Mededeling: Gastvrij Podium Wijnegem

Morgenavond in Wijnegem, zoals iedere eerste woensdag van de maand, Gastvrij Podium in Gemeenschapscentrum 't Gasthuis.

Gastdichter: Frans Vlinderman

De Uitnodiging - Oriah

Iemand stuurde me een stukje tekst door van Oriah, en dat wilde ik jullie niet onthouden.

De uitnodiging

Ik hoef niet te weten hoe jij in je onderhoud voorziet
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft
Oog in oog te staan met de verlangens van je hart

Het interesseert me niet hoe oud je bent maar wel of je het aandurft
voor gek te staan
Omwille van de liefde, omwille van je dromen,
omwille van het avontuur dat leven heet

Het maakt niet uit welke planeten jouw horoscoop beinvloeden
Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je verdriet bent doorgedrongen
En of de verradelijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk
hebben gemaakt
Of dat deze je hebt doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn

Wat ik wil weten is of jij de pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn
Zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen,
te laten verdwijnen of vast te houden

Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase
Van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn
Realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen
Door herinnering aan beperking vanuit je menselijk bestaan

Het kan mij niet schelen of je verhaal waar is of niet
Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn
aan jezelf
Of jij het aandurft voor verrader te worden uitgemaakt
Om verschoont te blijven van verraad vanuit je ziel
Geef me een bewijs van je trouw opdat ik zal weten dat je te vertrouwen bent
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi
En is het leven zelf voor jou de bron waaruit je levenskracht kunt putten
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij
En toch aan de rand van een meer staan
en luidkeels tegen het zilver van de maan roepen: YES !!!

Ik hoef niet te weten waar je woont, of hoeveel geld je hebt
Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen
Om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst
Op te staan, en datgene te doen wat er gedaan moet worden voor je kinderen
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent
Wat ik wil weten is of je zonder terughoudendheid bereid bent
met mij door het vuur te gaan

Het gaat niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd
Voor mij is het van groot belang, van jou te horen welke innerlijke kracht
Jouw steun en toeverlaat is als al het andere om je heen is weggevallen
Of je alleen kunt zijn met jezelf en of jij het werkelijk goed hebt met jezelf
Wanneer het stil wordt, in eenzaamheid'
Of je de beschuldiging van verraad kan verdragen zonder je eigen ziel te verraden;
Of je ontrouw kan zijn en daarom dus vertrouwenswaardig.

Ik wil weten of je schoonheid kan zien
Zelfs als het niet iedere dag mooi is,
En of je je eigen leven kan voeden met haar aanwezigheid.

Ik wil weten of je kan leven met mislukking, de mijne en de jouwe,
En toch aan de oever van het meer staan en het zilver van de maan toeroepen: “Ja!”

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je op kan staan na een nacht van verdriet en wanhoop,
Afgemat en gekneusd tot op het bot,
En doen wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je kent, of hoe je hier terecht kwam.
Ik wil weten of je in het midden van het vuur zal staan met mij
En niet terugdeinst.

Het interesseert me niet waar of wat of met wie je gestudeerd hebt.
Ik wil weten wat je van binnenuit ondersteunt wanneer al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kan zijn met jezelf,
En of je echt houdt van je eigen gezelschap in de lege momenten.

Oriah (Mountain Dreamer)

Eindregie + gedicht

Stilletjesaan ruim ik alle losse eindjes op. Dingen die zijn blijven liggen, dingen die ik almaar uitgesteld heb, dingen waar ik me eigenlijk niet mee bezig wilde houden. Het lijkt allemaal niet zoveel, maar toch. Ik ervaar een begin van rust, nu dat diezelfde dingen niet langer op mijn gemoedsrust wegen. opgeruimd staat netjes? Hell yeah! Wat afgewerkt werd, kan je niet meer achtervolgen op een rustig lui moment en aan je oren komen zeuren ter vervolmaking. Eigenlijk is het zo simpel, en nu ik dit besef, kijk ik al op tegen de toekomst. Ik verander immers niet zo snel, dus volgt er nog meer dan één ronde achter de feiten aanhollen... Nou ja, zolang Nip me maar kan troosten en kalmeren, is er niets aan de hand.

