gedicht: meer van dit?

Vlinderman is terug op komst, tijd dus voor een liefdesgedichtje. Al enkele jaren oud, maar het heeft nog geen letter ingeboet aan wat de schrijver ervan toen gevoeld heeft...

Nog steeds, jawel ;-)

meer van dit?

hij laat zijn gedachten vliegen
doorheen de nevels van zijn geheugen
op zoek naar elke zoete herinnering
die zich niet langer vangen laat

sinds hij haar leerde kennen
niet enkel bij haar volle naam
maar ook naar die fraaie geest
loopt hij niet langer op de grond

zijn bestaan als één grote leegte
woorden slechts gestamelde boodschap
van wat zij in hem durfde wekken
met enkel haar ongekunsteld lachen

haar eeuwige slaaf te zijn
in goede en kwade momenten
vraagt hij zich af en toe af
is meer van dit nog mogelijk?

Frans V.

Gedicht: moordende wereld

Beetje actueel, dit ouder gedicht, Vrouwe Justitia heeft er zeker weet van...

Tuurlijk ziet ze niets, z' is blind! (bron foto: het internet, tiens!)

moordende wereld

haar verzegelde lippen beloven
ieder woord voor zich te houden
er werd reeds zoveel verteld
vertaald en dan verder verhaald
dat de waarheid zoek is geraakt

haar blinde ogen zien slechts
wat in haar eigen wereld draait
als pasgeboren kraait in onschuld
door geen erfzonde belasterd
puur en zuiver blijft bestaan

balanceert zij op de rand
van waanzin en wereldse rede
voert haar naar onbekende oorden
waar het moorden te vaak onbestraft
haar bittere tranen doet schreien

Frans V.

Gedicht: zij, de volgzame

Bibi vertrekt zodadelijk naar Ruigoord, maar wil jullie niet zonder teken van leven laten tot komende zondag. Daarom plan ik hier drie dagen op rij een ouder gedicht, waarbij ik begin met een streeltje anti-liefdespoëzie. Er is helemaal niets autobiografisch aan, dus Nip in paniek bellen hoeft niet. U mag haar uiteraard altijd even zomaar bellen, dat zal ze wel fijn vinden nu haar halve trouwboek drie dagen de deur uit is ;-)

Vlinderman twee jaar terug in Maastricht

zij, de volgzame

vandaag beweegt zij zich voort
in de marge van zijn bestaan
murw en getemd door de kracht
die zijn hand al eens oproepen kan

de tijd van strelen voorbij
zijn punt van verliefde gevoeligheid
leert zij nu de hoeken kennen
van de man die haar voor eeuwig huwde

toch blijft zij immer trouw
aan haar vervlogen meisjesdroom
slechts deze man te behagen
tot het einde van haar dagen

als het moet
omdat het moet
het zo moet zijn

Frans V.

Vrijwillig, absoluut en graag gedaan!

Aan de vooravond van een verlengd weekend wil ik even kort stilstaan bij de vele duizenden vrijwilligers die mede dit land draaiende houden. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes, opa's en oma's gelijk gij en ik die kennen, ze draaien er hun hand(en) niet voor om hier en daar een welgekomen tandje bij te steken om voor zoveel anderen het leven een beetje aangenamer toe te laten schijnen. Veel eer en glorie komt daarbij amper en dan nog maar even om het hoekje gloren, dus vind ik het persoonlijk niet meer dan normaal dat ook zij hier eens een forumpje krijgen. Opdat het niet ongezegd blijve dat ze fantastisch zijn in wat ze doen, en dat dan nog zomaar.

Er kan er altijd nog eentje meer bij (bron afbeelding: KLIK)

uit grenzeloze mouwen

gewoonlijk twee aan twee
handen en voeten die handelen
uit geen enkel belang dan wel
een boodschap van mensenwarmte
waarvan teveel gewoon zomaar
uitgedeeld en 'graag gedaan'
de daad zowaar gesteld
omdat een ander dat niet

vrij gewillig, de vrijwilliger
de draad op te nemen daar
waar een ander eerst wacht
op het voor wat hoort wat
in eurozonale termen verwacht dat
er voor sommige diensten betaald
voert de vrije hand onbezoldigd uit
wat moest gedaan daar en dan

naamloos wil hij blijven
opgegaan in de massa mens
waar hij legio kan zijn
ontelbaar verspreid bedolven
onder de dank van nog legio
geholpenen der aarde

en dat het goed was
hoeft geen verder betoog

Frans V.

Honden: middelenmisbruik?

