Pro Ana + gedicht

Ik had het beloofd, hier komt het.

We leven hier in een bijzondere wereld. Er bestaat namelijk vrijheid van meningsuiting in nogal wat landen. Iedereen mag het woord voeren dat hij wil (behalve die van het VB in Vlaanderen, die moeten monddood gemaakt…) Dus komt een mens nogal wat tegen in diezelfde wereld. Gewoon, op straat, of in de krant, de boekskes, als graffiti tegen de gevels, op de bus, in je bus, allemaal meningen. Je hoeft ze gelukkig niet allemaal te delen, maar gewoon te weten dat er zoveel meningen annex overtuigingen schijnen te bestaan als er mensen en groepen op deze aardkloot rondhossen, en dat is iets bijzonder... hoe je het ook maar noemen wil, ik noem het kostbaar.

Neem nu de dames die het niet begrepen hebben op de portretten die Rubens zo graag neerzette. Of van iemand met een BMI zo tussen 18 en 25 of nog minder. Ja, die al beginnen kotsen van het idee dat er een ergens op hun lijf een kwabje te bespeuren zou zijn. Zij hebben ook recht op hun mening. Ze doen me trouwens terugdenken aan een vriendin van me. Pracht van een meisje, met een guitige lach, humor waarvan je tenen spontaan omhoog gaan krullen, met de hele wereld aan haar voeten. Mooi figuur ook trouwens, niet te veel, niet te weinig, kortom, een knap kind. Tot ze het in haar hoofd haalde, aangezien alles rondom haar niet de weg uitging die zij voor ogen had, dat zij de oorzaak daarvan was. Een beetje verwrongen verder gedacht en daar ging ze. Te dik, ze was te dik, en daarom gingen haar ouders uit elkaar, daarom was haar zus een wandelend skelet, daarom werden de Bushes president, daarom stijgt de temperatuur van alle milieus. Afijn, daar kwam de magerzucht, hand in hand met de automutilatie. Behandeling volgde gelukkig vrij snel, en het ziet er tot op heden nog vrij goed uit. Ze heeft geleerd dat zelfcontrole ook op andere manieren mogelijk is. En dat het niet haar lijf was, dat diende afgestraft, gecontroleerd tot op het pijnlijke af. Dat heeft ze in therapie geleerd, omdat de liefde van haar familie en de vriendschap van haar vrienden niet meer volstonden. Een klassiek voorbeeld van een anorexia-patiënte, quoi.

Als ik dan de (huidige) proana-sites als paddestoelen uit de webgrond zie rijzen, dan vraag ik me af of ik nu ook nog diezelfde vriendin in leven zou kennen, mocht dit te lezen zijn geweest in de periode dat ze het zo zwaar te pakken had... Ik denk het niet. En dan ga ik twijfelen aan de vrije meningsuiting. Wie immers iets als dit verkiest boven het leven an sich, dan twijfel ik aan die volgorde. Het internet als vrij en supergemakkelijk toegankelijk forum misbruiken om iets te promoten dat al decennia bekend staat als een psychische stoornis, het gaat er bij mij niet echt in. Doet me trouwens wat denken aan het misbruik dat Hitler indertijd heeft gemaakt van dat heiligste der heiligsten, die vrijheid van meningsuiting. Daar zijn er ook een paar miljoen aan kapot gegaan, is het niet?

Het ergste van al vind ik eigenlijk dat die proana's zich absoluut niet bewust zijn van waar ze mee bezig zijn. Het is alsof alle psychopaten (vergeef me de uitdrukking, gij Spinnen aller landen) een online forum kregen aangeboden dat ze zelf mochten invullen en waar ze dan met elkaar het meest psychotische uit hun koker zouden mogen schudden en er een top drie van de grootste psychoot mee inrichten... Of laat ik nog een gevoeliger voorbeeldje nemen: neem een stel pedofielen en laat hen hun gangen gaan op het internet (alsof ze dat momenteel niet zouden doen)...

Het plaatje is vrij duidelijk: vermoedelijk zou de overheid ingrijpen en één en ander verbieden, en anders zouden de buren dat wel doen en nog van die situaties. Maar proana's, die mogen dus gewoon hun gang gaan. Niks mee toch, magerzucht? Niks mis mee toch, beschadigde nieren, darmen, levers, harten? De blauwe plekken van gewoon even te gaan zitten? Het omvergelopen worden omdat de mensen ze niet zagen aankomen? Het zal je dochter maar wezen die daar graag op de site gaat rondhangen en er gelijkgestemde ‘zielen’ vindt…

Ik wou dat er toch wat minder vrijheid was. Of niet?

contra ana

hier sta ik dan
dit prachtig lijf gekneed
naar het beeld dat ik
en ik alleen voor ogen heb
het beeld waarin ik geloof

dat ik soms wankel
ondersteuning behoef
en haren dons soms
slechts weer een beproeving
die ik rauw wel lust

deze overwinning is er
opgedragen aan het hoekje
dat ik diep in mij weet
ongeschonden nog
en bovenal vrij

ik haat de wereld
die mij een ander mij dicteert
en heb maar één vraag
waar was iedereen
toen ik in het duister zat?