mensman

enkel recht in het gezicht
hij is een trots mens
wiens binnenzak onbekend
terrein voor de reiziger
op zoek naar ontdekkingen

de accuraatheid van een blik
die inschat of hij wel
haalt het niet bij de argwaan
of hij springen zou of niet
hangt hij in de touwen
van een verleden dat maar niet

het interview dat hij
na iedere bravoure vertoond
afgebroken stranden doet
berust maar in het geheugen
van veel te veel vergeten
omdat onthouden toch

Frans Vlinderman

Bloggen + gedicht

442. Op die teller staat mijn aantal bijdragen aan deze blog. Ben ik er fier op? Nou nee, niet bepaald, maar het is wél een aangenaam tijdverdrijf, dat me elke dag toch even doet stilstaan bij een aantal zaken die ik diezelfde dag weer ben tegengekomen. Memorabele zaken, maar ook eenvoudige, alledaagse akkefietjes, die me op één of andere manier geraakt hebben. En dat geraakt hebben, laat dat gerust in de breedste zin van het woord geïnterpreteerd worden.

Deze blog is niet alleen een link naar mijn poëtische bezigheden, het is ook het venster voor de wereld op de man achter Vlinderman. Wat niet tot in een dichtsel geraakt, vindt hier zijn neerslag wel. En vermits ik niet steeds mijn hart op de tong draag, kunnen mensen even langslopen en het gewoon lezen. Het maakt van mij een mens onder de mensen. En daar hou ik wel van, zo een beetje mens zijn.

hoezo, goedkope vrije markt

er vloeit olie door de straten
die gaten laten ook alles door
wat in de huizen niet hoort
en geen sjeik die eraan komt
zomaar om te helpen raffineren

in de grachten drijven lijken
sommige ervan al weken
al blijven de ratten eraf
of ze weten dat het ongezond
zich te verslaven aan overvloed

elke dag wat meer hetzelfde
sterfte van de pure geest
in functie van 't genot
de glorie van het individu
op nummer één van elke lijst

dat het een dure prijs is
vertelt iedere woekeraar
schaamteloos, de zijne
zomaar in de naakte handel

Frans Vlinderman

Gedicht

et geskeiden land

ze staan in de woestijn
waar de enige rimpels met aanzien
die van de golvende duinen zijn
en niet de botoxoverwinnende
uitgezaaide maatschappijgezwellen

ze roepen wat naar elkaar
over het heen en weer
hoe bruiner hoe liever
in wel vier differente talen
en nog een stuk of wat
eigenzinnige diale ecten

dat het huis thuis intussen
in brand, terwijl zij zonder land
op vakantie uit de band gesprongen
en de nieuwe baksteen veel te duur
het daadwerkelijk tentjes zullen blijven

on verra bien
car d'abord
il faut absolument
ne que se battre

Frans Vlinderman

Opinie: regeringsformatie

Allez, de kogel is (nog maar eens) door de kerk: onze would be premier heeft zijn opdracht (nog maar eens) aan de koning teruggegeven. Geen regering, sorry. Ik vraag me af hoe dat gesprekje eraan toegegaan moet zijn. "Je suis désolé, Sire, mais je ne réussis pas à construire ça dont notre pays a besoin." Of zou het eerder iets geweest zijn als: "Excuseert mij, Sire, maar het lukt écht niet. Ik wil wel, maar er is altijd wel iemand anders die gaat dwarsliggen." Wie zal het zeggen? Al die tijd dat Yves Leterme nu al bezig is geweest, heb ik het beeld van mezelf voor ogen met een Rubicube, je weet wel, zo een rebus met zes vlakken, waarvan je alle vlakken op kleur moest draaien. Telkens als ik bijna een tweede vlak erbij had, ging er zo een verdomd stukje verkeerd liggen... Mijn oplossing uiteindelijk bestond uit een zwitsers zakmes en vervolgens het hele zaakje terug ineen prutsen. Het resultaat mocht er zijn, de wijze waarop wat minder. En wat dan nog.

