trouwen + gedicht

Trouwen, het is iets waar je zelfs al tijdens de voorbereiding van zou moeten genieten. Niet hoor. Wat er allemaal bij komt kijken, daar ga je toch even van zitten uithijgen, in de wetenschap dat er nog zoveel knopen zullen dienen doorgehakt. Wie komt er naar welk deel, waar zit wie, hoe stoot je niemand voor het hoofd, wat zijn de mogelijke hindernissen, moeten we een huwelijksverzekering nemen, zal het niet te warm zijn (of te koud of te nat of te droog of te gewoon), hoe geraken we die dag van daar naar ginder, ... Geen stress, succes, ik wens het ons tweetjes gaarne toe, en ik denk wel dat het gaat lukken. Nip en ik, dat is het duo dat zoiets zal lukken!

Ik zou ook nog iets kunnen zeggen over de actualiteit van vandaag de dag: mensen die levende honden in brand steken met benzine, regeringen die ongevormd blijven, overleden priesters die ooit Elvis Presley in de kerkelijke ban wilden slaan en later zelf een meer dan behoorlijke scheve schaats reden, kleine jongetjes die al meer dan twee jaar in een ziekenhuis wonen, zelfmoordactivistjes van amper 10 jaar oud, grijzende Vlindermanharen, datingwebsites voor mooie mensen, maar daar zou ik jullie alleen maar mee vervelen. Lees de kranten maar, je komt niet meer bij van het lachen (merendeels van het huilen).

stadswandeling

ik neem je mee door
de straten van mijn stad
waar de schapen blaten
dat hun wol veel te dun
voor de tijd van 't jaar

links zie je dan de mensen
hangen voor het grote scherm
ze vullen hun ogen en oren
met wat maar te zien en horen
in dat grote mensenwereldje

rechts de camera op de taferelen
van mensen die andere mensen kelen
voor een appel en een ei waarvoor
niet zelf gewerkt, ver erachter
de opiniemakers op geijkte afstand
verzorgers van het avondjournaal

om de hoek de eenzame enquêteur
met vragen zonder antwoord
die dingen naar de mening
van ons beduusde enkeling

en dan na de wandeling
heb ik wel wat koffie
om bij na te praten

Frans Vlinderman

Zigeuners + gedicht

Vandaag in onze Delhaize een fraai staaltje van kortzichtigheid meegemaakt. Terwijl ik stond te wachten aan de kassa, komt er een man achter mij staan. Zonder een woord te zeggen knikt hij richting laadband en kijkt me dan vragend aan. Vermits ik niets meer in mijn handen had en er een volgende klant-bordje achter mijn aankopen lag, knikte ik terug, zodat hij zou begrijpen dat hij met een gerust gemoed zijn waren erop kan leggen. Goed ingeschat van Vlinderman, hij begreep het. Ik sta nog wat peinzend die man te bekijken, als daar een jongetje, type iets donkerder velletje, zwarte haren en bijna zwarte ogen, passeert. De man achter mij hervindt ineens zijn stem en verkondigt luidkeels tegen dat gastje dat 'alle zjigoeiners buiten' zijn devies is. Terwijl ik bij mezelf bedenk dat dat nogal hard trekt op iets dat één of andere partij al járen verkondigt en dat diene oudere mens achter mij verdacht veel moeite heeft met verstaanbaar Nederlands, voegt hij voor al wie het horen wil eraan toe dat 'wat in Italië gebeurd war, niet door de boeigel kon'.

Daar krijg ik het dus compleet van, eh. Als die man een beetje de lijn door zou willen trekken, dan moeten alle Walen het land uit, na die smerige streek die een tijd terug Dutroux en handlanger Lelièvre uitgehaald hadden. Of alle Vlamingen, na wat een Patrick Hamers uit z'n hoge hoed getoverd had. Misschien moeten alle wereldburgers wel van de wereld, omwille van de strapatsen van enkele idioten die het allemaal niet begrepen hebben. Veralgemening, ik word er gék van. Van een stelletje oogkleppendragers, die niet meer zien dan wat hun klepjes toelaten, ga ik al helemaal door het lint. Mag er een beetje begrip in de wereld zijn? En mogen de Duitsers eindelijk eens afstand krijgen van de erfenis van Hitler? Affin, je begrijpt me wel. Nu diene vent ook nog.

