trouwerij + gedicht

Voor uw verslag van het bonenfestijn gisteren verwijs ik u door naar het kooklabo, waar Nip en Britt, samen met ondergetekende en Yoeri, binnenkort hun bevindingen wereldkundig zullen maken. Later op de dag hier ook nog het verslag van ons bezoek aan Wim Meeussen, die eerder deze week gemeld heeft dat onze trouwringen klaar zijn. Nip en ik gaan er zodadelijk naartoe, het resultaat bekijken, even passen, kijken of de gravure goed is uitgevoerd en natuurlijk een streepje dromen over die speciale dag, die steeds maar dichterbij komt.

Voor de rest van het weekend staat er niet al te veel meer op de planning, behalve de afwas doen, genieten van elkaar, beetje opruimen, Miss Jackie T zien veranderen in terug een normaal poesje, nu de geuren van een kater (ook al is die dan gecastreerd) samen met Yoeri het land verlaten hebben. Want geloof het of niet, gisterenochtend was ze ervan af, komt die Yoeri binnen en tsjakkaaa, de kat weer zo krols als maar mogelijk is. Hormoongevoelig heet dat te zijn :-)

Zo, genoeg voor deze bijdrage, wij zijn er mee weg, 't Stad in, misschien nog even langs het 75-jarig Letterenhuis, waar poëzie te rapen valt, al is er natuulijk ook in het Dansaerthuis in Brussel één en ander te beleven bij Passa Porta - waar ik niet ga geraken, hoe spijtig ook, want mis ik Pom Wolff weer. Nu ja, teveel te doen en ik ben en blijf onverdeelbaar onszelf. Geraak dus ook niet in de Kammenstraat, waar De Bende van de Kammenstraat er een kunstzinnig potje van maakt op wel zeker 8 locaties...

ongetwijfeld wij

ik sluit je ogen
liever met een kus zo teder
dat je vergeet te knipperen
dan met een blik vol onbegrip
zoals anderen wel eens durven

om dan liefst onverwacht
je de wereld te tonen
zoals je die nog niet gezien
door mijn ogen vormgegeven
voor jou klaar gezet
pas voor pas te ontdekken
wat er nog meer in petto

laat ze maar zeggen
dat het ooit wel minder
jij weet beter dan de twijfel
toe te laten in het hart
dat ons beiden leidt
tot niets minder
dan wij

Frans V.

Vriendenlol + gedicht

Britt & Yoeri zijn in da house en gelijk organiseren Nip & Yoeri een wedstrijdje beste Chili Con Carne. Mij niet gelaten, I am a sucker for beans, maar die hoorn des overvloeds die hier straks op me zal worden los gelaten, baart me toch een beetje zorgen. Veelvraat die ik ben, zal ik wel tijdig kunnen ophouden met vergelijken? En als het kif kif wordt, ben ik dan onpartijdig genoeg om mijn lief met niet té veel voorsprong te laten winnen? En dan komt er ook nog eens een rondje Mojito-proeverij om het hoekje loeren, wat uiteraard veel zal bijdragen aan mijn objectieve beoordelingen waar het er op aankomt... Soit, we gaan het weekend in onder vrienden, ik moet zo niet jeremiëren. Liever omringd door een bende lieverds dan allenig met de blik op MTV of andere tijdverdrijverij.

Nu nog even fulmineren op de pipo's van deze maatschappij: als je ergens een wagen met de deuren open ziet staan en er ligt een begeerlijke brieventas zomaar voor het grijpen op één van de zetels, kijk dan eerst eens goed naar het bijhorend tafereel. Betreft het de brieventas van een studenterig uitziende jongedame die aan het helpen is om enkele verkeersslachtoffers in haar wagen te plaatsen in afwachting van gepaste verzorging, hou je stengels dan in bedwang en laat het voor wat het is: een onvoorzien buitenkansje op eventueel wat snel (en doorgaans klein) gewin. Kan je dat niet, onthou dan dat ik zo iemand doorgaans nogal laag aansla. In feite wil neerslaan. En dat ik zo iemand verachtelijk vind. Nog geen blik waardig, laat staan een genegen woord, enkel wat fulminatie hier.

slachtofferschavuit

met z'n allen rond de ton
grijpgrage vingers die graaien
zonder onder blikken te vallen
in de prijzen zomaar te geef
dat hebbeding dat hij altijd al
gewoon hebben wilde eindelijk

omstanders weten slechts drama
op grote schaal, de gewonden
met blutsen, blikschade in ogen
die verschrikt in het wilde staren
zonder te zien dat er eentje
onbekend en onbetekenend
zich even moet laten gelden

de prijs voor leed gedeeld
wordt verdeeld onder vrienden
met een lege maag of anders
dure leeggespoten beurs
terwijl de opgelichte
kosten met kosten oplost
om eens iemand geholpen

Frans V.

fotoshoot + gedicht

Over goed 22 minuten gaan Nip en ik naar een fotoshoot, in voorbereiding op onze huwelijksuitnodigingen. Hannah, vriendin van Nip, heeft locatie, apparatuur, randkleding en dergelijke geregeld, nu de foto's zelf nog nemen... Een leuke bezigheid, want dat betekent dat het stilaan dichter en dichter bij de dichters komt... We schrijven geen van beiden sprookjes, maar misschien, heel misschien, beleven we deze zomer een sprookjesdag uit de duizend.

Voor een verslagske over de poëtische soirée gisteren, verwijs ik jullie graag door naar Nips blog, waar nieuws te rapen valt over wel drie debutanten (Eric, Leonieke en een kleindochter (of zoiets) van Eric). Fotogedoe komt achteraf hier nog te staan, maar daar ontbreekt me even de tijd voor (tiens, dat is precies al een tijdje zo...)