Een normale mens vraagt zich in ieder geval nu af hoe het verder moet. Ik doe dat ook, vraag me niet waarom. Zowel links als rechts gaan er meer en meer stemmen op om de 'verantwoordelijkheid' op te nemen en het land eindelijk een regering te bezorgen. Datzelfde rechts en links, en neem er maar gelijk noord en zuid bij, weigeren echter het zonlicht in elkanders ogen. Moi d'abord, l'état suivra, n'est-ce pas? Als ik dan in Amsterdam afgelopen week het gegniffel mee mag maken en elders lees hoe België de risée aan het worden is van de hele wereld, dan voel ik toch een kramp. Niet één van de gezelligste krampen trouwens.

Bibi is het beu. Bibi wil geen risée zijn. En misschien moet er nou maar eens helemaal door de zure appel heen gebeten worden. Ledigen, die kelk, tot op de bodem. Eens kijken hoever het kan gaan, mag gaan, moet gaan. Tot we er met zijn allen bij neervallen en er een externe scheidsrechter het moet komen uitmaken wie gewonnen heeft. Ja, een vredesmacht in België, waarom ook niet? Ze kunnen rubberen kogels meebrengen, om striemende indruk op ons ruziemakers te maken. En Europa kan boetes uitdelen wegens roekeloos getalm (Europa kan alleen maar doen waar het goed in is, toch?) Of we kunnen de strijdbijl begraven, samen met sommige mislukte zweeppartijtjes (hoewel, mislukt?) en verder doen zoals voorheen: hoffelijk argwanend.

Frans Vlinderman

verkoudheid + haiku

Het is vrijdag, ik heb een vrije dag, en dan denk ik aan fijne dingen, in te halen achterstand, bij te werken karweitjes, de afwas, het opruimen van 't appartement, affin, aan allemaal dingen die het leven daarna zoveel aangenamer maken. Waar ik niet aan dacht, dat was aan de mogelijkheid dat ik opnieuw verkouden zou worden. Snirf. Het is weer zover. Vlinderman z'n hoofd zit weer vol snot, zijn rug doet pijn, er lopen koude rillingen door mijn spieren, een lichte hoofdpijn is manifest aanwezig, ik zit met drie graden verhoging en vrijdag, mijn vrije dag, spoedt zich naar haar einde. Zonder fijne dingen. Bof. Balen, ja.

Gelukkig is er Nip nog, die me met haar tedere handen wat verkoeling brengt en regelmatig bericht over de huwelijkse weetjes, zodat ik wat afgeleid word en meer met de toekomst bezig ben dan met mijn falende lijf.

bij de winter - haiku

waterrimpeling
bleke zon beschijnt grijzig
de laatste reiger

Frans Vlinderman

Toneel + gedicht

Zo dadelijk eten Nipje en ik een lekkere, home-made pitta met uiteraard de nodige looksaus, waarna we weer afzakken naar onze donderdagse afspraak met Annemie, onze toneelles-instructrice. Jaja, Vlinderman proeft eens van iets anders dan alleen maar poëzie of blog. Al moet ik er onmiddellijk bij vertellen dat mijn geheugen helemaal niet meer getraind is in het uit het hoofd debiteren van teksten/dialogen. Toch lukt het stilaan beter en beter om zonder vergissingen en op het juiste moment mijn lijnen erdoor te laten komen, al zal ik het allicht nooit tot op de podiumplanken schoppen. Is trouwens ook niet echt de bedoeling...

Via deze weg nog een bedankje aan u, mijn lezer(es). Na mijn opiniestukje van gisterenavond stroomde mijn mailbox vol met de meest uiteenlopende mails. Het blijkt dat het onderwerp de mensen bezighoudt. Niet iedereen is gediend van onze eerbiedwaardige politici met hun wereldvreemde besluiten. Het is echter wel vreemd dat er nog geen enkele reactie onder het stukje zelf staat. Is er soms iemand bang van de reacties van anderen of zo, mocht blijken dat er nog andere meningen bestaan? Ik vraag het me maar gewoon af.

