', muzieknummers uitkiezen, poëtische letters bijeenscharrelen, tandartsen platlopen, werkgevers voorbereiden op een weken durende afwezigheid, gokken op zonneschijn de zestiende, parkeerplaatsen zoeken, appartementen aan kant krijgen, rommel buitenkieperen, overschrijvingen uitvoeren, stressexperimenten uitvoeren op aanstaanden, ochtendhumeuren terug wegwerken naar waar ze al meer dan een jaar verdwenen waren, denken aan waar je ongetwijfeld vergeten bent te denken, kortom, roezen! Want dat is het ook: ernaartoe leven in een absolute roes, beetje verdoofd ook, en toch intens, beseffen dat de grote dag op tien nachten van je af staat...

Om het helemaal compleet te maken, heeft een tante van Nip (ja, jij, Addy!) ergens op één van mijn blogbijdragen een taalfout gevonden, zo wist SM Lenie mij te melden, maar die vergat dan weer te zeggen dewelke! En ik hou niet van taalfouten, dus moet ik daar ook weer wakker van liggen... Jahaaa, absoluut, hoor, ik lig wakker van onze dag en van tandpijn, maar niet daarvan. Al zou het leuk zijn dat opmerkzame Tante Addy (ik mag toch al wat familiairder uit de hoek komen, toch?) mij eens liet weten wat en waar. Kwestie van die stress ná het trouwen geen kans te geven ;-)

Noot van de blogsiteredactie: geplande onderbreking om 4:00PM PDT. Vermits dat toch al effie achter de rug is, kan u deze noot samen met mij gerust negeren...

Over Belgen met bakstenen in de maag

Voorpaginanieuws her en der dit weekend en ook vandaag: onze koning zou een bod hebben uitgebracht van € 50.000.000,00 op één of ander poepsjiek fermetteke in Italië. En dat terwijl hij in zijn speech onlangs nog het had over een beetje begrip voor en steun aan de vele mensen in ons land die het steeds moeilijker hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.
De ongetwijfeld ongekunstelde verontwaardiging is daarover momenteel bijzonder groot bij nogal wat mensen, want langs de ene kant wat pleiten voor begrip en langs de andere kant onbegrijpelijk bereid zijn zoveel geld over de balk te gooien voor (nog maar eens) een buitenverblijf, het valt natuurlijk moeilijk te rijmen.
Sta me echter toe om even te grinniken bij aangehaalde cijfers als volgende: als 'onzen Albert' nu eens dat bedrag verdeelde over al die kansarmoedelingen, dan zouden die zomaar eventjes € 30,00 extra krijgen... "Woehoe, een heel jaar geslaagd voor die mensen én hun problemen allemaal gelijk opgelost!" de gedachte stierf een stille dood in mijn grijns erbij.
Of nog: diene Albert zou maar € 12,4 miljoen persoonlijk bezit hebben, hoe kan hij dan € 50.000.000,00 willen uitgeven??? Wel, dat is in mijn ogen nogal simpel: toon mij de eerste Belg die niet met een maandinkomen van pakweg € 1.500,00 erin slaagt een huis te kopen van pak ook maar weg € 250.000,00 en dat dan vaak nog zonder het minste aanvankelijke bezit... Soit, als ze beiden lenen voor een periode van 30 jaar, dan komt dat voor de koning op een afbetalingske van € 138.888,90 per maand neer zonder interesten en voor de burger op € 694,44, al evenzeer zonder de gebruikelijke (en toegegeven, dodelijke) interesten. Tering en nering dus. And so what, iedereen leeft toch naar zijn stand? Nee, het boeit me allemaal maar matig.

Dan heb ik het liever over zaterdag 11 dagen. Alhoewel, toch maar niet. Ik werk deze week nog drie dagen en dan geef ik er voor bijna drie weken de brui aan. Eindelijk vakantie en van die dingen. Soit, het is dus tijd voor nog eens een streepje poëzie, uiteraard al dan niet toepasselijk, dat hangt van u af, beste lezer.

werkstaker

het gemerel in de bomen
die zo groen onbloesemen
telkens weer de lente ontploft
na de noodvallige winter

ik stop mijn stap onderweg
ontzeg mij de lokroep van het loon
en toon mezelf de frisse weg
naar mogen zonder moeten
leven om te werken

vogelgezang en kikkergekwaak
inheemse poelen vol leven
ik ben niet bang voor infecties
zo vreemd is mijn land nog niet
en ik geniet languit
de grond die mij niet bevreemdt
ook al is het al na negenen

Frans V.

Verjaardagsfeestje Silke 080802

Feestjes

Vlinderman heeft geen geluk met zijn gebit. Voor de vierde dag op rij moet ik vaststellen dat er toch wel iets mis moet zijn, als nu ook mijn gezicht stilaan de vorm van een wel echt ronde voetbal begint aan te nemen. Er mocht wel wat meer vlees bij, maar het wordt te pafferig. Morgen zullen we maar eens contact opnemen met de tandarts, want ik vermoed onderhand toch een stevige ontsteking, waar enkel wat spoeling niet veel aan zal verhelpen. En over twaalf dagen wil ik met een normaal gezicht ja kunnen zeggen. Misschien moet ik maar eens aan de antibiotica, in de veronderstelling dat dat kan helpen. Nu, ik ben geen doktoor dus zal ik maar aanhoren wat er dan wel dient te gebeuren. Morgen dus.