Wat de rest van vandaag betreft, valt er niet veel te melden. Alleen dat de groten baas al een hele week met vakantie is en dat je dat verdorie goed merkt: er wordt even hard gewerkt als anders, maar er kan ook effectief doorgewerkt worden, waardoor een stuk achterstand verdwijnt, als sneeuw voor de zon, om het eens met een huizenhoog cliché te zeggen (waarmee ik clichématig het cliché heb onderschreven :p)

met zonder mij

quo vadis en weg was zij
naar een toekomst zonder
mij, dan in een hoekje
van haar herinnering
een fait divers, passé

zij sprak allicht niet
mijn antieke taal, schat
mijn woorden anders in dan
wat ik haar toedichten wil
hoe dan ook overtuigd
van ons groot gelijk
met twee samen onderweg

ik zie haar in de verte
oplossen in het decor
wat mij op deze plek
nog jaren zal bezig houden
terwijl de wereld haar
met een stukje van mij

Frans V.

steenezels + gedicht

We hollen van het ene poëtisch plekje naar het andere, met veel plezier trouwens. Omdat er tussendoor wel degelijk nog dagen zitten, waar we met z'n tweetjes lekker kunnen cocoonen, sorry, met z'n drietjes, vergeet ik zowaar dat bronstig viervoetertje nog. Strakjes hangen we weer gezellie in Wijnegem voor (en Bibi ook op) 't Gastvrij Podium, waar we Paul Cardon gaan beluisteren, alsook Lut Van Nooten/Egon Alix, een bijzonder aangename muzikante-zangeres. Schitterende avond in het verschiet, 'k wou da 'k er al was...

Ondertussen zit Nip zich hier groen en blauw te ergeren aan de lezersreacties op diverse artikels in een online krantenversie. Eender wat er staat, wij Belgen zijn toch fantastisch origineel in het afkraken van wat ook de inhoud maar is. staat er iets over groen, geheid dat er iemand het zijn recht vindt over rood te beginnen lullen. Wordt er wat gedaan aan de opleidingsmogelijkheden in een arm Afrikaans land, dan is het van 'zou er niet beter hier in eigen land eerst iets gedaan kunnen worden?', enfin, je kent ze waarschijnlijk wel. Mja, kijk, het moet me even van het hart: dat zijn in mijn ogen eeuwige zagemensen, met veel gebral, maar weinig inhoud. En ik ben ze liever kwijt dan rijk. Verdomde zuurpruimen ook.

over steenezels

er waart wat warmte rond
na jarenlang de grote ogen
de met vliegen overladen monden
uitgesperde vingervlugge handen
en affiches met STOP

het gespotte doelpubliek geeft
guller dan het zelf wil inzien
met graagte tien of meer
euro's op de overloop
het goede doel een boom
bij steeds meer geboorten
en takken vol knisperend geluk

en dat er dan eentje
helemaal in z'n uppie
de verkeerde kant opkijkt
aldus die vreemde lach niet ziet
alsof iemand dat ooit zou
een enkele meter kunnen schelen

Frans V.

't Gastvrij Podium

Woensdag 2 april 2008

't Gastvrij Podium

met gastdichter Paul Cardon

met gastmuzikante Lut Van Nooten

Gevolgd door Vrij Podium

Miss Jackie T + gedicht

Morgenavond is het weer Gastvrij Podium in Wijnegem, maar vanavond zit ik nog knusjes thuis. Nu ja, knusjes, het is Ladies Night in Metropolis en mijn Nipje en Schone Moeder Lenie zijn er met hun tweetjes op uit getrokken. Ik blijf hier, alhoewel iets masculin in mezelf vorige week nog gezworen had op zoek te gaan naar een kroeg met een biljart. Wat zou het, 't is dinsdagavond en dan is er van enig gezapig doorzakken met op de achtergrond het getik van een stel ballen toch geen sprake. Nee, laat de dames hun avond maar houden, ik verdedig het fort hier wel, samen met alwéér een krolse Miss Jackie T. Wat dat trouwens met die poes van ons is, we geraken er maar niet wijs uit. Normaal gezien worden katten toch maar tweemaal per jaar loops, niet? Wel, Miss Jackie T denkt daar overduidelijk anders over. Al zou ik het niet denken durven noemen, vermits dat beest weer niet weet welke schoen eerst te berijden...

krolse genoegens

ze sleept zich steels
door de gangen van het huis
haar kruis trillen gericht
op waar de lust verborgen
haar dierlijke genoegens weet
te sussen met onbeweeglijkheid

haar laag gemauw vergezelt
bronstige klauwen in knieën
enkels en af en toe een pols
van een onoplettend mederesident
in het paleis waar het alle dagen
zomaar in de lucht heet hangen

in haar groene ogen speelt
het vuur dat brandt maar
ongeblust zal blijven
ook achteraf geen katers
blazen baasjes opgelucht

Frans V.

wereldnieuws + gedicht

Het is me toch wat in deze kleine wereld van ons, meer bepaald dat kleine landje van ons. Iedereen voert hier graag de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel, maar o wee als iemand er een andere mening op nahoudt. Dan gaat het over gebrek aan respect, opruien, onderuithalen, schaamteloosheid. En dan vergeet pak maar de kaste met een grote C in hun belijdenis hoe hemeltergend lang zij de realiteit van de werkelijkheid ontkend hebben, alle mogelijke banbliksems incluis, de wetenschap geknecht, verkracht, gesedeerd, ontkend dus. Of hoe zelfs de blauwe gasten erin slagen een hele bevolkingsgroep hun recht op vrije meningsuiting binnen de labiele kadertjes van de politiek te ontzeggen. En nu dus de hele zeverij opnieuw op het voorplan, nadat iemand het gewaagd heeft te sterven. En maar roepen over respect heen en weer, ja, het heen en weer, dat krijgt een mens ervan. Alles, behalve respect. Zou ik nu de onverdraagzamen niet meer verdragen? En wat maakt dat dan alweer van mij? Hm. Hij houdt van mij, hij houdt niet van mij, hij houdt mij, hij hout in zijne kop. Zoiets.

