Het Valentijn Vredesproject, enkele foto's

Zoals gisteren reeds vermeld, zijn we bloemen gaan uitdelen, samen met enkele gedichten, aan de winkelende medemens op de Meir. Onze doelstelling kan je hier nog eens nalezen, de foto's met sfeerbeelden vind je gewoon hieronder.

Grappig trouwens hoe sommige mensen letterlijk weigerden om zomaar en van de verniet een tweetal gedichten en een bloem aan te nemen. Het wantrouwen van uw gemiddelde Antwerpenaar is blijkbaar bijzonder groot. De toeristen daarentegen wisten niet waar ze het hadden, net zo min als de toevallig aanwezige jeugdbeweging. In ieder geval, het bleek een reuzeleuk project te zijn en we zijn al gelijk aan het nadenken over een mogelijk vervolg tijdens pakweg Moederdag of zo. Het zal ervan afhangen of en hoeveel fondsen we daarvoor kunnen bijeen krijgen...

Sfeerbeeld van A

Vlinderman met enkele enthousiaste dames

De Antistresspoweet met Sen, de jongste uitdeler van de dag

Nip & Bart Van Peer, even rust

Pierre Magis, Bart Van Peer en Nip aan de voorbereiding

Over nog een optreden vandaag

Na het Valentijn Vredesproject gaan we nu voor een meer dan stevige por tussen de erotische ribben. Vlinderman gaat voordragen uit ietwat pikanter materiaal dan ik doorgaans de wijde wereld in gooi. Het zullen oudere gedichten zijn en die dienen nog geselecteerd, dus lang kan mijn passage hier alweer niet duren. Misschien tot in Somethingelse, zo ergens achter de Grote Markt?

Deed ik het goed?

vergeef me mijn orgasme
gisteren te snel gegaan
voor jij gekomen was
waar morgen iets te laat

zonder oordeel liet je mij liggen
gaar te koken in mijn eigen sop
alsof jij alle antwoorden had gevonden
op zoveel ongestelde vragen

nee, ik vraag jou
vergiffenis
niets meer
nu toch niet

deze avond zullen wij dromen
over andere werelden bevangen
gevangen?
tussen onze lakens

bij het opstijgen van de vredesrook
zullen we beiden weten waaraan
of net niet daaraan
dat het goed geweest kon zijn

Frans V.

Het Valentijns Vredesproject

Het Valentijns Vredesproject

Het Valentijns Vredesproject (valentinepeaceproject.org) is een experiment dat Federico Hewson in de US is gestart en dat hij in Europa probeert gestalte te geven tijdens Valentijnsdag, een topdag voor wereldvrede. Hij geeft workshops in scholen en ontving al honderden gedichten rond het thema vrede via zijn website, die hij aan anjers hangt om ze te verdelen onder de mensen op 14 februari. Hij moedigt daarbij anderen aan om zelf ook gedichten en bloemen te verspreiden! Een groep dichters in Amsterdam zal ook ‘spontane poëziedaden’ stellen voor voorbijgangers op zaterdag 14 februari. Er was eerder ook al een politiek vredesevenement in de ABC Treehouse eind januari.

Dit is een wereldwijd project en Federico verzamelde al gedichten uit onder andere Chili, Parijs, Rome, New York, Amsterdam, Den Haag, Berlijn, Milaan, Chicago, San Francisco, San Diego, Los Angeles alsook uit Antwerpen.

Dit is een unieke kans om gedichten op straat te delen, een uitnodiging ook om teksten uit te werken rond thema’s als vrede, een creatieve gelegenheid om een vredesboodschap op dynamische wijze uit te dragen in de straten op deze aan liefde gewijde dag!

Initiatiefnemer: Federico Hewson, Projectleider- Het Valentijns Vredesproject – http://www.valentinepeaceproject.org

Met medewerking van Pipelines vzw/De Muzeval in België, op 14 februari 2009, Wapper, Antwerpen, tussen 14u00 en 17u00.

Frans V. ergens onder een tunnelleken

klein spel

nest je maar in mijn armen
vandaag of morgen regent het
voor niemand, we zullen zon zijn
en stralen op elkaar alsof
het nooit anders is geweest
en mocht het toch druppelen
laten het dan tranen zijn
omdat we elkaar zomaar
hier gevonden hebben

we vuren vandaag geen kogels
geen granaten, geen bommen af
maar woorden van liefde
met een kleine letter
omdat we beter klein beginnen
kijken we eens goed naar elkaar
niet om ons doelgebied te bepalen
maar om eindelijk echt te zien
wie die ander feitelijk is

wat ik gewoon maar zeggen wil
kan ook zoveel bondiger
dat ik je graag zie
mens van vlees
mens van bloed
mens van mij om
zomaar van te houden

Frans V.

