Boze dichters + gedicht

Een halve dag werken, een halve dag heerlijk luieren met Nip. Zo gaat dat hier de laatste tijd. Ontspannen om gezond en gelukkig toe te leven naar augustus. Maar daar heb ik jullie al genoeg mee lastig gevallen. Laat het ons eens hebben over onze Heldaize. Dat schijnt de grootste te zijn van heel Antwerpen en omstreken, en zo ziet ie er ook uit. Bovendien kan je er voor zowat elke overtuiging iets vinden om de maag te vullen, van simply plain food tot koosjer, van Hallal tot Indisch, van Vlaams tot Pools, en dan ben ik er waarschijnlijk nog een stuk of wat vergeten op te noemen. Keuze keuze en nog eens keuze en af en toe eens wat nieuws. Het heeft zo z'n voordelen in een kleurrijke buurt te wonen.

Wie deze avond niets te doen heeft, is altijd welkom om mee naar Sint-Niklaas te trekken, naar de Nacht van de Boze Dichters. We gaan er wat Antwerpse ambiance in de keet brengen, laten horen dat wij hier onze stem nog durven te verheffen, wanneer we zaken zien die echt niet kunnen. Met in onze geheven vuist een wapperend blad papier, doorstaan we zelfs stormen van de meest luidruchtigen, zonder misbaar te maken met een microfoon. En genieten dat we dan doen, als de stilte alsdan nederdaalt en het volk in aandacht hult, hun geheven blikken zonder knipperen op ons gericht en wij aan de declamatie. Nu ja, ben al blij dat er nooit iets richting mij komt gevlogen na afloop.

het verzet

vandaag zal ik bewijzen
dat de aarde niet rond
niet draait, niet hangt
in het ijle van wat ruimte
alsof dat zomaar zou kunnen
omdat ooit iemand beweerde
dat er iets met massa en zon
een massa zon zelfs en dan
maar baantjes draaien,
nee, dat is voor morgen

nadat de maan opgeschoven
langs het decor van de nacht
een halve boog over me heen
tot opnieuw de ochtend daar
de nacht zacht verbleken doet
dan zal ik opnieuw opstaan
omdat de dagen dat verlangen
zonder enige reden zelfs eisen

en dan zal het morgen zijn
mijn antwoord weer hetzelfde
zo ook morgen zal ik bewijzen
dat er geen gelover zit
in dit ouderwetse lijf
dan enkel opportunisme
zou verzet zoals vroeger
wetten kunnen breken?

Frans V.

Secretaressedag + gedicht

Secretaressendag vandaag, niets speciaals, maar als je dat soort werk doet, is het altijd de vraag of de baas het zou weten of niet. Wel, mijnen baas wist het én had een doos pralines mee (het hadden gerust ook bierworstjes mogen zijn of een setje nooit in de broekzak uitlopende Bics wat mij betreft), en dat maakt van zo een simpel 'het is ...-dag' toch maar mooi een dagje met nét dat ietsje feestelijks eraan. Ook al is het kunstmatig, in het leven geroepen door een Nederlands magazine ergens in 1989 (meer info hier), om ook eens de mens achter de schermen in de bloemetjes (pralines, bierworstjes, niet lekkende Bics) te zetten. Plezier op de vloer, voor één dagje, het mag al eens van mij :)

Nog één dagje en Vlinderman treedt weer aan voor een streepje poëzie, tijdens een organisatie door Masereelfonds Sint-Niklaas, Nacht van de Boze Dichters. Niet dat ik zo boos ben, maar helemaal tevreden ben ik ook niet. Tijd dus om eens een aantal Vlinderpuntjes op de i te zetten. En ergens wil ik dat ei heel graag leggen, niet met te dure en vage woorden, maar recht voor de raap zo die gaat. Sommige rauwe werkelijkheden hebben immers ook geen behoefte aan wat franje, evenmin verliezen ze zich in hun rafels. Die liggen daar maar wat pijn aan de ogen te doen, meer niet. En wie niet wegkijkt, die is gezien of ziet juist wat moet gezien. Toch te moeilijk? Kom gerust mee luisteren morgenavond.

in de hongerschoot

onder toezicht, zij, de moeder
de vader de hij, samen zij
onbekend met het ouderschap
slagzij makend door het leven
dat hen niet kan erkennen
in hun recht op dat leven

voedsel uit de mond sparen
voor een kroost, ongekend
de laatste cent opzij
voor mindere dagen, ongehoord
hulp aanvaarden om niet erger
te ver voorbij trots, misplaatst
de hele goegemeente met een kluitje
in hun eigen goed onderhouden riet

gaat het niet over schuld
niemand kan er wat aan doen
als het te laat blijkt te zijn
voor een mens nog zonder taal
het hol gehuil om een lege maag
onverstaanbaar genegeerd
maatschappij in verval
heeft al minder gegenereerd

Frans V.

cocoonen + gedicht

Terwijl de teller verder aftelt, bewegen Nip en haar Vlinderman zich in de cocon van hun bestaan. Samen een boekje lezen, samen wat op de pc, samen te water voor een kilometertje sportief zwemmen, samen aan de Chili Con Carne, samen uitwaaien in Het Zeezicht op het zo geliefde plein. Enkel de dagen tussen zondag en zaterdag verbreken die gezellige sfeermomenten (en -avonden), omdat Vlinderman dan aan de bak moet om het dak boven het hoofd, het loof op tafel, de extraatjes hier en daar, te bekostigen. En weet je wat? Hij doet het nog graag ook. Al zou een maandenlange vakantie niet afgeslagen worden om pakweg een eindje aan het schrijven te slaan. Schrijven, niet bloggen.