Volgens de kranten komt het door het warme weer dat meer gedetineerden nu het hazenpad kiezen. Blijkbaar is dat dan een ander ras dan dat van ons werknemers, want warm of niet, zij die momenteel op post zouden moeten zijn op de werkvloer, zijn dat ook. Of ik hiermee een bijdrage heb geleverd aan de olijk ontstnapte kwaaie gangsters, ik betwijfel het ten zeerste, maar ik moest het gewoon even kwijt - zoals iedereen wel eens een onaangekondigde grote of kleine boodschap aan de wereld wenst kond te doen.

Het is weer wat later dan normaal, maar dat ligt aan gebakken aardappeltjes, groene boontjes van de ene of andere soort onder een sluier van vers gebakken ajuinhoekjes en een net niet aangebakken strofe schnitzel, dus waarschijnlijk wordt het mij wel vergeven. Voor al die boodschappen die hieraan verbonden zijn: Bibi kookt nog steeds een stuk van zijn avond naar de Filistijnen - gelukkig maar dat Nip onder haar verre voorouders nen nonkel Fil en een Tante Istij kent, er wordt wat geapprecieerd te casa Vlinderman. En neen, we gaan ons niet wagen aan voorspellingen van dan en dan gaat 'm het herhalen :pp

Niet voor uw boontjes! (bron foto: KLIK)

Nog even meegeven dat Bibi het belachelijk vindt dat sommige mensen het nodig vinden (gratis) hondenpoepzakjes te gebruiken om hun overschotjes of andere voedingswaren in te vriezen, omdat die zakskes nu eenmaal gratis werden uitgedeeld (locatie: Tienen). Ge speelt met uw gezondheid, Sommige Mens! Die zakjes ageren chemisch en kunnen u meer dan een gewoon darmloopke bezorgen tot zelfs kanker toe, wat een pak méér zal kosten uiteindelijk dan de aanschaf van een gecontroleerd pakje diepvrieszakjes. En voor alle duidelijkheid: 't is gene zever!

Van de wereld gevallen

Nip en Bibi hebben vandaag uitgebreid gebabbeld over de wereld waarin we leven en hoe en waaraan en waaraf sommige systemen ons eigen leven zullen (blijven) bepalen. Het is verrassend hoe vaak we samen op hetzelfde kruispunt uitkomen, mijn bevallige en deze gevallige, maar het maakt dat we samen waarschijnlijk een goed levensspoor aan het volgen zijn. Ook al komt er dan al even waarschijnlijk in het jaar dat Onze-Lieve-Heer-Jezus-Van-Nazareth ophoudt met Zijn Telling een einde aan de huidige kalender, maar wie daar zijn eigen agenda van zou gaan laten afhangen: zoek gelijk die boom!

Voor wie het interesseert: vandaag waren het hamburgers, zelf gebakken uiteraard, met al even spontaan zelf gebakken vers gesneden ajuin, een bloeiend streepje verse tomaat en broodjes om de hele zwik te bevatten. En geloof me, met looksaus erbij kan in principe niets meer fout gaan! Vlinderman houdt woord en stand aan het fornuis, lekker op zijn eigen manier (Vlinderman is altijd het best te verteren in eigen nat, TIF) en zo kabbelt hij de dagen voorbij. Nip trouwens ook en daarom zijn wij zo gelukkig samen ;-) (uiteraard kan het nog een pak meliger, maar uw blogger heeft medelijden met zijn lezer(es)) .

Jahaaa, we zien elkaar nog altijd graag...

Iemand trouwens binnenkort een lift nodig naar Amsterdam, Ruigoord? We gaan er dit weekend immers heen en er is nog ruimte in de voiture... Laat maar klanken, we spreken eventueel verder af na je weet wel wat ;-)

Het kookt hier over

Vlinderman gaat een weekje koken, gewoon omdat hij dat anders nooit doet. En Nip kan er dan van genieten (hopen we toch) terwijl ze de laatste hand(en) legt aan haar filosofische scriptie. Vandaag was het nog een wokgerecht, omdat daar nu eenmaal alle ingrediënten al voor in huis waren en biefstuk nu eenmaal niet eeuwig goed blijft, maar morgen denk ik aan de klassieke keuken te gaan. Dat wil dus zeggen groenten, patatten en een lap vlees, eventueel met een sausje erbij. Er staat zelfs een soepje op het schap, dat ik al in geen jaren meer gemaakt heb. Moet zelfs nog de naam van de betrokken groente uit mijn geheugen sleuren, maar ik weet nog wél dat de anijssmaak ervan wonderwel samenging met de vorm, namelijk lopend :p

Vlinderman, kookman van Nip

Om het toch even over het werk te hebben: morgen beleef ik voor de komende elf maanden mijn laatste 'rustige' dag daar, want overmorgen komt 'de grote baas' terug uit vakantie en dan zie je de stapel op mijn bureau, van het soort 'te klasseren' of 'to do' gewoon met de minuut groeien, zonder dat ik een gaatje zie om even wat bij te werken. Misschien dat het met de nieuwe collega in de buurt wat opgeruimder blijft, want ze heeft niet graag teveel chaos op haar werkpost - terwijl het eerlijk gezegd mij worst zal wezen hoe die ruimte er bij ligt, zolang de lopende zaken maar hun afwikkeling kennen...

