Gedicht: walvismannen

Er is een milieutop op komst in Kopenhagen, jongens en meisjes, maar of het echt wat gaat opleveren voor dat milieu van ons? Ik moet er eens groen mee lachen. Vandaag uit het nieuws: 'Werelduitstoot CO² met zoveel procent omhoog', terwijl op de milieutop van Kyoto (dat Oosterse stadje met zijn wereldnormen) toch was afgesproken dat het wereldwijd met zoveel procent omlaag moest... Zelfs tijdens het crisisjaar 2008 ging het zelfs nog met een paar procenten omhoog! We zijn wijlie goe bezig, wauwel ik dan tegen niemand in het bijzonder, terwijl ik hier en daar alweer een overbodig glimmende lamp in huis het nee-klikje geef, stemmig of niet. Pff, misschien wordt het gewoon tijd dat Greenpeace van taktiek verandert en voor de verandering dus nog eens wat gaan varen op de woeste baren met hun Regenboogstrijder, ook wel gekend als de Rainbow Warrior, in plaats van verwaterd te zijn tot een softe vereniging halve groenen die er geeneens in slagen nog eens het wereldnieuws te halen zoals in de jaren 80 bijna dagelijks gebeurde. Denk ik dan - Vlinderman wordt misschien wel een dagje ouder, net zoals zijn toenjarige idealen...

Zou ie nog mogen uitvaren? (bron afbeelding: KLIK!)

walvismannen

de groene jongens zijn
harde jongens ze rollen
met hun spieren en brullen
wanneer het gefluister stil
gestorven is

hun vrede vinden ze
in de stilte van een cel
van wel twee bij twee na
alweer geweldloos geprotest
tegen de gangbare gang
van wereldzaken

vullen ze hun zakken
met gulle dankbaarheid
ze delen ook zoveel uit
dat er altijd plaats blijft
voor nog meer erbij

ze zijn het geweten
van een ontspoorde generatie
die niet langer spoort noch
weet hoe de trein te stoppen
maar worden ze gehoord?

Frans V.

Milieudoelstellingen + gedicht

Bijwerken, bijlezen, bijleren. Het lijkt wel een bezig bijtje hier. Bijna zo bezig als onze regering, die in het kader van de milieudoelstellingen links en rechts in de arme landen wat 'schone lucht' gaat kopen. Zo gaat die opwarming natuurlijk gestuit worden, ik begrijp het helemaal: wij blijven hier lekker verder stoken en vervuilen en we geven wat van ons financiële overschot weg om een schaamlappig evenwicht te bereiken. Ik vind het nogal pervers om op die wijze de wet van vraag en aanbod toe te passen. Misschien moeten we gewoon wat minder lampen aandoen per gezin. Bij het licht van één lamp zie je toch ook waar je niet tegenaan moet lopen, niet? En al die standby-toestanden, is het nou echt zo moeilijk om recht te staan en op een knopje te duwen? Moeten al die afstandsbedieningen dan toch alles beheersen? De techniek is met ons op de loop, neemt een loopje met onze behoeften. Ja, ik weet het, ik ben een beetje vanalles door elkaar aan het gooien, maar er is dan ook zoveel dat op dezelfde hoop terecht gekomen is.

Gelukkig is er Nip nog...

A while ago (Foto © Frans Vlinderman)

uitgelicht

onder de platanen
tegen het goud geblakerd
van een ondergaande zon
rookt een man zijn pijp
gehurkte eenvoud in het dorp
dat vandaag zijn water vond

het gekrijs van wilde apen
verstoort het blikken radiogeluid
Coca Cola uit de koelkast
smaakt toch overal hetzelfde

ergens in de wereld
brandt een lamp verdwaald
er is geen mens in huis
maar gezelligheid boven alles
en op het einde de rekening
mondiaal gepresenteerd
en cash voldaan

© Frans Vlinderman