begrafenis, verjaardagsfeest + gedicht

Nip en ik zijn net terug van T., waar we voor de laatste maal voor A. bijeen waren. In een welgevulde kerk hebben we met veel vrienden en familie afscheid genomen, terwijl rond die kerk de wekelijkse markt doorging zoals gewoonlijk. Een beetje surreëel, maar hoe logisch ook. Net zo logisch als het feit dat ik me bedacht, bij het zien van de urne vooraan in de kerk, dat op diezelfde plek zo vaak twee mensen plaatsnemen om zich in de echt te laten verbinden. En dan drijven de gedachten steeds verder weg, zou je ook in de vals kunnen verbinden? En hoe verbind je nu eigenlijk? Om uiteindelijk uit te komen op het feit dat het vandaag alweer exact 13 jaar geleden is dat Papa Frans overleed. En dat maart niet zo een goede maand is, vermits ik twee jaar geleden in die periode een dissectie van mijn PICA (voor de nieuwsgierigen onder ons: Posterior Inferior Cerebralis Aorta) mocht ervaren en vorig jaar op mijn verjaardag mijn grootvader Pet mocht ten grave dragen... Maar we drijven af.

Vlinderman viert 35 in Zeezicht (2007)

Over twee weken is het Pasen, maar dat wist u al. Wat u misschien ook weet, is dat Pasen en Vlindermans verjaardag dit jaar bijna samenvallen. Bijna, omdat het maandag 24 maart mijn feestdag is & Paasmaandag (moeten we ook niet gaan werken en zo) en omdat ik zondag 23 maart 2008 daarom opnieuw mijn vrienden en familie wil uitnodigen om een glas op het zoveelste jaar te komen heffen met mij. Ga hier of zeker en vast hier maar eens kijken. Vermits één en ander toen zo goed is meegevallen en het toch wel een unieke bedoening is dat ik in dit leven een 36ste jaarblad mag omslaan, zet ik de deuren voor iedereen die mee wil vieren weer open in café Zeezicht op de Dageraadplaats in Berchem, vanaf 14u00 (plannetje vind je HIER). Laat ons vieren dat de jeugd de Vlinderman nog steeds niet verlaten heeft!

iemand die wil weten

hij hult zich in stilte
deken tegen de regen
van teveel nattigheid
wordt hij opstandig
altijd weer teleurgesteld
met dromen die gaan over
het beste uit iedereen
zomaar in eenieder

zoekt hij antwoorden
verborgen in duizend vragen
maar geen tijd om te zoeken
naar de meest rechte weg
verdwaalt hij zichzelf
als een vallende ster in
zijn komisch kosmisch geheel

misschien dat morgen
misschien ook niet
waarschijnlijk zelfs
neemt hij een biertje
om die dorst te lessen
naar altijd maar meer
naarmate tijd vordert

Frans V.

Grillig gedicht

Vrijdagavond, ze zal welgevuld zijn. Met Nip en mezelf en de stilte van het afscheid van A. morgen kraakhelder voor ogen. En dus heb ik eigenlijk niet veel zin om veel te blogposten. Het wordt al lastig genoeg morgen en overmorgen. En toch moet ik hier even langs. Voor mezelf, maar ook voor de lezer, voor u dus. Ik zie u niet maar ik weet wél dat u er bent. Sommigen onder u zelfs meermalen per dag. Ik ken uw naam niet altijd, maar weet waar u woont. En misschien laat u niet vaak een reactie achter, dat is ook geen verplichting, maar gewoon het feit dat u er bent... Prachtig toch?

onverschrokken zij

hij volgt haar hand die slaat
met het blote oog erboven
de plek die zomaar ontstaat
waar hij vlak wordt geraakt
voor zij de strijd weer staakt

zij schrikt en blikt verstrikt
op een liefdeloos district waar hij
zomaar zonder haar zou durven
mocht het voor hem geschikt
met een nieuw leven herschikt

ze vallen beiden stil
de liefde niet zo pril
doet haar werk, de wil
om onwil te counteren
is geen gril, zij wil en hij
vergiffenis op de lippen
zoent een rare dans voorbij
de spil van zijn leven

Frans V.

