simpelkes + gedicht

Te laat, dat is wat ik moet toegeven. Gewoon te laat. De dag is alhaast om, het cafeetje waar ik met enkele collega's A's afscheid heb 'gevierd', zal nog wel open zijn, maar dan zonder ons. In de geborgenheid van ons klein appartementje, waar straffe verhalen verteld worden en liefdevolle blikken over internetschermen heen worden uitgewisseld, daar ben ik altijd gewoon mezelf, tegenwoordig en eveneens alomtegenwoordig, mocht het nog niet duidelijk zijn.

Morgen plaats ik wat foto's van gisteren online, ik beloof geen kwaliteit (ben geen fotograaf, maar dichter, u weet dat wel), maar gewoon een sfeerstreepje. Nadat ik mijn eigen streepje powesie heb gekregen, vind ik het niet meer dan normaal dat u van dat ander lijntje mag snuiven...

altijd onschuldig

hij huist in het zijhuis
onbekende buurman van een man
met vrouw en kinderen
zonder kennis van zijn label
altijd klaar met koffie
suiker ook en melk
voor elk aangemeld kind

ieder opsporingsbericht
duur woord voor klare zaken
galmt door de living
hij regelt het volume af
alsof er geen grenzen aan
terwijl hij handen legt op

eens zal hij betalen voor
al wat hij ging halen zonder
begeleiding, de factuur misschien
door te schuiven naar zij
blind en professioneel
het doorschuiven van aardappels
als sport niet lekker op je bord

Frans V.

Collega's

weinig bijdrage vandaag, 'k ga zodadelijk richting Den Hopsack voor een Persoonlijk streepje poëzie, een gezellige babbel tussendoor met vrienden en collega-dichters en dan zelf nog wat op de planken en genieten van wat klanken. Over de werkvloer kan ik ook al kort gaan: langs de ene kant is er een nieuwe collega gestart, welkom D, en langs de andere kant is er een oude collega uit ouderschapsverlof teruggekeerd om haar plek weer in te nemen, welkom S, zeker nu ik weet dat je me hier dagelijks even komt lezen. En nee, ik ga mezelf niet censureren om die reden, waarom zou ik ook :p

Sebiet dus weg, maar wat vond je van mijn bijdrage gisteren? Nageltje op het kopje? Krijg ik nu geld de volgende maal ik iets voorspel? Of is dat gewoon normaal? Iets wat het kleinste kind zo ziet aankomen? Dan is het ook goed, bewijs nummer zoveel van mijn vrije geestelijke toestand, niet aangetast door de vliedende jaren.

Soit, een kort vleugje poëzie, over wat, dat vertelt mijn klavier mij en enkele seconden later u wel.

schenker - haiku

hij verzorgt zijn taal
de schenker van klare wijn
verbloemt geen geheim

Frans V.

olifantenjacht + gedicht

Je kan er vergif op innemen dat je morgen op diverse internetfora en in nogal wat krantenlezersrubrieken de kleine groene en bezorgde man zijn gal ziet spuien op een Westvlaamse olifantendoder. Deze laatste is deze avond immers te zien in een reportage van Telefacts, terwijl hij gefilmd wordt op een olifantensafari. Het zullen weer veel Westerse en 'gecultiveerde' meningen zijn tegen het nutteloze van een olifantenjacht (dat hij er daarmee in slaagt te voorzien in een paar ton voedsel voor 'the locals', wat zou dat). Er zal veel gedaas te lezen vallen over het zinloze van een afgemaakt dier (die rosbief laatst was waarschijnlijk een lap doodgeboren vlees), er zullen oproepen tot boycot van zijn zaak terug te vinden zijn (niemand die nog staal zal willen kopen, lang leve de plastieken auto's), affin, we gaan weer heel wat geleuter mogen aanschouwen. Westers, van de soort eigen gelijk eerst en vegen doe ik liever voor een andere deur. En dan vraag ik me waarschijnlijk weer af, voorgeprogrammeerd om af te vragen, wie van al die roepers eind dit jaar eens zal proeven van de vers geïmporteerde wormen, slakken en andere insecten (ja, ik weet dat wormen en slakken geen insecten zijn, bespaar u de terechtwijzing), 'om het eens te proberen' of net niet. En of ze zich zullen afvragen waar het leven uit die beestjes gebleven is. En of die mosselen van vorig seizoen niet te veel hebben afgezien, toen ze hun koopdoop ondergingen om te eindigen in een wellustige maag. En dan zwijg ik nog over de bedenkingen bij onze liefste kippenbergen die hier overal te lande met kilo's verzet worden. Ben eens benieuwd of mijn voorspelling zal kloppen, en of ze het er in Koppen ook nog eens over zullen hebben, later, als de heisa compleet genoeg is om er een item van te maken. Al loopt het natuurlijk niet allemaal zo'n vaart.

