Vandaag in de vlinderbox:

"Een collega van me maakte me attent op het feit dat bij haar nichtje, Charlotte, een meisje in de klas zit dat met uitwijzing wordt bedreigd.

"Viktoria woont al 8 jaar in België. Ze is afkomstig van Kazachstan. Nu moeten zij en haar broer en ouders op het einde van de maand het land verlaten. Vandaar een petitie!!!

Vooral omdat deze familie zo goed geïntegreerd is, willen wij (ouders van en kinderen uit de klas van Viktoria) de familie helpen. Als je de petitie wil steunen, ga dan naar deze website, welke de klasgenootjes er speciaal voor hebben gemaakt. Stuur dit door naar iedereen die je kent!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Ik heb ondertussen ook al getekend.

T.R."

& ondertussen ook Frans V.

Muzeval

Gert Vingeroets leest zijn gedichten liever voor dan dat hij ze schrijft, zo beweert hij. Toch publiceert hij dichtbundels bij uitgeverijen, en losse gedichten in verzamelbundels en in tijdschriften zoals Gierik / Nieuw Vlaams Tijdschrift.

Van zijn eigen dichtbundels noemen we Wachttijd (uitgeverij Kramat, Westerlo, 1993) en Adem van licht (Dilbeekse Cahiers, 1996). Werk van hem werd opgenomen in Ontkomen aan de tijd, een Nederlands-Vlaams-Zuid-Afrikaanse bloemlezing samengesteld door Tom Luitink in 2005 als de neerslag van de wedstrijd Concept. En samen met Wilfried de Boeck en Godelieve Melis schiep hij de dichtbundel De dood ontroofd (Kramat, 2004)

Hij is actief in de Kapelse haikukring Karumi, in Kunstplatform Kappa, in Kunstenaars voor de Jeugd, in het Kapelse kunstfestival Pulptuur en bij tal van andere culturele organisaties en evenementen.

In Kapellen is hij bibliothecaris van de Openbare Bibliotheek en in die hoedanigheid medeorganisator en jurylid van literaire wedstrijden en zetelt hij ook in de redactieraad documentatiemappen van het Vlaamse bibliografisch centrum Vlabin.

© Herman J. Claeys, mei 2007

Lees als voorsmaakje zijn mooie gedicht Pelgrim (uit Adem van Licht, Dilbeekse Cahiers, 1996) dat hij opdraagt aan Leonard Nolens:

Pelgirm

Hij draagt

zijn handen naar het bos
als witgespannen bladen

in huiverend aanvaarden
van het pas ontzegeld weten

waarmee hij schier ondraaglijk
traag – maar vastberaden als

hij spaarzaam is – de vuurput
van zijn verzen vult voor dat

wat straks ontbranden moet.

© Gert Vingeroets (bron: Sabam magazine)

Nip + gedicht

Zoveel ik hier schrijf, ik laat af en toe toch mijn Nipje stevig in de kou staan. Nip, de dichteres, die het met weinig woorden maar met even zoveel beelden durft te zeggen, de studente, die bijna een afgestudeerde filosofe is, het maatje, dat niet niets maar alles is voor mij. Nip, mijn muze, mijn klaagzang maar vooral mijn lofzang, mijn stukje veiligheid en zekerheid. Nip, jij, pfioew.

Ben net thuis van een voldoening gevend avondje met een voormalige baas van me. De wereld werd weer helder, de zaken doorzichtiger dan glas, de gemoedsrust zonder pieken. Een goede avond, zo noemen wij van www vlinderman dat. Een prachtige avond ook. Geen puntjes op de i, nee, streepjes onder een hoop punten. Kwestie van duidelijkheid... Merci, P.!

in ons hart

zo had ik het bijlange nog niet
gezegd, jij mijn bij
ik jouw bloem
en dat het steken mag
recht waar het al zolang jeukt
jou tot het einde te verplegen

in het malse lentegras
de vlinders niet meer volgen
op hun dartelwolken vluchten
maar zoet en zacht gevooisd
de lippen op elkander drukken
vergeten adem halen toch
en dan opveren in ons leven

ook de dunne kantjes vet
in één tijd genomen, ze dromen
die zeggen van niet kunnen
alsof ontkennen doden

dan toch niet hier
in onze warme armen

© Frans V.

