Kleine adoptie

Na grondig nadenken dit weekend besloten Nip en Vlinderman dat we niet zonder levend geweld in ons appartementje verder konden. We zochten en we vonden twee nieuwe kittens, die een adoptiegezin zochten. Het zijn twee pikzwarte zusterpoesjes, die eerder al hun twee andere, al even zwarte zusjes, hadden moeten zien vertrekken naar een ander adoptiefgezin nadat ze eerder al in een afgeplakte doos met amper genoeg luchtgaten in door hun voormalige baasje gedropt waren wegens waarschijnlijk niet welkom daar. We vonden dat ze een nieuwe kans verdienden en gingen er dan ook 100% voor.

Mogelijk gaan er nu stemmen op die het gaan hebben over het vervangen van Miss Jackie T, maar laat ons wél wezen: geen enkele andere kat zal ooit MJT kunnen vervangen. Wat een ander ook moge beweren, elke kat komt met zijn of haar eigen karakter aandraven en dat zal dus ook met deze twee priegeltjes het geval zijn. Het heeft ook niet te maken met de spreekwoordelijke van zijn paard gevallen ruiter die er best onmiddellijk terug op klimt, maar meer met genoeg ruimte bij ons om een helpende hand te reiken. In ieder geval, hoe deze twee tegen ons zullen aankijken, is nog afwachten, er is er eentje nog heel bedeesd, maar dat gaat zo met nieuwe beestjes. Bibi ervaart het als een welkom thuis voor twee ongelukkigen die nu in Jackieland mogen bekomen van de opgedane slechte ervaringen - al denk ik niet dat Nip het zo wil noemen, trekt een beetje op Graceland, zo sprak ze me vandaag gestreng toe, en vermoedelijk heeft ze, zoals zo vaak, best wel weer overschot van gelijk...

Vanaf morgen weten we al iets meer over hun aanpassing aan de nieuwe omgeving en zo af en toe zal er hier ook wel een foto'ke afkunnen, zodat iedereen kan volgen wat het te alhier zal worden. En sommige ramen, die houden we voortaan verdomd stevig gesloten...

Genoeg over Obama, even over België

Onlangs had ik het over de adoptierel naar aanleiding van een voorval, waarbij CD&V-senator Schelfhout uit pure bewogenheid zonder de geijkte adoptiewegen te volgen een ziek kindje over liet brengen naar België om er voor te kunnen zorgen. Half adoptieland op zijn achterste poten, politieke afrekeningen tot door de eigen partijleden toe en ondertussen vergaten we met zijn allen het bewuste kind zelf. Het is zo dat onze politica beter had moeten weten, maar willens nillens heeft ze wel blootgelegd dat er iets schort aan de huidige procedure, waarbij nogal wat gemotiveerde kandidaatouders meer uit te leggen hebben aan de maatschappij dan zij die zich met een accidentje geconfronteerd zien, dat de draagtijd voor wie zelf niet kan dragen kan oplopen tot meer dan het drievoudige, terwijl de onzorgvuldigen er al na negen maanden in het slechtste geval 'van af' zijn.

Lelijk werd er gedaan, omdat iemand haar moederhart had laten spreken. 'En waarom niet een ander?' Bof, als dat de redenering dan moet zijn, willen we dan gelijk allemaal gaan liggen en wachten op de laatste reutel? Hoeveel mensen worden niet geconfronteerd met problemen tijdens de zwangerschap en beslissen dan - al dan niet onder zware of zachte druk - om over te gaan tot abortus? Heeft er al iemand bij stilgestaan dat er voortdurend gekozen wordt waar het kinderen betreft? Het zijn trouwens waarschijnlijk dezelfde roepers die nu wijzen naar 'de wet' die zich niet akkoord verklaren met wat er met wensbaby D. allemaal aan het gebeuren is. Daar spreekt nochtans ook de wet.

In dezelfde lijn, al is het ietwat stevig bij de haren getrokken, krijgen we nu weer een bijna-volksoproer in de zaak van Oulematou, die door Hans Van Themsche alweer enkele jaren geleden in Antwerpen werd neergeschoten om racistische motieven. Een wel zeer wrange reactie vandaag in de krant: "Als ik het goed begrijp, mag men iemand die in ons land verblijft zonder geldige verblijfsvergunning gewoon neerknallen?" (neen, Lauwenaar, ge moet er niet voor betalen in euro's, maar ge zult er wél voor betalen met de vetste jaren van uw leven!) Affin, emogeroep en toch wel drie partijen die op de populistische kar gesprongen zijn, oude politieke krokodillen die spuwen op dezelfde justitie als waar zij indertijd mee de bakens voor hebben uitgeschreven. Ietwat demagoog kan nu beginnen met wat volksmennerij en ons nog wat fricassee van snel ineen geflanste wetten door de strot draaien, die dan na een poosje als een BOM-wet in ons gezicht zullen kunnen ontploffen.

