Tatoeagekunst

Ergens op het internet kan je gaan kijken naar wat digitale kunst, maar daar kom ik later misschien nog wel op terug. Nu wil ik het over levende kunst hebben, met een morbide ondertoon. De Belgische kunstenaar Wim Delvoye, die eerder al in het nieuws kwam met zijn Cloaca-machine (een heuse kakmaker, lees je mee, Rufturiër?) en zijn getatoeëerde varkens (doorgaans zijn het zwijnen die zich laten vangen door de kleurennaald) heeft een tattooafbeelding, die er € 150.000 waard is. Niet echt speciaal, behalve dat het verkocht is aan iemand, terwijl de getatooëerde nog steeds levend en wel rondloopt. Dat is nog eens wat, niet? Voor dat bedrag zijn er uiteraard wel enkele verplichtingen, zoals af en toe eens opdraven en mensen bewonderend naar je blote bast (nou ja) laten gluren en nadat je dan toch het loodje gelegd hebt, je ruggetje laten afstropen om de eigenaar zijn kostbare tattoo te laten houden... Kan dan perfect aan de muur gehangen worden naast de kop van die Afrikaanse buffel en de tanden van oma.

Soit, voor we ons hier helemaal laten gaan, steekt Vlinderman een tandje bij om op tijd in zijn eerste schilderles te geraken, Nip in haar tekenklas te droppen en SM Lenie aan de pottenbakkersschijf. Als het meevalt, zijn we vertrokken voor een boeiende reis door het land van olieverf, borstels, spatels, doeken, ezels, terpentijn, basen, gevloek, kortom, een hele nieuwe wereld. Ik hou jullie hier verder op de hoogte :-)

De Muzeval in september

En voor wie volgende week nog niets gepland had op donderdag, is er uiteraard alweer een Muzevalavond voorzien, de 118de alweer!

1 september + Gastvrij Podium

Op 1 september trekken we doorgaans een streep onder een aantal nogal plezierig klinkende evenementen, zoals vrijaf hebben, op vakantie trekken, genieten van en in het zonnetje, bijkletsen met anders te druk bezette vrienden, de nachtelijke sterren tellen zonder je schuldig te voelen om die eventueel verloren tijd, plannen maken voor het volgende jaar, genieten van de buren omdat die eindelijk ook eens lijken te kunnen lachen, terugkijken op die ene mooiste dag uit een niet langer ongebonden leven, ...

Gelukkig staat 1 september in de Vlindermanagenda ook met rood aangestipt. September, dat is immers ook de terugkeer naar de regelmaat, waar ik me zo dorstig aan kan laven, dat is het hernemen van het Gastvrij (onder andere) Podium, het weer naar school mogen, aftellen naar Oudejaarsavond ('k zal er maar geen teller op plaatsen, vermits sommigen daar niet goed tegen kunnen), dat zijn neefjes en nichtjes vol spannende verhalen over bij wie ze nu weer terechtgekomen zijn, feitelijk is het vanalles en is dat niet iets?

Dus: eerste aankondiging van een alweer een nieuw werkjaar:

Het Gastvrij Podium in Wijnegem

Elke eerste woensdag van de maand kan je komen kijken en luisteren naar (ontluikend) muzikaal en literair talent. Er is elke maand een gastdichter, en je kan ook zelf deelnemen aan het vrij podium.

Programma woensdag 3 september 20u.
Gastdichter: Pieter Hemerijck
Muziek: Sarinte
Vrij Podium

Pieter Hemerijck brengt echte kritische performance-poëzie. Hij stond naast talloze Antwerpse podia onder andere al op het eigen Gastvrij podium en nam enkele jaren geleden deel aan 'Spraakwater' in JC Ahoy. Gekend in Wijnegem, waar hij niet moet vrezen een trein te zullen missen (de bus daarentegen).

Sarinte brengt Nederlandstalige levensliederen en balades. Dieter speelt contrabas, Pieter speelt akoestische gitaar en zingt. Voor een voorsmaakje kan je een aantal van hun liederen beluisteren op deze site.


Praktisch:
Het Gastvrij Podium vindt plaats in 't Gasthuis, Turnhoutsebaan 199, 2110 Wijnegem.