Morgen begint alweer een nieuwe maand. Hierbij wil ik iedereen graag een gelukkige eerste april toewensen en nog vele maanden. Niet in het minst, omdat ik samen met mijn aanstaande er dit jaar alvast in geslaagd ben om geen nieuwjaarswensen individueel te versturen. En toen dacht ik nog dat er later nog wel eens een ander moment zou komen. Bij deze dus. Lach de dag rond, bestel jezelf een lekkere forel en laat me weten hoe iemand je zomaar bij de neus heeft genomen, ook al stond je paraat voor alle grappen en grollen van de dag - mo nie mè maai! Right, right.

Duiding over onderstaand gedicht: ik biecht u mijn biecht op.

uit de biecht

ik biecht u mijn zonden op
omdat ik geloof dat ik geloof
en gij mij eerder beloofde
dat ge me vergeven zou
in de naam van de Onuitspreekbare
gevolgd door nog een aantal van Hij
die Zichzelve vermenigvuldigt
via ons eigen zaad

ik biecht u alles op
van de kus die ik vergat
toen er nog tijd voor was
het brood dat ik tot mij genomen
zonder de wereldse vergoeding ervoor
de nachten dat ik niet wilde rusten
vooraleer ik alle sterren had gezien
het leed dat ik geliefkoosd heb
eerder dan Het Woord van Liefde
dat gij mij eerder hebt gebracht

ik biecht u mijn wereld toe
dat ge weet van mijn bestaan
en waar het niet toe leidde
uw armen vol berouw
ik neem ze om me heen
opdat er minder kilte
in mij huizen zou

en dan ga Ik verder
want leven moet er ook

Frans V.

effie tussendoor

Net terug van het podium. Samen met Pieter Hemerijck wat getracht schwung erin te brengen, maar dat was niet zo eenvoudig. En toch hebben we genoten, zagen we zelfs een streepje publiek hetzelfde doen. Dus gaan we samen binnenkort eens zien wat we nog gecombineerd kunnen doen. Voila, klein verslagske, luttele minuten nadat Elvis het pand terug betreden heeft :)

Optreden + gedicht

A zei het al in een reactie, vrienden maken is altijd mooi, zoniet het mooiste. Het moet een hel zijn, als je op deze wereld niet in staat bent om uit te reiken en iemand letterlijk en figuurlijk aan te raken met je wezen en aangeraakt te worden door dat andere wezen. Ik zou het niet verdragen, hele dagen, weken, maanden opgesloten met enkel mezelf, geen verse zuurstof voor de geest, de ogen alleen naar binnen gericht, een neonbordje voor m'n kop met 'touche pas, personne interdit'. En toch zijn er die het presteren. Mensen, die enkel deel willen lijken uit te maken van het decor, waartegen je kan praten of niet, waar je gewoonweg niet toe doordringt, noch andersom. Mensen zoals u en ik, die door hun neus of mond ademhalen, net zoals wijzelf, voorzien van een lichaam, rechtoplopend, maar met een lege blik in hun ogen. Kleine eilandjes, die hetzelfde voedsel tot zich nemen, maar die geen energie produceren naar buiten toe. Ik zie ze staan, ik zie ze gaan, ik tel mijn vragen op. Een som die nooit kan kloppen, vermits ik de uitkomst niet kan vergelijken met de output van dergelijke figuren. Hm. En dat op zondag.

Gisteren keek ik nog even op Parlando, uw meer dan steeds geweldige en geupdate webstek voor alles wat met poëzie in Vlaanderen te maken heeft, zie ik me daar toch wel op een podium staan vanavond! Even opzoeken dan maar, want wie o wie heeft mij gestrikt, en het blijkt Stichting Zondag te zijn, voor de tweede maal deze maand met een Per Podium Mobile. Allez vooruit dan maar, deze avond dus, 20u, afspraak in Rock Concern De Rots, Melkmarkt 11 te Antwerpen. En neen, ik ben niet aan de comedy of het theater, wat moet een dichter daar nou komen doen, maar aan het woord. Wat mij net zo goed is ;-) En mocht er sprake zijn van vergiste datums, dan ben ik er toch weer even uit geweest :p

wachtend publiek

dat het na achten is
binnen in de kroeg het wachten
enkelen onder u doet grijpen
naar vocht dat tijd verdrijft
en soms ook wel wat zinnen
bij overmatig misdeeld gebruik

ge hoeft het niet te zeggen
ik zie u ginder best zitten
uw verlangen in de schoot
samen met zedig gevouwen handen
wachten tot het woord straks
u de amechtige adem beneemt
benevelt met een gebrek aan zuurstof

en of ik u reanimeren zal
de wereld ontvouwen zoals nog nooit
u een blik werd vergund in het hart
van iemand zonder jaloezieën om
wat jaloezie achter te verbergen
waar het leven trilt om voedsel gilt
dat gij zomaar uit de apathie getild

ja, misschien gebeurt het wel
dat ge dan dankbaar zout
op mijn aangebrande patatten
maar ik denk het niet
voor zekerheid is het nog
veel te vroeg
vandaag

Frans V.

vreemdeling

Het leek een beetje gek, mijn vorige blogpost. Vertel ik eerst dat ik ga 'inkopen' doen met mijn verjaardagsbons, om aansluitend te berichten over een initiatief tegen (al dan niet verdoken) (kans)armoede. Was waarschijnlijk de oorzaak van het feit dat vandaag enkele euro's uit mijn zakken richting straatbedelaars en -muzikanten en -artiesten gevloeid zijn. Alhoewel, dat gebeurt op een doorsnee dag ook wel, dus waar heb ik het nou over?

