Vermicelli + valpartij + Klimt + gedicht

Wat gebeurt er met soepvermicelli als je de soep eerst klaarmaakt met een pakket heerlijke groentjes en die vervolgens mixt? De vermicelli verdwijnt in de soep. En aangezien die elkaar niet uit het oog willen verliezen, denk ik dat ze dan maar afspreken met elkaar om samen te klitten... Niets erg, maar toch, het is weer een weetje voor de beginnende kok. Doet uiteraard ook niets af aan de smaak van de soep. En trouwens, de soep wordt uiteindelijk gigantisch stevig, een maaltijdsoep dus om u tegen te zeggen. Lange leve de vermicelli!

Ik denk dat er vandaag iemand stevig hoofdpijn zal hebben. Een paar maanden geleden nog een dametje geholpen, nadat die over een stel tramsporen op haar gezicht gegaan was, gisteren was het de beurt aan een, euh, eerder beschonken (hij waggelde, brabbelde en zei zelf dat ie wat teveel geproefd had) man, die kennis maakte met de plavuizen grond door een deftige tramperronhoogte. Aan De Nieuwe Linde mag je echt wel stellen dat die nogal aan de hoge kant zijn. Affin, hij ging vrolijk waggelend op weg naar huis, waar hij ook maar vandaan kwam, en toen tegen de grond. Zijn val werd voor 100 % gestopt doordat zijn hoofd niet langer meegaf met de valbeweging. Hij móet vandaag dus hoofdpijn hebben, ik denk ook nekpijn, ferme blauwe plekken op zijn scheenbenen, én hij mankeert een nogal degelijk stuk vel op zijn neus. Nu ja, ik vermoed ook een stuk uit zijn geheugen, ik help het hem hopen.

'Danae' van Gustav Klimt (bron)

Deze week onderstaand gedicht geschreven, op basis van bovenstaand schilderij van Gustav Klimt. Ik wil het jullie niet onthouden, dus vandaag opnieuw een dichie.

zijn Danae

de onschuld ligt
in de verleiding
het hart te grabbel
en het weelderig lijf
ongeboeid zo boeiend
hier moest hij komen

terwijl de maan klimt
tot haar hoogste punt
een man zijn vrouw geslacht
nog onderscheidt van anders
en met goud bedelft

rozevolle lippen moeten
onberoerd betast, gekust
de hemel helemaal
tot op de aarde neergedaald
en de poëtische ontboezeming

gewoon geschiedenis
omdat geschiedenis moet zijn

© Frans V.

Muzeval 101

Voor de laatste maal deze maand, de affiche voor deze avond:


Ik vertrek zodadelijk, een verslagje volgt nog wel, misschien ook nog deze avond.

Ik ben terug. De Muzeval kon niet doorgaan. Eén of ander GFT-gedoe weigerde Herman, uitvinder en bezieler van 100 Muzevallen de toegang tot het podium voor zijn 101-ste Muzeval. Ik was er en ik zag het. En ik ging. Waar Herman niet welkom is op zijn eigen activiteit, daar moet ik ook niet zijn. Messen en ruggen, ik moet er niet van weten. En ook niet van borsten en billen zonder mijn stempel erop, dat is voor mietjes. MIETJES, je kent ze wel. En verder zwijg ik, stil geworden vlinder die ik ben. Ik kijk nog wel uit naar een ander gemakkelijk over te nemen tafereel dat er geschikt en zo uitziet.

Ik vind trouwens dat ze loslopende honden die kinderen bijten gewoon mogen afzonderen van die kinderen. Geef ze een konijn of zo, eentje met Mixomatose of iets in die aard. En sommige dichters een overdosis van wat dan ook. Dat ze oorverdovend mogen (zwijgen) zijn.

Spijtig dat ik Pom Wolff niet heb kunnen beluisteren in zijn Antwerpen... Teveel vreemde luizen in de bijt hebben er een stokje of andere zaken voor en tussen gestoken. Mjah. Is it life or not? Het zal het wel zijn voor .... (kwatta dus)

Frans V.