Bereikbaar met De Lijn 410-411-412-78 en 140

Film: Untraceable

Wie zin heeft in een goede film, die moet maar eens kijken naar 'Untraceable', een in mijn ogen steengoeie film over wat iemand met het 'anonieme' internet kan aanvangen. De film handelt over een website 'KillWithMe.com' en brengt het verhaal van een zieke geest die dieren en mensen ontvoert en vervolgens laat (!) vermoorden op basis van het aantal bezoekers. Het is geen film voor watjes, er komen nogal wat expliciete beelden in voor, maar wat mij het meeste trof in de film is de link naar het gedrag van mensen zoals u en ik. We lachen allemaal wel eens met wat voor rotzooi we in onze inbox binnenkrijgen, waarop mensen te zien zijn die pech hebben, tegen een paal aanknallen met hun hoofd en daar ongetwijfeld veel hoofdpijn aan over houden, toevallig gefilmd en de volgende dag al tot vermaak van ons allen digitaal de wereld rondreizen in en met hun miserie.

Er zijn genoeg websites over de hele wereld te bezoeken, waarop we een pervers inkijkje krijgen in de ellende die onze wereld heden ten dage te bieden heeft. Dat gaat dan over terrorisme, mishandeling, seksuele uitbuiting, militaire acties, misvormde mensen, snuff-stuff, het houdt gewoon niet op. En wat het ergste is: niemand beseft ten volle zijn eigen bijdrage aan de leveranciers ervan. Immers, hoe meer we met zijn allen dat spul blijven bekijken, hoe meer er een marktnood ontstaan, die volgens economische principes dient vervuld. Yak!

Soit, we gaan er niet al te veel over berichten, al durf ik hier en nu wel de vraag stellen: bent u ook zo iemand? Kijkt u ook naar de miserie op het internet, al was het maar om jezelf gelukkig te prijzen dat jij niet het hoofdpersonage bent in dat flard van een ongelukkig leven? Ik heb het er in ieder geval mee gehad. Ik doe niet meer mee. Internetshit heeft zonet een deelnemer verloren.

zaterdag, veeldag

Vlinderman staat ineens aan het begin van een heel nieuw leven, eentje dat gedeeld mag/dient met Nip. We zijn gaan genieten van een terrasje op onze Dageraadplaats en via via kwam het gesprek over hoe verder. Nog nooit eerder ben ik zo bezig geweest met meer dan enkel rekening houden met mezelf. Er is ook niet echt een enkel zelf meer, alleen maar een wij, en rouwig ben ik daar helemaal niet om. Vanaf ons ja-woord is er een definitieve verandering, eentje dat maakt dat er niet meer eenzijdig beslist wordt van dat ga ik doen of daar wil ik naartoe, nee, het is dat gaan we doen en daar gaan we naartoe. Wat een geruststelling, overigens!

Deze dag hebben we zalig doorgebracht in 'den Ikea' en nu kunnen we er alweer een tijdje tegen. Alles staat nog in zakken en kartonnen verpakkingen en dat blijft ook zo, vandaag dan toch, vermits het al laat genoeg geworden is om te beslissen dat er nu toch niets meer aan te veranderen valt. Gewoon nog wat luieren en dan bedje in, om naast Nip morgen wakker te worden en te weten dat er een heuse Cultuurmarkt in Antwerpen. En moet er dan nog wat meer zijn? Ja! Gij en wij, de wereld, draaiend en tollend van geluk!

Blogjes

wat zal ik aandoen vandaag? Gewoon kleren zoals ik ze elke dag? Of een beetje afwijken van de bende en een halve weekse baard erbij? Misschien een vliesje vriendelijkheid voor de mensen rondom, een laagje begrip voor de dakloze, een petje verstand om zinnig de week af te ronden, een paar combatshoes om de onaardigen in de buurt met ferme pas achter mij te kunnen laten. Of toch maar gewoon? Hm, moeilijk en we moeten naar een feestje. Een feestje voor SM Lenie, omdat ze jarig is. Beetje gezellige boel gaan maken met nog een hoop volk, schoon begin van het weekend. We zullen het in ieder geval niet zo gemakkelijk verleren, feestjes bouwen.

