Gedicht: betaalman

Een kort versje over mannen die almaar werken om te kunnen betalen, alsof er niets anders zou, niets beters, geen zin te vinden in even rust onderweg, ter plaatse halt, ge kent het wel.

betaalman

hij betaalt zich blauw
voor ieder probleem de oplossing
uitgevlooid door eender welke ander
die daar zijn prijs voor geeft

werkt hij dag en nacht
zijn fortuin bijeen
om later nooit opnieuw
afhankelijk van de ander

zijn tijd is zo benomen
dat hij vergeet een mens
kan alleen maar meer mens
door zichzelf heruit te vinden
per obstakel onderweg

Frans V.

Marc Pairon dicht in de top 100

Het zal ondertussen duidelijk zijn: poëzie kan ook (en zelfs) in de boeken top 100 in Vlaanderen voorkomen. Marc Pairon, een dichter uit - hoe kan het ook anders - Antwerpen doet het ons allemaal even netjes voor met maar liefst vier dichtbundels tegelijk. Petje af, zou ik zo zeggen.

Deze dichter schrijft bevattelijke verzen voor Jan met de Pet en naast een verklaring voor zijn succes in de winkel is dat tegelijk ook volgens zijn critici de reden ervan. Alsof Jan met de Pet daarom zou malen, die leest wat hij kan vatten en geniet niet van iets, waar hij geen blaas van verstaat. En zo hoort het ook te zijn met kunst in het algemeen: wat je aantrekt, daar heb je een hart voor, al de rest is lelijk of in het beste geval onaantrekkelijk. Maar dat is een ander verhaal.

Ik wilde het nog even hebben over de vier bundels van Marc. Ze zijn te koop voor € 2,00. Wablieft, jawel, toch toch, en daar ligt ook al een verklaring voor de Top 100-notering, best wel, maar is dat niet spijitg? Is het al niet genoeg dat dichters overal te lande maar gratis moeten optreden en muzikanten doorgaans zonder opmerkingen een onkostenvergoeding mogen opstrijken? Moet de dichter nu ook bijna nog geld toesteken om een bundel verkocht te krijgen? Telt dat gedeeld intellectuele eigendomsrecht dan ineens niet voor wie versjes schrijft?

Ik denk dat ik maar eens naar Pink ga deze avond om mijn zinnen wat te verzetten, want met al die vragen hier...

Gedicht: wolf op het menu

Geen rode kapjes, wel wolfjes. Noem het maar een protestdicht. Santé.

wolf op het menu

de gloed van honger in zijn ogen

drijft de uitgeteerde wolf verder

dan hij ooit in al zijn kille winters

de vlag van zijn slachtoffers volgde

voorbij de grenzen aan zijn bos

waar iedere boom al jaren zijn merk

met opgeheven klauwen aangebracht

ernstig in de levensloze stilte waakt

over vreemde donkere stroken

die zich elk jaar lijken te vermeerderen

en zich bedekken met vreemde tuigen

stinkend achter en naast elkaar

tot aan de Dode Vlakte

waar zelfs geen wuivend gras

hem nog verbergen kan

tijdens het besluipen van zijn prooi

...

in de Zoo weerklinkt 't gehuil

van de laatste wilde wolf

gevangen met zijn tanden

stevig in het stropersvet

bij het villen van 't laatste konijn

Frans V.

Nope, no time to waste

De drukste week van het hele werkjaar gaat crescendo. Overuur na overuur groeit het besef dat het vechten tegen de bierkaai is en dat ik het niet ga halen. Gelukkig ziet ook de baas de bui al hangen en zoekt hij andere oplossingen. Dan gooi ik er ook maar een handdoek achterna, in die ring van hem, en bereid ik me stilaan voor op overmorgenavond, wanneer ik ongetwijfeld tegen de sterren op ga genieten van Pink!

Tot ziensels!

Gedicht: wij over zij

Vlinderman weet niet wanneer hij zijn pc terug zal kunnen bespelen en dus breng ik u deze week vooral poëzie-tjes. Kwestie van u niet met lege handen achter te laten en kwestie van eens goed te vloeken op Blogger, want blijkbaar wil die alleen vanop mijn pc een beetje rekening houden met layout en zo. We zien wel.