Genoeg gezeverd hier, moet nog een vaatwasmachientje leeg maken en terug vullen en vervolgens gaan genieten van een filmpje. Toen ik gisteren terug keerde uit Doel, moest ik immers langs de toegangsweg, waar er een stevige rommelmarkt aan de gang was en zeg nu zelf, een DVD-ke voor amper € 2,00, daar kan een mens zich toch niet aan laten kennen, eh?

Doelen in het leven

Weet iedereen in deze drukke tijden nog waar zijn of haar doelen liggen? Een mens vraagt het zich af, als je ziet hoe de ochtend naar de avond neigt en de nacht verlangt naar de ochtend. Daartussen gebeurt zoveel en vaak ook tegelijk en ergens lijkt het helemaal nergens naar. De ene vult zijn dagen met noeste arbeid, de andere met het tellen van zijn zegeningen en dan heb je nog de volgende, die gewoon volgt wat er onder zijn neus passeert. Nine-to-fivers versus all-dayers, nachtbrakers tegenover dagbrekers, iedereen heeft zo zijn ritme. Redelijk doelloos, uiteindelijk, want de afloop staat vast, nietwaar?

Dan heb je Vlinderman, die vlindert over zijn blogje, die schrijft schrijfseltjes, die neemt deel aan protestacties waar hij zich in kan terugvinden, die geniet van zijn huwelijk, die (b)logt over wat er in zijn ogen de moeite waard is om over te (b)loggen en die ook weet dat zijn afloop vaststaat. Zijn we nu aanbeland op een scharnierpunt in het wezen Vlinderman? Is er een existentiële crisis op komst (het is immers duidelijk dat ie er de laatste dagen behoorlijk wat vraagtekens bij aan het plaatsen is)? Niets van aan, Vlinderman heeft zijn demonen al grotendeels bezworen, beseft hoe eindig hij is, hoe variabel alles ook. Maar dat belet hem niet om af en toe even een beschouwend moment in te lassen en zich als nietig alsook belangwekkend te bevinden. De aard van het belangwekkend nietig beestje, zullen we maar zeggen.

Bron affiche: KLIK

Vandaag gaan we in ieder geval afzakken naar Doel, dat nog steeds bedreigde Antwerpse polderdorp, dat weigert te sterven. We gaan kijken, horen, proeven hoe een afgeschreven gemeente blijft leven omdat er nog leven is na de dood!

Zaterdagse logjes

Over welgeteld vijftien dagen zijn Nip en Vlinderman een jaar getrouwd. Tijd om een balans op te maken, zou je kunnen zeggen, en uiteraard is dat zo. Omdat het echter een eerste oefening betreft, opteert Bibi ervoor om dat voor dit jaar even in de privésfeer te houden. Beschouw dit introductiestukje van mijn blog dus maar als een klein plagerijtje voor de nieuwsgierigen onder u.

Hedenochtend, om negen uur stipt, ging de wekker van uw ondergetekende. Redelijk vroeg, hoor ik u denken, voor op een zaterdag. Klopt, want doorgaans gaat er géén wekker whatsoever af op zaterdag, maar we moesten dan ook naar Juul, de hond waarop we van tijd tot tijd een tijdje dogsitten. We hebben in ieder geval al een stevige wandeling gemaakt met ons drietjes door het Te Boelaarpark en voor één keertje vond Juul geen énkele andere hond interessant genoeg om erachteraan te gaan. Wijlie blij natuurlijk, want houd dat stevig uit de kluiten gewassen beestje maar eens in toom als hij een prooi geroken heeft (vraag maar na bij Nip, die kan er in ieder geval over meespreken).

Juul op wandel met Vlinderman (anno 2007)

Soit, de dag is dus in feite nog redelijk jong naar mijn maatstaven en toch hebben we al heel wat gedaan, want naast dat wandelen en een heel stuk van de krant lezen, zijn we zonet ook nog even naar den Delhaize geweest. Daar valt natuurlijk niet veel soeps over te vertellen, behalve dat we een Swifferset aan een actieprijsje gekocht hebben om de netheidsstrijd met Miss Tofi en Miss Tati aan te gaan.

Zo, met die stralende zon buiten, kan ik nu niet anders dan in peis en vree deze stee even achter me te laten en me te begeven naar andere oorden, waar ik weer voor even onbereikbaar en oh zo zalig dat soms en waar woorden?

En als het nu eens...