Hoe het verdere weekend er nog gaat uitzien, is nog wat onduidelijk, al geeft Bibi zondag wél present op de Cultuurmarkt in Antwerpen en draag ik poëzie voor tussen 15u00 en 16u15 in Den Hopsack (ge weet wel, Grote Pieter Potstraat 24 te 2000 Antwerpen). Het lijkt trouwens al lang geleden dat ik nog eens op een podium gestaan heb, nu ik de laatste Muzeval enkel even goeiendag ben gaan zeggen (nog teveel te doen toen), met andere woorden: Vlinderman wil er nog eens een stevige lap op geven.

Soit, wat zit ik hier nog te doen, moet naar Hoboken, zie! Lenie, here we come!!!

De eicel slaat weer toe, ga hem knuffelen!

Wie de lul van het jaar van het bloggen wil lezen, kan terecht op volgende link. Geef hem allemaal een dikke knuffel, de vent ziet ze vliegen van hier tot in Tokyo en verdient toch minstens één iemand die hem kan vergeven voor het feit dat hij ademt en daardoor de kracht vindt andere mensen af te zeiken. Allen daarheen dus en knuffelen maar. Tipje: doe het anoniem, want een vriendelijk gebaar in die richting ontaardt al eens in bedreigingen allerhande. Met sommige doctor-psychologen in dit land moet je al voorzichtig zijn, het is maar dat u het weet.

Arbeiten mahl!

De eerste werkdag na een vakantie van bijna drie weken zit er alweer op. Fantastisch gevoel trouwens om terug te keren naar een job, waar tijdens je ontspanning het werk zich niet noodzakelijk heeft blijven opstapelen, wachtend op je terugkeer. Op deze manier wil ik nog wel enkele jaren na elkaar doorgaan met relaxte vrijafjes, zoveel is duidelijk. En dus zeg ik via deze weg tegen mijn collega's een welverdiende proficiat!

We zijn in ieder geval terug in het normale patroon gestapt van het leven van alledag. Bibi uit huis werken, Nip in huis de boel beredderen. Meer moet dat voorlopig niet zijn, dachten we zo. Uiteraard zijn er die ringen die plots aan onze vingers prijken, maar wat dat nou helemaal verandert? Feitelijk niet zoveel in de praktijk. We zien elkaar gewoon nog steeds graag, belijden dat op dezelfde manier als we dat al vier jaren doen en knuffelen nu niet meer of minder dan voorheen. Het is meer een gevoel van 'ha' en een soort fierheid die tussen onze twee oren zit. Ook een vaag vermoeden van nieuwsgierigheid naar de toekomst, zo van 'hoe gaan we dit verder beleven', een belofte ook aan een lekkere toekomst. Zalig, feitelijk, zeker als je beseft dat het maar 'een boterbriefje' is, en dat de liefde hier al lang geleden bezegeld en binnengelaten was...

Laat ons even eindigen met een grappige voetnoot in het ondertussen nog maar prille Borgerhoutse parkeerbeleid: sedert 10 juli ben ik de trotse eigenaar van een bewonerskaart, zodat ik de Vlindermobiel niet betalend moet parkeren voor mijn deur. Nu, amper anderhalve maand na afleveren en goed amper iets meer dan twee maanden na het invoeren van het betalend parkeren in onze buurt, krijg ik al een nieuw vignet in mijn bus gedropt. Er zijn wat wijzigingen, beetje overlappen met andere zones, beetje meer ruimte. Waarschijnlijk, en dat zal ik niet tegenspreken, is er heel wat denkwerk voorafgegaan aan het invoeren van al die parkeerzones in Antwerpen en zo, maar konden 'ze' nu echt niet voorspellen dat het vorige vignet een maat voor niets geweest zou zijn? Al die bomen die nu blinkend geel verdeeld worden omdat er weer eens wat veranderd is, ik mag er niet aan denken. Vlinderman een streepje groen door de rekening? You bet!

Midweek woensdag

We hebben vandaag alweer het één en ander afgehaspeld: papieren voor de broer, papieren voor SM Lenie, alles ter plaatse gebracht, voor de (alweer gesloten) deur van het ziekenfonds gestaan, een partytent gaan ophalen die vorige week maandag (of zo) zo onder een stormige vlaag heeft geleden dat we ze gelijk zijn gaan binnenleveren op het containerpark (ongeveer een halfuur aangeschoven daar, ik begin zowaar bijna sympathie voor de stiekeme sluikstorter te voelen, een opwelling die terstond de kop wordt ingedrukt, vuillakken zijn het!) en dan was het nog even naar de supermarkt, frigo wat aanvullen en dan eindelijk naar huis.