begrip

met enkelen hooguit
met twee, meer kon niet
gezaaid, sommige mensen
moeten werkelijk uniek
en daardoor onnavolgbaar

zijn pad ligt er verborgen
de randen betreden en allengs
versleten, een man kwam langs
en liet er zijn ideeën vallen
op wat hem vruchtbare bodem leek
zonder wateren hetzelfde
vrijzinnig resultaat

hij bekijkt de wonden
- genezen -
die een ander maakte
zomaar vanuit geloof
dat het allemaal beter
en vooral anders

hij bekijkt en
hij begrijpt

Frans Vlinderman

vrijaf + gedicht

Na twee eerdere verloren maandagen, waar ik op het werk ten tonele verscheen terwijl ik een verlofdag ingepland had, ben ik vandaag met een meer dan gerust gemoed gewoon blijven luieren. Het doet best wat vreemd aan, thuis blijven op een gewone werkdag, en dat enkel en alleen omdat een werkmens zijn vakantiedagen moét opnemen voor het einde van het kalenderjaar. Best leuk ook, vindt Nip, want zo ziet ze me wat meer. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om alvast even te genieten van een bezoekje aan de bib en een namiddags bezoek aan Le Grand Royale, vroeger De Kroon, in het Centraal Station Antwerpen. Ons even niets van alle drukte aantrekken, het werkt heilzaam en relaxerend.

Waarmee ik aanbeland bij de volgende vaststelling: mijn planning is zo lek als een zeef. Ondanks het feit dat we een agenda bijhouden, slaag ik er steeds opnieuw in om dubbele boekingen te accepteren. En dan is het al gebeterd ten opzichte van vorige jaren. Het kan dus in ieder geval nog beter. Zou ik dan misschien toch maar moeten gaan werken met een optie op een afspraak links of rechts, tot ik kan bevestigen? Ik begin het wat te vrezen. In ieder geval aan iedereen die ooit met mij afsprak en me uiteindelijk niet zag opdagen: vergeef me (mijn druk leven) en weet dat het niet mijn bedoeling is ergens niet op te dagen.

Oh ja, voor ik het vergeet: we hebben in de Kringwinkel hiernaast een oefenfiets gekocht. € 10,00 was het, dat kan je geen verspilling noemen, toch?

voor de vorm

ze zwoegt noest verder
op haar pedalen de wens
van een mens in vorm
voor de grote dagen
in het verschiet

hij kijkt haar na
haar rug gebogen, de handen
om de stuurstang gekromd
en hijst zijn broek omhoog
om alles te verbergen wat
hem ook zou trappen laten

tegen het vensterraam aan
de mistige sporen van haar arbeid
met in de kamer het hijgende geluid
van milde pijniging, ze verrijdt
centimeter per centimeter

Frans Vlinderman

zondagse kasten + gedicht

Hier zit ik dan voor de tweede dag op rij in Duffel. Er dienden wat kasten in elkaar gezet te worden voor Mama Mia, dus dat is bij deze gebeurd. Na wat dozen uit de garage naar het nieuw appartement verhuisd te hebben, heb ik me even aan de heropbouw van de pc gezet. En kijk, alles werkt! Ook het internet is goed aangesloten en via wat gefoefel met verlengdraden kon ik dit via eigen ogen nog bekijken ook. Vandaag gaat er hopelijk iemand tevreden zijn... En ik hoop dat Nip mij ook niet al te lang gemist zal hebben. Zodadelijk komt Moeder mij hier opladen en dan kan ik weer richting Borgerhout, waar het maar stilletjes moet zijn zo zonder mij :-)

Dit gedicht schreef ik gisteren, toen ik in een driftige schrijfbui nog enkele andere dichtsels bijeen pende. Ik draag het maar al te graag op aan Nip.

