Meubels + gedicht

Vlinderman en Nip zijn een kastje rijker. Een oud kastje. Wie weet zelfs een antiek kastje. Wat de bestemming zal worden, moet nog uitgemaakt, maar het zal alleszins te bewonderen vallen in de living. Waar een oude pc met bureau er plaats voor zal ruimen. Richting werkkamer. Waar een stel muziekboxen, tot nog toe nog nooit aangesloten, plaats zal moeten maken. Richting kleerkast, meer bepaald er boven op. Ik hen altijd de indruk gehad dat we redelijk OK woonden, maar het begint toch wel degelijk krap aan te worden. En dat is niet omdat ik niets weggooi, helemaal niets mee te maken! We wonen gewoon dus echt wel te klein. Denk ik dan, bijna hardop, als om mijn buren deelgenoot te maken van iets dat ze zelf ondertussen ook al lang weten...

Er is ook een kapstok, een gigantisch houten ding met van die antieke haakjes aan en half geroeste 'baren'. Dat wordt dus gaten boren in muren die al genoeg te lijden hadden onder onachtzaam geplaatste openingen. Voorlopig staat het ding dus in de hal-gang, terwijl de meest ideale plek ter plaatse wordt verzonnen. En dan volgt de rest wel weer.

Vlinderman doet tussendoor weer mee aan een gedichtenwedstrijd. Gedichtenstrijd heet het. Elke donderdag een kakelverse inzending, elke zondag het verdict van de jury. We zien wel hoe dat gaat verlopen, vermits er ditmaal geen juryrapporten hoeven geschreven en je er dus sneller dan verwacht uit kan liggen... Allez, zolang we ons maar niet vervelen, denk ik dan altijd maar weer. En zolang we maar bezig kunnen blijven - niet dat ik me zou vervelen, verre van, er is nog heel wat te regelen inzake trouwens...

een overlevende winnaar

hij kruipt omhoog
scheuren in zijn ziel
reikt naar het grijs
waar sinds vele jaren
kleuren hem lijken te wenken
de steven opwaarts te wenden

onderweg pulkt hij
alsof hij nog in het duister
de korsten van zijn lijf
dat jaren heeft geweigerd
onvoorwaardelijk te dienen
opdat zijn geest er beter van

in de verte wenkt wat licht
door de schemering sluipt
als een droom die nooit
en dan toch opeens werkelijk
zet hij voet op vaste grond
hij, Robinson, hij, overlevende
van de wereld
van zich Zelf

Frans V.