Nikske, nada, noppes, maar wel poëzie

Weinig zin om wat te posten, maar ik ben een verslaafde blogger, dus bijt ik even door. Veel valt er niet te melden, dus melden we ook niets. Enkel nog even herhalen dat we morgen aan de Valentijnspoëzie gaan op de Wapper, zijstraat van de Meir, vanaf 14u00. Met Anjers, je hoeft ze niet naar Sandra te brengen ;-)

Nog een man-gedicht om mee af te ronden, dat gaat wel...

verjaardag

hij woont op een eiland
waar de toon van zijn muren
de buren het gluren belet op
grauw grijs met zwarte banden
boven vermolmde plinten
waarachter het wel zeer moet krioelen
van hordes kakkerlakken, wel honderd
per halve vierkante meter

maar als hij buiten komt
zit hij strak in het gesteven pak
de vlinderdas strikt geknoopt
onder zijn witzilveren knep
en een glimlach van oor tot oor
alsof hij het geluk van de wereld
in een welgevulde broekzak draagt

nog een futiele week
tot zijn jaar honderd
vullen zijn doorrookte ogen zich
met herinneringen aan de zijnen
die hij al heeft overleefd
en hij groet de dagen
met steeds minder geestdrift

alleen op zijn eiland
van vergrijzing

Frans V.

op naar Wapper op zaterdag 14 februari 2009

Valentijnsdag, hartendag, zaterdag is het weer zover, dan vieren we met zijn allen het feest van de geliefden, het feest dat elke dag van het jaar zou moeten gevierd. Ik kondig hierbij aan dat ge uw geliefde deze zaterdagnamiddag, zo ergens tussen veertien en zestien, misschien zeventien uur moet voeren naar de Wapper, die zijstraat van de Meir, waar ge een streep poëzie kunt ontvangen, tezamen met een anjer.

Liefdespoëzie, voorgedragen door uw liefste dichter, die ervan houdt u te zien en horen houden van amore, vrijblijvend, alles verterend, onverwacht, in de muzeval gelokt, weest welkom, weest verliefd, jaloers zelfs, en gaat naar huis met een blomme met nadorst, om te contempleren over de vergankelijkheid aan dagen als dewelke ge net meegemaakt hebt...

Intermezzo voor De Muzeval

Nog enkele uren en dan geven we de aftrak van alweer de 123ste Muzeval. Neen, we zitten niet stil en Antwerpen zal blijven bestookt worden met poëzie, tot ook de laatste der doven eens is komen luisteren naar hoe zo 'n gezellige avond er eigenlijk aan toe gaat.

Tot het zover is, voer ik hier nog één van Vlinderman's mannen op. Dit typetje kennen jullie allemaal, al hoef je niet onmiddellijk nu te gaan denken aan het spreekwoordelijke gat in de hand. Neen, neem een doorsnee verwende westerling en dan heb je gelijk wat ik bedoel. Schol!

uitgavenman

hij is als geen ander

een ware voorstander van

alles moet omlaag en liefst

vandaag nog de klok terug

gezet op het uur van historie

na al zijn borden vervangen

door een maatje kleiner

dezelfde broek als nieuw versteld

en nóg meer uren thuis

voor de buis in plaats van

buiten met de vrienden

is het hem genoeg

of niet genoeg

hij weet het zelf

niet, hij geniet niet van

het leven vol gecijfer met

aan het einde van de maand

zijn stroom aan rekeningen

hij verzuipt al jaren

in de luxe van 't genot

op afbetaling

niet al te vaak

voor wat hij nodig

Frans V.

Blablablablabla etc.

Het is bijna kwart voor tien 's avonds en ik ben thuis. Nip en Bibi zijn een nieuw kroegje in town gaan inwijden, 'De Nieuwe Spiegel', recht in het hart van de hoek van Hoboken waar we nu resideren. De hal ruikt nog naar houtlak, de rekken zijn zover gevuld als het startgeld het blijkbaar toestond, de bediening is nog wat onwennig (edocht correct), maar het ziet er een leuke keet uit. Niet dat we daar de deur gaan plat lopen, want het is toch wel een klein half uur stappen, maar we denken er toch aan af en toe eens ons 'pleingevoel' daar te gaan luchten. Als er dan geen Dageraadplaats is met Hopen Zicht op Zee, dan moet een mens zich behelpen met wat er voor handen is, niet?

