Schilderen + filmforum: Snatch

Straks is het zover: Vlinderman gaat appeltjes schilderen. Na bijna twee maanden flessen tekenen en schilderen, ging het wel eens tijd worden om over te schakelen naar iets anders. Ben eens benieuwd of ze op appels zullen lijken, of dat er missschien ineens peren of andere fruitsels uit mijn penseel zullen vloeien... Zou niet slecht zijn om de zenuwen van mijn leraar Hans een beetje op de proef te stellen ;)

Voor de mensen die het nog niet wisten: morgen is er in Wijnegem opnieuw een activiteit van ons Filmforum. We vertonen 'Snatch', een hilarische film met een schitterende Brad Pitt in één van zijn meest uitzinnige rollen. We beginnen om 20u00 en het kost maar € 3,00 (ben je ouder dan 65, dan krijg je rimpelkorting en is het maar € 2,00). Voor het geld moet je het dus niet laten (al eens naar UGC of Kinepolis geweest, lately?)

Affiche: merci Kjell!

En dan is Bibi nu ribbedebie, zie!

optredens & chocolandra

Te lang ben ik al aan het nadenken hoe ik over Leonard Cohen kan berichten, hoe een taaie rakker van 73 voorbij het nog klaarspeelt niet één, niet twee, niet drie, zelfs niet vier, maar wel zés toegiften te doen! Een hele avond Vlinderman doen vergeten dat hij toch minstens om de zoveel tijd een stompje nicotine naar binnen moet werken, het is niet iedereen gegeven. En hem daarbij ook nog eens zoveel uren bijna standbeeldig vast te houden op één en dezelfde stoel, daarvoor moet je van huize komen. Zoals Leonard dus. Zo ik vroeger naar de man opkeek bij het beluisteren van zijn songs, zo lig ik nu zijn teennagels te aanbidden. Ik ben geen verafgoder, maar ik maak ook graag eens een uitzondering. Die bevestigen later dan wel de regel. Whatever die regel dan ook moge beweren ;)

Uit de kranten valt niet veel te berichten - zag ook niets staan over Circa 2008, lang sterve de persmedewerker die meer zag in een zoveelste stom accident op de autostrade rond Metz - maar Vlinderman zit met een chocoladen compliment op zijn schoot weer rustig te genieten van de avond. Ik hoop dat jullie dat ook doen en hierbij voeg ik graag mijn bijdrage van gisteren bij Pom. Smakelijk!

chocolandra

Alexandra, waarom toch
deze naam in gedachten
aan chocolade
brokken of pasta
wit, bruin, bijna zwart
over zoet tot bitterzoet
vloeibaar of nog korrel

Alexandra

ik proef je op mijn tong
met het puntje onzedig
streel ik allerlei randjes
voel je tot vloeibaar
aaibaar ook, in gedachten
waar geuren zich mengen
in het debat om jouw naam
chocolade, Alexandra
en niets meer

het zal wel onmogelijk
ergens een chocoladen dame
broedende ogen donkerbruin
en zwijgzaam smeltzaam
zonder tegenspreken genot
in openbare verpakking
voor een centje pijn
bedrogen zijn

Alexandra
die lust ik wel

Frans V.

Circa 2008 & Leonard Cohen

Circa 2008 (zie ook eerdere post op mijn blog voor verder doorklikken) draait op volle toeren hier in Antwerpen. Later op de dag treedt ook uw Vlinderman nog eens aan. Nu bereid ik me voor en zoek ik alvast wat teksten bij elkaar. Kwestie van niet met lege handen het podium van Le Poète te betreden. Maar hoe ik doorgaans ook aftel naar dergelijke momenten, vandaag verbleekt het in het niets bij wat me deze avond te wachten staat. Niemand minder dan Leonard Cohen op de bühne, met Vlinderman als enthousiaste toehoorder. De zingende poeet live mogen aanschouwen, daar kijk ik al enkele maanden naar uit, vooral nadat ik zijn eerdere Belgische doortocht in Brugge ergens dit jaar heb moeten missen. Ik zal me onderdompelen in songs als 'Every body knows', 'Suzanne', 'Democracy' en vele andere. Ik zal genieten, me verzoenen met het boedhisme van de zanger, luisteren naar hoe gedichten op muziek kunnen bekoren en beklijven. Vorst Nationaal, here I come!

Eerst ga ik dus echter afstappen in Antwerpen. 't Koningspleintje als Vlindermanstekje voor een wijle. Het gezellige Le Poète als dankbare smeltkroes van mensen die het allemaal nog altijd goed menen met elkaar, ongeacht hun kleur, overtuiging, verleden, toekomst, gewoon gezellig samen zo die gaat. Genieten alweer. En een gedicht of wat plegen. Want vergis u niet, Vlinderman schrijft niet zomaar wat voor zichzelf, hij wil ook délen. Wat heeft een leven immers voor zin, als alles tussen de eigen oren blijft zitten en enkel de tijd zichzelf enig belang mag toemeten? Van invloed uitoefenen wil ik niet spreken, daar ben ik niet de man voor, maar aanraken, dat wil ik wel. Een onderwerp, een dag, een mens, een tel. Zomaar.

gedicht: volgbaar volkje

we hebben vandaag iemand helpen verhuizen en verder houden we het op een prettige zaterdag gewenst aan de (al dan niet toevallige en/of kwaadwillige) bezoeker van deze blog. Sedert ondertussen al een hele poos is er nog eens een gedicht ontstaan, dat ik hieronder zomaar met u deel. Uiteraard betreft het een persoonlijk aanvoelen van iets, dat nooit op de hele massa van toepassing is, maar het blijft mijn visie erop. Zij die mij persoonlijk kennen, weten wat ik hiermee bedoel, zij die dat niet doen, kunnen dat vermoeden. Bij poëzie blijft er echter altijd ruimte voor interpretatie en dat gun ik u als lezer dan ook van harte.

volgbaar volkje

onderweg naar ergens
de massa volgt de meute
volgt de massa naar verder
waar er aan te komen dient
om toch iets in dit leven

de vele gevallenen onderweg
ze worden gekoesterd
elk jaar de eerste van november
met een bos of wat bloem
op hun blinkende zerk van steen
te lood om hen nog te laten
gaan laat staan staan

het zijn dromers die peinzen
in hun handen alles te hebben
wat ze nodig in dit leven
maar niet erger dan zij die veinzen
zomaar het antwoord te kennen
op de vragen met waarom
als dodelijk eerste woord

Frans V.