Verkiezingen + gedicht

Het was me wat, gisteren. Braafjes gaan stemmen en dan dus naar schone moeder om gezellig met haar, Nip en de twee poezen (Miss Jackie T mocht voor de eerste maal mee op verplaatsing) de verkiezings'show' te volgen, bij het genieten van een frisse pint (dedju, zou ik dan toch een tjeef zijn?), een lekker hapje, een tussendoortje en nog wat meer feestelijks.

Nu ja, feestelijk. Eigenlijk was ik gisteren gewoon getuige van hoe kort het geheugen van een volk kan zijn. Een poweet zou niet aan politiek mogen doen. Dus doe ik dat al een tijdje niet meer, maar ik mag er wel een mening over hebben. Beken ik daarmee kleur? Uiteraard, en wat dan nog? Ik ben een zelfbedruipende dichter, die zich toch niets laat voorschrijven. Gisteren blijft in ieder geval nog even doorzinderen. Benieuwd ook naar wat ons de volgende jaren te wachten staat. Ik herinner mij nog een steeds jaarlijks groeiende schuldenberg, begrotingen met tekorten (mijn oude grap ging toen dat 'enkel de staat met verlies mocht draaien zonder daarvoor gestraft te worden') en eindeloos nieuwe belastingen. De voorbije acht jaar ging het bij de oppositiebeschouwingen over elke nieuwe begrotingsronde over opsmukoperaties en kunstmatige toestanden, maar werd er in alle talen gezwegen over het feit dat er iets niet alleen niet meer aan het groeien maar aan het krimpen was. En dan bedankt een land zo zijn leiders. Mjah, spijtig natuurlijk, maar waarschijnlijk een typisch 'vreemd' trekje van ons, Belgen, Vlamingen en Walen. Het heeft mij alleszins niet belet om me deze ochtend even te overslapen, kwestie van nog wat langer in het land van gisteren rond te kunnen blijven hangen, zeker?
wat een keuze

ze mogen me gerust
aan mijn darmen hangen
de eerste kreet verknippen
om te zeggen dat ze zomaar
gewonnen mochten zijn

mijn facturen hou ik
vanaf heden in de gaten
waar ik ook mijn afval
zomaar pleuren durf
dat kost wat minder
toch nog even vandaag

verhuizen zit er even
vooralsnog niet in
en later ook al niet

zwaar tegen zwart
weet ik niet
wie het van mij wint

© Frans V.

Publicaties

Nog even tussendoor, vooraleer ik naar de verkiezingsnamiddag vertrek voor actualiteitsbeleving op het kleine scherm met Nip en schone moeder ;)

Fronk goes public, hierboven alle interessante weetjes om erbij te zijn.

Xavier Roelens debuteert op papier, en iedereen is welkom, dus ook voor u hierboven interessante weetjes.

Kiesdag + gedicht

Vandaag is het zo een zondag, waarbij het onwaarschijnlijke feit valt te bespeuren van een Vlinderman voor de noen uit bed. Het is stemdag en we mogen/moeten gaan kiezen wie ons land de komende jaren bijeen mag houden. Woehahahaha, het werkwoord alleen al. Kiezen! Alsof we een keuze zouden hebben. Hier in België heb je immers de kiezers aan de ene zijde, die hun burgerplicht grotendeels braafjes vervullen, en de politici anderzijds, die in hun eigen kleine wereldje vertoeven. Dat tweede slag mensen, dat er om de zoveel jaar telkens weer in slaagt om over de voorbije periode warm of koud te blazen, al naargelang het onderwerp en de situatie. Om vervolgens gewoon verder te doen.

Geef mij maar het kerkje in Attenhoven dan, waar een mens tenminste wat andere mensen kan ontmoeten om samen wat van poëzie te genieten.

gestem

de gouden krijgers op pad
schrijven eigentijdse verhalen
over nimmer sagen, ze dwalen
even ver als ooit hun vaders

een duale natie op het spel
voor even alles gewoon niets
dat jaren heeft bewezen
bij tijd en wijlen te bestaan

de keuze wordt gekleurd
een boom of eerder weg
de buurman aan de macht
om gewoon te kunnen huilen
onbegrip in deze nacht

de erfenis ligt betwist
op tafel, de dissectie
zal klaarheid scheppen
de rest
blijft historie

© Frans V.