Daar vond Nip ondertussen een alleraardigste foto op de binnenkant van onze slaapkamerdeur, waarop Bibi zich in quasi vol ornaat aan haar vertoont. En het moet gezegd, haar goesting om ooit nog naar de Chippendales te gaan kijken is bij het zien daarvan alleen maar toegenomen... Nu, ik peins niet dat dergelijke afbeelding hier op zijn plaats zou zijn, dus vergeet het maar, misschien dat je 'm even mag zien als je hier eens lijfelijk op bezoek komt, maar zelfs dat is niet zeker.

Soit, ik lees ondertussen wat her en der bij en zie dat het hier in Vlaanderen/België weer stevig misgelopen is links en rechts. Versmachte baby's, kindjes die op hun hoofdje vallen en overlijden, vermoorde kinderen, brandstichtende opgesloten asielzoekers, racistische BOIC-artsen, overvallende ex-voetballers, mishandelende Missenmakers en misselijkmakende ontkenningen daarvan, Russische Kille Woorden en brandende vliegtuigen (om er toch ook even het buitenland bij te betrekken), het kan dus werkelijk niet meer op. En dan ben ik werkelijk blij dat we er meer dan een week zomaar tussenuit waren, dat we ons daar allemaal niet al te veel van moesten aantrekken. En dat Tia goud gesprongen heeft, doet dan ook weer wat meer deugd dan al het voorgaande. En ook dat binnenkort de schoolpoorten weer opengaan, is iets om naar uit te kijken. Omdat het dan altijd kriebelt. Heb jij dat ook nog?

Terug thuis

We zijn terug thuis! Na een spannende voormiddag, want we moesten nog langs Parijs geraken :) Na aankomst in België zijn we eerst langs Mama Mia gereden, om vervolgens te stoppen bij SM Lenie. Het was bij allebei en langs alle kanten een hartelijk weerzien. We waren dan misschien amper een goede week weg geweest, maar toch. Vlinderman deed voor het eerst zijn 'Route du Soleil', anderzijds waren nog hij noch Nip al eens als getrouwd stel onderweg naar wat dan ook (behalve het motel voor onze huwelijksnacht, maar daar praten we niet over).

We hebben net ons frietje achter de kiezen (wat zijn we toch geweldige Belgen zo af en toe), Miss Jackie T heeft ons met een uitgebreide conversatie begroet en zit nu naast Vlinderman vanalles te likken, ook al blinkt ze als een vers geperst kacheltje, en Bibi heeft zijn mailtjes binnengetrokken. Nu, dat waren er zoveel, dat ik terstond beslist heb het nodige morgen af te handelen, of de dagen die daarop volgen. Eerst met de kersverse vrouw een filmpje meepikken, vervolgens wat uren doorbrengen in de echtelijke stede en dan zien we wel weer verder...

Wat fotomateriaal betreft, voor wie erop zit te wachten: nog even geduld, het komt eraan, maar nu eerst op adem komen. Er valt immers nog zoveel te verwerken dat tijdens ons reisje is blijven liggen, het lijkt wel alsof het nooit op zal houden. En gelukkig maar ;-)

Onderweg

Het is maandagochtend, op de achtergrond speelt 'When a man loves a woman', het miesert en we staan op het punt om terug te vertrekken naar het verzopen Belgenland. Wie weet voeren we wel een zonnige dag mee in ons zog (wat ons één maal is gelukt, zou ons toch een tweede maal moeten lukken, niet?) Affin, 't is maar om te zeggen dat er weer vele kilometers bedenkingen zullen bijkomen de volgende dagen en dat het hier wat stiller dan normaal zal zijn...

Périgord # 6

Veel valt er hier niet te lezen vandaag, het is Nip die aan de beurt is om op haar blog onze wedervaren te verhalen. Het loopt alleszins op zijn einde, zoveel kan ik hier al wel melden. Binnenkort is het gedaan met huwelijks reizen en dan herneemt het gewone dagritme zichzelf, terwijl Nip en Vlinderman zich toch gehuwd weten. En in dat voelen we ons super!

zomerzwanezang - haiku

onstuimig water

een zwaan grondelt langdurig

herfst stilaan in zicht

Frans V.