Wij over zij, dat hoeft geen uitleg, dacht ik zo. Aan u dus weer.

wij over zij

collectief is onze verontwaardiging

bij het zien van een donkere krul

haar ontsnappend aan de puinhoop

van bergen rokend staal en steen

waar zoëven nog een blok vol huis

slimme raketten afgevuurd

door drieste domme mensen

in de waan dat vrede afgedwongen

met duizend bommen en granaten

eerlijk bedongen zou zijn

dat die tuigen moordlustig getuigen

van made by us

ons bloed er ook aan zou kleven

overdekt met geronnen andermans

wordt het liefst verzwegen

in de ban van economie

televisie, radio, internet,

spelletjes spelen

doden we niet enkel zomaar wat tijd

die we met zijn allen delen

achter onze veilige grenzen

waarbinnen het heilig betogen

tegen wat er ginder achter

ons toch niet zal bedreigen

wegens veel te ver weg

van ons collectief warme bed

waar het zalig blind toeven is

in de zekerheid dat alles

is zoals het maar kan zijn

Frans V.

De Muzeval - Didi de Paris

We kunnen er maar beter op tijd bij zijn, dus hieronder de aankondiging van Didi de Paris als volgende gastdichter op onze maandelijkse Muzeval.

Didi de Paris, “de galeiboef van ’t kofschip”

De optredens van de Leuvense auteur Didi de Paris hebben doorgaans een uitgesproken performance-karakter. Hij is autodidact en werkt als huisman. Tijdens de punkperiode was hij actief als performer en begon hij in nauwe samenhang daarmee ook te schrijven.

Didi de Paris debuteerde in 1985 met de novelle Het lieve leven. Meer aandacht kwam er vanaf zijn tweede boek, Maladie d'amour, (ro, In de Knipscheer, 1987): een 'therapeutische' roman over problemen met relaties, werksituaties en (geestelijke) gezondheid. Verder: Hors d'‘uvre (roman, In de Knipscheer, 1989); Voyeur (verhalen, In de Knipscheer, 1996). Kenmerkend voor zijn werk zijn de fragmentarische tot chaotische opbouw, de cynische tot absurdistische toonzetting en de barokke, associatieve stijl.

Didi de Paris werkt mee aan Gonzo Circus, tijdschrift voor actuele en subculturele kunst en muziek, en aan het literaire tijdschrift De Brakke Hond. Als belijder van het anders-globalisme, d.w.z. als voorstander van een globalisering van onderop, werkte hij mee aan de essay-bloemlezingen Ya Basta! (Academia Pres 2002) en Esperenza! (ibidem 2003).

Hij was reeds gastdichter van de 52ste Muzeval in mei 2001 en van de 78ste Muzeval in mei 2005.

Perstekst opgesteld door: Herman J. Claeys.

na het huwelijksfeest

Een gedicht, tot meer is Vlinderman vandaag niet in staat na een explosief huwelijksfeestje gisteren. Het is niet dat ie in tot niets meer in staat is, maar tot veel meer, dat zou de waarheid geweld aandoen. Bibi heeft 'm gisteren 'geraakt' zoals ie dat in zijn verleden zo vaak heeft gedaan, voor hij getrouwd en bezonnen zich bekeerde tot het meer gematigde. Een zwaar hoofd, lome ledematen en andere zombietoestanden zijn nu zijn deel en dus houdt ie het rustig vandaag.

Nip voor een Franse Alfa - rustig?

Uit de jaardoos, een stukje liefdesmijmering, gewoon om je aan op te trekken, zondags werk, quoi ;-)

meer van hetzelfde

uit één cel gegroeid kan je
mij maar moeilijk verwijten
niet te zijn geëvolueerd
door de lange jaren heen
dat jij op mij gewacht

geen groeihormoon, mijn lief
dan wel pap ervan, zoveel
als een man maar lusten kan
om hier en nu zo voor jou
dit toonbeeld van testosteron
zilvergrijs en lichtjes kalend
nog meer dan jij ooit op zou kunnen

dus verzoek ik jou ten zeerste
al jouw vragen te laten varen
samen met die vooroordelen
alsof jij een heel andere weg
dan die van elk moment
wat meer van toch genoeg
om eeuwig toe te komen

Frans V.

over feestjes en zo

Vlinderman komt snel even bloggen, voordat hij de douche induikt ter voorbereiding op een trouwfuif later op de dag. David en Ingrid hebben immers net hun jawoord uitgewisseld en vieren dat deze avond verder met een hoop ouwe getrouwe vrienden en familie. Bibi is samen met Nip uitgenodigd en daar gaan we graag op in. Ieder excuus om te vieren is groot genoeg hier, en van huwelijken gaan we al helemaal uit de bol...