© Frans V.

Er heerste vandaag bij mijn terugkeer ten huize Vlinderman nogal wat agitatie omtrent anorexia-on-the web, en dan heb ik het niet over light-verse. Ik plan dus na slaap en werk een bijdrage over het fenomeen. Is dik out? (sorry Rubens dan) Of is thin in? (Ask pro ana, find out yourself). Even rusten eerst. Daarna trek ik wel van leer tegen de mensen die de dochter die ik vooralsnog niet heb en had zouden kunnen verdunnen tot hun eigen zelfbeeld.

studiedag + gedicht

Veel valt er niet te vertellen vandaag. Het was studiedag op het werk, iedereen was de deur uit behalve een paar op post geblevenen. Als je dan aan de telefooncentrale zit, zoals ondergetekende, dan heb je het dubbel zo druk: elke telefoon die je dan niet kan doorschakelen naar één van de afwezige collega's, wordt dan maar kort genoteerd. Hoe kort ook, dat maakt van het telefoon-beantwoorden een meer dan dubbele taak. Blijft gelijk ook het andere werk liggen...

Sebiet vertrek ik naar één van mijn vorige aankondigingen, misschien loop ik ook nog eens langs Den Hopsack, ik weet het allemaal nog niet goed, zal wel weer afhangen van de tijd.

Mijn gedicht hieronder is een beetje in aansluiting op mijn laatste bijdrage gisteren...

onbeDOELd

de kerk in het midden
van af te breken huizen
staat er doelloos bij
wees in een drooggevallen zee
waar geen mensen zullen blijven
dan wel opnieuw het water

onder haar spiegel later
het onderwater onderzoek
schatteneiland op de bodem
van wat politieke beslissingen
telkens weer rechtvaardigen

de wandeling door het verleden
doet vandaag de hoop niet leven
over enkele jaren
wordt hier over huizen gevaren
misschien ook over de graven
die nu reeds werden besteld

niet iedereen kan
zomaar alles overleven

© Frans V.

Vlinderman bedoelt er niets doelzinnig mee, ook niet kunstzinnig

Luc Cappaert en Eva Van Tulden nodigen u vriendelijk uit op het eerste kunstdoel evenement, met name de inhuldiging van een monumentale bloemenschildering op de noordelijke kadewand van de jachthaven te Doel. Het kunstwerk hangt tot op de bodem van het getijdok en is dus slechts volledig zichtbaar bij laagtij. Bij hoogtij wordt het volledig overspoeld door de Schelde. Hieronder vindt u een link naar de getijtafels met de laagwaterstanden tijdens de tentoonstellingsmaanden juli, augustus en september 2007.

Zij hopen u de 29ste te mogen verwelkomen in Doel.

Stephen King + gedicht

Gisteren via Nip Zilverfeetjes site ontdekt. We hangen alledrie al een poosje rond op de Verhalensite, maar het was Nip die me er attent op maakte dat er daar dus meer dan één Stephen King liefhebber rondhing. Ik dus in volle vaart daarheen gesurft en ja hoor, via een mooie banner op een hele hoop info gestuit over SK. Tot en met een Nederlandstalig forum voor SK-fans toe. Uiteraard ben ik diezelfde avond nog lid geworden, wat wil een mens meer als hij in zijn eigen taal bediend kan worden over alles waar het zijn idool betreft.

Ik kreeg ook al van iemand ginds de uitnodiging om eens wat poëzie in SK-stijl te schrijven. Ik denk er alvast over om er inderdaad wat meer te schrijven, eerst nog een paar daagjes genieten van de site...

Roland van Gilead, de Laatste der Scherpschutters (© Michael Whelan)

Rolands ka

stem vanuit een andere wereld
sprak mij van weleer van
mooie dingen geweest tot te komen
noemde mij bij mijn oude naam
beroep op vergane krachten
aansporing tot nieuwe prestaties
belofte van glorierijke toekomsten

zalvend en strelend trachtte hij
beroering, kabbeling in
tot stilstand gekomen diepten
waaide mij een vonk toe
welke ik gedoofd had
opnieuw doofde

het karkas zielloos geworden
vlees verteerd door het niets
alles veranderd in en door mij

het gezicht van z'n vader vergeten
zo sprak ooit Roland van Gilead
de Laatste der Scherpschutters

mijn realiteit hier hoewel
misschien altijd zo geweest
droomde ik alleen maar
van lang voorheen
de wereld verder gegaan
de tijd onbetrouwbaar

ka
zonder khef

© Frans V.