Deze namiddag ga ik met Nip naar Yoeri en Britt, kwestie van de verjaardag van de eerstgenoemde met een BBQ te vieren. Het zal een half om half feestje worden, deels binnen, deels buiten, als ik zie hoe het er maar vochtigjes uitziet buiten. Dat zal de pret wel niet kunnen drukken, dacht ik zo. Gewoon met vrienden gezellig bijeen, beetje kletsen over de toekomstplannen van een paar koppels, vrijgezellenfeestjes in het verschiet, laatste acties te ondernemen, Miss Jackie T die het kot weer voor zich alleen zal hebben, het gewone zondags 'werk' dus. Soms kunnen we echt met weinig al bijzonder tevreden zijn.

Gisteren een leuk feestje bij Jurgen en Joke gehad voor de derde verjaardag van prinses Silke. Het nichtje van Vlinderman krijgt stiekem de nodige vlinderlesjes mee ;-) Een paar fotootjes om het sfeerbeeld hier te vervolledigen komen er zo aan.

Gelukkig Vlindermanjaar!

Gisterenavond zijn we nog gaan kijken en luisteren naar muziek op 'ons pleintje', de Dageraadplaats, waar het in de zomer elke vrijdag muziekavond is in het kader van Muziek in de Wijk. Les Øffs speelden en we kennen blijkbaar de gitarist/zanger. Allez, we, Nip en SM Lenie dan toch. Karsten heet de man en hij kan een stukje spelen en zingen, net zoals de andere bandleden! We hebben hen nog aan het werk gehoord daarna tijdens een vrij optreden (daartoe door de band de avond zelf beslist!) in Het Hofke van Ellende (waar de Miserie voor niets is...) Nog tot 24 augustus kan je gratis komen luisteren naar zijn collega-muzikanten op ons pleintje. Wie het pleintje nog niet kent: het zou tot het collectief geheugen moeten horen, dus rep je er nu maar gewoon volgende vrijdag heen en geef een seintje voor je aankomt, dan zakken wij eveneens af.

Dan over het meer serieuze werk: We hebben ons restje voormiddag (uitgeslapen tot 11u00) na zacht aangepor door SM Lenie gewijd aan het oprommelen van living en gang. De Kringwinkel weer blij, wij weer zicht op vloer en meubels, en dat terwijl SM Lenie onze keuken eens onder handen heeft genomen. Rotkeuken trouwens, waar je je kont niet kan keren zonder quasi onvermijdelijk ergens tegenaan te stoten, waar de beschikbare oppervlakten om iets op neer te leggen op 1 vinger van een hand te tellen zijn en waar de lichte grondtegel al drie minuten na reinigen er opnieuw smerig uit ziet, omdat het terrasje door de keuken dient betreden te worden. Zucht. In ieder geval, de sloddervos in Nip en Bibi is nogmaals en vanaf heden zelfs uitdrukkelijk de wacht aangezegd. Hij moet eruit en hij zal eruit. Doet er mij trouwens aan denken dat ik hier binnenkort ons werkvertrek ook eens onder handen moet nemen. Dat wordt snipperen, tientallen kaften vol. Want waarom hou ik in gods- en andermans naam ook alles bij? Briefjes van twintig jaar geleden, wie hééft daar wat aan?

Zaterdag 2 augustus en het kot stroomt hier over van de goede voornemens! Daar horen wensen bij. Daarom: iedereen het beste in dit nieuwe Vlindermanjaar, dat zijn start neemt op 2 augustus! En niet te zwaar feesten als je ook nog met de wagen terug naar huis moet, eh ;-)

vrijdags blogje

Momenteel bevind ik mij ten huize Mama Mia, waar de camera niet naar behoren zou werken en waar de TomTom ook al niet zou doen waar het voor aangeschaft werd: werken en de weg wijzen. Nu, na één en ander, met de gebruiksaanwijzing in de hand, nageplozen te hebben, zie ik weinig problemen, dus vermoed ik dat ik eerstdaags eens met MM een rondje gebruikersinstructie zal doornemen ;) Ondertussen bevindt Nip zich met SM Lenie op de Dageraadplaats, waar een kennis van ons over een klein half uurtje een optreden zal geven. Ik hoop dat ik er nog op tijd geraak, want het nemen van een back-up van firma TomTom duurt zowaar al zeker twintig minuten en nog is dat ding niet klaar... En dan wil ik het even niet hebben over mijn tandpijn, ook al zijn betrokken zerken sedert gisteren vakkundig verwijderd...

Soit, voel me een beetje gefrustreerd, maar dat zal de pret niet drukken van alweer een lang verhoopt en afgesmacht weekend in het verschiet, met verjaardagsBBQ van vriend Yoeri in Bergen Op Zoom, verjaardagsfeestjes voor nichtje Silke in Duffel en tussendoor tig knuffelmomenten met Nipje. Wie zou ik zijn als ik daar niet vrolijker van word ;-)

Tandarts en stripverhalen

Bij Nip op de blog een blik op Armageddon, The Sequel, hier zal maar eerder weinig te vinden zijn. Na een tropische dag op het werk ben ik een half uurtje eerder vertrokken, omdat ik een afspraak met de tandarts had. Nou, liever niet nog eens binnen te korte tijd. Na een half uur wrikken en sleuren, heeft ie er bij Bibi twee stuks uitgehaald, allebei afgebroken en omwille van abcesgevaar niet meer bruikbaar om er een stukje opbouwtand bij te zetten. De verdoving begint stilaan uit te werken en het begint pijn te doen. Nu ben ik geen kleinzerig ventje, maar tandpijn, ook al is het dan fantoomtandpijn, daar moet je bij mij niet mee komen aanzetten. Dat worden dus pijnstillers vandaag. Alsof een nacht van minstens 22° nog niet genoeg was. Grom.

