Verjaardagsfeestje + gedicht

De kogel is door de kerk: Nip en ik hebben erkend dat we zo van die rommelmakers zijn, die nodig een schema moeten aanhouden om onszelf en onze omgeving (lees: appartement) te beschermen tegen onszelf. Het lijkt alsof er hier een bom is ontploft: daar een verloren gezette kast, ginds een vaatmachine die staat te wachten op een vaste stek, wasmanden met kleren om naar de Kringwinkel te brengen, een afwas die smeekt om gedaan te worden (wanneer komt die machine op de juiste plek terecht?), ... We weten dus wat te doen, eerstdaags, om wat orde in de chaos te scheppen. En daarna gaan we een plan de campagne opstellen om ervoor te zorgen dat na onze volgende verhuis, de boel de boel niet meer kan worden. Actieplannen, jawel!

Over plannen gesproken: voor wie morgen nog niet echt iets gepland heeft: er is er eentje jarig! Nip geeft daarom een open feestje, zoals ik het haar al tweemaal heb voorgedaan: afspraak voor wie er graag wil bijzijn in café Het Zeezicht, vanaf 14u00. Allemaal lekker vrijblijvend, en gewoon om het glas te heffen op een nieuw jaar voorbij en een volgend erbij...

Uitnodiging Nips verjaardagsdrinksken

psyches leven

helemaal onderin zijn geest
ligt een geheim begraven
achter muren vol herinneringen
aan tijd die nooit de zijne
toch zijn label draagt

al gooit hij zich maar
al te graag in de menigte
al wat hij daarmee beoogt
is ster te spelen in een spel
dat hem nog steeds niet erkent
als deelnemer met een kans

daarvoor is zijn realiteit
dat muizen soms leeuwen
niet van toepassing op zij
die ware wereld zijn
met alles op een rij

terwijl hij
ongeopend
zijn geheim
niet delen wil
met wie dan ook
uit pure angst
eens geopend
leeg te lopen

Frans V.

Huwelijksvoorbereiding + gedicht

Deze avond vertrekken Nip en ik naar mijn Schone Zus J, om de koppen bijeen te steken inzake de bloemenversiering op ons huwelijk. J gaat namelijk haar verborgen talenten aanwenden om de eregasten, feesttafels en -muren en al de rest te voorzien van een geslaagde bloemencombinatie. Corsages, bruidsruiker, tafelstukjes, lintjes, blaadjes, noem het maar op. En wij hebben inspraak zoveel we willen. J, je bent de beste!

Op het werk is de rust wat weergekeerd. Nieuwe mensen rond me heen, een nieuw begin. Het blijft razend druk, maar dat is geen al te groot probleem. Liever niet weten wat eerst gedaan dan hele dagen liggen draaien met mijn vingers. Nee, het is ook Bibi die erin geslaagd is de stresshormonen in zijn lijf de mond te snoeren. Nu giert er ZEN door mijn aderen en voel ik me al véél rustiger. Al blijf ik wel nog hopen op nog meer collega erbij. Minstens een halfke of zo...

Vlinderman op De Muzeval 10 april 2008

zaterdagbreuker

hij denkt zaterdag
het donderjagen na
najagen van doordeweeksheid
om na elke vijfde dag
de zesde door het lint
te kunnen rusten
op de zevende gelijk die Ene
dat ooit heeft voorgedaan

moe is het nooit
van het vele werk
wat zitten typen
en printjes maken
voor een baas die toch
geen letters leest zoals hij
ze steevast heeft bedoeld

zijn rusten is herstellen van
een aanval op zichzelf
om de sleur op zijn knieën
eigenhandig in twee te breken
voor dat dat zou kunnen
zomaar met hemzelf

Frans V.

Meubels + gedicht

Vlinderman en Nip zijn een kastje rijker. Een oud kastje. Wie weet zelfs een antiek kastje. Wat de bestemming zal worden, moet nog uitgemaakt, maar het zal alleszins te bewonderen vallen in de living. Waar een oude pc met bureau er plaats voor zal ruimen. Richting werkkamer. Waar een stel muziekboxen, tot nog toe nog nooit aangesloten, plaats zal moeten maken. Richting kleerkast, meer bepaald er boven op. Ik hen altijd de indruk gehad dat we redelijk OK woonden, maar het begint toch wel degelijk krap aan te worden. En dat is niet omdat ik niets weggooi, helemaal niets mee te maken! We wonen gewoon dus echt wel te klein. Denk ik dan, bijna hardop, als om mijn buren deelgenoot te maken van iets dat ze zelf ondertussen ook al lang weten...

Er is ook een kapstok, een gigantisch houten ding met van die antieke haakjes aan en half geroeste 'baren'. Dat wordt dus gaten boren in muren die al genoeg te lijden hadden onder onachtzaam geplaatste openingen. Voorlopig staat het ding dus in de hal-gang, terwijl de meest ideale plek ter plaatse wordt verzonnen. En dan volgt de rest wel weer.