En als het nu eens alle dagen hetzelfde was, waar zou dan de uitdaging liggen om er het beste van te maken of iets minder, er het 'gewoon gelukkige' van? Iedere dag ondergaan, in de wetenschap dat de volgende dag net hetzelfde van je zal vergen en ook zal opleveren. Geen moodswings meer, geen opvliegende gedachten die eeuwen kunnen blijven hangen, geen laag bij de grondse daden, die al evenveel eeuwen kunnen worden afgekeurd. Iedere zonsopgang terug die voetschimmel, die net de vorige avond definitief voorbij leek, elke avond dat opkomend grieperig gevoel. En dan wéten dat het de volgende dag onherroepelijk krek hetzelfde liedje wordt.

De beperkingen van de idee alleen al, daar kan Vlinderman dus niet op blijven hikken, want hij zou zichzelf vastlopen in de cirkelvormige sporen van zich te achtervolgen, om er achter te komen of hij sneller dan zijn schaduw kan zijn. Dergelijke gedachten komen dus op, drijven een beetje, zoals nu, aan de oppervlakte om vervolgens weer snel te verdwijnen uit het zicht, omdat de nodige koppigheid hem ontbreekt om het eens vanuit een/het filosofisch standpunt te benaderen. Of misschien gewoon omdat hij te dom is. Of te lui. Of omdat het hem uiteindelijk geen fluit interesseert, nu is nu en dat is ook bloot in 't Frans, dus misschien komt het allemaal dan wel weer goed (het gedachtesprongetje tussen nu en goed bespaart hij de bloglezer voorlopig even).

"'t Kan nooit kwaad," peinst Vlinderman over hun dromen

Deze avond wordt er nog eens gefeest, maar daar komen we later nog wel eens op terug. Bibi moet nu eerst aan tafel, waar een zelfverzonnen gerecht zal worden geserveerd door Nip. Komen we ook nog wel op terug ;-)=

Aankondiging: De Muzeval # 129: Maksimaal

'k Zal hier ook nog maar eens een aankondigingsken doen voor onze volgende Muzeval, kwestie dat iedere kans benut wordt om de poëzie onder de aandacht te brengen van de surfende medemens...

Dichterskollectief Maksimaal

Kortsluiting in De Muzeval

Kortsluiting combineert muziek, poëzie en beeldende kunst tot een submoderne woestenij waarbij de onzinnigheid van het leven en de bloeddorstigheid van de liefde niet vergeten worden. Kortsluiting dicht vanuit de hangmat, of van aan de toog, soms in gevecht met wurgslangen, dan weer vertederd door een vogeltje op een tak. De dichters traden ondertussen al over heel België, Nederland en de rest van de wereld op.

Wim Paeshuyse - Sinds enkele jaren treedt Wim op met zijn ritmische en humoristische gedichten. Hij behaalde hiermee ook een aantal prijzen in verschillende wedstrijden. In zijn habitat Turnhout staat hij bekend als de Temptation-Island dichter bij uitstek. Hij bracht twee bundels uit en stond in verschillende bloemlezingen.

Tom Horemans - Tom situeert zich tussen fantastische stripverhalen en zwartgallige poëzie. Hij schreef ook mee aan het toneelstuk 'Raafman' van het Herentalse gezelschap Kreutzfelt Verein. Tom buitelt niet rond op het podium, zijn dagdagelijkse tristesse zijn voldoende om het podium te vullen.

Jan De Vrij - Jan De Vrij is de jonge prins van de moderne Kempense dichtschool. Zijn ruwe, kosmische werk draagt de kenmerken van een duivels realisme, waarbij Tom Waits, Nick Drake en Jim Morisson nooit ver weg zijn. Om de hoek wacht de dood, met een macabere glimlach om de lippen.

Xavier De Busser - Xavier De Busser grossiert in spitsvondige en grappige bespiegelingen over het dagelijkse bestaan. Lief en leed beschrijft hij helder en met angstwekkend respect voor schoonheid. Deze conducteur neemt u mee op een enkele reis eerste klas van zowel komische woordspelingen als romantisch-erotische vluchten.

Jef Louisa Versmissen - Jef schrijft zijn poëzie en proza razend over Snelweg XIII, een trage en moeizame verbinding tussen Oosterse filosofie en Westerse decadentie. Er zijn maar weinig Belgische, Nederlandse en zelfs Zuid-Afrikaanse podia die hij nog niet heeft bezocht. Zijn werk is recht-door-zee en scherp op de snee.

Danny Smolders - Danny is voor velen geen onbekende. Tussen Studio Brussel en de Herentalse achterafpodia wist hij reeds menig publiek omver te blazen met zijn dreunende verzen over ‘gezonde’ waanzin, anarchisten en Mexicaanse helden. Hij haalde nationale faam door zijn poëtische bijdragen aan het legendarische Hallo Hautekiet.

