Deze blog - op eigen risico reageren
Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.
Ik ben te mottig om veel neer te zetten (voel me al heel de dag grieperig en het wordt almaar erger). Dus plaats ik gewoon het voorziene gedicht en ga dan op de zetel hangen.
vooruit
zomaar afwezig hun zon
afgeschermd door de massa
grijs en onbekommerd om zonen
en dochters, die nooit beter wisten
dan dat het eeuwig nachtte
en familie iets
uit verzonnen sprookjes
onaanraakbaar
tot uit een onbekende hoek
twee uitgestoken armen
vreemd en onbevreesd
hen uit de diepte tilden
doof voor het gespartel
van wat verloren leek
tot een klein stukje boven de smog
dat zij zolang voor het leven hielden
hun ogen voorgoed geopend
Frans Vlinderman
De wereld lijkt wel naar z'n mallemoer te gaan, als je enkel en alleen afgaat op de krantenkoppen. Zo las ik dat een ambulancier, een leraar én een agent hun boekje te buiten zijn gegaan op gebieden, waar je dat niet verwacht. Beetje geweld hier, beetje dwang daar en daar bovenop nog wat seksueel mis(ge)bruik - willens nilles. Op één pagina verzameld dan nog wel. In de marge dan nog wel. Ha, ik laat er me in ieder geval niet aan vangen.Deze avond was het de openingsavond van Circa 2007. Een feest van verzoening. Van verbroedering, tussen rassen, soorten mensen, poweten en muzikanten, publiek en performers. En alles is geslaagd te noemen. Nip haar debuut voor een totaal vreemd (af en toe letterlijk te nemen) publiek was ook iets om nog later op terug te komen. En dat ik fier ben op haar, oh ja, dat je dat maar weet!de wereld gedicht
ze vouwt beelden
tot woorden suggestie
alsof ze nooit anders
dan verbaasd blikt
naar de handen
op elkaar
ergens groeit het woord
ongestoord uit tot zie
wat zij zag in haar hoofd
open gebloeid tot kern
met ijle stem te brengen
de dichteres als vrouw
verloofde, minnares ook
gewoon van alle slag
en glunderen doet ze niet
maar hij weer des te meer
Frans Vlinderman
Nog even meegeven: deze avond treedt onder andere Nip aan op de openingsavond van Circa 2007, meer bepaald in Le Poète (kroegje vlakbij Koninckxpleintje in Antwerpen). Zeldzame gebeurtenis, die je eigenlijk niet zou mogen laten schieten :-)
Het is weer razend druk in het Vlindermanleven, zeker op maandag: dan is het werken tot 12u30, les volgen van 13u tot 14u40, werken van 15u tot 17u en dan terug naar school van 17u30 tot 21u. Thuiskomen is dan zoveel als neerzijgen en hopen dat Nip de nodige reanimatietechnieken nog beheerst... Mijn maandagse (en voor dat geld ook dinsdagse) blogbijdragen zullen dan ook wat miniemer worden dan ze soms al zijn geweest. Omdat de tijd me ontbreekt.cultuur als God
een volk zijn cultuur
de natie haar legislatuur
dus vandaag is hij het volk
woordvoerder voor de natie
ontfermt hij zich deemoedig
over de nederigste zijner gedachten
de fora van de oude dagen
met vaak ongeschreven soms gebeiteld
de regels voor iedereen duidelijk
zijn vervallen tot een pleestoel
door iedereen te gebruiken
en zelden deftig onderhouden
er wordt wat afgezwamd
in de paddestoelenruimte die
webgewijs zich leent tot alles
waar voorheen de nodige zorgen
aan de vormen werden verleend
hij staat op zijn kansel
verkeerd geparkeerd
zijn God, zijn cultuur
verheven wansculptuur
breekt hij eenieder zuur
de benen onder het lijf die
maar durft hem te betwijfelen
hij is het kind
dat nog moet leren
en het al wil kunnen
© Frans Vlinderman
Zondagmiddag, we zitten met z'n beidjes aan de pc. Buiten schijnt het zonnetje, maar we cyberen eerst nog een eindje weg. Nip moet een taak maken en leest daar een Engelstalige tekst voor op het scherm (afdrukken is niet mogelijk, omdat de prof zijn teksten nogal magertjes heeft ingescand en ze dus onleesbaar zijn op papier), Vlinderman heeft gewoon zin om wat zondags te luieren. Strakjes komt broer Jurgen ons oppikken en dan gaat het richting Nieuwkerken (Sint-Niklaas) om de verjaardag van Vlindermannichtje Thyne te vieren - en in één ruk door die van Vlindermanzus Sylvie. Later op de avond wordt het dan wel weer rustig het weekend uit laten bollen...