(vrij naar ‘De Donkere Toren’-cyclus © Stephen King)

Herman J. Claeys + gedicht

Twee voor de prijs van één, waar vind je dat nog, vooral als het ene dan ook nog gratis is? Hier wordt gedeeld, het enige dat het nog zou kunnen kosten, is een stukje van je kostbare tijd, die je toch nodig hebt om even een gedicht in je op te nemen (en al zeker twee). Het doet trouwens deugd dat ook Herman J. Claeys het nog niet verleerd is af en toe eens een leuke mailing rond te sturen met wat werk van hem. Geniet gerust mee van het (letterlijk) aankomende Midzomernachtsgevoel...

Herman J. Claeys op 10 maart 2007 (Foto © FV)

Midzomernachtwens

Schuifel barvoets
door het koelbedauwde gras vannacht
in het maanlichte laar
nog voor de dageraad je haar verguldt
en vlij je zongebrande tintelende wang
tegen gegroefde schors
van gekroonde, door hulst geschramde eik
en voel hem ademen door je huid.

Het steedse reilen zij ver vannacht
en ver het woelen, het joelen,
verbannen het zuchtige zoeken,
verzwonden de jacht.

Hurk neuriënd neer op de heuvelflank
tussen lavendel en johannesbloem
en schep volhandig aarde
waarmee je dij en borst beregent,
bezegent,
want aarde sterft niet
zomin als bron, zomin als zon.

Bedwelm je, bloeiend Litha-kind
in de midzomernacht.

© Herman J. Claeys

Seffens ga ik nog wat online naar een paar gedichten- en verhalensites kijken, waar ik nog een beetje band mee heb. Er valt daar nog veel te beantwoorden voor me, maar ik ben nu echt even gewoon aan het uitrusten. Nu ja, overdag uiteraard gewoon gaan werken, maar 's avonds op het gemakje wat bloggen, wat strips lezen, wat afwassen, kattenbakjes verschonen, Nip kussen, allemaal op het dooie gemakje aan. En natuurlijk wat schrijven, het is mijn kleine verslaving. En de primeur is tegenwoordig altijd voor mijn blog. En dus voor jullie ;-)

Frans V. ergens in augustus 2005 (Foto © FV)

gouden passie

het moet spontaan gaan
een onverwachte bliksem
die de boom scheidt van zijn kruin
in een tomeloos verzengmoment
de schuiler tot overlever
toeschouwer van zijn geluk

ze wendt haar lippen af
zijn droge lik op stuk
voor de laatste fantasieloze poging
haar opnieuw te bedwelmen met
zijn onuitgegeven roes reeds gefaald

twee geliefden naast elkaar
bezeten van de drang naar uniek
onvergetelijk alleen gebleven
hun ruimte samen delen
hand in hand een
gouden bruiloft tegemoet

ze begrijpen
het spel van spelen
nog maar af en toe
de enige liefde
die er toe doet

© Frans V.

Stichting Poëzie Conspiratief + gedicht

Gijs Ter Haar, onlangs nog door sommigen herdoopt van Blauwe Reus als winnaar van de Kei van Utrecht tot Blauwe Kei, is alvast niet bij de pakken blijven neerzitten. Hij zou de poëzie zoals hij die totnogtoe quasi onnavolgbaar en begeesterend over diverse podia heeft uitgegoten, promoten in de meest ruime zin van het woord. Dwars tegen alle gevestigde overtuigingen in van wat poëzie zoal moet zijn om poëzie te zijn (vooral wanneer het aanhoord dient door een publiek vol strikjes en dasjes in het kledingbeeld), maar in ieder geval dichtbij de mensen, ja, dichtbij Gijs. Kom maar uit die luie zetels binnenkort en speur het web af naar de Stichting Poëzie Conspiratief, waarvan sedert deze namiddag stichtend lid en voorzitter Gijs nog heel wat zal laten horen.



Proficiat uit dit Antwerpse hoekje, van een al even fiere Vlinderman. Poëzie dichterbij, daar hou ik dus wel van. Met felicitaties (en dank ook) aan Pom Wolff, de man die blijft verbazen, die trouwe kompaan ook van Gijs én secretaris van de nieuwe stichting (voor de Belgen onder ons trouwens: de Nederlandse Stichting is het gemakkelijkst te vergelijken met een Belgische vzw), voor het wereldkundig maken van dit geweldig nieuws. En tot slot vergeten we ook niet succes toe te wensen aan beide heren en aan Willem Borra, penningmeester van de hele zaak.

zelfbegoocheling

een aantekening
klein, in zwart gestileerd
herinnering aan later
en nog later te vergeten
streepje humor in de kosmos
die vooral ernst heet te zijn

hij verteert zijn agenda
als een koeienmaag de kiezel
op niemandsland gevonden
afspraak met de toekomst
ooit eerder daar neergelegd als
de vreemde eend die bijten zal

hoopvol, dat en niets anders
voor vandaag, waar hij zocht
naar de juiste redenen
zich eindelijk te laten gaan

niet voor morgen
(nooit voor morgen)
maar gisteren
(altijd gisteren)
toen hij nog niet kon bestaan

© Frans V.