Het zal hier vandaag stilletjes zijn. Bibi is namelijk alleen thuis, terwijl Nipje Schone Moeder Lenie aan het verwennen is met haar stralende aanwezigheid. Zo af en toe, dat moet kunnen, ik maak dat in het weekend wel goed met een ander bezoekje. Ik wil mijn Schone Moeder immers ook nog vereren met mijn eigen stralende verschijning. En de was is zich weer aan het opwerken tot een gemene hoogte :p

getroebleerd

uitgerangeerd poneert hij ongevraagd
zijn gevoeg op de stoep voor de deur
van zijn allerlaatste vrienden
een hoopje onwelriekende aandacht
als aanklacht tegen zijn realiteit
van allerguurste eenzaamheid

dat hij ooit fier rechtop
samen met hen door de deur
van 't grootste tot 't kleinste café
om tot uren in de nacht en op de poef
ieder rondje fier uit eigen zak opnieuw
en dan met slingergang tegen het wegdek
ondanks het smeken van nogal wat lieden
dat het te ver zou leiden
het is verdronken geheugen

nu roert hij niet langer
trom noch ander instrument
maar gaat van verticaal
straal tot in de goot
waar hij gehurkt wacht
op zijn laatste nacht
de enige vriend waar hij
nog uitzicht op heeft

Frans V.

eenvoud + gedicht

Ha, hier zijn we er weer mee, zie. Geduldig aftellen naar de avond, het loont telkens weer. En deze avond hadden Nip en ik afgesproken om onze zondagavond in te halen, nu die min of meer weggevallen was door de Sprekende Ezels. Dus zijn we na mijn werk onmiddellijk richting Zeezicht getogen, om daar aan één van die prachtige tafeltjes te causeren over heden en toekomst, te genieten van de mensen, de sfeer nog eens op te snuiven zoals die alleen maar daar valt te proeven, vervolgens de DVD-verhuurwinkel in, gevolgd door het bestellen van een pakje friet met stoofvleessaus, tartaar en mayonaise (yep, alles op één grote hoop), een potje mosselen in het zuur en een kippensaté. Op de mosselen na is alles vlot weggewerkt, én hebben we met elkaar afgesproken dat we het volgende frituurbezoek gaan aangrijpen om eens iets anders dan gewoonlijk te bestellen. Nip en Bibi, twee onverschrokken avonturiers, quoi!

Ge ziet, veel moet er niet gebeuren om wat gezelligheid te creëren: een kroegje, een videotheek en een goeie ouwerwetse frietenbakker, beetje zout erbij en ge komt al een heel eind. Allez, wij dan toch. Omdat we toch wel lijken te houden van eenvoudige dingen eerst. Nu de rest van onze verwende maatschappij nog ;-)

mijn beklag

er heerst geen rouw
in hun hart geen berouw
ze zijn hun eigen kinderen
op zoek naar wat te worden
hoe en waar ze dat wanneer

elke boodschap hen gebracht
verkracht door een opvoeding
is gericht op hoe en wat
te zijn, hun komst
geen enkele verdienste

verdoemden van een wereld
zichzelf overtroffen in niets
dat hen ooit kan raken
laat staan een beetje liefde
voor wat leven zou

en ik schrei
hun zelfde tranen
op hetzelfde moment
dat we allen bloeden
dat wel allen zullen boeten

Frans V.

Mededeling: De Muzeval 10 april 2008 - Willem Persoon

π

DE 113^de MUZEVAL

Poëzieavond

donderdag 10 april 2008

gastdichter

Willem Persoon

Er is geen hoop waarin geen vrees is verweven

Er is geen vrees waarin geen hoop is verweven

(vrij naar Spinoza)

Inleiding door Bart van Peer

na de pauze: VRIJ poëzie-PODIUM

begeleid door Frans Vlinderman en Bart van Peer

deuren 19.30 uur - aanvang 20.00 uur

gratis toegang

locatie: literair-artistiek café Den Hopsack

Grote Pieter Potstraat 24

2000 Antwerpen (centrum)

(openbaar vervoer: Groenplaats)

Organisatie:

Pipelines vzw met medewerking van Masereelfonds Antwerpen

en met de steun van Antwerpen Boekenstad

Links: www.muzeval.tk, www.masereelfonds.be, www.denhopsack.be

Be

stuur Pipelines vzw en kerngroep De Muzeval: Herman J. Claeys, Jan van Veen, Willem Plugge, Frans Vlinderman & Nip Luyben, Erwin van Massenhove, Bart van Peer, Philippe van Beek, Frank Vranckx.

