Kopenhagen: te ver is ook genoeg

Laat het in Kopenhagen maar kop(p)en rollen, we kunnen alleen maar hopen dat ze ver genoeg van het lijf vandaan komen. Hoe politiek werkt, weet iedereen al lang genoeg. Hoe de machtigen van grote bedrijven zich bedienen van desinformatie ook en maar al te goed. Dat er nogal wat afgezeverd wordt in termen die de toets van deftig onderbouwd niet zouden weerstaan, dat is ook algemeen geweten. Maar dat het globaal rookt en dat er dus ergens een vuurtje aan het smeulen moet zijn, nou, dat ook dus. Vlinderman dacht er eind 20005 het onderstaande van.

Water op, laat je glijden (bron afbeelding: KLIK!)

te ver is ook genoeg

hij wordt chagrijnig als hij denkt
aan morgen ergens dertig jaren
verder en wat er dan zal zijn
zijn kromme rug te verzorgen
of er nog pensioen zou wezen

voor dat kind van hem nog ongeboren
zal het moeten zwoegen zweten
en harder moeten wroeten dan
hij, die de tijd nog vindt
zomaar te denken staan

en de parken, zullen ze nog lang blijven
groenen en verbloemen hoe slecht
of misschien hoe goed het ook kan zijn
met z'n luie krent in dauw
of wordt het grauw beton

hij denkt en maalt en draalt en
neen, hij neemt vandaag voor waar
en zegt hier niets meer door
het is al ver genoeg gegaan

Frans V.

Eerste bionische vingers zijn een feit

Eerste bionische vingers zijn een feit

Gedicht: geheeld

Nip is niet thuis vandaag, en dus kan ik mijn blikje ietwat kleffe liefdesgedichten nog eens opentrekken om me wat te koesteren in de warmte daarvan - hoe tegensprekelijk dat ook moge lijken. Het was tenandere ook alweer een tijdje geleden dat ik hier nog eens wat poëtisch kwam posten, terwijl je op mijn Facebookprofiel nu al meer dan een maand om de dagelijkse oren kan worden geslagen met een haiku/senryu of twee. En verder heb ik veel te veel werk met voorbereidingen voor de volgende Muzeval (neen, niet die van overmorgen, maar die van december) dat ik me mijn tijd beter moet ingedeeld zien te krijgen om alles goed te laten verlopen...

Vlinderman on new age-terms... (bron afbeelding: KLIK!)

geheeld

zij is gekomen
hem te troosten
in zijn smart
het hart te helen
met een vederlichte zoen

bloeit hij open en
treedt hij uit zijn schaduw
in het warme licht te koesteren
welk leven hij vergeten was
in de kerker van zijn verdriet

in de bek van morgen
staan wat gouden tanden
hij ziet ze schitteren maar
wil ze niet bekijken hij is
een man vandaag zolang het duurt

in zijn armen
kan zij zich vinden
warmen aan zijn bron
voor eeuwig jongeling
aan haar helersziel verpand

Frans V.

Sinterklaas verkleed als SM Lenie

Gisteren was het te casa Vlinderman een feestje, eentje van het soort dat een dag later nog wat nazinderde, maar dan in positieve zin. De sint is langsgeweest onder de vorm van SM Lenie - we hebben hem/haar dan ook maar ons gastenbed aangeboden om goed uitgerust aan de werkweek te beginnen. Alles was tot in de puntjes verzorgd: net appartement, lekkere hapjes, een wijntje met de juiste afdronk en sfeer, heel veel sfeer. Via deze weg wil ik de Sint toch nog even bedanken voor het leuke flesje Artemesia en de heerlijke poëziebundel '555 gedichten over leven, liefde en dood', een heerlijke selectie door Jozef Deleu. Bibi zal lekker geurend zijn poëtisch niveau kunnen vergelijken met wat anderen al eerder brachten... Maar eerst nog wat Stephen King en zijn 'Gevangen'.

Scho-h-ol! (bron afbeelding: KLIK!)

Verder valt er hier niet veel nieuws te rapen en de avond telt nog maar zoveel uren als er zijn, dus besluit Bibi met zijn tweede lijfspreuk dit blog (de eerste is en blijft 'Moi d'abord'): carpe diem, sic quotidianem! En of dat nu helemaal volgens de regels van de Latijnse kunst is opgesteld, zal Bibi worst wezen, hoor.