Vlinderman doet tussendoor weer mee aan een gedichtenwedstrijd. Gedichtenstrijd heet het. Elke donderdag een kakelverse inzending, elke zondag het verdict van de jury. We zien wel hoe dat gaat verlopen, vermits er ditmaal geen juryrapporten hoeven geschreven en je er dus sneller dan verwacht uit kan liggen... Allez, zolang we ons maar niet vervelen, denk ik dan altijd maar weer. En zolang we maar bezig kunnen blijven - niet dat ik me zou vervelen, verre van, er is nog heel wat te regelen inzake trouwens...

een overlevende winnaar

hij kruipt omhoog
scheuren in zijn ziel
reikt naar het grijs
waar sinds vele jaren
kleuren hem lijken te wenken
de steven opwaarts te wenden

onderweg pulkt hij
alsof hij nog in het duister
de korsten van zijn lijf
dat jaren heeft geweigerd
onvoorwaardelijk te dienen
opdat zijn geest er beter van

in de verte wenkt wat licht
door de schemering sluipt
als een droom die nooit
en dan toch opeens werkelijk
zet hij voet op vaste grond
hij, Robinson, hij, overlevende
van de wereld
van zich Zelf

Frans V.

Heimwee + gedicht

Een paar tientallen jaren geleden (nou ja, het zullen er wel veel zijn, als ik het onderwerp bekijk) nog maar alleen op televisie te zien, in Neighbours of zo, een stel agenten op de fiets die wat rond patrouilleren. Tegenwoordig zie je ze dus ook in 't Stad, de Vliegwielende Brigades. Ik ga weer enkele tientallen jaren terug: Bibi aan de kant gezet door zo ne stevige flik, die me eens goed uitveterde omdat ik het gewaagd had om zonder handen te rijden. En dat hij dat ook zou gaan bespreken met mijn ouders, zo rondrijden was verboden! Anno 2008: ne mens keert naar huis terug na een dag vol werk en ziet de voor zijn veiligheid zorgende Vliegwielers voorbij-flitsen (hebt u 'm), met de helft van het duo vrolijk wapperend met zijn handjes... En dan zoiets in mijn hoofd als jaaaaaaa, we zijn aan 't rondlopen in 't Stad, waar alles kan, moet, mag kunnen, zal zijn, gewoon gebeurt. Ik heb ook andere gedachten daarbij gehad, maar die horen hier niet thuis. Geen gezeur op mijnen blog, nah.

Terwijl Nip naar 't Filmforum is, wilde ik samen met een vriendin van Schone Moeder wat meubelarij opladen en naar 't appartement brengen, ben ik me daar toch wel afgesproken op de verkeerde dag zeker! En ik weet nog altijd niet wie zich nu vergist heeft, vriendin of Bibi. Allez, ik ben den boel al gaan demonteren voor morgen, we zien dan wel weer verder.

voedsel voor de geest

kraak
krak
tak
boom
boom met loof
en windhoos overzee
waar Amerika liegt
dat het voor de vrede
in Afghanistan, Irak,
woorden die gewikt worden
in loden waarheid gesmoord

eiland
hand
ent
boom
boom zonder kruin
naaktheid zonder Dhali
feitelijk realisme pur sang
voor een gortdroge wereld
die humor slechts verdraagt
als het op tijd wordt opgejaagd

vergeten
eten
en
wat
dan
nog?

Frans V.

Mededeling: filmforum

Voor wie het alweer bijna vergeten was:

Filmforum vanavond

The world according to Garp

En ja, Rudy, plagen mag ook nog, ja :)

Meeting + gedicht

Na mijn bijdrage vorige zaterdag, dat ik het niet per se ging hebben over de dichters op de Schrijfkunstmeeting, kan ik alsnog een tipje van de sluier lichten over enkelen van de aanwezigen daar. Omdat het gewoon op internet staat en ik gewoon kan verwijzen :-) Gedaan met alle voorzichtigheid om mensen niet zomaar te grabbel te gooien, ga het hier lezen en bekijken (en weet dat er veel meer deftigere foto's van Bibi bestaan dan degene die ze daar van mij geplaatst hebben, soms hou ik mijn ogen echt wel open).

Over naar het meer ernstige werk nu: voor wie het interesseert, naar aanleiding van een discussie ergens op het forum van Basic Publishing, ga ik binnenkort aan de slag op mijn eigen forum, waar ik week na week een site ga beschrijven in de vorm van een heus rapport. Ik bespreek de voordelen, de nadelen, geef cijfers, uiteraard allemaal zo subjectief als maar mogelijk. Het is de bedoeling een soort interactie op gang te brengen met u, de bloglezer, of met de toevallige bezoeker van een verloren gewaand forum, of gewoon, u weet wel, mijn mening over sommige zaken te ventileren. Wil je meer weten, surf er dan even langs, ben je nog geen lid en wil je toch reageren, schrijf u dan effie in (lidmaatschap verplicht gemaakt met goedkeuring om al die verdomde autobots mijn forum niet kapot te laten verpillen en verlengen en ophitsen).