Circa 2008

Nog even de affiche Circa 2008 meegeven :-)

(Bron: KLIK)

Winterjasje & Circa 2008

Vlinderman is klaar voor de winter. Samen met Nip deze middag de stad ingedoken om voor haar iets te gaan halen. Dat leverde uiteindelijk een nieuwe winterjas voor Bibi op. Van de vorige was na een goede vier jaren toch het vet wel af, de scheuren onder de armen waren al enkele malen opnieuw genaaid en eigenlijk zag ik er in die jas zo nogal een beetje als een opgeblazen ballon uit. We zijn nu voor iets totaal anders gegaan en dat ziet er al gelijk een pakske (frakske?) beter uit. Benieuwd naar de eerste maal samen uit ;)

Verder gaat het hier te casa Vlinderman en -vrouw binnenkort opnieuw geweldig geuren, want we zijn dan maar gelijk doorgestoken naar BazarBizar, dé winkel in het Antwerpse voor al uw aanschaf van wierook. Sedert enige tijd wil Vlinderman alleen nog maar daar zijn gerief gaan halen. En of je nu kanker krijgt of niet van wierook, het zal me een rotzorg wezen. Tegenwoordig krijg je al kanker van de straat over te steken of door het feit dat je geboren werd. Als we ons daar het hoofd over moeten gaan breken, dan kunnen we gelijk de tent sluiten en in een hoekje gaan zitten grienen. Niets voor den dezen.

Dit weekend wil ik iedereen uitnodigen op Circa 2008, een intercultureel en multidisciplinair stadsfestival op en rond het De Coninckplein in Antwerpen Noord. Na het succes van vorig jaar (Circa 2007, of wat had je gedacht) zijn we nu toe aan de tweede editie. De format is lichtjes gewijzigd, maar het zal er niet minder boeiend om zijn, integendeel. Multiculturaliteit, voor sommigen is het geen dode letter. Ook Pipelines vzw/De Muzeval werkt hieraan mee, en daarmee ook uw Blogger. Meer info over het poëzieprogramma op zondag vind je HIERO. En wie ons nog eens wil horen, zien of spreken, is welkom in Le Poète op zondagnamiddag - al is de rest van de programmering ook niet te versmaden.

Soit, even geupdated, Vlinderman gaat wat mailen of zo. Tot later dus.

Gedichtenreeks: theatraal - verwachting

Nip heeft voorlopig haar blogactiviteiten opgeschort. Het waarom kan je hier bij haar lezen. Mijn liefste heeft daar immers ernstige redenen voor, onder andere op gebied van reacties. En zo zie je maar dat het niet zo evident is om te blijven bloggen op het internet. Er is zoveel om over te berichten, maar je kan niet over alles zomaar wat schrijven. Dat is volgens de ene inderdaad zo, maar volgens een andere mag je gewoon doen wat je wil op je eigen blog. Volgens mijn bescheiden mening moet je gewoon rekening houden met het feit dat je boodschap meer oren en ogen bereiken dan wanneer je iets met de medehanger aan de toog deelt - al bereiken dergelijke boodschappen doorgaans ook meer oren dan je voor mogelijk houdt... Soit, lief Nipke, ik hoop dat je snel online terug keert, niet in het minst voor je vele familiefans, die je nu opzadelt met enkel nog deze Vlinder-man van jou.

Ik rond mijn stukje vandaag hier af met de laatste uit de psyche-gedichtenreeks. Iets minder sober dan de vorige, maar het mocht dan ook iets theatraler zijn.

theatraal - verwachting

de hemel zal op hun hoofd vallen
terwijl hoorns bloeddorstig schallen
van Odin, Thor en al de zijnen
gelijken in het vreugdeloos wachten
op Godot, de man die niet komen zal

hij wil wel op de eerste rij zitten
als de blauwe bonen worden uitgedeeld
metalen maaltijd voor de zondaars
in het niet beoefenen van hun leven
zal hij zijn borst daarvoor ontbloten

en als de aarde dan tenonder is gegaan
in monumentale stofwolken tot helemaal niets
herinneringen door elkaar beginnen lopen
tot ook daar de chaos zijn slag zal slaan

dan komt zijn moment
om eindelijk op te staan
en tot zelfs de doven te roepen
dat hij de grootste is geweest
genadeloze breker van alle werelden

Frans V.

En voor ik het vergeet aan de net bevallen collega van het werk: proficiat!!!

Gedichtenreeks: slapeloos - vervaging

Midweeks, nog een dagje werken, de krant uitvlooien op iets wat eruit steekt (in 90% onvindbaar), aftellen naar een weekend, dat weer veel te snel voorbij zal, en ondertussen samen met de vrouw (hoe gek dat toch klinkt, ik noem haar nog steeds lief) naar de winkel voor de innerlijke mens. Ziedaar de korte résumé van mijn dageinde vandaag en waar we zoal mee bezig waren. Ondertussen doet de Kat Miss Jackie T. behoorlijk gek, alsof ze wat last heeft van een soortement catfallblues, is het vandaag weer vuilnisbuitenzettenavond en kunnen Nip en ik eens rustig genieten van niets-doen. Wie meer wil weten over dat niets-doen, zal zich moeten veranderen in een vlieg en MJT te vlug af moeten zijn ;)

Hieronder als afsluitende dagb(r)ijdrage nog de voorlaatste uit de gedichtenreeks rond de psyche. Een klein streepje poëzie, over waken waar slapen zou moeten...

slapeloos - vervaging

het is lang geleden
dat de nacht nog
uren met hem sprak
doorheen zijn dromen

hij hunkert naar toen
in zweverige beelden
de toekomst werd getoond
sprookjes tot leven gebracht

een man is hopeloos op zoek
naar rust tussen de dagen
het moment om het malen
aan echte molens te laten

Frans V.