Waterstofbus + gedicht

Vanaf morgen is het zover, dan rijdt voor het eerst de waterstofbus uit (en pakt Antwerpen opnieuw uit met een wereldprimeur). Of ik een groene jongen ben, weet ik niet, maar het is wel een mooi gegeven dat er wat aan het bewegen is wereldwijd op vlak van het milieu. Sommige bedrijven en overheidsinstanties beginnen het ook te begrijpen. Alleen spijtig dat het vooralsnog koeien van mensen kost om eens wat anders te proberen. Het is echter een kniesoor die om die reden het allemaal maar gewoon bij het oude zou laten.

bevreesd

de grote acht blazen verzamelen
achter rijkelijk versterkte muren
waar tot in de uren van de nacht
besluiten zullen geveld
nieuwe aanleiding tot geweld
op kleine Jan met de pet

op de vraag naar meer milieu
het oliedollar antwoord njet
de mens is nog niet klaar
met almaar meer, de natuur
blijft het te verduren krijgen
morgen zal altijd wel
de zon opnieuw schijnen

hij koestert vandaag alvast het licht
in sepia herinneringen
die stilaan vervagen
tot de tijd van ooit
met Ambiorix in de schaduw
van zijn laatste zaad

© Frans V.

Nip + mededelingkse + gedicht

Gisteren bestond er een koppeltje gedurende twee jaar en tien maanden. Vandaag pas slaagde een vlindervent erin zich dat te herinneren, maar hij wist het goedgemaakt met een klein potje met een stukje plant erin. Moet er ook nog uitgeweid worden over de reacties op zoveel oprechte warmte? Niet dus. Zaterdag bleek de cocoondag bij uitstek te zijn. Gewoon gezellig met z'n tweetjes, en dan nog gezelliger aan Nips eettafel, wat meer kan ik mij mogelijkerwijze nog wensen?

Vandaag zat er ook nog wat anders in de mailbox, en aangezien meer zielen meer vreugde betekenen, plaats ik het ook even hieronder.

Multicreatieven ... meer dan louter letters

op donderdag 21 juni om 20u
in Galerie Ludwig Trossaert, Museumstraat 29, 2000 Antwerpen

David Troch presenteert

Ehnt Rüdiger Scharmann licht het werk toe dat hij van 8 juni tot 8 juli in de galerie tentoonstelt.

Luc Boudens, Bavo Dhooge, Wim Hofman, Mark Meekers, Renaat Ramon, Arnoud Rigter, F. Starik en Lies Van Gasse gaven inhoud aan dit themanummer dat aantoont dat letters voor een schrijver niet altijd genoeg zijn en er wel eens andere kunsten om de hoek komen piepen...

Enkele auteurs lezen voor.


opgewekt

die laatste seconden
ik zie ze niet graag
wegsluipen in de nacht
die ik niet gevraagd
feilloos na de nacht parkeert
met een brede sikkelgrijns

ook die geheel verlaten straten
met amper wat mens in beeld
gebogen ergens naar op weg
geen blik of woord teveel
slechts het jachtig dokkeren
met het hoofd al bang in bed

dan sta ik stom te staren
door een groot laat raam
de nacht te slapen leggen
met ja, ik je weer gezien
en morgen zal het zijn
opnieuw tussen jou en mij

slaapwel dan maar
mijn stukje slaap
ik laat je weer

© Frans V.

Nip gedicht!

Nipje is tweede geworden in een schrijfwedstrijd, en dan nog als enige met poëzie tussen proza. Lang leve Nip!

kruimels liefde

in eenzaamheid
sprokkelt hij schilfers
van haar schimmen

peutert veel liefs
van een postkaart
uit het verleden

legt in het donker
zijn gedachten
onder haar kussen

en strooit kruimels liefde
in de hoop dat ze alleen
de weg kwijt was

© Nip

Muzeval + gedicht

Over een kleine tien minuutjes vertrekken we (Niels, Nip en ik) naar Den Hopsack, want het is weer de tweede donderdag van de maand, Muzevalavond dus. Gert Vingeroets treedt op, en wij gaan luisteren. Daarna (ook alweer) is er het vrije podium en dan babbel ik met Bart Van Peer de (al dan niet nieuwe) podiumbestijgers naar hun tien minuten aandacht, erkenning en wat daar nog allemaal mee samenhangt. Pure ontspanning, dat is het en meer moet het ook niet zijn.

explosiegevaar

over de doden geen woord
onvertogen, de levenden
kunnen slechts wachten
op die verlossing
ze kunnen immers
nog zoveel bewijzen

het kost alleen maar jaren
een scherpe pen slijt
nu eenmaal niet zo snel
als een stukje krijt
uitgestreken door de tijd
en massa's malse regen

ik hou de teugels in
verspil geen inkt meer
dan nodig, ik adem
mij weg naar later

waar ik uitblazen zal
als een Arden tussen Alpen
kosmos in een atmosfeer
af en toe ook
atoombom

© Frans V.

