Voorbij de vooroordelen

Het land staat al enkele jaren in rep en roer als het gaat over mensen uit het buitenland die zich hier binnenlands willen komen vestigen. Zolang ze maar op de autochtone mens 'van hier' gelijken en zich niet als een overduidelijke allochtoon uit een land voorbij Nederland, Duitsland, Engeland, Luxemburg of Frankrijk gedragen, wordt er ook niet al te veel inkt aan verspild. Maar zodra het er allemaal wat zuidelijker dan Europees begint uit te zien, slaat de schrik veel onwetenden om het benepen hart. Al dan niet terecht, maar het gebeurt meer dan deze Vlinderman lief is. Vandaar mijn bijdrage vandaag, om daar het één en ander van aan de kaak te stellen.

Zonder woorden (bron afbeelding: KLIK!)

op de vlieger

iets donkerder dan gebruind
niet veel, maar toch wel
wat naar zijn tafel gaand
glanst haar huid getaand
druppels zweet vergeefs

en ze kijkt naar hem
karbonkels diepe poelen
(ik heb de wereld gezien
ben al verder gereisd
dan jij zelfs kunt vermoeden)

en hij kijkt terug
de blanke man
bange blanke man
voor zijn plekje
eigen plekje eerst?

wuift hij haar na
uitgeprocedeerd
- hij denkt uitgeput -
naar haar toekomst terug
misschien wel haar verleden

ze ziet het niet
en hij ook niet meer
modern monster met lak
aan alles, vooral zichzelf

Frans V.

Asiel + gedicht

Maandag, iedereen heeft er de pleuris aan. Ik ben niet anders. Het was moeilijk opstaan vandaag na gisteren, maar het lukte. Kwam ik toe op het werk, bleek dat ik weinig zin had om wat dan ook te doen. Tsja, wat kan je daar tegen doen? Vrij weinig, dus ben ik er maar in gevlogen. Ik peins dat ik vandaag nogal wat postzegels de deur heb uitgestuurd met bijhorende correspondentie. Moet ook kunnen, natuurlijk, moet ook, al even natuurlijk.

Frans V. & Lin (© Sabine Luypaert)

Tussendoor ging ik dan af en toe een sigaretje roken. Buiten natuurlijk, want binnen, ah nee, dat mag niet iedereen. Rookvrij België noemen ze dat, als ik me niet vergis. In ieder geval, ik neem dan mijn krantje mee en lees. Elke dag weer opnieuw hilarisch nieuws. Vandaag weer wat over uitgeprocedeerde asielzoekers, over mensen (je kent ze wel, ze lopen op hun achterste poten en op een kleurtje meer of minder na trekken ze op jou en mij) die ineens toch overbodig blijken te zijn voor dit landje. Wég ermee. Verkeerde geboorteplek, ik geloof dat het zo heet. Hier in België bestaat er, zoals in veel andere landen, zoiets als een verjaringstermijn voor misdadige toestanden. Als je het maar lang genoeg kan verborgen houden of als je advocaat maar lang genoeg kan procederen, kan je niet meer gestraft worden voor -tig misdrijven. Als je echter een ingeburgerde asielzoeker bent met kinderen, die na jaren onderwijs hier beter Nederlands/Vlaams schrijven dan een doorsnee student, dan staat er geen tijd op. Dan is het onverbiddelijk 'wég ermee'. Ja, we zijn gastvrij. Misschien moet ik me toch schamen.

wij kleine wereld

zwerfvuil in de straat
- of iemand kan bezemen -
wordt een gezin uitgewezen
ter dood veroordeeld of minder
veel minder, tot de bedelstaf
ga en vermenigvuldig u niet langer

de familie klinkt wat raar
onverstaanbaar en bij tijden
zo agressief, is dat nu echt
die fanatieke pater familias
of doet hij zich zo voor
de media ter wille te zijn?

de living hier ligt er glanzend bij
de laatste enveloppe op de kast
morgen een andere familie
ter onderhoud, de uitgewezen papieren
worden eventueel nagestuurd in
een officiële witte omslag,
- ze wisten het niet

© Frans V.