Vissen met Niels + gedicht

Vandaag een heuglijke dag: Niels is langsgekomen om zijn scherm op te halen. In één ruk door heeft hij hier geproefd van Nip haar wokkunsten én heeft hij peecee nummer twee gelijk terug online gebracht. Hoezo, onbelangrijk? Nee, héél belangrijk. Met Nips online hobby en mijn eigen online bezigheden is het geen luxe om tegelijk af en toe online te kunnen zijn. En dat is dus nu terug mogelijk. Geweldig nieuws dus. Bedankt Niels! Ook al zit je nu naast mij, tegen dat jij dit leest, denk je nog na over wat er allemaal in Domino met Keira Knightley gebeurd is...

Niels aan de peecee bij FV (foto © Frans V.)

De liefhebber van een streepje poëzie wil ik ook niet vergeten.

niet meer langs start

over zijn top hangt hij
de gebarsten kop geplooid
naar de zinnen van een ander
er blijft slechts stoom over
waar hij vroeger zo kon koken
nog lang na de overwinning

een veeg teken aan zijn wand
van aftakeling, spoedig voorbij
de dokters spreken niet meer
hullen zich in mysterie
met te dure woorden
veel ervan al vergeten
nog voor goed en wel gehoord

bereidt hij zich onwillig voor
op de laatste gestuipte trekkingen
onvolprezen zin te krijgen in
het minimale van zijn zijn
slecht tot in zijn kleinste vezel
een afgevlakte man op zijn retour

© Frans V.

de wereld + gedicht

Er zijn verschillende dingen gebeurd de laatste dagen. Mijn directe chef haar vader is overleden na een lange en aanslepende ziekte. Mijn moeder heeft zich vergist van dag in verband met ons Paasontbijt (het werd pas een dag later geserveerd), mijn Nipje zonder pilletjes en mét hoofdpijn (dus ik naar de apotheker van wacht), Pom die zich niet in twee hoeft te delen om voor te dragen, de paashaas die zijn weg niet gevonden heeft naar mijn werk, Miss Jackie T die hing te 'touteren' aan de bil van Niplief, een beertje op mijn terras dat gevallen was van drie hoog, een huis en een appartement die geen thuis meer zullen zijn, gevulde frigo's die ernaar streven op de kortst mogelijke tijd ongevuld te geraken, een man die met afgezaagde vingers op weg naar het ziekenhuis ook nog eens zijn wagen in de prak ziet gereden worden, ...

Mjah, er gebeurt het 1 & ander als je het mij vraagt. En als je het mij niet vraagt, dan gebeurt er nog altijd 1 & ander.

Voor mijn chef/vriendin mijn stille woorden van bezonnenheid, ik deel haar droefheid. Over het overige later misschien meer.

uitgeschreven

de regels liggen klaar
te rapen, volgen, vervolgen
het strikje errond is gratis
maar van nul en generlei waarde
zoals dat met zoveel zaken gaat

Pasen en wederopstanding
de goede katholiek bidt
de minder goede begrijpt
en legt een linkje meer
naar zijn eigen wereld

draaien moet die handel
dag op dag, nacht op nacht
slapen, waken, slapend waken
en morgen altijd blijven weten
dat die altijd komt, opnieuw
en meer noch minder
neemt geen kat vrede
met enkel herinnering

er moet
er zal
meer zijn

© Frans V.

De Muzeval + duogedicht

Nog vier nachtjes te gaan, drie daagjes te werken, en het is alweer de beurt aan De Muzeval, nummer 101. Het wordt een spetterend optreden, zoals jullie dat al langer van de Muzevallers gewoon zijn. Niemand minder dan Pom Wolff komt optreden, Pom, die in slammend Nederland zowat de meeste deuren heeft opengeslamd, de meester die Antwerpen zo lief heeft, dat hij het niet kan laten regelmatig eens af te komen zakken.


eindhoven de wereld

pinautomaat opgeblazen
geld op straat, babylijkje
in het japanse kamp heerst vreugde nu
de troostmeisjes voorbij
goud heeft ze goud deze japanse

eindhoven
de wereld is zo gewoon

hoe ver nog door een nacht heen
als de dag je toch niet wil
de scherpte uit je blik verdwenen
in de bodem van het laatste glas
slechts oog nog voor de goedkoopste steak

waarom wil deze vrouw van vodden zijn
waarom die halve armen, dat halve been
en ook nog goud
dat haar beschadigd lichaam mooier
je weet het nu


© Pom Wolff/Frans Vlinderman

Nip + Pasen + gedicht

Nip Colijnsplaat 050407 (Foto © Frans V.)

