Gedicht: zo sprak zij

Zo af en toe een liefdesgedicht, dat kruidt het leven, nietwaar? Vlinderman blijft ze opduikelen uit zijn archief, waar er nog duizenden liggen te wachten. De nachten worden almaar killer en killer, dus mag het al eens wat warmer worden achter het digitale scherm. En na de verhuis met nog een restantje griep in de kouwe kleren dacht Bibi hier wel goed aan te doen. Geniet mee van wat zij zoal gezegd heeft. Of was het nu hij?

De geliefden steengoed - Chantalle Smeets (bron afbeelding: KLIK!)

zo sprak zij

van gaarne zien sprak ze
graag en veel soms wel
te veel en dan scheen
de wereld soms te snel
zo fel haar ogen dan flitsten
om haar wereld te kieken
snapshots door verliefde zielen

dat hij haar zo beminde
en meest verlangde was
voelt hij nog af en toe
als hij zich van het vele werk
de ogen sluit voor de dag
haar weer herinnerlijkt beleeft
de liefde van een echte dwaas

ach, hij raaskalt en
hij draaft maar door
onecht het verleden
nog meer dan morgen
hoeft hij niet te wanhopen
hij streelt haar nu
en zij hem terug

Frans V.

Gedicht: boekenminnaar

We blijven onze krachten sparen. To flu or not to flu, whatever, we will beat that system. Een gedicht voor u, nu het Boekenbeurstijd is, over een boekenminnaar, verder laat ik u zijn.

Boekenfestijnen, mjammie (bron afbeelding: KLIK!)

boekenminnaar

hij huist in boeken
van de vroege ochtend
tot de laatste bladzij
brengen ze hem steeds weer
gemoedelijke tranen bij
ieder nakend afscheid

hij legt zich soms neer
het moegelezen hoofd
bij zijn trouwste karakter
en droomt dan de hoofdrol
in zwart en witte lijnen
de kleuren vult hij later in

hij is papieren strijd
en amoureuze escapades
zijn gekruiste degens
hangen aan de stoere wand
van zijn gedroomde woning
langzaam opgebouwd
in zijn letterhoofd

Frans V.

gedicht: en toen

Spoort er nog iets vandaag? Het is mogelijk, al zal het geen trein zijn, daarvoor kan niemand vandaag in Belgenland terecht. Zijn we tegen de treinstaking? Ja. Zijn we voor het recht op staken? Ja. Zijn we voor een gulden en bovenal duidelijke middenweg? Ja. Vlinderman mag dan grieperig zijn, hij blijft alert en ook wel opstandig. Maar niet om neen te zeggen. Het woord van Vlinderman begint met J en eindigt op A. Of ik hier iets mee prijs gegeven heb, dat is een ander paar mouwen, waar ik het eventueel later nog wel met u over wil hebben.

Nostalgie dus (bron afbeelding: KLIK!)

en toen

en toen
toen het nodig was
toen de wereld rukte
en overbodig scheurde
aan zijn hemdsgescheurde mouwen
toen

toen werd het
verleden tijd
voorbij en vaarwel
het ga je goed, toch wel
en de tram passeerde op tijd
om de collega-bus te groeten
op weg naar zijn eind

toen
stond hij daar dan
verslagen in de hal
de leegloop te beschouwen
ze wil hem, ze wil hem niet

en hij weigert te luisteren
want hij is geen gelover
en toen

was zij daar
eindelijk genoeg
om toe te komen
met wat moet zijn
zij houden van
nu

Frans V.

Gedicht: Millennium psalmen I, 1

Vlinderman is grieperig. Veel rusten en zo zal hem door deze duistere en ook snotterige dagen heen helpen, hierbij gesteund door zijn liefste Nip. We houden ons zo ver als mogelijk van zittende bezigheden als bloggen, maar doen toch een poging, minimaal één maal per dag, om de continuïteit van een afspraak met collega-dichteres en -blogster Saskia van den Heuvel uit Nederland/Antwerpen niet in het gedrang te brengen. Elke dag twee gedichten én het onderhouden van een blog (aanvulling op Facebook). Nies. Gezondheid.