Gedicht

Het tweede gedicht van mijn tweeluikje, op de valreep nog geplaatst, na een meer dan deugddoende passage in het kerkje van Attenhoven. Sebiet gaan slapen en hopen dat dromen mij duidelijk maakt welke stem er morgen al dan niet verloren gaat...

ik Belg

de verbazing baart telkens
wat ze baren moet, het is
de wet en anders een wet
die slechts zal bestaan
in het vreemde gevolg
dat haar gegeven moet

deze vaststelling is gewoon
een vaste stelling, ingegeven
overgegeven ook
in de liefde van een ouderpaar
dat ik steeds weer groeten zal
met heel mijn hart
daar ik niet anders kan

gelieve mij te groeten
voor het land waar soms
ook ik voor sta
klaar mijn roots te planten
en verder eigenlijk niets
meer

© Frans V.

Mededelingskens

Nog snel een laat (vroeg?) berichtje: zaterdagnamiddag ben ik bezig op het tuinfeest van het gezinsvervangend t(e)huis Elegast-Conscience in de Consciencestraat te Antwerpen, niet als poëzie-man maar als medewerker-man, zo tussen 12 en 16u.


's Avonds gaat het dan richting Attenhoven, een gehuchtje van Hoevenen, voor een poëzieavond met de Muzeval op verplaatsing, in een glorieus kerkje aldaar.


Het is maar dat iedereen die dit soms eens komt lezen het weet ;)

Cartoon's + vrienden + gedicht

De Cartoon's, waar ik gisteren wat antistress ben gaan opsnuiven, en nog een gemoedelijk babbelken kon slaan ook met Pascale en Johanne, over het weer, het werk, de poëzie, noem maar op. Het was veel te snel veel te laat...

Pascale en Johanne (Foto © Frans V.)

Een klein tweeluikje in dichtvorm, morgen deel twee, 'ik Belg', beetje met zondag in het achterhoofd...

Ikke ne stijfharkige? (Foto © Frans V.)

ik Vlaming

hier sta ik pal
met twee voeten star
in de zachte grond
van mijn land, zo klein
dat in driehoeken begrepen
ik niet vendelzwaaien hoef

het warme zand krioelt
tussen mijn geplante tenen
terwijl mij zee mij kust
met eindeloze tongehalen
de zon in de zee in de zon
voel ik me radeloos thuis

Vlaming op papier
een echte Belg, ik zwelg
in hoe ik me voorstel
onderdaan te zijn
van een heus land

misschien meer
misschien ook niet
misschien
doet er niet toe
zegt mijn pas
bij elke maat

© Frans V.

De Dolle Mol + gedichten

Een klein fotoverslagsken over het Gastvrij Podium in Wijnegem gisteren is onderweg, maar helaas kan ik momenteel niets uploaden, vermits Blogger moeilijk blijft doen (en niet bij mij alleen!) Mocht het blijven duren, dan ga ik wel via een andere site en plaats ik hier ergens een linkske.

DE DOLLE MOL HEROPEND.


Onder grote belangstelling heropende het legendarische café-met-galerie De Dolle Mol (1968!) te Brussel zijn deuren op 1 juni onder impuls van cineast, auteur en libertair activist Jan Bucquoy en met de steun van de Vlaamse Gemeenschap. Na enkele jaren sluiting en na 55 dagen bezetting in mei en juni 2006 is de Dolle Mol nu weer bovengronds gekomen. Vitalski, de Antwerpse nachtburgemeester, kwam voor de gelegenheid speciaal afgezakt om met enkele gezellen een act te brengen met muzikale begeleiding, en (ooit stichter) Herman J. Claeys droeg zijn gelegenheidsgedicht “Dolle Mol” voor.

De huidige ploeg van vzw. De Dolle Mol bestaat uit Jan, Maarten, Arne, Clotilde, Véro, Eddy, en Hilde …

Het adres is zoals vanouds: Spoormakersstraat 52, 1000 Brussel (zijstraat Sint-Jansplein, niet ver van de Grote Markt).

Meer info over de programmatie tijdens het jaar volgt per mail als je je adres opgeeft aan dedollemol@gmail.com .

Dolle Mol

Deelgenoten aan het billijke drinkgelag:
de klinkers met de heildronk
en de mede-klinkers met het geheven glas

de zienden met geloken ogen,
de niet aflatende aanstokers van de revolte,
de breinreizigers naar het nooit bereikte groene dal,

de woordkarige dichters van het laatste uur,
de vertwijfelde kunstenaars van het nieuwste babylon,
de muzikanten die nostalgisch de toekomst besnaren,
de herauten van het spirituele anarchisme,
ze zijn present.