Meer info? KLIK

De geen nieuws-show is daar

De nieuwe collega op het werk geraakt goed, euh, ingewerkt en dat is goed nieuws, want we hebben nog een stapeltje achterstallig werk weg te werken. Met die vier maal 'werk' in voorgaande introductie, denk ik dat het alweer genoeg over het Vlindermanlabeur gegaan is. Over naar ander nieuws. En dat is wereldschokkend, lieve blogbezoek(st)er: Bibi heeft geen nieuws gevonden vandaag dat de moeite waard is om over te bloggen. Wat eventueel in aanmerking had kunnen komen, is het feit dat onze federale minister van begroting zinnens is een keertje ferm te gaan snijden in de uitgavenpost van die groep, die het minst in staat zou moeten zijn veel van hun oren te maken: de gebruikmakers van de sociale zekerheid. Zieken, invaliden, weduwen, werklozen, steuntrekkenden met andere woorden, hoed u: nadat eerst de crisis de geldverwekkende medemens al heeft laten weten dat het menens is met haar corrigeren van de ongebreidelde wet van vraag en aanbod, gaat het nu richting uw broodnodige zorgenhoekje! En Vlinderman weet zelf niet of hij daar nu blij om moet zijn, blij dat de lasten nu door veel meer Belgen dan die van de werkende klasse zullen worden gedragen, of triestig, omdat het intriest is dat omwille van de centen een hele groep zorgbehoevende medemensen nu ook het slachtoffer moeten worden van de (banken)mannen die met andermans zuurverdiende (of -verworven) centen grote sier hebben gemaakt en globaal gezien de wereld naar de haaien hebben geprofitarieerd.

Dan maar zelf nieuws proberen schrijven?

Maar dat is dus geen nieuws genoeg, omdat het maar een ballonnetje is, dat er weliswaar opgelaten uit ziet, maar tot nader order nog steeds down gehouden wordt met het koordje van nog lang niet goedgekeurd. Het is immers zo, en veel verschil zal u daar niet van gemerkt hebben, dat we dankzij het zomerreces nu enige tijd niet bestuurd worden, vermits de heren en dames ministers hun ministervaliezen hebben gepakt en naar een ver griepland zijn afgezakt. Nu ja, niet bestuurd worden, daar hebben wij Belgen de laatste jaren genoeg kaas van gegeten, nietwaar?

Vermits ik toch niets te vertellen heb, wens ik jullie allen een heel fijne (onweers)avond toe. Mét gesloten ramen als het feest begint, dat spreekt voor zich. En tot morgen, als er misschien een anekdote over pakweg komkommers uit de lucht is komen vallen vannacht.

er komt geluid van achter de kast

Het begint te lopen met onze nieuwe rakkers. Ze flitsen hier lekker zwart door het appartementenzwerk, als ze hun hoekje achter de kast voor even durven te verlaten en beloven dolle dagen, als ze aanvaard zullen hebben dat hier sprake is van hun nieuwe thuis.

Ondertussen staart Miss Jackie T hier vanaf mijn bureaubladachtergrond naar mij met blauwe bolle oogjes en wankele pootjes, toen zelf nog niet beseffend hoeveel lol ze bij ons nog zou hebben - laat ons maar zwijgen over dat enige niet lollige.

MJT, zes weken oud

Op het gevaar af voor hartenkretendichter versleten te worden - u heeft overigens ronduit gelijk, dame of heer verslijter! - wil ik MJT nog eens eren.

poezengemis

met jou ging het vierklauwens
oerend snelle verschijning
die je nooit helemaal had
gezien als jij dat niet wilde
en hoe vaak dat dan ook zo

legde je pas het rusteloze hoofd
als je weer maar eens je punt
zelfgesponnen vrede had gemaakt
of na het braken van wat ballen
als je het nog eens helemaal netjes
zoals het eigenzinnige wezens past

nu is het stil geworden, weet je
dat we ons afvragen waarheen dan
jij met je tomeloze energie
en af en toe waarheen wij later
of we daar iets van elkaar tegen
of beter nog, zomaar optilbaar
in een arm die snorrend hunkert
naar dat laatste likje dag
zo vlak voor 't slapen gaan

we blijven hopen en proberen
hoe zouden we minder kunnen
jij die zo door ons leven
ragebolde en ook wel drentelde
on- of overfijn gemanierd

zo kennen we je nog lang
nadat we ook die anderen

Frans V.