Valt er verder nog iets meer te melden? Eigenlijk niet echt. Miss Jackie T is nog steeds niet opnieuw krols, de jurk van onze Soetkin (u weet wel, die zangeres die ons land op Eurosong gaat vertegenwoordigen) is veranderd (nog steeds rood, maar gehermodeleerd naar iets uit de fifties), Nip kan nog steeds niet tegen kietelen, ik heb nog altijd geen opslag zien passeren (alleen een indexering en dat bracht mijn koopkracht nog steeds niet terug), enz. Affin, tijd voor een streepje poëzie.

zonnefris

fuchsia in de kleerkast
geuren die meer kleuren
dan een mens verdragen mag
op een weekdag vol lentezon
met bon ton op volle terrassen

zijn gedachten schilderen
een heel eind van hem weg
pleziertuigen en vliegboten
naar oorden waar de sleur
doorbroken kan per elke minuut
seconde of zelfs een vingertel
vertier uit het gehuurde behang

morgen zal hij gewoon blauw
even wat minder lauw als nu
ook zijn kranke zinnegang
hem de weg blijft wijzen naar
ontsnapping per hemelflits
en liefde in een glas wit fris
alle rest komt dan wel
na de gewone k(l)oterij

Frans V.

Weekroutine + gedicht

Het is weer maandagavond en weet u, u en ik moeten blij zijn dat we nog leven. Zoveel weekenddoden (de categorie heeft gewoon een naam!) in België en daar leest een mens dan een stukje over in de krant om vervolgens vast te stellen dat de pauze voorbij is en hij terug aan het werk moet. De pers heeft zijn plicht gedaan, het stond in de krant (op pagina zoveel, als je tenminste koppig door blijft lezen, dan vind je het wel ergens met een klein titeltje terug), de mensen kunnen ermee doe wat ze er mee willen doen (zo snel mogelijk verder lezen, vermoed ik dan, want veel gerucht over dergelijke artikels vang ik niet echt vaak op in een gemiddelde conversatie, dat Standard kampioen heeft gespeeld daarentegen), de buitenwereld kan blijven wat ze is (de buitenwereld, wat anders?)

Grondig foute boel, als je het mij vraagt, maar hoe kan het ook anders? Altijd datzelfde liedje, vakkundig weggemoffeld tussen heel wat interessantere artikels, begraven doden die het geweten niet langer kunnen belasten omdat ze met zovelen zijn, murwe geesten, die overvolle agenda's ook, het steekt allemaal schril af tegen die ene vent, zoveel duizend jaar geleden, of die andere, goed zestienhonder jaar geleden, of nog, die andere grote goeroe (pardon, religieuze leider), dik twee duizend vierhonderd jaar geleden. Ook allemaal doodgegaan (een enkele vond toen het licht uit), en of het nu in het weekend was of niet, zíj leven nog door in de hoofden en harten van miljoenen mensen. Il faut le faire, nietwaar?

En dan nu een staaltje van wat ik net aanhaalde: de overgang naar de gang van zaken, het wentelen in de sleur van jij en wij, samen in de wei, en grazen en blaten, tot er iemand ons de wol over de oren komt trekken en wij rillend in diezelfde weide, terwijl een ander in onze wol gehuld de winter zomaar doorkomt. De gedachten moeten buitelen vandaag, zo lijkt het wel, en waarom ook niet? Hoor ik ook voor de tv te hangen? Mijn ziel in de pc te laten verdwalen? Verslaafd aan één of andere plakkerige toog te hangen? Of hoor ik mezelf te zijn, met alle grote en kleine vraagjes vandien? Ik opteer voor het laatste, laat zoveel duidelijk zijn.

om de routine

zwart op onduidelijk wit
verhalen te vroeg afgebroken
uitnodiging tot bijeenkomsten
met uitgedunde rijen aan tafels
waar koffie koeken bestrijden
terwijl oude banden aangehaald
straffe stoten op groen laken uitgedeeld
vochtige wangen vaak rimpelautostrades
en af en toe geladen stiltes

het vreet hem aan dat hij
er telkens opnieuw bij moet
niet mag versagen, niet klagen
over weggelopen kinderdromen
zijn lot niet eigen handen

hij ondergaat de wereld gelaten
die hij niet geschapen dan toch
gewoon zal blijven verdragen
voor de tijd die weg tikt
geen enkel aanvaardbaar excuus
dan het verstokte ademhalen

Frans V.

Nieuwe Vlaamse Primitieven bis + gedicht

Al uw informatie om ook naar de Nieuwe Vlaamse Primitieven te gaan kijken deze week, vindt u hieronder terug. Het is speciaal, dat geef ik alvast mee, en misschien daarom de moeite van een verplaatsing waard.