Gedicht: om de liefde

Zonder veel tekst of/en uitleg ;-

Even zwoelen, toch? (bron afbeelding: KLIK!)

om de liefde

verliefd verloofd getrouwd
het droomhuis uitgebouwd
en dan de kinderen
eerst één voor één
dan per twee ineens
en de dagen tellen af

doorheen de eerste pap
de school het kruissymbool
voor de eerste prestatie
in het eerste middelbaar
en hoop op weer een jaartje minder
worden weken lange maanden

valt de deur in 't slot
de laatste gaat op kot
wordt het stil in huis
het zuchten niet geteld
weerklinkt het is volbracht
twee gedeelde levens voor de kinders

Frans V.

Gedicht: een appelgedicht

Vlinderman heeft maar weinig op met gezond leven en van die dingen. Hij lust zijn vlees rood en rauw, weigert fruit dat niet op tijd en stond voor hem gepeld/geschild/enz. werd en doet er verder zijn rokend zwijgen toe. Dat houdt hem niet tegen om af te wachten wat onze volgende mega-top omtrent milieu op zou kunnen leveren. Spannend, dus :p

Niet alleen een mondvol, nee (bron afbeelding: KLIK!)

een appelgedicht

misschien zijn wat appels
best wel een goed idee
blozend van genot iemand te leren
kennen en te erkennen dat je leert
van iemand te begroeten en te zeggen
wat het hart je vorige week zei
toen we elkaar nog negeerden
met ons stedelijk vertoon van fantsoen
van heb ik jou toch net niet gezien

ja, misschien kunnen we het
hebben over frisse appels
nu jij zo naast me zit
je handen zedig afzijdig
als was ik een vreemde
een melaatse aidslijder
en mocht je kunnen je
die muur naast je zou negeren
om zomaar van me af te gaan zitten

wie weet kunnen we zelfs proeven
van die verrekte gore appels
en misschien kan ik wel
een muilpeer op die van jou
verkopen voor een dag of twee
misschien dat je dan iets voelt
van een stuk groene frustratie
waarom hier niets wil groeien

Frans V.

Gedicht: verstand dat komt

Hopelijk was het een gezellig dagje in Brussel, met al die blauwe en rode betogers, wat mij betreft was het een rustig rustdagje. Niet kijken naar het uur, gewoon op eigen tempo de luttele geplande zaakjes afhandelen en verder zen. Heel veel zen. En een dichie kiezen voor u, mocht u daar behoefte aan voelen en naar hier afgezakt komen.

Twee met verstand van zaken? (bron afbeelding: KLIK!)

verstand dat komt

zijn verstand komt nog wel
weerklinkt het nu al jaren
met de regelmaat van de trein
dat beetje reizen onderweg
van punt a over perron c
naar punt b, een kromme rechte

op de ramen staat wat gespoten
in gekke felle kleuren dat
iemand daar is langs geweest
waarschijnlijk ook een reiziger
op zoek naar wat verstand

trouwe klanten krijgen korting
waar werd dat nog gehoord
behalve bij de ijzeren paarden
daar gaat het jaar na jaar
nogal fors de hoogte in
blijft hij echter treinen
verloren verstand achterna

Frans V.

Gedicht: woordenloos

Ergens in het Britse Derbyshire werd een twintig maanden oude peuter bij een pleeggezin geplaatst omdat zijn ouders weigerden hem op een junk-speed-dieet (chips, chocolade, koekjes, ...) te zetten. Zie je de koppen al voor je? Ik niet, maar het is dus echt waar gebeurd. Ga maar eens HIER kijken en vind het dan samen met uw blogger een ongelooflijk bizar verhaal. Ik vind het in ieder geval te gek voor woorden en dus laat ik jullie vandaag maar. Woordenloos.

