Gedicht: kastelenman

De kop van de laatste maand van 2009 is er ook alweer bijna af en dus is het aftellen geblazen naar een stevig weekje al dan niet gepast vieren dat het Kerstmis is, dat het eindejaarsavond is, dat ge een Bob-sleutelhanger kunt toevoegen aan die collectie die nu al jaren aan het groeien is, dat ge weer een hoop 'goede' voornemens moet gaan verzinnen die ge een dag of wat later alweer kunt en zult vergeten, dat ge het allemaal weer overleefd hebt. We zullen lachen, we zullen klinken, we zullen omhelzen, allemaal dingen die ge anders ook kunt, maar dan is het speciaal, omdat zowat iederéén het doet. We gaan de solden in duiken, onze katers scheren, de winter verwensen, vloeken op de vergeten antivries, merken dat januari een pakje langer meegaat dan de pree en wat nog allemaal meer.

We gaan echter ook vaststellen dat het leven verder zijn gewone gangetje zal gaan, en in wezen in niet zoveel zal verschillen van hoe het er vandaag aan toe gaat. Gelukkig gaan we daar niet droef van worden, helemaal niet, want ook dan zal er te weinig tijd zijn om luchtkastelen effenaf te bouwen of te betreuren. Het moet vooruit gaan, weet je wel?

Kasteel met heel veel kamers (bron afbeelding: KLIK!)

kastelenman

dezelfde belofte deed hij
ooit wel duizend maal
en nu weet hij
hoe breken klinkt
en zilt verdriet
zich soms verhoudt
tot ijle fantasie

die kastelen bouwt
er luchtig over doet
en haar een dak belooft
voor later, voor de regen
die nooit samen wordt gedeeld

biedt hij zich nederig aan
vergiffenis in wat hij zoekt
heeft zij de macht vandaag
een mens te ontdoen van
een fout stukje zelf
genant en ongewenst

zodat hij later
als hij groot is
haar kan verwelkomen
in zijn marmeren paleis
met wel duizend kamers
enkel en alleen
voor haar

Frans V.

Overpeinzingen + gedicht

Het loopt lekker met de enquête, er komen zinvolle reacties binnen gestroomd ten huize Vlinderman, met zeer interessante elementen. Nog elf dagen te gaan, dan komt het interpreteren, het vertalen, het meedelen ook. Laat je kans dus niet onbenut om meegedaan te hebben. En S, bedankt voor je stem, ook al weet ik niet wat je juist hebt aangevinkt. Dat maakt ook niet uit, anders zou ik het niet op deze manier hebben aangepakt. We zijn grote jongens, Frans & Co, die niet ziende blind alleen maar het pad recht vooruit willen kennen ;-)

Volgend weekend ben ik zinnens om eens de grove borstel door mijn archief te halen. En met archief bedoel ik al die papieren die ik al jaren opstapel tot een verzameling die niet meer te overzien is. En waar ik, laat ik eerlijk wezen, ook nooit een keertje omkijk. Mijn aanvankelijk plan was gewoon stockeren en zien dat ik daar later, als ik met pensioen zal zijn, mijn dag mee kan vullen met het herlezen van een 'actief' leven dat dan stilaan afgelopen zou zijn. Als ik echter recht in mijn eigen ogen kijk in de spiegel (je moet dat eens op een andere manier proberen, verdomde moeilijk hoor), dan weet ik dat dat zinloos is. Het zal me om de herinneringen te doen zijn, dát is wat ik nu al voel. Terugdenken aan wat was, waar zou daar vooruitgang in kunnen liggen? En wat met pluk de dag als je je geestelijke handen nog vol hebt met de oogst van gisteren? Niets voor mij, dus gaat het mes erin. Ken trouwens iemand die daar héél, maar dan ook héél blij om gaat zijn :p

versneden liefde

in een hoekje van zijn geest
is het nog steeds elke dag
hetzelfde feest met ouders
gevangen in elkanders armen
muziek in een bulderlach
en liefde op het fornuis

ergens in oktober toen
het sterven van een ster
ieder jaar weer aan het graf
van een opa lang geleden
en warme choco achteraf
met heel de familie erbij
aan dezelfde grote tafel

nu houdt hij ervan zonder zin
dingen te doen omdat zijn vader
slechts één week nog de tijd
om hem zijn moeder te vergeten
en andersom zij dan hem
wat niet lukt, ze staan immers
in beide armen diep gekerfd
dat hij zonder hen
zo verloren

Frans V.