Kleine adoptie

Na grondig nadenken dit weekend besloten Nip en Vlinderman dat we niet zonder levend geweld in ons appartementje verder konden. We zochten en we vonden twee nieuwe kittens, die een adoptiegezin zochten. Het zijn twee pikzwarte zusterpoesjes, die eerder al hun twee andere, al even zwarte zusjes, hadden moeten zien vertrekken naar een ander adoptiefgezin nadat ze eerder al in een afgeplakte doos met amper genoeg luchtgaten in door hun voormalige baasje gedropt waren wegens waarschijnlijk niet welkom daar. We vonden dat ze een nieuwe kans verdienden en gingen er dan ook 100% voor.

Mogelijk gaan er nu stemmen op die het gaan hebben over het vervangen van Miss Jackie T, maar laat ons wél wezen: geen enkele andere kat zal ooit MJT kunnen vervangen. Wat een ander ook moge beweren, elke kat komt met zijn of haar eigen karakter aandraven en dat zal dus ook met deze twee priegeltjes het geval zijn. Het heeft ook niet te maken met de spreekwoordelijke van zijn paard gevallen ruiter die er best onmiddellijk terug op klimt, maar meer met genoeg ruimte bij ons om een helpende hand te reiken. In ieder geval, hoe deze twee tegen ons zullen aankijken, is nog afwachten, er is er eentje nog heel bedeesd, maar dat gaat zo met nieuwe beestjes. Bibi ervaart het als een welkom thuis voor twee ongelukkigen die nu in Jackieland mogen bekomen van de opgedane slechte ervaringen - al denk ik niet dat Nip het zo wil noemen, trekt een beetje op Graceland, zo sprak ze me vandaag gestreng toe, en vermoedelijk heeft ze, zoals zo vaak, best wel weer overschot van gelijk...

Vanaf morgen weten we al iets meer over hun aanpassing aan de nieuwe omgeving en zo af en toe zal er hier ook wel een foto'ke afkunnen, zodat iedereen kan volgen wat het te alhier zal worden. En sommige ramen, die houden we voortaan verdomd stevig gesloten...

Er zijn er weer gaan vliegen...

Het blijft een onwezenlijk weekend, al moet het gezegd dat de wil om de draad terug op te pikken best aanwezig is. Alleen, Bibi blijft over zijn schouder kijken, om MJT op deugnieterij te betrappen of gewoon, om zeker te zijn dat ze nog volgt. Beetje gek, maar dat gaat zo met zaken waar liefde aan verbonden is. Je geeft niet zomaar op in je verlangen om toch nog een laatste aaitje, een laatste aanraking gewoon te geven en te voelen. Dat zal nog een tijdje zo zijn, vermoed ik, en daarmee weet ik dat het beestje hier welkom is geweest en graag gezien werd.

Ondertussen gaan de realiteit en actualiteit helemaal aan ons voorbij. Blijkt daar weer een stel gangsters ontsnapt te zijn met een helicopter. Wat is daar nu in feite helemaal de nieuwswaarde van? Als ze het gedaan hadden met een Boeing 747, dat zou pas iets zijn. De hele discussie die daarnaast woedt over het gevangenisbeleid (wist zelfs niet dat dat nog een bestaand beleid inhield) bijvoorbeeld. Wat moet een mens daar nou weer mee. Ofwel ben je van het rechte pad af en dan gelden voor jou de rechte rechten niet meer, ofwel ben je er nog op en dan hoeft er niet over gezeverd te worden. Geen inkomen en dan maar het roofpad op? Als dat niet in België gebeurt, dan zou ik er nog iets voor kunnen voelen. Maar in dit land, waar je onwaarschijnlijk hard je best moet doen om tussen de vetpotten in te vallen? Zonder loon, ziekteuitkering, invaliditeitssteun, leefloon of ander vervangingsinkomen komen te zitten? Hoe doe je dat? Niets rechtvaardigt in ieder geval het misdadig alternatief, waarbij je anderen schade berokkent om zelf je beurs te vullen. En als het dan nog enkel om eten op tafel ging, dan zou ik het nog ietwat begrijpen.

Het gaat ondertussen over de menswaardige behandeling van misdadigers in de cel. Die mensen hebben het doorgaans moeilijk met hun vrijheidsberoving - hadden ze natuurlijk eerder aan kunnen denken voor ze hun scheve schaatsen aanbonden - maar verder hebben ze weinig tot geen reden om te klagen. Bibi betaalt mee voor hun onderdak, eten op tafel, TV, ontspanningsruimte en noem maar op. Allemaal zaken waar ik zelf voor moet dokken en doorgaans nog geen klein beetje ook. Om dat allemaal te kunnen bekostigen, sta ik iedere werkdag op en kijk ik uit inzake mijn uitgaven. Niet moeilijk, maar het vergt uiteraard wat discipline, van de soort die mij niet via een cel moest aangeleerd worden.