Soit, alle dingen komen te zijner tijd wel eens verder en uitgebreider aan bod. Aan alle gulle schenkers: er is een nieuwe stofzuiger, er is een nieuwe kruimeldief, er zijn DVD's, er is vanalles bijgekomen, tot en met de kennismaking met een onbekende, waar ik een hartelijk woordje mee kon spreken - vanuit de buik, net zoals hij zelf. En dan is mijn dag gewoon goed geweest. In een vreemde een nieuwe vriend ontdekken, wat meer kan je nog wensen/willen?

Frans V.

armoede + gedicht

Stap twee vandaag in de zoektocht naar mijn trouwkostuum. Ik ga mijn broekspijpen laten meten, zodat ze de juiste lengte zullen hebben en niemand een opmerking kan maken in de richting van 'die heeft water in zijn kelder' of andere flauwe zaken. Vlinderman zal piekfijn voor de dag komen voor het Mooiste Woord. Misschien koop ik me ook mijn hemd en een stralende das, dat zal afhangen van mijn geduld. Wie weet hoef ik hierna nog maar één maal de deur uit, om schoenen aan te schaffen, dat zou leuk zijn. In ieder geval, het zonnetje schijnt er genoeg voor, zij het maar onderkoeltjes.

Nip en E. plannen hun eigen tochtje door 't Stad, dus die gaan zich ook al niet vervelen. We beginnen er trouwens samen aan, want er staat ook nog een stroperstochtje door de Media Markt op het menu. Er liggen hier wat bonnen klaar om ingewisseld te worden tegen concrete verjaardagscadeautjes en dat levert ook weer plezierige vooruitzichten op. En later op de dag kom ik hier terug om wat te stoefen over kleine nieuwigheidjes :)

Op Hyves, waar deze blog aan mijn profiel gekoppeld is, vind je tegenwoordig elke dag wel weer wat nieuws. Eén daarvan is een oproep om de Nederlandse beleidsmensen wakker te schudden voor het probleem rond kansarmoede. De initiatiefnemer van dienst is een zekere Jan Razenberg. Hij wil samen met minimaal 500 en maximaal 1000 andere Hyvers een boek schrijven over het onderwerp en dat onder de neus duwen van de politiek verantwoordelijken. Om hen diets te maken dat er nogal wat (verdoken) armoede heerst. Ik ga mee doen, ook al ben ik dan geen Nederlander. Wat zou dat ook, het stopt niet bij de grens. Voel je je ook geroepen, ga dan eens kijken (klik maar op Jan Razenberg hierboven) en zie wat je ermee kan/wil doen. Ik zou het fijn vinden als ook jij, blogbezoeker, hier een engagement in opneemt. Je kent het gezegde 'Vele kleintjes maken...'

zichtbare armoede

ze zitten in hun hoek
de broek een lap stof
verschraalde denim die schreeuwt
om meer dan een stukje touw om
opgehouden te worden rond benen
die maar ampel kunnen dragen
wat nog mens heet te zijn

kijken naar passanten
kranten onder armen
met geurtjes uit de Inno
ter waarde van een brood
of duizend of zo
gekwelde ochtendblikken
op hun vertoon van ellende
alsof ze beter zouden
kunnen, willen, wensen

straks komen ze weer terug
de dagen zonder hoekjes
in een kale metrogang
dan nodigt de lente uit
tot samen in het park
dag en nacht verbonden
met de rijkdom van wat gras
en gratis zonneschijn

Frans V.

weekendbezoek + gedicht

Al meer dan een jaar ben ik hier nu al elke dag aan het ouwehoeren. Naar het schijnt dienen blogs daar voor een stukje voor, dus mij hoor je niet klagen. Op een enkel dagje na altijd present, bijna iedere maal ook een dichtsel erbij. Dichtsel, vermits ik me nog (steeds) geen dichter wens te noemen, daarvoor gaat het allemaal een beetje te licht over de horizon. Wat me is opgevallen, dat is dat ik hier mag neerkletsen wat ik wil qua dichtsel, maar dat er quasi nooit reactie op komt. Ergens vind ik dat wel spijtig, want jullie zijn in feite mijn klankbord hier (mijn ander klankbord, in de meer letterlijke zin van het woord dan, is de Muzeval). Is het soms niet duidelijk dat er mag gereageerd worden? Moet ik dat ergens in knipperlettertjes bovenaan dit blog laten weten? Ik vraag het me maar af, hardop, zodat jullie het ook weten wat er af en toe door dit vlinderhoofd maalt.