Blijven lachen, jongens en meisjes (bron afbeelding: KLIK!)

Millennium psalmen I, 1

het is stil in huis waar het
gezoem van wel 1000 muggen
gedrild tot één gelijk koorts
ontbreekt terwijl hij ontbindt
tot de wanhoop van zichzelf

slaaf van de technologie
staart hij verbaasd en verweesd
naar het analoge antwoord
eenvoudig in zijn verkrampte hand
een levensecht boek dat niet oplicht

begint hij te bladeren
door pagina's inkten wereld
en hij komt stilaan thuis
een nerd van enen en nullen
tot mens van vlees en bloed

Frans V.

Gedicht: pakt de generatie dan

U had het misschien al gehoord op radio of tv of gelezen in de krant, maar de vakbonden van de NMBS gaan nog maar eens staken tijdens deze herfstvakantie. De reiziger/forenzer mag het weer gaan oplossen, terwijl het probleem zich situeert op het goederenvlak (maar wat is een doorsnee reiziger anders dan goed dat dient vervoerd?) en het leek me aangewezen om hierbij een gedicht te plaatsen dat ik eertijds geschreven heb naar aanleiding van de vakbondsprotesten en dito stakingen tegen het Generatiepact. Of hoe alles altijd in cycli weder tot ons zelve komt...

Effie (groen) lachen (bron afbeelding: KLIK!)

pakt de generatie dan

terwijl woeste plannen worden gesmeed
de Belgische straten nog eens
rood en blauw en groen te kleuren
legt koning winter onverschillig
een wit deken over het land

laat het allemaal maar schuiven met
wankele voeten eerst of op het gezicht
de herfst heeft haar eigen plannen
moeten staken om toe te geven
aan het wit van veel te vroeg

en morgen gaan we skieën
in de verre Ardennen
overmorgen wandelen
in het Zoniënwoud
en volgende week
marcheren op Brussel
als het weer het toelaat
en de overige heid niet
vergeten is te strooien

Frans V.

Gedicht: verneveld

Uit luiheid, anders kan ik het niet omschrijven, nog een blast from the past. 2005 was het jaar, en schrijven deed Bibi aan de lopende band. Getuige alweer een onderstaand werk, dat quasi onveranderd vier jaar later opnieuw zijn kans mag wagen. Hoe schoon het ondertussen allemaal ook mag zijn, blijkbaar was er in die tijd toch hier en daar wat twijfel te bespeuren, zo tussen de regels door. Zoek je met me mee?

"Weet jij de voordeur nog zijn?" (bron afbeelding: KLIK!)

verneveld

je kettingen zijn te horen
gerammel door de gangen
wekt je slepend gehijg me
als steeds op hetzelfde uur
en ik vervloek je steevast
tot je me weer de rust laat

de nacht is mijn terrein
voor de jacht op dromen
die jij niet mag verstoren
al blijf je nog honderd jaar
even dood als vorige keer
toen je eindelijk besefte
wat je niet mocht begrijpen

vraag maar raad aan hen die
dat reeds eerder probeerden
de muizenissen in dit hoofd
die ik tot in het oneindige
met veel geduld heb verdoofd
en dan gesmoord in stilte

dus rammel maar aan
ik hoor je al niet meer
en oplossen zal je toch
tot de nevel die je bent

Frans V.

Gedicht: allerbloemendag

Veel tekst en uitleg behoeft onderstaand gedicht niet. Allerheiligen, Allerzielen, we beleven het in ons Vlaanderen allemaal op onze eigen manier. Toch vinden we elkaar vandaag vaak terug daar waar we onze geliefden een laatste rustplaats hebben gegeven. En misschien is dat ook wel goed zo. Dat we elkaar nog terug kunnen vinden op een plek die voor zich spreekt.