Nip is terug, eindelijk weer twee vrouwen in huis, Miss Jackie T telt uiteraard ook mee. Ik ga er niet veel woorden aan vuil maken, schoon ook niet, maar genieten, dat wel. We zijn opnieuw verenigd, morgen is het Pasen, het weer speelt haar eigen spel, en ik het mijne, met Nip...

Nip en Frans in Colijnsplaat 310307 (Foto © Frans V.)

Over Pasen gesproken, het lijkt me wel gepast om onderstaand gedicht hier nog even te plaatsen, zoals ik het eerder deze week geschreven heb. De tijden zijn bij wijlen immers nogal religieus geladen deze week...

mijn geloof

elke dag weer in het nieuws
berichten over verlichte geesten
en hun exploten in de naam van
wiens naam het eerst vergeten
niet anders dan ijdel misbruikt
gewoon een anagram moet zijn

staan ze gedrumd te wachten
op hun beurt, onafwendbaar
hun lot te verbinden met
de wereld van het geloof eerst
mijn god, mijn nirwana
de geestelijke koffer
al eeuwen geleden gepakt

ik geloof stilaan
dat ik te ongelovig ben
om dit alles te accepteren

ik geloof stilaan
dat ik alleen ben gebleven
in mijn geloof in de wereld

ik geloof stilaan
niet meer

© Frans V.

Gedicht

niet ik

leg eens een moslim te slapen
tussen het laken van je moeder
- spreek met twee woorden -
en laat de wacht aan de nacht

de ochtendkoffie kijken
of hij er nog is en alles
staat nog gelijk waar het stond
ochtendstond en mond
geluid uit de badkamer
en jij met jezelf

of je er wel goed aan deed
verscholen in alles van morgen
beter, altijd morgen, vandaag
is altijd oh zo simpel
zie je me nog graag?


© Frans V.

Pfaff + gedicht

Het is weer rel in Vlaanderen, onze Pfaff, gekruld uithangbord van jovialiteit, heeft het gedurfd een zwarte medemens, een neger (mag je dat zo nog verwoorden?), een trap voor zijn achterwerk te verkopen, VOOR DE LOL NOG WEL! Het is nog enkel wachten op de eerste parlementaire vraag hierover. Wereldnieuws, hoor.

een zwart blauwtje

trap eens een zwartje
om een blauwtje te lopen
de sympathieke gast
vergast en verguist
hij is zowaar racist

elke pacifist heeft zich vergist
er is hier niets dat niemand wist
de wereld ieders achtertuin
met groenwachters achter elke boom
om vast te stellen wie
ze daar heeft onder gepiest

lachen mag, lachen moet, lachen
is gezond, de hele wereld rond
maar niet met een zwartje
daar loop je toch een blauwtje

de mode is zowaar veranderd
de koloniaal in het verleden
zit daar goed opgeborgen
hier in het moderne heden
is politiek correct verankerd
zulks wordt niet langer getolereerd
ook niet zondag kwart na zeven

© Frans V.

't Gastvrij Podium + Nip + gedicht

Het blijft wonderbaarlijk hoe ik steeds te laat aan een aankondiging denk. Morgen is het reeds de tweede aflevering van het Gastvrij Podium in Wijnegem. Aantreders van dienst: Philip Meersman en Fjorton. Waar vorige maand eerder al Sacha De Backer de spits afbeet voor dit nieuwe initiatief, zullen beide heren hun poëzie ten berde brengen, zoals zij alleen dat samen kunnen doen. Wie hen al bezig heeft gezien en gehoord, weet waar ik het over heb, de anderen krijgen morgen een uitgelezen kans. En wie zelf ook een bijdrage wil leveren, is uiteraard ook van harte welkom op het aansluitend free podium. Tot morgen?