Het voordeel van zo bij een tandarts gaan, is dat ik nog eens een Suske en Wiske kon vastnemen onder het mom de tijd te doden. Nu, wat is me dat geworden, zeg. Moraliserend, nog net niet met vingertje, een tante Sidonie die zowaar bijna in haar nakie staat, waarbij een Lambik zich doodleuk tot de lezer en de striptekenaar richt met het verzoek snel naar een volgende plaatje te gaan. Nou, een Tante Sidonie zal voor mij altijd het sexappeal hebben van een strijkplank: goed genoeg om er een hemd over te hangen, zeker niet meer.

Allez, ik ga wat liggen pijn hebben, tot een volgende zitting. Bibi over en out today.

zonnige klap

Wat een weertje, eindelijk, eindelijk is het dan toch aan het zomeren geslagen. Niet dat de andere zomerdagen mij tot nu toe deden denken dat het geen zomer zou zijn, daarvoor ken ik dit land veel te goed, maar een echt vakantiegevoel had ik nog niet eerder opgepikt de laatste tijd. En nu is het zover, de zon schijnt, de Frans zweet, iedereen lekt, sommigen vloeken in het druilerige buitenland bij het vernemen van onze stevige en droge temperaturen, het werk sleept zich loom doorheen de dag, en Bibi zit al met zijn hoofd in de wolken te dromen van bruine velletjes, rode ook, vooral de eerste dagen zonder bovenkledij met een semi-vloekende Nip dan op de achtergrond, die me later die eerste avonden met zacht hand zal behandelen tegen zonnebrand...

Bibi vorige zomer (TWC) na de eerste zonnestralen

Ik zie het zo voor, terwijl ik na een lange broeierige dag huiswaarts keer en langs loop bij Morocconuts, dé winkel in onze straat waar het zo zalig shoppen is om groenten en olijven en feta en brood.

Terwijl ik aan de kassa mijn beurt afwacht, zie ik mensen regelmatig passeren, zo één om de drie minuten en pakweg elke derde daarvan houdt even halt aan de uitgestalde stukjes watermeloen om dankbaar een gratis monster mee te nemen. De eetbare dorstlesser bij uitstek, nietwaar, en zeker als het zo een weertje is dus als vandaag. Soit, terwijl ik dat sta te beschouwen, valt ineens mijn frank (het kan ook een cent geweest zijn, maar mijn verstand rekent nog steeds om). Weken terug al viel het Nip en mezelf op dat er in onze straat toch wel heel veel stukken afgegeten watermeloenschellen in de goot, op het trottoir/stoeppad, onder geparkeerde wagen lagen. Dat ze van dat fijne winkeltje kwamen, dat hadden we al heel snel door, maar pas vandaag legde ik een andere link. De mensen appreciëren het als ze iets gratis krijgen, maar willen er daarna geen moeite voor doen om van de afval verlost te geraken. Die is namelijk ook gratis. En als je dan in een straat woont waar de gemeente nog niet aan gedacht heeft om er openbare vuilbakken te plaatsen, dan regent het dus schellen. Niet dat ik nu de gemeente als verantwoordelijke aanduidt, en ook niet de vriendelijke uitbater van Morocconuts, want die heeft wél een vuilbak voor de zaak daartoe staan...

Affin, genoeg geblogd, er dienen zonnen geklopt te worden, altijd beter dan een medemens wat af te lappen uit verveling of voor de kick of whatever excuse might be.

Even contempleren

Werkdag twee van de laatste twee werkweken zit er alweer enkele uurtjes op. En terwijl ik met Nip op één van de duurste terrasjes van de Keyserlei, dat van de Hermitage, aan het genieten waren van een deugddoend glas fris, overviel me de zinloosheid van het overgrote deel van mijn bezigheden. Eeuwen lang houden mensen zich al bezig met de vraag van het grote WAAROM en daaropvolgend met WAARNAARTOE. Iedereen maakt wel eens een fase in zijn leven door, waarin dat de grootste vraagtekens zijn, met urenlange, dagenlange en veelal ook nachtenlange discussies met vrienden en piekersessies met zichzelf. Jaren geleden was ook dat mijn favoriete bezigheid: op zoek gaan naar de diepere zin van het hier zijn en hoe daarmee om te gaan. Ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden en erger nog, ben ergens onderweg de drang naar juist dát weten kwijt geraakt. Mijn voldoening bevindt zich tegenwoordig in de glimlach van een ander. Met andere woorden, van de grootste nieuwsgierigheid ben ik rimpelloos (nou ja, bijna toch) overgegaan tot de orde van de dag in mijn leven: da sein.

Zei u iets?