Vandaag in de vlinderbox:

"Een collega van me maakte me attent op het feit dat bij haar nichtje, Charlotte, een meisje in de klas zit dat met uitwijzing wordt bedreigd.

"Viktoria woont al 8 jaar in België. Ze is afkomstig van Kazachstan. Nu moeten zij en haar broer en ouders op het einde van de maand het land verlaten. Vandaar een petitie!!!

Vooral omdat deze familie zo goed geïntegreerd is, willen wij (ouders van en kinderen uit de klas van Viktoria) de familie helpen. Als je de petitie wil steunen, ga dan naar deze website, welke de klasgenootjes er speciaal voor hebben gemaakt. Stuur dit door naar iedereen die je kent!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Ik heb ondertussen ook al getekend.

T.R."

& ondertussen ook Frans V.

Muzeval

Gert Vingeroets leest zijn gedichten liever voor dan dat hij ze schrijft, zo beweert hij. Toch publiceert hij dichtbundels bij uitgeverijen, en losse gedichten in verzamelbundels en in tijdschriften zoals Gierik / Nieuw Vlaams Tijdschrift.

Van zijn eigen dichtbundels noemen we Wachttijd (uitgeverij Kramat, Westerlo, 1993) en Adem van licht (Dilbeekse Cahiers, 1996). Werk van hem werd opgenomen in Ontkomen aan de tijd, een Nederlands-Vlaams-Zuid-Afrikaanse bloemlezing samengesteld door Tom Luitink in 2005 als de neerslag van de wedstrijd Concept. En samen met Wilfried de Boeck en Godelieve Melis schiep hij de dichtbundel De dood ontroofd (Kramat, 2004)

Hij is actief in de Kapelse haikukring Karumi, in Kunstplatform Kappa, in Kunstenaars voor de Jeugd, in het Kapelse kunstfestival Pulptuur en bij tal van andere culturele organisaties en evenementen.

In Kapellen is hij bibliothecaris van de Openbare Bibliotheek en in die hoedanigheid medeorganisator en jurylid van literaire wedstrijden en zetelt hij ook in de redactieraad documentatiemappen van het Vlaamse bibliografisch centrum Vlabin.

© Herman J. Claeys, mei 2007

Lees als voorsmaakje zijn mooie gedicht Pelgrim (uit Adem van Licht, Dilbeekse Cahiers, 1996) dat hij opdraagt aan Leonard Nolens:

Pelgirm

Hij draagt

zijn handen naar het bos
als witgespannen bladen

in huiverend aanvaarden
van het pas ontzegeld weten

waarmee hij schier ondraaglijk
traag – maar vastberaden als

hij spaarzaam is – de vuurput
van zijn verzen vult voor dat

wat straks ontbranden moet.

© Gert Vingeroets (bron: Sabam magazine)

Nip + gedicht

Zoveel ik hier schrijf, ik laat af en toe toch mijn Nipje stevig in de kou staan. Nip, de dichteres, die het met weinig woorden maar met even zoveel beelden durft te zeggen, de studente, die bijna een afgestudeerde filosofe is, het maatje, dat niet niets maar alles is voor mij. Nip, mijn muze, mijn klaagzang maar vooral mijn lofzang, mijn stukje veiligheid en zekerheid. Nip, jij, pfioew.

Ben net thuis van een voldoening gevend avondje met een voormalige baas van me. De wereld werd weer helder, de zaken doorzichtiger dan glas, de gemoedsrust zonder pieken. Een goede avond, zo noemen wij van www vlinderman dat. Een prachtige avond ook. Geen puntjes op de i, nee, streepjes onder een hoop punten. Kwestie van duidelijkheid... Merci, P.!

in ons hart

zo had ik het bijlange nog niet
gezegd, jij mijn bij
ik jouw bloem
en dat het steken mag
recht waar het al zolang jeukt
jou tot het einde te verplegen

in het malse lentegras
de vlinders niet meer volgen
op hun dartelwolken vluchten
maar zoet en zacht gevooisd
de lippen op elkander drukken
vergeten adem halen toch
en dan opveren in ons leven

ook de dunne kantjes vet
in één tijd genomen, ze dromen
die zeggen van niet kunnen
alsof ontkennen doden

dan toch niet hier
in onze warme armen

© Frans V.

Verkiezingen + gedicht

Het was me wat, gisteren. Braafjes gaan stemmen en dan dus naar schone moeder om gezellig met haar, Nip en de twee poezen (Miss Jackie T mocht voor de eerste maal mee op verplaatsing) de verkiezings'show' te volgen, bij het genieten van een frisse pint (dedju, zou ik dan toch een tjeef zijn?), een lekker hapje, een tussendoortje en nog wat meer feestelijks.