Er kan er altijd nog eentje bij... (bron afbeelding: KLIK!)

woordenloos

het treft hem, troeft hem af
beeld per beeld, letter na letter
dat hij na enige tellen uitgeteld
geen uitkomst meer kan vinden
voor wat des mensen niet zijn
menselijkheid kan heten

in zijn afbetaalde zetel
met zijn afgedragen schoenen
onder zijn in jaren uitgezette wezen
denkt hij gedachten kris kras
waar geen touwen aan vast te knopen
dat de zee toch altijd diep
echte bergen immer veel te hoog
en morgen nog wat was te doen
na de kleerkast opgedekt
het bed de deuren toegedaan

met ergens in zijn diepte
dat het wel keren zal
de oele in de ander
terug naar de bron
waar het ooit begon
toen taal niet nodig
want woorden overbodig
gewoon gezond verstand
voor ieder genoeg land
omdat ze met nog niet
myxomatosisch teveel

Frans V.

Opinie: Vader, waarom staken wij?

Hallelujah, nog twee nachten slapen en dan gaan twee van de drie grootste vakbonden betogen in Brussel. Hun eis: maak de opzegtermijn van een arbeider even (beschermend) lang als die van een bediende, met in het achterhoofd de gedachte dat dit zou kunnen helpen de nog geplande en zo gevreesde ontslagen bij grote herstructureringsronden in het crisisverschiet te kunnen belemmeren, zoniet afwenden. Iedereen heeft het immers al tot in den treure toe mogen vernemen: er zullen nog drastisch véél banen sneuvelen. En de vakbonden gaan daar eens een stokje voor steken. Op de knieën, die patroons, betalen zullen ze, ook als er geen geld meer in kas zit, dan bezetten de militanten wel hun fabrieken.

Ze kunnen machtig uit hun hoek komen als het moet - ook als het niet hoeft (bron afbeelding: KLIK!)

Prachtig, van die vakbonden, om zo op te komen voor de rechten van de arbeiders. Of zou er meer aan de hand zijn? Vlinderman weet er allemaal niet te veel van, maar vreest het laatste, zeker gezien de huidige timing van het protest. Vermits het nu zo slecht gaat met de Belgische en dan vooral de Vlaamse economie met een nog steeds stevig ontsporende begroting op zowel nationaal als federaal niveau, lijkt het me van een ongekende arrogantie spreken om uitgerekend nu geld te eisen waar het gewoon niet zit - want daar komt zo een gelijkschakeling tussen arbeiders- en bediendenopzeg op neer. Willen ze hier in dit land werkelijk het onderste uit de kan halen, dan moeten ze er ook maar voor zorgen dat ze eerst het geld gehaald hebben waar het zit.

Zit het geld nog in de industrie? (bron afbeelding: KLIK!)

Maar waar, oh waar, zit dat geld dan? Zou het kunnen bij de 20% rijksten van dit land, die het nog niet op krijgen als ze het al door ramen en deuren naar buiten kieperden gedurende een jaar en dat hele dagen lang van 's ochtends tot 's avonds? Of bij de banken, al dan niet door de belastingbetaler gered, die nog steeds met hoge bonussen en miljardenwinsten staan te zwaaien om hun aandeelhouders te behouden? Of misschien toch bij de regering, maar dan juist door de afschaffing ervan te eisen? Geld genoeg daar, me dunkt, maar toch niet waar ze het nu vrijdag willen vandaan peuteren.

Helemáál geen productplacement... (bron afbeelding: KLIK!)

Ik zal het eens uitspellen, vakkebonder: 't is op. Iedereen naar huis. We leven niet meer in de naoorlogse tijd, waarin iets extra eisen een uiting van pure mensenliefde was. We zitten in de allereerste globale crisis van het derde millennium en we krijgen onze vakantiedagen nog geeneens op. Niet overdrijven, dus. En als ge over die opzegtermijnen begint, begint dan ook maar gelijk over vakantiegeld, werkdruk, overuren, toeslaguren en hé, vergeet de kleine en grote zelfstandigen er niet bij te betrekken. Iedereen gelijk voor de wet!