Ongetwijfeld zijn er genoeg filosofen die misschien een tipje van de sluier zouden kunnen oplichten voor mij, maar ik neem er helaas geen genoegen mee: het hele doek eraf of laat maar hangen, die handel. We zijn namelijk nogal praktisch ingesteld geraakt, de laatste jaren niet in het minst. Wil dat dan zeggen dat ik oppervlakkig ben geworden? Ik durf hopen en stellen van niet. Meer dan vroeger ligt mijn blik nu naar buiten gericht, zie ik wat er leeft of zou moeten leven, eerder dan mezelf middelpuntsgewijs van A tot Z te willen ontleden en bevredigen met een antwoord, dat waarschijnlijk met mijn beperkte capaciteiten nog niet voor de helft de lading zou dekken. En dus leven we van dag tot dag, met hier en daar een droom in het verschiet, zomaar te grijpen, als ik er maar lang genoeg naar smacht. En onderweg geniet ik dan van iedere kruimel klein geluk, onverwacht vaak, maar net zo goed gesmaakt. Meer is voor een ander.

Al moet ik toch toegeven dat ik die tijd van toen nu af en toe toch mis. Er was toen niets mis met het stellen van al die vragen, al die teveel vragen ook. Dat hoorde er allemaal bij, snap je? Nu niet meer, het is aangewezen vooral niet te veel met jezelf en je plaats in dit leven bezig te zijn. Niet omdat je dan puur tot stilstand zou komen, daar is op zich niets mis mee, maar omdat je dan niet meer mee zou kunnen. Misschien is dat dan weer de bedoeling die we met zijn allen nog steeds niet zien, maar dat moet ik dan maar bekijken met mijn oudere ik, die jonge snaak die de hele wereld zou veranderen, als hij maar een kans daartoe zou krijgen...

Aftellen

Afgelopen weekend was het hier in Borgerhout blijkbaar Kerkstraat Plage, en dat hebben we dus gemist. Spijtig, want ons district komt niet altijd met de leukste onderwerpen in het nieuws, én het was schitterend weer. Misschien een verborgen en toch openbaar gemaakt voornemen voor volgend jaar... Als het is om te feesten, zul je Nip noch haar aanstaande Vlindervent immers snel nee horen zeggen. Het is maar dat er al genoeg gewerkt moet worden, dat er ook tussendoor af en toe eens een leuk feestje mag meegepikt worden.

Na mijn debacle van gisteren, waarin ik zowaar berichtte dat ene Sartre in plaats van Sastre mij was opgevallen in de Tour de France, heb ik in ieder geval een ander, meer concreet voornemen: als ik nog eens bericht over wat mij in het hoofd is gaan zitten inzake de actualiteit, dan ga ik me ietwat ernstiger documenteren. En niet opgeven wanneer ik bij het zoeken naar de wielervaardigheden van ene wielerkampioen zowaar steevast op filosofische beschouwingen stuit. Want geef nu toe, een coureur, die houdt zich doorgaans niet bezig met de verheven (on)waarheden des levens, laat staan dat hij daar heelder verhandelingen over zou neerpennen. Er had me dus een lichtje moeten gaan dagen. Niet dus. Bij deze: Sartre, mijn excuses voor het jou plaatsen op een véloke. Gaat me tegenwoordig goed af, zo een beetje sorry links en rechts :p

Aan al wie er nog aan zou twijfelen: het komt dichterbij! Nu nog diene plastron erbij en dan is dat weer een puntje minder om mee rekening te houden voor onze huwelijksdag. Nu, ik hou wel van een aftellerke hier en daar, dus tel ik voorlopig alvast af naar mijn laatste werkdag, vooraleer ik me kan bezighouden met de zaken in de laatste rechte lijn. En u mag mee aftellen, zie.

De Muzeval in augustus

Het is dan wel twee dagen voor deze Vlinderman zijn Nip ten huwelijk zal houden, maar de wereld stopt niet met draaien. Daarom alvast deze aankondiging voor de 117de Muzeval:


Kristo, artiestennaam van Kristof Petrus Carina Van Hooymissen (Boom, 13 januari 1983). Kristo is een Vlaams auteur, dichter, muzikant, uitgever en kunstschilder.

Kristo maakte reeds op jonge leeftijd kennis met muziek tijdens zijn opleiding economie-moderne talen. Zijn vader betaalde zijn gitaar- en muziekonderwijs. Zijn grootste invloeden dankt hij aan Metallica, Nirvana en The Doors. Zijn hele jeugd werd getekend door een niet te onderschatten melancholie. Als enige toeverlaat had hij zijn gitaar. Hij was als de verpersoonlijking van Kurt Cobain in zijn dorp Willebroek. Na een turbulente jeugd vol drank, drugs en depressie maakt hij op zijn achttiende een heftige psychose door. In de psychiatrie maakt hij kennis met Vlaams auteur Felix Sperans. Sperans wijdt hem in in het schrijversschap. Zijn hele jeugd zou hij van zich afschrijven in zijn eerste boek, verschenen onder pseudoniem Peter Bracke.