Le Perigord # 5

Vandaag een beetje rustiger aan gedaan, het is immers weekend, ook voor de huwelijksreizigers. Daarom lekker lang uitgeslapen (nou ja, niet voor den halftienen ons bed uit), rustig ontbeten, beetje gelezen in de zon op het zuiders terras en vervolgens een doucheke gepakt. No hurries, lekker relax. Ondertussen had de gastvrouw ons een stevige maaltijd canard bereid en daar konden we dan eindelijk onze zaterdagse remmen op los gooien.

We hebben het beperkt gehouden: eerst naar een abdij in de buurt gaan kijken, ergens in Cadouin, en daarna even gaan zennen bij een bende hippie-achtige vrolijke gasten, die naast de weg een paar wigwams of tipi's hadden opgesteld en waar je kon gaan snacken of gewoon wat drinken - zag er trouwens een gezellige bedoening uit iedere keer dat we er passeerden en wie Vlinderman kent, weet dat ie daar dan toch wel eens halt zou houden...

's Avonds zijn we in een klein plekje achter Lalinde gaan eten, Chris en Theo trakteerden voor ons huwelijk (MERCI!!!) op een avondje uit. Theo en Bibi aan de paella, Nip aan de eendeborst en Chris aan de mosselen, temidden van een hele hoop volk dat ook aan het eten was. Ik probeer er al een hele avond een naam op te plakken om het hier te kunnen omschrijven, maar ik slaag er maar niet in. Het houdt het midden tussen een boerenkermis, een braderij, een benefiet en een openluchtdinges van de Scouts of de Chiro. In ieder geval bijzonder, dat kan ik je nageven. En de zanger/muzikant van dienst, die noemden we lacherig Cro-Magnon. Op de foto's later zal je wel begrijpen waarom. 

Soit, morgen zondag, vervolg weer bij Nip :)

Frans V. & Nip

Le Perigord #4

Voor verslag over dag nummer vier, verwijs ik u alweer graag door naar Nips blog, waar de voorbije activiteiten lekker opgesomd werden en waar ik niets meer aan toe te voegen heb. We tellen nog steeds de dagen op, in plaats van af te tellen, puur omdat het zo veel plezanter blijft dan het eigenlijk in realiteit aan het worden is: te kort, véél te kort... 

Nu, we kniezen niet en blijven vrolijk verder dollen, zonder rekening te houden met de wereld, waar je geen koning mag spelen of God mag zijn zonder voorgeboortetoestanden of zo...

frisjes - haiku

zee vol zonnebloem

een kudde grote koppen

naar de grond, 't wordt herfst

Frans V.

Le Perigord #3

Vandaag is het weer aan Vlinderman om te verhalen over de voorbije Franse dag met bruid Nip. Om kort te gaan: het was hier stralend weer en we hebben onze dag dan ook bijzonder goed gevuld. We zijn begonnen in Lalinde, waar we gesnuisterd hebben op de lokale markt en genoten van het uitzicht op de markt en enkele ansichts buitgemaakt hebben om later nog op te sturen (mensen, sms jullie adres eens!!!) Vervolgens voerde de Vlindermobiel ons naar Sarlat La Canéda, waar twee zalige pizza's op ons gewacht hadden om hun naam te horen afroepen en vervolgens verorberd te worden. We hebben in Sarlat vervolgens het gebruik van de Franse WC geweigerd en hebben gebruik gemaakt van dezelfde locatie van de pizza's zaliger, vooraleer we weer verder trokken (en ergens hebben we nog een jurkje voor Nip gevonden ook, maar daar vertellen we later misschien nog meer over).

De volgende locatie om halt te houden, was in Domme. Stugge en steile weg naar boven verteerd, maar het was de moeite, vermits we daar pas echt een paronamisch zicht op nogal een stuk van de streek rond de oevers van de Dordogne voor de kiezen (ogen?) gesmeten kregen. Buiten het feit dat de GPS ons na afloop over een zo mogelijk nog steiler zandweggetje naar beneden wilde sturen, was dat een bijzonder moment.

We hadden nog enkele uurtjes over voor het matineetijd was en dus zijn we nog even langs Beynac gereden (lag toch op de weg naar 'huis'). Met veel zweet en vloek naar het daar regerende chateau geklommen, enkel om vast te stellen dat de laatste gegidste toer al 8 minuten geleden vertrokken was... Grrrmmblll! Soit, dan maar verdergereden (uiteraard eerst na terug afgedaald te zijn) en nog een gezellige avond met Chris en Theo doorgebracht. 