(Affiche © Kjell Wollaert)

Deze nacht kruip ik voor de vierde opeenvolgende nacht op rij zonder Nip onder de wol. Dan zijn we gelijk door de helft, want zaterdag komt mijn hartendievegge terug. En of ze dan haar scriptie uitgewerkt bij zal hebben, het zal me worst wezen. Zolang ik mijn vlinderklauwkes maar opnieuw in haar vel mag slaan. Het is immers niets meer voor mij, zo alleen door de dagen en nachten moeten struinen. Miss Jackie T biedt dan wel troost, maar wat is dat nou vergeleken met een stel armen om je heen?

Nip en dit Fransje-nog-met-haar (Foto © Frans V.)

overtuigd gevallen

hij hult zich in de deken
van haar volledig afwezig zijn
zwijgend als een monnik die
gebukt zijn geloften ondergaat
en devoot in stilte lijdt

in de seconden vindt hij niets
slechts een opeenhoping van getel
naar het einde aan zijn afzondering
wacht hem de louterende hunkering
een jeuk die niet te bekrabben valt

eens weer in haar armen weet hij
haar de wereld toe te zweren
mirakels te verrichten bij leven
haar zalig eerst dan heilig
en zijn echte god op aarde

geloven doet hij
met heel zijn hart
in haar frele handen

© Frans V.

Asiel + gedicht

Maandag, iedereen heeft er de pleuris aan. Ik ben niet anders. Het was moeilijk opstaan vandaag na gisteren, maar het lukte. Kwam ik toe op het werk, bleek dat ik weinig zin had om wat dan ook te doen. Tsja, wat kan je daar tegen doen? Vrij weinig, dus ben ik er maar in gevlogen. Ik peins dat ik vandaag nogal wat postzegels de deur heb uitgestuurd met bijhorende correspondentie. Moet ook kunnen, natuurlijk, moet ook, al even natuurlijk.

Frans V. & Lin (© Sabine Luypaert)

Tussendoor ging ik dan af en toe een sigaretje roken. Buiten natuurlijk, want binnen, ah nee, dat mag niet iedereen. Rookvrij België noemen ze dat, als ik me niet vergis. In ieder geval, ik neem dan mijn krantje mee en lees. Elke dag weer opnieuw hilarisch nieuws. Vandaag weer wat over uitgeprocedeerde asielzoekers, over mensen (je kent ze wel, ze lopen op hun achterste poten en op een kleurtje meer of minder na trekken ze op jou en mij) die ineens toch overbodig blijken te zijn voor dit landje. Wég ermee. Verkeerde geboorteplek, ik geloof dat het zo heet. Hier in België bestaat er, zoals in veel andere landen, zoiets als een verjaringstermijn voor misdadige toestanden. Als je het maar lang genoeg kan verborgen houden of als je advocaat maar lang genoeg kan procederen, kan je niet meer gestraft worden voor -tig misdrijven. Als je echter een ingeburgerde asielzoeker bent met kinderen, die na jaren onderwijs hier beter Nederlands/Vlaams schrijven dan een doorsnee student, dan staat er geen tijd op. Dan is het onverbiddelijk 'wég ermee'. Ja, we zijn gastvrij. Misschien moet ik me toch schamen.

wij kleine wereld

zwerfvuil in de straat
- of iemand kan bezemen -
wordt een gezin uitgewezen
ter dood veroordeeld of minder
veel minder, tot de bedelstaf
ga en vermenigvuldig u niet langer

de familie klinkt wat raar
onverstaanbaar en bij tijden
zo agressief, is dat nu echt
die fanatieke pater familias
of doet hij zich zo voor
de media ter wille te zijn?

de living hier ligt er glanzend bij
de laatste enveloppe op de kast
morgen een andere familie
ter onderhoud, de uitgewezen papieren
worden eventueel nagestuurd in
een officiële witte omslag,
- ze wisten het niet

© Frans V.

dagbeschouwing + gedicht

Writehistory sloeg haar vleugels uit. De eerste meeting gelijk een feit. Ik was erbij, keek ernaar en voelde me weer even blij. Zo af en toe kunnen mensen gewoon samen zijn, omdat ze elkaars bestaan reeds vermoedden, maar nog niet het gezicht erbij, en dan gewoon gezellig samen zijn, dat vind ik altijd behoorlijk top. Ik heb gebabbeld met een hele hoop medeschrijvers, eindelijk dus dat juiste gezicht erbij, bon, vooruitgang alweer in het leren kennen van de medemens.