Nu ja, feestelijk. Eigenlijk was ik gisteren gewoon getuige van hoe kort het geheugen van een volk kan zijn. Een poweet zou niet aan politiek mogen doen. Dus doe ik dat al een tijdje niet meer, maar ik mag er wel een mening over hebben. Beken ik daarmee kleur? Uiteraard, en wat dan nog? Ik ben een zelfbedruipende dichter, die zich toch niets laat voorschrijven. Gisteren blijft in ieder geval nog even doorzinderen. Benieuwd ook naar wat ons de volgende jaren te wachten staat. Ik herinner mij nog een steeds jaarlijks groeiende schuldenberg, begrotingen met tekorten (mijn oude grap ging toen dat 'enkel de staat met verlies mocht draaien zonder daarvoor gestraft te worden') en eindeloos nieuwe belastingen. De voorbije acht jaar ging het bij de oppositiebeschouwingen over elke nieuwe begrotingsronde over opsmukoperaties en kunstmatige toestanden, maar werd er in alle talen gezwegen over het feit dat er iets niet alleen niet meer aan het groeien maar aan het krimpen was. En dan bedankt een land zo zijn leiders. Mjah, spijtig natuurlijk, maar waarschijnlijk een typisch 'vreemd' trekje van ons, Belgen, Vlamingen en Walen. Het heeft mij alleszins niet belet om me deze ochtend even te overslapen, kwestie van nog wat langer in het land van gisteren rond te kunnen blijven hangen, zeker?
wat een keuze

ze mogen me gerust
aan mijn darmen hangen
de eerste kreet verknippen
om te zeggen dat ze zomaar
gewonnen mochten zijn

mijn facturen hou ik
vanaf heden in de gaten
waar ik ook mijn afval
zomaar pleuren durf
dat kost wat minder
toch nog even vandaag

verhuizen zit er even
vooralsnog niet in
en later ook al niet

zwaar tegen zwart
weet ik niet
wie het van mij wint

© Frans V.

Publicaties

Nog even tussendoor, vooraleer ik naar de verkiezingsnamiddag vertrek voor actualiteitsbeleving op het kleine scherm met Nip en schone moeder ;)

Fronk goes public, hierboven alle interessante weetjes om erbij te zijn.

Xavier Roelens debuteert op papier, en iedereen is welkom, dus ook voor u hierboven interessante weetjes.

Kiesdag + gedicht

Vandaag is het zo een zondag, waarbij het onwaarschijnlijke feit valt te bespeuren van een Vlinderman voor de noen uit bed. Het is stemdag en we mogen/moeten gaan kiezen wie ons land de komende jaren bijeen mag houden. Woehahahaha, het werkwoord alleen al. Kiezen! Alsof we een keuze zouden hebben. Hier in België heb je immers de kiezers aan de ene zijde, die hun burgerplicht grotendeels braafjes vervullen, en de politici anderzijds, die in hun eigen kleine wereldje vertoeven. Dat tweede slag mensen, dat er om de zoveel jaar telkens weer in slaagt om over de voorbije periode warm of koud te blazen, al naargelang het onderwerp en de situatie. Om vervolgens gewoon verder te doen.

Geef mij maar het kerkje in Attenhoven dan, waar een mens tenminste wat andere mensen kan ontmoeten om samen wat van poëzie te genieten.

gestem

de gouden krijgers op pad
schrijven eigentijdse verhalen
over nimmer sagen, ze dwalen
even ver als ooit hun vaders

een duale natie op het spel
voor even alles gewoon niets
dat jaren heeft bewezen
bij tijd en wijlen te bestaan

de keuze wordt gekleurd
een boom of eerder weg
de buurman aan de macht
om gewoon te kunnen huilen
onbegrip in deze nacht

de erfenis ligt betwist
op tafel, de dissectie
zal klaarheid scheppen
de rest
blijft historie

© Frans V.

Gedicht

Het tweede gedicht van mijn tweeluikje, op de valreep nog geplaatst, na een meer dan deugddoende passage in het kerkje van Attenhoven. Sebiet gaan slapen en hopen dat dromen mij duidelijk maakt welke stem er morgen al dan niet verloren gaat...

ik Belg

de verbazing baart telkens
wat ze baren moet, het is
de wet en anders een wet
die slechts zal bestaan
in het vreemde gevolg
dat haar gegeven moet

deze vaststelling is gewoon
een vaste stelling, ingegeven
overgegeven ook
in de liefde van een ouderpaar
dat ik steeds weer groeten zal
met heel mijn hart
daar ik niet anders kan

gelieve mij te groeten
voor het land waar soms
ook ik voor sta
klaar mijn roots te planten
en verder eigenlijk niets
meer

© Frans V.