Bijna was ik vergeten hier mijn dagelijkse poëtische bijdrage te leveren, maar dat was dus bijna. Onderstaand gedicht draag ik op aan één, neem maar twee, van mijn vrienden-dichters. Omdat ze tegenwoordig zo heerlijk uit hun ogen kunnen blikken en toch nog steeds zichzelf blijven.

vriendenblikken

ze schijnen goud uit poriën
verlichten van deze wereld
Blauwe God of gewoon Smurf
in hun ogen ligt het licht
dat voor iedereen schijnt
die de bron heeft aangeboord

hij heeft het ook gevonden
draad van Ariadne, zijn gids
die hem verder tronen zal langs
ondoorgrondelijke wegen die leiden
naar waar het lijden minder wordt
om op te lossen wat onverteerbaar
eerder het leven bleef bepalen

ik zie hem deel uitmaken van
een groep, gemeente, gemeenschap
met elkaar, en hij hoort erbij
het staat in zijn azuren ogen
te stralen, ik wil hem nogmaals
om mij die kleur te laten drinken
opnemen met elke vezel aandacht
die ik me maar verschaffen kan
en vriend noemen, dat vooral

Frans V.

Nieuwe Vlaamse Primitieven

Lieve Nip ligt hier weer door te razen over mensen op gedichtensites die maar niet begrijpen waar een moderator voor staat. Mensen, die bij problemen, niet even contact met die mods opnemen om hun probleem voor te leggen, maar zelf het heft in handen nemen en vervolgens in problemen komen met die mods die hen er (terecht overigens) op wijzen dat ze dezelde shit aan het uithalen zijn als die waarmee het allemaal begonnen is. Zo vergaat het volgens mij ook het principe van water naar de zee dragen. Oeverloos in zijn oneindigheid van nutteloosheid. Ik mag Nip zo wel graag, dat vuur, die niet-gespeelde verbazing over het onvermogen van mensen om het pad van de logica te bewandelen.

En nu ga ik samen met Nip en Schone Vader Ton naar de opening van een tentoonstelling van een soort Nieuwe Vlaamse Primitieven (grappig, in het verhaal van Stephen King dat ik aan het lezen ben, gaat het onder andere over de onverwachte opstanding van een Amerikaanse Primitief, dus dat is een speciale link), dus later op de dag meer. Ik kan al meegeven dat de tentoonstelling vandaag opent in de - Ontwijde - Kerk, Provinciestraat 112 te Antwerpen (om de hoek, alles ligt hier om de hoek).

Meeting + gedicht

Een meeting tussen mensen die je van haar noch pluim kent, hoe goed kan het worden? Ik zal het je vertellen. Schitterend. Dat is het woord. En wat meer woord wil een dichter horen dan dat? Er was warmte, er was mens, er was quasi familie, er was hallo en hallo en wie ben jij en he, ik ben, en hey, zo zie jij er uit... Zo gaat dat in de wereld. Mocht ik niet zolang op voorhand mijn bijdrage betaald hebben, ik zou met evenveel plezier op het communiefeest van één van mijn achternichtjes geweest zijn, maar deze namiddag/avond kon er ook wel door. En of ik de mensen die ik IRL heb leren kennen hier even wil voorstellen? Nope, ze staan doorgaans nogal op hun privacy. Ik ook trouwens, dus niet voortvertellen, eh ;-)

Neen wijf

neen, het lelijkste woord
dat tussen mensen gehoord
agenda's zou kunnen bepalen
van botsende knotsende en meer
rammen tegen stieren, dierenriemen
tekens die er nooit feitelijk toe doen

neen, hatelijk vergast
op een podium van gefluit
boegeroep op een bedje van tomaat
en dan de ultieme uitbraakwens
in brokjes op de betegelde vloer
of ze het laten zou willen
kunnen ook

er valt veel te zeggen
voor het onzegbare
liggen de klinkers simpel
voor het oprapen, de rest
mag mede zijn, zoals steeds

Frans V.

Mededelingske

Alvast een korte boodschap van algemeen nut:

Prettig weekend aan iedereen toegewenst

En nu ga ik feesten met de collega's van Gedichtenfreaks. Tot straks dus.

Boze dichters + gedicht

Een halve dag werken, een halve dag heerlijk luieren met Nip. Zo gaat dat hier de laatste tijd. Ontspannen om gezond en gelukkig toe te leven naar augustus. Maar daar heb ik jullie al genoeg mee lastig gevallen. Laat het ons eens hebben over onze Heldaize. Dat schijnt de grootste te zijn van heel Antwerpen en omstreken, en zo ziet ie er ook uit. Bovendien kan je er voor zowat elke overtuiging iets vinden om de maag te vullen, van simply plain food tot koosjer, van Hallal tot Indisch, van Vlaams tot Pools, en dan ben ik er waarschijnlijk nog een stuk of wat vergeten op te noemen. Keuze keuze en nog eens keuze en af en toe eens wat nieuws. Het heeft zo z'n voordelen in een kleurrijke buurt te wonen.