Gedichtenreeks: zonder grenzen - verlaten

De gedichtenreeks zit er alweer bijna op, vandaag een bijdrage in de sector verlatings- en/of bindingsangst. Of hoe het een moeilijk samenleven kan zijn met iemand die uit liefde de ander wegduwt om aan te halen. Verder geen nieuws te melden vandaag, behalve dan dat er nogal wat mensen nogal wat centen meer dan waarschijnlijk kwijt zijn aan de hele bankcrisis en dat ik het erg voor hen vind maar niet begrijp hoe sommigen (al) zoveel konden gespaard hebben...

zonder grenzen - verlaten

ze zitten rond de tafel
praten over morgen
of ze nog samen
zullen dingen
naar lachen
maaltijden delen

een glas verbrijzelt
in duizenden brokken
wel duizend dromen
die zij voor hen
zorgvuldig heeft
gekoesterd

je zult me verlaten

hij spreekt somber
tegen zichzelf
en ziet de pijn niet
in haar ogen die overlopen
van liefde zonder grenzen

Frans V.

Gedichtenreeks: catatonisch - afwezigheid

Terwijl een hoogbejaarde zieligaard zich verder bezighoudt met het geloven van zijn eigen leugens en het via internet verspreiden ervan, heeft Bibi (misschien eindelijk) begrepen dat er met sommige geschifte mensen niet te raisoneren valt: of je daar nu redelijk tegen bent (eerste fase), hem negeert (tweede fase) of hem iets steviger diets maakt wat je van hem denkt en hoe je omgaat met bedreigingen allerhande (laatste fase), het loopt van hem af gelijk olie van een lepel. Je kan dan niet anders doen dan vaststellen dat het toch spijtig is dat zulke mensen zoveel vrijheid kennen. En dan moet je medelijden hebben. Heel veel medelijden, maar je mag niet mede-lijden. Dat doen dergelijke mensen al genoeg en het is voor niets goed. Bij deze begraaf ik Rosseel. Nog niet letterlijk (en mijn handen zullen nooit geen enkele spadesteek in zijn graf kennen), maar wat nog niet is, kan altijd nog komen. Dat is nu net zo typisch aan mensen: ze gaan allemaal dood, of ze nu gezond in 't koppeke zijn of niet. Dus, Rosseel, wauwel maar een eind verder, ik stuur je niets dan medelijden. Het is niet gemakkelijk wanneer een maatschappij je sneller afschrijft dan je zelf rechtvaardig vindt, maar c'est la vie. In jouw geval rechtvaardig, als ik jou zo bezig zie. Op je eigen blog reacties vervalsen en doen alsof het van iemand anders komt. Mensen het recht op een wederwoord weigeren. Persoonlijke gegevens te grabbel gooien. Hm, ik verbeter me: het is niet medelijden, het is minachting.

Over tot de orde van de dag. Dat is een volgende schakel in mijn gedichtenreeks, waarin de psychie mijn muze van dienst is geweest.

catatonisch - afwezigheid

het ijs deert hem niet
blauw blauw laat het
hem zo koud als het sterven
van een onbeduidende vlo

spreekt hij nimmer van
dag tot dag overdag mag
de wereld zelfs vergaan
want hij weet niet
wie wat te vertellen

en hij vraagt zich af
in de erkers aan zijn geest
wat en of het ooit is geweest
zoals hem nooit werd beloofd

gelooft hij niets
niemand ook
die beter weet
want hij is
ongewoon

Frans V.

Gedichtenreeks: suïcidaal - levensspiraal

Terwijl op een ander niveau de leugens lustig in het rond worden gestrooid door mijn niet aflatende belager en zijn door hemzelf in het leven geroepen anonieme (wat had u gedacht) medestanders, vermoed ik te alhier een lichte stijging van het aantal binnenspringers. Mooi zo, meer mensen die kennis kunnen maken het klootjesvolk.

Verder wens ik iedereen hier een nog bijzonder aangename zondag toe, niettegenstaande sommigen hun luttele tanden wel zullen laten knarsen bij de vaststelling dat hun bedreigingen geen enkel nut blijken te hebben. Integendeel, in de aan hen gerichte mail zullen ze lezen waar het op slaat, mocht er ooit een gevolg worden gegeven aan een bezoek dat niet gevraagd noch gewenst is. Gewaarschuwde mensen en zo. Het zal ze leren mij en Nip te blijven beledigen én dan nog schaamteloos het één en ander te eisen. En och, ik weet wel dat ik me nu absoluut verlaag tot een niveau dat niet het mijne is, maar het is wel eens leuk om de vormelijkheden te verlaten, de simpele mens in mij te bevrijden van alle complicaties zoals andere wang toe keren en zo. Als iemand de simpele mens in mij een oplawaai verkoopt, kan die iemand geheid een lap terug krijgen. Zonder nadenken en frontaal.

suïcidaal - levensspiraal

telkens hij springt
van het hoogste gebouw
voelt hij het tintelen
snel bloed door aderen

bij ieder schot door zijn hoofd
als gloeiend lood doet gillen
herinneringen versmelten tot
één brij van vergetelheid

en soms, als pillen en drank
in een heftige omhelzing hem nemen
meevoeren naar zwarte poelen waarin
gezwommen noch gedreven wordt

voelt hij zich eindelijk
tot dat echte leven komen
virale en anale en orale
bevrediging van zijn driften
verlangt hij soms toch
naar alweer een morgen

Frans V.

Gedichtenreeks: verschroeide aarde - onvruchtbaar

Er zijn mensen die menen dat ze het alleenrecht hebben op het ventileren van hun mening op het internet. Die menen dat zij en zij alleen de waarheid in pacht hebben, de wijsheid op zak, de kennis om dat te etaleren. Dat zijn van die mensen die het niet kunnen verdragen dat exemplaren van het klootjesvolk, waarvan Vlinderman afstamt, ook een mening durven en kunnen hebben en die tegenwoordig ook toegang hebben tot het WWW-platform. In mijn verbeelding zie ik dergelijke lieden geniepig het web afspeuren naar al die vrije meningsuitingen om vervolgens kromgebogen van nijd en afgunst hun klavier te mishandelen in een poging het klootjesvolk terug naar af te sturen. Met ronkende titels onderschreven stukken klieven dan doorheen het luchtledige van hun bestaan, meestal vergezeld van het zelfgenoegzaam gesmak met hun tandeloze lippen, die ze in hun ijver maar blijven likken en openen en dichten.

Tegen de achtergrond staat dan een barok muziekje op, heel opzwepend, hen in contact brengend met iedere demon waar ze zich tijdens hun uitgebloeid leven mee verzoend hebben, om hen op te roepen nog eenmaal schroeiend uit te halen naar de gevaarlijke 'andersdenkende', de niet overtuigde.