Vlinderman moest vandaag voor het werk in Brussel zijn. Vertrokken in Antwerpen omstreeks half vier had ik dus anderhalf uur om in de omgeving van het Noordstation te geraken, wat toch ruim moest zijn. Niet dus, lekker drie kwartier ter hoogte van Mechelen in de file gestaan (gelukkig met een leuk geluid van Studio Brussel uit de boxen), om dan uiteindelijk op goed acht minuten te stranden van de eindbestemming in een lokale minifile en weten dat je nog moet parkeren en zo. Bon, Bibi is omgedraaid en tegen half zes was ik terug in 't Stad. We zullen morgen dan maar eens de NMBS uitproberen...

Achter mijn rug hoor ik verontwaardigde geluiden uit Nip komen. Ze bladert door een tijdschrift van de bib, waaruit zowaar zomaar een blad gescheurd blijkt te zijn. En uiteraard net het blad dat ze nodig had, dus de frustratie laait nogal op. Iemand mag zich binnenkort verwachten aan een brief van de bibfirma. Logisch ook, neem dan een kopie als je iets leuk of interessant (of beide) vindt, maar laat het origineel waar het hoort!

Vlinderman stapte het af met Juul

Soit, nog een klein dichtsel en dan wens ik het jullie weer allemaal.

over uitgelezen vrienden

hij is onderdeel
deelt zich onder gelijken
zichzelf in handen van anderen
waar het warm toeven is
met veilig en koestering
opgetekend in zijn woordenboek

geniet hij van die vriend
die allicht niet veel langer meer
en van de onbesuisdheid
nog lang niet uitgedoofd
bij een tweede, een derde
waaraan hij zijn oor leent
voor het volgende woord

denkt hij schoon
mijn peis en vree
in handen van echte mensen
die niet grabbelen willen
in de ton van zijn bestaan
dan enkel willen afstaan
wat hem verder helpen kan
bij het verworden tot de man
die zij al in hem zagen
nog voor hij dat in de spiegel

Frans V.

Een mens zou zowaar nog de affiche vergeten van 'zijn Muze'val...

De Muzeval - Aja Waalwijk

Nog tweemaal slapen en dan gaan we genieten van Aja Waalwijk, een Amsterdamse dichter-kunstenaar, die einde vorig jaar als organisator van het Wereldkampioenschap Poëzie in Zaal reeds een delegatie van De Muzeval warm ontving in zijn residentie. Is het een wederdienst of horen we hem graag aan het werk? U mag het uitmaken, ik plaats hieronder nog even wat tekst en beeld van het gebeuren.

Aja Waalwijk

De dichter-kunstenaar Aja (Adriaan Waalwijk, Amsterdam 1952) groeide op in Zwanenburg (NH). Hij studeerde aan de lerarenopleiding “d' Witte Leli” in Amsterdam en doceert tegenwoordig Nederlands en tekenen aan het IVKO, een Montessori-school voor voortgezet onderwijs.

Aja heeft zijn woning, schrijfkamer en atelier tegenwoordig boven Zaal 100 in Amsterdam (http://www.wittereus.net), organiseert er exposities en een maandelijks podium voor dichters. Hij deelt atelier Het Drakenest in Ruigoord en is actief lid van het Amsterdamse Ballon Gezelschap (www.ruigoord.nl).

Hij runt voorts het Nomadisch Museum en neemt deel aan de Trans-Industriëlen. Hij is ontwerper van een “axis mundi” – een wereldas – zowel in Ruigoord als in Christiania bij Kopenhagen, in de vorm van totempalen. Er zijn plannen om in de zomer van 2009 ook in het bedreigde Scheldedorp Doel een totempaal op te laten richten door een ploeg Amsterdamse en Antwerpse kunstenaars onder leiding van Aja Waalwijk en beeldhouwer Willem Plugge, bestuurslid vzw Pipelines, zulks als vrucht van een samenwerking tussen vzw Kunstdoel en vzw Pipelines/De Muzeval.

Aja Waalwijk zal graag toelichting geven over de idee en de symboliek van de Axis Mundi (http://nl.wikipedia.org/wiki/Axis_mundi) tijdens zijn Muzevalaantreden of daarvoor of -na.

(met dank aan Herman J. Claeys, Aja Waalwijk & Frans Vlinderman)

Nucleair nieuws

Uit de mailbox, ter aanvulling op al die reclame-verklaringen die u de laatste tijd om de ogen en oren vliegen ten faveure van de kernenergie. Lees het eens door en denk er het kritische uwe van.

Geachte,

De activiste en vrije journaliste Anja Hermans vestigde de voorbije week de aandacht op de onveiligheid van de kerncentrale van Doel. Ze riskeert voor haar onderzoek op het terrein van de centrale een zware straf: twee jaar effectief. Geëist door het OM voor de correctionele rechtbank van Dendermonde. Zelfs een minimumstraf – “straatverbod” – is onaanvaardbaar.

Dezer dagen startte Nucleair Forum een dure campagne om kernenergie bij de bevolking aanvaardbaar te maken. Hiermee bewijzend dat initiatieven van burgers die de onveiligheid van kerncentrales aanklagen, des te noodzakelijker zijn.