Binnenkort gaan deze Vlinderman en zijn Nip zich terug buigen over alweer een nieuw feestje in Het Zeezicht naar aanleiding van onze verjaardag. Hou dus jullie mailbox in de gaten, want de vorige jaren is al gebleken dat het best wel plezierige feestjes kunnen zijn. Voor wie tenminste houdt van ongedwongen samen komen met wat vrienden, al dan niet al gekend.

Verder heb ik niet zoveel te melden, dus hou ik het hier maar bij. Geniet van het weekend, geniet van elkaar, geniet van het leven en doe dat allemaal met mate(n) en dan loopt alles wel los. Tot de volgende!

Woef woef

Zodadelijk vertrek ik met Nip naar onze regelmatige afspraak om te babysitten op Juul, heerlijke Mechelse scheper, dus kom ik nog snel een streepje afscheid neerzetten. Geen digitale toestanden te bespeuren op ons tijdelijke adres en wie weet hoe en wanneer ik hier nog eens kom te passeren...

Na de passage van een vettig virus gisteren, dat ik na uren zoeken en ploeteren van mijn pc gekegeld heb gekregen, was het vandaag de beurt aan de opvolger. Ik zal u de miserie besparen, maar eens je er in zit, blijf je bezig. Dan gaat het over dweilen met de kraan open, water naar de zee dragen, stikken in teveel lucht. Ik heb daarom gemakshalve maar de ring in de virtuele handdoek gegooid. Veel valt hier toch niet te rapen, tenzij poëzie op het spel staat...

Gelukkig is het ochtendhumeur ondertussen verdwenen - het antwoord van de belastingdiensten zal daar zoveel loketten verder niet helemaal vreemd aan zijn... Vlinderman werd alleszins uiteindelijk (vijftien loketten verder) begrepen én in het gelijk gesteld. Zo hoort het af en toe ook. Nog een maand of wat wachten en dan zien we wel weer verder...

Don't talk to me!

Vrijdagochtend, mijn ochtendhumeur hangt hier als een zware mist tussen de tafels en stoelen, verbergt de dag nog met al haar mogelijkheden, de dag, die zich alweer eindeloos uitgerekt voor mij uitstrekt. Zal mij gebracht worden wat ik ervan verwacht? Ik wil er niet aan denken, ik sleep mij er wel doorheen. Walgelijk traag, met achterlating van wel duizend grommen. Don't talk to me!

zonder papiertje

vanuit de hangmat
groeien naar de leer
die vader eert, moeder negeert
en hij loom bestudeert
zweeft hij zich zijn weg
naar de koekjesfabriek

duizend uren aan de band
verbannen naar het land
tussen suiker en gezet meel
in welomschreven hoeveelheden
past hij de basis node toe
zoals hem ooit werd aangeleerd
op die speelplaats lang geleden
toen het nog om de knikkers

hij heeft zijn dromen aangepast
aangetast door de realiteit
dat de toekomst eeuwig lonkt
maar zich verder niet opjagen laat
voor het ongeduld uit zijn jeugd
en nog minder dan vandaag
ooit eens binnen handbereik

zonder papieren, het beeld
is hem toevertrouwd
diplomaloos het woord
van fnuikend aangeboord
bij ieder stapje
het kleinste trapje hoger
naar het kale grijs zijn

Frans V.

smerige virussen ook

Vlinderman heeft een aantal uurtjes zoek gemaakt met het wegkrijgen van een smerige antivirus op zijn pc. Antivirus Pro, of hoe het onding ook mag heten, is een geniepig programma, dat zich installeert op je systeem en vervolgens alleen maar om de haverklap op je scherm verschijnt om te melden dat je trojan horse zus en trojan horse zo op je computer hebt hangen en dat je omwille van je beveiliging hun programma moet kopen. Uitgeschakeld krijg je dat niet, je móet hun aanbod accepteren. Via software krijg je het programma niet verwijderd, want het installeert zichzelf ogenblikkelijk opnieuw om gewoon van voren af aan te herbeginnen. Mocht het zo triest niet zijn, je zou ermee lachen. Niet dus.