Nu zit ik hier thuis, te wachten op niemand. Bijzonder vreemd eigenlijk. Waar is de tijd van onbenul? Bestaat er heimwee naar wat sleur? Zou regelmaat dan toch heilzaam zijn?

na het feest

een doffe slag
de deur in het slot
met stilte opgesloten
in het hoofd van hij
die blijft wonen

de kamer hult zich
rondom zijn besloten hoofd
er is wat te doen, veel
dat morgen ook nog kan
de buren bellen luidkeels
om geen suiker maar de muziek
staat ze veel te luid

de deur slaat opnieuw
om dicht te blijven

© Frans V.

Stanislaus + Nip + bijeenkomst + gedicht

35 voor Frans/Kurt

afscheid nemen van een jeugd
terwijl je weet dat je
verjaart dagelijks
totdat de dagen opnieuw
een jaar en zo gaat
dat door: het leven duurt
maar kort en de dood
is van lagen stof
geweven en duurzamer

© Stanislaus Jaworski



Bedankt, Stanislaus!

We zijn alweer een weekje ouder, volop bezig met het volwassen vervolg, na een zalige zondagnammiddag op de Dageraadplaats in Zurenborg, veel genoten van een weekje Nip. Of toch de schaarse momenten samen intenser dan anders beleefd. We wisten immers dat vanaf vandaag wij uit elkaar moesten gaan. Nip in Colijnsplaat (lees haar blog), Frans hier welhaast zielig alleen met Miss Jackie T.

Miss Jackie T verkent Frans (Foto © Frans V.)

Het voelt vreemd. Gelukkig is er alvast morgen opnieuw een leuke bijeenkomst. Het zal mijn zinnen verzetten. En mij dichterbij volgende week zaterdag brengen.

sterrengewieg

de avond is kalmte
een fontein van rust
zij kust haar kind dat vindt
dat de dag goed is geweest
zich gewillig in de armen begeeft
van Morpheus en de zijnen

onder het bed de schoenen
van echt leder, iets anders
verdraagt zijn voeten niet
en een lijfje zonder naam
nu het van het kind werd ontdaan

buiten is het al donker
sterrenlicht zonder geflonker
wakend over geen wieg meer
dwingt het licht te doven
een kinderhart in slaap
met een speeltje voor morgen

© Frans V.

Nip + gedicht

Morgen vertrekt Nip naar Zeeuws land, voor een hele week. Als je dan denkt dat ik daar heel blij mee ben, niet dus. Sinds we samen zijn, wonen ook, zijn we nooit langer dan één nacht van elkaar gescheiden geweest. Dat wordt dus een raar weekje. Ik hoop op wat afleiding, op een aantal zaken die mijn aandacht kunnen afleiden van het lege bed, van het enkele kopje koffie links en rechts, van de mindere mate van appartementvervuiling... Nipje, mijn sloddervosje, een hele week weg, ik mag er niet aan denken.


Valentino en zijn vlam

op sommige dagen
loopt het uit de hand
dan is het hij en zij
en zij waaronder hij
bij elke ademtocht

al sloegen ze elkaar
de tanden uit de bek
slechts een week terug

haar handen in zijn rug
de brug nog iets te hoog
zwaaide hij nog even
voor hij beneden
zo zag ze hem nog
graag


© Frans V.

Experimenten + Muzeval + Pom Wolff + gedicht

De statistieken van de rups, zoals beschreven door de experimentele dichter, doen het al vermoeden: er dient wat afgebazeld te worden in blogland. Geheel in stijl met sommige niet nader omschreven sujetten slaagt de experimenterende dichter erin om in zijn gedicht - dat beter als titel natrappen had gekregen - zelf even na te trappen. Het korte inleidingswoord ontmaskert ook de messentrekker in hem, waarmee het lijstje aan vreemdsoortigheden hier groeit.

