vrijaf + gedicht

Na twee eerdere verloren maandagen, waar ik op het werk ten tonele verscheen terwijl ik een verlofdag ingepland had, ben ik vandaag met een meer dan gerust gemoed gewoon blijven luieren. Het doet best wat vreemd aan, thuis blijven op een gewone werkdag, en dat enkel en alleen omdat een werkmens zijn vakantiedagen moét opnemen voor het einde van het kalenderjaar. Best leuk ook, vindt Nip, want zo ziet ze me wat meer. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om alvast even te genieten van een bezoekje aan de bib en een namiddags bezoek aan Le Grand Royale, vroeger De Kroon, in het Centraal Station Antwerpen. Ons even niets van alle drukte aantrekken, het werkt heilzaam en relaxerend.

Waarmee ik aanbeland bij de volgende vaststelling: mijn planning is zo lek als een zeef. Ondanks het feit dat we een agenda bijhouden, slaag ik er steeds opnieuw in om dubbele boekingen te accepteren. En dan is het al gebeterd ten opzichte van vorige jaren. Het kan dus in ieder geval nog beter. Zou ik dan misschien toch maar moeten gaan werken met een optie op een afspraak links of rechts, tot ik kan bevestigen? Ik begin het wat te vrezen. In ieder geval aan iedereen die ooit met mij afsprak en me uiteindelijk niet zag opdagen: vergeef me (mijn druk leven) en weet dat het niet mijn bedoeling is ergens niet op te dagen.

Oh ja, voor ik het vergeet: we hebben in de Kringwinkel hiernaast een oefenfiets gekocht. € 10,00 was het, dat kan je geen verspilling noemen, toch?

voor de vorm

ze zwoegt noest verder
op haar pedalen de wens
van een mens in vorm
voor de grote dagen
in het verschiet

hij kijkt haar na
haar rug gebogen, de handen
om de stuurstang gekromd
en hijst zijn broek omhoog
om alles te verbergen wat
hem ook zou trappen laten

tegen het vensterraam aan
de mistige sporen van haar arbeid
met in de kamer het hijgende geluid
van milde pijniging, ze verrijdt
centimeter per centimeter

Frans Vlinderman