working + gedicht

Drukke dag vandaag. Eerst een dagje werken van 8u30 tot 17u00, met 's middags een half uurtje pauze (normaal dus), dan nablijven tot 20u30 om wat mensen binnen te laten van de beheerraad. Vandaag samen met mijn nieuwe collega, om haar op te leiden zodat ze dat later alleen kan doen. Dat maakt natuurlijk een lange werkdag :p Nadien thuis nog de multimailing verzorgen voor De Muzeval aanstaande donderdag en dan wordt het al snel behoorlijk laat, vooral als Nip-lief nog bezig is op 'mijn' pc-exemplaar om dat wereldje voor haar scriptie 'Second Life' uit te proberen... Enfin, we zijn er door geraakt, het werk vandaag is verricht en nu kan ik nog wat ontspannen hier. Niets speciaals te melden trouwens, behalve dat er iemand zo stilaan het einde van mijn geduld aan het bereiken is. Morgen daar eens aan werken, kwestie van verder te kunnen.

In mijn favo-krant (volgens sommigen die naam niet waardig) staat er een sinds kort een reeks te lezen over en van een kinder-psychotherapeute. Boeiende kost en eigenlijk best wel aardig voor mensen die anders niet met de materie over kinderen en hun kleine en grote zorgen in aanraking komen. Dus ja: even reclame voor Het Laatste Nieuws! Al was het maar omdat je een kind in huis hebt dat je niet meer kan begrijpen (in beide richtingen, jawel).

Over gisteren in podium-café Rood Wit nog kort dit: genieten! En waar was jij alweer? Eén of VTM weer interessanter of zo? Geen zin om even je neus door het gure maartweer te jagen? Bon, grapje, ik ga geen uitspraken doen over jouw agenda of interesses (toch niet expliciet :-D ) maar je hebt wat gemist. En Pieter en Bibi, dat klikt, net zoals met Carmen en mezelf. Het is trouwens altijd leuk om eens iemand te leren kennen IRL in plaats van online wat tegen elkaar aan te hikken. 'k Vind je lief, Carmen, mag dat? Geen zorgen, puur vriendschappelijk en zo ;-)

verbaal uitgelekt

onverzoenbaar met haar lot
jaagt ze zichzelf in gordijnen
die niet in haar woonkamer hangen
een vervreemde echo uit het verleden
die het NEST maar NIET VERLATEN kan

ze heet vleugellam, een lege doos
die zonodig gevuld met wat anders
graait ze respectloos in het leven
van wat haar eerder ontsnapte
toen ze nog kon kiezen voor
maar wel prefereerde voor HIJ
IS VAN MIJ EN MIJ ALLEEN

er wordt wat afgezeuld met het verleden
alsof het toen zoveel beter
en vraag hem dan maar waarom
hij niet langer bij haar
ontluistering vertelt zo slecht
al LUISTERDE ze toch NOOIT
naar wat hij te zeggen

worden dichters eigenlijk wel
door de juiste mensen GEHOORD?

Frans V.

Sprekende Ezels + gedicht

We dachten vandaag even snel de foto's te kunnen bekijken van onze fotoshoot donderdagavond, maar dat valt dus tegen. Ondanks een vrij nieuwe versie van Photoshop, blijkt de bestandsindeling een grote niet al te nobele onbekende te zijn. Daar staan we dan, een kleine gig aan nutteloos materiaal. Misschien dat we online nog één of ander programma kunnen vinden dat het wel open krijgt, maar voorlopig is het dus noppes. Het voordeel is natuurlijk dat we niet in de verleiding kunnen komen om vóór het verzenden van de huwelijksuitnodigingen al een beeld vrij te geven...

Deze avond zoekt uw Vlinderman opnieuw de planken op, als de helft van een stel Sprekende Ezels. Het wordt een interactiefje met Pieter Hemerijcks, een collega-dichter en -podiumbezoeker. Wat we vorige week reeds spontaan uit probeerden in De Rots, willen we in café RoodWit in Berchem nog eens herhalen. Niets dan voordelen ook voor het publiek: nu hoeven ze niet te klagen over afwisseling, delen twee dichters hun tijd met elkaar, gaan we op zoek naar haakjes en kapstokjes om onze poëzie aan op te hangen, djezes, we gaan er zelfs een lijn in kunnen brengen :)

En als het helemaal goed is, vinden we ook Egon Alix terug, met een streepje van haar down-to-earth gitaarmuziek. Trouwens, petje af voor die jongedame, ik vind haar gewoon te gek. Een creatieve duizendpoot, die muziek schrijft, haar eigen lyrieken erbij en die niet te beroerd is om kritisch naar eigen werk te kijken. Mjah, en dat ze fotogeniek is, daar hoeft zij zich alvast niet voor te verontschuldigen...

