een avondje uit

Vlinderman en Nip hebben deze avond de poëzie aan de kant gelaten voor een gezellig en ouderwets avondje uit met vrienden. An en Christie, twee iconen uit het Vlindermanverleden, waren samen in 't Stad en wij waren uitgenodigd op dat heuglijk feit. We zijn dus begonnen op een terrasje naast De Muze, om vervolgens te relaxen in 't Oerwoud. Getetter, geouwehoer, geleuter, gelach, herinneringen ophalen, u kent het allemaal best wel, daar hebben we ons onledig mee gehouden. En plezant dat het was, voor dat Bibi het door had, was het al elf uur in den nacht gepasseerd en werd het tijd om huiswaarts te keren. Temeer daar er morgen nog gewerkt dient te worden.

Vandaar het eerder korte relaas vandaag op deze blog, waar het niet elke dag sterren plukken is (daar moet u maar voor kranten kopen of verder surfen, er staan er een stuk of 56 onderweg te branden om geplukt te worden), en soms moeten we het kort houden, gewoon omdat de nacht in al haar duistere pracht op me wacht, me mee te voeren naar nostalgische dromen over vroeger, zodat ik de volgende ochtend me gelukkig kan prijzen met het wonder dat naast me mee ontwaakt. Het geluk resideert hier immers samen met ons in het nu en maalt niet om het toen. Toen het zoveel beter zou (geweest) zijn. Deze zinnige mens geniet nu en hoopt van u hetzelfde. Nog één dagje en dan komt er nog eentje ;-)

Asiel + gedicht

Maandag, iedereen heeft er de pleuris aan. Ik ben niet anders. Het was moeilijk opstaan vandaag na gisteren, maar het lukte. Kwam ik toe op het werk, bleek dat ik weinig zin had om wat dan ook te doen. Tsja, wat kan je daar tegen doen? Vrij weinig, dus ben ik er maar in gevlogen. Ik peins dat ik vandaag nogal wat postzegels de deur heb uitgestuurd met bijhorende correspondentie. Moet ook kunnen, natuurlijk, moet ook, al even natuurlijk.

Frans V. & Lin (© Sabine Luypaert)

Tussendoor ging ik dan af en toe een sigaretje roken. Buiten natuurlijk, want binnen, ah nee, dat mag niet iedereen. Rookvrij België noemen ze dat, als ik me niet vergis. In ieder geval, ik neem dan mijn krantje mee en lees. Elke dag weer opnieuw hilarisch nieuws. Vandaag weer wat over uitgeprocedeerde asielzoekers, over mensen (je kent ze wel, ze lopen op hun achterste poten en op een kleurtje meer of minder na trekken ze op jou en mij) die ineens toch overbodig blijken te zijn voor dit landje. Wég ermee. Verkeerde geboorteplek, ik geloof dat het zo heet. Hier in België bestaat er, zoals in veel andere landen, zoiets als een verjaringstermijn voor misdadige toestanden. Als je het maar lang genoeg kan verborgen houden of als je advocaat maar lang genoeg kan procederen, kan je niet meer gestraft worden voor -tig misdrijven. Als je echter een ingeburgerde asielzoeker bent met kinderen, die na jaren onderwijs hier beter Nederlands/Vlaams schrijven dan een doorsnee student, dan staat er geen tijd op. Dan is het onverbiddelijk 'wég ermee'. Ja, we zijn gastvrij. Misschien moet ik me toch schamen.

wij kleine wereld

zwerfvuil in de straat
- of iemand kan bezemen -
wordt een gezin uitgewezen
ter dood veroordeeld of minder
veel minder, tot de bedelstaf
ga en vermenigvuldig u niet langer

de familie klinkt wat raar
onverstaanbaar en bij tijden
zo agressief, is dat nu echt
die fanatieke pater familias
of doet hij zich zo voor
de media ter wille te zijn?

de living hier ligt er glanzend bij
de laatste enveloppe op de kast
morgen een andere familie
ter onderhoud, de uitgewezen papieren
worden eventueel nagestuurd in
een officiële witte omslag,
- ze wisten het niet

© Frans V.