Mededelingskens

Nog snel een laat (vroeg?) berichtje: zaterdagnamiddag ben ik bezig op het tuinfeest van het gezinsvervangend t(e)huis Elegast-Conscience in de Consciencestraat te Antwerpen, niet als poëzie-man maar als medewerker-man, zo tussen 12 en 16u.


's Avonds gaat het dan richting Attenhoven, een gehuchtje van Hoevenen, voor een poëzieavond met de Muzeval op verplaatsing, in een glorieus kerkje aldaar.


Het is maar dat iedereen die dit soms eens komt lezen het weet ;)

Cartoon's + vrienden + gedicht

De Cartoon's, waar ik gisteren wat antistress ben gaan opsnuiven, en nog een gemoedelijk babbelken kon slaan ook met Pascale en Johanne, over het weer, het werk, de poëzie, noem maar op. Het was veel te snel veel te laat...

Pascale en Johanne (Foto © Frans V.)

Een klein tweeluikje in dichtvorm, morgen deel twee, 'ik Belg', beetje met zondag in het achterhoofd...

Ikke ne stijfharkige? (Foto © Frans V.)

ik Vlaming

hier sta ik pal
met twee voeten star
in de zachte grond
van mijn land, zo klein
dat in driehoeken begrepen
ik niet vendelzwaaien hoef

het warme zand krioelt
tussen mijn geplante tenen
terwijl mij zee mij kust
met eindeloze tongehalen
de zon in de zee in de zon
voel ik me radeloos thuis

Vlaming op papier
een echte Belg, ik zwelg
in hoe ik me voorstel
onderdaan te zijn
van een heus land

misschien meer
misschien ook niet
misschien
doet er niet toe
zegt mijn pas
bij elke maat

© Frans V.

De Dolle Mol + gedichten

Een klein fotoverslagsken over het Gastvrij Podium in Wijnegem gisteren is onderweg, maar helaas kan ik momenteel niets uploaden, vermits Blogger moeilijk blijft doen (en niet bij mij alleen!) Mocht het blijven duren, dan ga ik wel via een andere site en plaats ik hier ergens een linkske.

DE DOLLE MOL HEROPEND.


Onder grote belangstelling heropende het legendarische café-met-galerie De Dolle Mol (1968!) te Brussel zijn deuren op 1 juni onder impuls van cineast, auteur en libertair activist Jan Bucquoy en met de steun van de Vlaamse Gemeenschap. Na enkele jaren sluiting en na 55 dagen bezetting in mei en juni 2006 is de Dolle Mol nu weer bovengronds gekomen. Vitalski, de Antwerpse nachtburgemeester, kwam voor de gelegenheid speciaal afgezakt om met enkele gezellen een act te brengen met muzikale begeleiding, en (ooit stichter) Herman J. Claeys droeg zijn gelegenheidsgedicht “Dolle Mol” voor.

De huidige ploeg van vzw. De Dolle Mol bestaat uit Jan, Maarten, Arne, Clotilde, Véro, Eddy, en Hilde …

Het adres is zoals vanouds: Spoormakersstraat 52, 1000 Brussel (zijstraat Sint-Jansplein, niet ver van de Grote Markt).

Meer info over de programmatie tijdens het jaar volgt per mail als je je adres opgeeft aan dedollemol@gmail.com .

Dolle Mol

Deelgenoten aan het billijke drinkgelag:
de klinkers met de heildronk
en de mede-klinkers met het geheven glas

de zienden met geloken ogen,
de niet aflatende aanstokers van de revolte,
de breinreizigers naar het nooit bereikte groene dal,

de woordkarige dichters van het laatste uur,
de vertwijfelde kunstenaars van het nieuwste babylon,
de muzikanten die nostalgisch de toekomst besnaren,
de herauten van het spirituele anarchisme,
ze zijn present.

In de urbane grootzee
van dwangvisie, holpraten en kopieergedrag
wenkt een beschuttende vrijhaven
van het tomeloze denken,
de tartende verbeelding,
het veerkrachtige woord
en de bevrijdende lach.

Een vrijplaats.
Een uitvalspoort.

© Herman J. Claeys

zij moslima

als een echte jonkvrouw
getooid met ruisend kleed
beent ze door de straten
van haar veel te grote buurt
op haar rug het puntig blauw
van een lang vergeten erwt

plant ze haar modieuze hak
elegant achter iedere tak
die haar omgewaaid de weg verspert
en slechts vergetelheid vindt
waar zij de toekomst
en nog veel meer

zal zij nooit werken
aan een open loket
ze staat fier en koket
haar hoofddoek uit te dragen
zonder thuis de slagen
dan wel beslagen haar geloof

© Frans V.