Thyne op haar verjaardag vorig jaar (Foto © FV)de samenhang viert feest
met bommen en granaten
wel duizend dagen lang
verlichte brokken in de nacht
met stukjes arm en brokjes been
uitgerafeld leven en geen zilverknoop
die daar wat aan verandert
het land aan diggelen
spreekt van extreme daden
haar antwoord pleit onschuldig
priemend naar de overkant van
een zwaar vervuilde oceaan
waar cowboys blijven regeren
ook al ziet niemand er
het nut maar even van
en nee, het zal nooit beter
zolang het eigen gelijk niet
opgedrongen of onderlegd
© Frans Vlinderman
Antwerpen is ontwaakt uit haar coma. Een proces in het oude justitiepaleis was daarvoor nodig. Het is me niet ontgaan, maar het heeft me ook niet belet ondertussen verder te gaan met wat ik als leven bestempel. En of het nou veel of weinig zou uitgemaakt hebben, het had volgens mij niet veel veranderd aan het pad dat ik momenteel bewandel. En dat is iets dat niet van iedereen gezegd kan worden.Mr John en Mw Marina
de ochtend uit de was
gaat de man op stap
vers gestreken, vers goed
voor een nieuwe dag, hij
groet welbespraakt
de kleinste dingen onderweg
thuis wordt stof gezogen
de afwas weggezet na het drogen
de ramen in de was gezet en eruit
de tuin zijn eigen bezoek
staat in bloei voor iedereen
die er oog voor moet
hij draait zijn uren
volle dagen voor vol genot
van de laatste nieuwe wagen
voor haar, hij neemt wel
genoegen met een maatje
minder
eenzaam heet hij te zijn
en zijn is wat hij wil
voor haar, zijn dame
uit de achterbuurt geplukt
maar zo warm
altijd zo warm
© Frans Vlinderman
Gisteren was het de beurt aan Gijs ter Haar, een Nederlandse dichter om u tegen te zeggen, op Muzeval nummer 107. Ik plaats hierboven een fotoslide, kunnen jullie even een sfeermoment of tien meeproeven, maar ik moet zeggen dat ik (alweer) plat gegaan ben voor wat Gijs presteert. Niet alleen bevlogen poëzie brengen, maar ook nog geanimeerd, begeesterd, bevlogen, naar je strot grijpend. Als Gijs een podium bestijgt, gijzelt hij meteen de hele zaal ervoor. Ongelooflijk wat die man kan. En Gijs, mocht je meelezen, bedankt, gozer, voor een fijne poëzieavond, voor onze warme babbel, voor alles eigenlijk. En dat geldt uiteraard ook voor Nip, ook voor Pipelines vzw, volgens mij ook voor het publiek. En je bundel is gewoonweg prachtig!
Nip & Niels (Foto © FV)
uitgedrukt
of je nou of helemaal niet
de kleren die de man
de vrouw ook af en toe
en dan maar zweren bij
de tijd die almaar verder
scheid ons niet
tussen gisteren en morgen
blijft ons vandaag over
waar de seconden blijven
wie wil dat nou weten
en dus gewoon die tijd
van jouw en mijn leven
te delen, tot de dood ons scheidt
we spreken niet meer van
doen we niet, willen we wel
nee, we denken het gewoon en
de rest vindt zijn weg
doodleuk door onze schijn
die realiteit blijkt te zijn
© Frans Vlinderman
Het is een trieste dag vandaag. Nip moet voor wel een hele week haar ring missen. Die moet namelijk verkleind worden... Nu ja, zij heeft dan toch een ring terug na een week, ik mag er netjes naar fluiten. Wie iemand vraagt, geeft namelijk de ring, en dat doe je nou niet echt aan jezelf. Ik ben dus sowieso ringloos. Tenzij Nip... Sebiet gaan Nip en ik naar voorbereidende vergadering voor Circa 2007. Kunnen we gelijk het terrein gaan verkennen voor haar eerste optreden buiten het kader van de Muzeval. Ik denk dat ze een beetje zenuwachtig is. Al vertaalde zich dat gelukkig niet naar een slecht smakende maaltijd met pasta en pezzo. Heerlijk, en stinken tegen honderd per uur naar de look nu. Allebei, en dat is dan weer pech voor de 'buitenwereld'. gestaald verdrietig
vergeet me niet mijn verdriet
gaat over iets wat jij
misschien niet ziet
maar daarom niet minder
daar, te zwaar, om alleen
dus blijf nog wat hier
hij verliest zichzelf
niet elke dag helemaal
overgelopen doffe ellende
krijgt hem altijd klein
want hij is het bewijs
dat er meer is dan
zijn dertien in een dozijn
van uitgerangeerde sukkels
die zich niet laten kisten
voor de laatste zuchten
veel te luid hebben weerklonken
een vechter heeft nog nooit
geweten wat rusten
© Frans Vlinderman