(bron afbeelding: KLIK!)

allerbloemendag

uit een grijze hoek waait
verloren gedraaide wind
door 't kleurrijk decor
van mensenzee op bezoek
bij haar verloren verleden

in golven rollen ze
aan en af 't zerken veld
gehandschoende vingers geklemd
rond foto, tekst, bloem, herinnering
om 't heden te verzoenen met toen
te tonen wat toen nog niet maar nu

strelen ze fluwelig het arduin
vlinderzachte aanrakingen die raken
waarmee het kruis dan toch te dragen
in deze dagen nog steeds hier
voorbij de glorie van het zijn
even het hart te ledigen
in de kelk van de dood

het zijn allen zielen die
hier vandaag komen dolen
gelijken onder gelijken
mensen onder elkaar

Frans V.

Gedicht: verstard verhoog

We staan aan de vooravond van Allerheiligen, 't kan ook Allerzielen zijn, maar wie maalt daar vandaag de dag nog om, nu we met z'n allen naar Amerikaans voorbeeld een nieuw excuus hebben om vooral uit de bol te gaan met carnavaleske toestanden tot gevolg. Morgen gaan we wel naar het kerkhof, vandaag hoeft dat niet zo nodig. Het heeft iets aparts, dat zo uit de bol gaan vooraleer we met zijn allen stemmig het juiste gelaat in de plooi leggen om eerbied te tonen voor iets dat hoger is dan van onszelf kan gesteld. Vlinderman is thuis gebleven vandaag, heeft op zijn eigen manier wat goed werk verricht en gaat jullie nu enkel nog opzadelen met een oudgediende, bronzen ervaring die ik een klein lustrummeke terug ben tegengekomen.

Cosimo I met zijn huidige fans (bron afbeelding: KLIK!)

verstard verhoog

op zijn voetstuk prijkt
in geschelpte lagen grijs
de randen brokkelwit gehoopt
de eerbied van een duif
al jaar en dag en uur
zijn trouwste fan

het bewegen doet hem zeer
daarom is hij al jaren star
gesloten voor verandering
eigen baas in eigen taal
en letteranemie de metgezel

en dus één duif minstens
als hij niet meer wil
noch durft verroeren
al luistert ze niet echt

Frans V.

Gedicht: debatman

Alweer een poosje geleden dat Vlinderman het nog eens over 'zijn man' heeft gehad hier. Laat ik maar van de gelegenheid van een dagje vrij gebruik maken er eentje op te voeren uit 2005. Dan kan ik zo dadelijk mijn lekke band de juiste behandeling gaan geven en ervoor zorgen dat ik terug op de snelwegen van ons land kan rondrijden zonder de medechauffeurs te doen sakkeren op mijn klein reservewieltje, dat niet sneller mag dan 80 km/u. En misschien dat ik daarna maar eens op zoek ga naar gerichte informatie over Cambio, want de Vlindermobiel gaat er binnenkort definitief terug uit. Teveel kosten op komst en nu we hier in Antwerpen toch elke dag wat meer tot stilstand komen en dat er de komende jaren niet op gaat beteren...

R.I.P. Vlindermobiel

debatman

hij is debet aan het debat
de woorden zijn zijn zwaarden
die iedereen berijgen durven
als ze niet aanhoren willen
wat hij zowaar te zeggen heeft

de punten en de komma's
ze staan op vreemde plaatsen
breken waar ze kunnen en
verstoren zelfs de fijnste zin
zodra die ietwat zou behagen

want hij is een breker
met een woordenmoker slaat hij
neer wat komt uit vreemde kokers
anders dan uit zijn eigen hoofd
hoort er niets gezegd te worden

vullen zijn holle frasen
hele lagen lucht in het gesprek
dat nog enkel durft te spelen
in zijn ontplofte universum is hij
zonder publiek gewoon een blaaskaak

Frans V.

Gedicht: ont-dooie

De winter komt er nog steeds aan, vermoedt Vlinderman, maar dat wil niet zeggen dat er alvast geen gerelateerd gedicht op mijn lezer mag los gelaten worden. Neem daarbij dat Bibi leeft in een land waar zelfmoordcijfers ongekende en bovenal ongehoorde hoge toppen scheren en u krijgt onderstaande van mij zomaar ter lezing. Na ruim vier jaar heb ik het een ietwat herschikt - herschreven als u dat liever leest - en daarmee laat ik u mee de start nemen van een lang en uitgebreid Vlindermanweekend.