Egon Alix @ 't Gastvrij Podium Wijnegem - 2 april 2008

Zo, ben er weer mee weg, afwasje doen, kom daarna wel eens kijken hoe het staat met mogelijke andere aankondigingen. Zet dus die TV maar aan, voor een streepje Ronde van Vlaanderen op de achtergrond, misschien wint Tommeke wel, zolang hij maar niet mee valt met de anderen ;-)

Vlaanderens mooiste

het ziet er rond uit
smal en ook wel kaal
de wielen van de kannibaal
zoals hij over wegen vliegt
waar een ander steevast in het zand

aan de randen van de kinderkopjes
groeien mensen uit het decor
rijen dik een woud van ledematen
naar de hemel reikend bij de doortocht
van naarstig zwoegende karavanen
zonder pilletjes of andere epo
toch niet zomaar detecteerbaar spul

aan het einde lonkt de meet
stilzwijgend plat op het asfalt
voor de renner met de benen
die het snelst rond en rond
in de Ronde van Vlaanderen
iedereen hebben bedwongen
om dan de nieuwe Leeuw met
een proper stel kussen
op mannelijke wangen

Frans V.

In de Ban van de Ring

Vlinderman en Nip gaan ervoor (maar dat wist u al) - de ringen vanaf 16 augustus 2008 (al zal er tegen dan nog een klein steentje in Nips exemplaar te bewonderen vallen):


De hand met het meeste haar erop is uiteraard de mijne :-p

trouwerij + gedicht

Voor uw verslag van het bonenfestijn gisteren verwijs ik u door naar het kooklabo, waar Nip en Britt, samen met ondergetekende en Yoeri, binnenkort hun bevindingen wereldkundig zullen maken. Later op de dag hier ook nog het verslag van ons bezoek aan Wim Meeussen, die eerder deze week gemeld heeft dat onze trouwringen klaar zijn. Nip en ik gaan er zodadelijk naartoe, het resultaat bekijken, even passen, kijken of de gravure goed is uitgevoerd en natuurlijk een streepje dromen over die speciale dag, die steeds maar dichterbij komt.

Voor de rest van het weekend staat er niet al te veel meer op de planning, behalve de afwas doen, genieten van elkaar, beetje opruimen, Miss Jackie T zien veranderen in terug een normaal poesje, nu de geuren van een kater (ook al is die dan gecastreerd) samen met Yoeri het land verlaten hebben. Want geloof het of niet, gisterenochtend was ze ervan af, komt die Yoeri binnen en tsjakkaaa, de kat weer zo krols als maar mogelijk is. Hormoongevoelig heet dat te zijn :-)

Zo, genoeg voor deze bijdrage, wij zijn er mee weg, 't Stad in, misschien nog even langs het 75-jarig Letterenhuis, waar poëzie te rapen valt, al is er natuulijk ook in het Dansaerthuis in Brussel één en ander te beleven bij Passa Porta - waar ik niet ga geraken, hoe spijtig ook, want mis ik Pom Wolff weer. Nu ja, teveel te doen en ik ben en blijf onverdeelbaar onszelf. Geraak dus ook niet in de Kammenstraat, waar De Bende van de Kammenstraat er een kunstzinnig potje van maakt op wel zeker 8 locaties...

ongetwijfeld wij

ik sluit je ogen
liever met een kus zo teder
dat je vergeet te knipperen
dan met een blik vol onbegrip
zoals anderen wel eens durven

om dan liefst onverwacht
je de wereld te tonen
zoals je die nog niet gezien
door mijn ogen vormgegeven
voor jou klaar gezet
pas voor pas te ontdekken
wat er nog meer in petto

laat ze maar zeggen
dat het ooit wel minder
jij weet beter dan de twijfel
toe te laten in het hart
dat ons beiden leidt
tot niets minder
dan wij

Frans V.

Vriendenlol + gedicht

Britt & Yoeri zijn in da house en gelijk organiseren Nip & Yoeri een wedstrijdje beste Chili Con Carne. Mij niet gelaten, I am a sucker for beans, maar die hoorn des overvloeds die hier straks op me zal worden los gelaten, baart me toch een beetje zorgen. Veelvraat die ik ben, zal ik wel tijdig kunnen ophouden met vergelijken? En als het kif kif wordt, ben ik dan onpartijdig genoeg om mijn lief met niet té veel voorsprong te laten winnen? En dan komt er ook nog eens een rondje Mojito-proeverij om het hoekje loeren, wat uiteraard veel zal bijdragen aan mijn objectieve beoordelingen waar het er op aankomt... Soit, we gaan het weekend in onder vrienden, ik moet zo niet jeremiëren. Liever omringd door een bende lieverds dan allenig met de blik op MTV of andere tijdverdrijverij.