Wie deze avond niets te doen heeft, is altijd welkom om mee naar Sint-Niklaas te trekken, naar de Nacht van de Boze Dichters. We gaan er wat Antwerpse ambiance in de keet brengen, laten horen dat wij hier onze stem nog durven te verheffen, wanneer we zaken zien die echt niet kunnen. Met in onze geheven vuist een wapperend blad papier, doorstaan we zelfs stormen van de meest luidruchtigen, zonder misbaar te maken met een microfoon. En genieten dat we dan doen, als de stilte alsdan nederdaalt en het volk in aandacht hult, hun geheven blikken zonder knipperen op ons gericht en wij aan de declamatie. Nu ja, ben al blij dat er nooit iets richting mij komt gevlogen na afloop.

het verzet

vandaag zal ik bewijzen
dat de aarde niet rond
niet draait, niet hangt
in het ijle van wat ruimte
alsof dat zomaar zou kunnen
omdat ooit iemand beweerde
dat er iets met massa en zon
een massa zon zelfs en dan
maar baantjes draaien,
nee, dat is voor morgen

nadat de maan opgeschoven
langs het decor van de nacht
een halve boog over me heen
tot opnieuw de ochtend daar
de nacht zacht verbleken doet
dan zal ik opnieuw opstaan
omdat de dagen dat verlangen
zonder enige reden zelfs eisen

en dan zal het morgen zijn
mijn antwoord weer hetzelfde
zo ook morgen zal ik bewijzen
dat er geen gelover zit
in dit ouderwetse lijf
dan enkel opportunisme
zou verzet zoals vroeger
wetten kunnen breken?

Frans V.

Secretaressedag + gedicht

Secretaressendag vandaag, niets speciaals, maar als je dat soort werk doet, is het altijd de vraag of de baas het zou weten of niet. Wel, mijnen baas wist het én had een doos pralines mee (het hadden gerust ook bierworstjes mogen zijn of een setje nooit in de broekzak uitlopende Bics wat mij betreft), en dat maakt van zo een simpel 'het is ...-dag' toch maar mooi een dagje met nét dat ietsje feestelijks eraan. Ook al is het kunstmatig, in het leven geroepen door een Nederlands magazine ergens in 1989 (meer info hier), om ook eens de mens achter de schermen in de bloemetjes (pralines, bierworstjes, niet lekkende Bics) te zetten. Plezier op de vloer, voor één dagje, het mag al eens van mij :)

Nog één dagje en Vlinderman treedt weer aan voor een streepje poëzie, tijdens een organisatie door Masereelfonds Sint-Niklaas, Nacht van de Boze Dichters. Niet dat ik zo boos ben, maar helemaal tevreden ben ik ook niet. Tijd dus om eens een aantal Vlinderpuntjes op de i te zetten. En ergens wil ik dat ei heel graag leggen, niet met te dure en vage woorden, maar recht voor de raap zo die gaat. Sommige rauwe werkelijkheden hebben immers ook geen behoefte aan wat franje, evenmin verliezen ze zich in hun rafels. Die liggen daar maar wat pijn aan de ogen te doen, meer niet. En wie niet wegkijkt, die is gezien of ziet juist wat moet gezien. Toch te moeilijk? Kom gerust mee luisteren morgenavond.

in de hongerschoot

onder toezicht, zij, de moeder
de vader de hij, samen zij
onbekend met het ouderschap
slagzij makend door het leven
dat hen niet kan erkennen
in hun recht op dat leven

voedsel uit de mond sparen
voor een kroost, ongekend
de laatste cent opzij
voor mindere dagen, ongehoord
hulp aanvaarden om niet erger
te ver voorbij trots, misplaatst
de hele goegemeente met een kluitje
in hun eigen goed onderhouden riet

gaat het niet over schuld
niemand kan er wat aan doen
als het te laat blijkt te zijn
voor een mens nog zonder taal
het hol gehuil om een lege maag
onverstaanbaar genegeerd
maatschappij in verval
heeft al minder gegenereerd

Frans V.

cocoonen + gedicht

Terwijl de teller verder aftelt, bewegen Nip en haar Vlinderman zich in de cocon van hun bestaan. Samen een boekje lezen, samen wat op de pc, samen te water voor een kilometertje sportief zwemmen, samen aan de Chili Con Carne, samen uitwaaien in Het Zeezicht op het zo geliefde plein. Enkel de dagen tussen zondag en zaterdag verbreken die gezellige sfeermomenten (en -avonden), omdat Vlinderman dan aan de bak moet om het dak boven het hoofd, het loof op tafel, de extraatjes hier en daar, te bekostigen. En weet je wat? Hij doet het nog graag ook. Al zou een maandenlange vakantie niet afgeslagen worden om pakweg een eindje aan het schrijven te slaan. Schrijven, niet bloggen.