E, nichtje van Nip, is hier deze namiddag gearriveerd. We hopen er een leuk weekend van te maken, al is het best gek. Die twee kennen elkaar al zo lang, ik hang er maar wat bij. Misschien moet ik maar wat uitkijken naar iets dat ik anders toch niet doe, omdat Nip er dan doorgaans is ;)

een ogenblikje zonder

ik schurk me wel weg
ongevraagd onderdanig
en kijk naar vlekken
op muren die niet weten
welke antwoorden verzocht

bedenk de wereld onder stof
van nooit geen beweging meer
sedert toen en jij erbij
de bom ontploft zou zijn
onder 't korten van 't gras
op een vergeten zomerdag

bekijk het maar alsof
ik niets gezegd zou ooit
jij mij op straat ontdekt
nog net niet in de goot
en wij zomaar ineens
ontstaan, nee opgestaan
om verder vreemd met twee

Frans V.

wijvenblogweek + gedicht

Er vallen geen existentiële vragen te stellen, laat staan ze te beantwoorden. We stellen enkel vast dat de Kurt zich overdag weer netjes uit de naad heeft gewerkt en dat de Frans daar 's avonds rare vruchten van plukt. Dat gaat van een half uurtje lethargisch naar een zetel verlangen, over twee uren over het verwerken van wat mail, waar dat anders maar een klein uurtje zou duren. Dat vertaalt zich eveneens in zware oogleden, die blauwe plekken maken op uitgezakte walletjes, waar zelfs een smurf nog niet fier op zou kunnen of willen worden. En dat leidt tot korte blogbijdragen, maar dat zal niet veel mensen storen. Of toch niet veel meer dan een stuk of dertig-veertig trouwe zielen (als ik mijn statistieken mag geloven). Ja, jongens, we zijn een beetje moe vandaag en dan vragen we ons af of we vorige zondag wel goed verteerd hebben... Zes in het kwadraat is immers niet zo piep meer...

Volgende week dinsdag zal het hier rustig in huis zijn 's avonds. Nip en Schone Moeder L gaan dan immers naar de Ladies @ The Movies-nigt in de Metropolis. Ha, denk ik dan, waar stond nu ook alweer dat dichtsbijzijnde biljarttafelke om nog ne keer te carembollen?!? Zij ne vrouwenavond, Bibi dan toch ne ventenavond, wat jij? Over dat onderscheid gesproken, het ligt een beetje stil op de wijvenblog van ons Nipke. De bijdrage moet vandaag gaan over het huishouden...

wijvenweek

zij houdt van ze, de wijven
die anders dan maar kijven
weten hoe ze moeten wrijven
over de arm van hun echte vent
bij elk aan te kopen event
of anders de stiletto
recht in zijn kanus
als er dan toch niets
hij er ook niet zomaar
zonder schade vanaf

viert ze samen in het roze
met onbekenden het blozen
door té oprechte hormonen
maar bovenal de aard
van het onbehaarde beestje
iedere vrijdagavond op 't feestje
met z'n allen om ter gladst
en de rest gewoon normaal
om ter geilst

Frans V.

De apocalyps van het derde millennium

Een mens zou het zowaar nog vergeten. Alweer. Iets te doen deze avond? Nee? Awel dan!

Eerste poëzieavond van & met

Lode Van Oxenberghen

donderdag 27 maart 2008

BLOEMLEZING OVER

DE APOCALYPS VAN HET DERDE MILLENNIUM

geschreven en gebundeld door
Lode Van Oxenberghen

met medewerking van 2 Nederlandse dichters:
Elly-Ann van Luxemburg & Eli Stater
alsook met muzikale begeleiding

Inleiding door Herman J. Claeys

Den Hopsack
Grote Pieter Potstraat 24
2000 Antwerpen




Met dank aan Modus Vivendi vzw/Den Hopsack & Pipelines vzw/De Muzeval

Het vernieuwde originele werk zal weldra beschikbaar zijn.
Info: 03-231 47 14

zwangere man + gedicht

Nog twee maal slapen en het is alweer weekend, kan je het geloven? Zopas was het nog Pasen, denderden de uitbaters van Het Zeezicht van de ene bestelling naar de andere, was ik nog een jaartje jonger ook, komt daar alweer een zaterdag om het hoekje loeren, achtervolgd door een luie zondag... Nog een geluk dat ik geen verlof gepland heb deze dagen, want het zou zó voorbij geweest zijn.

Terwijl Nip hier vol verbazing voorleest dat een Amerikaanse man al vijf maanden zwanger zou zijn (dacht dat ze ging vertellen dat zo een man gemiddeld zich iets minder gematigd opstelt dan de doorsnee Europeaan), wordt een lekkere maaltijd door een Vlindermaag luid juichend onthaald en vervolgens vakkundig verteerd. En nadert de tijd om de bus naar Wijnegem weer eens met een bezoekje te vereren. En om terug te komen op die Amerikaan, hij was een zij tot hij verbouwd, maar nog niet alles was al aangesloten (afgesloten?) Voor u dus al niet-lezende onmiddellijk hallelujah en van die frasen begint te kwelen, of idioter zoals de reacties onder het bewuste artikel laten zien.

in het duister

ofwel hier, ofwel nu
je woorden breken me
vertwijfeling de kop
op het punt van komen
moest jij spreken
van wanneer en waar

kies ik voor abrupt
er zal altijd later
nu kan er nog zoveel
dat ik niet kan kiezen
of het waar is dat daar
of hier hetzelfde

ik knip het licht uit
met een enkele hand klap
op je naakte rechter dij
danste een vlinder zonet
nog in het licht voorbij

Frans V.

Filmforum: Spider

Was ik zowaar nog bijna vergeten dat het vanavond weer de vierde woensdag van de maand is en dus Filmforum. Deze laatste maartse woensdag wordt u allen uitgenodigd in de wondere wereld van een Spider-man. Hieronder kort de inleiding (merci Nip), zoals ik die strakjes braaf zal brengen, voorafgegaan door de affiche, dewelke onze supermedewerker Kjell alweer zo fraai ineengebokst heeft.