Die interesse in schrijven heeft waarschijnlijk nogal wat te maken met het laatste boek van Stephen King, Duma, dat ik zuinigweg aan het verorberen ben. Ik blijf er fan van, al meer dan 20 jaar is dat zo, en weinig kans dat ik het ooit ga laten. King is voor mij dé man, die verhaalkracht combineert met een heldere taal, razendknappe personagetyperingen, afgewerkte scèneomschrijvingen, dialogen die me soms verbluft doen herlezen. Een psycholoog, maar dan zonder diploma. Ik hou ervan. En ik wil er van schrijven. Verhalen, uiteraard, wie daagt me uit?

digidichter

zijn pen ligt roerloos
in het hoekje van vorige eeuw
naast de ganzeveer, op een bed
van lang vervlogen perkament
verschaalde ideeën en wezen
die smeken om wat inkt
door hun letteren aderen

vandaag zijn zijn ogen gericht
op het licht van een plasmascherm
waar een cursor naar hem knipoogt
uitdagend met sensuele toetsen
die maar wát vingers willen voelen
hem te vervoeren tot het manna
van bits en bytes online

in het midden van toen en nu
treft hij zichzelf nog steeds
met verwondering telkens hij
zich laat leiden door het moment
van déjà vu, en toch ook weer niet

Frans V.

koopkracht + gedicht

Het pad van de werkende mens loopt tegenwoordig niet echt over rozen. Na decennia lang het genot te hebben mogen dragen van sociale overwinningen, neemt de moderne economie ons niet langer ernstig. Voordeel na voordeel leveren we terug in, terwijl het stukje maand op het einde van ons loon stilaan langer wordt. En hoor je iemand klagen dat er wat mis is met de koopkracht (en dat niet alleen in dit land), krijg je geheid een politieke platprater of een voor-zelfstandigen-man, die koud beweert dat het 'm allemaal tussen de twee oren zit. En alhoewel ik aanvankelijk geneigd was om een hoop gezaag en gezeur van mijn medemens onder de mat van ''t zit hem in ons volk, wij móeten steen en been kunnen zagen', nopen mijn stijgende uitgaven mij mijn mening bij te stellen. Het ís duurder geworden, die basis van het dagdagelijkse leven: duurder eten, duurder stoken, duurder verlichten. En ik denk niet dat ik de enige ben die spaarcenten moet aanspreken om nog ietwat van een leven te hebben. Zonder veel truut erbij, ik stel maar vast, en ook dat die fabuleuze indexeringen niet veel zoden aan de dijk zetten. Zo, heb ik ook eens gekankerd, al voel ik me er niet bepaald opgeluchter door.

Nu ander nieuws: ooit een gedicht geschreven (een appelgedicht) en kreeg ik me daar vandaag toch een mailtje binnen van een man, die zelf als achternaam Appels heeft, of hij het mocht gebruiken in zijn verzameling van alles wat met appel te maken heeft. Kijk, dat is dan weer leuk. Herontdekt iemand een oud gedicht van je en wil hij het om een bepaalde reden bewaren in een verzameling. Dat is zoiets als een opsteker. En daar geniet ik dan weer van (ben absoluut niet gespeend van enige ijdelheid, valt het op?)

de toekomst hamsteren

hij bouwt kamershoge torens
met blikjes en glazen potten
voor de honger na de oorlog
nu hij weet van hongersnood
en strijd om wat basaal graan
op straffe van hardop geknor
tijdens uitgeputte nachten

in zijn kelder staat een zwembad
op wel tienduizend flessen getrokken
tegen de dorst die nog zal komen
als het zoutgewin stilgelegd
mensen één voor één zal vellen
tot ze met gebarsten lippen smeken
om de afkoeling van een zonnesteek

hij heeft het niet begrepen
op bedenkers van goed nieuws
waar hij de oren niet voor ziet
die zouden moeten luisteren
in plaats van strijdgewoel
te beantwoorden met blauwe helmen
en aids met een verbod op rubber

hij heeft het al lang niet meer
begrepen op begrip opbrengen
daarvoor zijn de tekenen
veel te veel voorkomend

Frans V.

Ratrace + gedicht

Vandaag was het A's laatste dag op 't werk. A gaat verder, zoekt andere horizonten op, verlegt haar grenzen. wij van te alhier wensen A nog veel succes toe met haar nieuwe uitdagingen, we vonden het doorgaans prima op zo een schitterende collega als A te kunnen rekenen. En dat we hAar zullen missen, hier in de Antwerpse loopgraven, en dat het nog speciale tijden zullen worden in diezelfde oorlogsgreppels, nu zij er niet meer is om één en ander recht te kunnen trekken wanneer nodig. En dat het nu al wat onwennig voelt, gaan werken zonder die zekerheid van A om op te bouwen.