Voor alle duidelijkheid: ik ben niet voor het rigide toepassen van enkel en alleen de wet, want dat zou verlammend werken bij ieder nieuw voorval, maar zomaar de oude wetten overboord kieperen om wat menselijke emotionaliteit te kunnen temperen, het lijkt me ook maar achter de feiten aanhollen. Laat ons gewoon eerst het inhoudelijke uitklaren, een analyse maken van wat bijgestuurd dient en dan uit de mogelijke oplossingen kiezen waar de meesten van ons zich kunnen achter scharen. Een beetje methodiek, quoi?

adoptienieuws

Wie eens wat anders wil ontdekken op het internet, kan tegenwoordig online het verhaal volgen van Polle en Wendy. Die hebben een nieuwe website op poten gezet om de mensen de kans te geven het verhaal achter hun adoptie te volgen. Nieuwsgierig: ga dan gerust eens kijken op hun nieuwe site. En vergeet misschien niet even langs het gastenboekje te lopen voor een kopje koffie en een koekje van gezellig deeg...
Nip en ik kuisen hier zodadelijk ons schup af, want we gaan zoals gisteren al aangegeven naar 'Snatch' kijken in GC 't Gasthuis in Wijnegem. Wie er ook wil bijzijn, kan ook afkomen, het is voor iedereen toegankelijk. En nee, het moet niet altijd poëzie zijn, toch? Gewoon heerlijk in het zeteltje wegzakken, lichten gedimd en genieten van een humoristische film met een stevige portie ironie, sarcasme en ook wel actie. By the way, Antwerpen komt er zelfs in voor (in dezelfde categorie als waarmee 't Stad nu in de kranten staat, namelijk diamant). Of hoe we bij onze programmering in feite de feiten een paar maanden voor waren ;)

adoptie + gedicht

Vandaag zou ik normaal gezien naar een familie-expo in Hasselt gegaan zijn, met als titel 'Nooit Genoeg', over verzamelen in vlaanderen. Ik ben er echter niet geraakt (misschien morgen?) en eerlijk gezegd vind ik het nog zo erg niet. De voorbije week was al behoorlijk druk en af en toe moet ook een Vlinderman eens even uitblazen. Tot rust komen en zo van die dingen, nieuwe zuurstof inslaan voor de dagen en weken en maanden en jaren die nog in het verschiet liggen. En af en toe natuurlijk ophouden met mezelf voorbij te lopen. Ik kan immers niet elke minuut doen alsof er niets na te denken valt over wat al geweest is en enkel maar uitkijken naar wat nog moet komen. Gelukkig is daar Nip om me af en toe zachtjes met de vlindervoetjes op de grond te plaatsen...

Vandaag in de krant een artikel gelezen over drie alleenstaande vrouwen die één of meer kinderen hebben geadopteerd. Dat zijn nu eens van die stukjes die mijn aandacht niet alleen kunnen trekken maar ook vasthouden. Als je zelf als adoptiekind hebt kunnen ervaren hoe het is om door een 'vreemde' moeder onvoorwaardelijk liefgehad te (zijn) worden (geweest), terwijl de eerste ervaringen helemaal het tegenovergestelde betekenden, dan doet dat iets met je. En meer belangrijk nog, het geeft je kansen, die je anders wellicht nooit zouden toegevallen zijn. En ook al blijft er altijd wel iets van dat moederliefdeloos verleden hangen, elke bevestiging van hoe het anders kan is verdomd handig meegenomen om er op eigen benen ook zelf te kunnen komen. Als mens dan. En wie ik daar dankbaar voor ben en zal blijven, die weet dat wel. In ieder geval via deze blog: aan alle adoptanten ter wereld die het goed menen: bedankt, voor mij en voor mijn soortgenoten!

adoptieve reflex

hij vroeg er nooit om
in een vreemde hoek
de moederloze straf
voor wat hij normaal
zoals duizenden voor hem
als onbezonnen protest

alleen moeder mocht oordelen
dat hij braaf was geweest
nooit die betaalde mevrouw
laat staan jonge meneer die
enkel regels geregeld
volgens het boekje liefde

uit het kind dan toch de man
afgeronde verloren hoekjes
overeind gebleven door haar
wens voor een mens geholpen
niet alleen met tafel en bed
maar een heus nieuw hart
vol ouderliefde
voor hem speciaal

Frans V.