over pauzes van 5 minuten

Vlinderman had wat werk mee naar huis genomen, maar of het er nog van gaat komen, dat is een ander paar mouwen. Het is namelijk veel te gezellig zo met de pizza in de hand en het internet dat zich maar blijft ontvouwen voor mijn ogen, ene Fieldcommander Leonard Cohen in mijn oren, Miss Jackie T in volle weer met haar met vitaminenbrokjes gevulde bal en Nip die elke dag de nog lievere echtgenote van begint uit te hangen... Nu ja, als het niet af geraakt binnen de deadline van volgende week vrijdag, samen met die twee andere stevige einde/beginjaarsopdrachten, dan is het ook maar zo. We weigeren er al te lang wakker van te liggen, wat mij gelukkig niet bemoeilijkt wordt door mijn stevig (in)slaapgesternte.

Dit getypt hebbende blinkt mijn toetsenbord ineens verdacht van de voorlaatste kwart pizza, misschien moet ik even wat anders doen terwijl ik verder eet.

*** pauze van 5 minuten ***

Waar had ik het nu ook alweer over (weigert terug te lezen). Het ging niet over die topambtenaar die een tijdje terug € 383.000,00 verduisterde en toch nog in functie mocht blijven, zij het op een andere locatie, want dat lijkt me te gortig voor woorden, maar waarover dan wel? Ach, het doet er weinig toe, ik wens iedereen gewoon een fijne avond toe en morgen een deugddoende slavendag @ the office en dan is het gelijk nog maar één maal slapen om te genieten van het weekend! Feestweekend, want we zijn uitgenodigd op een trouwfeestfuifje, woeha!

*** weer pauze van 5 minuten ***

Het lijkt er me op dat jullie die pauze toch niet gebruiken om even naar het toilet te gaan (indien ouder van één of meerdere ukken: niet doortrekken!!!!) zal ik er zelf maar een digitale streep onder trekken. Misschien toch nog wat voor het werk werken, wie weet...

Wat, nog meer nieuws? Nee toch!

We blijven berichten in stukjes en brokjes en beetjes. De ontmanteling van ons appartement gaat onverminderd voort en nu is ook Miss Jackie T bij het verhuisde. Poeslief vertoeft nu bij SM Lenie, in afwachting van de dag dat wij haar daar gaan vervoegen, in afwachting van het vertrekken van de man die ervoor gezorgd heeft dat Vlinderman en Nip opslagplaats zijn moeten gaan huren bij Shurgard - lang leve dat bedrijf. En lang leve die steenezel, maar ik wens hem stiekem toch een streepje tegenstand toe, hier en daar. Dat laatste zal waarschijnlijk liggen aan de kleine kantjes, die ik nog altijd bij mezelf bespeur, maar het maakt er me niet minder mens om, dacht ik zo.

We vermoeden hier dat er nog een ritje of acht, misschien tien, nodig zijn om alle kleine toestanden verhuisd te krijgen en dan nog één grote rittenprut met een verhuiswagenachtig iets en dan kunnen we er hier een streep onder trekken. Het zal een beetje raar zijn. Hier zijn Nip en ik immers ingetrokken, van hier uit zijn we ook met elkaar getrouwd, hier hebben we Miss Jackie T geadopteerd tot huiskat, hier werd ook het eerste mini-netwerkje op pc-gebied uitgebouwd, werden de eerste boetes quasi-ever geïncasseerd (sluikstorten, te snel rijden, verkeerd parkeren - Vlinderman geeft toe een niet zo voorbeeldig mens te zijn, al was dat sluikstortgedoe werkelijk de schuld van stakende onbenullen).

Allez, Leonard Cohen heeft hier ondertussen weer genoeg gezongen, het is tijd voor een streepje film, dus ga ik den boel hier den boel laten. Tot morgen of zo en geeft uw medemensen een dikke knuffel, voor het zomaar te laat zou kunnen zijn. Dat geldt trouwens voor iedereen, ook diene huurmens die ons bijna op straat heeft doen belanden.Vooral voor hem, zou ik zelfs durven stellen.

En als toemaatje nog een gedicht, wat dacht u daarvan? U dacht niet? Tsss, verkeerde blog, echt.