Bij onderstaande tekst aan de media, vindt u een aantal links naar artikels die de in deze persmededeling ingenomen visie verduidelijken.

U kan ons telefonisch of per mail contacteren.

Anja Hermans
0485 645 844
hermans.anja@gmail.com

Eloi Glorieux, Vlaams parlementslid van Groen:
0475 982 093
eloi.glorieux@groen.be


Vriendelijke groeten,

BastA!


Nucleaire “renaissance”?

Een week geleden publiceerde journalist Douglas De Coninck als primeur het verhaal van Anja Hermans in De Morgen. Zij onderwierp twee jaar lang de kerncentrale van Doel aan een onderzoek. Ze maakte er een schokkend dossier over (1). Is de samenleving, zijn de media, is Electrabel ook geschokt ? Ban Ki-moon, secretaris-generaal van de Verenigde Naties, uitte recentelijk zijn bezorgdheid omtrent de “nucleaire renaissance”. Een Nucleair Forum, waarvan Electrabel de grootste partner is, startte op de dag dat Hermans voor de correctionele rechtbank van Dendermonde moest verschijnen een peperdure PR campagne. Pro kernenergie.

Met de arrogante slogan “U bent tegen kernenergie, want u denkt aan het verleden”, tracht deze kernenergielobby de bevolking op het verkeerde been te zetten. De critici tegen kernenergie denken wel degelijk aan de toekomst. Dat is niet dezelfde toekomst als die van Electrabel en het Nucleair Forum (2).

De milieuactiviste Anja Hermans doorbreekt met haar onderzoek naar de werkelijke (on)veiligheidssituatie van de kerncentrale in Doel een taboe. Electrabel tracht de mensen wijs te maken dat er niets aan de hand is, maakt enorme winsten en kan haar eigen installaties niet eens beveiligen. Het is een vrouw die van een vervangingsinkomen leeft en een veel te hoge energierekening betaalt, die het opneemt tegen deze financiële mastodont.

Energiegigant GDF Suez, in ons land eigenaar van Electrabel, zal haar aandeelhouders in 2008 6,7 miljard euro dividend uitbetalen. Ondertussen stegen de elektriciteitsprijzen voor de gewone verbruiker met 20 à 30 %. Naast de hoger wordende huurprijzen zijn dat vaste kosten die de modale burger naar het faillissement duwen.

“Veiligheidscultuur”? Doel is een zeef.

De perswoordvoerder van Nucleair Forum wilde/mocht niet antwoorden op de vraag wat te denken van de actie van Anja Hermans. Nochtans heeft zij het over morgen, de toekomst. De actievoerster bewees dat de beveiliging van Doel een trieste grap is. Ze kon langs hoeken en gaten, door kapotte omheiningen, zelfs via een rioolbuis, de centrale binnenkomen. Twaalf maal, bewust de "warme zone" niet betredend, alhoewel dat simpel was. De verantwoordelijken beveiliging lieten begaan, ze werd door de politie even ondervraagd, ook toen kon ze "beschikken". Toch beweert Nucleair Forum dat "de veiligheidslat altijd op het hoogste niveau" ligt. Men moet in Doel slechts onder die lat doorstappen. Hermans maakte een gedetailleerd dossier over haar onderzoek, met vele foto's als bewijs.

Volgens Nucleair Forum heerst er in de Belgische kerncentrales een echte "veiligheidscultuur". Straffe uitspraak, wetende dat in Doel een veiligheidsagent ontslagen werd die Hermans inside informatie gaf op het terrein. Dat zij, vooraleer voor de rechter gesleept te worden, met deze veiligheidsdienst vergaderde. Dat men in Doel gewoon niet wist wat aanvangen met deze rebelse onderzoeksjournaliste. Die als veroordeelde "terrorist" (vijf jaar, waarvan vier uitgezeten) de centrale bij wijze van spreken had kunnen opblazen.

"Veiligheidscultuur", dus. Citaat: "Veiligheid is echter niet enkel een kwestie van betrouwbare uitrusting en technologie. Ze wordt vooral gedragen door mensen, door hun competentie en een efficiënte organisatie". Zeg dat wel. Lees het dossier van Anja Hermans, met veel foto's als bewijs en je merkt dat die "mensen" er in Doel niets van bakken. Citaat van Nucleair Forum: "Voor Electrabel, bijvoorbeeld, is de veiligheid niet enkel een van buiten opgelegde verplichting, maar een integraal onderdeel van haar economische realiteit. Enkel via een hoog veiligheidsniveau kan de uitbating van centrales op lange termijn gebeuren". De teneur hiervan is die van dezen die zeggen dat "den baas goed moet zijn voor zijn arbeiders”, die zijn winst veilig stellen. Anja Hermans bewees wat ze wilde bewijzen. Doel is een zeef.