In de urbane grootzee
van dwangvisie, holpraten en kopieergedrag
wenkt een beschuttende vrijhaven
van het tomeloze denken,
de tartende verbeelding,
het veerkrachtige woord
en de bevrijdende lach.

Een vrijplaats.
Een uitvalspoort.

© Herman J. Claeys

zij moslima

als een echte jonkvrouw
getooid met ruisend kleed
beent ze door de straten
van haar veel te grote buurt
op haar rug het puntig blauw
van een lang vergeten erwt

plant ze haar modieuze hak
elegant achter iedere tak
die haar omgewaaid de weg verspert
en slechts vergetelheid vindt
waar zij de toekomst
en nog veel meer

zal zij nooit werken
aan een open loket
ze staat fier en koket
haar hoofddoek uit te dragen
zonder thuis de slagen
dan wel beslagen haar geloof

© Frans V.

Wijnegem + gedicht

Wijnegem, here I come, ben er zo dadelijk mee weg, na een druk dagje op het werk niets zo leuk als een ontspannen avondje ergens in een Gastvrije omgeving. Misschien volgen er later nog wat foto's, ik weet het nog niet. Deze afbeelding hieronder wil ik in ieder geval toch reeds onderschrijven, en niet alleen omdat er een vlinder in verpakt zit, en al zeker niet om rupsen te promoten (die fase mag iedereen voor mijn part overslaan). Ik ben trouwens ook tegen zinvol geweld.



zo ongeveer

in deze rechterhand
met haar littekenwaas
getuige van wat leven
houd ik het heelal gekneld
tussen gisteren en morgen
verborgen achter toen en later
en de heerser over het lijden

in het hier bevoel ik
het eindeloze nu
dat getijdeloos gemurmel
van water in een beek
die hopeloos blijft zoeken
tussen bron en zee

nu adem ik niet
dat doet dit lijf vanzelf
onder het gestage bonzen
van mijn gewillig hart

ik adem niet om
nader te kunnen kijken
eindelijk eens te zien
hoeveel ik los kan laten
niet toen noch later
maar hier
zomaar nu

© Frans V.

Moeder + agenda + gedicht

Eerst even een heel belangrijke mededeling: vanaf morgen mag moeder Vlinderman terug naar huis!

Gedaan met ziekenhuistoestanden!

Ondertussen is het alweer de tienen gepasseerd, seffens nog wat nagenieten van de extra's bij Spiderman II, en dan bedje in. Morgen is het immers weer 't Gastvrij Podium en dan hebben we opnieuw een lange dag voor de kiezen. Donderdag ben ik dan weer in Cartoon's, voor een Antistressdoos, vanaf een uur of tien 's avonds. Vrijdagavond nog naar Berlaar om wat dingen te tekenen, zaterdag in de namiddag naar een tuinfeest van een afdeling van mijn werk (Consciencestraat) en 's avonds naar Hoevenen voor een streepje poëzie met de Muzeval, om dan zondag wat onderuit te zakken bij schone moeder Lenie om de verkiezingsuitslagen op de voet te volgen. Ik vrees voor de kleuren die dag, maar ja, wat moet komen zal moeten komen.

een uitgemaakte zaak

ik hoor je nog narrig
dat ik je niet begrijp
mijn koeterwaals geen taal
in jouw verfijnde wereld
waar niet met bakstenen gegooid
op onbegrepen hoofden

ik hoor je pen nog krassen
met de felle githeid zoals
alleen gevallen kraaien kunnen
bij het pikken van een lijntje

om dan in de stilte
van de wereld ontkleed
mijn liefde uit te drukken
als een uitgeteerde sigaret
de nieuwe verpakking
in je vergeelde linkerhand

geen witte rook meer
boven onze kathedraal

© Frans V.

Gedicht

Slechts een gedicht vandaag, Nip en ik gaan naar Spiderman 2 kijken, dankzij Humo ;)

la vie

de dagen dralen zich
niet bewust van mij
hun ellenlang bestaan
door niemand nog verstaan

uit de wens te leven
kwam ooit een mens
die moest sterven om te eren
wat die dag werd aangetoond
geen seconde mag ooit gehoond

ik ziet hier en ik tel
voor elke tel een vonk
die langzaam uit moet doven
omdat niemand nog wil
koken in de keuken
wegens onvoldoende ingrediënten

ik warm een maaltijd om
een nieuwe bladzij om
te draaien, weg naar morgen

© Frans V.