Spider

Regisseur: David Cronenberg
Geschreven door: Patrick McGrath
Acteurs: Ralph Fiennes, Miranda Richardson, Lynn Redgrave, e.a.

Boek en auteur:

Patrick McGrath (1950) is een Britse auteur, wiens werk omschreven wordt als ‘gothic fiction’. Zijn romans worden gekarakteriseerd door een verteller in eerste persoon, die meestal onbetrouwbaar is. Onderwerpen zijn mentale stoornissen, onderdrukte homosexualiteit en buitenechtelijke relaties.
Er zijn drie van zijn romans verfilmd: The Grotesque (door John-Paul Davidson in 1995), Asylum (door David Mackenzie in 2005) en Spider (door Cronenberg in 2001).

Spider is een psychologische thriller, waar we een man volgen die ontslagen is uit een instelling. Hij probeert zijn herinneringen op een rijtje te zetten, om zo tot de waarheid van zijn verleden door te dringen. (meer kan je niet zeggen, zonder alles te verklappen)

Verfilming:

David Cronenberg kreeg het script van Patrick McGrath, met een briefje erbij waarop stond dat Ralph Fiennes interesse had om de rol van Spider te vertolken. Na 4 pagina’s gelezen te hebben, besloot Cronenberg dat hij de film wilde maken.

Omdat er eigenlijk te weinig geld was, lieten de acteurs Ralph Fiennes en Miranda Richardson, de producers en Cronenberg zelf, zich niet betalen, zodat de film toch gemaakt kon worden.

Prijzen:

12 prijzen gewonnen (uit 16 nominaties).

Enkele prijzen:

Toronto International Filmfestival: Best Canadian Feature Film (2002)

Toronto Film Critics Association Awards: Best Canadian Film en Best Supporting Performance (voor Miranda Richardson)

International Horror Guild: Best film

Genie Awards: Best Achievement in Dirction (voor Cronenberg)

wijvenblog + gedicht

Er waait een roze wind door blogland. Voel je je een beetje vrouw en hou je aan met een blog in plaats van met een echte vent, dan moet je tegenwoordig aan de wijvenblog. Hoevelen er al in meegegaan zijn, ik heb er geen precies idee van (wil niet al die linkjes hier gaan tellen) maar het zijn er een pak. Ook Nip is erin meegestapt, krijgen we eens een andere kant van haar te lezen. Ben niet van plan om al die wijvenblogs nu te gaan liggen afloeren, het is nu al een pak na den achten, maar het is toch grappig hoe iemand een hype kan creëeren vanachter een klavier. En toegegeven, het heeft wel wat. Een enkele vent is er al in geslaagd om er een (typisch mannelijk) tegengrapje tegenaan te gooien, maar ik ben zinnens eens ernstig na te denken over het ware wederwerk. Dat wordt dus een weekje werken in het hoofd, waar de mayonaise al eens durft stollen...

Genoeg over al die wijven en hun roze brilletjes, hier wordt voorlopig gewoon verder geblogt. We gaan het niet hebben vandaag over kardinalen en moraalfilosofen, noch over kibbelende ministertjes, nee, ook niet over ééndagsjarigen of andere dichters. Nee, we gaan het gewoon nergens over hebben. Omdat dat ook al eens moet kunnen.

brandende randjes

hij staat op zijn rand
wankel onder de kronkel
die hem het hoofd om
en om, hij voelt de maalstroom
met hem op de loop gegaan

in zijn geheugen ligt de tijd
begraven te vergaan tot heimwee
naar dagen zonder vreemde zorgen
en weten wie die tomeloze hij
niet altijd onderweg naar elders
tot rust in eigen liefdevolle armen
wist te brengen zoals niemand

hij houdt zich staande
met een gedachtenhaakje
waaraan zij voor hem danst
bij het licht van een maan
die eindelijk nog eens vol

Frans V.

Vlinderman 36

jarig + gedicht

Toosten op het nieuwe levensjaar, waarom ook niet?

Jarig zijn. Het heeft iets en het heeft ook niets. De dag valt zoals de dagen vallen en de mensen doen wat de mensen doen. Is het dan iets speciaal? Langs de ene kant ben ik geneigd van nee te zeggen, langs de andere kant dan weer niet. Het voelt immers anders aan, die ene dag per jaar. Twee jaar geleden was het allemaal bijzonder eigenaardig, toen ik geveld was door een herseninfarct, sindsdien doe ik mijn dagje in Het Zeezicht. Lekker vrijblijvend, voor al wie zin heeft om erbij te zijn. En dat maakt het altijd opnieuw een stukje speciaal. Die dag. Soit, bedankt aan allen die erbij waren, bedankt ook aan allen die wel wilden, maar niet konden, om er een fijne namiddag van te maken. De mensen van 't Zeezicht hebben het alleszins geweten ;)

Wie eens een roze blog wil lezen, moet gewoon even naar Nip surfen, die de week van de wijven mee aan het vieren is. Het hoe en waarom lees je daar dan wel...

Naar aanleiding van een artikel dat ik las over en met de zoon van Hugo Claus schreef ik onderstaand gedicht. Meer toelichting krijg je niet, je zal je eigen ogen en verbeelding moeten gebruiken. En nu ga ik verder vieren, verjaardagen komen nu eenmaal niet elke dag aangewaaid ;)

een vaders zoon

in de schaduw van
vlooit hij zijn pels
op zoek naar waarheid
dat hij meer zou zijn
dan een afgeleide variant
op het grootste thema

zijn identiteit op tafel
leidt slechts tot discussie
amper fracties boven het gesprek
dat de koffie vandaag wat lauwer
met de mistige zon door het raam
als koele belichting ter commentaar

zijn conclusie snijdt
ieder mensenhart door twee
dat hij waarlijk de minste
slechts een geschoten trofee
en ooit misschien wel meer
bij het graf van zijn vader
omdat hij dan eindelijk
de zoon van

Frans V.