Maar goed, waar was ik ook alweer gebleven? Juist, de gedichtenreeks die de psyche hier en daar tracht in kaart te brengen. Laat ik het volgende deel maar opdragen aan al die verstuikte zielige betweters die het een ander nooit zullen kunnen gunnen onder dezelfde zon te lopen.

verschroeide aarde - onvruchtbaar

de merken op zijn armen
drukken een waarheid uit
over brandend verlangen
naar een warm contact

ronde kraters peilloos
diep voor zijn gevoel
liggen bezaaid met het puin
van zijn zoeken naar fortuin

maakt hij deel uit
van het heden, hij is
ondanks het verleden
uit goed hout gesneden

Frans V.

Gedichtenreeks: oele - laat maar waaien

De week zit er alweer op. Elke dag kon ik in de krant lezen hoe de financiële crisis stilaan op een wereldwijde pandemie begint te lijken terwijl Bibi doodleuk elke zelfde dag zijn uren ligt te kloppen voor een loon op het einde van de maandelijkse rit, die gewoontegetrouw zal gestort worden op zijn rekening bij, juist ja, 'de bank'. Ik mag dan geen zwartkijker zijn, maar het is toch iets om stilaan de kriebels van te krijgen, staatsgarantie of niet. Want wat doe je als jouw bank uiteindelijk aan het einde van de rit alsnog failliet gaat, gerechtelijk akkoord aanvraagt, de kraan dicht draait en jou van je centen afhoudt? Zal de huisbaas er oren naar hebben als je je huur ineens niet meer kan betalen omdat je geen geld van je rekening kan afhalen? Zal Electrabrol er veel lol aan beleven als je nog wel stookt en verlicht maar je factuur niet kan betalen omdat je centen virtueel verdampt zijn? wil Pidpa nog wel water aanleveren voor een douchke, een tasje koffie, een propere wagen, als ook die rekening maar blijft oplopen?

Veel vragen, weinig antwoorden, want ik heb geen zin om ze onder woorden te brengen. Ik sus me met de gedachte dat het allemaal wel zal koelen zonder al te veel blazen. En ik doe verder met mijn gedichtenreeks. En ik geniet na van een meer dan geslaagde Muzevalavond gisteren, al vond ik het persoonlijk best wel spijtig dat er amper tijd was voor een vrij podium, waardoor ik mensen, mezelf incluis, heb moeten weigeren om hun kans te gaan. C'est la vie, zullen we dan maar zeggen. En volgende maand beter.

oele - laat maar waaien

bovenaan in zijn la
woont een beste vriend
ongezien en heel apart
die woorden spreekt
in zijn eigen taal

waarmee ze 's ochtends
gemaakt converseren en
eindeloos palaveren over
de onzin van het zoeken
naar de zin in het leven
en ver erna

hij geniet
soms niet
meestal
ook niet

Frans V.

Gedichtenreeks: sufgepeinsd - onderzocht

Vlinderman heeft zijn alter ego Verwimp weer even aan de kant geschoven, want het is weer poëzieavond in Den Hopsack. Voor de verandering is het niet duidelijk of en wat ik zelf zal brengen, maar we zien wel. Ik neem wat gedichten mee in mijnen rugzak en verder ga ik vooral goed luisteren naar wat de andere dichters zoal te brengen hebben.

Voor ik vertrek nog een vervolg in de reeks. Vermits ik er geen opmerkingen op krijg, vermoed ik dat jullie daar wel pap van lusten en dus wil ik jullie niet op jullie honger laten zitten ;)

sufgepeinsd - onderzocht

hij kijkt door het raam
wijl zijn rusteloze manen
teder zich zetten naar de hand
van toegewijde witte engelen

zo eet hij ook sinds lang
tot de meeste zorg bewogen
schotels vol verrukkelijkheden
met mes zelfs ongehoord met vork

om elf uur gaat hij rusten
laat de dingen roesten die
hem al te lang hebben geplaagd
te lang nadat het licht uitging

in het verre oosten
zoekt men nog het westen
om het noorden te bepalen
van zijn zuiders temperament

Frans V.

Aankondiging: De Muzeval # 119

De Muzeval morgen staat in het teken van J.M.H. Berckmans, deuren vanaf 19u30, gratis deuren trouwens. Zie ook onder affiche wie er allemaal verwacht wordt!


Worden verwacht op Muzeval-hommage aan JMH Berckmans

Kristof "Kristo" Van Hooymissen

Inleider van dienst (en medeorganisator) van deze hommage-avond is Kristo.
Kristo, artiestennaam van Kristof Van Hooymissen (Boom, 13/01/1983). Kristo is een Vlaams singer-songwriter en beginnend dichter en schreef zijn eerste boek onder het pseudoniem ‘Peter Bracke’. Kristo woont huidig te Antwerpen waar hij kennis maakt met het voormalige Circus Bulderdrang, waarvan enkele medeleden zijn eerste dichtbundel inleiden. Kristo heeft opgetreden in literair-artistiek café 'Den Hopsack' in Antwerpen (het podium van De Muzeval), in het kunstenaarsdorp Ruigoord in 2007 en 2008 te Amsterdam en in café De Kleine Wereld in Antwerpen voor Stichting Zondag!. Via het uitgeversbedrijf The World Wide Association of Writers te Puurs wordt verder werk van hem verspreid.

Léon Lemahieu

Léon Lemahieu is een rasechte globetrotter. Hij schreef onder andere het scenario van Cruel horizon, een fim van G.L. Thys, en won reeds verscheidene verhalenwedstrijden. Léon was jarenlang een trouwen en goede vriend van JMH Berckmans.

Steven Grietens

De dichter die De Post dichterbij de mensen bracht vanop een podium. Hij was naast dichter eerder al als acteur betrokken bij de Vlaams Theater Instituut-producties ‘De Zoete Kaan’ en ‘Monty’. Betrad in het verleden reeds diverse Antwerpse podia, waaronder herhaaldelijk dat van De Muzeval en Stichting Zondag! Eertijds ook lid van Circus Bulderdrang, een in 1994 door onder andere Vitalski opgerichte theatergroep met bijvoorbeeld vier jaar op rij een reeks theatervoorstellingen in De Zwarte Komedie (Antwerpen):"Het Bladgouden Slurfenballet", "Bulderdrang in Space", "De Horrorshow" en "Maiakowski".

Didi de Paris

Didi de Paris (1957) is een begenadigd dichter en auteur van enkele romans en verhalenbundels, ‘Maladie d'amour’, ‘Hors d'œuvre’ en ‘Voyeur’.