Klinkt Vlinderman nu nogal rechts? Dat is mogelijk, maar ik zit niet in de cel. Als alles een beetje meezit, belandt Bibi daar ook niet, omdat ik me aan de zeden en gewoonten van dit land houd, waar het best prettig toeven is. En ook voor de minderbedeelden onder ons zijn er mogelijkheden zat om deel te nemen aan ons levensfestijn. Mits je een beetje je handen thuis kan houden, natuurlijk. En wie een tik op de vingers krijgt, moet stil zwijgen en beamen dat er iets niet pluis was met de eigen houding. En boete doen, dat natuurlijk ook, in de wetenschap dat er altijd nog een kans zal volgen om het beter te doen.

Miss Jackie T uitgezwaaid

Op deze blog lijkt het bijna altijd een feestje te zijn. Doorgaans is dat ook zo, maar vandaag even niet. Gisteren heeft Miss Jackie T, voor de trouwe blogvolgers onder u zeker gekend als de kat des huizes, het in haar hoofd gehaald om de strijd aan te gaan met een klapraam. MJT heeft die strijd - uiteraard - verloren. Al toen ik gisterenochtend opstond, vond ik het verdacht dat er geen MJT mij kwam begroeten, wat ze anders altijd deed. Bibi dacht dat ze op ochtendlijke wandeling vertrokken was en besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Het was pas toen de noen al enkele uren achter ons lag, dat ik iets had van 'hey, waar blijft dat beestje?'. Nog steeds geen groot alarm trouwens. Vlinderman typte verder op zijn pc en dacht dat alles wel in orde zou komen.

Toen Nip thuisgekomen was en door had dat er nog steeds geen spoor van MJT was, zijn we met zijn tweeën nog eens door heel het appartement gegaan en toen heeft Nip haar gevonden. Hangend in de slaapkamer, achter het gordijn, geen schijn van kans om daar ooit uit te geraken. MJT dood. Onze lieve kat, die anders nog geen spoor van interesse vertoonde nu genekt door een raam waarvan de techniek haar niet duidelijk was. Ons poesje, dat sedert Nip en Bibi zijn gaan samenwonen er ook deel van uitmaakte. Weg.

We zijn een beetje van de kaart, weten niet goed wat te doen of vooral niet te doen. Het was maar een kat, jawel, maar dan wel een eigengereid beestje dat zich goed voelde bij ons, zonder aan eigenheid in te boeten. Een kat die als lievelingsspeeltje een vlindertje had. Die kon likken en krabben, naargelang haar luimen. Een beestje met een eigen willetje en toch aanhankelijk. Miss Jackie T, het derde lid van ons gezinnetje. Neem maar eens afscheid van uw rechterhand, meer begrip zal u dan niet kunnen opbrengen voor wat wij hier nu ervaren...

De Gentse Muzevalfeesten - verslagje

Gentse Muzevalfeesten, een impressie. Goed voorbereid om op tijd te arriveren na een bezoekje aan de site van De Lijn stapten Bart Van Peer, Willem Plugge, Frank Vranckx, Kaatje Wharton, Nip en Bibi op de trein op perron drie van het Centraal Station Antwerpen, die ons om 17u51 zou voeren naar de stad waar ze ieder jaar tien dagen op rij uit de bol gaan. De ongelooflijk norse medewerker die ons de treintickets verkocht niet te na gelaten, verkeerden we allemaal in opperbeste stemming. Voor Nip was er dan nog een meevallertje weggelegd op de trein, want daar liep ze Lilith tegen het lijf. Gezelligheid troef dus, en zo stond Vlinderman heel de weg naar Gent te genieten van de wereld - en uiteraard van zichzelf. Ondertussen was Frank erin geslaagd contact te maken met onze handlangers ter plaatse - lang leve de gsm - en besloten we na enige overreding af te wijken van ons aanvankelijk plan om af te stappen in Gent-Sint-Pieters en dan tram 21 te nemen. Het werd Gent-Dampoort en dan maar mikken richting Sint-Jacobsmarkt, alwaar we Pierre Magis, Raymonda Bertels, Sabine (en uiteraard Nog Wat, die naam ontglipt me momenteel), Luk Paard en de Antistresspoweet vervoegden.

Om niet te veel uit te weiden, het kwam erop neer dat we een stevig stuk van Gents binnenstad gezien hebben, vooraleer we - te laat uiteraard - arriveerden in de Maagdestraat, waar Philip Meersman uiterlijk onbewogen, toch innerlijk een zucht van opluchting moest geslaakt hebben dat die van Antwerpen (en bij uitbreiding Vilvoorde) er toch geraakt waren met niet al te veel vertraging. Nieuwe stelregel voor Vlinderman: wijk niet teveel af van wat strak gepland is... Nog een geluk dat we ook vriend Gil daar nog eens tegen het lijf mochten lopen, samen met Liesbeth.