Nu nog even fulmineren op de pipo's van deze maatschappij: als je ergens een wagen met de deuren open ziet staan en er ligt een begeerlijke brieventas zomaar voor het grijpen op één van de zetels, kijk dan eerst eens goed naar het bijhorend tafereel. Betreft het de brieventas van een studenterig uitziende jongedame die aan het helpen is om enkele verkeersslachtoffers in haar wagen te plaatsen in afwachting van gepaste verzorging, hou je stengels dan in bedwang en laat het voor wat het is: een onvoorzien buitenkansje op eventueel wat snel (en doorgaans klein) gewin. Kan je dat niet, onthou dan dat ik zo iemand doorgaans nogal laag aansla. In feite wil neerslaan. En dat ik zo iemand verachtelijk vind. Nog geen blik waardig, laat staan een genegen woord, enkel wat fulminatie hier.

slachtofferschavuit

met z'n allen rond de ton
grijpgrage vingers die graaien
zonder onder blikken te vallen
in de prijzen zomaar te geef
dat hebbeding dat hij altijd al
gewoon hebben wilde eindelijk

omstanders weten slechts drama
op grote schaal, de gewonden
met blutsen, blikschade in ogen
die verschrikt in het wilde staren
zonder te zien dat er eentje
onbekend en onbetekenend
zich even moet laten gelden

de prijs voor leed gedeeld
wordt verdeeld onder vrienden
met een lege maag of anders
dure leeggespoten beurs
terwijl de opgelichte
kosten met kosten oplost
om eens iemand geholpen

Frans V.

fotoshoot + gedicht

Over goed 22 minuten gaan Nip en ik naar een fotoshoot, in voorbereiding op onze huwelijksuitnodigingen. Hannah, vriendin van Nip, heeft locatie, apparatuur, randkleding en dergelijke geregeld, nu de foto's zelf nog nemen... Een leuke bezigheid, want dat betekent dat het stilaan dichter en dichter bij de dichters komt... We schrijven geen van beiden sprookjes, maar misschien, heel misschien, beleven we deze zomer een sprookjesdag uit de duizend.

Voor een verslagske over de poëtische soirée gisteren, verwijs ik jullie graag door naar Nips blog, waar nieuws te rapen valt over wel drie debutanten (Eric, Leonieke en een kleindochter (of zoiets) van Eric). Fotogedoe komt achteraf hier nog te staan, maar daar ontbreekt me even de tijd voor (tiens, dat is precies al een tijdje zo...)

Wat de rest van vandaag betreft, valt er niet veel te melden. Alleen dat de groten baas al een hele week met vakantie is en dat je dat verdorie goed merkt: er wordt even hard gewerkt als anders, maar er kan ook effectief doorgewerkt worden, waardoor een stuk achterstand verdwijnt, als sneeuw voor de zon, om het eens met een huizenhoog cliché te zeggen (waarmee ik clichématig het cliché heb onderschreven :p)

met zonder mij

quo vadis en weg was zij
naar een toekomst zonder
mij, dan in een hoekje
van haar herinnering
een fait divers, passé

zij sprak allicht niet
mijn antieke taal, schat
mijn woorden anders in dan
wat ik haar toedichten wil
hoe dan ook overtuigd
van ons groot gelijk
met twee samen onderweg

ik zie haar in de verte
oplossen in het decor
wat mij op deze plek
nog jaren zal bezig houden
terwijl de wereld haar
met een stukje van mij

Frans V.

steenezels + gedicht

We hollen van het ene poëtisch plekje naar het andere, met veel plezier trouwens. Omdat er tussendoor wel degelijk nog dagen zitten, waar we met z'n tweetjes lekker kunnen cocoonen, sorry, met z'n drietjes, vergeet ik zowaar dat bronstig viervoetertje nog. Strakjes hangen we weer gezellie in Wijnegem voor (en Bibi ook op) 't Gastvrij Podium, waar we Paul Cardon gaan beluisteren, alsook Lut Van Nooten/Egon Alix, een bijzonder aangename muzikante-zangeres. Schitterende avond in het verschiet, 'k wou da 'k er al was...

Ondertussen zit Nip zich hier groen en blauw te ergeren aan de lezersreacties op diverse artikels in een online krantenversie. Eender wat er staat, wij Belgen zijn toch fantastisch origineel in het afkraken van wat ook de inhoud maar is. staat er iets over groen, geheid dat er iemand het zijn recht vindt over rood te beginnen lullen. Wordt er wat gedaan aan de opleidingsmogelijkheden in een arm Afrikaans land, dan is het van 'zou er niet beter hier in eigen land eerst iets gedaan kunnen worden?', enfin, je kent ze waarschijnlijk wel. Mja, kijk, het moet me even van het hart: dat zijn in mijn ogen eeuwige zagemensen, met veel gebral, maar weinig inhoud. En ik ben ze liever kwijt dan rijk. Verdomde zuurpruimen ook.

over steenezels

er waart wat warmte rond
na jarenlang de grote ogen
de met vliegen overladen monden
uitgesperde vingervlugge handen
en affiches met STOP

het gespotte doelpubliek geeft
guller dan het zelf wil inzien
met graagte tien of meer
euro's op de overloop
het goede doel een boom
bij steeds meer geboorten
en takken vol knisperend geluk

en dat er dan eentje
helemaal in z'n uppie
de verkeerde kant opkijkt
aldus die vreemde lach niet ziet
alsof iemand dat ooit zou
een enkele meter kunnen schelen

Frans V.