Kris Verdonck

Kris Verdonck is beeldend kunstenaar en theatermaker, die al betrokken was bij tientallen producties van het Vlaams Theater Instituut. De fotograaf in Kris is ook nooit veraf (te bewonderen op http://www.bloggen.be/fotografiekrisverdonck/)

De Antistresspoweet

De Antistresspoweet is een multiperformer. Woord, beeld, klank, niets laat hij gelegen om zijn boodschap te brengen. Multimediaal richt hij zijn boodschapperspijlen op de maatschappij, die hij dagelijks moet ondergaan. Een boodschap van liefde, reflectie, opstand, met achter iedere performance weer een andere boodschap. De Antistresspoweet is vaste medewerker aan De Muzeval en organiseert daarnaast ook eigen evenementen, met als bekendste daarvan de Nacht van de Powesie.

Soetkin "Soe Soe" Soethoudt

Dochter van Walter Soethoudt, de uitgever die het aandurfde JMH Berckmans als eerste uit te geven. In 1964 startte Walter een éénpersoonsuitgeverij onder eigen naam, waar heel wat erotische boeken verschenen, sommige van hem zelf. Later wordt dat Soethoudt & C°. Naast literatuur en theater geeft hij essayistische en historische werken uit van vooraanstaande auteurs over Vlaanderen en de Vlaamse Beweging (Soethoudt Essay). In 1984 geeft hij ook zijn eerste jeugdboek uit. Aanvankelijk geeft hij alleen boeken uit van Vlaamse auteurs. Als hij in 1986 uitgeverij Facet nv opricht geeft hij ook buitenlandse auteurs uit maar zijn fonds bevat na enkele jaren enkel nog jeugdliteratuur.

Guido Belcanto

Guido Belcanto's roots liggen in de fifties, het café van z'n ouders in de schaduw van de kerk, waar de jonge Guido Belcanto van tapkast naar juke-box en terug dribbelt. In tegenstelling tot zijn humanioracollegastudenten gaat hij aanvankelijk niet verder studeren, maar begint hij met broer Dirk een country-'n-westernduo. Uiteindelijk volgt hij zijn moeder en wordt ‘Gegradueerde in de Orthopedagogie A1’, opvoeder dus.
De rest is historie. Guido Belcanto is een Vlaamse Zanger die niet meer weg te branden is uit de Vlaamse scène. Tussen 1986 en 1993 laat hij geregeld van zich horen en ook zien op de Vlaamse televisie. Dan wordt het even wat stiller. Vanaf 1998 staat hij er opnieuw, tot op de dag van vandaag zo mogelijk nog energieker dan die kleine vijftig jaar terug.

Vitalski

Vitalski begint verhalen te schrijven vanaf zijn negende levensjaar. Tijdens zijn middelbare schooltijd brengt Vitalski diverse boekjes en gedichten uit bij de klandestiene uitgeverij van Erik Vloeberghs uit Heist. Officieel debuteert Vitalski op zijn veertiende, met enkele gedichten in het tijdschrift Diogenes. Het jaar daarna volgen kortverhalen in De Brakke Hond.
In zijn periode als germanist (1988-1993) aan de Antwerpse universiteit wint Vitalski tweemaal op rij de ‘interuniversitaire literaire wedstrijd’. Hij heeft daarna een theatergroep opgericht, vanaf 1994 “Circus Bulderdrang” genoemd. Deze groep ontpopt zich steeds meer als een absurdistische rockgroep met een krachtige literaire oriëntatie. Na het uiteenvallen van Circus Bulderdrang richt Vitalski verscheidene muziekgroepjes op. Hij speelt als gastacteur diverse stukken bij de Zwarte Komedie en richt inmiddels ook De Ysfabrik op, een radicaal dadaïstisch figurentheater. In 2005 is Vitalski het officiële gezicht van de Boekenbeurs.
Vanaf het jaar 1999 ontplooit Vitalski zich voornamelijk als een vertolker van one man shows. Deze voorstellingen houden het midden tussen comedy en meer vertellende conference. De meest markante van de laatste maanden is ‘Mijn leven met Yves Leterme’.

Gedichtenreeks: rusteloos - verblind

Wat een rustige avond moest worden, draait er toch weer op uit dat Bibi straks toch nog naar een vergadering moet. Een beetje bezig bijtje moet zijn uren goed in de gaten houden, die gaten tellen en vervolgens er een bezigheid in plannen, want al de rest zit reeds volgeboekt. En het is nu dat we bezig moeten zijn, om later tevreden terug te kunnen blikken en te weten dat we onze gekregen tijd niet verprutst hebben met rondlummelen. Bibi verliest er zijn goed humeur niet door, al had ik liever wat met Nip de vrouw rondgehangen in ons steeds knusser wordende appartementennest.

Morgenavond is er ook nog (poëtisch) vertier voorzien, maar daar plak ik sebiet nog wat info over op dit blogje, nu ga ik eerst verder met het gedichtenreeksje. Het nieuwere werk houd ik voorlopig nog in de rommelschuif, tot ik er aan bijgeschaafd heb waar nodig en zal ten vroegste in 2009 hier verschijnen. Tenzij je naar één van poëzieavonden (De Muzeval in Antwerpen of 't Gastvrij Podium in Wijnegem) zou komen, waar daar probeer ik ze toch sowieso al eens uit...

rusteloos - verblind

hij slaapt onrustig
van de vele dromen
die hem vinden telkens
hij het licht durft doven

blijft de schakelaar open
schaduwen werpen in hoeken
van een vreemde kamer
vervuld van scherpe spanning

en hij verleert de kunst
van het zien met open ogen
opgeslagen naar een wereld
welke hem stilaan verblindt

Frans V.

Gedichtenreeks: koppigaard - taalarmoedig

Onze muren moeten nog eens een likje verf krijgen. Misschien eens vragen aan ome politie in ruil voor een extra bekeuring of zo. Ik zou trouwens af en toe, als de hele straat weer volgeplammuurd staat met wagens, zo graag ne keer op een vak staan voor mindervaliden, omdat daar doorgaans toch niemand op gaat staan. Slogans als 'Als je mijn plaats inneemt, neem dan ook mijn handicap erbij' en mijn eigen geweten houden mij daar echter totnogtoe gelukkig in tegen. Mocht dat niet zo zijn, ik denk dat ik via diezelfde ome agent best wel aan een 'speciale kaart' zou kunnen geraken. We leven hier immers in 't Stad en daar blijft alles mogelijk zijn waar je toch maar met gefronste wenkbrauwen naar staat te kijken. VISA is out, Antwerpen kleurt weer bij met klusjes in 't zwart. 't Is ook altijd wat.