Het Zeezicht + elfjes

Al eens naar buiten gekeken vandaag? Of hangt iedereen met zijn neus aan het beeldscherm gekluisterd om vooral die onsterfelijke pausboodschap (waar alleen maar 'bedankt voor die mooooooiiieee bloooeeeemmeeen' doorgaans blijft hangen) in zich op te nemen? Ik behoor tot de eerste categorie, niet in het minst omdat Bibi niet de beschikking heeft over een kabelabonnement en zijn binnenhuisantenne enkel de vorm van sneeuw licht wijzigt. De zon is mij dus wel degelijk opgevallen, net zoals de temperatuur - vermits ik binnen niet mag roken, werd ik die op het terras wel gewaar.

Affin, veel gezever op een stokje, maar ik voel me zelf nogal zonnig. Het is Pasen, dus mensen: Zalig Pasen, rapen die eieren, vullen die magen met vogelnestjes en afsluitende patisserie, genieten van die, soms zeldzame, familiemomenten en nog van dat leuks. Over een stevig uur begeef ik mij met Nip naar Het Zeezicht, waar ik ter opwarming van mijn verjaardag morgen alvast een klein feestje ga houden met wat vrienden en familie, net zoals verleden jaar. Nip neemt de camera mee, dus als het even kan, plaats ik hier later vandaag nog wat foto's van hoe het geweest is.

En goed ruiken ga ik ook al doen, want ik heb van mijn verloofde een flesje Tokyo van Kenzo gekregen en dat wordt mijn huwelijksdaglijfgeur. Die mag ik dus alvast beginnen 'eigen' maken, zodat de mensen mij niet hoeven te zien of horen om te weten dat ik er ben, maar van achter het hoekje al kunnen ruiken :-) Nip heeft me alvast op het hart gedrukt niet te overdrijven - wat in mijn geval nogal moeilijk zou kunnen worden, vermits ik graag overdrijf :p

Hieronder twee elfjes, die ik op vraag/in opdracht van Bart Hannah heb gemaakt. We wisselen regelmatig wat opdrachtjes uit met elkaar, dat stimuleert het gericht schrijven... Het betreft twee beelden, maar anders ingevuld.

muze - elfje

ochtendroze
mijn muze
rust nog uit
ik moet haar strelen
klaarwakker

woedend - elfje

nachtvaalwit
verkreukelde slaapster
droomt over onschuld
ik verkracht haar moment
ongecontroleerd

Frans V.

aftellen + gedicht

Morgen is het Pasen, iedereen met de kleine koters plat op de buik om in het frisse lentegras te zoeken naar dat laatste ei, het was een dozijn, waar is verdorie dat twaalfde mormel? Ik zie jullie in gedachten al bezig en peins vrolijk ha, die truut zal mij niet overkomen. Neefjes en nichtjes hebben hun mama's en papa's en grootouders, die zich daarmee kunnen bezighouden. De nonkel hoeft daar niet bij te zijn. Die mag zich voorbereiden op zijn eigen kleine feestje in de namiddag. Hoe oud ie wordt? Onwaarschijnlijk snel terug te vinden via Googel en als dat niet lukt, dan kom je het me morgen maar vragen.


Er zullen alvast twee dichters aanwezig zijn, met een bende vrienden daarvan. Daarbij, ze voorspellen niet al te warm weer, dus waarom de hoop niet komen vergroten? Als de zaal dan te klein wordt, kunnen we lekker dicht bijeen kruipen, want dat zou toch lekker warm zijn, niet? We kunnen er misschien gelijk een groepsknuffel van maken...

Hieronder een gedicht, dat door iemand uit een wedstrijdjury voorzien werd van volgende commentaar:

Je raakt me volledig kwijt. Ik vind geen eenheid in de zinnen, alsof het allemaal losse woorden zijn die je in een schaal gegooid hebt en flink door elkaar geroerd.
Nee, kan er niet blij van worden.
Hoop volgende week op iets waar meer eenheid in zit, iets waar je geen muren om je zinnen heen hebt gebouwd.
Dit is niet wat ik had verwacht van een finalist.

Vervolgens mijn gedicht zelf:

en weet je nog

zo nu en dan verdronken
in het waas van ooit
waar herinneringen dwalen
door het herfstverdriet na ons

als we het over woorden hadden
en wij zo vaak verdwenen
in onze zinnen waar dan
jij mij en ik jou
zomaar terug gevonden

na uren lang verloren
gewoon teruggewonnen
omdat we los durfden
wat niet van ons

om dan samen arm
in arm in de zetel
ijsbloemen op ramen
te bewonderen wie
die ander zomaar kon

betoveren

Vertel mij eens, beste: hoe kan je nu losse woorden in een schaal gooien, flink door elkaar roeren en vervolgens dit bekomen? Hier heb ik dus geen vrede mee, integendeel, met vragen zit ik en blijf ik zitten. Misschien moet ik wel aan de parel, mooie, afgeronde parels met wat zwijntjes om die af te maken. Het dozijn, maar dan met dertien. Al dacht ik het niet.

Voilà, stoom eraf, nu kan ik weer verder, met het enige dat er echt toe doet.