We blijven dus genieten en zijn al volop op zoek naar werk en woonst in de streek :p

Le Perigord #2

Om een beetje afwisseling in verslaggeving te verkrijgen van deze huwelijksreisachtige toestanden, hebben we het verslag van vandaag op de blog van Nip gezet, zo HIER ergens... Fiets er gerust eens langs en stay tuned for this lovers' travellin' 

We blijven alvast genieten en ja, we zullen wel terugkeren als het zover is, maar voorlopig blijven we dus nog even hangen hier, rustig op ons gemak, een koningskoppel zondagskinderen in Frankrijk, waar geen God iets op aan te merken kan hebben...

Groetjes, 

Frans V.

De Perigord # 1

We zitten hier sedert deze namiddag in de Perigord in Zuid-Frankrijk te genieten van een glaasje goede wijn en bedenken ons dat we ons thuisfront ook nog een beetje op de hoogte moeten stellen van onze eerste wittebroodsweekdagen... Wel, all is well! Na twee dagen reisplezier (de gekken die het in één dag klaarspelen met de wagen tot hier te rijden, die mogen het wat ons betreft hebben) zijn we hier hartelijke verwelkomd door Chris en Theo en die bedolven ons deze avond gelijk onder hele borden streekproducten en met hele karaffen streekvloeistof. Tof allemaal en we hebben voor de komende dagen nog een heel arsenaal aan suggesties af te werken om er in ieder geval een mooie huwelijksreis van te maken. 

Mensen die ondertussen vragen aan ons te stellen hebben, zullen nog even op hun honger moeten blijven zitten, vermits er andere zaken voorrang hebben en sommige toegangscodes niet aanwezig zijn te alhier. Soit, tot een volgende bijdrage, hopelijk morgen, misschien pas overmorgen of de dag erna, u ziet het wel.

Frans V. & Nip.

Doegdoeg

Het gaat er van komen, zodadelijk stappen we in de wagen en zijn we er even van tussen. Voor de katten wordt goed gezorgd (thanks, Britt!) en zo hoeven we ons geen zorgen te maken. Een paar dagen, meer moet dat niet zijn, en de familie krijgt ons adres mee, zodat ze ons weten te bereiken. Normaal gezien stopt de blog niet, vermits er waar we heen gaan ook internetverbinding is, maar het zal niet bijzonder druk worden (alhoewel, met mijn lichte verslaving aan dit stukje Vlinderman weet je maar nooit). Ik wens jullie het beste toe en tot binnenkort, wanneer we terug naar school mogen en van die dingen. En uiteraard komen hier ook nog foto's en zo...

Een huwelijkse foto

Het zijn en blijven speciale dagen, zo voor, op of na een huwelijk. Na het geven van honderden kussen, het schudden van (bijna) honderden handen denk je er te zijn en verder te kunnen gaan, maar dan komen die - altijd geapprecieerde - digitale handkusjes er nog bij (de enkele rancunceuse oetlul met zijn eigen grote onzin daar gelaten) en dan wordt het pompen of verzuipen. En vermits we nog even thuis zijn, is het alle hens aan de dekpomp geblazen. Gelukkig zijn we optimistische bruidsmensen en doen we het allemaal met de glimlach. Er zijn trouwens al wat foto's te bewonderen op Nip's blog, maar ik heb er een andere hier (beetje verstopt voor mijn nustaande). De rest volgt later wel eens...

Nicht Els met Nip (foto © FV)

Het huwelijk: een moeder aan het woord

Het is zover: Nip en Vlinderman zitten in het bootje en roeien zúllen ze! Nip en Vlinderman, dat zijn ook Nina en Kurt, en ook al is dit de blog van Vlinderman, soms moeten we hier ook eens het moederhart aan het woord laten. Mocht u dus vragen hebben over het feit of Vlinderman het gisteren droog heeft kunnen houden, dan bied ik u een inkijkje in een moment waarop dat (naast enkele andere momenten, maar daarover later meer) het moeilijkst was. Bedankt, Mama Mia!!! En u, blogbezoeker, lees mee en leer Vlinderman weer wat beter kennen, gezien door de ogen van een fantástische mama.