gelabeld straatje zonder eind

hij belichaamt de non conformist
met lak aan ieder volgzaam ander
discussieert zich uit de regels
van vorm en ander keurslijf
dat hem belet te zijn
wat hij niet en nooit

in het nauw van zijn ongelijk
wordt hij dan weer opportunist
hij staat erop, liever
dan verrot gescholden
voor die andere term
en verwordt dan toch
tot rasechte conformist

de nihilist hoort het aan
hij denkt er het zijne van
en besluit dat het niets
met hem te maken heeft

Frans Vlinderman

Opinie: het hoofddoekenverbod

Het is erg tegenwoordig, al dat politiek gedoe over de hoofddoek. Ik weet niet welke idioot er nu eigenlijk valt over iemand met een doek, omdat betrokkenes religie dat zou voorschrijven. So what, het zijn toch zij die ervan zullen zweten in onze gigantisch hete zomers, niet? Het heeft ook zo zijn voordelen: je hoeft als hoofddoekgebruikster 's ochtends geen uren in de badkamer rond te hangen om toch maar alles in de juiste plooi gekamd of -borsteld te krijgen. Tijdswinst, trouwens ook goed voor het milieu, want dan hoeft die badkamerlamp al die uren alweer niet te branden en zo.

Na Antwerpen is nu ook Gent ervoor te vinden om de hoofddoek dus te bannen voor iedereen die met het publiek in contact komt tijdens de uitoefening van een openbare functie. Stel je voor dat iemand daar aanstoot aan zou nemen. Ik alvast niet: op de tram of bus, occasioneel zelfs de trein, storen ze me niet. Ook niet wanneer ik over straat loop. En als ik op reis een paar van die bedekte kopjes zie, dan ben ik erdoor gecharmeerd, weet ik dat ik met vakantie ben. Trouwens, de dame die Nip en mezelf heeft geholpen met de formaliteiten van ons nakend huwelijk, zag er schattig uit in haar hoofddoekige bekleding. Nogmaals, so what?

Religieuze symbolen, het kan niet, het mag niet, het zal niet. Wel, ammehoela, waarde heren beleidsvoerders en bovenal opiniemakers. Wat is de volgende stap: het verbod op een hoofddoek omwille van medisch-esthetische redenen? Kunnen al die mensen met een kaal hoofd omwille van chemo volgens mij alvast niet mee lachen. Kan je trouwens gelijk voorstellen dat ze een bordje om hun nek hangen met 'ik heb kanker'. Of wat met al die kruisjes om de (onbedekte) hals, op revers gespeld zelfs, en dan spreek ik nog niet over al die Maria-medaillonnetjes. En keppeltjes, wat gaan we daar mee aanvangen? En een groen hemd of shirt, kan dat wel door de beugel? Of zwart? Want je zou zo wel eens aan het loket kunnen meedelen wat je politieke voorkeuren zijn - en dat wil toch niemand?!

Nee, het beleid in dit land spoort niet. Langs de ene kant wat lopen afzeiken over (il)legale burgers die zich dienen te integreren en daarbij vooral verdraagzaam moeten zijn, mét respect voor elke 'andere' cultuur, langs de andere kant in diezelfde 'bevlogenheid' lekker discrimineren op basis van geloof. Er zijn er volgens mij een paar hun pedalen kwijt. En dan die mensen van dat Centrum voor Gelijke Kansen en andere Blabla, waar blijven die nu? Niets aan de hand, want Papa Wet heeft het zo gedicteerd? De democratie heeft het laatste woord? Welke democratie? Diezelfde die momenteel ongeveer 10% van haar onderdanen negeert omdat ze hun ideeën niet genegen zijn?

Laat het mij zo stellen: de democratie in België, en dan bedoel ik net zo goed Vlaanderen, Wallonië als het Brussels Gewest en bij uitbreiding in de hele (Moderne) Westerse Wereld, is ver zoek en eigenlijk al verloren vanaf het uitgangspunt dat 'de meerderheid' gelijk heeft. Dèmos en Kratein, de Griekse woorden, ze klonken toch zo mooi, maar ook toen was het al een doodgeboren baby. We doen ons best, daar niet van, maar zelfs de uitvinders van 'democratie', de oude Grieken, slaagden er niet in hun verheven idee om te zetten in een waardig en menselijk model (mochten eraan deelnemen: geen slaven, geen vrouwen, geen arme sukkelaars, ...) Wat zouden wij 'moderne' mensen, die zelfs geen tijd meer hebben om over wat dan ook te reflecteren, er dan wat van bakken?