Nip heeft me net volgepropt met pannenkoeken, samen aan het kleine tafeltje in de keuken. Verwend wordt deze Vlindervent, doodgewoon platverwend. Niet dat ik het niet leuk vind, verre van, maar ik word er af en toe zo wee van, zo moschi (of hoe je dat ook zou spellen). Gelukkig kan ik dan ook in haar armen terecht, om getroost en gelaafd en bemind verder te gaan. Ze zeggen wel eens dat zwangere vrouwen supersensitief worden, wel, Vlinderman is zwanger van een belofte, wat dan weer reden zou kunnen zijn om wat gevoeliger enz...

Volgende dagen ga ik het wat rustiger aan doen. Beetje bloggen, dat wel, maar er staat niet al te veel poëzie op het menu, even wat minderen in podiumkunstenarij. De zondag van gisteren als voorbeeld voor onthaasting, berusting ook, dat er nu eenmaal niet zoveel uren in een dag als ik wel zou willen en dat er meer uren in een nacht dan ik wil slapen. Beetje gas terug en zo. Bof, waarom ook niet.

ratracers keepin' on racin'

ze razen alsmaar verder immer harder
de mannen, de vrouwen, de kinderen
door de woestenij van hun leven
onder het slaken van loze kreten
dat ze de wereld wel eens zullen
veranderen ze in willoze zombies
opgeleefd door het systeem
uitgemolken koeien die herkauwen
wat ze eerder voor hun kiezen

ze weten van geen ophouden
zeulen met verlangens, wensen
waar oude boeren niet wakker van
noch ooit krom zouden liggen
en aan het einde van de rit
voelen ze nooit het dwingend bit
tussen hun reclamevolle tanden
dan wel de onweerstaanbare drang

nog een eindje verder
nog een nieuw hebbeding
nog wat weigering tot stilte
nog een streepje hartinfarct

als alles dan bereikt
wentelen ze zich in huid
die hen te vroeg te oud omsluit
verhindert eindelijk te genieten
slechts gedwongen tot bitterheid
dat er nog zo weinig tijd te over

Frans V.

databases + gedicht

Ben net een stukje gaan lezen op Parlando, waar Paul Bogaert een bijzonder interessant pleidooi houdt voor een digitale databank voor alles wat met poëzie te maken heeft. Als je nieuwsgierig bent naar hem of hoe hij dat ziet, dan klik je maar op de twee voorgaande linken. Kan je gelijk een stukje zondag mee vullen.

Nip heeft gisteren ook nog eens een gedicht gepost op Verhalensite, en ik vind dat iedereen daar ook maar eens moest naar kijken. En als je daar een log-in hebt, waarom niet even een reactie nalaten? Goede wijn behoeft dan wel geen krans, maar het is altijd fijn voor een schrijver/dichter om wat reactie te lezen te krijgen, waardering ook. Anders plaats je toch niets online, nietwaar, dan pleur je het zoals in de goede oude tijd (bestaat dat nou of niet?) in een smoezelig, beduimeld boekje, dat op zijn beurt weer in de onderste la van een aftands maar doorleefd bureautje gaat. En waar slechts één iemand het af en toe eens vanonder het stof haalt om met verwondering in terug te lezen.

De foto's komen er nog steeds aan, beloofd, maar nog even geduld. Eén en ander dient immers nog een naam te krijgen, vervolgens geuploaded te worden en vervolgens tot hier geplaatst in een slide-show. Dat vergt tijd (bestaat dat nou, ik blijf het me afvragen) en daar heb ik er niet al te veel van vandaag. Er moet immers verder gewerkt worden aan een database voor ons huwelijk. En zo is deze bijdrage terug rond...

dromenjacht

ik zie je liggen
in het murwe zand
waar eerder mijn sporen
de jouwe uitgewist
nu vervaagd zijn tot het silhouet
van een lege man tegen de vlakte

het lijkt wel of je zomaar
of is dat dan geen dutje
met je ogen gericht op de einder
waar dromen tot leven komen
om vervolgens van de wereld af
lig je hier dan echt te wachten
op het einde van jouw lange dag?

ik kan je gezelschap houden
dat weet je best, ik zie het
als ik achter op mijn rug
je ogen brandend voel gericht
terwijl ik verder struin
ik heb namelijk geen tijd
vandaag, omdat ik verder moet
dromen vangen, het is een hondenstiel

Frans V.

huwelijksvoorbereidingen + gedicht

Huwelijksweekend, vandaag en morgen gaan Nip en Bibi overlopen wat er nog allemaal moet in orde gebracht worden voor onze dag. Dat betekent opzoeken, verzamelen, labelen, contactinfo opzij leggen, lijstjes maken, in elkanders ogen blikken, vlinders tellen, muziekjes op de achtergrond, gniffelen om plotse inzichten, Miss Jackie T proberen uit te leggen dat ergens in augustus ze een hele dag alleen zal moeten doorbrengen, tafels schikken, knopen doorhakken, meer gegniffel om steels gegeven zoentjes, en dat tot aan de avond, want dan worden we bij Schone Moeder Lenie verwacht. Om lekker te eten, neem ik aan :-)