Affin, ik heb het kwaad op één of andere manier bezworen (hout vasthouden en alle andere mogelijke materialen for that matter) en we kunnen eindelijk terug vrij en vrolijk gebruik maken van de pc. En dus ook komen bloggen. Woordjes verzinnen en vervolgens rangschikken in de volgorde die ik wel graag aanhoor en die vervolgens op het internet gooien. Daar hangt nu toch al zoveel rotzooi op, dat die van mij erbij in het niets verzinkt...

Nip & Frans aan hun werktafel bij SM Lenie

Mijn weekend is in ieder geval alvast begonnen. Morgen hoef ik niet te werken, al zal ik waarschijnlijk toch wel even werken omwille van de vele deadlines die me boven het professionele hoofd hangen. Maar eerst langs de dames en heren fiscus en eens horen welke uitleg ze me daar te verschaffen hebben over het onrechtmatig inhouden van de mij rechtmatig toekomende euro's. Vier weken geleden hebben ze daar al eens stevig met mijn voeten gerammeld, het wordt tijd dat ik ze diets maak dat ik er niet mee kon noch kan lachen. En misschien wordt morgen ook de Vlindermobiel weggesleept, dat zou pas mooi zijn... Veel verwachting dus en waarschijnlijk ook te weinig uren in de dag, maar we kunnen niet alles hebben. Op Nip na dan toch.

Vlinderman aan de erotische poëzie op 14 februari 2009 in Something Els, Antwerpen

over pauzes van 5 minuten

Vlinderman had wat werk mee naar huis genomen, maar of het er nog van gaat komen, dat is een ander paar mouwen. Het is namelijk veel te gezellig zo met de pizza in de hand en het internet dat zich maar blijft ontvouwen voor mijn ogen, ene Fieldcommander Leonard Cohen in mijn oren, Miss Jackie T in volle weer met haar met vitaminenbrokjes gevulde bal en Nip die elke dag de nog lievere echtgenote van begint uit te hangen... Nu ja, als het niet af geraakt binnen de deadline van volgende week vrijdag, samen met die twee andere stevige einde/beginjaarsopdrachten, dan is het ook maar zo. We weigeren er al te lang wakker van te liggen, wat mij gelukkig niet bemoeilijkt wordt door mijn stevig (in)slaapgesternte.

Dit getypt hebbende blinkt mijn toetsenbord ineens verdacht van de voorlaatste kwart pizza, misschien moet ik even wat anders doen terwijl ik verder eet.

*** pauze van 5 minuten ***

Waar had ik het nu ook alweer over (weigert terug te lezen). Het ging niet over die topambtenaar die een tijdje terug € 383.000,00 verduisterde en toch nog in functie mocht blijven, zij het op een andere locatie, want dat lijkt me te gortig voor woorden, maar waarover dan wel? Ach, het doet er weinig toe, ik wens iedereen gewoon een fijne avond toe en morgen een deugddoende slavendag @ the office en dan is het gelijk nog maar één maal slapen om te genieten van het weekend! Feestweekend, want we zijn uitgenodigd op een trouwfeestfuifje, woeha!

*** weer pauze van 5 minuten ***

Het lijkt er me op dat jullie die pauze toch niet gebruiken om even naar het toilet te gaan (indien ouder van één of meerdere ukken: niet doortrekken!!!!) zal ik er zelf maar een digitale streep onder trekken. Misschien toch nog wat voor het werk werken, wie weet...

Dunnetjes, zeer dunnetjes...