Het is een epistel geworden, maar ik wou het toch even kwijt. Eitje leggen en zo. U mag het pellen.

Frans Vlinderman.

(noot: te lezen als pleidooi voor meer menselijkheid)

Trouwjurk + gedicht

Ondank, niet alleen des werelds loon, maar soms ook dat van mij. Waar ik er vrijdag reeds een hele dag alleen voorstond, kon ik er wegens omstandigheden deze namiddag weer op dezelfde manier aanhangen. Woensdagnamiddag en er alleen voor staan voor alle telefoontjes, alle afspraken die binnen moesten gelaten, alle post die moest verwerkt, probleempjes hier en daar ontmijnd, soit, het klokje van vijf uur werd met veel plezier begroet.

Onlangs de bemerking gekregen dat het toch onmogelijk moet zijn zowel dichter als administratieve kracht te zijn. Mijn antwoord daarop was dat ik op het werk geen dichter ben, noch in mijn vrije tijd een administratief wonder. Feitelijk had ik moeten zeggen dat de dichter in mij elke dag vanaf het joelen van de vele wekkers sterft om pas bij het sluiten van de werkvloervoordeur opnieuw tot leven te worden gewekt. Ergens komt dat nog dicht bij de waarheid... Kan ik er trouwens wat aan doen dat de dichter in mij ook moet eten en geld moet verdienen om aldus naar menig poëtisch podium te kunnen afreizen?

Vandaag is er weer goed nieuws in het verlovingsrijtje: Nip heeft me net gebeld met de mededeling dat ze haar trouwjurk vandaag heeft gekozen én vastgelegd (of hoe noem je dat laatste?) Na de feestzaal, de traiteur, de trouwdatum (16/08/2008) alweer een behoorlijke stap in de goede richting... Ben er trouwens nieuwsgierig naar, maar ik zal nog 261 dagen geduld moeten oefenen, eerder zal ik ze niet te zien krijgen. Als echter Mama Mia, Schone Moeder Lenie, Bruidsmeisje Hannah én Getuige Britt het een mooie jurk vinden, hoef ik me in ieder geval geen zorgen te maken.

geklede trouwerij

stralend als een witte meeuw
die vrij het blauw bekrijst
van een zorgeloze hemel
zal ze voor de goegemeente staan
om zich weg te laten geven

hij zal er ook zijn, de man
die voor haar gevallen
de hemel aan haar voeten vond
zich van toen af aan haar bond
om zijn meeuw te beringen

de jurk zal ogen stelen
mensen met dromen beladen
zullen huiswaarts keren
net als zij
hand in hand
zullen zij minnen
wat onder het kleed
alleen voor elkaar
al jaren gloedvol klopt

Frans Vlinderman

Amsterdam & Antwerpen + gedicht

Een vol uur ben ik ondertussen alweer thuis, daar waar mijn leven staat. Het deed deugd Nipje opnieuw in mijn armen te kunnen sluiten, Miss Jackie T nog eens plagend de gordijnen in te jagen, rond te kijken naar onze rommel en te weten dat ík samen met Nip die zelf gecreëerd heb in onze drang het met ons beidjes goed te hebben. Amsterdam was een belevenis, ik liet er gisteren al een stukje over los. En hoezeer ik ook van Antwerpen ben gaan houden en haar zelfs ben beginnen voortrekken als stad, Amsterdam is toch ook niet niks. Wat me trouwens opgevallen is op vlak van hulpverlening is dat er veel parallellen te trekken vallen tussen deze beide steden. Vooral het feit dat er nogal wat werk aan de winkel is om iedereen er zich in thuis te laten voelen op een gezonde, warme manier. En ook het feit dat er hard aan gewerkt wordt. Dan ben ik ook blij dat ik daar deel van uit mag maken, van dat hele proces. En zoals iedereen mag en kan ik dat op mijn manier doen.