Hieronder het vervolg van mijn gedichtenreeks. Zelfde raakvlak, andere observatie. Nog niet opgedragen aan iemand, maar dat kan altijd later nog wel, aan iemand die het verdient.

koppigaard - taalarmoedig

dreun na dreun
vertelt hij zijn verhaal
tegen dezelfde muren
die hem noodden
zijn ziel te openbaren

dat hij aftakelt
onder zijn geweld
voorgoed de zin verliest
is niet langer zijn zorg
elke samenhang ontsnapt

terwijl de barsten
in zijn ommuurde hoofd
zich almaar verdiepen
komt de rust naderbij

nog even
en alles
is voorbij

Frans V.

Gedichtenreeks: vernietiging - feilbaar

Wij mensen, we zijn en blijven als mieren in een kolonne. Gewoon marcheren, blinddoekjes op, oogkleppen als de doeken niet meer voorradig zijn, en doen waar we voor aangeworven zijn. Heel de dag vandaag stonden de mensen eens niet in de rij voor een bus die gewoontegetrouw niet op tijd zou zijn, voor een trein die gewoontegetrouw te laat zou zijn, voor een ideaal dat niet bestaat. Staken tegen koopkracht, dat was het idee vandaag. Hou je ideeën maar en geef me eens iets tastbaar om tegen te gaan staken. Als het allemaal toch te duur zou zijn geworden, verklaar me dan eens nuchter en zonder verkooppraatjes waarom de gemiddelde mens nog steeds het buitenland opzoekt? En kom me aub niet af met mijn eigen argument dat er toch nog genoeg geld in omloop is, want dan staat hier datzelfde argument als een huis te pronken!

Nu Vlinderman toch wat aan het 'schurpen' is, waarom onderzoekt niemand eens hoe het kan dat Fortis ineens ingelijfd wordt bij het Nederlands staatspatrimonium, nadat ze het amper een jaar geleden kwijt zijn gespeeld. En hoe het komt dat die inlijving met een serieuze korting van 8 miljard gerealiseerd kan worden? Een slechte denker zou kunnen denken dat al die 'geruchten' die het aandeel de laatste weken deden kelderen zowaar georchestreerd zouden zijn door de Nederlandse overheid (eat that, Bossie). Allez, zelfs als ge een beetje nadenkt zonder te weten waarover, dan nog voelt ge het stinken in een graad waaraan ge u verbrandt...

Soit, we zijn geen banktoestanden, dus plaats ik mijn volgende gedicht in de Psychereeks. Lees en oordeel, gij oordelende lezer(es).

vernietiging - feilbaar

het wiegt hem
in slaap nog niet
dat hij wakker moet
zo schrijft hem de wet
gedicteerd in verhulde woorden

wil hij omhelzen
aanbieden wat hij is
heeft of ooit zal worden
morgen bevecht hij nog eerst
het flauw, het blauw, het bitter

zijn arm vertoont
sporen van geweld
waar hij amper poogde
zijn onderhuids gevoel
het zwijgen op te leggen

hij krast
boodschap
ongelezen

Frans V.

Gedichtenreeks: achtervolging - vervolging

Miezerig weertje buiten, hopelijk moeten we nu niet gaan eten ergens op een terras, want dat gaat een waterzooitje worden waar ze in Gent zelfs u tegen moeten zeggen. Goeiemorgen (-middag? -avond?) gij bezoeker, wist je dat je ook kan komen verzuipen in onze aller Provinciestraat hier achter de Antwerpse Zoo? Het is daar namelijk vandaag braderij... Wie in is voor een multicultureel lekkerbekkerijtje, kan er vanaf den tienen zijn tong uit de bek komen laten hangen, waar dan als vanzelf Joodse, Turkse, Marokkaanse of Poolse gerechtjes hun weg wel naartoe zullen vinden...

Je kan natuurlijk lekker droog thuis blijven en verder nadenken over nummer drie in de gedichtenreeks, zoals ik het hieronder plaats. Ik ben nog niet de paranoia-toer op gegaan, maar het lag er wel aan te komen toen ik dit schreef. gelukkig wist ik toen de schaduwen op tijd te lossen...

achtervolging - vervolging

gehuld in zichzelf
met het grijs van
zijn opgeslagen kraag
stapt hij door

stevig

geheimen en straten
waarvan de stenen lijken
misschien wel andere dingen
verborgen in groeven

asfalt

hij ontwijkt de regen
druppels vol ellende
voor een man van drama
nimmer eerder gedoopt

toch

al gaat hij bijzonder snel
hij voelt hen wel daar
sluipend en gniffelend
bereid tot die dans

de laatste

beent hij nog wat sneller
verder weg van datgene waaraan
niet te ontsnappen valt
de gedachte onafscheidbaar
in de ziel gebrand

Frans V.

Gedichtenreeks: gekte - in processie

Deze zaterdag is helemaal anders verlopen dan aanvankelijk gepland, maar het heeft deze Vlinderman wel een portie gestoofd witloof en een portie gestoofde spruitjes opgeleverd, niet toevallig zijn lievelingsgroentjes, dus we trekken ons van de onuitgevoerde plannen niet al te veel aan. Via deze weg trouwens een dikke merci aan SM Lenie om zomaar even de keuken in te duiken voor Bibi!

Hieronder vindt u alvast het tweede deel van de reeks fragmentarische beschouwingen in poëtisch kleed over een aantal aspecten aan psychiatrie en haar bewoners. Enjoy en wees niet bevreesd om voorbij sommige oogkleppen te durven zien...

gekte - in processie

muizenissen gissen
raden en graaien naar
vogelachtige gedachten
die op en over elkaar
buitelen als speelse konijnen

zich van geen jager bewust

tracht hij standvastig
zijn lijn terug te vinden
een reeks, een logica
zoals hij zich herinnert
vaag maar toch bestaan

flitsen vol lege beelden
trekken in parade
de trage kar
van zijn waan

onder een zin
zonder zin

Frans V.