Ergens in de loop van de week moet ik dan ook nog eens een briefke sturen naar mijn huisbaas. Vorig jaar in augustus kregen we namelijk een schrijven, waarin gemeld werd dat er wegens automatisering van de poort een verdubbeling (!) van de huurprijs zou volgen en dat daarom alle lopende contracten werden opgezegd. Vermits ik geen nieuw contract heb getekend, was voor mij de kous af. Krijg ik daar gisteren toch een overzichtje van achterstal in mijn bus van een huisbaas, die mij een garageplaats denkt te verhuren zonder mij een kaske te bezorgen om die poort open te laten gaan. Die man peinst waarschijnlijk dat ik een wandelend ezeltje ben waar hij wat centen uit kan laten vallen door aan mijn staart te zwengelen. Niet dus.

hey Dolf

het waren jouw woorden
die zovelen hoorden waardoor
het moorden kon beginnen
door mensen vol van haat
jegens zij die zij niet
die zij nooit eerder zagen
als vijand van hun wereld
waarvoor men alert zou

jouw gif kon zich nestelen
als een traag groeiende ent
in de bast van een stervende eik
die nog eenmaal proeven wil
van die vonk tussen hemel en aarde
waaruit ieder leven telkens weer
naar de dood toe groeit

en toen het einde in zicht
jij verteerd door argwaan
diezelfde hemel en aarde een cel
waaruit geen ontsnappen mogelijk
toen vocht je niet terug
de demagoog, de strijder
zocht zijn heil zichzelf
in het vervoegen bij de lijken
die hij per miljoen verzameld
naamloos laten begraven had
als er nog een lichaam was

afgemaakt als de dolle hond
die jij bij leven was

Frans V.

simpelkes + gedicht

Te laat, dat is wat ik moet toegeven. Gewoon te laat. De dag is alhaast om, het cafeetje waar ik met enkele collega's A's afscheid heb 'gevierd', zal nog wel open zijn, maar dan zonder ons. In de geborgenheid van ons klein appartementje, waar straffe verhalen verteld worden en liefdevolle blikken over internetschermen heen worden uitgewisseld, daar ben ik altijd gewoon mezelf, tegenwoordig en eveneens alomtegenwoordig, mocht het nog niet duidelijk zijn.

Morgen plaats ik wat foto's van gisteren online, ik beloof geen kwaliteit (ben geen fotograaf, maar dichter, u weet dat wel), maar gewoon een sfeerstreepje. Nadat ik mijn eigen streepje powesie heb gekregen, vind ik het niet meer dan normaal dat u van dat ander lijntje mag snuiven...

altijd onschuldig

hij huist in het zijhuis
onbekende buurman van een man
met vrouw en kinderen
zonder kennis van zijn label
altijd klaar met koffie
suiker ook en melk
voor elk aangemeld kind

ieder opsporingsbericht
duur woord voor klare zaken
galmt door de living
hij regelt het volume af
alsof er geen grenzen aan
terwijl hij handen legt op

eens zal hij betalen voor
al wat hij ging halen zonder
begeleiding, de factuur misschien
door te schuiven naar zij
blind en professioneel
het doorschuiven van aardappels
als sport niet lekker op je bord

Frans V.

Collega's

weinig bijdrage vandaag, 'k ga zodadelijk richting Den Hopsack voor een Persoonlijk streepje poëzie, een gezellige babbel tussendoor met vrienden en collega-dichters en dan zelf nog wat op de planken en genieten van wat klanken. Over de werkvloer kan ik ook al kort gaan: langs de ene kant is er een nieuwe collega gestart, welkom D, en langs de andere kant is er een oude collega uit ouderschapsverlof teruggekeerd om haar plek weer in te nemen, welkom S, zeker nu ik weet dat je me hier dagelijks even komt lezen. En nee, ik ga mezelf niet censureren om die reden, waarom zou ik ook :p

Sebiet dus weg, maar wat vond je van mijn bijdrage gisteren? Nageltje op het kopje? Krijg ik nu geld de volgende maal ik iets voorspel? Of is dat gewoon normaal? Iets wat het kleinste kind zo ziet aankomen? Dan is het ook goed, bewijs nummer zoveel van mijn vrije geestelijke toestand, niet aangetast door de vliedende jaren.

Soit, een kort vleugje poëzie, over wat, dat vertelt mijn klavier mij en enkele seconden later u wel.

schenker - haiku

hij verzorgt zijn taal
de schenker van klare wijn
verbloemt geen geheim

Frans V.