Die interesse in schrijven heeft waarschijnlijk nogal wat te maken met het laatste boek van Stephen King, Duma, dat ik zuinigweg aan het verorberen ben. Ik blijf er fan van, al meer dan 20 jaar is dat zo, en weinig kans dat ik het ooit ga laten. King is voor mij dé man, die verhaalkracht combineert met een heldere taal, razendknappe personagetyperingen, afgewerkte scèneomschrijvingen, dialogen die me soms verbluft doen herlezen. Een psycholoog, maar dan zonder diploma. Ik hou ervan. En ik wil er van schrijven. Verhalen, uiteraard, wie daagt me uit?

digidichter

zijn pen ligt roerloos
in het hoekje van vorige eeuw
naast de ganzeveer, op een bed
van lang vervlogen perkament
verschaalde ideeën en wezen
die smeken om wat inkt
door hun letteren aderen

vandaag zijn zijn ogen gericht
op het licht van een plasmascherm
waar een cursor naar hem knipoogt
uitdagend met sensuele toetsen
die maar wát vingers willen voelen
hem te vervoeren tot het manna
van bits en bytes online

in het midden van toen en nu
treft hij zichzelf nog steeds
met verwondering telkens hij
zich laat leiden door het moment
van déjà vu, en toch ook weer niet

Frans V.

koopkracht + gedicht

Het pad van de werkende mens loopt tegenwoordig niet echt over rozen. Na decennia lang het genot te hebben mogen dragen van sociale overwinningen, neemt de moderne economie ons niet langer ernstig. Voordeel na voordeel leveren we terug in, terwijl het stukje maand op het einde van ons loon stilaan langer wordt. En hoor je iemand klagen dat er wat mis is met de koopkracht (en dat niet alleen in dit land), krijg je geheid een politieke platprater of een voor-zelfstandigen-man, die koud beweert dat het 'm allemaal tussen de twee oren zit. En alhoewel ik aanvankelijk geneigd was om een hoop gezaag en gezeur van mijn medemens onder de mat van ''t zit hem in ons volk, wij móeten steen en been kunnen zagen', nopen mijn stijgende uitgaven mij mijn mening bij te stellen. Het ís duurder geworden, die basis van het dagdagelijkse leven: duurder eten, duurder stoken, duurder verlichten. En ik denk niet dat ik de enige ben die spaarcenten moet aanspreken om nog ietwat van een leven te hebben. Zonder veel truut erbij, ik stel maar vast, en ook dat die fabuleuze indexeringen niet veel zoden aan de dijk zetten. Zo, heb ik ook eens gekankerd, al voel ik me er niet bepaald opgeluchter door.

Nu ander nieuws: ooit een gedicht geschreven (een appelgedicht) en kreeg ik me daar vandaag toch een mailtje binnen van een man, die zelf als achternaam Appels heeft, of hij het mocht gebruiken in zijn verzameling van alles wat met appel te maken heeft. Kijk, dat is dan weer leuk. Herontdekt iemand een oud gedicht van je en wil hij het om een bepaalde reden bewaren in een verzameling. Dat is zoiets als een opsteker. En daar geniet ik dan weer van (ben absoluut niet gespeend van enige ijdelheid, valt het op?)

de toekomst hamsteren

hij bouwt kamershoge torens
met blikjes en glazen potten
voor de honger na de oorlog
nu hij weet van hongersnood
en strijd om wat basaal graan
op straffe van hardop geknor
tijdens uitgeputte nachten

in zijn kelder staat een zwembad
op wel tienduizend flessen getrokken
tegen de dorst die nog zal komen
als het zoutgewin stilgelegd
mensen één voor één zal vellen
tot ze met gebarsten lippen smeken
om de afkoeling van een zonnesteek

hij heeft het niet begrepen
op bedenkers van goed nieuws
waar hij de oren niet voor ziet
die zouden moeten luisteren
in plaats van strijdgewoel
te beantwoorden met blauwe helmen
en aids met een verbod op rubber

hij heeft het al lang niet meer
begrepen op begrip opbrengen
daarvoor zijn de tekenen
veel te veel voorkomend

Frans V.

Ratrace + gedicht

Vandaag was het A's laatste dag op 't werk. A gaat verder, zoekt andere horizonten op, verlegt haar grenzen. wij van te alhier wensen A nog veel succes toe met haar nieuwe uitdagingen, we vonden het doorgaans prima op zo een schitterende collega als A te kunnen rekenen. En dat we hAar zullen missen, hier in de Antwerpse loopgraven, en dat het nog speciale tijden zullen worden in diezelfde oorlogsgreppels, nu zij er niet meer is om één en ander recht te kunnen trekken wanneer nodig. En dat het nu al wat onwennig voelt, gaan werken zonder die zekerheid van A om op te bouwen.