Het is alweer even geleden sinds ik hier wat actua besprak, dus misschien moet ik dat dan maar even hernemen voor een enkel keertje. Vlinderman leest nog steeds zijn dagelijks verse aanvoer krantenartikeltjes en ook de online berichtgeving durft hij al eens door te nemen, dus je zou kunnen stellen dat er meer dan genoeg aanbod moet zijn om uit te putten. Wel, dat is dus niet zo. Het is dat ik er mijn brood niet mee moet verdienen, anders zou ik bepaalde thema's ook dag na dag uitmelken. Wat dacht u van een kop op de frontpagina die luidt: 'Kim De Gelder blijft zwijgen', gevolgd door een heel stuk over hoe hij dus blijft zwijgen. Nieuws dat daar thuis hoort, spuwt de sarcast in mij bijzonder gretig op zoek naar andere onderwerpen, genre 'wat iemand wél te vertellen heeft'. 'Er gaat geen dag voorbij zonder ontslagen', enkele pagina's verder. Jaaahaaa, wie nu nog niet gesnopen heeft dat de economie in niet al te beste doen is, is net uit een winterslaap ontwaakt die 18 maanden geduurd heeft! Waarom niet een hele reeks artikelen wijden aan een weldoordachte en leesbare uitdieping van pakweg een herstelplan? Nou?

Nee, dan lees je stukjes over jouw kinderen en hoe die thuis best niet al te zeer verwend worden met een te net, hygiënisch top en uitermate gezellig kleinste kamertje. Het is namelijk gebleken dat nogal wat kinderen te kampen hebben met constipatie en smetvrees naar aanleiding van de stevig gebruikte en (te?) weinig gereinigde groepswc's op hun scholen. Liever de hele dag de billen toegeknepen dan ermee bloot te gaan op een door minstens tien medeleerlingen gebruikte en besmuikte versie in de schaarse pauzes. Het wordt - godbetert door een kindernierspecialist/uroloog - dus aangeraden om het er thuis niet al te gerieflijk op te maken, dan zijn ze het al van kleinsaf gewoon om in de vetzakkerij hun gevoeglijke ontlasting te lozen zonder al te veel aanspraak te maken op wat netheid. Klasse hoor. Ah ja, dat speciaal onderwijsmagazine treedt die stelling trouwens volmondig bij.

Kijk, Vlinderman zal eens uitkauwen hoe het dan wel moet. Men neme de wc-borstel weg uit het kamertje. Nadat bij een gemiddeld gezin vader, moeder, broer en zus dus, elk vijf maal 'gegaan' zijn, wordt er pas doorgetrokken, naar analogie met een schools urinoir, waar het na nummer drie al vaak op een abattoir trekt en dezelfde pot gemakshalve doorgaans gedeeld dient te worden met 19 andere medeleerlingen. Een geurverfrisser is uiteraard ook al uit den boze, vermits die op school, indien al aanwezig, toch al enkele maanden niet meer aangevuld werd om wat voor gekke reden dan ook. Verwarm het kamertje al helemaal niet, want dat leidt ook tot geconstipeerde vaststellingen bij de uk eens de bibberende billetjes op een brilloos geval op de plek der educatie dienen neergevleid te worden. Wie weet, misschien moeten we wel de klok helemaal terugdraaien. Nadat we met zijn nagenoeg allen erin geslaagd zijn in ons land om al enkele jaren verlost te zijn van het buitenhuisje, moesten we misschien toch maar overwegen heel die wc-toestand terug uit onze huizen te smijten: wat planken, een gat in de grond en iets wat voor een deur met een hartje erin moest doorgaan om het af te maken, zomer en winter, dan worden die ondingen op de scholen vanzelf wel ervaren als luxueus...

Als uw kind deze pot - of de inhoud ervan - maar genoeg te zien krijgt, loopt 'het' zo wel beter (bron foto: café De Waag, op 't gemak uiteraard)

We zijn goed bezig. Misschien moeten we ook maar de pedagogisch verantwoorde tik terug invoeren. Of de schandpaal. De vierschaar? Of misschien, heel misschien, kan een doorsnee school er eindelijk eens voor instaan toiletten te hebben, die niet moeten onderdoen voor huiselijke exemplaren met ondertussen toch al met een als minzaam omschreven standaardhygiënische uitstraling. Verantwoordelijkheid nemen, heet zoiets. Schooltje wil veel leerlingen, schooltje moet weten dat die allemaal gemiddeld een paar maal per dag naar ontlasting streven, schooltje moet daar dus ook in voorzien met door de maatschappij gedragen standaarden. En alsjeblieft niet komen zeiken dat onze wc thuis té proper is! Of hoe we kunnen spreken van een nieuwe dimensie inzake van de pot gerukt...