olifantenjacht + gedicht

Je kan er vergif op innemen dat je morgen op diverse internetfora en in nogal wat krantenlezersrubrieken de kleine groene en bezorgde man zijn gal ziet spuien op een Westvlaamse olifantendoder. Deze laatste is deze avond immers te zien in een reportage van Telefacts, terwijl hij gefilmd wordt op een olifantensafari. Het zullen weer veel Westerse en 'gecultiveerde' meningen zijn tegen het nutteloze van een olifantenjacht (dat hij er daarmee in slaagt te voorzien in een paar ton voedsel voor 'the locals', wat zou dat). Er zal veel gedaas te lezen vallen over het zinloze van een afgemaakt dier (die rosbief laatst was waarschijnlijk een lap doodgeboren vlees), er zullen oproepen tot boycot van zijn zaak terug te vinden zijn (niemand die nog staal zal willen kopen, lang leve de plastieken auto's), affin, we gaan weer heel wat geleuter mogen aanschouwen. Westers, van de soort eigen gelijk eerst en vegen doe ik liever voor een andere deur. En dan vraag ik me waarschijnlijk weer af, voorgeprogrammeerd om af te vragen, wie van al die roepers eind dit jaar eens zal proeven van de vers geïmporteerde wormen, slakken en andere insecten (ja, ik weet dat wormen en slakken geen insecten zijn, bespaar u de terechtwijzing), 'om het eens te proberen' of net niet. En of ze zich zullen afvragen waar het leven uit die beestjes gebleven is. En of die mosselen van vorig seizoen niet te veel hebben afgezien, toen ze hun koopdoop ondergingen om te eindigen in een wellustige maag. En dan zwijg ik nog over de bedenkingen bij onze liefste kippenbergen die hier overal te lande met kilo's verzet worden. Ben eens benieuwd of mijn voorspelling zal kloppen, en of ze het er in Koppen ook nog eens over zullen hebben, later, als de heisa compleet genoeg is om er een item van te maken. Al loopt het natuurlijk niet allemaal zo'n vaart.

Het zal hier vandaag stilletjes zijn. Bibi is namelijk alleen thuis, terwijl Nipje Schone Moeder Lenie aan het verwennen is met haar stralende aanwezigheid. Zo af en toe, dat moet kunnen, ik maak dat in het weekend wel goed met een ander bezoekje. Ik wil mijn Schone Moeder immers ook nog vereren met mijn eigen stralende verschijning. En de was is zich weer aan het opwerken tot een gemene hoogte :p

getroebleerd

uitgerangeerd poneert hij ongevraagd
zijn gevoeg op de stoep voor de deur
van zijn allerlaatste vrienden
een hoopje onwelriekende aandacht
als aanklacht tegen zijn realiteit
van allerguurste eenzaamheid

dat hij ooit fier rechtop
samen met hen door de deur
van 't grootste tot 't kleinste café
om tot uren in de nacht en op de poef
ieder rondje fier uit eigen zak opnieuw
en dan met slingergang tegen het wegdek
ondanks het smeken van nogal wat lieden
dat het te ver zou leiden
het is verdronken geheugen

nu roert hij niet langer
trom noch ander instrument
maar gaat van verticaal
straal tot in de goot
waar hij gehurkt wacht
op zijn laatste nacht
de enige vriend waar hij
nog uitzicht op heeft

Frans V.

eenvoud + gedicht

Ha, hier zijn we er weer mee, zie. Geduldig aftellen naar de avond, het loont telkens weer. En deze avond hadden Nip en ik afgesproken om onze zondagavond in te halen, nu die min of meer weggevallen was door de Sprekende Ezels. Dus zijn we na mijn werk onmiddellijk richting Zeezicht getogen, om daar aan één van die prachtige tafeltjes te causeren over heden en toekomst, te genieten van de mensen, de sfeer nog eens op te snuiven zoals die alleen maar daar valt te proeven, vervolgens de DVD-verhuurwinkel in, gevolgd door het bestellen van een pakje friet met stoofvleessaus, tartaar en mayonaise (yep, alles op één grote hoop), een potje mosselen in het zuur en een kippensaté. Op de mosselen na is alles vlot weggewerkt, én hebben we met elkaar afgesproken dat we het volgende frituurbezoek gaan aangrijpen om eens iets anders dan gewoonlijk te bestellen. Nip en Bibi, twee onverschrokken avonturiers, quoi!

Ge ziet, veel moet er niet gebeuren om wat gezelligheid te creëren: een kroegje, een videotheek en een goeie ouwerwetse frietenbakker, beetje zout erbij en ge komt al een heel eind. Allez, wij dan toch. Omdat we toch wel lijken te houden van eenvoudige dingen eerst. Nu de rest van onze verwende maatschappij nog ;-)

mijn beklag

er heerst geen rouw
in hun hart geen berouw
ze zijn hun eigen kinderen
op zoek naar wat te worden
hoe en waar ze dat wanneer

elke boodschap hen gebracht
verkracht door een opvoeding
is gericht op hoe en wat
te zijn, hun komst
geen enkele verdienste

verdoemden van een wereld
zichzelf overtroffen in niets
dat hen ooit kan raken
laat staan een beetje liefde
voor wat leven zou

en ik schrei
hun zelfde tranen
op hetzelfde moment
dat we allen bloeden
dat wel allen zullen boeten

Frans V.