Vlinderman op De Muzeval, zijn ding telkens weer opnieuw

vanuit de pop

gebroken ben ik
in de cirkel van de vlinder
onooglijk en onbeschermd
met slechts honger om te overleven
in mijn naakt bestaan

er is geen geheugen in mij
dan herinnering aan kauwen
dus vreet ik mij de dagen door
met wat de wereld te bieden
en vaak een hapje meer
met mijn honger groter dan mezelf

nu is het uur dan toch gekomen
de tijd om me af te sluiten
van wat ik niet begrijp
en vind mezelf alleen terug
in een web van vergane dromen

ik voel verandering
ik verlies mijn beeld
ergens in het later lonkt
een ander ik beloftevol
dat ik nu sterven moet

dus sterf ik nu
het voelt best
goed

Frans V.

optredens & chocolandra

Te lang ben ik al aan het nadenken hoe ik over Leonard Cohen kan berichten, hoe een taaie rakker van 73 voorbij het nog klaarspeelt niet één, niet twee, niet drie, zelfs niet vier, maar wel zés toegiften te doen! Een hele avond Vlinderman doen vergeten dat hij toch minstens om de zoveel tijd een stompje nicotine naar binnen moet werken, het is niet iedereen gegeven. En hem daarbij ook nog eens zoveel uren bijna standbeeldig vast te houden op één en dezelfde stoel, daarvoor moet je van huize komen. Zoals Leonard dus. Zo ik vroeger naar de man opkeek bij het beluisteren van zijn songs, zo lig ik nu zijn teennagels te aanbidden. Ik ben geen verafgoder, maar ik maak ook graag eens een uitzondering. Die bevestigen later dan wel de regel. Whatever die regel dan ook moge beweren ;)

Uit de kranten valt niet veel te berichten - zag ook niets staan over Circa 2008, lang sterve de persmedewerker die meer zag in een zoveelste stom accident op de autostrade rond Metz - maar Vlinderman zit met een chocoladen compliment op zijn schoot weer rustig te genieten van de avond. Ik hoop dat jullie dat ook doen en hierbij voeg ik graag mijn bijdrage van gisteren bij Pom. Smakelijk!

chocolandra

Alexandra, waarom toch
deze naam in gedachten
aan chocolade
brokken of pasta
wit, bruin, bijna zwart
over zoet tot bitterzoet
vloeibaar of nog korrel

Alexandra

ik proef je op mijn tong
met het puntje onzedig
streel ik allerlei randjes
voel je tot vloeibaar
aaibaar ook, in gedachten
waar geuren zich mengen
in het debat om jouw naam
chocolade, Alexandra
en niets meer

het zal wel onmogelijk
ergens een chocoladen dame
broedende ogen donkerbruin
en zwijgzaam smeltzaam
zonder tegenspreken genot
in openbare verpakking
voor een centje pijn
bedrogen zijn

Alexandra
die lust ik wel

Frans V.

Circa 2008 & Leonard Cohen

Circa 2008 (zie ook eerdere post op mijn blog voor verder doorklikken) draait op volle toeren hier in Antwerpen. Later op de dag treedt ook uw Vlinderman nog eens aan. Nu bereid ik me voor en zoek ik alvast wat teksten bij elkaar. Kwestie van niet met lege handen het podium van Le Poète te betreden. Maar hoe ik doorgaans ook aftel naar dergelijke momenten, vandaag verbleekt het in het niets bij wat me deze avond te wachten staat. Niemand minder dan Leonard Cohen op de bühne, met Vlinderman als enthousiaste toehoorder. De zingende poeet live mogen aanschouwen, daar kijk ik al enkele maanden naar uit, vooral nadat ik zijn eerdere Belgische doortocht in Brugge ergens dit jaar heb moeten missen. Ik zal me onderdompelen in songs als 'Every body knows', 'Suzanne', 'Democracy' en vele andere. Ik zal genieten, me verzoenen met het boedhisme van de zanger, luisteren naar hoe gedichten op muziek kunnen bekoren en beklijven. Vorst Nationaal, here I come!

Eerst ga ik dus echter afstappen in Antwerpen. 't Koningspleintje als Vlindermanstekje voor een wijle. Het gezellige Le Poète als dankbare smeltkroes van mensen die het allemaal nog altijd goed menen met elkaar, ongeacht hun kleur, overtuiging, verleden, toekomst, gewoon gezellig samen zo die gaat. Genieten alweer. En een gedicht of wat plegen. Want vergis u niet, Vlinderman schrijft niet zomaar wat voor zichzelf, hij wil ook délen. Wat heeft een leven immers voor zin, als alles tussen de eigen oren blijft zitten en enkel de tijd zichzelf enig belang mag toemeten? Van invloed uitoefenen wil ik niet spreken, daar ben ik niet de man voor, maar aanraken, dat wil ik wel. Een onderwerp, een dag, een mens, een tel. Zomaar.