Gedicht: kastelenman

De kop van de laatste maand van 2009 is er ook alweer bijna af en dus is het aftellen geblazen naar een stevig weekje al dan niet gepast vieren dat het Kerstmis is, dat het eindejaarsavond is, dat ge een Bob-sleutelhanger kunt toevoegen aan die collectie die nu al jaren aan het groeien is, dat ge weer een hoop 'goede' voornemens moet gaan verzinnen die ge een dag of wat later alweer kunt en zult vergeten, dat ge het allemaal weer overleefd hebt. We zullen lachen, we zullen klinken, we zullen omhelzen, allemaal dingen die ge anders ook kunt, maar dan is het speciaal, omdat zowat iederéén het doet. We gaan de solden in duiken, onze katers scheren, de winter verwensen, vloeken op de vergeten antivries, merken dat januari een pakje langer meegaat dan de pree en wat nog allemaal meer.

We gaan echter ook vaststellen dat het leven verder zijn gewone gangetje zal gaan, en in wezen in niet zoveel zal verschillen van hoe het er vandaag aan toe gaat. Gelukkig gaan we daar niet droef van worden, helemaal niet, want ook dan zal er te weinig tijd zijn om luchtkastelen effenaf te bouwen of te betreuren. Het moet vooruit gaan, weet je wel?

Kasteel met heel veel kamers (bron afbeelding: KLIK!)

kastelenman

dezelfde belofte deed hij
ooit wel duizend maal
en nu weet hij
hoe breken klinkt
en zilt verdriet
zich soms verhoudt
tot ijle fantasie

die kastelen bouwt
er luchtig over doet
en haar een dak belooft
voor later, voor de regen
die nooit samen wordt gedeeld

biedt hij zich nederig aan
vergiffenis in wat hij zoekt
heeft zij de macht vandaag
een mens te ontdoen van
een fout stukje zelf
genant en ongewenst

zodat hij later
als hij groot is
haar kan verwelkomen
in zijn marmeren paleis
met wel duizend kamers
enkel en alleen
voor haar

Frans V.

Opinie: minarettenverbod in Zwitserland

In Zwitserland zitten ze met de gebakken peren. Doen ze daar ook eens een referendum omdat er ocharme vier minaretten staan (dat is er dan gemiddeld één per 100.000 Islamieten), vergeten ze de achterdeur van het niet-bindend te sluiten. Gedaan is het met de wildgroei van minaretten, er komen er geen meer bij, daar in het land van echo en jodel en banken en skipistes. 't Zijn dappere bazekes in Alpenland, zomaar njet tegen de minaret. Vlinderman weet eigenlijk niet goed wat ervan te denken. Al enkele dagen breekt hij zich het hoofd over zoveel Westerse vrijgevochtenheid - het heeft er misschien mee te maken dat de Zwitsers ten Oosten van Vlaanderen wonen? Eigenlijk vind ik die chalets van hen anders ook maar niets. Het doet me wat denken aan de hutjes van de opdringerige doorsnee Tiroler die graag in een vreemde benendans zijn handen op een vreemd stel durft laten pletsen. Ook geen lachertje en misschien moet er daar ook eens een bindend referendum over gehouden worden, binnen Europa wel te verstaan...

Nu we toch over referenda bezig zijn: het kost allemaal een degelijke duit om georganiseerd te krijgen, het is bij ons niet bindend en met de uitslag kan men nog altijd alle kanten op. Waarom zouden we dan nog onze regeringen in België blijven aanhouden? Kost een meer dan degelijke duit, er is niets bindends aan of binnen zo een regering van bij ons en feitelijk draaien de meningen ook telkens weer alle kanten uit. Afschaffen, die hele zwik, de macht aan het volk en wij zullen wel elke week op café gaan bekijken welke nobele zaak het verdient om ons over uit te spreken. We kunnen al eens beginnen met het afschaffen van de belastingen. Dat geld wordt toch maar in bodemloze putten gegooid, dat kan Jef Met De Pet heus ook zelf wel, hoeft geen regering hem bij te helpen. Het is maar een ideetje, nu ik hier wat lig te ouwehoeren tegen mijn scherm.

Over moed gesproken in termen van vijf minuten (bron afbeelding: KLIK!)

Elkeen zijn eigen vijf minuutjes ouwehoerenmoed, nietwaar?