Nip heeft me net volgepropt met pannenkoeken, samen aan het kleine tafeltje in de keuken. Verwend wordt deze Vlindervent, doodgewoon platverwend. Niet dat ik het niet leuk vind, verre van, maar ik word er af en toe zo wee van, zo moschi (of hoe je dat ook zou spellen). Gelukkig kan ik dan ook in haar armen terecht, om getroost en gelaafd en bemind verder te gaan. Ze zeggen wel eens dat zwangere vrouwen supersensitief worden, wel, Vlinderman is zwanger van een belofte, wat dan weer reden zou kunnen zijn om wat gevoeliger enz...

Volgende dagen ga ik het wat rustiger aan doen. Beetje bloggen, dat wel, maar er staat niet al te veel poëzie op het menu, even wat minderen in podiumkunstenarij. De zondag van gisteren als voorbeeld voor onthaasting, berusting ook, dat er nu eenmaal niet zoveel uren in een dag als ik wel zou willen en dat er meer uren in een nacht dan ik wil slapen. Beetje gas terug en zo. Bof, waarom ook niet.

ratracers keepin' on racin'

ze razen alsmaar verder immer harder
de mannen, de vrouwen, de kinderen
door de woestenij van hun leven
onder het slaken van loze kreten
dat ze de wereld wel eens zullen
veranderen ze in willoze zombies
opgeleefd door het systeem
uitgemolken koeien die herkauwen
wat ze eerder voor hun kiezen

ze weten van geen ophouden
zeulen met verlangens, wensen
waar oude boeren niet wakker van
noch ooit krom zouden liggen
en aan het einde van de rit
voelen ze nooit het dwingend bit
tussen hun reclamevolle tanden
dan wel de onweerstaanbare drang

nog een eindje verder
nog een nieuw hebbeding
nog wat weigering tot stilte
nog een streepje hartinfarct

als alles dan bereikt
wentelen ze zich in huid
die hen te vroeg te oud omsluit
verhindert eindelijk te genieten
slechts gedwongen tot bitterheid
dat er nog zo weinig tijd te over

Frans V.

databases + gedicht

Ben net een stukje gaan lezen op Parlando, waar Paul Bogaert een bijzonder interessant pleidooi houdt voor een digitale databank voor alles wat met poëzie te maken heeft. Als je nieuwsgierig bent naar hem of hoe hij dat ziet, dan klik je maar op de twee voorgaande linken. Kan je gelijk een stukje zondag mee vullen.

Nip heeft gisteren ook nog eens een gedicht gepost op Verhalensite, en ik vind dat iedereen daar ook maar eens moest naar kijken. En als je daar een log-in hebt, waarom niet even een reactie nalaten? Goede wijn behoeft dan wel geen krans, maar het is altijd fijn voor een schrijver/dichter om wat reactie te lezen te krijgen, waardering ook. Anders plaats je toch niets online, nietwaar, dan pleur je het zoals in de goede oude tijd (bestaat dat nou of niet?) in een smoezelig, beduimeld boekje, dat op zijn beurt weer in de onderste la van een aftands maar doorleefd bureautje gaat. En waar slechts één iemand het af en toe eens vanonder het stof haalt om met verwondering in terug te lezen.

De foto's komen er nog steeds aan, beloofd, maar nog even geduld. Eén en ander dient immers nog een naam te krijgen, vervolgens geuploaded te worden en vervolgens tot hier geplaatst in een slide-show. Dat vergt tijd (bestaat dat nou, ik blijf het me afvragen) en daar heb ik er niet al te veel van vandaag. Er moet immers verder gewerkt worden aan een database voor ons huwelijk. En zo is deze bijdrage terug rond...

dromenjacht

ik zie je liggen
in het murwe zand
waar eerder mijn sporen
de jouwe uitgewist
nu vervaagd zijn tot het silhouet
van een lege man tegen de vlakte

het lijkt wel of je zomaar
of is dat dan geen dutje
met je ogen gericht op de einder
waar dromen tot leven komen
om vervolgens van de wereld af
lig je hier dan echt te wachten
op het einde van jouw lange dag?

ik kan je gezelschap houden
dat weet je best, ik zie het
als ik achter op mijn rug
je ogen brandend voel gericht
terwijl ik verder struin
ik heb namelijk geen tijd
vandaag, omdat ik verder moet
dromen vangen, het is een hondenstiel

Frans V.

huwelijksvoorbereidingen + gedicht

Huwelijksweekend, vandaag en morgen gaan Nip en Bibi overlopen wat er nog allemaal moet in orde gebracht worden voor onze dag. Dat betekent opzoeken, verzamelen, labelen, contactinfo opzij leggen, lijstjes maken, in elkanders ogen blikken, vlinders tellen, muziekjes op de achtergrond, gniffelen om plotse inzichten, Miss Jackie T proberen uit te leggen dat ergens in augustus ze een hele dag alleen zal moeten doorbrengen, tafels schikken, knopen doorhakken, meer gegniffel om steels gegeven zoentjes, en dat tot aan de avond, want dan worden we bij Schone Moeder Lenie verwacht. Om lekker te eten, neem ik aan :-)