over de illusie heen

jou verhalen in enkel

wat simpele lijnen

zou je onrecht aandoen

net als jij mij eens, toen

zo schromelijk tekort

waarom beschrijven dat

wat helemaal nog niet af

laat staan bijna voltooid

alsof wij vertelbaar

zonder meer te grijpen

laat ons dus de illusie zijn

dat het zomaar maakbaar

twee streepjes individu

samen de optelsom van

wiskundige voorspelbaarheid

ik beloof je niets anders

dan een wereld ongezien

door jouw of mijn ogen

en van jou, mijn lief

verwacht ik niets anders

Frans Vlinderman

PS: ondertussen ben ik alweer lang en droog bij Nipje aangekomen ;-)

Feestzaal + gedicht

Zodadelijk vertrekken Nip en Bibi naar een mogelijke feestzaal. We gaan kijken, vragen stellen, onderhandelen, enfin, gewoon ons voorbereiden op één van de te nemen hindernissen om er volgend jaar een perfecte dag van te maken. Het heeft wel iets speciaal, zo dag na dag aftellen. Nip heeft ergens een site gevonden, waar men zelfs aftelt, dus weten we nu dat het nog 280 dagen is tot aan B-day! Ditmaal staat de B hier voor Belofte...

Nip is ondertussen al volop bezig met in haar hoofd de trouwjurk te concipiëren (haha, lekker duur woord). Sites worden afgesurft, prijzen vergeleken, indrukken opgedaan, ontwerpers op een rijtje gezet. In vage termen mag ik meevolgen, maar verder dan dat gaat mijn bijdrage niet. We spelen het traditioneel, dus pas over 280 dagen zal ik weten hoe Nip gekozen heeft. En ik moet zeggen dat ik daar alle vertrouwen in heb.

aftellen naar meer

hand over hand neemt het toe
hoe de dagen er later anders
en toch ook weer gelijk
zo met een officieel papier
gebundeld in een boekje

de eerste stappen aarzelend
- doe ik het wel goed -
met de hoop in het hart
dat ze elkaar zullen vinden
bovenaan de feestelijke trap
met een plechtig man voor
de gelegenheid met sjerp

weken worden korter
- in hun hoofd -
terwijl ze groeien naar
hun uniek moment
razen de herfststormen over
hun eiland vol vredige rust

Frans Vlinderman

Ik hou van B + gedicht

Een tijd terug woonde ik nog in Vleminckveld, een straat ergens aan de Oudaen. Toen mocht ik me Antwerpenaar noemen. Tegenwoordig resideer ik in de Kroonstraat in Borgerhout. Dacht dat ik mij nog altijd Antwerpenaar mocht noemen. Er hangt zelfs een A aan mijn sleutelbos. Dan denk je, met trouwplannen in het hoofd die smeken om uitvoering, dat het Schoon Verdiep wel een leuke plek zou zijn voor het mooiste woord aller tijden (dankjewel, Pom, ik blijf je gelijk geven). Vandaag trokken Nip en haar aanstaande Vlinderman dus naar 't Stadhuis om één en ander te checken. Wat blijkt? Geen Schoon Verdiep voor ons, want geen Antwerpenaar district-gewijs bekeken. Het deed me wel wat.

Milliseconden na die kleine koude douche stond het voor mij al vast. Ik hou niet meer van A. Ik hou vanaf nu alleen nog maar van B. Voor Borgerhout. Het is daar immers prettig wonen, de buurten kleuren steevast vol cultuur én het districtshuis is meer dan de moeite waard. Voilà. Trouwens, vandaag zijn we bij de burgerlijke stand in Borgerhout langsgegaan om ons huwelijk vast te laten leggen...

waterschaarste

ze draaien lange dagen
met hun werkeloze vingers
die van armoe stukgebeten
verveeld de tafel verkennen
waaraan de laatste goede maaltijd
al veel te lang geleden

in de loden middagzindering
geen spoor van een belofte
dat het misschien zal regenen
het enig vocht allicht het zweet
uit ieders doffe ellende geperst
met achterlating van wat uitputting
en berusting onder gezouten stof

de woestijn groeit verder
vruchtbaar door het leed
dat ze uitgemergeld neemt
tot basis voor haar bestaan
terwijl in Nederland de dijken
haast bezwijken onder 't nat geweld