Gedicht: om het snelst

Druk op de baan vandaag, het leek wel vrijdagavond of zo en maar jagen en kort op de voorligger kleven, het was me weer een fraai stelletje onderweg. Speciaal voor degenen die peinzen dat hun wagen het verlengde is van hun persoonlijkheid, een onderstaand stukje werk uit november 2005.

Sommigen herkennen zichzelf niet meer zoals het hoort (bron afbeelding: KLIK!)

om het snelst

hij is een racende gek
zijn tien per uur mist
minstens één nul die
iedereen voor lul zet
als die hem bijbeent
verandert hij zichzelf
in een razende joker

en dan scheurt zijn bulderlach
door de vettige bochten en
wordt het stof opgezweept
in geteisterde binnenoren
die opeens moeten aanhoren
wat ze al vergeten waren
een beetje te leven
zo ergens tussendoor

maar niet hij dus
die raast en iedereen
van de sokken blaast
met een brede grijns
voor al wat ruikt naar
bedompt en treurnis en verdriet
daar doet hij niet aan mee

behalve soms eens
als het te moeilijk wordt
zo heel af en toe
en hij wil huilen
dan staat hij zelf
al eens in de file

Frans V.

Gedicht: antwoorden

Zonder al te veel intro, het onderstaande.

antwoorden

je mag komen, lief kind
en deze boterham nemen
uit liefde geschonken
dat ik je hoor ronken
en thuisvoelen in onze heem

laat het in je dromen maar spoken
ons lief en onbenullig minnen
verzacht het hart vanbinnen
doet haar smeulende asse roken

en samen zullen we dan kijken
naar de wijzers van de tijd
waar de wereld de sigaar klopt
als een echte spijkerhamer

niets is immers minder waar
dan ons besef van onmisbaar
jij en ik, wij getwee
samen in een sloep op zee

en welke vragen er ook zijn
of welke antwoorden erop
lief kind, ze ontwoorden
wat nooit valt te vatten
dat is jij en dat ben ik

Frans V.

Vrijdagse logjes

Miss Tati en Miss Tofi zijn deze ochtend netjes afgeleverd bij de Dierenkliniek en ondertussen zijn we ze ook weer gaan ophalen. Tussen afleveren en ophalen ligt een noodzakelijke én geëiste sterilisatie - dat wordt contractueel zo vastgelegd bij een adoptie van asielkatten - en nu is het afwachten naar de snelheid waarmee beide skatjes al dan niet gaan recupereren van de ingreep. Wijlen Miss Jackie T hebben we te snel laten rondhobbelen, waardoor die met haar verdwaasde kopje overal tegenaan knalde en voortdurend gewoon omviel de eerste uren. Onze huidige Miss-jes mogen haar dankbaar zijn, want we houden ze voorlopig nog even in hun draagbakje, waar ze rustig aan op hun positieven kunnen komen zonder bijkomende calamiteiten.

Dat was de actua van ons gezinnetje. Of er verder nog nieuws te rapen valt hier? Uiteraard, maar niet meer vandaag. Na een schitterende after-work-party gisteren (foto's niet beschikbaar wegens te compromitterend voor sommigen op deze aardkloot) is er vandaag een jaarlijks weerkerende fuif aan het dansen op mijn agenda, dus moet Bibi zich daar klaar voor gaan maken (oksels scheren, proper ondergoed aan, baardsel trimmen, oorbellen opblinken, schoenen zoeken, enz.) en dat neemt ook nogal wat tijd in beslag. Prettig weekend, jongens en meiden, Vlinderman has lift off!

Gedicht: Zuid-Koreaans postorderbruidje

Laat ons eens valsspelen. Met internet is immers veel mogelijk en dus ook deze bijdrage van mij vandaag gisteren...

Iemand een date? (bron afbeelding: KLIK!)

Zuid-Koreaans postorderbruidje

de vrouw van zijn dromen
die maar niet wilde komen
heeft hij eindelijk gevonden
zijn duivels nimmer ontbonden

in zijn buurland woont zij
al zoveel jaren zo nabij
dat hij er droef van wordt
nul op zijn levensrapport

maar nu gaat hij er dus voor
hij weet zich op het juiste spoor
en klikt verder op het wijde web
abonnement voor een uitlaatklep

en als hij haar te pakken heeft
vraagt hij wat zijn gemeente geeft
voor elke partner alzo dan toch gevonden
een duit voor bruiden die aldus ontstonden

Frans V.