Plutonium voor kernbommen.

Pieter Teller, David Heller e.a. wezen in een Opiniestuk in De Morgen (06/02/09) op de gevaarlijke onzin die Nucleair Forum uitslaat. Teller is medewerker van Vrede vzw, Heller van Friends of the Earth. Vooreerst zou de civiele kernenergiesector niets produceren dat bijdraagt tot kernwapens. “Met civiele kernenergie kan men geen kernwapens maken,” zegt Nucleair Forum. Hoe aan voldoende uranium raken als noodzakelijke brandstof voor centrales? Uraniumontginning in onstabiele Afrikaanse landen? Dat is geen optie. De Opinieschrijvers: “Een nadere piste is de herverwerking van gebruikte kernbrandstof tot plutonium, dat bruikbaar zal zijn als brandstof voor de zogenaamde vierde generatie kernreactoren”.

En hier daagt het spook van de kernwapens op. Plutonium vormt het basisingrediënt voor kernbommen. Kerncentrales zullen dat ingrediënt produceren. Pieter Teller en David Heller: “En daar is er, zelfs zonder nieuwe generatie kernreactoren, reeds een verontrustend grote voorraad van opgebouwd: 250 ton militair plutonium en 215 ton plutonium als gevolg van het herverwerken van kernafval (La Hague en Sallafield) uit de civiele nucleaire sector. Ter vergelijking: de kernbom die Nagasaki verwoestte bevatte 6 kg plutonium”.

In 1945 wierpen Amerikaanse bommenwerpers atoombommen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki. Er vielen rechtstreeks 250.000 doden en onrechtstreeks nog eens honderdduizenden. Deze oorlogsmisdaad betekende het einde van W.O. II (3).

Twee jaar effectief voor “deviant” gedrag?

De woordvoerders van Vrede vzw en Friends of the Earth: “Een wereldwijde expansie van nucleaire energie kan het gevaar dat verrijkt uranium of plutonium zijn weg zal vinden naar nucleaire wapens alleen maar vergroten. Kernenergie verder blijven omarmen lijkt ons daarom zinloos en gevaarlijk: het heeft geen betekenisvolle invloed op de bestrijding van de broeikasgassen en verhoogt bovendien het gevaar op proliferatie van kernwapens”.

Het Openbaar Ministerie noemde Anja Hermans voor de correctionele rechtbank van Dendermonde “deviant” (“afwijkend”). Dit betekent het psychiatriseren, het criminaliseren van burgers die hun verantwoordelijkheid nemen. Hermans deed haar onderzoek als activiste en journaliste van Indymedia. Ze is een belangrijke “bron” voor Douglas De Coninck van De Morgen en andere media in deze zaak. Haar rechten als vrije journaliste moeten beschermd worden.

Het OM eist twee jaar effectief. Zelfs het door de Burgerlijke Partij geëiste “straatverbod” rond de centrale van Doel is een brug te ver. Anja Hermans eist de vrijspraak. Op maandag 2 maart ’09 doet de correctionele rechter in Dendermonde uitspraak. Wordt een milieu- en vredesactiviste veroordeeld? Wordt een onafhankelijke media journaliste gestraft omdat ze aan nieuwsgaring en informatie werkte? Omdat ze “deviant” gedraag vertoont?

Deze zaak heeft op velerlei gebieden groot maatschappelijk belang. Het gaat om het recht op vrije mening, het gaat om de burgerlijke vrijheden, vrijheid van actie voeren, de journalistieke rechten van iedere burger.

(1) “Beveiliging kerncentrale Doel trekt op niets”.
(2) “Nucleair Forum”.
(3) “Hiroshima & Nagasaki”.
(4) “Persbond moet standpunt innemen” .

Gedicht: nuchterheid troef

Beloofd is beloofd, Vlinderman brengt op deze zondag wat poëzie. Lees, verpoos, maal, ga slapen, de volgorde staat u uiteraard volledig vrij. Ik heb mij alvast geamuseerd met het schrijven ervan en ben blij dat ik het onlangs terug mocht ontdekken in mijn geschriften. Of hoe verhuizen toch nog goed kan zijn voor sommige zaken...

'Nuchterheid troef', een gedicht van maart verleden jaar, handelt over toestanden globaal en bijzonder regionaal, waarbij de kleine Vlaamse man er het zijne van peinst en gewoon zijn ding verder doet.