Frans Vlinderman

vakantiedagje + gedicht

Hehe, de week zit er alweer op voor mij en mijn affaire met mijn werkgever. Morgen ga ik eens lekker niet werken. En dit om te compenseren dat ik deze maandag alweer op het werk paraat gaf, terwijl ik een dagje verlof ingeroosterd had... Baasje vond dat natuurlijk een behoorlijk positief teken dat ik desondanks was blijven werken, maar ik peins daar toch lichtjes anders over. Daarom dat ik mijn verloren vakantiedag maar in dezelfde week herpland heb...

Zodadelijk dus naar Den Hopsack, dat deze maand zijn 35-jarig bestaan viert met tal van evenementen. Het is Muzeval nummer 108 en Herman J. Claeys wordt in de bloemetjes gezet. Ik kijk er alvast naar uit.

dagbraker

zeven jaar en dertig
zal hij ouder zijn
dan vandaag, het kind
nog altijd niet ontgroeid
en zondagsmens vanaf de ochtend
tot soms helemaal de volgende

hij droomt nog jongensdromen
wild met af en toe de romantiek
van zou ze willen en dat met mij
nog onbevangen en van de wereld
zonder besef daarvan nooit
helemaal verpletterd

de hemel ligt hem niet
in het verschiet, daarop wachten
liggen waken tijdens lange nachten
het is vandaag dat telt en zij
die hem doet groeien
in zijn jongen zijn

Frans Vlinderman

Mededeling: De Muzeval

En waar zit Vlinderman deze avond? Juist!


'tmuziekdooscollectief zal er ook een lied in ontwikkeling komen opvoeren, dus muziek ook alweer verzekerd!

Nozems, Gastvrij Podium + gedicht

Hoe leuk daarnet, zomaar een lekkere hermelijnen tram van de nieuwe 5-lijn met slechts 1 medepassagier. Dan ga je je gelijk de koning te rijk voelen. Vlinderman is daar niet anders in. De voeten net niet op de bank zat ik dus daarnet rustig na het werk te genieten van een tram met zetelruimte. Krantje erbij en wachten tot Nip dichtbij genoeg gegleden is om uit te stappen. Twee haltes voor het zover is komen er echter een drietal jonge snaken opgestapt met meer dan een geanimeerde conversatie. Noem het een non-conversatie met - en vergeef me de uitdrukking - een hoog oerwoudgehalte, of anders het geluid van een Jim Carrey in humoristische overdrive. Bon, ze deden maar, ik genoot nog steeds van de ruimte en van de zindering door mijn billen terwijl de tram zijn weg begleed. Veel gegniffel ondertussen achter mij, gevolgd door wel drie projectielen die hun doel (mijn achterhoofd) gelukkig met ruime decimeters misten. Ik had de keuze: wachten tot er raak gekeild werd, of me omdraaien en ingrijpen. Het werd het laatste, maar of dat op die hondsbrutale snotneuzen indruk maakte, ik dacht en denk het niet. Zowat blijven uitdagen en zeveren, affin, ik was blij dat ik op mijn bestemming gearriveerd was en uit kon stappen. En blij dat zij er daar ook niet uit moesten. Pff.

Zodadelijk naar 't Gastvrij Podium in Wijnegem, wat gaan genieten van poëzie met mensen die er ook zo over denken: dicht de kloof met woorden.

de nieuwe nozem

met enkelen zijn ze
de nozems van 't Stad
die grote sier maken
met een veel te grote bek
en veel te gore taal

het is geen leer meer
met felle blinkende ritsen
noch de ongeblonken laarzen
met nutteloze sporen aan
maar te diep getrokken mutsen
en onderbroeken aan de rand te zien

yo, m*th*rf*ck*r,
of we je even mogen verbouwen
gewoon voor ons plezier
en als je dan de benen wil
die mag je nemen
als dat nog kan

de massa ziet het aan
voor wat het is
zinloos tijdverdrijf
en viert het leven verder
met familie en andere vrienden
wat een ander daarbij overkomt
is haar waarschijnlijk worst