voer voor studenten

rond de tafels
de vierkante tafels
ronde blikken vol plezier
en glazen die staan te dansen
bij het vrijmoedig studentenplezier

verhalen uitgewisseld
om de rijkdom te delen
die de jeugd en de ouderen
niet verdeelt maar samen bindt
in een wereld die er voor en door
maar bovenal en dat dan immer daar

worden de ideeën uitgewisseld
in een decor van multicultureel
en rassen aller landen die bijeen
zoveel meer dan nationaliteit zijn
tegen het decor van neen en non en no
het ja en oui en yes en si en altijd weer

die jeugd rond tafel
samen in tijdloos gepalaver
of ik dan ooit eens oud word
onderwerp van het volgend rondje

Frans Vlinderman

Amsterdam + gedicht

Ik zit hier in Amsterdam het qwerty-klavier te vervloeken, dat vakkundig mijn blind typen ligt te verknoeien. Deze voormiddag stonden we alvast aan een verkeerde deur... Blijkt dat er twee straten Windeborcht in Amsterdam bestaan. Na een lichte paniekaanval de juiste mensen verwittigd dat we toch onderweg waren naar hen en met een halfuurtje vertraging ter plaatse aangekomen voor een boeiende uiteenzetting over het AMK (Algemeen Meldpunt voor Kindermishandeling). Na de noen was het de beurt aan Goal, maar daar vertel ik later meer over.

Nipje, mocht je mij hier lezen: ik mis je best, al klinkt dat behoorlijk melig van hieruit... Morgenavond sluit ik je weer in m'n armen, samen met Miss Jackie T, reken er maar op.

Onderstaand gedicht dateert alweer van 11 november laatstleden. Veel uitleg ga ik er niet bij geven, ik vind het voor zich spreken...

Belgica

de oorlog is in de wereld

in mijn kamer op het scherm

of ik er bij moet zijn

bij alweer een moord

dat geen assisen zal

want in opdracht

opnieuw een boek in het rek

over hoe een moeder verkracht

het kind niet erkent want

verwekt in opdracht van

een quasi legitieme macht

en dan ergens een klein land

dat het woord te wapen

miljoenen durft te gijzelen

in de naam van het eigen

eerst is eerst en de mijne

is groter dan de jouwe

ach, laat me met rust

op een wijze dan toch

die mij geruststelt

Frans Vlinderman

Amsterdam + haiku

Eentje uit de oude doos, voor ik er een paar dagen tussenuittrek naar Amsterdam.

hond - haiku

liggend op droog stro
voelt een hond het kriebelen
zijn kussende vlo

Frans Vlinderman

bedenking + haiku

Enkele dagen terug ging het over mezelf en Nip en hoe we onszelf bekijken. Alhoewel ik daarbij zonder gène durf te stellen dat ik me, naast administratieve loonslaaf, als schrijver en dichter voorstel, vallen er best heel wat vraagtekens bij op te tekenen. Want wat definieert nu iemand als een schrijver of als een dichter? Van Dale reikt ons het volgende aan:

schrij·ver (de ~ (m.), ~s)
1 iem. die schrijft
2 iem. die er zijn werk van maakt of die de gave heeft boeken te schrijven => auteur, pennenridder, scribent
3 [techn.] registreerapparaat

dich·ter (de ~ (m.), ~s)
1 iem. die gedichten schrijft => bard, poëet, woordkunstenaar, zanger

Nou, daar komen we dus al een heel eind mee, dacht ik. Ik schrijf gedichten, dus ben ik een dichter. En aangezien gedichten geschreven worden en een schrijver iemand is die schrijft, ben ik eveneens een schrijver. Een schrijvende dichter, zo je wil. En dat ik niet van mijn pen kan leven, so what? Als ik me niet vergis, kan ook een Ramsey Nasr dat niet. En dat is al een behoorlijke naam, toch?

najaarsdroom - haiku

voorbij de wolken
waar de herfst het kilste heerst
rusten dromen uit

Frans Vlinderman

Weekend + gedicht

Zo, nog twee nachtjes slapen en dan doen we een ontbijtsessie met poëzie in De Kleine Wereld (Tussen koffie en kaneel, Vlasmarkt, Antwerpen), om dan omstreeks 13u00 op de bus naar Amsterdam te stappen. Vlinderman gaat op studiereis en gaat ineens ook even proeven van het maatschappelijk werkveld bij onze Noorderburen. Ben eens benieuwd hoe zij daar de zaken aanpakken op sociaal vlak...