Anyway, we startten de avond met een muzikale inleiding van Dirk Elst en zijn muzikale trawant Michael Bennetsen, die ons vergastten op een mengeling van spirituele en ritmische poëzie met slagwerk en gitaargeweld. Beide heren zullen we in september trouwens mogen verwelkomen op De Muzeval. Aansluitend kregen we dan ons eigen podium ter beschikking voor onze Muzevalse Feesten in Gent. Ik laat de beelden hieronder voor zichzelf spreken...

Luk Paard, als een duiveltje uit een doosje ;-)

Sabine, Frank & Bart, stukje publiek

Frans & Nip Vlinderman, gelukkig stelletje...

Willem Plugge aan het Woord

Raymonda Bertels, even bedaard voordragend als steeds

Kaatje leest voor uit 'De Voorlezer'

Bart Van Peer met zijn braillemasjien in volle gang

Pierre Magis, even onverstoorbaar als altijd

Kaatje Wharton, te lui om recht te staan ;-)

Frans Vlinderman, minder somber dan je zou zeggen

Dirk Elst & Michael Bennetsen, ons poëtisch-muzikaal voorprogramma

De Antistresspoweet, zoals u hem nog niet eerder zag

Gents en ja, ook feestelijk

Hoe genoeg kan een mens krijgen van zichzelf? Van een ander? Van de wereld? Wie zal en durft dat te beantwoorden? Bibi waagt zich daar niet aan. Bibi doet de ruimere marge van de Gentse Feesten en prijst zich gelukkig dat er podia voorzien zijn voor wat hij met De Muzeval te brengen heeft.

En omdat Bibi vertrekken moet, is hij ook op deze blog alweer weg. Omdat de lectorische plicht roept en hij anders te laat op het appél verschijnt. Geniet dus van uw eigen programma en misschien tot daar ;-)

Captain Trip off to Gent

Spannend spannend spannend, er is griep gesignaleerd op de werkvloer van Bibi. Zou het de beruchte Mexicaanse variant kunnen zijn? Zou het? Volgens de dokter van betrokken collega - en ik hoop dat ze snel herstelt - zou die in ieder geval rondwaren in de Koekenstad. Komt daar gelijk een volgende vraag bij me op: "Zou ik er ook een veeg van uit de aangebrande pan krijgen?" De tijd zal raad brengen, misschien samen met de nodige misselijke buien en spierpijnen en gesnotter om u tegen te zeggen, zodat mijn halve trouwzool zich liefdevol over mij zal moeten ontfermen - iedereen weet hoe zieke mannen zijn, nietwaar?

Voorlopig voelt Vlinderman zich echter nog zo gezond als een pasgeboren visje in het properste water dat u zich maar voor de geest kan halen. En we hopen dat het zo blijft, want Bibi mag morgen powetisch serveren op de Gentse Feesten, zoals ik hier gisteren onder andere al aangekondigd heb. En dan wil ik mijn stem bij me hebben, naast mijn teksten, want zonder wordt het maar een mager beestje, ik ken immers maar één haiku uit het blote hoofd... We zullen in ieder genieten van elk moment van besef daar in Gent en weten dat het een eer is dat De Muzeval ook daar mag dichtklappen voor wie er zich ook maar in wil gooien.

De verwachtingen zijn hier ietwat groter dan normaal, maar ik wil er gelijk aan toevoegen dat Bibi ook naar die andere actes de présence altijd toeleeft met de nodige gezonde dosis verlangen om het goed te doen, om beluisterd te worden. En verder ga ik jullie met rust laten, we hebben er nu genoeg reclame rond gemaakt, de rest ligt nu in de handen van het al dan niet even talrijk als enthousiast op te dagen publiek. Mijn selectie is in ieder geval al gemaakt, ik hoop dat het mag smaken, morgen.

De Muzeval in Gent, kleine aanvulling

Het is in mijn vorige post niet helemaal gelukt qua opmaak (niet mijn sterkste kant op onlinegebied), maar het staat er wel degelijk: Vlinderman en De Muzeval treden aan op de Gentse Feesten 2009. Iedereen welkom, zou ik zo zeggen, al kost het eenmalig € 3,00 om binnen te geraken - organisatorische redenen, waar wij helaas niet aan kunnen verhelpen. Nu, we zullen ons beste poëtisch beentje voorzetten om het dan toch de moeite zeker waard te vinden ;-)

We slapen dus nog twee maal en dan zakken we met de Muzevalbende af naar Gent, waar we de gemiddelde Stroppendrager zullen proberen te overtuigen van hun goede smaak in het uitnodigen van die Antwerpse bende... Skone is soms et powetisch leve, niewaer?