Frans Vlinderman

huwelijksvoorbereidingen + gedicht

Over wat er vandaag zoal te beleven viel, kan ik behoorlijk kort zijn: alleen op dienst staan, dat is hetzelfde als een duizendpoot willen uitbeelden met maar twee poten om dat klaar te spelen. Ik ben dus behoorlijk moe, mijn oor gloeit nog na van alle telefoons, ik heb geen tenniselleboog maar een hoornarm, en ik hoop stiekem dat mijn twee collega's morgen inderdaad opnieuw op post staan. Gelukkig dat een tweetal collega's van andere diensten mij enkele malen uit de nood geholpen hebben en aan wat nicotine. Denk dat ik anders al omstreeks 11u30 letterlijk in de gordijnen zou hebben gehangen. Merci, Marc, dankjewel, Els.

Zodadelijk komen Broer Jurgen en Schone Zus Joke even langs. Noem het maar een spannend moment, want we gaan het eens uitgebreid hebben over ons huwelijk. Bij hen ligt dat nog allemaal vers in het geheugen, want zij zijn nog maar vorig jaar in juni gehuwd. Ze weten dus waarschijnlijk wat er allemaal dient te gebeuren en waar we het beste rekening mee houden. Voorlopig zijn Nip en Vlinderman al tot aan hun gastenlijst geraakt - die danig ingekort zal moeten worden, anders zijn we gelijk veroordeeld tot de bedelstaf na het grote feest... Affin, we zien wel.

Een gedicht om alvast in een bepaalde sfeer te geraken - of net niet...

Sint Herfst

de herfst is weer daar
kleurrijk en vochtig om
ieder kind voor te bereiden
op de komst van de grijze man
uit het land van sinaasappelen
en siësta's, met zijn helpers
zo zwart als moor maar ook
met een lach als duizend zonnen

terwijl de gulle man onderweg
zijn sprookje verder in stand
worden in kleine Belgenland
de plassen weer geplaagd door
ontelbare kinderschoenen
met vlekken 's avonds thuis
op de vers geboende keukenvloer

lange nachten korte dagen
maar massa's grote harten
van de kleinsten in de straat
die nog net niet blank staat
en 's nachts het zoete tellen
van dromen vol geschenken
het braaf zijn
dat is wat anders

Frans Vlinderman

Vanalles + gedicht

Wat een wansmakelijke dag vandaag. Met twee op de werkvloer, het heeft altijd iets surrealistisch, vooral als je het met drie amper rondgedraaid krijgt. Morgen wordt het echter nog beter: dan sta ik er alleen voor. Vlinderman als de Vlaamse vliegende Hollander. Daar gaat mijn sigaretje, daar gaat ook mijn lesaanwezigheid... en net nu we een interview zouden gaan doen in het werkveld van de maatschappelijk werker. Het zal me niet gegund zijn zeker?

De grote baas heeft daarentegen weer goed nieuws gebracht. Af en toe zullen we een beetje ondersteuning kunnen krijgen van een collega, als die het wat minder druk heeft op de eigen 'afdeling'. Hm, ik mag alvast eens nadenken over hoe en waar en wanneer en zo. Al heb ik best een boodschap ivm dat wanneer: wat dacht je van elke dag en full time en nog van die dingen die extra kracht ter beschikking hebben? Nou???

Een collega van één van de diensten is onlangs hier wat mee komen rondneuzen met jullie en gaf me vandaag een complimentje erover. Daar kan ik dan weer van genieten, zie. Merci, K.! En welkom, ik zou het haast vergeten. Je leest immers niet elke dag het tweede leven van een schijnbaar grijze collegamuis zomaar op het internet... Misschien ook eens gaan lezen op Nip haar blog...