Scheren, hoezo?

nuchterheid troef

na eeuwen feodale slierten
deeg afgewikkeld rond rijst
verschuift het Oosters accent
per dozijn procent naar meel
tot deeg, gedesemd brood
op de immer groeiende plank

terwijl in het Oude Westen
de race naar meer steeds weer
leidt tot minder boeren in de stiel
het invullen van formulieren zus
voltijds door pennenlikkende loonslaven zo
de geldbeugels verder doet krimpen

doorbladert een man zijn krant
het glas Vlaamse bier bij de hand
waarmee hij globaal doorspoelt
wat zijn kleine wereld nog niet
helemaal heeft aangeraakt

© Frans V.

kleine update na de vakantie

We hebben nog wat moeite met er terug in te vliegen. Wat wil je, eerst een stevig paar paar honderd mails doornemen, dan zinkt geheid de moed om nog wat anders te doen je in de schoenen. En toch had ik vandaag de indruk dat er in het nieuws iets met kop en schouders bovenuit stak dat de moeite van het vermelden hier waard was. Alleen, wat was dat ook alweer? Ging het over Ethias, de Belgische verzekeraar die vorig jaar in oktober ook al staatssteun mochten ontvangen en daar in ruil voor moesten besparen, waardoor er nu 200 van de 1800 banen op de tocht staan? Of hoe pervers zo een overheidstoelage met voorwaarden ertoe leidt dat diezelfde overheid nu alweer op zoek mag naar het creëren van minstens 200 extra banen in haar primordiale doelstelling om de werkgelegenheid voor haar volk op te krikken? Het zou dat kunnen geweest zijn, maar het had ook iets kunnen zijn in de trant van de tak afzagen waarop je zit, ik weet het echt niet meer. Als het belangrijk is, zo spraken al mijn grootmoeders zaliger, dan komt het wel weer.

Vlinderman is het effie vergeten...

Met het vele bijlezen en bijspeuren op de digitale snelweg heb ik wel kunnen vaststellen dat er niet al te veel veranderd is in de wereld. Barack is nog steeds aan de Amerikanen aan het bewegen tot een vorm van vervellen, de federale ministers te alhier zijn nog steeds een zootje ruziemakers bijeen, mijn loon is alweer niet gestegen en mijn voormalige huurwaarborg blijft nog altijd plakken aan vettige vingers die maar niet willen loslaten wat niet van hen is. Gelukkig valt er af en toe wat verkoelende bijna-sneeuw uit onze winterse hemelen, waardoor de verhitting van allerlei gemoederen voorlopig nog in het vriesvak blijft zitten, waar het ook nog lang mag blijven 'sudderen'.

Morgen is het zondag, wie daar zin in heeft kan zich kort na de middag gaan aanbieden op het terrein Petroleum-Zuid in Antwerpen, ergens achter het vernieuwde Justitiepaleis, om er deel te nemen aan allerlei ludiek en waarschijnlijk ook luidruchtig protest tegen de plannen om daar een stevig industrieterrein aan te leggen. Vlinderman twijfelt nog of ie zal gaan. Wie weet dus, misschien tot dan?

Vlinderman terug op post

Vrijdagavond, Vlinderman is terug van vakantie met Nip, Britt en Yoeri. Afgesloten van de buitenwereld, een week lang geen internet, geen blog, geen vreemde snuiters aan het digitale raam, heerlijk dobberen op de golven van subtropische weldadigheid. We zijn er weer klaar voor om een stevig eindje door te gaan in het leven van alledag, en daar hoort voor Bibi ook deze blog bij. Ik verwelkom mezelf daarom van harte en ook jullie, blij dat jullie nog eens langs komen lopen.

De afgelopen dagen heb ik trouwens heel wat poëtische stukjes bij elkaar geschreven, waarvan ik vanaf morgen ook nog wat hier voor jullie te lezen zal komen achterlaten. Ook andere activiteiten verdienen jullie aandacht en die zullen hier hun aankondiging krijgen, zoals dat de laatste jaren meer dan geregeld het geval was.

Vlinderman takes off, please fasten your seatbelts and remember, your captain's in charge for a good flight.

Vakantie!

Vlinderman trekt er even de stekker uit. Na ruim twee jaar quasi ononderbroken bloggen, gaat hij even met vakantie. Een weekje weken met de vrouw en vrienden Yoeri en Britt ergens in Nederland in één of ander subtropisch zwemparadijs, misschien ook wat roetsjen op glijbanen, gezellig luieren en een boekje lezen, alles zonder moeten, Bibi kijkt er naar uit. Wie weet kom ik nog wel eens online, maar zeker ben ik daar niet van. Het zou kunnen dat ik me daar te ver voor moet verplaatsen en ik ga echt wel luieren...

Tot later dus!