Deze avond staat er nog een feestje geprogrammeerd in de feestzaal van De Nieuwe Zurenborger (Dageraadplaats, Antwerpen), waar ik eindelijk wat gezichten zal leren kennen van mensen waarmee ik al zo vaak aan de lijn heb gehangen. Het zal een deugddoend verzetje zijn na alweer een hels dagje op de werkvloer zonder mijn collega's. Niet alleen heb ik een half uurtje langer gewerkt om één en ander rond te krijgen, ik heb ook wat huiswerk meegenomen... Al is dat dan toch maar mooi voor morgen!

Over morgen gesproken: dan ga ik naar Sint-Niklaas, waar er een meeting plaatsvindt met schrijversvrienden van WriteHistory. En morgenavond misschien naar... Nee, dan blijf ik thuis, bij mijn Nipke en ons Miss Jackie T-gevalleke. Er zijn immers grenzen aan mijn agenda, al durf ik die inderdaad soms al eens met mijn te grote voeten treden...

voor de maneschijn

wat mooi toch die roos
haar blaadjes zo broos
met haar eindeloze geur
als een deur naar de liefde
op een aardse kier gezet
met niets dan wat doornen
om van zich af te bijten

hij romantiseert aandachtig
de bloem die hem daar en dan
zomaar bevlogen inspireert
hem intrigeert, zoals voor hem
anderen, wel duizend doden,
en vindt geen antwoord
dan een druppel bloed daar
waar hij zich geprikt

zijn toekomst zal anders zijn
zo zonder het genot van weten
dat hij niet alles kan begrijpen
maar wel het leren bevat
dat hij ergens eindig is

Frans Vlinderman

Schone Moeder + gedicht

Schone Moeder heeft zonet een heerlijke ovenschotel geserveerd en daarom zit ik nu zo vol (etiquette schrijft voor dat je zegt dat het meer dan voldoende is geweest of zoiets), dat ik niet veel meer kan bewegen, laat staan hier komen plaatsen... Dus hou ik het beperkt, uit gewoonte, om die trouwe lezer die jij bent en misschien ook wel die toevallige, die jij ook bent, niet in de kou te laten staan. Het poëzietje wordt al even bondig vandaag, want ik moet zodadelijk met mijn twee Dames nog naar het toneel.

portie zagerij

altijd kankeren, zoveel mensen

verleerd dat er meer is

dan enkel het negatieve

het positieve gewoon vergeten

in de hoek gepleurd, verloren

ze blijven toch zo graag hangen

met het touw rond de sleurige nek

de zwarte praat voor de vaak

los gebral met een al even zwarte tong

die wel blijft likken maar proeven

zo schoon dan die enkeling

met de glimlach voor de deur

voeten vegen en verschoning

voor de minuten ongepland

maar oh zo gewenst bezoek

Frans Vlinderman

(niet vergeten naar die onbekende Vlaming te kijken vandaag op TV, eh, en anders even kijken op Nips blog, waar weer wat nieuws te rapen valt)

Vlaanderens Fraaiste + gedicht

De Vlaamse Helden zijn bekend! Morgen iedereen gekluisterd aan de beeldbuis, althans, dat neem ik toch maar aan, om eindelijk die mensen eens live voor het voetlicht te kunnen zien treden. En om het helemaal te gek te maken, zal het publiek vol zitten met BV's, diegenen die doorgaans zelf het applaus in ontvangst mogen nemen. Ben benieuwd of ze de applauslampen en -man zullen volgen zoals Pierreke dat altijd doet... Affin, ik vind het een nobel initiatief. Kleine Jef in de spotlights voor wat hij zo onbaatzuchtig heeft laten zien. Moet kunnen, toch?