't Gastvrij Podium

Woensdag 2 april 2008

't Gastvrij Podium

met gastdichter Paul Cardon

met gastmuzikante Lut Van Nooten

Gevolgd door Vrij Podium

Miss Jackie T + gedicht

Morgenavond is het weer Gastvrij Podium in Wijnegem, maar vanavond zit ik nog knusjes thuis. Nu ja, knusjes, het is Ladies Night in Metropolis en mijn Nipje en Schone Moeder Lenie zijn er met hun tweetjes op uit getrokken. Ik blijf hier, alhoewel iets masculin in mezelf vorige week nog gezworen had op zoek te gaan naar een kroeg met een biljart. Wat zou het, 't is dinsdagavond en dan is er van enig gezapig doorzakken met op de achtergrond het getik van een stel ballen toch geen sprake. Nee, laat de dames hun avond maar houden, ik verdedig het fort hier wel, samen met alwéér een krolse Miss Jackie T. Wat dat trouwens met die poes van ons is, we geraken er maar niet wijs uit. Normaal gezien worden katten toch maar tweemaal per jaar loops, niet? Wel, Miss Jackie T denkt daar overduidelijk anders over. Al zou ik het niet denken durven noemen, vermits dat beest weer niet weet welke schoen eerst te berijden...

krolse genoegens

ze sleept zich steels
door de gangen van het huis
haar kruis trillen gericht
op waar de lust verborgen
haar dierlijke genoegens weet
te sussen met onbeweeglijkheid

haar laag gemauw vergezelt
bronstige klauwen in knieën
enkels en af en toe een pols
van een onoplettend mederesident
in het paleis waar het alle dagen
zomaar in de lucht heet hangen

in haar groene ogen speelt
het vuur dat brandt maar
ongeblust zal blijven
ook achteraf geen katers
blazen baasjes opgelucht

Frans V.

wereldnieuws + gedicht

Het is me toch wat in deze kleine wereld van ons, meer bepaald dat kleine landje van ons. Iedereen voert hier graag de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel, maar o wee als iemand er een andere mening op nahoudt. Dan gaat het over gebrek aan respect, opruien, onderuithalen, schaamteloosheid. En dan vergeet pak maar de kaste met een grote C in hun belijdenis hoe hemeltergend lang zij de realiteit van de werkelijkheid ontkend hebben, alle mogelijke banbliksems incluis, de wetenschap geknecht, verkracht, gesedeerd, ontkend dus. Of hoe zelfs de blauwe gasten erin slagen een hele bevolkingsgroep hun recht op vrije meningsuiting binnen de labiele kadertjes van de politiek te ontzeggen. En nu dus de hele zeverij opnieuw op het voorplan, nadat iemand het gewaagd heeft te sterven. En maar roepen over respect heen en weer, ja, het heen en weer, dat krijgt een mens ervan. Alles, behalve respect. Zou ik nu de onverdraagzamen niet meer verdragen? En wat maakt dat dan alweer van mij? Hm. Hij houdt van mij, hij houdt niet van mij, hij houdt mij, hij hout in zijne kop. Zoiets.

Morgen begint alweer een nieuwe maand. Hierbij wil ik iedereen graag een gelukkige eerste april toewensen en nog vele maanden. Niet in het minst, omdat ik samen met mijn aanstaande er dit jaar alvast in geslaagd ben om geen nieuwjaarswensen individueel te versturen. En toen dacht ik nog dat er later nog wel eens een ander moment zou komen. Bij deze dus. Lach de dag rond, bestel jezelf een lekkere forel en laat me weten hoe iemand je zomaar bij de neus heeft genomen, ook al stond je paraat voor alle grappen en grollen van de dag - mo nie mè maai! Right, right.

Duiding over onderstaand gedicht: ik biecht u mijn biecht op.

uit de biecht

ik biecht u mijn zonden op
omdat ik geloof dat ik geloof
en gij mij eerder beloofde
dat ge me vergeven zou
in de naam van de Onuitspreekbare
gevolgd door nog een aantal van Hij
die Zichzelve vermenigvuldigt
via ons eigen zaad

ik biecht u alles op
van de kus die ik vergat
toen er nog tijd voor was
het brood dat ik tot mij genomen
zonder de wereldse vergoeding ervoor
de nachten dat ik niet wilde rusten
vooraleer ik alle sterren had gezien
het leed dat ik geliefkoosd heb
eerder dan Het Woord van Liefde
dat gij mij eerder hebt gebracht

ik biecht u mijn wereld toe
dat ge weet van mijn bestaan
en waar het niet toe leidde
uw armen vol berouw
ik neem ze om me heen
opdat er minder kilte
in mij huizen zou

en dan ga Ik verder
want leven moet er ook

Frans V.