Gedicht: zelfportret

Iemand gaat kijken naar 2012, in plaats van er alleen maar naar uit te kijken, en Bibi verklapt niet wie dat zal zijn... Na meer dan elf maanden uitstelgedrag wordt een bon omgezet naar pure fictie - of is het realiteit. En we genieten er mee van :)

zelfportret

al zag ik jou
nog voor ik kon zien
horen ruiken zelfs proeven
van wat hier te smaken viel
met je glimlach gesuikerd
op mijn overladen stoep

er is geen wereld
groot genoeg, waar
hebben we dat nog gehoord
om ons te kunnen herbergen
met onze rugzak vol dromerij

en dromen deed je mij
zweven over ijle woorden
tot ik jou begreep en greep
wat ik niet ken noch kan
zwakte is teveel voor mij

ik kijk vandaag TV
in de hoop later
jou nog te zien

Frans V.

Gedicht: klein poesgedicht

Komende vrijdag wordt voor Miss Tati en Miss Tofi de laatste van hun luilekkerleventje zoals ze het tot nu toe gekend hebben. We hebben dan namelijk een afspraak gemaakt met onze dierenartsenpraktijk om beide skatten te verlossen van hun neiging om krols te worden - een verplichte voorwaarde toen we hen gingen ophalen uit het dierenasiel én aan te bevelen aan al wie binnen korte termijn niet wil gaan leuren met alweer een nest kittens!

Vlinderman en Nip tellen er niet naar af, noch kijken ze er naar uit, maar toch staat die dag in onze agenda met vette stip genoteerd. De herinnering aan een zwijmelende Miss Jackie T na haar narcose voor dezelfde ingreep staat ons immers nog bijzonder vers voor de geest. Toen was het er eentje, nu zijn het er twee... En hoe weerhoud je in hemelsnaam twee zusterpoesjes ervan elkaar niet te likken waar het jeukt, wat ons bij Miss Jackie T ei zo na niet gelukt is?

Miss Tofi (r) & Miss Tati (l): even rusten

Nu Bibi dat hier zo aan het typen is, denkt hij ook en uiteraard terug aan die rekelse Miss Jackie T, die ons zoveel plezier heeft bezorgd vooraleer ze tot het tegendeel besloot met haar onnavolgbare poezenbrein. En dus duikelt hij iets op dat hij goed drie jaar geleden over haar geschreven heeft. Nostalgie op klein niveau, het moet ook kunnen, temeer daar we haar nog vaak missen in die andere kleine dingetjes.

Miss Jackie T, ook al luilekker toen

klein poesgedicht

een hoopje zwart
te groeien haren
met wat wit ertussenin
kan niet verbergen
welke kleine duivel
zij kan zijn

met kleine klauwen
die onbehouwen klimmen
langs onbeklede benen
om te komen spinnen
dat ze van de pijn niet wist

het spel wordt gespeeld
zoals het haar is geleerd
de eerste slag is raak
de tweede om dat in te zien
maar hoe moet hij dan typen?

Frans V.

Gedicht: zijn trouw

Vlinderman en Nip zijn ondertussen alweer 464 dagen gehuwd en als er al eens één dagje tussen zit dat het wat minder gegaan is, dan zal het veel zijn. Het zit gewoon prachtig snor en baard ook, maar die houden we af en toe wat korter om de vrouw niet te zeer weg te jagen, en dat is dus ongelooflijk in Bibi's ogen. We kennen allemaal het verhaal van het potje en het dekseltje en in ons geval lijkt dat ook echt zo te zijn. En om dat hier eens lekker melig in de verf te komen zetten, daar maalt Bibi niet om. Als 't schoon is, mag het doodgewoon ook gezegd, nietwaar? Om de vinger aan de pols te houden met hoe het ooit anders was, breng ik vandaag een alweer bijna vijf jaar oud dicht van me. Kunnen we samen terug- en vooruitblikken ;-)=

Nooit gedacht, maar 't lijkt dus echt waar (bron afbeelding: KLIK!)

zijn trouw

zijn trouw geldt één man
idool voor een leven
en misschien nog langer
als hij maar gelooft
in oneindigheid

hij weet niets van dienen
noch van bemeesteren
maar voert feilloos uit
welke wensen hij vermoedt
ook welke hij niet kent

in zijn lege bed
's avonds en 's nachts
durft hij dromen van vragen
en antwoorden nooit gehoord
's ochtends alweer vergeten

dus blijft hij
trouw aan één man
droomt zichzelf te rijk
toch één iemand te kennen
waarvoor hij kan bestaan

Frans V.