Wijnegem + gedicht

Wijnegem, here I come, ben er zo dadelijk mee weg, na een druk dagje op het werk niets zo leuk als een ontspannen avondje ergens in een Gastvrije omgeving. Misschien volgen er later nog wat foto's, ik weet het nog niet. Deze afbeelding hieronder wil ik in ieder geval toch reeds onderschrijven, en niet alleen omdat er een vlinder in verpakt zit, en al zeker niet om rupsen te promoten (die fase mag iedereen voor mijn part overslaan). Ik ben trouwens ook tegen zinvol geweld.



zo ongeveer

in deze rechterhand
met haar littekenwaas
getuige van wat leven
houd ik het heelal gekneld
tussen gisteren en morgen
verborgen achter toen en later
en de heerser over het lijden

in het hier bevoel ik
het eindeloze nu
dat getijdeloos gemurmel
van water in een beek
die hopeloos blijft zoeken
tussen bron en zee

nu adem ik niet
dat doet dit lijf vanzelf
onder het gestage bonzen
van mijn gewillig hart

ik adem niet om
nader te kunnen kijken
eindelijk eens te zien
hoeveel ik los kan laten
niet toen noch later
maar hier
zomaar nu

© Frans V.

Moeder + agenda + gedicht

Eerst even een heel belangrijke mededeling: vanaf morgen mag moeder Vlinderman terug naar huis!

Gedaan met ziekenhuistoestanden!

Ondertussen is het alweer de tienen gepasseerd, seffens nog wat nagenieten van de extra's bij Spiderman II, en dan bedje in. Morgen is het immers weer 't Gastvrij Podium en dan hebben we opnieuw een lange dag voor de kiezen. Donderdag ben ik dan weer in Cartoon's, voor een Antistressdoos, vanaf een uur of tien 's avonds. Vrijdagavond nog naar Berlaar om wat dingen te tekenen, zaterdag in de namiddag naar een tuinfeest van een afdeling van mijn werk (Consciencestraat) en 's avonds naar Hoevenen voor een streepje poëzie met de Muzeval, om dan zondag wat onderuit te zakken bij schone moeder Lenie om de verkiezingsuitslagen op de voet te volgen. Ik vrees voor de kleuren die dag, maar ja, wat moet komen zal moeten komen.

een uitgemaakte zaak

ik hoor je nog narrig
dat ik je niet begrijp
mijn koeterwaals geen taal
in jouw verfijnde wereld
waar niet met bakstenen gegooid
op onbegrepen hoofden

ik hoor je pen nog krassen
met de felle githeid zoals
alleen gevallen kraaien kunnen
bij het pikken van een lijntje

om dan in de stilte
van de wereld ontkleed
mijn liefde uit te drukken
als een uitgeteerde sigaret
de nieuwe verpakking
in je vergeelde linkerhand

geen witte rook meer
boven onze kathedraal

© Frans V.

Gedicht

Slechts een gedicht vandaag, Nip en ik gaan naar Spiderman 2 kijken, dankzij Humo ;)

la vie

de dagen dralen zich
niet bewust van mij
hun ellenlang bestaan
door niemand nog verstaan

uit de wens te leven
kwam ooit een mens
die moest sterven om te eren
wat die dag werd aangetoond
geen seconde mag ooit gehoond

ik ziet hier en ik tel
voor elke tel een vonk
die langzaam uit moet doven
omdat niemand nog wil
koken in de keuken
wegens onvoldoende ingrediënten

ik warm een maaltijd om
een nieuwe bladzij om
te draaien, weg naar morgen

© Frans V.

Het hart voor 't Gastvrij Podium in Wijnegem op de juiste plaats en nog maar enkele dagen te gaan, moet en zal ik ook hier opnieuw u de info niet onthouden:

Ziekenhuizen + gedicht

Dit weekend leek het wel op de Tour de France, zij het dan een toer van de ziekenhuizen van Vlaanderen. Ik zei het al bij Nip, binnenkort geef ik een Michelin uit voor de Vlaamse ziekenhuizen, compleet met sterren (en kruisen, vermits couverts niet zo goed aanleunen bij het onderwerp).

Nip & Frans V. (foto © Frans V.)

Een doorsnee lezer van dit soort blogs zal al lang doorhebben dat ondergetekende even niet meer weet van welke letters woorden maken, en dat zal nog even zo blijven duren. Gelukkig is dit een blog, mijn blog zelfs, en kan ik er op pleuren wat ik maar wil. De toeschouwer/bezoeker/lezer - u dus - maakt ervan wat hij of zij wil. Voor mij is het een aangenaam stukje uitlaatklep. Wat meer kan een vlinderman zich nog wensen, nu hij reeds alles heeft?

over bogen

sommige bogen kunnen
andere dan weer niet
altijd gespannen staan
klaar om wild te schieten
mocht de gelegenheid daar

de meeste bogen hangen stil
als geschoten trofeehoofden
aan het haakje in de schuur
waar ze schrijven over het stof
dat hun pezen allengs bedekt

mensen munten soms uit
in hun gebrek aan weten
dat ook bogen moeten bogen
op af en toe eens mis
of zelfs gewoon niet deugen

© Frans V.