Al eens over nagedacht in het verkeer? (bron afbeelding: KLIK!)

ont-dooie

narrig zit hij in de wagen
zijn adem aan te staren
helemaal beneveld
cocon geworden
in zijn oude Lada

de motor springt en loopt
met af en toe een kuch
hangt een sjaal binnen
lichaamsblauw te verwarmen
tot ze overbodig

ligt buiten sneeuw te hopen
welzeker decimeters dik
doet een kleine garage
finaal gesloten
dodelijk werk

het koele tikken van
een oude motor
niet meer te horen
bij het druppen
in een late lente

Frans V.

Onwaarschijnlijk

Hallo, ratracers, alles kits met 'the kids'? Huisje tuintje boompje in regel met de lijn der verwachtingen van het omstaandersvolkje? Staat er (nog) voldoende geld op de spaarrekening om ook bij de volgende bankencrash (-clash?) de immer lijdende toplaag te voorzien van een voldoende uitsmeerbaar laagje troostcrème de la -crème? En hoe zit het met het pensioensparen in het bodemloze en vooral uitzichtloze vooruitzicht van het moet ooit eens ergens ophouden?

De wereld is ons oren aan het aannaaien dat het niet mooi meer is, maar we klagen niet, zolang we er maar een blinkende oorbel in kunnen hangen, die net iets meer blingt dan die van de buren. We zagen wel dat het zo slecht gaat en dat we nog maar amper één wagen op afbetaling kunnen kopen terwijl heel de wereld lekker verzuipt in haar zelfgecreëerde drang naar consumptie, maar het zal ons worst wezen, zolang we die baksteen in onze - vooral Belgische - maag maar kunnen blijven omzetten naar dat ultieme eigen plekje, op een bodempje van hypothecair krediet. En als het slecht gaat, mag je nog altijd in eerste instantie je huis behouden, maar je loon, dat ben je kwijt (en na afloop uiteindelijk ook dat huis, maar wie maalt daar in die situatie dan nog genoeg om om het systeem aan te klagen?)

Vlinderman klaagt een beetje cynisch, mag ook wel af en toe. Het is ook allemaal zo onwaarschijnlijk. Geven we geld aan 'Het Goede Doel', willen we allemaal honger de wereld uit, maar feitelijk zijn er maar weinig bereid om wat van onze overvloed af te staan. "Contradictio omnia est," dat denkt Vlinderman ervan. We hebben gewoon teveel. En neen, Bibi wil er niet al te veel van afgeven. Het kan immers altijd beter...

Onwaarschijnlijk grafopschrift (bron afbeelding: KLIK!)

Frans V.

Gedicht: stadskroegje

Via een vriend op Facebook kwam ik bij dit muziekfragmentje uit en dan zoekt Vlinderman daar gewoon een gedichtje bij, eentje dat misschien past, misschien ook niet. Dat heb je nu eenmaal met mensen, je kan nooit helemaal in hun hoofd kijken. Laat ik het maar een streepje nostalgie noemen op deze warme herfstdinsdag ;-)=

stadskroegje

op en neer gaan ze
kopjes vol gekir en
gekoer op het koertje
van een ouwe kroeg
waar grijs en bruin
samen potten klinken

vijftien man en
de tanden te tellen
op één hand brullen ze
bij elke blauwe bak
hun ivoren stompjes bloot
oud ja, maar niet versleten

kunnen ze fel van leer
hele riedels blazen
op hun verrookte vingers
bij het voorbijflaneren
van een vrouwenlijf
het lef, de deerne
durft, hun hart
het slaat over

de radio sputtert
de mannen drinken
en kaarten de dag
is zo weer om

Frans V.