Gedichtendag - een dubbel-Muzevalverslag

Gedichtendag, Antwerpen, 29 januari 2009. het levert nu, vrijdag 30/01/09 om 9u35, op Google met enkel Nederlandse pagina's al een slordige 107.000 hits op. Laat Vlaanderen maar een half land zijn, maar samen met Nederland brouwde het dus een feestje ter meerdere eer en glorie van de poëzie, zo eentje om u tegen te zeggen. Terwijl de Zuid-Afrikaanse dichteres Antjie Krog haar eigen steentje bijdraagt met de presentatie van de tiende Gedichtendagbundel, 'Waar ik jou word', deden talloze al dan niet minder bekende dichters en dichteressen hetzelfde op de talloze podia her en der. Dat ondertussen Ramsey Nasr, in een nog niet zo ver verleden stadsdichter van Antwerpen, gekroond werd tot Nederlandse dichter des Vaderlands, kon de pret alleen maar verhogen.

In de bibliotheek van Hoboken droegen een aantal poëzieliefhebbers van De Antwerpse Muzeval, voor de gelegenheid bestaande uit Herman J. Claeys, Bart Van Peer, Nip, Erwin de Antistresspoweet, Pierre Magis en Frans Vlinderman, hun eigen steentje bij tot het dichterlijke gebeuren. Met een selectie uit eigen en andermans werk drongen ze door tot de harten van mensen, die anders niet of nauwelijks stilstaan bij de kracht van poëzie om wat ze in het leven allemaal voor de kiezen krijgen in krachtig en toch bewogen taal te verwoorden. Met de opkomst van een twintigtal aandachtige toeschouwers op hun eerste aantreden rond dichter/muzikant Frank De Vos en zijn groep Quirilian bewezen de Muzevallers dat ook Hoboken klaar was voor Gedichtendag.

Aansluitend trad dezelfde bevlogen groep, aangevuld met Johanna Pas, Tim Ceustermans, Niko Rubens, Fiona en Maarten Van Camp, op in het Antwerpse Werkhuys in de Zegelstraat in Hoboken. In het decor van dit herbestemde schoolgebouw in Borgerhout brachten deze elf dichters het beste van zichzelf voor een bij wijlen zelf begeesterd publiek van liefhebbers. Thema's van oorlog tot liefde, vriendschap tot porno, politiek tot wereldvrede, alles werd gepresenteerd met veel liefde voor de taal. En alhoewel er dan geen vuurwerk aan de nachtelijke hemel te bespeuren viel, in de ogen van zij die toehoorden was er veel meer dan dat te ontwaren voor wie zijn blik van de moedige dichter(es) kon afwenden om eens rond te kijken. En zoals het een feest van de poëzie betaamt, stonden naast de meer geroutineerde podiumbestijgers ook debutanten, maar wie daar het verschil in kon bemerken, moest al een stevige muggenzifter zijn. We mogen stellen dat Gedichtendag 2009 een feestje was. En wie meer van dat wil, kan nog altijd afzakken naar Gent, waar ze nog de rest van de week doorgaan.

Fotoverslag volgt later nog, nu gaat uw Vlinderman eerst in bad.

Gedicht: intermezzo interruptus

Een oudje voor u, om de tijd te doden, nu ik u zo zie snakken naar meer letters.

intermezzo interruptus

hij laat zich verleiden tot een dansje
zwoel samenzijn met Zeisman
in een intieme omstrengeling
schuifelen ze heel even kaak tegen been
sloom en slinkend levensritme begeleidt
het gedempte bonzen
van zijn protesterend hart

ergens ver weg
slaat een eenzaam uur
niet het zijne
nog niet

wijl ingebeelde tonen zachtjes wegsterven
bevrijdt hij zijn deemsterende ziel
van een onwillige partner en
herrijst uit de eigen asse
hem bekoort niet langer de doodsdrum
en oneindig snel ontvliedt hem de
grauwe apathische eentonigheid

met een enkele soepele zwaai
wisselt hij als herboren van partner
stroomt en bruist dan zijn bloed
intermezzo interruptus

in de balzaal des levens
bij een passionele tête-à-tête
ontdekt hij het vitale van elke pas

Frans V.

Dichter des Vaderlands in Nederland: Ramsey Nasr

Ramsey Nasr (bron foto: KLIK)

Ramsey Nasr heeft het gehaald als de nieuwe Dichter des Vaderlands van Nederland voor de komende vier jaren! Als Antwerpenaar kan ik niet anders dan fier zijn, nu één van onze voormalige Stadsdichters het zover heeft geschopt. De Nederlanders weten dus waar ze hun mosterd moeten halen :-)

De bank, uw beste bedrieger

De Slimste Mens van de Lage Landen probeert zich op de achtergrond te profileren voor één dag op één, terwijl Vlinderman zich even de nakende depressie van het lijf schudt in de naweeën van een geslaagde filmavond met Mel Brooks Robin Hood en mannen in strakke panty's. Zo is het goed voor even. Morgen werken we nog een zeven uurtjes van de acht en dan maak ik er gedurende zes werkdagen een professioneel kruis over. Dan ga ik weg, genieten van het water, het nietsdoen, het bijlezen, het nietsdoen, het luierikken (neen, is niet gelijk aan nietsdoen, want dan doe ik nog steeds niets, terwijl ik tijdens luierikken uit en in principe niets doe - ga daar maar eens aan staan!), het genieten van mijn eega, het nietsdoen...