Het hart voor 't Gastvrij Podium in Wijnegem op de juiste plaats en nog maar enkele dagen te gaan, moet en zal ik ook hier opnieuw u de info niet onthouden:

Ziekenhuizen + gedicht

Dit weekend leek het wel op de Tour de France, zij het dan een toer van de ziekenhuizen van Vlaanderen. Ik zei het al bij Nip, binnenkort geef ik een Michelin uit voor de Vlaamse ziekenhuizen, compleet met sterren (en kruisen, vermits couverts niet zo goed aanleunen bij het onderwerp).

Nip & Frans V. (foto © Frans V.)

Een doorsnee lezer van dit soort blogs zal al lang doorhebben dat ondergetekende even niet meer weet van welke letters woorden maken, en dat zal nog even zo blijven duren. Gelukkig is dit een blog, mijn blog zelfs, en kan ik er op pleuren wat ik maar wil. De toeschouwer/bezoeker/lezer - u dus - maakt ervan wat hij of zij wil. Voor mij is het een aangenaam stukje uitlaatklep. Wat meer kan een vlinderman zich nog wensen, nu hij reeds alles heeft?

over bogen

sommige bogen kunnen
andere dan weer niet
altijd gespannen staan
klaar om wild te schieten
mocht de gelegenheid daar

de meeste bogen hangen stil
als geschoten trofeehoofden
aan het haakje in de schuur
waar ze schrijven over het stof
dat hun pezen allengs bedekt

mensen munten soms uit
in hun gebrek aan weten
dat ook bogen moeten bogen
op af en toe eens mis
of zelfs gewoon niet deugen

© Frans V.

Zaterdagnieuws + gedicht

Weinig nieuws vandaag, behalve dat moeder maandag of dinsdag naar huis mag en broer van vandaag tot en met woensdag ook, waarna hij op donderdag nieuw vel krijgt getransplanteerd. Van wie speelt geen rol, zolang het maar blijft hangen.

Er is ook nog een vriend en zijn vrouw die nog voor de kerk gaan trouwen en dan daarna graag een kindje uit Zuid-Afrika willen adopteren, een jeugdvriendin van Nip die na een ernstig ongeluk toch nog redelijkerwijs goed terecht zal komen en God wie weet hoeveel andere mensen nog, elk met hun eigen wedervaren.

inzichtelijk erop

het leek niet verstandig
te spreken over de symptomen
in volle termen over melanomen
dus sprak hij heel omstandig
over koetjes en andere klonen

op het uitzaaien na dan
viel er ook niets te vertellen
voor geen reden iemand te bellen
bleef er gewoon hij met zijn elan
tot ook hij begon uit te spellen

zoveel aan dit te geven
om het zaakje rond te krijgen
zoveel om niet meer te zwijgen
net genoeg om door te leven

de steen nog niet op zijn lief
zijn wijf nog lang geen weef
en samen erdoorheen
ze had het goed gezien

© Frans V.

Jurgen + gedicht

Het einde van een hectische week nadert ook vandaag weer zijn einde. Kort even een planning van vandaag. 7u30 opgestaan, 8u10 de deur uit, 8u33 op het werk, tot 12u43. Dan naar huis vertrokken, waar mijn Nipje een beetje getroost diende, want niet helemaal gezond van lijf en leden (we hebben allebei een verkoudheid lopen) kon ze met de beste wil van de wereld haar examen niet afleggen... Een oplossing werd gelukkig ook al door haar prof zelf voorgesteld, dus dat loopt wel los.

Rond 14u terug de deur uit met z'n tweetjes, om rond 14u29 de bus te nemen naar Duffel, bezoekje aan moeder in het ziekenhuis. Maar eerst langs bij haar thuis om wat extra kleren en de post op te halen. Aankomst in het ziekenhuis omstreeks 15u45. En dan wat gezellig met het andere bezoek moeder euh, bezoeken dus.

Zo ergens rond 16u45 kreeg moeder telefoon. Het was broer Jurgen, die op dat moment geacht werd te staan werken aan de aluminiumovens. Niet dus, broer belde van een viertal verdiepingen lager in hetzelfde ziekenhuis. Er was ietske ontploft en hij had een lekker gloeiend deel van de rondvliegende aluminiumbrij tegen en in zijn rug gekregen. Exit Jurgen naar het ziekenhuis, waar hij op transport gezet werd naar het Stuyvenbergziekenhuis, omdat ze daar zo goed zijn in brandwonden...