Frans V.

vrijdagvoornemens + gedicht

Er is een nieuwe afspraak ten huize Nip-Vlinderman gemaakt: vanaf nu is elke vrijdag, tenzij er iets gepland staat, lazy-fridays-night. Wat dat inhoudt? Om te beginnen wordt er niet gekookt, maar gefrietenvreterd of gepittaleerd. Er wordt een filmpje gehuurd en vervolgens geconsummeerd met acht ogen (hulpstukken meegeteld). Knuffels zullen gedeeld worden, poesjes gestreeld (Miss Jackie T mag ook iets hebben, nietwaar?), kleinere blogstukjes gelanceerd, aanbellers geweerd, kortom, we zullen niet thuis geven voor wat dan ook, zelfs al zijn we wel degelijk thuis. Nip heeft soms echt geniale ideeën. Al heb ik onmiddellijk getemperd en gezegd dat we elkaar onderhand al genoeg kennen, dus of het zal blijven zoals nu voorgesteld...

Naar aanleiding van nogal wat euthanasie, al dan niet actief, de laatste weken ben ik zelf nogal bezig met wat en hoe en waarom, alhoewel, met dat laatste waarom wat minder.

eu thanatos

zie hoe het leven dan
na jaren vol geweldig
afglijdt naar het einde
hem onder druk zet
het beste voor
het laatste

onvermijdelijk

finaal zal hij willen
beslissen voor zichzelf
daar en dan, zo moet het
zal het en niemand die
zeker God niet

Hij begrijpt toch

en anders zal hij
welzeker uitleggen
zonder hand, zonder tand
maar met heel veel hart
dat hij het individu
zoals Hij het gewild

nietwaar?

Frans V.

jezelf ja + gedicht

Nog één dagje ploeteren en we zijn weer aanbeland bij een weekend. Een lang weekend, extra lang ook, want pas het weekend daarna zitten we met dat gestolen (zomer)uur. Ik beloof veel geluier en op zondag veel gepalaver over koetjes, kalfjes en andere zaken. Zo een beetje zoals nu. Niet al te veel diepgang, niet al te veel 'uit het leven' gegrepen. Zo kan ik niemand voor het hoofd stoten, geen gevoelige tenen bekeien. Als ik het achterste van mijn ziel zou willen laten zien - mijn tong kent iedereen toch al - zou deze blog immers niet de juiste plaats daarvoor zijn. Iemand zou zich erin kunnen herkennen, of iemand die hij of zij kent, of zijn droom in woorden lezen... En ach, dat kan niet in deze wereld.

Ik wauwel maar een eind weg. Niet op letten, na een driekwart voormiddag last van vloeibaar darmprotest ben ik niet van de vrolijksten. Gelukkig hield het dus nog tijdig op om er een min of meer comfortabele dag van te maken. Soms moet het niet meer zijn dan dat: tevreden zijn met het simpele feit dat het goed is zoals het is. Dat je zonder bijkomende problemen een avond kan bereiken. Enzovoort enzoverder enzomeer.

wees jezelf

hij draagt zijn hart voor
met lillende stem, bloederig
de dorst in zijn ogen naar
erkenning voor dergelijke daad
van blinde overgave aan zij
die van hem de wereld verwachten

album teruggedraaid
kleine jongen toont
geschaafde knieën
pas daarna waterogen
bij de oorveeg om
toch zo onvoorzichtig
gloeiende oren

neem dit vlees
mijn vrees erbij
dat het allemaal
toch voor niets

hij smeekt hij preekt
spreekt iedere dag
over wat hij ziet
schijnbaar de enige
van zijn hele klas
iemand met ogen die
toch slechts blind
wordt weggekeken

Frans V.

de dood + gedicht

Hugo Claus, de man die schreef, die dichtte, die regisseerde, is niet meer. Met het vooruitzicht van een gedegen aftakeling in het vooruitzicht, heeft hij voor actieve euthanasie gekozen. Je moet het maar doen. Tot op de laatste dag van zijn kunnen een bijzonder heilig huisje verder intrappen. Waar vind je ze nog zo consequent? Niet per se snel en dichtbij, naar mijn gevoel.

Waar ik even naar toe wil. Een vriendin heeft een tijd terug uiteindelijk ook een bepaalde - zelfde - keuze gemaakt. Zij hield ook van de waardigheid en de mogelijkheid dus om daarbinnen eigen keuzes te maken. En eigenlijk is het ongelooflijk hoe snel een mens steeds weer de draad van het leven oppikt en er verder mee gaat, alsof er geen gemis mag of kan zijn. Eventjes wel, maar dan moet het maar gedaan zijn met al dat emotioneel gedoe. En de doorsnee mens, die pikt dat allemaal zonder meer - ben ik daarmee ook (zo) doorsnee?

Vermits ik geen zin heb die laatste vraag te beantwoorden, bedenk ik u nog met een wedstrijdgedicht van enkele weken terug. Beetje zinnen verzetten met een dichtersstreepje.

gij en ik

bij leven en welzijn
groet ik u de mens
waarvoor respect, gij ook
zoon van een moeder van
een voorvader van de stam
die niet anders kan dan
vertakt en verspreid

en mocht het zo zijn
dat uw wereld verder
gij nog steeds onderweg
naar God en zijn gebod
en ge hulp zoudt aanvaarden
bied ik u de laatste
euthanasie zonder cel
omdat ge niet beter weet

en ik zal daarna zwijgen
als het graf dat gij dan
gedolven en zult zijn
waar ge kiemen zult
bestaan en ontwikkelen
gij het laboratorium
van moeder aarde, uw natuur
getrouw tot in den dood

Frans V.