drinkebroers

ze laven zich tot barstens
aan de bronnen die nog wel
vloeiend ter beschikking
vragen ze niet wat het is
dat hen in leven houdt

het vergif werkt snel en
als een drug, dronken voerend
tot een roes naar meer
verspelen hun zinnen het recht
op samenhang

in hun ontnuchtering grijpen ze
verloren in eindeloos gestamel
terug naar de oorzaak
van hun lijden, ze leiden
dat lijden met een kracht
die nooit de hunne

en breken doen ze
één na één
hun tanden stuk
op wat ze leven noemen

Frans Vlinderman

Maastricht + gedicht

Vier dagen Maastricht. Wat kan je daar over vertellen? Massaal veel. Het weer bijvoorbeeld. Dat ging van half zonnig naar half niet zonnig. Terwijl er regen voorspeld was, kan je nagaan. Of de behuizing in het B&B van De Hofnar. Niets op aan te merken, alles net netjes geverfd op de slaapburen na die je slechts 's ochtends tegenkwam in hun slip. Over de voorbijgangers die hun vriendin met hoofd en al gebruikten om de buren hun ramen in te slaan gaan we het al helemaal niet hebben, dat zijn gewoon eikels die niet beter weten.



Nip en ik hebben iemand leren kennen die we al langer kenden. We passeerden elkaar al eens via het internet, maar vrijdag was het raak. Confrontatie eerste klasse en geen ontkomen aan via de delete-toets... Niet dat er veel behoefte aan ontkomen was, want er zat elektriciteit in de lucht, veel menselijkheid ook. Nip en ik zijn er dé vriend van ons tegen het lijf gelopen. Letterlijk en ook voor herhaling vatbaar. Wil je daar meer over weten, dan zal je maar langs Nip moeten surfen, want ik wil niet overdrijven met al mijn superlatieven hier. Ed, dankjewel.

Morgen moet ik opnieuw gaan werken. Het zal een vreemde bedoening zijn, zo terug in de touwen voor een baas die me niet begrijpt. Al even erg is de bedenking dat er zo geen enkele baas mij ooit zal begrijpen. Voor hen zal ik altijd moeten opbrengen. Tss, alsof zo'n baas niet moet opbrengen voor mij. Ik dwaal af, ik weet het, en het kan me niet veel schelen ook. Ik ben een gelukkig man vandaag en gisteren en morgen en waarschijnlijk blijf ik dat nog een tijdje ook. Dankzij Maastricht en dankzij Ed.

over weten

help, er zit een elf
naast de twaalf, zomaar
ik bespeur in zijn ogen
de furie van mijn moeder
toen ze mij weigerde, zomaar
ik een zoveel te tellen wees

de dame wenkt me warm
in woorden, diep in gebaar
ontwaar ik een stukje mens
te ontkennen, nee, niet zij
niet niemand ooit opnieuw
zeg ik op te lossen, rotten
deze hap wens ik niet meer

spreken ze over mij
klinisch dood in hun termen
over verlaten en onthecht
ontkenning maar bovenal
bodemloos, weten zij veel
dat de liefde hier weer woont
en zij zonder naam de enige
die dat werkelijk weet

Frans Vlinderman

Terug uit Maastricht

We zijn terug van weggeweest. Nou ja, terug, Nip vertrekt zodadelijk naar Schone Moeder Lenie en Miss Jackie T, terwijl Vlinderman nog een feestelijk bezoekje gaat afleggen in Den Hopsack, waar enkele dagen geleden een begin werd gemaakt met de feestelijkheden naar aanleiding van 35 jaar Den Hopsack. Vandaag om 16u00 is er daarvoor een receptie voorzien.

Om meer te vernemen van de voorbije vier dagen, raad ik je dus aan om later nog eens terug te komen kijken, want uiteraard volgt er een verslagje mét foto's van vier dagen Maastricht voor Nip en Vlinderman. En een streepje poëzie, dat spreekt voor zich.

Mededeling

En wijlie weg, tot zondag, geniet van de stilte, het onwoord wordt hier vandaag wedergeboren (tenzij we in Maastricht onze klauwen op een pc met internet kunnen leggen...)