Week van de Vrijwilliger + gedicht

2008 het jaar van de Vlinderman, zou dat niet mooi zijn? Het klinkt wat gek, na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, maar ik moet een positief project voor ogen zien te vinden. Dat ik ga trouwen, dat is gewoon geweldig te gek (positief bedoeld), maar dat is een wij-ding. Er moet nog een ik-ding zijn om naartoe te werken. Misschien dat er iets ligt aan te komen, maar daar bericht ik pas over zodra ik zekerheid heb...

Waar ik ook nog over ga berichten, is mijn verjaardag. Op 24 maart blaas ik weer tig en nog wat kaarsjes uit en net zoals verleden jaar wil ik dan iets doen samen met andere mensen, vrienden die ik al gezien heb, schrijvers die ik al gelezen heb, dichters die ik al geproefd heb, onbekenden die mij al bezocht hebben op dit blogje... Maar later dus meer hierover.

Zodadelijk vertrekken Nip en haar Vlindervent naar Wijnegem. Want voor wie het nog niet zou weten: het is momenteel de week van de vrijwilliger en zonder dat we het wisten, zijn wij zomaar eventjes ontmaskerd als vrijwilliger, door onze bijdrage aan Het filmforum elke vierde woensdag daar :-D Deze avond is er in Wijnegem een receptie ter ere van die vrijwilligers in GC Het Gasthuis en we zijn uitgenodigd...

stilte, een canon

overal rondom
verborgen
de stilte van het denken
als onderdeel van alles
in muren gemetst om nooit meer
neergehaald - bakstenen eeuwigheid
in plantgroene gemeenteperkjes
worteldiep verankerd in die klei
waaruit dan later die muren

overal rondom
open en bloot
de stilte na het denken
als hoogste doel van alles
in systemisch ruis op de beeldbuis
- lang na het laatste late uur
in de open tandeloze mond
van een haast vergane ouderling

hij weigert toe te geven
dat ook in hem de stilte
dus zwijgt hij nooit
en luistert niemand
naar wat zo vaak herhaald
tot loze canon is verworden

Frans V.

Werk werk werk + haiku

De werkdag is weer voorbij en daar ben ik niet rouwig om. Als dit het tempo wordt voor de komende maanden, dan gaat deze Vlinderman nog letterlijk afzien. Afzien van overbodige prutsen, afzien van teveel regeltjes, afzien van zichzelf, afzien tot enkel nog het meest basale overblijft. De rest zal dan moeten wachten tot de nieuwe collega's ingewerkt zijn (ongeveer een half jaartje, reken maar uit, ik zal moeten zien dat ik niet uitgeblust of platgewerkt aan mijn trouwdag begin...)

Verder wil ik via deze weg iedereen nog eens warm bedanken voor hun steunbetuigingen, via deze blog of gewoon, gezicht naar gezicht. Het geeft me steun en doet gewoon deugd. Doet me ook weer wat verder kijken ook, voorbij de pijn en de woede die eerst op de voorgrond traden.

En nu ga ik wat ontploffen, want na printer één heeft ook printer twee het ondertussen begeven. Fijn is anders en ook al zijn er belangrijker dingen aan het vlinderhoofd dezer dagen, er kan écht niets meer bij.

hemelster - haiku

ster aan de hemel
tot leven gevallen god
weer opgehangen

Frans v.

't Gastvrij Podium vanavond

't Gastvrij Podium deze avond opnieuw in Wijnegem, GC Het Gasthuis, met als centrale gast Bart van Peer.

A., een gedicht van een mens

Het is deze ochtend een beetje emotioneler geweest dan normaal op mijn blog. Eigenlijk was ik gisteren en daarvoor al aan het twijfelen of ik er iets van hier zou plaatsen. Mijn conclusie was een volmondig ja. Vlinderiaans is niet alleen een goed nieuws-dagboekje-online, maar een stuk inkijk in het wel en wee van de dichter Vlinderman. En zodoende. Als er dan slecht nieuws op me afgekomen is, dan spreekt dat ook hier. Vlinderman is ook maar een poëtisch insect met menselijke gevoelens, nietwaar?