Het leven 'kabbelt' verder, ook na het voorbije weekend. Op het werk is het drukker dan ooit. Hopelijk vindt 'den baas' nog ergens een toekomstige collega, anders vrees ik voor nogal wat problemen in de niet zo verre toekomst. Als je van een bezetting van een administratieve cel van 5 mensen terugvalt op 3 én het werk is vermeerderd doordat er afdelingen uitgebreid annex bijgekomen zijn, dan lijkt dit wel voor zich te spreken. Affin, 'den baas' heeft gezegd dat hij 'er eens naar ging kijken'... Hout vasthouden dan maar, in de hoop dat hij ook wat 'ziet'.Sedert gisteren ben ik terug gestart met mijn schoolopleiding. Het is een beetje vreemd: doordat de opleiding die ik volg, opgebouwd is volgens het module-principe, vind ik mezelf terug in drie jaren, waar ik telkens een stukje volg. Best grappig ook, want van jaren twee en drie ken ik al wel mensen, maar niet van het eerste jaar. Die mensen kijken dan weer dwars door me heen, terwijl er in het tweede jaar toch gepolst wordt naar wie ik ben en wat ik daar nou helemaal kom doen. Tsja, noem me maar de toerist die op eigen tempo een opleiding afwerkt.Een lezersbrief in de krant van gisteren en de reacties daarop in de krant van vandaag leverden dan weer inspiratie op voor onderstaand gedicht. Een man reageerde verbolgen nadat hij gemerkt had hoe weinig iemand met een standje van de Kankerliga kon verkopen aan voorbijgangers. De wereld getroffen door een epidemie van egoïsme, je ziet de kop zo voor je. Enkele namen de moeite om hem van antwoord te dienen. Dat er ook mensen bestaan die niet iets kopen, maar gewoon en eerder anoniem wat overmaakten via hun rekening. En of die man er zo al eens over gedacht had. Van hem weet ik het niet, ik kijk enkel naar mezelf.losse standjes
zonder verplichting
hij loopt doelbewust
de straat af, in zijn hand
een pakje kaarten voor later
bij gelegenheid te zenden
als troost of gewoon zomaar
tekent hij niet alleen
er staat een liga vermeld
op de achterkant
statig afgedrukt
zijn steun te tonen
voor een euro op overschot
dan maar welbesteed
wat meer zou hij
kan hij, wil hij wel
zijn penning der weduwen
en niets meer dan dat
wordt er nooit over gezegd
de stille weldoener
woont hier om de hoek
© Frans Vlinderman
Maanden heb ik mijn mond moeten houden. Maanden lang voorzichtig zijn en niet weggeven wat de verrassing van het jaar voor ons moest worden. En sedert zaterdag is het zover. Na Nip mag de hele wereld het weten. Het doet deugd dat er zoveel warme reacties komen, ook van vreemde mensen. Met vreemde mensen bedoel ik mensen die we wel al eens tegengekomen zijn in het virtuele internetwereldje, maar nog niet IRL. Aan al die mensen zou ik dankjewel willen zeggen. Zomaar delen in het geluk van iemand, het is niet iedereen zijn dada. En voor wie het wil weten: ik besef het verdorie zelf nog niet helemaal goed wat ik in gang gezet heb. Geen spijt of zo, maar hola, ik heb een ferme en serieuze stap gezet. Misschien wel de grootste tot nog toe… Nip, je weet het wel eh ;-)
doosjes Ikea
een doosje voor de post
in en een ander kleurtje voor
ingekomen zendingen leven
met af en toe een boete
voor een vergetelheid
van regels die gebogen
toch zullen toegepast
ze cocoonen, ze zijn Ikea
met familiekaart hun gezin
zonder poes zelfs onvolledig
met hun geringde liefde
schonen ze de buurt op
met een onbestemde lach
voor ieder die hen ziet
wandelen hand in hand
de statistieken zullen gevuld
met een nieuw huwelijk
van twee mensen die elkander
zomaar in hun leven vonden
© Frans Vlinderman
Verloofd dus. Nip en deze Vlinderman. Of we nog hadden kunnen wachten? Waarom zouden we? Hij vond dat het tijd was om de vraag te stellen, zij vond dat het tijd was om er ja op te antwoorden. En weet je, ik ben er nog niet helemaal van bekomen, dat ze zomaar ja... Het is een droom, het is onwezenlijk, het is fantastisch, ik noem het zelfs léven. Ergens in deze vlinderbuik roert zich al enkele jaren vanalles en nog wat waar het Nip betreft, maar nu is de chaos compleet. Het is zo erg, dat het zelfs geen chaos meer is, maar puur dat, waar ik al zoveel jaren naar reik maar nooit aanraken kon. Het is liefde, het is aanbidding, het is elk cliché die naam waardig, en ik moet er mijn mond over houden. Echt, want anders wordt het ook pathetisch en dat wil ik jullie dus niet aandoen. Het is verloofd. Eindelijk.
