En als het nu eens...

En als het nu eens alle dagen hetzelfde was, waar zou dan de uitdaging liggen om er het beste van te maken of iets minder, er het 'gewoon gelukkige' van? Iedere dag ondergaan, in de wetenschap dat de volgende dag net hetzelfde van je zal vergen en ook zal opleveren. Geen moodswings meer, geen opvliegende gedachten die eeuwen kunnen blijven hangen, geen laag bij de grondse daden, die al evenveel eeuwen kunnen worden afgekeurd. Iedere zonsopgang terug die voetschimmel, die net de vorige avond definitief voorbij leek, elke avond dat opkomend grieperig gevoel. En dan wéten dat het de volgende dag onherroepelijk krek hetzelfde liedje wordt.

De beperkingen van de idee alleen al, daar kan Vlinderman dus niet op blijven hikken, want hij zou zichzelf vastlopen in de cirkelvormige sporen van zich te achtervolgen, om er achter te komen of hij sneller dan zijn schaduw kan zijn. Dergelijke gedachten komen dus op, drijven een beetje, zoals nu, aan de oppervlakte om vervolgens weer snel te verdwijnen uit het zicht, omdat de nodige koppigheid hem ontbreekt om het eens vanuit een/het filosofisch standpunt te benaderen. Of misschien gewoon omdat hij te dom is. Of te lui. Of omdat het hem uiteindelijk geen fluit interesseert, nu is nu en dat is ook bloot in 't Frans, dus misschien komt het allemaal dan wel weer goed (het gedachtesprongetje tussen nu en goed bespaart hij de bloglezer voorlopig even).

"'t Kan nooit kwaad," peinst Vlinderman over hun dromen

Deze avond wordt er nog eens gefeest, maar daar komen we later nog wel eens op terug. Bibi moet nu eerst aan tafel, waar een zelfverzonnen gerecht zal worden geserveerd door Nip. Komen we ook nog wel op terug ;-)=

databases + gedicht

Ben net een stukje gaan lezen op Parlando, waar Paul Bogaert een bijzonder interessant pleidooi houdt voor een digitale databank voor alles wat met poëzie te maken heeft. Als je nieuwsgierig bent naar hem of hoe hij dat ziet, dan klik je maar op de twee voorgaande linken. Kan je gelijk een stukje zondag mee vullen.

Nip heeft gisteren ook nog eens een gedicht gepost op Verhalensite, en ik vind dat iedereen daar ook maar eens moest naar kijken. En als je daar een log-in hebt, waarom niet even een reactie nalaten? Goede wijn behoeft dan wel geen krans, maar het is altijd fijn voor een schrijver/dichter om wat reactie te lezen te krijgen, waardering ook. Anders plaats je toch niets online, nietwaar, dan pleur je het zoals in de goede oude tijd (bestaat dat nou of niet?) in een smoezelig, beduimeld boekje, dat op zijn beurt weer in de onderste la van een aftands maar doorleefd bureautje gaat. En waar slechts één iemand het af en toe eens vanonder het stof haalt om met verwondering in terug te lezen.

De foto's komen er nog steeds aan, beloofd, maar nog even geduld. Eén en ander dient immers nog een naam te krijgen, vervolgens geuploaded te worden en vervolgens tot hier geplaatst in een slide-show. Dat vergt tijd (bestaat dat nou, ik blijf het me afvragen) en daar heb ik er niet al te veel van vandaag. Er moet immers verder gewerkt worden aan een database voor ons huwelijk. En zo is deze bijdrage terug rond...

dromenjacht

ik zie je liggen
in het murwe zand
waar eerder mijn sporen
de jouwe uitgewist
nu vervaagd zijn tot het silhouet
van een lege man tegen de vlakte

het lijkt wel of je zomaar
of is dat dan geen dutje
met je ogen gericht op de einder
waar dromen tot leven komen
om vervolgens van de wereld af
lig je hier dan echt te wachten
op het einde van jouw lange dag?

ik kan je gezelschap houden
dat weet je best, ik zie het
als ik achter op mijn rug
je ogen brandend voel gericht
terwijl ik verder struin
ik heb namelijk geen tijd
vandaag, omdat ik verder moet
dromen vangen, het is een hondenstiel

Frans V.

Muzeval, februari, sneeuw, educatie + gedicht

Deze avond in de Muzeval: Philip Van Beek, met de voorstelling van zijn nieuwste bundel 'Rode Vlaggen'. Plaats van afspraak is nog steeds 'Restaurant en drinkatrium Bazilikum', Verschansingstraat 61B te 2000 Antwepen (vlakbij Museum voor Schone Kunsten en de Waterpoort). Tijdstip: zo rond 20u. Iedereen gratis welkom, na afloop opnieuw free podium.

Nip en ik hebben zonet een schema opgemaakt over hoe het verdere verloop van onze maand februari eruit ziet. En dat is meer dan een welgevuld stukje jaar. Vrije weekends? Amper. Mensen te zien en te spreken en te ontmoeten? Massa's. En tussendoor zij nog naar de unief en ik naar 't scholeke. Jaja, drukke periode, als je zo nog wat student en jong bent. Hoezo, jong? Ik voel me inderdaad nog altijd jong. Ik heb dan wel niet de fontein van de jeugd op mijn terrasje staan, maar toch. Stilaan maak ik me weer op voor het vieren van alweer een lustrum. Het zevende meer bepaald. En nog spring ik in de plassen. Ik steek het maar op mijn onverzettelijke genen, die zich (nog?) niet door de tijd laten manipuleren...

Deze nacht waren het weer al vreemde dromen wat de klok sloeg, zowel bij Nip als bij mezelf. Eigenlijk best geinig, maar je wordt er zo móe van wakker, eh! Ik denk dat ik eens een dagboekje ga aanleggen met mijn dromen in, misschien zit daar wel een langer verhaal in, een echt boek. De ambities...

achterzijde appartement na sneeuw

droomwake

het duistert in de kamer
waar de lakens ruisen
telkenmale over de huid
van een waakzame slaper
vol beweging in het oog

er waren dromen rond
die schokkend toeslaan
hem niet toestaan te ontwaken
voor de laatste daad gesteld
hem vol verwarring heeft gebracht

bij het grijze winterlicht
en het geknipper na het wekken
de wallen onder de ogen
en een onbestemd gevoel
en ook wat blijdschap
dat de dag is door-gekomen

Frans V.