Het dagje werken heeft mijn aandacht een beetje afgeleid, maar geluwd is het vanbinnen nog steeds niet. Het zat er dan wel aan te komen, maar toch, nu het zo definitief is, zo onherroepelijk, zo flagrant oneerlijk een feit, het raakt me meer dan ik had verwacht. Niet moeilijk ook, A. was in wezen niet meer of minder dan een soort meter. Mijn derde dan, maar dat is een heel ander verhaal, dat hier niet thuishoort. Trouwens, het hoort pijn te doen als iemand dierbaar om wat voor reden dan ook het levensveld moet ruimen.

A.

laat me aan jou denken
niet als jonge den of
een ander groen struikje
maar als statige eik
geringd met jaren verstand
gepokt en gemazeld door het leven
met alle tijd van de wereld
voor wie jou nodig had

een stoere stam die niet boog
maar de wind wel 't ruisen liet
door de bladeren aan 't takkenspel
met een boomhut en een schommel
voor ieder kind uit iedere buurt
een welkom met melk en koekjes

laat me aan jou denken
in termen van tederheid
om 't gemis te kunnen dragen
dat ook jij het laatste antwoord
net niet helemaal

Frans V.

Overlijden

A. is deze nacht overleden. Weggegaan. Naar Papa Vlinderman of zo. Vandaag ben ik opnieuw nietig. Een larve zonder eigen beslissingsrecht. Een verdrietig insect, even niet mezelf. Of juist wel.

Leven & dood

Vandaag is zo een dag, waarop nogmaals alle uitersten gewoon naast elkaar kunnen bestaan. Eerst het vrolijke nieuws: Nip en Vlinderman zijn deze ochtend langs het districtshuis van Borgerhout gegaan (nu ja, een gebouw er vlakbij met de administratie van ons district erin gehuisvest) én hebben officieel € 15,00 betaald voor hun trouwboekje. We zullen ja zeggen tegen elkaar op 16 augustus 2008 (dienen afteller hier op de pagina en bij Nip linksboven al gezien?) ergens tussen 10u20 en 10u40. Wie weet roepen we het wel...

Het minder vrolijke nieuws, intrieste nieuws eigenlijk. Gisteren ben ik op bezoek geweest bij A., waar ik eerder al over berichtte. Zij zal vermoedelijk deze week nog van ons heengaan. Mocht ik (al dan niet diep-)gelovig zijn, de crisis zou niet te overzien zijn. Wie kan geloven in een God (of hoe je zo'n opperst gesuppremeerd wezen ook noemt) die zijn trouwste volgeling schijnbaar achteloos laat creperen aan een onverdiende ziekte? Rijm me dat eens? Ook los daarvan kom ik mezelf tegen in de twijfels van iets dat eerder filosofisch zou benaderd moeten worden als zijnde de redelijkheid van het lijden. Waarom? Voor wie? Hoeveel is genoeg? Ik weet het, ben momenteel niet echt bij de redelijke zinnen, maar wat had je dan gedacht? Ja en amen, volgende dag aub? Hoe moet het dan met mijn genegenheid voor haar?

Frans V.

Zomaar wat + gedicht

Met op de achtergrond een schijfje van Cirque du Soleil is het heerlijk wegdrijven in het hoofd. De woorden laten dansen met elkaar, beelden die smeken om een blik van langer dan één seconde zomaar laten ontsnappen zonder spijt. Voelen dat je in een lijf zit dat jou nog een heel eind verder wil dragen, negeren dat er een afwas te doen staat, dat dit moment onvermijdelijk tot een einde zal komen. Gewoon heel even denken dat er vooral veel van jou is en dat dat op dit ogenblik gewoon moet volstaan. Er zullen nog andere memorabele kruispunten in het bestaan aan komen gewaaid, waarop je af dient te wijken van het pad dat je tot dan toe gewend bent, maar nu mag je in het midden ervan blijven liggen. Er zijn geen op je af razende vreemde onderweg-gers, die je kunnen overhoop vlammen, geen pijnlijke spijkers waar je ligt, enkel dat bewustzijn, dat van jou is. Zou de volmaakte en ultieme rustdag er voor eeuwig zo kunnen uitzien?