Gelukkig hou ik wel van het onderhouden van dergelijke 'figuren'. Hoe leeg immers zou zijn experimentele wereld zijn, mocht er niets zijn om over te vallen, om mee uit te pakken. En dus gun ik het hem best wel. De poëzie moet immers voort, zelfs als de experimentele dichter er zelf geen touw meer aan vast kan noch wenst te knopen. En laat gerust een kaartje na waar je later je bezoek verwacht.



Hierboven alvast een affiche voor de volgende Muzeval. Pom Wolff in de Bazilikum, dat kan en mag je dus niet missen. Allen daar dus over twee weekjes heen! En let op: het aanvangsuur is op de affiche veranderd: een héél kwartier vroeger!

koud aan de grond

ze had het niet helemaal
in de hand, het liep
eruit, Vesuviaal ter taal
de brij in een hete stroom
uit haar opgelicht gemoed
nu het zo duisteren kon
in de stoutste dromen eerst

trachtte ze nog te komen
tot de juiste essentie
het werd nog minder
totaal en overbodig
ging ze overboord met haar
hart haar ziel achterna

niets klopt nu nog
dan een deurwaarder
aan haar ingestampte deur
of ze nog betalen wil
en liefst met rente
nee, ze wist het niet

© Frans V.

Filmforum + werkbedenkingen + gedicht

Hoe langer hoe meer wordt het lekker druk. De school smijt gewoon met opdrachten, taken en andere arbeidsintensieve bezigheden, op het werk is de baas bezig met reorganiseren zonder een echt plan, mijn Nipje op bezoek bij haar moeder...

Elizabeth (affiche © Kjell Wollaert)

Deze week moet ik nog twee taken afwerken, maar of dat gaat lukken? Morgen heb ik filmforum met 'Elizabeth', waarvoor aankondiging hieronder of -boven (naargelang mijn goesting sebiet), overmorgen een afrondend gesprekje met mijn ex-baas, vrijdag werken voor school, zaterdag Nip voor een week uitwuiven naar Colijnsplaat, zondag bijeenkomst van Writehistory. Nee, vervelen is er niet bij.

samen met de rest

de krullen in haar haren
weerstaan moeiteloos de daden
die hij onbeheerst stelt
telkens zij samen zijn
en hij haar heeft verteld
over haar wijze draden
gesponnen over zijn wilde jaren

ze zeggen dat ze samen horen
bedingen een bezoekje thuis
om mee te kunnen proeven
van hoe het warm kan zijn
zonder altijd het overtroeven
in de duurste pels de grootste luis
of het toppunt van de grond in boren

de wereld is hun huis
de bewoners ervan zijn zij
en elke bezoeker hun gast
waarmee te delen moet
met echt alles uit hun kast
niet jij, niet ik, maar wij
het leven één feestgedruis

© Frans V.

beschouwingen + gedicht

Mijn baas heeft me vandaag extra in de watten gelegd. Wie anders zou me duidelijk hebben kunnen maken dat ik maar een werknemertje ben dan hij? Nooit verstond ik mijn collega's wanneer ze spraken over een uitbarsting, wanneer ze verhaalden over een baas die niet kon begrijpen dat je iets niet onmiddellijk verstond. Vanaf vandaag dus wel. Ik was niet snel genoeg mee in ietwat ingewikkelde materie en werd bijna gelijk een complex aangevloekt. Nou, dank je de koekoek, baas, ik doe het wel op mijn tempo en dan nog. Waar mensen maanden tot jaren over doen om ietwat inzicht in te verwerven, daar ga ik niet even enkele weken over doen. Ik heb respect voor mensen en collega's en eigen vermogen. Nu misschien jij nog?


