Goed en kwaad + gedicht

Er valt niet veel te melden. Sommige mensen in mijn leven zijn vriendelijk en lief, een enkele andere is dat niet. Een beetje zoals dat in ieders leven zijn gangetje gaat, quoi. In mijn krant vandaag vooral weer veel gezever over een nieuwe krant-vorm en zo (als er geen echt nieuws te rapen valt, dan maak je het zelf, hou wel van dat concept), naast een hoop oude koeien in nog steeds dezelfde grachten. En op het werk, mocht daar een stressbarometer hangen, dat ding was al lang tilt geslagen. Nihil nove sub sole...

slaaf van het geregeld leven

hij loopt over de verschoten loper
van alweer een lang verrekte dag
door dezelfde rechthoeken vormen
van alweer dezelfde talloze deuren
die hij telkens behoedzaam sluit om
de gewoonten niet te laten ontsnappen

tijdens de schijnpauze op de noen
propt hij het eten in zijn wangen
telkens de telefoon hem stoort
staat hij quasi voedselloos
de mensen zonder middagkennis
correct en adequaat te woord

tussen de gekende onbekenden
rept hij zich 's avonds huiswaarts
eten, babbelen, beeldjes kijken
want de nacht wenkt alweer zo snel
dat de rest zal moeten wachten
tot de vrijheid van een weekend
hem vangt met zijn gevuld programma

Frans Vlinderman

Zaterdagnieuws + gedicht

Weinig nieuws vandaag, behalve dat moeder maandag of dinsdag naar huis mag en broer van vandaag tot en met woensdag ook, waarna hij op donderdag nieuw vel krijgt getransplanteerd. Van wie speelt geen rol, zolang het maar blijft hangen.

Er is ook nog een vriend en zijn vrouw die nog voor de kerk gaan trouwen en dan daarna graag een kindje uit Zuid-Afrika willen adopteren, een jeugdvriendin van Nip die na een ernstig ongeluk toch nog redelijkerwijs goed terecht zal komen en God wie weet hoeveel andere mensen nog, elk met hun eigen wedervaren.

inzichtelijk erop

het leek niet verstandig
te spreken over de symptomen
in volle termen over melanomen
dus sprak hij heel omstandig
over koetjes en andere klonen

op het uitzaaien na dan
viel er ook niets te vertellen
voor geen reden iemand te bellen
bleef er gewoon hij met zijn elan
tot ook hij begon uit te spellen

zoveel aan dit te geven
om het zaakje rond te krijgen
zoveel om niet meer te zwijgen
net genoeg om door te leven

de steen nog niet op zijn lief
zijn wijf nog lang geen weef
en samen erdoorheen
ze had het goed gezien

© Frans V.