effie tussendoor

Net terug van het podium. Samen met Pieter Hemerijck wat getracht schwung erin te brengen, maar dat was niet zo eenvoudig. En toch hebben we genoten, zagen we zelfs een streepje publiek hetzelfde doen. Dus gaan we samen binnenkort eens zien wat we nog gecombineerd kunnen doen. Voila, klein verslagske, luttele minuten nadat Elvis het pand terug betreden heeft :)

Optreden + gedicht

A zei het al in een reactie, vrienden maken is altijd mooi, zoniet het mooiste. Het moet een hel zijn, als je op deze wereld niet in staat bent om uit te reiken en iemand letterlijk en figuurlijk aan te raken met je wezen en aangeraakt te worden door dat andere wezen. Ik zou het niet verdragen, hele dagen, weken, maanden opgesloten met enkel mezelf, geen verse zuurstof voor de geest, de ogen alleen naar binnen gericht, een neonbordje voor m'n kop met 'touche pas, personne interdit'. En toch zijn er die het presteren. Mensen, die enkel deel willen lijken uit te maken van het decor, waartegen je kan praten of niet, waar je gewoonweg niet toe doordringt, noch andersom. Mensen zoals u en ik, die door hun neus of mond ademhalen, net zoals wijzelf, voorzien van een lichaam, rechtoplopend, maar met een lege blik in hun ogen. Kleine eilandjes, die hetzelfde voedsel tot zich nemen, maar die geen energie produceren naar buiten toe. Ik zie ze staan, ik zie ze gaan, ik tel mijn vragen op. Een som die nooit kan kloppen, vermits ik de uitkomst niet kan vergelijken met de output van dergelijke figuren. Hm. En dat op zondag.

Gisteren keek ik nog even op Parlando, uw meer dan steeds geweldige en geupdate webstek voor alles wat met poëzie in Vlaanderen te maken heeft, zie ik me daar toch wel op een podium staan vanavond! Even opzoeken dan maar, want wie o wie heeft mij gestrikt, en het blijkt Stichting Zondag te zijn, voor de tweede maal deze maand met een Per Podium Mobile. Allez vooruit dan maar, deze avond dus, 20u, afspraak in Rock Concern De Rots, Melkmarkt 11 te Antwerpen. En neen, ik ben niet aan de comedy of het theater, wat moet een dichter daar nou komen doen, maar aan het woord. Wat mij net zo goed is ;-) En mocht er sprake zijn van vergiste datums, dan ben ik er toch weer even uit geweest :p

wachtend publiek

dat het na achten is
binnen in de kroeg het wachten
enkelen onder u doet grijpen
naar vocht dat tijd verdrijft
en soms ook wel wat zinnen
bij overmatig misdeeld gebruik

ge hoeft het niet te zeggen
ik zie u ginder best zitten
uw verlangen in de schoot
samen met zedig gevouwen handen
wachten tot het woord straks
u de amechtige adem beneemt
benevelt met een gebrek aan zuurstof

en of ik u reanimeren zal
de wereld ontvouwen zoals nog nooit
u een blik werd vergund in het hart
van iemand zonder jaloezieën om
wat jaloezie achter te verbergen
waar het leven trilt om voedsel gilt
dat gij zomaar uit de apathie getild

ja, misschien gebeurt het wel
dat ge dan dankbaar zout
op mijn aangebrande patatten
maar ik denk het niet
voor zekerheid is het nog
veel te vroeg
vandaag

Frans V.

vreemdeling

Het leek een beetje gek, mijn vorige blogpost. Vertel ik eerst dat ik ga 'inkopen' doen met mijn verjaardagsbons, om aansluitend te berichten over een initiatief tegen (al dan niet verdoken) (kans)armoede. Was waarschijnlijk de oorzaak van het feit dat vandaag enkele euro's uit mijn zakken richting straatbedelaars en -muzikanten en -artiesten gevloeid zijn. Alhoewel, dat gebeurt op een doorsnee dag ook wel, dus waar heb ik het nou over?

Soit, alle dingen komen te zijner tijd wel eens verder en uitgebreider aan bod. Aan alle gulle schenkers: er is een nieuwe stofzuiger, er is een nieuwe kruimeldief, er zijn DVD's, er is vanalles bijgekomen, tot en met de kennismaking met een onbekende, waar ik een hartelijk woordje mee kon spreken - vanuit de buik, net zoals hij zelf. En dan is mijn dag gewoon goed geweest. In een vreemde een nieuwe vriend ontdekken, wat meer kan je nog wensen/willen?