Nou vraag ik je. Wat zal het volgende worden? Nip ergens per ongeluk in de glascontainer gedraaid? Een tientonner die de fundering van onze woning per ongeluk onderuit haalt? Wat? Het begint zo stilaan te volstaan voor deze tak van de familie.

Affin, de rest van de dag opnieuw hectisch, ik ben Jurgen zijn wagen nog gaan halen op het werk, dan net op tijd voor de huisbezichtigers, vervolgens terug naar huis met Nip, en nu zit ik hier te r(el)azen. Tijd dan maar voor wat poesie.

weekdiender

door de week het werk
gedoe aan een bureau
precies op tijd en dan nog
afgeborsteld, een heer van stand

vijf op zeven, tot vijf
telt hij op, weegt hij af
of het nog volstaat
deze zinloze diendaad
ja mijnheer, nee mijnheer,
zonder pardon geen goedendag

het weekend, iedere week
aan het eind van zijn Latijn
wacht gelukkig het drijfzand
van niet moeten maar mogen
wil hij en kan hij zo vrij
als een varken de modder in
op zoek naar vijfdaagse truffels

zonder hemd of das
het maatpak op de stoel
en enkel hij met zichzelf
het losgelaten vrije beest
dat hij altijd al is geweest

© Frans V.

Moeder + gedicht

Vandaag opnieuw gaan werken. Moeder ligt goed in het ziekenhuis: verzorging, eten, bezoek, rust, zo komen we de eerste dagen van het (over)leven wel door. Hier in huis blokt Nip de stenen uit de muur, morgen is het haar eerste examen. Kant dubbelge(p)looid, ik ben benieuwd naar haar wedervaren morgen. Verder kreeg ik nog een mooi aanbod van een vriendin om haar wagen te lenen om moeder te gaan bezoeken. Ik wou er wel op in gaan, maar bij nader inzien toch maar niet. Stel je voor dat ik zelf ook betrokken zou raken in een ongeluk. Nee, dan maar de waardering voor het gebaar.

Nah, morgen nog een halve dag werken, dan opnieuw naar moeder toe en 's avonds nog wat kandidaatkopers voor moeders huis laten ontvangen door mijnheer de makelaar en het is weer weekend. Het zal nodig zijn om hier wat bij te werken.

Vóór het hele circus naar aanleiding van moeders aanrijding losbarstte, had ik een aantal gedichten opzijgezet voor op deze blog. Ik plaats er alvast een eerste hieronder.

astma

zijn longzwakte jaagt hem op
doet hem het leven zien
zoals niet eerder beschreven als
een lied dat langzaam leiden zal
naar verdrinken in de lucht

elke zucht misschien de laatste
wat liefde, een beetje vriendschap
blijft de voorraadkast ongevuld
net als alle dromen onvervuld
op zijn hielen tikken

steeds verder weg van
zijn amechtig begin
dichterbij de dood
met iedere ademteug
een stukje levenstocht
zomaar weggeblazen

hij zwijgt de hele dag
zuinigheid het enig goed
behoeft geen hoge woorden

© Frans V.

Moeder + gedicht

Woensdagavond. Het is bijna 47 uren geleden dat ik telefoon kreeg dat moeder een ongeluk had. Ondertussen zijn er nog maar 47 uren verstreken, maar wat gisteren betreft, kan ik al melden dat het een dag was, die eeuwen leek te duren en ondertussen ook al eeuwen geleden lijkt. Vandaag was moeder al wat 'actiever'. Op de pijn na kan ze toch al af en toe een grapje aan. En ik, ik ben en blijf gewoon blij dat moeder er nog is. Dat er geen blijvende letsels zullen zijn. En ik ben ook verbaasd over het feit dat zo een vreemde pipo ineens je leven kan binnengereden komen en vervolgens ook weer uit.

om het snelst

hij is een racende gek
zijn tien per uur mist
minstens één nul die
iedereen voor lul zet
als die hem bijbeent
verandert hij zichzelf
in een razende joker

en dan scheurt zijn bulderlach
door de vettige bochten en
wordt het stof opgezweept
in geteisterde binnenoren
die opeens moeten aanhoren
wat ze al vergeten waren
een beetje te leven
zo ergens tussendoor

maar niet hij dus
die raast en iedereen
van de sokken blaast
met een brede grijns
voor al wat ruikt naar
bedompt en treurnis en verdriet
daar doet hij niet aan mee

behalve soms eens
als het te moeilijk wordt
zo heel af en toe
en hij wil huilen
dan staat hij zelf
al eens in de file