Allerheiligen + gedicht

Morgen is het Allerheiligen. Voor de gelovigen onder ons de dag dat de zielen van de overleden heiligen en martelaren herdacht worden, een kerkelijke (en meer in de werkelijkheid tevens betaalde) feestdag ook. Voor mezelf traditioneel een dag om samen met moeder en broer en diverse aanhangsels en uitvloeisels nog eens samen stil te staan bij het graf van vader. Dit jaar zal ik er niet bij zijn. Nip en ik gaan naar Maastricht, genieten van een eerste en naar alle waarschijnlijkheid enige vierdaagse buiten het Antwerpse. Ontspannen, relax kuieren, genieten, wat nog meer. Nip en ik zullen dan later wel eens passeren bij vader. We hebben immers naast wat belangrijk nieuws dan ook nog een reisverslagske te doen.

over het graf

hoor dan, de wind huist
in de bomen, onbesuisd
speelt ze de bladeren
op een kleurrijk hoopje
waar kindervoeten vrolijk
verder met hen dansen

in het park de mensen
meestal op hun eigen kluitje
met verhalen vol herinneringen
aan al die hen reeds voorgingen
in waarnaartoe iedereen ooit
eens zijn weg zal moeten gaan

de laatste dag van oktober
ligt er geen sneeuw op de stoep
dan slechts wat donkere aarde op
sommige pasgedolven graven
wachtend op het eerste bezoek
hier en daar ook het laatste
van het jaar

Frans Vlinderman

rustig aan + gedicht

Iemand zegde me vandaag dat ik het wat kalmer aan moest doen, wat minder hooi op m'n vork moest nemen. Na een milde vorm van intern verzet van circa 2 milliseconden moest ik haar gelijk geven. Ik weet wel dat er zoveel te beleven, zoveel te doen ook valt in dit leven, maar het mag af en toe inderdaad eens wat minder ook. Gewoon lekker niksen, doen alsof ik niet geneigd ben om twee of zelfs drie levens tegelijk te leiden (lijden?) Dat ga ik dan maar doen ook. Maar niet hier, op deze blog kom ik graag even verpozen, even de beentjes onder 't grenen meubel strekken en mijn vingers heerlijk weg laten glijden over een al even smooth klavier. Want daar geniet ik nu eens van: het is ook één van de weinige momenten dat ik me helemaal niet loop af te jagen om toch nog dit en toch nog dat mee te pikken...

de weg


de zoektocht is ten einde
waar het antwoord gevonden
zich van de vraag bedient
en niet meer andersom
de feiten zich voordoen
als eisen die achterhaald ook
geen reden van bestaan meer

het geluk diende gemaakt
met eigen handen gekneed
uit de klei van het bestaan
getrokken wat er nodig is
en dat met meer dan hij alleen

zij staat erbij
glunderend, de lach
in zijn hart gegrift
en hij, gewoon eindelijk
er helemaal bij

Frans Vlinderman

Mededeling: Filmforum Wijnegem

Volgende woensdag (nog tweemaal slapen) is het alweer filmforum in Wijnegem. Dat betekent op groot scherm een filmpje meepikken en eventueel nadien nog wat nakaarten aan den toog, en dat voor de ampere som van € 3,00.
En dat voor de film van Stanley Kubrick 'Barry Lyndon'!

See y'all there!

Idioot + gedicht

Ik denk dat ik vandaag de hoofdvogel der idioten heb afgeschoten. Ik stond deze ochtend vroeg op om te gaan werken, snel nog wat scheren, tanden poetsen, je kent dat wel, en dan de deur uit. Geheel en al verzopen kom ik daar aan op het werk, waar mijn collega met ogen als theeschoteltjes me aanstaart en vraagt wát ik daar eigenlijk en feitenlijk kom doen. Juist, mijnheer vlinderman had een dagje verlof gepland, maar was het vergeten door al dat snot van vorige week tussen zijn twee oren... Ben dan maar naar huis teruggekeerd en terug tussen de lakens gekropen, compleet verkleumd, maar toch blij voor dit dagje extra om nog wat aan te sterken. Ben namelijk nog niet 100%. Affin, Nip ook content, die had haar stoveke tussen de lakens terug, en ondertussen nog een luisterend oor ook.