Gedicht: rammeldicht

Het snot zit hoog (verschoning bij dit misschien te plastisch uitgedrukte beeld van mijn verkoudheid), het hoofd weegt zwaar, dus stap ik het hier alweer af nog voor ik goed en wel enkele dichtregels ter uwer bestudering heb achtergelaten. Ik heb er naar moeten zoeken en normaal gezien kreeg het hier nooit nog een forum, maar bon. Aan, die stoute (snotte?) schoenen en wegwezen, ik lees morgen wel hoe het het ervan afgebracht heeft. Of niet, dat is die andere mogelijkheid.

Snipverkouden, zo te zien (bron afbeelding: KLIK!)

rammeldicht

je bent een ouwehoer
zei hij en hij meende
niet wat hij bedoelde
het was gewoon genoeg
voor één dag van hem

liet hij het stelpen
van het bloeden over
aan de barmhartige andere
iemand zou wel raad weten
verbanden kunnen leggen

hij heeft zijn zeg gedaan
werd gehoord misschien
dat hij later wordt vermoord
het zal dan ook wel worden
verwoord in onzinnigheid
vertaald en later betaald

Frans V.

=> 350 <=

Opinie: kranten en hun dure kwaliteit

Voor we de douche induiken, nog even een bemerking op het dagelijks gedrukte luikje van onze multimediale omgeving, zijnde de krant, ook wel gazet geheten. De prijs ervan is de laatste jaren nogal fel gestegen en telkens krijg je als lezer de uitleg dat die prijsverhoging nodig is om de kwaliteit van het blad op peil te houden. Elke dag namelijk het nieuws vers op je bord, het heeft zo zijn charmes en sommigen onder ons, waaronder Bibi, hebben daar best een centje voor over en gaan dan ook maar al te graag mee in het verhaal achter de prijsverhogingen.

Bron afbeelding: KLIK!

Echter, want die is er: waar sta je als trouwe lezer als je al maanden op rij moet vaststellen dat de kwaliteit er NIET op vooruit gaat, NIET van hetzelfde niveau blijft, zelfs ACHTERUIT gaat? Moet je je dan geen kritische vragen stellen zoals: "Hebben ze nu meer winst op onze kap gemaakt voor minderwaardiger materiaal én hebben ze dan geen corrector meer, wegens ontslagen of zo, die het hele ding naleest daar op die redactie?" De krant waar Vlinderman het over heeft mag zichzelf dan wel de grootste van het land vinden en daar fier op zijn, ze heeft blijkbaar tijd noch geld om deze lezer een foutloze artikelenreeks aan te bieden, ondanks die prijsverhogingen. Al helemaal niet in haar weekendeditie, die ze dan ook nog eens verkoopt aan een meerprijs van € 0,60. Spelfouten, vergeten woorden, kromme taal, herhaling van dezelfde artikels in één editie, onnauwkeurigheden, het zaakje staat er bol van. En dan heeft hij het nog niet over de onlineversie, waar van enige zelfcensurering bij uitlatingen van de medesurfende mens niet het minste spoor terug te vinden is.

En wat vindt Vlinderman daarvan of doet hij daaraan? Behalve per dag enkele malen diep zuchten, niets. Deze idioot blijft zijn krantje kopen. Omdat het nieuws hem anders maar blijft achtervolgen met een dag vertraging...

Dat vastgesteld hebbende wenst diezelfde Vlinderman iedereen een bijzonder aangenaam weekend toe en tot morgen of zo, als we elkaar hier weer maar eens treffen bij een perfekt uitgespelt opiniestucje of gedigt.

Gedicht: Oesterlijke wensen

Deze avond een beetje gaan werken voor het jaarlijkse Mosselfestival van mijn werkgever, en dus verschijnt Vlinderman hier maar kort - alweer - om jullie te trakteren op een Oesterlijk gedicht. Laat het u à volonté smaken, zou ik zo zeggen en voor sommigen onder u: tot later deze avond, de wijn zal heerlijk smaken en rijkelijk vloeien.

Alles voor het Goede Doel (bron afbeelding: KLIK!)