Morgen is het ook nog eens Gedichtendag, dan ga ik veel foto's trekken die ik vervolgens op mijn pc opsla en waar ik dan misschien ooit eens wat mee doen. De nutteloosheid van het bestaan, dat eruit bestaat adem te halen en overbodige beelden vast te leggen op meer dan een netvlies, te bewaren voor het nageslacht dat bij de gedachte eraan alleen al dient omgedoopt tot voorgeslacht en derhalve niet en nooit van deze wereld zal zijn.

Kort even naar het laatavondnieuws: duizenden banen op de tocht omdat de bedrijfswereld vaststelt dat de banken niet meer zo happig zijn om investerings- en andere kredieten te verstrekken aan de bedrijven. Nu dacht ik toch dat de overheidsinjecties in onze banken van de laatste maanden gekoppeld waren aan de voorwaarde dat de banken zouden blijven kredieten verstrekken aan elkaar én dat ze ook de kredieten aan particulieren en bedrijven op peil zouden blijven houden... Is er dan sprake van eenzijdige contractbreuk van de banken?!? Ach, ik zal me wel weer vergissen.

Blèèèèèèrk!

Vlinderman heeft weinig puf om nog wat te komen bloggen. Het wordt nog een spannend stukje week, met morgenavond om 20u00 Filmforum in Wijnegem (Robin Hood - Men In Tights, niet te missen als je eens stevig wil lachen na alle ellende van afgelopen week), gevolgd door Gedichtendag overmorgen, met een optreden in de bibliotheek van Hoboken om 17u00, gevolgd door een optreden in Het Werkhuys in Borgerhout om 20u00. Tussendoor moet ik zien dat op het werk alles klaar is voor mijn grote afwezigheid gedurende zes opeenvolgende werkdagen. Dat wil zeggen dat mijn klassement bijgewerkt moet zijn en van die dingen meer zodat ik met een gerust weten mijn werkschup kan afkuisen. Op andere vrije momenten ben ik doorgaans nog stand by per gsm voor dringende vragen, maar nu zal dat niet zijn, vermits ik met Britt en Yoeri en Nip gezellig naar Nederland wat ga weken in één of andere bungalow op het terrein van één of ander subtropisch gedinges...

Wát zegt u?

Maar eerst moeten we dus nog door woensdag en donderdag en dan moeten we ook nog vrijdag nemen, dag waarop ik mijn huisbaas ne keer aan de financiële tand ga voelen ivm onze waarborg van ons vorig appartement, die hij lekker in zijn eigen zak denkt te kunnen houden. En ook dag waarop ik eens langs het departement Financiën ga wandelen om te vragen waar mijn terugstorting van belastingen blijft, die al een maand op mijn rekening had moeten staan. Misschien ook de dag dat ik de knoop doorhak wat betreft de Vlindermobiel, nu die er toch nog steeds de brui aan blijft geven. Vrolijk word ik er van. Ik overweeg een paar maanden depressie of zo.

Gedicht: mens in schaamte

Een dichter rest soms een stuntelig stukje taal, als zijn woorden niet willen komen om te verhalen over het gedachte, zowaar de gedachte ondergeschikt aan het zijn en de wil in handen van een ander. Wat dan volgt lijkt dan niet van hemzelf, is hem ontsnapt nog voor hij het zich eigen kon en toch, toch staat er dan weer zijn naam onder. Waarmee gesteld moet worden dat het zijn stuntelwoorden waren. Zijn.

mens in schaamte

in zwart fluweel vlei ik me
het hoofd te zwaar geworden
om nog recht en geheven
dit leven in de ogen te zien
als zou er een antwoord

één omdat er ergens begonnen
moest ook twee dan
om het begin
geen einde te laten
is hij verder gegaan
mijn geloof aan stukken
dat wij allen toch
ergens goed zolang
er maar diep genoeg
gezocht

niet aan mijn deur
onlangs de droeve bel
niet in mijn oor
de mare van eeuwige smart
noch in mijn dorp
waar soms toch stormen
maar in mijn hart
zuiver en feilloos

gewond vlei ik me
moedeloos het hoofd
het predicaat van
medemens erop
gebrand

Frans V.