Gedichtenreeks: gekverklaring - proloog

Even een oude serie gedichten vanonder het stof gehaald, om niet te hoeven bloggen. Ik draag de reeks op aan iedereen die vergeten is op tijd zijn pilletjes in te nemen en daarmee andere mensen schaadt.
Wie zich hierin niet geroepen voelt, kan nog altijd gewoon het gedicht an sich lezen.

De reeks schreef ik de eerste helft van 2005 en behandelt een aantal psychiatrische aandoeningen. Het is geen handleiding tot iets, maar een beschouwing, zoals Vlinderman er zovele heeft geschreven.

Verder gaan Nip en ik samen later op de avond naar de bundelvoorstelling van Frank De Vos, die zijn debuut maakt via Berghmans Uitgevers. In omstandigheden heet de gedichtenbundel en we zullen graag deze eerstgeborene zien voorgesteld worden aan de wereld.

gekverklaring - proloog

de muren sturen
hem boodschappen
doen, doodt en verderf
onder bakstenen gewelf
zal stof doen opwaaien

hij verstopt zijn oren
rond verkleumde vingers
sommige woorden kunnen moorden
als men maar genoeg luistert
huivert een klein geweten
versleten van het zuchten

starre ogen schitteren
zielloos bleek gelaat
omkranst een besluit
dat bestaat zonder
hoorbaar geluid

Frans V.

vraagtekens???

Mijn allerliefste eega vind dat ik niet moet sluiten en dat ik niet het meest verstandige heb gepost in onderstaand bericht. Zou de belager en idioot van dienst Eric Rosseel dat ook vinden??? Vergeef me mijn uithaal, maar na maanden beledigingen aan mijn en ons adres volstaat het wel met 'mijnheer' Rosseel. Hij zijn plaats onder de zon, welk ik niet betwist, maar ook wij en ik dat van ons/mij. Het net is er voor iedereen, toch?

En zo laat een Vlinderman zich toch opnaaien door een rosse eel. Pfioew.

over idioten gesproken

Sommige dagen... Dit was een sommige dag. En meer wil ik er niet over kwijt. Behalve dat ik nu absoluut niet aan het leren schilderen ben - anders zou ik dit niet kunnen komen plaatsen - maar wel mijn vrouw beter aan het leren kennen. Dat is natuurlijk ook belangrijk in het leven, niet? Veel beter dan weer maar gewoon de routine afhaspelen en hopen dat de zon morgen weer wat meer gaat schijnen, ook al zegt elk weerbericht dat het gaat pijpestelenregenen...

Deze blog gaat na aanhoudende en uiterst beledigende - maar niet langer gepubliceerde (kopij op aanvraag) - belaging van een idioot op slot. De trouwe bezoekers kunnen zich wenden tot dezelfde idioot om hun gram te halen maar zullen eerstdaags verwittigd worden van het nieuwe blogadres, vermits ik diezelfde idioot niet het plezier gun mij mijn contact met u te onthouden. Het was zoals het was hier en het zal niet anders zijn elders, dus geen zorgen. Alleen wil ik de idioot daar niet meer bij.

Bevrijd spoed ik mij naar mijn gezellin, niet om haar volgens de idioot 'te verkrachten', maar om haar te beminnen in de wetenschap dat het spoedig over zal zijn...

Het Gastvrij Podium

Gisteren gebaald als een stekker, na het overschrijven van een aantal rekeningen. Veel te veel kosten verbonden aan het leven en veel te weinig inkomsten uit de loonslavernij. Nog een geluk dat er zo van die gratis dingen zijn, zoals een avondje Gastvrij Podium, om je zinnen te verzetten en te luisteren naar wat er zoal leeft in de wereld van de vertellerij.

Deze avond is er een speciale vertelact met aan het woord een acteur (wie dat is, zal ik je ter plaatse wel vertellen), een muzikale begeleiding (idem dito voor de nieuwsgierigen) en aan- en afsluitend een vrij podium. Misschien een weetje voor de geïnteresseerden: iedere deelnemer aan het vrij podium dingt automatisch mee naar de hoofdprijs van de Wijnegemse poëzieprijs...

Dan ga ik me nu maar klaarmaken, het wordt een drukke avond en morgen nog een halve drukke dag, waarna het weekend zomaar omstreeks 13u00 zal aanbreken. Mocht ik nog een staker zijn ook, dan had ik een bijzonder lang weekend, maar dat ben ik dus niet. Maandag 6 oktober zal iedere staker gewoon in mijn zak zitten om de geleden schade op te vangen en dat in het thema van de dalende koopkracht, het kan tellen als idioot staaltje van met de verkeerde wapens ten strijde te trekken tegen de wereldwijde malaise.

Gedachtenflard over kindsoldaten

Vandaag gelezen dat ze in Congo de losgelaten kindsoldaten gewoon voor minstens de helft weer inlijven nadien. Dat is dan de vaststelling van de eeuw, waar elke normaal denkende mens al lang van uit ging. Een beetje verder stond er nog dat ze die (opnieuw) ingelijfde kinderen dus niet willen laten gaan. Ik citeer: 'Ze doden en martelen hen'. Ondanks het onderwerp moest ik toch even idioot denken 'dan hoop ik dat het in die volgorde gebeurt' om vervolgens mij met een virtuele draai tegen mijn al even virtuele oren tot de orde te meppen.

De ontelbare campagnes tegen deze misbruiken ten spijt van zowat de hele geïnteresseerde wereld, blijven die gasten ginderachter hun eigen toekomst op het spel zetten door hun kinderen, hun jeugd, hun latere natie over te leveren aan de gruwel van de smerigste oorlog der oorlogen: die tegen je eigen landgenoten. En dan wil je nog niet weten wat ze daar allemaal uitvreten met de vrouwen van 'de vijand'. Zo heel af en toe krijg je als Westerling nog eens een beklijvende documentaire te zien, daags voordat je weer je winkelkarretje moet gaan vullen voor het resterende stuk van de week, en dan vloek je nog eens. Het is hier ten huize Vlinderman niet anders.

De ellende komt en gaat in golven via het gedrukte, het digitale, het analoge, het gesproken kanaal, en telkens bruist weer de verontwaardiging in alle hevigheid naar boven. En het gevoel er zelf niet al te veel aan te kunnen veranderen. Tesamen met het besef dat anderen dat ook zo ervaren en dat die groep elke dag nog groeit, sneller dan het slinkende groepje idealisten die er daadwerkelijk wat aan gaan doen. Ter plaatse, met gevaar voor eigen leven, en volgens mij met een stevige portie verachting voor wie niets doet en hier blijft rondhangen in zijn naaintoefaaif.