Ergens in de loop van de week moet ik dan ook nog eens een briefke sturen naar mijn huisbaas. Vorig jaar in augustus kregen we namelijk een schrijven, waarin gemeld werd dat er wegens automatisering van de poort een verdubbeling (!) van de huurprijs zou volgen en dat daarom alle lopende contracten werden opgezegd. Vermits ik geen nieuw contract heb getekend, was voor mij de kous af. Krijg ik daar gisteren toch een overzichtje van achterstal in mijn bus van een huisbaas, die mij een garageplaats denkt te verhuren zonder mij een kaske te bezorgen om die poort open te laten gaan. Die man peinst waarschijnlijk dat ik een wandelend ezeltje ben waar hij wat centen uit kan laten vallen door aan mijn staart te zwengelen. Niet dus.

hey Dolf

het waren jouw woorden
die zovelen hoorden waardoor
het moorden kon beginnen
door mensen vol van haat
jegens zij die zij niet
die zij nooit eerder zagen
als vijand van hun wereld
waarvoor men alert zou

jouw gif kon zich nestelen
als een traag groeiende ent
in de bast van een stervende eik
die nog eenmaal proeven wil
van die vonk tussen hemel en aarde
waaruit ieder leven telkens weer
naar de dood toe groeit

en toen het einde in zicht
jij verteerd door argwaan
diezelfde hemel en aarde een cel
waaruit geen ontsnappen mogelijk
toen vocht je niet terug
de demagoog, de strijder
zocht zijn heil zichzelf
in het vervoegen bij de lijken
die hij per miljoen verzameld
naamloos laten begraven had
als er nog een lichaam was

afgemaakt als de dolle hond
die jij bij leven was

Frans V.

simpelkes + gedicht

Te laat, dat is wat ik moet toegeven. Gewoon te laat. De dag is alhaast om, het cafeetje waar ik met enkele collega's A's afscheid heb 'gevierd', zal nog wel open zijn, maar dan zonder ons. In de geborgenheid van ons klein appartementje, waar straffe verhalen verteld worden en liefdevolle blikken over internetschermen heen worden uitgewisseld, daar ben ik altijd gewoon mezelf, tegenwoordig en eveneens alomtegenwoordig, mocht het nog niet duidelijk zijn.

Morgen plaats ik wat foto's van gisteren online, ik beloof geen kwaliteit (ben geen fotograaf, maar dichter, u weet dat wel), maar gewoon een sfeerstreepje. Nadat ik mijn eigen streepje powesie heb gekregen, vind ik het niet meer dan normaal dat u van dat ander lijntje mag snuiven...

altijd onschuldig

hij huist in het zijhuis
onbekende buurman van een man
met vrouw en kinderen
zonder kennis van zijn label
altijd klaar met koffie
suiker ook en melk
voor elk aangemeld kind

ieder opsporingsbericht
duur woord voor klare zaken
galmt door de living
hij regelt het volume af
alsof er geen grenzen aan
terwijl hij handen legt op

eens zal hij betalen voor
al wat hij ging halen zonder
begeleiding, de factuur misschien
door te schuiven naar zij
blind en professioneel
het doorschuiven van aardappels
als sport niet lekker op je bord

Frans V.

Collega's

weinig bijdrage vandaag, 'k ga zodadelijk richting Den Hopsack voor een Persoonlijk streepje poëzie, een gezellige babbel tussendoor met vrienden en collega-dichters en dan zelf nog wat op de planken en genieten van wat klanken. Over de werkvloer kan ik ook al kort gaan: langs de ene kant is er een nieuwe collega gestart, welkom D, en langs de andere kant is er een oude collega uit ouderschapsverlof teruggekeerd om haar plek weer in te nemen, welkom S, zeker nu ik weet dat je me hier dagelijks even komt lezen. En nee, ik ga mezelf niet censureren om die reden, waarom zou ik ook :p

Sebiet dus weg, maar wat vond je van mijn bijdrage gisteren? Nageltje op het kopje? Krijg ik nu geld de volgende maal ik iets voorspel? Of is dat gewoon normaal? Iets wat het kleinste kind zo ziet aankomen? Dan is het ook goed, bewijs nummer zoveel van mijn vrije geestelijke toestand, niet aangetast door de vliedende jaren.

Soit, een kort vleugje poëzie, over wat, dat vertelt mijn klavier mij en enkele seconden later u wel.

schenker - haiku

hij verzorgt zijn taal
de schenker van klare wijn
verbloemt geen geheim

Frans V.