Gedicht: fris gefruit

Bibi gaat zodadelijk aan de Abba, lekker filmpje kijken met de dames, dus ik passeer even om jullie een vitaminevol dichtseltje te schenken. De schel zit er nog rond, dus die mogen jullie er zelf af lezen, al lijkt me het geheel dan niet meer zo gezond :p

Vlinderman aan het fruit

fris gefruit

fris fruit op behangpapier
lijnen onderuit tot schier
aan de dorpel neergedruppeld
er komt geluid uit het behang
en neen, hier word ik niet bang
van banale uitschuivers niet
meer dan van opgerekte ego's

ik hoor hem roepen, mijn vriend
luidkeels, zoals steeds weer
zonder dat anderen hem horen gillen
aandacht boren in mijn hoofd
dat zo al kaas met gaatjes lijkt
met ieder jaar dat weer verstrijkt
wat meer mens zoals mij was beloofd
na mijn eerste echte eigen brul
bij het knippen van mijn navelkrul

het klinkt nu wel wat raar
van fruit tot navelgestaar
behang onder sliertjes pap
fris en fruitig met een klap
tegen al die muren vol onbegrip

maar weet dan dat wij weten
hoe het soms kan snappen
als je zonder meer dan één
heel alleen ten strijde moet
en wat dan nog, hoor ik hem
zeggen we het voort of niet?

Frans V.

Het Valentijn Vredesproject, enkele foto's

Zoals gisteren reeds vermeld, zijn we bloemen gaan uitdelen, samen met enkele gedichten, aan de winkelende medemens op de Meir. Onze doelstelling kan je hier nog eens nalezen, de foto's met sfeerbeelden vind je gewoon hieronder.

Grappig trouwens hoe sommige mensen letterlijk weigerden om zomaar en van de verniet een tweetal gedichten en een bloem aan te nemen. Het wantrouwen van uw gemiddelde Antwerpenaar is blijkbaar bijzonder groot. De toeristen daarentegen wisten niet waar ze het hadden, net zo min als de toevallig aanwezige jeugdbeweging. In ieder geval, het bleek een reuzeleuk project te zijn en we zijn al gelijk aan het nadenken over een mogelijk vervolg tijdens pakweg Moederdag of zo. Het zal ervan afhangen of en hoeveel fondsen we daarvoor kunnen bijeen krijgen...

Sfeerbeeld van A

Vlinderman met enkele enthousiaste dames

De Antistresspoweet met Sen, de jongste uitdeler van de dag

Nip & Bart Van Peer, even rust

Pierre Magis, Bart Van Peer en Nip aan de voorbereiding

Over nog een optreden vandaag

Na het Valentijn Vredesproject gaan we nu voor een meer dan stevige por tussen de erotische ribben. Vlinderman gaat voordragen uit ietwat pikanter materiaal dan ik doorgaans de wijde wereld in gooi. Het zullen oudere gedichten zijn en die dienen nog geselecteerd, dus lang kan mijn passage hier alweer niet duren. Misschien tot in Somethingelse, zo ergens achter de Grote Markt?

Deed ik het goed?

vergeef me mijn orgasme
gisteren te snel gegaan
voor jij gekomen was
waar morgen iets te laat

zonder oordeel liet je mij liggen
gaar te koken in mijn eigen sop
alsof jij alle antwoorden had gevonden
op zoveel ongestelde vragen

nee, ik vraag jou
vergiffenis
niets meer
nu toch niet

deze avond zullen wij dromen
over andere werelden bevangen
gevangen?
tussen onze lakens

bij het opstijgen van de vredesrook
zullen we beiden weten waaraan
of net niet daaraan
dat het goed geweest kon zijn

Frans V.

Het Valentijns Vredesproject

Het Valentijns Vredesproject

Het Valentijns Vredesproject (valentinepeaceproject.org) is een experiment dat Federico Hewson in de US is gestart en dat hij in Europa probeert gestalte te geven tijdens Valentijnsdag, een topdag voor wereldvrede. Hij geeft workshops in scholen en ontving al honderden gedichten rond het thema vrede via zijn website, die hij aan anjers hangt om ze te verdelen onder de mensen op 14 februari. Hij moedigt daarbij anderen aan om zelf ook gedichten en bloemen te verspreiden! Een groep dichters in Amsterdam zal ook ‘spontane poëziedaden’ stellen voor voorbijgangers op zaterdag 14 februari. Er was eerder ook al een politiek vredesevenement in de ABC Treehouse eind januari.