Huwelijk Kurt & Nina
16 – 08 – O8

‘Mensen geven elkaar namen
en er is een naam
die je liever is dan alle andere namen.
Je bent bij iemand thuisgekomen.‘
(Phil Bosmans)

Kurt en Nina,

We mochten er al enkele jaren iets mee van proeven en vandaag wordt het bevestigd: Kurt, jij, en Nina, jij, jullie zijn bij elkaar thuisgekomen. Wat wij zien, horen en voelen, doet ons tevreden zeggen: ‘Het is goed zo, zij én wij, we varen er allemaal wél bij’.

Maar vandaag gebeurt er iets meer: jullie trouwen, jullie laten aan iedereen zien, in het bijzijn van getuigen, dat jullie voorgoed samen door het leven willen gaan en jullie laten het door de wet bevestigen.

Kurt, toen je ongeveer een jaar geleden Nina ten huwelijk vroeg op de heerlijke, ouderwetse, traditionele en ontroerende manier zijn er velen verbaasd geschrokken: ‘Kurt die gaat trouwen!‘ En jij, Nina, je was er ook enorm van onder de indruk, alhoewel jullie er zeker tevoren reeds veel zullen over gedacht en gepraat hebben. Trouwen in deze tijd, ’t lijkt niet meer zo evident…

Gelukkig kennen jullie in de eigen dichte omgeving mensen die ooit hetzelfde deden en die er tot op vandaag gelukkig mee leven.
Maar jullie kennen er ook die de pijn van de liefde gevoeld hebben, de scherpte van de onmacht, en jullie hebben ze – hoe dan ook – andere wegen zien gaan…
En toch zeggen jullie: ‘Wij trouwen!‘ Dank voor die beslissing. ’t Is een geschenk, op de eerste plaats van jullie aan elkaar, maar ook voor ons. Jullie willen de liefde gelijk geven. Proficiat!

Kurt en Nina, jullie hebben beiden ieder apart een stuk levensweg afgelegd, waarin veel werd verwerkt en waarin veel is gerijpt. En dan hebben jullie elkaar ontmoet en beslist om samen verder te gaan, met een hele bagage van wat voorbij is…
Weet dat daar een hele rijkdom in zit.
Vandaag spreekt alles van liefde.
Blijf geloven – ondanks alles – dat er aan het aller begin van jullie reis liefde in de bagage werd gestopt – liefde tussen twee mensen, bij jou, Nina en bij jou, Kurt, liefde die toen zo sterk was, dat jullie mochten geboren worden. Ook die liefde blijft in jullie bagage. Daarna heeft het leven zijn eigen wegen gezocht…
Gelukkig bléven er mensen én kwamen er nieuwe bij die met zorg en aandacht, met respect voor jullie eigen rijkdom én kwetsbaarheid, weer veel liefde in jullie bagage stopten. Al die liefde weegt zwaarder door dan alle ballast. Het is die liefde die jullie bekwaam heeft gemaakt om nu tot elkaar te kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou!’ want enkel liefde kan liefde leren…

Welkom in de familie, Nina! Je krijgt er zomaar ineens 2 ‘schone-broers’ bij: Jurgen en Yoeri en 2 ‘schone-zussen’: Joke en Sylvie. En nu ben je écht ‘tante Nip’ van Silke, Sander, Tibor, Thyne, Merijn en Erinn.

Kurt, jij weet dat hier vandaag nog iemand zou gestaan hebben, met weinig woorden, maar fier en gelukkig… Hij is nu in goed gezelschap: Alice zal er een kwinkslag bijhalen en papa zal tevreden glimlachen.
Ik wil écht geloven dat zij meegaan langs jullie weg.
En dan zijn er nog de moeders, Kurt en Nina, noem ze nu ‘schone-moeders’ of anders, maar ’t is een sterk ras en op de achtergrond in jullie leven zullen ze er steeds zijn, ten volle.

Kurt en Nina, we wensen jullie alle geluk van de wereld toe:

‘Geluk
toch broos en ongeneeslijk teer,
geluk, het doet bijwijlen zeer,
maar houdt je in z’n zachte tover
…
en…
dat gaat nooit meer over.'
(Miet Meys)

AUB! Blijf de liefde gelijk geven!

Mama Mia