Oesterlijke wensen

maal-tijd onder vrienden

met mosselen, brood, wijn

wat kaas voor de ongeschelpte

en oever-loze tijd samen

om te proeven van jeugd

die anders niet zou kunnen

ieder jaar wat uurtjes

samen op de bres voor zij

die anders amper kunnen

lachen tegen het bestaan

toen er geen reden was

aleer die helpende hand

ook hun hoofd kon aaien

er zijn geen redenen

nooit geweest ook

dat wij mensen zouden zeggen

geen warmte te zullen schenken

aan die het nodig hebben

mensen zijn geen oesters

al kunnen zij wel parels

van kinderen baren

Frans V.

Gedicht: alledagsvlieg

Net nog even gedag kunnen zeggen aan oude Vriend Cisse (heyhey!), maar zodadelijk ga ik mijn telefoon eens ter hand nemen om die andere oude Bekende van mij, Johanne, nog eens te belagen. De man heeft ondertussen een waarschijnlijk al rondlopende dochter en is hier in het nieuwe Vlinderverblijf nog niet langs komen lopen, hoog tijd dus om daar wat aan te veranderen! Gelukkig genoeg heeft hij Bibi gisteren dan toch eens (terug)gebeld...

Ondertussen zetten de foto's van de afgelopen weken zich netjes op mijn harde schijf en kan u wat genieten van een bijzondere eendagsvlieg, namelijk de alledagsvlieg (neen, niet verwant werk aan het nanemens, maar toch :p). Het is één van de laatste gedichten die ik schreef tijdens het opstarten van deze blog...

Zo gaat dat met sommige eendagsvliegen... (bron cartoon: KLIK!)

alledagsvlieg

tussen de capriolen
van wel duizend sterren in
is hij de zon en de maan
nog niet vergaan van glorie
de furore trekt hem aan

barst hij elke avond los
voor een beperkt publiek
in muzikale levenslessen
en af en toe een verhaal
om stil bij te worden
de borden op het schap
tot gruizels te herleiden

hij stopt slechts dan
als zijn beurs gevuld
hem naar de grond toe trekt
om even te gaan slapen
elke dag kent zo weer
zijn eigen einde

Frans V.

Gedicht: dichtman (voor Verdano)

Bij het overlijden van ieder opmerkelijk figuur uit mijn werelds beeld, duiken de voorgangers op in de belevingswereld van Vlinderman. Dat is zo doorgaans dan minimaal mijn Vader, Frans Verwimp, maar heel regelmatig ook die andere Man, Victor Vanderdaelen/Verdano, mijn off the record-mentor, waarmee ik mijn voorliefde voor auteursnamen lijk te delen... Dra gaan we de winter verwelkomen en op die manier ook opnieuw afscheid nemen van die goede zondagvriend. Feitelijk ook van een vriend, die Vlinderman zag groeien in zijn nieuwe liefde en dat samen met haar ook vierde met ondergetekende. En Fikske, wat zou er van jou geworden zijn? Hersenspinsels, herinneringen, en het zal er allemaal niet op beteren. Voor jou, Victor, nog eenmaal dit jaar...

Vlinderman en Verdano, mei 2005 in Wijnegem

dichtman

met een stok in de hand
zo leerde ik je kennen
op een dichtvolle dag
toen je me inweidde in
de geheimen van jouw taal

en tovertaal was het
met verrukte wendingen
zinnelijk op de loer om
katersvlug te vlieden naar
weer een verdraaide draai
om de onbelezen dichtersoren

vandaag ben ik een wees
ontdaan van een vader
die met raad en daad sprak
en deed wat moest en zou
jouw woorden besteedde je
niet aan alles van belang
maar wel aan mij

ik heb vandaag besloten
jouw glimlach te behouden
de wereld is weer verder gegaan
met mij en zonder jou maar ik
vertik het jou los te laten
eens in het hart, altijd in het hart
soms kan het ook zo eenvoudig zijn

Frans V.

Gedicht: verkozen blind

Welkom alweer op de blog van uw Langzame Zwalper. De tijd stond hier eerder nooit echt stil, maar vandaag, ho maar, we gaan een groene lijdensweg tegemoet, waar over wat jaren van hier nog lang over gepalaverd zal worden, niet in het minst door degenen die dachten vandaag vooruitstrevend te zijn. Blind overal tegen, Vlinderman dacht dat hij een link met onderstaand gedicht best kon verantwoorden. Geniet nog van deze avond en speciaal voor wie in of rond Antwerpen woont: laat ons hopen dat het op één of andere manier toch allemaal vooruit mag gaan binnen dit en enkele jaren.