Kristo verhuist naar Antwerpen waar hij kennis maakt met dichter en kunstenaar de Antistresspoweet, vlak na een kortdurende opleiding aan de Antwerpse pop- en rockschool Hammeron te Deurne bij beroepsmuzikant Alain Smits. In een mum van tijd maakt hij kennis met de Antwerpse kunstenaarswereld en begint hij poëzie te schrijven, ook componeert hij een popsong en begint te schilderen. Hij ontmoet auteurs J.M.H. Berckmans, Manu Bruynseraede en nachtburgemeester Vitalski, allemaal ex-leden van het voormalige Circus Bulderdrang. Met Bruynseraede publiceert hij een briefwisseling over hun eigen leven en ervaringen als kunstenaars en hun psychiatrische achtergrond en in het boek bespreken ze allerhande maatschappelijke fenomenen zoals armoede, spiraaldynamiek en politiek. Er worden contacten onderhouden met andere kunstenaars, waaronder Jan Fabre. Vitalski en Bruynseraede leiden zijn eerste dichtbundel in.

Kristo trad reeds op in literair café 'Den Hopsack' in Antwerpen (het podium van dichter Herman J. Claeys), gaf voordrachten in het kunstenaarsdorp Ruigoord in 2007 en 2008 te Amsterdam (samen met Herman J. Claeys) onder de organisatie van dichter Hans Plomp en deed optredens voor Stichting Zondag! in café De Kleine Wereld in Antwerpen. Kristo is manisch-depressief en heeft al enkele psychosen achter de rug, toch is hij vastbesloten creatief aan de slag te blijven.

Begin 2008 manifesteert Kristo zich eveneens als uitgever, naast zijn eigen werk publiceert hij het werk van muzikant Charles Jarvis waarmee hij het uitgeverswerk van Vitalski verderzet. Al het werk wordt gedrukt en verspreid via het uitgeversbedrijf The World Wide Association of Writers te Puurs.

Bibliografie

Proza

• 2007, ‘Van Kurt tot Boeddha’ (onder pseudoniem Peter Bracke) ISBN 97890 81176415
• 2008, ‘De brieven van Epsilon’ (samen met Manu Bruynseraede) ISBN 9789081176422

Poëzie

• 2008, ‘Catharsis, gedichten als reiniging van de ziel‘ ISBN 9789081176439, (ingeleid door Manu Bruynseraede en Vitalski)

Meer info:

Hier klikken

(bron info: Kristo)

zondagblogje

Na zaterdag veeldag komt vandaag zondag rijdag eraan. We vertrekken zodadelijk naar het Nederlandse Goes om SM Lenie op te pikken, waarna we richting Hoboken bollen. Daar zijn we al snel een namiddagje zoet mee. Gelukkig zal het vandaag niet regenen op de autosnelweg, want ik heb al ontdekt dat sommige soorten asfalt die we onderweg tegenkomen, niet van de chauffeur-vriendelijkste zijn bij regenweer. Er hangt dan zo'n gordijn van fijne druppels, dat je amper vijf meter verder kan zien. En als je van die idiote bestuurders voor je neus hebt hangen die het doodnormaal vinden ineens in de remmen te gaan, dan heb je best een afstand van toch minstens 20 meter ertussen, wil je dat op tijd gezien hebben. In dergelijke omstandigheden moeten rijden, vergt daardoor toch wel een serieuze inspanning, die je nog tot enkele uren nadat je eindelijk je wagen geparkeerd hebt in je schouders, nek en armen kunt voelen. Misschien is het handig om aansluitend op zo'n ritje in het vervolg gelijk door te stomen naar de sauna voor wat relaxatie...

Als ik me niet vergis eindigt vandaag de Tour de France. Vorige jaren durfde ik al eens een beeldje meepikken, maar ik moet zeggen dat het me dit jaar allemaal maar matig kon interesseren. Of er nou een Evans of een Sastre vandaag numéro uno wordt, het zal mijn dag niet anders kleuren, ni jaune ni rouge ni noir. Al vind ik het wel een leuk detail dat de enige (!) fanclub van Sastre ter wereld een Belgische blijkt te zijn. Als we het dus niet sportief kunnen afmaken, dan laten we toch zien hoe het gezelligheidsgewijs kan. Vermoedelijk zal daar vandaag wel een bakje bier of wat gekraakt worden, en ook dat is Belgisch. Tot zover mijn Tourbijdrage, op naar de Olympische Trouwerij!

Verder nog even meegeven: wie eens graag een stukje mens wil proeven, recht van het bord of gewoon aan het spit, kan eens zijn licht opsteken bij de Japanner Issei Sagawa. Deze beruchte Japanner heeft het gepresteerd om zijn medestudente te doden en haar deels op te eten, zich te laten interneren en nog geen anderhalf jaar na datum alweer als vrij man op deze aardkloot rond te hossen. Net zoals onze Dutroux en consoorten alweer een bijzonder onsmakelijk exemplaar van wat deze wereld aan merkwaardige mensen durft te produceren. How extreme can it get and why doesn't the world react accordingly?

gedicht: voor eeuwig

Voor de slapelozen onder ons, nog een gedicht om over te contempleren.