Vlinderman soms te lui om zich volledig te scheren?

Vanaf maandag gaat Bibi aan het schrijven. Niet alleen van gedichten, maar ook en vooral van kortverhalen. Nip geeft opdrachten, ik schrijf ze uit. Het wordt de bedoeling dat Nip mij dan feedback geeft en we er zo samen achter komen of ik het in me heb om ook verhalen te schrijven. Ik maak er hier melding van, opdat ik het niet zomaar zou vergeten. En zeg nu zelf, er is nog genoeg ambitie over om mezelf bezig te houden tot Sint-Juttemis, nietwaar... In ieder geval, wie het graag een beetje mee wil opvolgen, kan hier terecht.

Over opdrachtjes gesproken. Bart Hannah, een beginnend dichter die aan zijn eigen rondje podia begonnen is, had er mij één gemaild. Ik geef hieronder zijn letterlijke opgave, met daar nog onder wat het uiteindelijk (voorlopig toch) geworden is...

Gebruik de volgende engelse kortzinnen in het nederlands tot een gedicht:

Father of the fatherless
Free Mandela, free my mind
Running his hole life
Broken in pieces
He had a dream
His brains are explosive

vrijheid

op zijn steile barricaden
ja, hij had een droom
een onvervalste inval
zijn hele leven rennend
eindelijk gearriveerd daar
waar zijn wezen kamperen zou

als een vader van vaderlozen
met het verstand dat weet
explosief ben ik en zal ik
en een verleden in stukken
gebroken fragmenten zonder
inhoud, slechts onsamenhang
accepteert hij, noteert het

kijkt hij naar die ene
Mandela, eindelijk vrij
bevrijdt hij zijn geest
met een laatste uitval op
de grens van millennia waar
nog nooit wat te rapen

Frans V.

Benefietoptreden voor Alifeira

Na de dichtbundel voor het vorige zomer zwaar door branden geteisterde Alifeira, staat er zondag acht dagen een benefietoptreden gepland. Alle info hieronder.

Berline

Wonden van de nacht

een hallucinante liedjesvoorstelling
duur: 2 x 50 min.

ZONDAG 9 MAART 2008

AANVANG: 16u30

HET GRIEKS HUIS
VLASMARKT 28
2000 ANTWERPEN

Met Wonden van de nacht brengt Berline luisterlied dat speels harten verovert. Het is een mix van mooie, zwierige liedjes in allerlei ritmes van folk tot latin en blues, op boeiende teksten met schitterende fotoprojecties.

Berline doet in Vlaanderen, Nederland en Frankrijk zowel festivals als theaters en podiumcafé’s aan. Hier speelt de groep voor het goede doel: het dorpje Alifeira in Griekenland, zwaar getroffen door de verschrikkelijke branden verleden zomer.

Claudine Schoevaerts die hiervoor geld inzamelt, vertrekt op 10 maart naar Alifeira om er het geld persoonlijk te gaan overhandigen. Ze bezoekt er haar dochter die in de buurt van Athene woont.

Roland Bergeys: tekst, muziek, zang, akoestische gitaar en mondharmonica’s
Leen De Munck: muziek, zang, piano
Kris De Munck: zang, close-harmony, accordeon, dwarsfluit, blokfluit
Erik Van Weverberg: arrangementen, zang, bas, elektrische en akoestische gitaar
Leentje De Coninck: cajon, bongo’s, djembé; kleine percussie
Jean-Marie Impens: klank, foto’s, fotoprojecties

Berline is een project van Uitgelezen gezelschap vzw - info: Roland.ci.bergeys@skynet.be - 0496 64 84 76

Prijs: € 6,00 in voorverkoop. Aan de kassa € 8,00, geld dat integraal naar Alifeira gaat.
Rek: 747-0210664-07 op naam van Claudine Schoevaerts – Berchemboslaan 28 te 2600 Antwerpen. Vermelden: Berline - plus jouw naam. Geen tickets. Aan de kassa worden de namen gecontroleerd op betaling.