Dit is een wereldwijd project en Federico verzamelde al gedichten uit onder andere Chili, Parijs, Rome, New York, Amsterdam, Den Haag, Berlijn, Milaan, Chicago, San Francisco, San Diego, Los Angeles alsook uit Antwerpen.

Dit is een unieke kans om gedichten op straat te delen, een uitnodiging ook om teksten uit te werken rond thema’s als vrede, een creatieve gelegenheid om een vredesboodschap op dynamische wijze uit te dragen in de straten op deze aan liefde gewijde dag!

Initiatiefnemer: Federico Hewson, Projectleider- Het Valentijns Vredesproject – http://www.valentinepeaceproject.org

Met medewerking van Pipelines vzw/De Muzeval in België, op 14 februari 2009, Wapper, Antwerpen, tussen 14u00 en 17u00.

Frans V. ergens onder een tunnelleken

klein spel

nest je maar in mijn armen
vandaag of morgen regent het
voor niemand, we zullen zon zijn
en stralen op elkaar alsof
het nooit anders is geweest
en mocht het toch druppelen
laten het dan tranen zijn
omdat we elkaar zomaar
hier gevonden hebben

we vuren vandaag geen kogels
geen granaten, geen bommen af
maar woorden van liefde
met een kleine letter
omdat we beter klein beginnen
kijken we eens goed naar elkaar
niet om ons doelgebied te bepalen
maar om eindelijk echt te zien
wie die ander feitelijk is

wat ik gewoon maar zeggen wil
kan ook zoveel bondiger
dat ik je graag zie
mens van vlees
mens van bloed
mens van mij om
zomaar van te houden

Frans V.

Nikske, nada, noppes, maar wel poëzie

Weinig zin om wat te posten, maar ik ben een verslaafde blogger, dus bijt ik even door. Veel valt er niet te melden, dus melden we ook niets. Enkel nog even herhalen dat we morgen aan de Valentijnspoëzie gaan op de Wapper, zijstraat van de Meir, vanaf 14u00. Met Anjers, je hoeft ze niet naar Sandra te brengen ;-)

Nog een man-gedicht om mee af te ronden, dat gaat wel...

verjaardag

hij woont op een eiland
waar de toon van zijn muren
de buren het gluren belet op
grauw grijs met zwarte banden
boven vermolmde plinten
waarachter het wel zeer moet krioelen
van hordes kakkerlakken, wel honderd
per halve vierkante meter

maar als hij buiten komt
zit hij strak in het gesteven pak
de vlinderdas strikt geknoopt
onder zijn witzilveren knep
en een glimlach van oor tot oor
alsof hij het geluk van de wereld
in een welgevulde broekzak draagt

nog een futiele week
tot zijn jaar honderd
vullen zijn doorrookte ogen zich
met herinneringen aan de zijnen
die hij al heeft overleefd
en hij groet de dagen
met steeds minder geestdrift

alleen op zijn eiland
van vergrijzing

Frans V.

op naar Wapper op zaterdag 14 februari 2009

Valentijnsdag, hartendag, zaterdag is het weer zover, dan vieren we met zijn allen het feest van de geliefden, het feest dat elke dag van het jaar zou moeten gevierd. Ik kondig hierbij aan dat ge uw geliefde deze zaterdagnamiddag, zo ergens tussen veertien en zestien, misschien zeventien uur moet voeren naar de Wapper, die zijstraat van de Meir, waar ge een streep poëzie kunt ontvangen, tezamen met een anjer.

Liefdespoëzie, voorgedragen door uw liefste dichter, die ervan houdt u te zien en horen houden van amore, vrijblijvend, alles verterend, onverwacht, in de muzeval gelokt, weest welkom, weest verliefd, jaloers zelfs, en gaat naar huis met een blomme met nadorst, om te contempleren over de vergankelijkheid aan dagen als dewelke ge net meegemaakt hebt...