© Frans Vlinderman

Moeder betrokken in ongeval

Gisteren was moeder dus jarig. Samen met haar al jaren trouwe vriendinnen werd één en ander uitgebreid gevierd met een BBQ bij broer en schoonzus thuis, samen met de (klein)kindjes ook. Gezellig was absoluut het juiste woord. Zo rond 22u30 vertrok moeder, 65 geworden maar nog zo kwiek als een jong veulen, met achternicht en vriendin om de laatste thuis af te zetten in Turnhout. Nip, schone moeder en ikzelf zouden door broerlief thuis afgezet worden. Zo gezegd, zo gedaan, en rond den elven waren ook Nip en ik terug in ons appartementjen in Borgerhout. Nog snel even mail checken, dacht ik zo, en wat foto's opladen van het feestje.

En dan: telefoon. Het was Jurgen (broer dus voor de nieuwelingen onder ons). Hij had gebeld met moeder, die zelf aan het bellen was gegaan met de gsm van haar vriendin. Ze waren betrokken geraakt in een ongeluk...

Ik zal iedereen besparen wat er dan allemaal door je heen gaat. Aangezien Jurgen al onderweg was naar het ongeval, konden Nip en ik weinig anders doen dan afwachten. Wachten op goed nieuws, of slecht nieuws. Stress. Eindelijk belde hij. Moeder, achternicht en vriendin waren aangereden door een andere wagen, waardoor moeder aan het slippen gegaan is en na een reeks schuivers en buitelingen tot stilstand gekomen in een beek naast de autosnelweg. Aanrijder van dienst was gewoon verder gereden... Jurgen is Nip en mij nog komen halen, in het holst van de nacht, om naar het ziekenhuis te rijden, afdeling spoedgevallen. De balans daar viel, zeker na de eerste vaststellingen, al bij al nog mee: iedereen kon het nog navertellen, al was dat wel met de nodige grimassen (of hoe vertaal je anders gebroken heup, gebroken borstbeen, gebroken sleutelbeen, gebroken middenhandsbeentjes, snij- en schaafwonden, bloedneuzen en wat nog allemaal meer dat nu niet zichtbaar is, netjes te verdelen over drie oudere vrouwen?)

Rond 4u in de ochtend waren we terug thuis. 5 uur later stond ik terug in Duffel. Bij moeder thuis, in een stil en leeg huis. Sindsdien ben ik er ook niet helemaal meer bij met mijn hoofd. Bijna moeder kwijt. Gelukkig is het niet zo, maar als je leest wat ik de avond voordien nog ter ere van haar verjaardag voordroeg, dan komt dat nogal vreemd over.

Moeder, ben blij dat je er nog bij bent, en ook M. & A., en die breuken, die genezen wel mettertijd. Dat autootje van jou, waar je nog maar amper twee weken mee rondreed en er nu uitziet alsof het door een gehaktmolen is gedraaid, daar trekken we ons niet veel van aan. Er komt wel een andere. Aanrijder, aan jou heb ik maar weinig te vertellen. Gelukkig dat er mensen gestopt zijn, wie weet hoe was het anders afgelopen. Ik mag er niet aan denken. Jij waarschijnlijk ook niet.

moeder, verjaar maar

een klein boekje dit
verfomfaaid stukje papier
vergeleken met jouw levensverhaal
stelt het maar weinig voor
stel ik me dan zo voor

geen nieuw getal ervoor vandaag
maar ziets als half
halverwege ook
volgend jaar, vorig jaar
niet speciaal, en toch
is niet elk jaar erbij
gewoon subliem jezelf opnieuw
met nog een stukje meer?

moeder, na het krijten
ook het slijten met de jaren
komt nu echt de tijd
van het kwijten van al
wat zoveel jaren bijeen
bijeen hebben gebracht
in één moeder
grootmoeder

het is tijd
om verder te kijken
nog meer vooruit
dan je ooit had vermoed

© Frans V.

Of hoe snel het kan verkeren, van gelukkige verjaardag tot genees maar snel. Ik blijf me in ieder geval optrekken aan het feit dat moeder er nog steeds mag zijn. Om verder vooruit te kijken.