voor eeuwig

het zijn zijn nachten niet langer
de uren waarin hij gevraagd werd
naar zijn aandeel in het al
laat hij onbeantwoord
er zijn grenzen, altijd
en ook aan zijn aandeel

het uur van Job genegeerd
erkent hij dat van Ezechiel
voor het eerst en ook
ten lange leste voor het laatst
dat voor één ieder altijd en ooit
eens het laatste uur zal en moet

geslagen

is zijn tijdeloos gehuil verstomd
de muil vol geflikker verweerd
tot ieders stilte gedoemd
daar waar het einde altoos weer
zich openbaart aan eenieder
die blind alles wilde zien

hij is gestorven nu
in het laatste moment bewust
dat hij jaren geleden al
een stervende dode was

niet beter wetend dan
dat hij alles beter wist
voor een ander dat doet

Frans V.

zaterdag, een veeldag

Tegen de volgende afstapbeweging in Herselt (saunadorp, moet je dus echt ook eens gaan bezoeken) moet er een routebeschrijving in de auto liggen. De waanzin om telkens opnieuw verkeerd te rijden naar een plaats, waar je al járen naartoe gaat, is niet te beschrijven. En het is nu vastgesteld, zonder verwijten uiteraard, dat mijn aanstaande niet tot de betere klasse behoort wat het kaartlezen en convoyeuren betreft. Gelukkig zit dat wat andere categorieën betreft, zowel binnen als buiten, behoorlijk snor. En dat doet ook iets aan het idee van perfectie. Stel je voor dat ik haar zou omschrijven, aanzien, aanbidden als de vleesgeworden perfectie, dan zou ik zomaar mijn werelds geloof moeten afzweren, dat de perfectie slechts kan heersen in haar imperfectie, en dat zelfs daarin geen perfectie mogelijk is. Eindeloze ping pong, maar een zekerheid die gegarandeerd leidt tot een besliste onzekerheid, waaruit het lekker leven puren is. En dus kan ik ook naast Nip staan en zij naast mij en wij samen op dezelfde hoogte of laagte of gewoon op een level waar we moeten zijn. En fier glunderen dat twee mensen elkaar zo hebben gevonden, natuurlijk.

We gaan vandaag nog heel wat werk verzetten, wij tweetjes. Zo hebben we ons bij te werken overzicht om finaal te weten wie er nu allemaal wanneer op 'onze dag' erbij zal (willen/kunnen) zijn. Grote oefening daarna is de tafelschikking ontwerpen. Iedereen die al eens gehuwd is mét een feest erbij, kent dat fenomeen. Je kan niet eender wie naast eender wie deponeren, wil je vermijden dat er achteraf gezever en geroddel van komt. Van dat geroddel, daar wil ik me niet al te veel van aantrekken, maar gezever, daar heb ik niet veel zin in. Nip ook niet, als ik haar een beetje ken. Dus wordt het een dansje op het slappe koord om die oefening tot een goed einde te brengen. Gelukkig zijn daar Mama Mia en SM Lenie, die er hun ervaren licht op kunnen laten schijnen en ons suggesties kunnen geven om hier en daar wat bij te sturen.
Verder is het vandaag ook kattenbakdag, wasverdeeldag, Molliebezoekdag, Delhaizedag, opruimdag. Ergens tussendoor ook nog verslagdag en wie weet, telefoneerdag. Om al die niet bevestigenden hun mond te doen openbreken. Ik ben er dus maar weer eens mee vandoor.

Sauna

Sommigen vallen bijna flauw bij het horen van 'we zijn ribbedebie, naar Walibi', Vlinderman en Nip vallen meer als een blok voor 'tatatatataaaa, we zijn naar de saunaaaaa'. De boel wordt dus even gesloten, de gsm afgezet, de mail niet gelezen, de blog niet gevoed. Het is tijd voor wat kwaliteitstijd! Relaxen, in je blote reet de tuin in, gedaan met witte schaamkaken, het mag overal hetzelfde kleurtje krijgen, en voor wie oververhit geraakt, kan zijn afkoeling zoeken in een ijskoud dompelbad. Wie daar blauw van de kou uitgekropen komt, mag dan weer gelijk de gezellig broebelende whirlpool instappen, enz., enz. U begrijpt het niet, wat zit het Vlinderding hier nog te doen? Welnu, zodadelijk niets meer!

Wisselbad bij sauna Jona

agressieve jeugd?

Vandaag gelezen: in Oostende lappen een paar zich vervelende jongelui, van nog net minderjarig tot net meerderjarig, een toevallige passant 'voor de kick' bijeen. Het slachtoffer had maar te ondergaan en ligt nu in coma in het ziekenhuis. Bewerkt worden met de scherven van een lege tequilafles, bewerkt worden met enkele paren ongenadige vuisten en stoere voeten, het is nu eenmaal niet zo gezond voor een niets vermoedende passant. Het doet me wat denken aan al die andere gevallen van niets ontziend geweld de laatste jaren, steeds vaker gepleegd door de jongere generaties onder ons (de Bende Van Nijvel zal ondertussen wel met pensioen zijn, zeker?) In ieder geval, bij doorlezen stuit ik dan op de melding dat een tweetal van die onverlaten vorig jaar nog geplaatst waren in een gesloten jeugdinstelling, dat ze met andere woorden toch al 'een straf' hadden gekregen van een jeugdrechter. In onze maatschappij, zeker als die zich binnen de grenzen van het land van 'melk en honing' bevindt, zou je kunnen stellen dat vrijheidsberoving als de grootste straf wordt aanzien. Wake up call: vermits het achter gesloten deuren en andere neergelaten poorten tegenwoordig beter vertoeven is dan ervoor, durf ik daar wel eens aan te twijfelen. Wat in de Middeleeuwen als afschrikwekkend werd beschouwd, is tegenwoordig al lang achterhaald. Club Med is het geworden, met meer rechten dan plichten, eten, TV, onderdak, kledij. Als je uit de onderbuik van onze maatschappij komt gekropen om keet te schoppen, dan weet je je verzekerd bij een veroordeling tot de cel van al wat je voorheen ontbeerde. Afschrikwekkend? Mag ik het uitnodigend noemen?