Ik blijf me optrekken aan gisteren. Het was ongelooflijk. Het was hartverwarmend. Het was wat nodig was. En het zal altijd in mijn geheugen zijn. Een jaartje ouder, wat haartjescentimeters korter, een beslissing rijker. Ik ga namelijk mijn gedichten niet meer posten op de sites, een enkele lopende wedstrijd niet te na gesproken. Aanleiding? Een reactie onlangs op één van mijn sites. Kreeg ik te lezen onder een gedicht van mij: 'Zit heel wat in. Nu nog wat meer rijm of hoeft dat niet?' Ik dus op zoek naar bijdragen van die reactiepersoon. Je wil niet geloven wat ik zag. In ieder geval geen rijm bij betrokkene, integendeel. Als ik mij wil onderwerpen aan dergelijk gezever, dan moet ik verder doen. Dat bedacht ik mij. En dus zullen voortaan mijn poëtische ontboezemingen enkel nog hier te 'bewonderen' zijn. Een mens moet immers nog wel wat...

verbrijzeld

zo zonder lach
je hart in de goot
je tanden stukgebeten
op wat liefde zou zijn
ik heb medelijden met je

deze zetel hier
van alle bekleding ontdaan
door de vele passanten ooit
staat voor je klaar, het glas
gevuld, de oren geopend, jij
bent het die nu nog ontbreekt

er is geen lijm
scherven neem je weer mee
na je verhaal over de breuken
en ik laat je graag weten
dat je ooit toch welkom was

© Frans V.

Zeezicht

Nip, Frans & Britt (foto © Frans V.)

Goed verjaard gisteren, vandaag het haar eraf op enkele millimeters na en nu op weg naar Zeezicht, verslagje volgt nog wel ;)

Dat schreef ik gisteren, vandaag kan je bij Nip al een heel fotoverslag gaan nalezen, ik blijf hier nog wel wat mijmeren. Na enkele (of toch bijna) weken geleden het mes van 'vrienden' in mijn rug gekregen te hebben, deed het me deugd dat er nog mensen waren die zonder gezeik en gezever mee wilden komen vieren. Er viel immers geen eer te behalen, geen profijt te doen, geen drankje te verdienen. De mensen die er bij waren, waren erbij voor mij als mens, als vriend. En ik moet zeggen, deugddoender dan gisteren kan ik het niet zo gauw nog vinden. Prachtig!

Van Stanislaus Jaworski gekregen:

35 voor Frans/Kurt

afscheid nemen van een jeugd
terwijl je weet dat je
verjaart dagelijks
totdat de dagen opnieuw
een jaar en zo gaat
dat door: het leven duurt
maar kort en de dood
is van lange stof
geweven en duurzamer

© Stanislaus Jaworski

Pet, verjaardag + gedicht

Vandaag ben ik samen met Nip, broer en een hoop familie afscheid gaan nemen van mijn grootvader, 'Pet'. Hieronder de foto (hij is wat gekleurd, maar dat ligt aan mijn scanner) op zijn prentje, zo zag mijn paternale grootvader er dus uit toen hij nog duchtig café hield in Hamme, in zijn 'Flamingo'.

Markante figuur, ben er ondertussen achtergekomen dat hij in Zeeland geboren is, decennia lang toneel heeft gespeeld én een schilder was. Ken ik mijn familie dan niet goed? Er zijn redenen om aan te nemen van niet... maar ook omstandigheden, die ik hier niet uit de doeken ga doen.


Over naar mijn verjaardag. Met zo een begrafenis in de voormiddag kan je gerust stellen dat het niet een alledaags dagje is geworden. Al goed dat we (Mama Mia, Jurgen, Joke, Nip, Sander, koortsige Silke en ik) gisteren al een etentje ter meerdere eer en glorie van de voortschrijdende jaren hadden. Want het moet gezegd: vandaag was een beetje rare dag. Nip en ik zijn nu thuis, zo dadelijk gaan we een filmpje (of twee) huren, en dan is het weer voorbij. Tenminste, ik hou er nog steeds aan om morgen mijn jeugdjaren af te sluiten in café Zeezicht. Omdat ik geen geld heb voor een 'klassiek' feestje, omdat ik geen zin had in al dat geregel en georganiseer, omdat om zoveel redenen. Eén van die redenen kan jij als lezer trouwens ook zijn, voel je aangesproken (de enkele onverlaat die onlangs nog mijn leven trachtte te vergallen niet in beschouwing genomen) om eens binnen te springen. Morgen dus, vanaf 15u, Zeezicht, Dageraadplaats (mooie naam voor een plein/plaats trouwens).