Gedicht: onbesloten

Waar zijn we zoal mee bezig op dit moment? Bibi kan het niet echt aangeven. Kan er eventueel misschien iemand 'den bak' in? Breng hem of haar dan onderstaand tekstje van een jonge Vlinderman uit 2005. Reflectie, wie en hoe, dat doet er niet echt zo toe, maar wie weet komt er wat... meer...

Of toch opgesloten? (bron afbeelding: KLIK!)

onbesloten

de leegte in zijn hoofd
de pijn, soms verdoofd
als hij even niet nadenkt
herbekijkt wat voorbij is
en zich niet overgeeft aan gegis
naar de aard van het gebeuren

kleine tekens aan de wand
ongeschreven, niet gekleurd
nog met stift gevangen
is hij een ampere lezer
van vreemde gebeurtenissen

vraagt hij niet dat antwoord
noch hoort hij helemaal niet
die zendzame andere
er zijn tegels te tellen
en muren langzaam te vellen
om vooruit te komen in het leven
hoeft hij niet iedereen te vergeven

Frans V.

Gedicht: onwaarschijnlijk

Sommige mensen slagen er maar niet in los te laten wat losgelaten moet om vooruit te geraken. Dat zijn dan mensen die geen geloof lijken te hebben in wat de toekomst kan brengen. Die geleefd worden door de tijd die almaar verder schrijdt, met in haar zog een leven dat dient geleefd, nooit beleefd. Mensen die zich van ochtend tot avond ademenen en niet meer opkijken als er een klein wonder of zo zich in hun omgeving voltrekt. Die hun schouders ophalen en verder sjokken, zich niet bewust van hun creatieve zelf. Daarover gaat onderstaand gedicht uit 2006. Toen in de ik-vorm geschreven, maar nu herwerkt tot de derde figuur, omdat het niet meer dezelfde Vlinderman is als toen.

Sommigen willen er gewoon uitstappen (bron afbeelding: KLIK!)

onwaarschijnlijk

drie jaar kleuterklas
zes jaar lager en
nog eens zes middelbaar
onder de wijzers
van schoolse platen
die bleven hangen

voor de toekomst
van zijn leven
en zij die bij hem
durven blijven hangen
daar komt het dan

veertig jaar werken
en zal hij daarna mogen
of moeten beschikken?
de vraag is gesteld
het antwoord besteld
en hij weet het niet

hij is uitgeteld
na zoveel jaar
verzet dan eindelijk
de vrijheid
de dwaasheid
van ach toch
had hij maar...

en stilte blijft
is het enige
dat nog beklijft

Frans V.

Peter Holvoet-Hanssen nieuwe Stadsdichter Antwerpen

Peter Holvoet-Hanssen uit Berchem wordt vanaf 28 januari 2010 de vijfde stadsdichter van Antwerpen! Dat verdient een bloemetje en hoe beter iemand in de bloemen zetten als zelfverklaarde dichter dan met een gedichtje?

Peter Holvoet-Hanssen tijdens Muzeval 100 in maart 2007

kosmosdichter

de wereld in letters gevangen
spoedt hij zich door het leven
zijn hoofd is databank
zijn taal slechts output
van wat hij heeft begrepen

vergeet hij soms te voelen
en af en toe meelevend
te lachen met de ander
die hem komt te spreken
van liefde en andere dingen

hij is een dichter
op zijn planeet hij
leert alleen
niet zo snel

Frans V.

Who will it be?