Neem nu die twee gasten van dat Oostends knokploegje, die een jaar eerder al 'vast' hebben gezeten voor soortgelijke feiten. Ik vermoed zakgeld van hogerhand (een recht), ik vermoed de vrijheid om te roken (een recht), een kamer met privacy (een recht), verwarming (een recht), begeleiding (een recht). Ik vermoed ook een eindelijk luisterend oor (een noodzaak), weliswaar betaald door de overheid om te luisteren, maar desalniettemin eindelijk een klankbord. En dan worden zo'n gasten terug op de kasseien gezet (een gevolg van wettelijke regels). Tijd gedaan, de volgende moet binnen, zo gaat dat. Van een veilige omgeving, zowel voor henzelf als voor de maatschappij, belanden ze opnieuw in dezelfde shit als waar ze uit weggehaald waren. Terug naar af. Weg luisterend oor, weg begeleiding, weg bezinning. Ongetwijfeld ging het de eerste periode voor de bijna tot inkeer gekomene best goed (misschien was zo'n vrijheidsberoving dan toch niet je dat), maar onvermijdelijk zouden de oude gewoonten om het uit te hangen weer de kop op steken. Zo'n gasten verander je niet op een paar maanden tijd en nog minder als je ze daarna gewoon weer loslaat. Met het gekende gevolg vandaag.

Moet er dan naar een andere strafmaat gezocht worden? Is het niet beter vandaag dergelijke gasten te treffen in hun grootste troef: het zonder iets doen toch geld krijgen? Het gebrek aan geld kan dan echter weer leiden tot de drang tot overvallen. Of niet, dat is niet te weten te komen, vermits niet van tel, wegens niet ingericht, vanwege andere beleidsplannen op dit vlak.

Vlinderman blijft het allemaal een moeilijk gegeven vinden. Vlinderman is ook niet geschoold genoeg om een afdoend antwoord te leveren op de vraag van wat dan wél zou helpen. Hij kan alleen maar vaststellen dat wat nu gebeurt, niét (genoeg) helpt voor de harde kern waar het om draait. Die jonge gasten die zó over de rooie gaan, die kan je eenvoudigweg gedurende de eerste jaren niet meer uit het oog verliezen, die moeten begeleid worden tot ze bij wijze van spreken positief gebrainwashed zijn. En dan nog mag men dergelijke lui niet uit het vizier verliezen. Kort houden, warm houden ook, waarom niet, maar niet te kort in tijd. Desnoods een leven lang, maar dat kost natuurlijk ontiegelijk veel geld. Nu, de revalidatie van hun slachtoffers, áls ze het al halen, kost zo mogelijk nog meer aan de gemeenschap, dus daar hoeft niemand mee te komen aanzetten. Een meer repressieve aanpak? Daarvan is al gebleken dat het niet werkt, dus dat sta ik dan ook niet voor. Wat dan wel? Er zijn ongetwijfeld een massa knappe professorenkoppen mee bezig, maar het duurt me toch stilaan wat te lang vooraleer er iets van een voorzichtige bevinding omgezet wordt in iets van een beleid.

Inzake blind geweld op een kennis van me afgelopen vrijdag door een bende jong ongeregeld, hier een tip om af te sluiten: weet u wat momenteel een voorgerolde sigaret kost? € 5,50/25 = € 0,22. Als er dus iemand om een sigaret komt vragen, gééf hem of haar dan die sigaret. Ik wil u niet bezwaren met de prijs die een confrontatie van uw kaak met een teleurgestelde, van moraal en waarden gespeende en bovendien agressieve nicotinejunk voorzien van dezelfde soort vrienden u kan kosten. Mocht u het willen uitproberen, doe het dan met heel uw hart. Kostprijs daarvan: onmogelijk te bepalen, maar het is veel. Teveel.

Goedemorgen

Voor ik weer vertrek naar het werk, aan iedereen een bijzondere goedemorgen gewenst. Het is alweer de laatste werkdag van de week voor Bibi en dus zijn we zoals om de twee weken in een goede luim uit bed gedoken. Dat ik samen met Nip op verplaatsing ben blijven logeren bij Mollie, de poes van SM Lenie, en dat ik daarbij mijn vers goed thuis vergeten was, kan de pret niet drukken. Ik zit hier voor het raam en zie de zon zich opmaken voor een dagje plezier en dan kan ik alleen maar uitkijken naar morgen. Want dan gaan Nip en haar Vlinderman weer naar de sauna. Hoelang dat al geleden is, kan ik niet zeggen, wel dát het al veel te lang geleden is. Zo een reiniging van het lichaam, dat heeft altijd wel iets. En nu met de Vlindermobiel kunnen we veel vaker gaan dan voorheen. Finally! Go get them, folks!