Tot stilstand? (bron afbeelding: KLIK!)

verkozen blind

een leeg vat, bodem zo loos
dat er een hele zee in past
voelt hij zich, hij
hult zich in het verleden
waar niet gesproken werd

de frons op zijn voorhoofd
verwijst naar diepe oorzaken
verborgen in zijn geheugen
naast de pijnlijke rimpels
bezijden zijn mondhoeken neer

elke doffe blik die hij werpt
landt zonder geluid daar
waar hij het niet wilde

hij weet van niets nog iets
dus is hij gestopt
met verder kijken

Frans V.

NIMBY, the next generation

De paden waarover een Vlinderman zich begeeft, lijken niet allemaal dezelfde weg uit te gaan. Zo stel ik zelf vast dat waar aan de ene kant Doel mijn onvoorwaardelijke steun blijft genieten in haar strijd om het voortbestaan als dorp, Bibi aan de andere kant net zo onwrikbaar en pal achter de Lange Wapperbrug blijft staan, ook al heeft goed 20% njet gezegd op het referendum gisteren. Als ik dan ga kijken op bijvoorbeeld de website van Het Laatste Nieuws en meer bepaald bij al de reacties daar, dan nog komt er geen spoor van twijfel in me op om alsnog het nee-kamp te kiezen. Ook al zijn veel van mijn vrienden en familieleden een tegenovergestelde mening toegedaan. De redenen daarvoor deed ik de voorbije weken reeds uit de doeken, daar ga ik dus niet meer op terugkomen, maar ik houd wel mijn hart vast voor de toekomst. Meer dan ooit zal deze twistappel ons op de Antwerpse maag blijven liggen, net omdat ze enkel maar voor- en tegenstanders kent die alleen maar voor het eigen grote gelijk blijven gaan. En gelukkig maar is dat een goed recht.

Het NIMBY-fenomeen (Not In My Back Yard) dat voor velen vandaag de dag speelt, dat is een ander paar mouwen. Vlinderman waant zich terug in de Middeleeuwen, waarin iedereen het voor het zeggen had in zijn eigen kasteel en de daarbij horende lijfeigenen. Ook toen heerste er geen maatschappelijk 'wij-gevoel', tegen welker belang grootschalige projecten konden ontwikkeld worden. Geen sociale zekerheid, geen mutualiteit, geen recht op een waardig leven ook. Bestond allemaal niet en waarschijnlijk zouden we zonder de Verlichting met zijn allen nog steeds onze plas laten lopen waar en wanneer we daar zin in hadden, terwijl we met paard en kar ons naar waar dan ook begaven waar er voedsel op ons lag te wachten. Want wegen, dat waren van die verharde karrensporen waar enkel de plaatselijke rabauw wat onderhoud aan deed om af en toe zijn slag te kunnen slaan. Maar ik dwaal af.

Ikke ikke ikke (bron afbeelding: KLIK!)

NIMBY. Het hoort blijkbaar bij deze moderne tijden dat iedereen letterlijk álles wil, hier én nu, maar nooit ofte nimmer daarbij wat dan ook wil inleveren. Never, over ieders dood lijk! Gemeenschapszin betonen? Ok, op welke rekening mag ik dan storten en het klopt toch dat ik het dan mag aftrekken van mijn belastingen, eh? D'r moeten besparingen komen? Ok, maar eerst de andere, als die betaalt, wil ik ook wel bijdragen, maar pas dan eh! Belastingen ontduiken? Hoe doe jij dat en heb je nog tips voor mij? Het holt ons uit als mens, dat NIMBY-airtje. Dat bouwt geen bruggen tussen mensen, integendeel. En dat vindt Bibi triest. Vlinderman pleit dan ook voor HIMBY (Here In My Back Yard)!