Het gedicht Waarmee ik Nip aangezocht heb, hieronder, en subiet op zoveel meer plaatsen. Ah ja, de hele wereld mag het weten!
FV - aanzoek
ontelbare dichten schreef hij
het onderwerp verscholen
in een letterwoord van
eenstammige grepen en
afgebakende abc-termen
om dan, toen het moest
de zinnen verloren waren
weggelopen van de man
die zo nodig en eindelijk
het één en meest belangrijke
om dan stil te worden
deze woorden zullen niet
gerecycleerd, eenmalig zijn ze
zouden ze, zullen ze
eenvormig en klassiek
geleende taal van waarheid
en zij, zij krijgt het antwoord
zomaar te verwoorden
of ze hem met ring wel wil
© Frans Vlinderman
Ik versta iedereen die hierbij de wenkbrauwen fronst. Nip heeft ja gezegd. Op welke vraag, op wat? Wie niet kijkt naar het label onder dit blogstukje, heeft er het raden naar. Nu, om kort te gaan, Vlinderman vroeg gisteren en plein public naar Nips hand. Voilà, zo simpel dus. Volgend jaar vormt er zich (alweer) een dichterskoppel door de huwelijksband. Maar later meer, we moeten nu nog een feestelijk terrasje gaan doen, want ook het weer zat en zit nog steeds goed mee.
Het is al wat geweest met het forum, dat zo gastvrij en vooral gratis ter beschikking wordt gesteld van deze Vlinderman en andere forumliefhebbers. Problemen met de servers, problemen met een bende hackers, veranderingen van opbouw, veranderingen van adres, nieuwe linken om de zoveel maanden, nu weer verandering van naam (van superfora naar gratisforum). Een kat zou er haar jongen niet meer in terugvinden. Ik hoop uit het diepste van mijn vlinderhart dat het zo stilaan de laatste maal wordt. En dat er nog eens wat beweging in de zaak komt ook, ah ja, dat spreekt uiteraard ook voor zich.Morgen is Annastesia jarig! Allen daarheen, voor vele verjaardagsgroetjes en zo. Ik loop er ook even langs, maar via deze weg toch al ne gelukkigen! En blijf vooral ook het zondagskind waarmee ik zo af en toe eens kennis mag maken!opgedroogde dag
er sijpelt weer
door de ramen kiert
een verlate herfstezon
spontaan gevolgd door
een herfstezoen pal
op ochtendfrisse lippen
ze wikken en wegen
de kansen op wat nat
om dan zonder jasje
de straat op in oktober
regent het niet elke dag
ellende op een hoopje
© Frans Vlinderman
Vrijdag vandaag en geen zin om te bloggen. Ik heb het me al lang afgevraagd: wanneer zal ik nu eens geen zin hebben? Wel, vandaag dus. Er valt ook niet veel te vertellen, na een werkweek die er mag wezen. Je moet maar eens met twee rondgedraaid krijgen, waar je anders met minstens drie, in de goede oude tijden zelfs met vijf voor was. Slechts één woord voor: hell! Maar nu is het dus weekend. Eentje dat veelbelovend heet te zijn. Blijf dus af en toe eens terugkomen, wie weet wat tref je hier nog aan. Morgen alvast om te beginnen naar de heropening van de Kringwinkel hiernaast, die helemaal in een nieuw jasje steekt. Zouden ze daarbij trouwens reeds éénmaal gebruikte verf hebben gebezigd?uitverkozen
haar wil aan banden
in handen gelegd
die niet de hare
harig en met randjes
soms zo teder
hevig stoer
ze geniet zijn aanzien
zonder overdrijven
uit de hoogte doen
is niets van haar fatsoen
zoveel dame
opgebracht met niets
dan pure moederliefde
en hij moest
hij is
gevallen
© Frans Vlinderman
Het Gastvrij Podium gisteren in Wijnegem werd voor mij een ontdekking van een hemelse zangeres, nog jong, maar met een stem die kan tellen: Marieke Lightband. Een dame, die erin slaagt mij te doen slikken, gewoon door op haar gitaar te tokkelen en vervolgens er ook nog een stukje bij te zingen! Dat is niet iedereen gegeven, ik kan het je verzekeren. Gisteren was het dus raak. En dan stijgt mijn bewondering voor de zingende medemens tot ongekende hoogten. Immers, je moet het toch maar kunnen: zelf liedjes componeren, zelf zingen, zelf teksten erbij schrijven. Dan maak ik er mij nog gemakkelijk vanaf...