Bloggerij + gedicht

Ben een beetje aan het rondsurfen. Zo stuitte ik op een interessante manier om een heikel thema (kinderpornografie en -misbruik, alsook kindexploitatie) op een zo weids mogelijke manier onder de aandacht te brengen. Ga er gerust zelf eens naar kijken, het behoeft enkel een klikje hiero...

Uit Amerika volgt dan weer ander lekker nieuws: Roland van Gilead, de stoere scherpschutter uit Stephen Kings 'De dondere toren' krijgt er nog maar eens een staartje: Marvel Comics brengt een stripversie uit, met ruimte voor nieuwe feiten... Wil je meer weten en schrikt het Engels je niet af, dan moet je maar eens gaan kijken door op de afbeelding hieronder te klikken.


Heb zonet ontdekt dat het lezen van andere dichters bijzonder aanstekelijk kan werken voor het eigen schrijven. Jaren lang heb ik stelselmatig gesteld dat ik me niet wilde laten beïnvloeden door andere stijlen en gedichten, maar hoe zou ik anders groei kunnen genereren? Alsof mijn eigen bodemloze vat dan alles zou bevatten om telkens opnieuw mezelf uit te vinden. In nederigheid geef ik toe dat ik fout was. En dat ik zal lezen, boekenbundels leeg, tot ik verzadigd ben, tot ik schrijven kan.

uit het hier het nu

we vrijen vandaag
alsof het de laatste maal
tijd voor een hernieuwd begin
jij alvast aan de volgende
sensuele ronde voor mij

adem van mijn adem
genieten wij elkaar
jouw hand op mijn bil
of ik nog verder wil
spreken mijn kussen voor zich
de woorden laten horen

dit is dan onze dag
wat de wereld ook bewere
wij tellen het minnekozen
op ontelbare vingers
waar ringen te ontwaren
ergens in ons later

Frans V.

(Nip, heb ik je gisteren nog gezegd dat ik je graag zie?)

Aankondiging: De Sprekende Ezels

Voor wie zondag in de buurt van Berchem rondhangt en een streepje poëzie wil meepikken:

A! De Sprekende Ezels

Café Rood Wit, Berchem

Toegang gratis

2 maart, 20u

allerlei toestanden + gedicht

De werkdag is nu definitief voorbij, net zoals de werkweek. Oef en ja, dat is dus welgemeend. Nochtans baad ik momenteel in luxe en weelde: ik sta er niet alleen voor en heb iemand in opleiding... Bij al deze vaststellingen van hoe groen de toekomst me tegemoet lacht, heb ik nog een andere vaststelling: ik kan er niet over doordenken! Vlinderman die niet kan verder denken zonder vast te lopen, het moet jaren geleden zijn dat dat nog eens is voorgekomen. En toch zal het zijn zoals het zal zijn, we zien wel hoe het verder uitdraait (met Bibi in de soep of niet, dat zien we dan wel weer).

Ben net even op bezoek geweest bij een aankomende piloot. Bijzonder interessant om volgen, ben ervan overtuigd dat het een bijzonder leuke inkijk kan zijn voor iedereen die eens een blik in een vreemd leven wil werpen. En geef me eens ongelijk, iedere blogger/blogbezoeker wil toch lezen en gelezen worden?