Verandert er hier bij mij nog iets? Het is een vraag waar ik nog even mee bezig moet zijn voor ik nog maar aan een antwoord wil beginnen denken. Omdat het zo een lastige is... En het ook gemakkelijker is me druk te maken over een journalist/reporter/stukjesschrijver die er weer eens niet echt veel van bakt.

Vlinderman wordt bankier!

Sedert deze ochtend heeft Vlinderman het licht gezien. Ofwel gaan voor de poen, ofwel sober verder kabbelen in het 'ik kom net toe om genoeg te hebben maar een beetje overschot is altijd meegenomen'-leventje dat hij leidt. Er valt natuurlijk heel wat te zeggen voor beide pistes, net zoals er argumenten tegen te vinden zijn.

Nemen we als voorbeeld de pak-de-poen-richting. Daarbij staat alles ten dienste van de verrijking. Het moment van rust wordt niet gezocht, want er zou wel eens een opportuniteit kunnen verloren gaan om je zakken wat meer te vullen. Je bent met andere woorden nooit (uit)gerust. En dan ga je maar door met geld verzamelen zoals een doorsnee Vlinderman zijn eigen dichtsels in collectiemappen steekt, waardoor je ook nooit echt de tijd vindt om er ook daadwerkelijk eens van te genieten. Geld dient om op een rekening te staan opbrengen, daar ga je niet mee naar om het even welke winkel ook, kortom, het mag niet rollen. Stel je immers voor dat het uit je gezichtsveld rolt? De geldzoeker moet dus een soort Dagobert Duck zijn.

Langs de andere kant van beide richtingen hebben we dus het 'ik kom toe'-gedoe. Er is natuurlijk nog 'ik doe geen blaas en heb geen baas en laat de staat betalen voor wat ik in de winkel wil halen', maar dat is een station of achtendertig verder en daar kom ik misschien later nog wel eens op terug, maar nu gaat het dus over die (ge)matig(d)e middelmoter, die al lang blij is met een jobke, dakske boven z'n koppeke, verwarming wanneer dat nodig is, verlichting wanneer het donker is, gewoon, die zijn basisbehoeften vervuld ziet en aan het einde van zijn maandelijkse pree niet meer dan twee dagen ziet overblijven. Die richting heeft zo af en toe wel eens een prikske van 'verdomme, en ik had toch eigenlijk best nog dit of dat willen hebben', maar is dan zo verstandig om er af te blijven en niet op krediet die zaken alsnog naar zich toe te halen (ze zijn doorgaans trouwens meer dan overbodig, die gewilde zaken, maar ook dat is weer stof voor een ander betoog).

Maar goed, hij heeft dus het licht gezien: Vlinderman wordt bankier. Beetje werken, veel betaald krijgen uit de zak van een ander en als het dan fout loopt, de hulp inroepen én krijgen van vadertje staat. Zodat de sukkelaar die al meer dan genoeg betaalt om zijn rekening te mogen (!) houden bij de Vlinderbank ook nog eens mag opdraaien voor de (onverantwoorde) drang van Vlinderman om het geld tegen alle mogelijke economische principes in te laten rollen. Zou ik dan niet goed bezig zijn?

En opgelet, mensen, Vlinderman is al aan het oefenen op Bakkesboek, waar hij als een echte Tycoon al enige miljarden tot zijn beschikking heeft om te verkwanselen naar het hem goeddunkt - en dat van tijd tot tijd voor the fun of it gewoon ook doet...

gedicht: minder mens

Gisteren vermeldde ik al dat het vandaag zondag zou zijn en zie, het heeft gezond op deze dag. Rustig kabbelend is het ons overkomen en voor ik me verder mee laat voeren, pleeg ik hier nog een powetische beschouwing, eentje over een bepaald soort mensen. De soort die je liever niet tegenkomt zonder op je hoede ervoor te zijn, de soort ook waar je maar beter medelijden mee hebt, ook al kunnen ze elkaar ruimschoots troosten, vermits ze toch al met behoorlijk veel zijn.

minder mens

het ziet het oude dagen
in moderne tijden waar toekomst
voor het grijpen zou gelegen
met een slag in het ijle
getorpedeerde dromen versagen

in zijn huis gezeten op zijn troon
dirigeert hij zijn soldaten
met gericht marionettengeweld
in de richting van zijn angst
ten strijde tot het einde
dat ook zo wel komen zou

de illusie voedt zijn wanen
tot het greintje mens
zo lang nog zijn bezit
verdwijnt dan in de nacht
de laatste waarin hij nog Mohikaan kon

er rest nog leedvermaak
en ook dat vergaat

Frans V.

blaas blaas blaas

Terwijl ze zich in Amerika opmaken om eventueel een kerel te verkiezen die al lang de pensioengerechtigde leeftijd voorbij is tot president van hun landenconglomeraat waar God borg voor staat, worstelt Vlinderman zich door deze dag. Al enkele uren staat hij in de startblokken om er eens stevig met borstel en goesting in te vliegen, maar vooral dat laatste lijkt maar niet te realiseren. Gelukkig staat hij in deze niet alleen en kijkt ook Nip met onverholen doodsverachting dezelfde kat uit de boom. Miss Jackie T slaat er geen acht op en vlooit zich een weg over elk obstakel dat haar zou kunnen afhouden van de hoogste positie in ons appartementje, maar helpt ons daar dus geen meter mee vooruit. En dan leest Vlinderman nog over het vertrek van David (ook bekend als dichter Ghillie Dhu op het internet) naar Zweden voor een maandje of tien, dus weer twee helpende handen minder...

Om maar te zeggen: het is overal een ramp heden ten dage. Niet dat er daarbij sip gekeken hoeft te worden, want er zijn manieren die het laten verglijden van de tijd gepaard doen gaan met enige aangename vergetelheid. En ook mr. Sudoku heeft me nog eens kunnen bekoren om hem uit te werken, terwijl de startblokken stilaan als lood beginnen te wegen. Bof, morgen is het weer zondag en dan gaan we opnieuw wat anders te beleven hebben, niets groots in zijn alledaagsheid maar evengoed een onderdeel van wat een mens zoal al dan niet doet op een dag.