In ieder geval bij deze bedankt aan al de verjaardagskaartschrijvers en -zenders...

het middenstuk

stoïcijns als een volleerde
dicht er een mens zijn jeugd
onverstoorbaar naar gisteren
hij moest volwassen, eindelijk
vaarwel aan de eindeloze streken
van een jonge-man

er heerst stilte aan het front
geen schoten, geen inslagen
noch invallen, de tijd is
bewaakt de grenzen, het fatsoen
is nog niet helemaal gestorven
leven na de dood en liefde
met een kus en zo voorbij

een kleinzoon verder gegaan
als jongen, de man tot mens
die nog altijd niet kan staan
op strepen zomaar verdiend
recht zijn rug te vereffenen
wat nog afbetaald moet worden

© Frans V.

S. + gedicht

Het is nu ongeveer vier uur in de namiddag, mijn werkweek (nummer drie alweer) zit erop. Ik ben net thuis van mijn vorig werk, waar ik eindelijk het gezicht bij de stem van mijn vervangster/opvolgster S. kon kleven. S., die af en toe hier kwam (komt?) lezen, die mijn gezicht dus al wel herkende aan de hand van de foto's die hier af en toe gepost worden. We hebben een leuke babbel gehad, over ziek zijn, over vervangen, over stoelen ook. Ik vind dat ze goed in stoelen kan zitten, alsof ze er in thuis hoort. Ja, S., als je dit leest, dan graag nog een woordje van succes voor jou, ik wens het je van harte toe. Jou en het hele team daar. Ik mis het wel een beetje, maar zoals het nu is, denk ik dat het het beste is. We zijn collega's nu, niks vervanger en of opvolger. En misschien tot maandag, aan de telefoon of zo ;)

een stoel voor S.

dit is jouw stoel
die waar jij nu op zit
de dingen zijn zoals altijd
hoe ze behoren te zijn

jij, daar, op jouw stoel
en niemand anders dan
op een leeg moment
jij ergens onderweg

dan nog blijft die stoel
van jou, zelfs zonder naam
maar met zijn vele uren
opgedragen aan jou

dus vraag ik je graag
om niet op te staan
blijf gerust, blijf zitten
ik moet weer verder gaan

© Frans V.

1 & Ander + gedicht

Ach, wat vreemd, ontbrak mij zowaar de tijd om nog wat te plaatsen op dit slechts door één persoon gelezen blogje van me. Tenminste, dat wou die éne persoon mij laten geloven. Terwijl ik mijn statistiekenmeter af en toe eens open gooi en dan heel andere verhalen zie, landen en werelddelen ook. Iemand vertelde mij ooit vol trots hoe zijn blog het geschopt had tot in Amerika en andere territoriale toestanden. Nou, ik hou mijn snaveltje dan maar beter toe. Opbod, het is niets voor mij, én ik wijt alles aan het feit dat mijn blog-url eindigt op .com

kinderspel

kom je mee, jij
met je haren in de wind
de wildebras, het kind
dat niet wil groeien
ik heb wat voor je, hier

is een hamer, zwaai maar
laat het niet landen
op mensen die niet wensen
met jou te spelen, dat is
gemeen en gemeen is slecht
maar dat weet je best

een jongen en zijn broer
wie en wat en waar zinloos
maar beiden op toeren
met deuken in de muren
en vloeken op de overloop
morgen weer een nieuwe dag

op de nachttrap
sterft de daglach
zijn gedimde dood

© Frans V.

In ieder geval: zondag aanstaande vier ik een stukje verjaardag van de dag ervoor. Ik neem afscheid van het jeugddom, gedaan met mezelf wijsmaken dat ik 'er nog bij hoor, bij de jeugd'. Vanaf 15u verdrink ik derhalve mijn verdriet in café Zeezicht op de Dageraadplaats in Berchem/Antwerpen/Zurenborg. Iedereen (de zelfbewuste enkeling niet te na gelaten, die daarom niet op zal dagen) welkom om te komen trakteren aan deze schooier ;) . Gewoon zonder trakteren ook iedereen welkom.