Om verder te gaan van de hak op de tak: aanstaande maandag gaan Nip en ik naar het districtshuis om definitief en officieel onze trouwdag en -uur vast te leggen. Naar ik begreep van de dame aan de telefoon vandaag zal dat dus 16 augustus 2008 om 10u20 worden. Nummer twee van de dag, al vinden wij onszelf uiteraard het nummer één :-)

Ik hoop dat de gemiddelde bezoeker van deze blog begrijpt dat het momenteel allemaal wat veel aan het worden is voor mij en dat ik dus mag rekenen op wat medeleven. Het is immers niet niets, dit jaar 2008: trouwen, collega's zien vertrekken, een aanstaande die geopereerd zal moeten worden, een nabije vriendin die zal sterven, ...

Vlinderman: we mogen toch ook eens lachen, niet?

terreurbuur

ooit deelden ze samen de meter
hun tuinen op te meten
met hout tussen gras dat
hier wel en daar niet
afgemeten afgereden
schudden handen
elke vrije dag

in de kranten volgen ze ieder
onnavolgbaar terreurverhaal met
commentaar binnensmonds en soms
bij elkaar aan de zondagstafel
zich warmen aan loze discussies of
hoe 't leven toch raakpunten kent

achter de stenen muren
bereidt een man zich voor
zijn gebuur en diens gemeur
explosief te verdrijven
met een welgemeende mol
in zijn onderhouden hof
vreemde pakketten in de bus
nachtelijk gehijg op de lijn

een man in actie die
geen reactie verdraagt
naast een buur die niet weet
en dat ook nooit zal

Frans V.

één kleine neger + gedicht

Even over het werk dus: vandaag tot de vaststelling gekomen dat ik na half april als enige oudgediende op mijn afdeling zal overblijven. Al de anderen zullen dan in de eregallerij van verdwijners opgehangen zijn, met foto's die te donker of te licht bevonden werden om te (laten) (be)werken. Dik acht jaar na mijn intrede heb ik er immers al velen zien komen en net zo goed gaan. Ben zelf ook min of meer gegaan, maar dat lag anders, vermits ik dezelfde baas volgde naar een andere werkplaats en daarna teruggekomen ben. Maar dus nu: Bibi blijft alleen achter. Een rots in de branding? Een koppigaard? Een vreemde kerel die net dat ietsje genoeg afwijkt om vol te kunnen houden? Wie zal het zeggen...

Het is een vreemde gewaarwording vast te moeten stellen dat je niets in dit leven ooit helemaal onder controle hebt. Zelfs die zaken waarvan je dat dacht. En dat hoe ouder je wordt, er steeds meer grenzen op je afkomen, ook al doe je zoals ik al jaren niets anders dan grenzen aftasten en erover heen gaan zelfs. Misschien dat de tijd me aan het inhalen is op mijn jongste oude dag.

af, lief, lig

uit het vuistje
een boterham met ham
op boter, cholesterol
is een vreemd woord dat
niet helemaal lekker bekt
voor een vent van zijn kaliber

hij neemt een hap
uit budgetten per maand
zoveel eten, zoveel plezier
want zo strikt zal hij nooit
ofte nooit en dat is gewoon zo
de helse vent die hij moet zijn

zij schouwt hem gaan
haalt hem telkens aan
hand in koekjestrommel
zachtjes in de hare
- het is liefde -
intiem geminnekoos doet meer
dan hij ooit kan weerstaan

Frans V.

nalezingske

Ben net terug van de Woorddadige Woensdag. Nip is ook terug van 't Filmforum in Wijnegem, en zo zitten we beiden wat te tokkelen op onze pc. We doen dat in stilte. En dan begin ik te denken. Ben ik nu zo stil of is zij stil? Wat zou haar bezig houden? Blijkt het Deviant Art te zijn. Denk ik verder. Wat houdt mij stil, wat houdt mij bezig. Blijkt het dan weer niet zo duidelijk te zijn. Er is wat werk-ruis, er is wat willen-stoppen-met-roken-ruis, er is wat nawee van een leuke poëzie- en muziekavond, er is wat vanalles.

Alla, we gaan hier niet de zieligaard uithangen, dus laat ik het er maar bij. Tot de volgende!