gedicht

Een gedicht dat zich wilde laten kennen, ik ga dan ook niet wachten om het iedereen te tonen.

over-haast

de tijd is haast geworden
alle zorgen voor later
vinden nu de ingang
naar het piekerhart
dat bloedt uit elke wonde
van een warm gemist moment

dag en tot ziens het meest
gehoord in de korte conversatie
tussen twee mensen, de boodschap
opzij gedrukt in het gedrang
dat er nog zoveel vandaag

het enige dat nog sterft
is het ogenblik
niet langer
het beleven waard

Frans V.

excuses

Eén en ander is hier sedert vorige week misgelopen. Met maar weinig zin voor kritische beschouwing trok vorige week dinsdag uw Vlinderman ten strijde tegen een collega-dichter, die bloggewijs in weinig verhullende woorden zijn (toch wel behoorlijk negatieve) mening over De Muzeval de wereld had kond gedaan. Tot zover alles normaal, want wat doen bloggers als ze aan het bloggen zijn doorgaans? Juist, posten en lezen, eventueel reacties plaatsen en verder lezen. Energie uitwisselen, zo u wil. Soit. Nog voor ik goed en wel besefte wat er aan de hand was, doken op deze Vlinderiaanse blog ineens op woensdag eerder hatelijke opmerkingen op als reactie, veilig genoeg anoniem gepost. En daar ging ene Vlinderman nogal kort door de bocht. Zonder boe of ba ging hij na waar er de laatste tijd wat fout kon gelopen zijn en bleef hij hikken op zijn protestgedicht op de blog van die collega-dichter. Na er even langs gelopen te zijn, ook vastgesteld dat de hatelijke woorden bijna letterlijk daar terug te vinden waren. Conclusie: de anonieme blogger was dezelfde als die collega-dichter, ook al kon eender wie die woorden daar gaan halen. Zonder al te veel reflectie vorige woensdag een blogbijdrage geplaatst daarover en toen was het hek helemaal van de dam: anonieme scheldproza om u tegen te zeggen. En zonder enig spoor van bewijs heb ik uiteindelijk iemand beschuldigd een onmens te zijn, nadat hij natuurlijk, zij het nogal grof gebekt, zijn onschuld was komen uitschreeuwen.

Bij deze voel ik me niet te groot of te klein - eerder juist genoeg - mens om hier publiekelijk mijn verontschuldigingen daarvoor aan te bieden, aan die collega-dichter en ook aan u, die er ongetwijfeld in meegezogen bent geworden. En ik wil u één van mijn favorite quotes in deze niet onthouden: 'Assumption is the mother of all fuckups'. Voor vertaling Googelt u maar een eindje verder. Het is in ieder geval een stelregel waar ik me beter onmiddellijk aan had gehouden. Soit, mea culpa dus. Het internet is een te gevaarlijke plaats om zomaar iemand zonder 100% zekerheid aan de schandpaal te nagelen. Dat wreekt zich onvoorstelbaar snel.

Wat mij betreft kunnen we hier binnenkort terug de draad opnemen waar ik hem vorige week laten vallen heb. Met hier en daar een beschouwing over het tweede jaar politieke carnaval bijvoorbeeld. Of met een kersvers impressiegedicht. Over wassalons en metroslapers, zowaar twee quasi-constanten in mijn leven. En met trouwen, waarom ook niet. Het komt eraan en sneller dan gedacht...

België, nog steeds!

22 juli en we hebben nog steeds een land, daar valt dus niet veel nieuws over te berichten. Over privé houd ik me voorlopig een beetje in, al betwijfel ik het of ik het leuk zou vinden zonder 'gerief' door het leven te moeten omdat iemand het zou willen 'verwijderen'. Sommige mensen hebben vreemde dromen, niet? Ik droom bijvoorbeeld van een geslaagd leven, mét Nip als het even kan, gezellig door de bochten, weten dat je ergens gewoon van kan genieten met zijn tweetjes, terwijl de wereld misschien verder om zeep gaat. Nou nee, dat laatste toch ook weer niet, maar je begrijpt het beeld, niet?

Ik heb vandaag een mail gestuurd naar iemand, die me daar hopelijk een stuk bij kan helpen. We wachten het antwoord af, terwijl we hier een gedicht posten. We, ja, als in pluralis majestatis. Wij, Vlinderman, wij zijn met toch wel degelijk een paar. De rustige, die blogt doorgaans een eindje weg, de drukke, die ploegt zich door zijn werk, de onrustige, die wordt op tijd en stond gekalmeerd door Nip, de agressieve, die zien we liever niet, want die maakt altijd zoveel brokken, de moordlustige, die zijn we nog niet tegengekomen, maar je weet maar nooit, de trouwlustige, die telt af, samen met sommige fans, soit, we zijn wel met een paar. Al een geluk dat we niet het label labiel maar stabiel delen.

We gaan een filmpje meepikken en aftellen hoe de week zich verder ontplooit.

verdiend

gebroken mens
niet in staat tot leven
per definitie de ruwste
diamant die moet geblonken

hij gelooft het allemaal
in elk facet benieuwd
naar hoe het later zal
de boer die verder en verder
almaar ploegen moet

tot een wortel
dik onzinnig element
een andere litanie
tussen nu en later

dan

niets meer
ongetwijfeld ook
waarschijnlijk verdiend

Frans V.