Mededeling: De Muzeval 10 april 2008 - Willem Persoon

π

DE 113^de MUZEVAL

Poëzieavond

donderdag 10 april 2008

gastdichter

Willem Persoon

Er is geen hoop waarin geen vrees is verweven

Er is geen vrees waarin geen hoop is verweven

(vrij naar Spinoza)

Inleiding door Bart van Peer

na de pauze: VRIJ poëzie-PODIUM

begeleid door Frans Vlinderman en Bart van Peer

deuren 19.30 uur - aanvang 20.00 uur

gratis toegang

locatie: literair-artistiek café Den Hopsack

Grote Pieter Potstraat 24

2000 Antwerpen (centrum)

(openbaar vervoer: Groenplaats)

Organisatie:

Pipelines vzw met medewerking van Masereelfonds Antwerpen

en met de steun van Antwerpen Boekenstad

Links: www.muzeval.tk, www.masereelfonds.be, www.denhopsack.be

Be

stuur Pipelines vzw en kerngroep De Muzeval: Herman J. Claeys, Jan van Veen, Willem Plugge, Frans Vlinderman & Nip Luyben, Erwin van Massenhove, Bart van Peer, Philippe van Beek, Frank Vranckx.

working + gedicht

Drukke dag vandaag. Eerst een dagje werken van 8u30 tot 17u00, met 's middags een half uurtje pauze (normaal dus), dan nablijven tot 20u30 om wat mensen binnen te laten van de beheerraad. Vandaag samen met mijn nieuwe collega, om haar op te leiden zodat ze dat later alleen kan doen. Dat maakt natuurlijk een lange werkdag :p Nadien thuis nog de multimailing verzorgen voor De Muzeval aanstaande donderdag en dan wordt het al snel behoorlijk laat, vooral als Nip-lief nog bezig is op 'mijn' pc-exemplaar om dat wereldje voor haar scriptie 'Second Life' uit te proberen... Enfin, we zijn er door geraakt, het werk vandaag is verricht en nu kan ik nog wat ontspannen hier. Niets speciaals te melden trouwens, behalve dat er iemand zo stilaan het einde van mijn geduld aan het bereiken is. Morgen daar eens aan werken, kwestie van verder te kunnen.

In mijn favo-krant (volgens sommigen die naam niet waardig) staat er een sinds kort een reeks te lezen over en van een kinder-psychotherapeute. Boeiende kost en eigenlijk best wel aardig voor mensen die anders niet met de materie over kinderen en hun kleine en grote zorgen in aanraking komen. Dus ja: even reclame voor Het Laatste Nieuws! Al was het maar omdat je een kind in huis hebt dat je niet meer kan begrijpen (in beide richtingen, jawel).

Over gisteren in podium-café Rood Wit nog kort dit: genieten! En waar was jij alweer? Eén of VTM weer interessanter of zo? Geen zin om even je neus door het gure maartweer te jagen? Bon, grapje, ik ga geen uitspraken doen over jouw agenda of interesses (toch niet expliciet :-D ) maar je hebt wat gemist. En Pieter en Bibi, dat klikt, net zoals met Carmen en mezelf. Het is trouwens altijd leuk om eens iemand te leren kennen IRL in plaats van online wat tegen elkaar aan te hikken. 'k Vind je lief, Carmen, mag dat? Geen zorgen, puur vriendschappelijk en zo ;-)

verbaal uitgelekt

onverzoenbaar met haar lot
jaagt ze zichzelf in gordijnen
die niet in haar woonkamer hangen
een vervreemde echo uit het verleden
die het NEST maar NIET VERLATEN kan

ze heet vleugellam, een lege doos
die zonodig gevuld met wat anders
graait ze respectloos in het leven
van wat haar eerder ontsnapte
toen ze nog kon kiezen voor
maar wel prefereerde voor HIJ
IS VAN MIJ EN MIJ ALLEEN

er wordt wat afgezeuld met het verleden
alsof het toen zoveel beter
en vraag hem dan maar waarom
hij niet langer bij haar
ontluistering vertelt zo slecht
al LUISTERDE ze toch NOOIT
naar wat hij te zeggen

worden dichters eigenlijk wel
door de juiste mensen GEHOORD?

Frans V.

Sprekende Ezels + gedicht

We dachten vandaag even snel de foto's te kunnen bekijken van onze fotoshoot donderdagavond, maar dat valt dus tegen. Ondanks een vrij nieuwe versie van Photoshop, blijkt de bestandsindeling een grote niet al te nobele onbekende te zijn. Daar staan we dan, een kleine gig aan nutteloos materiaal. Misschien dat we online nog één of ander programma kunnen vinden dat het wel open krijgt, maar voorlopig is het dus noppes. Het voordeel is natuurlijk dat we niet in de verleiding kunnen komen om vóór het verzenden van de huwelijksuitnodigingen al een beeld vrij te geven...

Deze avond zoekt uw Vlinderman opnieuw de planken op, als de helft van een stel Sprekende Ezels. Het wordt een interactiefje met Pieter Hemerijcks, een collega-dichter en -podiumbezoeker. Wat we vorige week reeds spontaan uit probeerden in De Rots, willen we in café RoodWit in Berchem nog eens herhalen. Niets dan voordelen ook voor het publiek: nu hoeven ze niet te klagen over afwisseling, delen twee dichters hun tijd met elkaar, gaan we op zoek naar haakjes en kapstokjes om onze poëzie aan op te hangen, djezes, we gaan er zelfs een lijn in kunnen brengen :)

En als het helemaal goed is, vinden we ook Egon Alix terug, met een streepje van haar down-to-earth gitaarmuziek. Trouwens, petje af voor die jongedame, ik vind haar gewoon te gek. Een creatieve duizendpoot, die muziek schrijft, haar eigen lyrieken erbij en die niet te beroerd is om kritisch naar eigen werk te kijken. Mjah, en dat ze fotogeniek is, daar hoeft zij zich alvast niet voor te verontschuldigen...