van de eenzaamheid

zoveel woorden reeds
om te omschrijven wat
zo onbeschrijflijk blijft
zelfs al heeft iedereen
er vroeg of laat een mondvol
of anderszijds mee te maken

het is dat ik nog wel
en vaak met veel omhaal
voelen kan dat ik met meer
en de ander moet toch ook
hetzelfde, denk ik dan
misschien gewoon teveel

ik kijk rondom en tel
mijn meeste zegeningen
één voor één aan 't hart
gedrukt, al dan niet bedrukt
maar nooit helemaal alleen

Frans Vlinderman

crash + gedicht

Uw vlinderman zit in de miserie (porca miseria!) Bij het overschakelen naar een andere pc maakte ik netjes een back-up van mijn mailbox, om die dan later met behoud van alle mails en mailadressen over te kunnen zetten. In de waan dat alles goed verlopen was, verwijderde ik alvast de oude inhoud. En dan komt het: mijn nieuw mailprogramma wil de gebezigde bestandsindeling niet accepteren... Alle mails van de voorbije drie jaren dus foetsie, net zoals alle adressen. Ga er maar eens aan staan. En niets aan te doen om één en ander om te keren, vermits ook de elektronische vuilbak ondertussen netjes geledigd werd... Om horendul van te worden. Doet er mij trouwens aan denken dat mijn pc een beetje teveel plek aan het innemen is geweest.

klavierpoweet

buiten lonkt een late zon
verloren in de herfst
te weinig gespot in de zomer
maar hij ziet het niet
zijn wereld is verdwenen
met een muisklik verzonken
in een plek met voornamelijk nullen

op zijn schoot zijn handen
trillend en snakkend naar
een blok papier en een Bic
zijn blik vertwijfeld
op zijn scherm op de wereld
zo trouweloos
zo verleidelijk

af en toe een nieuwe start
hij denkt met weemoed terug
aan zijn eerste schrift
overgetikt en weggegooid
in de toekomst van modern
en vooral afhankelijk
slaaf van zijn klavier

Frans Vlinderman

Het Woord + gedicht

Zaterdag, eindelijk, na een miezerige week met veel gesnotter en gehoest, zelfs af en toe gehijg na pakweg een afwaske, zijn we er dan toch geraakt. De verkoudheid speelt nog steeds op, maar het wordt stilaan minder. En vannacht een extra uurtje langer slapen, alle beetjes helpen, toch?

Ik ben zinnens morgen in mijn pen te kruipen. Naar aanleiding van het door de schrijver Jeroen Brouwers geweigerde prijsje ter waarde van € 16.000 verscheen er gisteren in de 'krant' Het Laatste Nieuws ook een artikel van de hand van Hilde Sabbe. Die breekt zowaar een lans voor Het Woord. Enkele rake dingen, die ze daar schetst. Want waarom moeten zangers en andere muziekkunstenaars immers altijd en een pak méér betaald worden dan pakweg een podiumpoweet? Waarom is er een dergelijk kunstambachtonderscheid nodig? Moet een schrijver dan niet eten en drinken om te kúnnen schrijven? Moet de muzikant dan vertoeven in met luxe doordrongen omgevingen? Leven van de noten, jawel, maar leven van het woord, nou nee. En daar ben ik het dus niet mee eens. Ik zal er nog eens een nachtje over slapen, maar mijn antwoord staat hopelijk volgende week mee in de krant.

om den brode om den dichter

hij staat op, elke ochtend
om een uur of bijna zeven
want hij moet werken gaan
voor een baas netjes buigen
en vooral niet denken dat hij

om dan acht uur later thuis
gekluisterd aan zijn klavier
de weemoed te beschrijven die
hem penloos overvalt, hij
die ooit nog eeltknobbels
per vinger verzamelde van het krassen
op welk stuk papier dan ook voorhanden

miljoenen data in de ether
draadloos, nimmer woordloos
en vaak ook zomaar gratis
betaalt hij zelf nog voor
zijn boodschap aan de wereld

daarom dat elke ochtend
om een uur of bijna zeven
de wekker zijn inspiratie
droogweg moet verbreken

Frans Vlinderman