(b)logiteiten + gedicht

Oervervelend zou het worden, dus zal ik het vandaag niet over het werk hebben. Dat doe ik later nog wel eens, als er meer te vertellen valt met 100% zekerheid. Nee, laat ik het hebben over de hobbybezigheden van een Vlinderman, die mailings en dergelijke verzorgt voor zijn vereniging (jaja, Bibi is een verstokte Vlaming, compleet verankerd in het sociale weefsel van enkele verenigingen). Krijg ik me daar toch een vraag binnen van iemand waarom een bepaald citaat niet gebruikt werd in een aankondiging. Hm, als er na weken poging tot contact niet gereageerd wordt en er dan uiteindelijk, na toch een afspraak, niet binnen de deadline opgeleverd wordt, dan gebeuren dergelijke zaken. C'est si simple comme dire bonjour, non?

Deze avond mag ik nog eens op een podium, dat van de Woorddadige Woensdag in De Kleine Wereld (Vlasmarkt, Antwerpen), om er enkele van mijn dichtsels ten gehore te brengen. Ook Sabine Luypaert, Bart Van Peer en Christoffel Hendrickx zullen er voordragen. Muziek krijgen we dan weer van Francesco, als dichter ook bekend onder de naam Frank De Vos (net zoals bij de belastingen). Daarom dat ik het nu wat korter houdt. Misschien dat er later op de avond nog even halt gehouden wordt hier.

wie meer geïnteresseerd is in een filmavond, kan om 20u terecht in GC 't Gasthuis in Wijnegem, waar Nip de film 'Girl with the pearl' zal inleiden. Voor ieder wat wils dus...

Hier nog een poëzietje, naar aanleiding van de onafhankelijkheidsverklaring van een alom gekende provincie in Europa.

Kosovo danst met zichzelf

belaagd door wetten, voorgeschreven
door vreemden, sprak een volk zich uit
- moegetergd -
eigen staatsbehang onder 't juk vandaan
van minderheden zonder respect
voor norm en waarde, altijd
bereid tot spelende kinderen
op brakke bruggen vermoorden

honderd landen gezocht of meer
positief antwoord op dit verhaal
dat al jaren groeide uit de vraag
of er dan eerst moet uitgeroeid
vooraleer geallieerden in actie
op verwoeste voedselvelden

in België volgt een andere provincie
het hele gebeuren op oorlogsvoet
- moegestreden -
zou het dan toch dat
grenzen gesloten kunnen van
Waas- en Meetjesland tot stille Kempen
tussen Pajottenland en kaasboerderij
eigen staat eerst in staat
tot wereldwijd bestaan?

Frans V.

Woorddadige Woensdag of Filmforum

Woensdag 27/02/2008:

Ofwel poëzie en muziek in De Kleine Wereld (Antwerpen) met o.a. Frans Vlinderman

Ofwel film in CG 't Gasthuis (Wijnegem) met o.a. Nip

uitgeteerd

Vandaag was het weer een speciaal dagje op het werk. Na een eerdere toezegging voor een nieuwe collega, die inmiddels al deeltijds ingewerkt wordt, viel een andere collega binnen met de mededeling dat ze voor eind maart niet meer terug zou verschijnen. Resultaat van één en ander is dat we het nu met z'n tweetjes moeten zien te beredderen. De nieuwe collega is immers nog in opleiding. Gelukkig ook nu weer een voorstel tot oplossing: er staat weer een vacature open voor een nieuwe collega. Daarmee zijn we er nog helemaal niet, maar ooit zou het toch eens moeten lukken. We zullen wel zien wat er uit de bus zal vallen.