gitaarmeis
ze streelt de oren van zij
die haar toehoren
met klanken uit de kast
zoals enkel haar eigen welving
die zomaar voort kan brengen
en aan haar rokken alle kleuters
van wel dertig jaar of meer
gedwee en mak als het eerste
en ook wel veelste schaap
ze brengt zichzelf op noten
donkerbruin doorrookt of licht van hart,
de gevoelige snaren virtuoos
als was in handen
die meer zouden kunnen dan
af en toe eens strelen
zangeres zonder naam
brengt faam onderweg
tot aan het open raam
van te lang gesloten woning
met een toegift voor wie
te laat de deur open
© Frans Vlinderman
Het is de eerste woensdag van de maand, dus trek ik zodadelijk richting Wijnegem, waar 't Gastvrij Podium weer naar me wenkt. Ik heb nog een dikke twintig minuten voor ik vertrek, dus hou ik het hier maar beter kort. Als ik op tijd terug ben, dan plaats ik misschien nog een fotoverslagje. Het is immers alweer een hele poos geleden dat er hier nog eens zoiets verschenen is (shame on me, en dat terwijl ik zoveel foto's heb getrokken de laatste weken).Even kort is mijn poëtische bijdrage vandaag. Een haiku.
paperclip - haiku
nietig het ijzer
hoeder van wat papieren
woordenschat berust
© Frans Vlinderman
Gisteren was het een jaar geleden dat we met zo'n 175.000 op bezoek gingen bij één van de 0110 concerten. Terwijl gisteren ook het assisenproces tegen de jongeman die daar (in)direct aanleiding toe gegeven heeft door als een volleerde waanzinnige wat wild-vreemde mensen af te schieten in onze Schone Stad en daarbij zelfs geen kleine uk ontzag, van start ging. Symbolisch vind ik dat.
Maar bon, ik wilde het even hebben over de gevolgen van die concerten. Zeker, we waren met velen, en zeker, het signaal was klaar en duidelijk, maar is er nu ondertussen zoveel veranderd? Kunnen we spreken van een mentaliteitswijziging? Hoe meer vragen ik stel, hoe minder bevredigend de antwoorden die ik er op zou kunnen formuleren. Elke dag staat het nieuws bol van feiten van onverdraagzaamheid, van discriminatie, van ergernis. Overal dezelfde klachten, hetzelfde gezeur. Gelukkig hoor ik minder en minder hoeveel beter het vroeger wel niet was. Of misschien ben ik selectief doof aan het worden, wat natuurlijk ook altijd kan.
Ik herinner mij in ieder geval nog het tempeest dat ons een jaar en een dag geleden gegeseld heeft, terwijl de muzikanten verder bleven optreden. En daarna de mensen, zoals ze in de vroege avond in alle mogelijke wassalons broederlijk en zusterlijk naast elkaar soms ontbloot tot op hun ondergoed hun kleren lieten drogen, om toch maar terug te kunnen keren naar het vervolg van het programma. Dát was nog eens een echt signaal: dat men ongedwongen met en naast elkaar kan staan als er een gemeenschappelijk doel is. Misschien mis ik dat nog het meest, zo een gezamenlijk project.
Bwa, mijmer de mijmer, ik moest het even kwijt. jong van hart
onder geen beding
aan de ketting, ze zweren bij
't aanroepen van eender welke God
dat zij de eersten zullen zijn
de wereld om te vormen
tot het lang beloofde paradijs
niet fiscaal, maar voluntair
de knip van de lach van
het moment te grijpen
dra het zich aangeboden
alweer rept om te verdwijnen
in de coulissen van het geheugen
voor eeuwig ongrijpbaar geworden
het zijn de kinderen
van hun eigen tijd die
dromend durven spreken
van we zijn met velen, wij
en horen zullen zij
die eerder doof
steeds stiller
tot de dood
en verder
© Frans Vlinderman