Misschien moet er echter ook een website komen - denk ik dan - waarop álle voorgedragen would be-titeldragers alsnog voor het voetlicht gebracht worden. Die kans lijkt me nu wat kleiner, vermits het een TV-format betreft, dat ook de komende jaren nog zal beproefd worden, maar net zo zou het werkelijk zijn doel bereiken. De idealist in mij is alweer stevig hardop aan het dromen, maar dat maakt het nou eenmaal allemaal zo leuk hier op onze aardkloot. Niet al te droog ertegenaan gaan, beetje dromerij af en toe en vooral een stevige scheut humor. Hoe houdt een mens het hier anders een heel leven uit?

NN

tussen de miljoenen zijn ze
met vele honderdduizenden
de kleine man, de onbekende vrouw
nomen nescio, waarom niet nescimus
en toch groeten we ze elke dag
aan de kassa, op het zebrapad
of zomaar in onze dromen

groeten wil ik ze allemaal
zowel zij in mijn eigen leven
als zij die het nooit wisten
om te proosten op een lang leven
vol dezelfde kleur in de brouwerij
ergens in hun eigen huiskamer
waar ze zo graag thuis kunnen

over de overbevolkte stoep
weet ik me bijzonder veilig
en meer dan mijn bekende idool
is me dat simpelweg heilig
omdat ik eenvoud wil
en zekerheid dat ik niet
de enige ben die voelt

Frans Vlinderman

Mededeling: Tussen Koffie en Kaneel

Nog voor de Muzeval kan je al komen genieten van Frank De Vos, en dat tijdens een ontbijtmoment in De Kleine Wereld, goed 250 meter verder dan Den Hopsack, op de Vlasmarkt...


(Jaja, ik ben d'r ook, voor ik afreis naar Nederland)

De Muzeval 13 December 2007: Frank De Vos

Voor als ge niet weet wat doen over een koppel weken, een weekske nadat de Sint ons allemaal weer is komen vertellen dat er niemand stout geweest is van 't jaar...

vondeling & gratis + gedicht

Ook gelezen? Morgen alweer een gratis CD, ditmaal bij de Knack. En op de site van Het Laatste Nieuws kan je dan weer elke dag iets winnen, want het is weer 'Iedereen Wint'. Voeg daar de DVD's met boek van de Humo bij en nog wat van die weggeefacties, dan kan je je al fameus de vraag gaan stellen of het allemaal niet wat de verkeerde kant opgegaan is met onze productie-gerichte mentaliteit. Waar je in de winkel er zo en zoveel moet voor betalen (ah ja, productiekosten, verkoopkosten, tussenstationkosten, taksen allerhande, nog wat BTW erbij, ...), daar gooien ze je nu mee dood. Ik geloof niet echt in Sinterklaas, maar een Knack kost nog altijd een pak minder dan een doorsnee CD, dus interesse is er wel. En toch, moet ik dan eens niet stevig naar mezelf gaan kijken en zelf ook schuld bekennen aan het in stand houden van dit systeem? Waarschijnlijk wel, al voer ik graag als verzachtende omstandigheid aan dat alle schnabbeltjes met mijn klein pree'ke altijd weer meegenomen zijn. Ne mens moet al eens genieten ook, quoi?

En zo heb ik toch maar weer een doekje gevonden tegen het bloeden. Geen schoon doekske, maar het stelpt wel ietwat, verdooft het geweten een klein beetje, houdt mijn dwaze hoofd in het zand gebetonneerd...

vind de schuif

de eerste op zeven, gevonden
in de schoot van een maatschappij
die de techniek niet beheerst
open te staan voor de moord
die nipt vermeden onbestaand bleef

de kleine met een moeder
zonder kleine, hij lag niet
in haar bovenste schuifje
maar daar niet over getreurd
wél in het juiste, de kansen
zijn gekeerd, thuiskomen dan weer
misschien een utopie, hoewel
wie zegt dat daar ieders wieg

zes december, nog heel even
en dan is het eerste feest
na wat er al had dienen geweest
verjaren op de juiste dag
aan moeders borst gelegd

maar ach, ssshht,
stil maar, wacht maar
alles wordt nieuw
hoor je het al?

Frans Vlinderman