Egon Alix @ 't Gastvrij Podium Wijnegem - 2 april 2008

Zo, ben er weer mee weg, afwasje doen, kom daarna wel eens kijken hoe het staat met mogelijke andere aankondigingen. Zet dus die TV maar aan, voor een streepje Ronde van Vlaanderen op de achtergrond, misschien wint Tommeke wel, zolang hij maar niet mee valt met de anderen ;-)

Vlaanderens mooiste

het ziet er rond uit
smal en ook wel kaal
de wielen van de kannibaal
zoals hij over wegen vliegt
waar een ander steevast in het zand

aan de randen van de kinderkopjes
groeien mensen uit het decor
rijen dik een woud van ledematen
naar de hemel reikend bij de doortocht
van naarstig zwoegende karavanen
zonder pilletjes of andere epo
toch niet zomaar detecteerbaar spul

aan het einde lonkt de meet
stilzwijgend plat op het asfalt
voor de renner met de benen
die het snelst rond en rond
in de Ronde van Vlaanderen
iedereen hebben bedwongen
om dan de nieuwe Leeuw met
een proper stel kussen
op mannelijke wangen

Frans V.

In de Ban van de Ring

Vlinderman en Nip gaan ervoor (maar dat wist u al) - de ringen vanaf 16 augustus 2008 (al zal er tegen dan nog een klein steentje in Nips exemplaar te bewonderen vallen):


De hand met het meeste haar erop is uiteraard de mijne :-p

trouwerij + gedicht

Voor uw verslag van het bonenfestijn gisteren verwijs ik u door naar het kooklabo, waar Nip en Britt, samen met ondergetekende en Yoeri, binnenkort hun bevindingen wereldkundig zullen maken. Later op de dag hier ook nog het verslag van ons bezoek aan Wim Meeussen, die eerder deze week gemeld heeft dat onze trouwringen klaar zijn. Nip en ik gaan er zodadelijk naartoe, het resultaat bekijken, even passen, kijken of de gravure goed is uitgevoerd en natuurlijk een streepje dromen over die speciale dag, die steeds maar dichterbij komt.

Voor de rest van het weekend staat er niet al te veel meer op de planning, behalve de afwas doen, genieten van elkaar, beetje opruimen, Miss Jackie T zien veranderen in terug een normaal poesje, nu de geuren van een kater (ook al is die dan gecastreerd) samen met Yoeri het land verlaten hebben. Want geloof het of niet, gisterenochtend was ze ervan af, komt die Yoeri binnen en tsjakkaaa, de kat weer zo krols als maar mogelijk is. Hormoongevoelig heet dat te zijn :-)

Zo, genoeg voor deze bijdrage, wij zijn er mee weg, 't Stad in, misschien nog even langs het 75-jarig Letterenhuis, waar poëzie te rapen valt, al is er natuulijk ook in het Dansaerthuis in Brussel één en ander te beleven bij Passa Porta - waar ik niet ga geraken, hoe spijtig ook, want mis ik Pom Wolff weer. Nu ja, teveel te doen en ik ben en blijf onverdeelbaar onszelf. Geraak dus ook niet in de Kammenstraat, waar De Bende van de Kammenstraat er een kunstzinnig potje van maakt op wel zeker 8 locaties...

ongetwijfeld wij

ik sluit je ogen
liever met een kus zo teder
dat je vergeet te knipperen
dan met een blik vol onbegrip
zoals anderen wel eens durven

om dan liefst onverwacht
je de wereld te tonen
zoals je die nog niet gezien
door mijn ogen vormgegeven
voor jou klaar gezet
pas voor pas te ontdekken
wat er nog meer in petto

laat ze maar zeggen
dat het ooit wel minder
jij weet beter dan de twijfel
toe te laten in het hart
dat ons beiden leidt
tot niets minder
dan wij

Frans V.

Vriendenlol + gedicht

Britt & Yoeri zijn in da house en gelijk organiseren Nip & Yoeri een wedstrijdje beste Chili Con Carne. Mij niet gelaten, I am a sucker for beans, maar die hoorn des overvloeds die hier straks op me zal worden los gelaten, baart me toch een beetje zorgen. Veelvraat die ik ben, zal ik wel tijdig kunnen ophouden met vergelijken? En als het kif kif wordt, ben ik dan onpartijdig genoeg om mijn lief met niet té veel voorsprong te laten winnen? En dan komt er ook nog eens een rondje Mojito-proeverij om het hoekje loeren, wat uiteraard veel zal bijdragen aan mijn objectieve beoordelingen waar het er op aankomt... Soit, we gaan het weekend in onder vrienden, ik moet zo niet jeremiëren. Liever omringd door een bende lieverds dan allenig met de blik op MTV of andere tijdverdrijverij.