Ander nieuws is dat Vlinderman probeert van zijn sigaret af te raken. Ben er vandaag in geslaagd om pas om kwart na acht 's avonds een peuk op te steken. Beter ware het dat ik er geen had opgestoken, maar het zat er niet in. Het vlees bleek dan toch nog steeds te zwak om de geest zomaar te willen volgen in een gezonder discours. Ik zal echter niet versagen en toch ooit gebroken hebben met het kankerstokje. Een vast voornemen is alvast dat ik zeker overdag geen nicotine meer door mijn luchtpijp en ergo longen zal stuwen. En ook 's avonds zal ik niet meer 'turkend & lurkend' voor de buis zitten. Dat is toch ook al een hele verandering tegenover pakweg gisteren...

oerboer

hij doorploegt de akkers
met noeste weemoed van
een vaders zoon
voor dag en dauw
uit de strooien veren
bemint hij zijn geliefde
grond voor een leven lang

in de plooien van zijn vel
looit zich het verlangen
naar een natuur die hij kent
op de knieën gedwongen
in een strijd om het bestaan
die hij af en toe eens wint

in weer en wind aanwezig
zijn handen in de aarde
het teken van zijn overgave
aan de stiel die hij aanbidt
hij is de boer die boert
omdat hij niet anders kan

Frans V.

Woorddadige Woensdag

Een poëtisch – literaire midweekstoornis

Agenda 27 Februari 2008

In de kijker:

Deze maand belichten we Rafaël Alberti, een monument uit de Spaanse litteratuur. Hij behoort tot de generatie van’27 met o.a. Frederico Garcia Lorca en Pablo Neruda. Zijn oeuvre is samen te vatten rond drie grote thema’s: “ de zee, de engelen en de ballingschap” Vier gedichten van deze dichter zullen worden voorgedragen door Frank De Vos.

Op het podium:

Sabine Luypaert, Frans Vlinderman, Bart Van Peer en Christoffel Hendrickx
brengen telkens drie van hun gedichten.

Muzikale omlijsting:

Francesco zingt vier liederen uit zijn reeks Quirilliana.

Welkom in:

De Kleine Wereld
Vlasmarkt 25
2000 Antwerpen

netwerken + gedicht

Nog twee nachtjes slapen en ik mag terug een podium gaan uitproberen, namelijk dat van 'De Kleine Wereld'. Bart Van Peer organiseert dan weer samen met Frank De Vos zijn 'Woorddadige Woensdag' en heeft me nog eens uitgenodigd voor een streepje van mijn poëzie. Het kriebelt nu reeds, zoveel kan ik al wel zeggen. Immers, als ik zo mijn dichtsels mag brengen voor een luisterpubliek, dan kan ik ook andere accenten leggen dan dewelke je als lezer alleen maar kan vermoeden tijdens het overlopen van een online stukje tekst. En al ben ik altijd voorstander geweest van de uitspraak dat de lezer altijd gelijk heeft, ergens heeft ook de auteur gelijk, nietwaar?

De laatste dagen ben ik weer wat intensiever en verder de wereld aan het verkennen van al die netwerken die je kan vinden. Nip vroeg me zonet waar ik nog geen profiel had. Wel, waarschijnlijk heb ik nog heel veel sites te gaan, voor ik daar het antwoord schuldig op moet blijven... Denk ik dan toch.

Op politiek niveau zien we stilaan eindelijk de aap uit de mouw komen. De mouw zijnde de knievallige Tjeven, de aap de eigengereide NVA-ers. Veel meer valt daar niet aan toe te voegen, maar het is wel opvallend hoe het alweer maanden geleden voorspelde scenario zich stilaan duidelijker en duidelijker begint aan te dienen. Of hoever kartelpartners bereid zijn zichzelf partners van elkaar te noemen. 't Zal ook wel politiek heten, zeker?

maanstandje

de heldere maan staat klaar
voor de monkelende nacht
een sikkel geleend zonlicht
die bij heldere hemel verrast
als eerste de toevallige toeschouwer

een gewone man zit in het park
zijn allene vrouw afwezig thuis
en zendt zijn diepste dromen uit
kleine schietgebedjes met
af en toe een fantasietje
morgen reeds aanwezig in gedachten

hij vult zijn hoofdzakken
vergeet wat vandaag te vergeten
en keert blijgezind terug bij
vrouw en kind, nog nagenietend
van zijn bezoek aan 't enig Janneke
dat iedereen wel kent

Frans V.