Frans V.

armoede + gedicht

Stap twee vandaag in de zoektocht naar mijn trouwkostuum. Ik ga mijn broekspijpen laten meten, zodat ze de juiste lengte zullen hebben en niemand een opmerking kan maken in de richting van 'die heeft water in zijn kelder' of andere flauwe zaken. Vlinderman zal piekfijn voor de dag komen voor het Mooiste Woord. Misschien koop ik me ook mijn hemd en een stralende das, dat zal afhangen van mijn geduld. Wie weet hoef ik hierna nog maar één maal de deur uit, om schoenen aan te schaffen, dat zou leuk zijn. In ieder geval, het zonnetje schijnt er genoeg voor, zij het maar onderkoeltjes.

Nip en E. plannen hun eigen tochtje door 't Stad, dus die gaan zich ook al niet vervelen. We beginnen er trouwens samen aan, want er staat ook nog een stroperstochtje door de Media Markt op het menu. Er liggen hier wat bonnen klaar om ingewisseld te worden tegen concrete verjaardagscadeautjes en dat levert ook weer plezierige vooruitzichten op. En later op de dag kom ik hier terug om wat te stoefen over kleine nieuwigheidjes :)

Op Hyves, waar deze blog aan mijn profiel gekoppeld is, vind je tegenwoordig elke dag wel weer wat nieuws. Eén daarvan is een oproep om de Nederlandse beleidsmensen wakker te schudden voor het probleem rond kansarmoede. De initiatiefnemer van dienst is een zekere Jan Razenberg. Hij wil samen met minimaal 500 en maximaal 1000 andere Hyvers een boek schrijven over het onderwerp en dat onder de neus duwen van de politiek verantwoordelijken. Om hen diets te maken dat er nogal wat (verdoken) armoede heerst. Ik ga mee doen, ook al ben ik dan geen Nederlander. Wat zou dat ook, het stopt niet bij de grens. Voel je je ook geroepen, ga dan eens kijken (klik maar op Jan Razenberg hierboven) en zie wat je ermee kan/wil doen. Ik zou het fijn vinden als ook jij, blogbezoeker, hier een engagement in opneemt. Je kent het gezegde 'Vele kleintjes maken...'

zichtbare armoede

ze zitten in hun hoek
de broek een lap stof
verschraalde denim die schreeuwt
om meer dan een stukje touw om
opgehouden te worden rond benen
die maar ampel kunnen dragen
wat nog mens heet te zijn

kijken naar passanten
kranten onder armen
met geurtjes uit de Inno
ter waarde van een brood
of duizend of zo
gekwelde ochtendblikken
op hun vertoon van ellende
alsof ze beter zouden
kunnen, willen, wensen

straks komen ze weer terug
de dagen zonder hoekjes
in een kale metrogang
dan nodigt de lente uit
tot samen in het park
dag en nacht verbonden
met de rijkdom van wat gras
en gratis zonneschijn

Frans V.

weekendbezoek + gedicht

Al meer dan een jaar ben ik hier nu al elke dag aan het ouwehoeren. Naar het schijnt dienen blogs daar voor een stukje voor, dus mij hoor je niet klagen. Op een enkel dagje na altijd present, bijna iedere maal ook een dichtsel erbij. Dichtsel, vermits ik me nog (steeds) geen dichter wens te noemen, daarvoor gaat het allemaal een beetje te licht over de horizon. Wat me is opgevallen, dat is dat ik hier mag neerkletsen wat ik wil qua dichtsel, maar dat er quasi nooit reactie op komt. Ergens vind ik dat wel spijtig, want jullie zijn in feite mijn klankbord hier (mijn ander klankbord, in de meer letterlijke zin van het woord dan, is de Muzeval). Is het soms niet duidelijk dat er mag gereageerd worden? Moet ik dat ergens in knipperlettertjes bovenaan dit blog laten weten? Ik vraag het me maar af, hardop, zodat jullie het ook weten wat er af en toe door dit vlinderhoofd maalt.

E, nichtje van Nip, is hier deze namiddag gearriveerd. We hopen er een leuk weekend van te maken, al is het best gek. Die twee kennen elkaar al zo lang, ik hang er maar wat bij. Misschien moet ik maar wat uitkijken naar iets dat ik anders toch niet doe, omdat Nip er dan doorgaans is ;)

een ogenblikje zonder

ik schurk me wel weg
ongevraagd onderdanig
en kijk naar vlekken
op muren die niet weten
welke antwoorden verzocht

bedenk de wereld onder stof
van nooit geen beweging meer
sedert toen en jij erbij
de bom ontploft zou zijn
onder 't korten van 't gras
op een vergeten zomerdag

bekijk het maar alsof
ik niets gezegd zou ooit
jij mij op straat ontdekt
nog net niet in de goot
en wij zomaar ineens
ontstaan, nee opgestaan
om verder vreemd met twee

Frans V.