Nu nog even fulmineren op de pipo's van deze maatschappij: als je ergens een wagen met de deuren open ziet staan en er ligt een begeerlijke brieventas zomaar voor het grijpen op één van de zetels, kijk dan eerst eens goed naar het bijhorend tafereel. Betreft het de brieventas van een studenterig uitziende jongedame die aan het helpen is om enkele verkeersslachtoffers in haar wagen te plaatsen in afwachting van gepaste verzorging, hou je stengels dan in bedwang en laat het voor wat het is: een onvoorzien buitenkansje op eventueel wat snel (en doorgaans klein) gewin. Kan je dat niet, onthou dan dat ik zo iemand doorgaans nogal laag aansla. In feite wil neerslaan. En dat ik zo iemand verachtelijk vind. Nog geen blik waardig, laat staan een genegen woord, enkel wat fulminatie hier.

slachtofferschavuit

met z'n allen rond de ton
grijpgrage vingers die graaien
zonder onder blikken te vallen
in de prijzen zomaar te geef
dat hebbeding dat hij altijd al
gewoon hebben wilde eindelijk

omstanders weten slechts drama
op grote schaal, de gewonden
met blutsen, blikschade in ogen
die verschrikt in het wilde staren
zonder te zien dat er eentje
onbekend en onbetekenend
zich even moet laten gelden

de prijs voor leed gedeeld
wordt verdeeld onder vrienden
met een lege maag of anders
dure leeggespoten beurs
terwijl de opgelichte
kosten met kosten oplost
om eens iemand geholpen

Frans V.

fotoshoot + gedicht

Over goed 22 minuten gaan Nip en ik naar een fotoshoot, in voorbereiding op onze huwelijksuitnodigingen. Hannah, vriendin van Nip, heeft locatie, apparatuur, randkleding en dergelijke geregeld, nu de foto's zelf nog nemen... Een leuke bezigheid, want dat betekent dat het stilaan dichter en dichter bij de dichters komt... We schrijven geen van beiden sprookjes, maar misschien, heel misschien, beleven we deze zomer een sprookjesdag uit de duizend.

Voor een verslagske over de poëtische soirée gisteren, verwijs ik jullie graag door naar Nips blog, waar nieuws te rapen valt over wel drie debutanten (Eric, Leonieke en een kleindochter (of zoiets) van Eric). Fotogedoe komt achteraf hier nog te staan, maar daar ontbreekt me even de tijd voor (tiens, dat is precies al een tijdje zo...)

Wat de rest van vandaag betreft, valt er niet veel te melden. Alleen dat de groten baas al een hele week met vakantie is en dat je dat verdorie goed merkt: er wordt even hard gewerkt als anders, maar er kan ook effectief doorgewerkt worden, waardoor een stuk achterstand verdwijnt, als sneeuw voor de zon, om het eens met een huizenhoog cliché te zeggen (waarmee ik clichématig het cliché heb onderschreven :p)

met zonder mij

quo vadis en weg was zij
naar een toekomst zonder
mij, dan in een hoekje
van haar herinnering
een fait divers, passé

zij sprak allicht niet
mijn antieke taal, schat
mijn woorden anders in dan
wat ik haar toedichten wil
hoe dan ook overtuigd
van ons groot gelijk
met twee samen onderweg

ik zie haar in de verte
oplossen in het decor
wat mij op deze plek
nog jaren zal bezig houden
terwijl de wereld haar
met een stukje van mij

Frans V.

steenezels + gedicht

We hollen van het ene poëtisch plekje naar het andere, met veel plezier trouwens. Omdat er tussendoor wel degelijk nog dagen zitten, waar we met z'n tweetjes lekker kunnen cocoonen, sorry, met z'n drietjes, vergeet ik zowaar dat bronstig viervoetertje nog. Strakjes hangen we weer gezellie in Wijnegem voor (en Bibi ook op) 't Gastvrij Podium, waar we Paul Cardon gaan beluisteren, alsook Lut Van Nooten/Egon Alix, een bijzonder aangename muzikante-zangeres. Schitterende avond in het verschiet, 'k wou da 'k er al was...

Ondertussen zit Nip zich hier groen en blauw te ergeren aan de lezersreacties op diverse artikels in een online krantenversie. Eender wat er staat, wij Belgen zijn toch fantastisch origineel in het afkraken van wat ook de inhoud maar is. staat er iets over groen, geheid dat er iemand het zijn recht vindt over rood te beginnen lullen. Wordt er wat gedaan aan de opleidingsmogelijkheden in een arm Afrikaans land, dan is het van 'zou er niet beter hier in eigen land eerst iets gedaan kunnen worden?', enfin, je kent ze waarschijnlijk wel. Mja, kijk, het moet me even van het hart: dat zijn in mijn ogen eeuwige zagemensen, met veel gebral, maar weinig inhoud. En ik ben ze liever kwijt dan rijk. Verdomde zuurpruimen ook.

over steenezels

er waart wat warmte rond
na jarenlang de grote ogen
de met vliegen overladen monden
uitgesperde vingervlugge handen
en affiches met STOP

het gespotte doelpubliek geeft
guller dan het zelf wil inzien
met graagte tien of meer
euro's op de overloop
het goede doel een boom
bij steeds meer geboorten
en takken vol knisperend geluk

en dat er dan eentje
helemaal in z'n uppie
de verkeerde kant opkijkt
aldus die vreemde lach niet ziet
alsof iemand dat ooit zou
een enkele meter kunnen schelen

Frans V.