De heren Britten zijn op het oorlogspad, althans enkele van hun kranten, om te vermijden dat Herman Van Rompuy de mogelijk eerste Europese president ooit wordt. Vuige taal wordt daarbij niet geschuwd en het siert onze Belgische premier dat het hem allemaal worst zal wezen. Nog een haiku, nog een vriendenontbijt, wat dagdagelijkse taken op het menu, niemand is minder bezig met deze mogelijk historische gebeurtenis dan Herman. Chapeau, zegt Bibi dan.

Maar wat te zeggen over die Britten? Van Europa geïsoleerd op hun eilandje blijven ze zich verzetten tegen het feit dat ze lid ervan zijn. Geen enkele gelegenheid laten ze links liggen om een verenigd Europa de kans te geven zich verder te ontwikkelen. De Britse Jack With The Hat zal er waarschijnlijk niet wakker van liggen, maar de Britse Upperclass daarentegen, homaar. Jarenlang verzet tegen de invoering van de euro, veto hier, veto daar, en vooral bovenal totale adoratie voor hun Queen en diens Mum. Wat Engeland zelf doet, doet het beter. Europa zou zich beter eens beraden over de nood aan een onverzettelijk Engeland als één van haar leden. Obstructie altijd en overal, het leidt toch maar tot niets, nietwaar?

Wie Europa geen al te warm hart toedraagt, moet zich maar eens afvragen hoe het komt dat datzelfde Europa geen echte wereldstem heeft, hoewel het de bakermat van de wereldwijd als ongemeen prachtig geprezen democratie is. Het globale gemeengoed daarvan noopt tot op de dag van vandaag d, Gictatoriale regimes het roer om te gooien om gehoor - en dan vooral steun - te krijgen bij pakweg de Verenigde Naties. G 8, G 10, G zoveel, gewoon Gemenebesten die pal staan voor hun democratische ideeën in een verenigd geheel. Vooralsnog niet teveel dissidentie daar, tenzij Engeland.

En Herman bij dit alles? Die plengt nog een haiku of wat, bestuurt een onbestuurbaar landje of zo, geniet van zijn kleinzoon. Gelijk heeft ie. Laat die van over het Kanaal maar verder kullen, ooit bevinden ze zich toch in het hoekje waar de klappen komen te vallen. Wegens uiteraard zelf over zich afgehaald.

really no sorry
this United they can't stand
not Europable

Gedicht: walvismannen

Er is een milieutop op komst in Kopenhagen, jongens en meisjes, maar of het echt wat gaat opleveren voor dat milieu van ons? Ik moet er eens groen mee lachen. Vandaag uit het nieuws: 'Werelduitstoot CO² met zoveel procent omhoog', terwijl op de milieutop van Kyoto (dat Oosterse stadje met zijn wereldnormen) toch was afgesproken dat het wereldwijd met zoveel procent omlaag moest... Zelfs tijdens het crisisjaar 2008 ging het zelfs nog met een paar procenten omhoog! We zijn wijlie goe bezig, wauwel ik dan tegen niemand in het bijzonder, terwijl ik hier en daar alweer een overbodig glimmende lamp in huis het nee-klikje geef, stemmig of niet. Pff, misschien wordt het gewoon tijd dat Greenpeace van taktiek verandert en voor de verandering dus nog eens wat gaan varen op de woeste baren met hun Regenboogstrijder, ook wel gekend als de Rainbow Warrior, in plaats van verwaterd te zijn tot een softe vereniging halve groenen die er geeneens in slagen nog eens het wereldnieuws te halen zoals in de jaren 80 bijna dagelijks gebeurde. Denk ik dan - Vlinderman wordt misschien wel een dagje ouder, net zoals zijn toenjarige idealen...

Zou ie nog mogen uitvaren? (bron afbeelding: KLIK!)

walvismannen

de groene jongens zijn
harde jongens ze rollen
met hun spieren en brullen
wanneer het gefluister stil
gestorven is

hun vrede vinden ze
in de stilte van een cel
van wel twee bij twee na
alweer geweldloos geprotest
tegen de gangbare gang
van wereldzaken

vullen ze hun zakken
met gulle dankbaarheid
ze delen ook zoveel uit
dat er altijd plaats blijft
voor nog meer erbij

ze zijn het geweten
van een ontspoorde generatie
die niet langer spoort noch
weet hoe de trein te stoppen
maar worden ze gehoord?

Frans V.