Fotoverslagje van de laatste Muzeval met gastdichter Didi de Paris

Duplex of niet?

Zo vroeg komt een Vlinderman op zaterdag doorgaans niet uit bed, maar er in blijven, was niet echt een optie. Kent u dat ook, dat je wakker wordt en omzeggens vergaat van de rugpijn, omdat je ofwel een nieuwe matras hebt aangeschaft, ofwel slecht gelegen hebt? Het is zoiets als het laatste dat me af en toe parten speelt. Dan kan ik me amper (ver)draaien zonder een scheut door en tussen mijn ruggewervels, dan doet het zelfs zeer om een teugje adem naar binnen of buiten te werken en bovenal, dan komt er van verder slapen niet echt veel meer in huis. Vandaar dus deze vroege bijdrage te alhier.

We gaan nog tweemaal slapen en dan zullen Nip en ik met 100% zekerheid weten of ons droomappartement nu vrijgekomen is of niet. We gokken op wel en dan wordt het plannen maken. Verhuisplannen, inrichtplannen, schilderplannen, stroomplannen, niet noodzakelijk (en bij voorkeur zelfs niet) in dezelfde volgorde. Als we in ons vorige appartement in de Kroonstraat ons soms al eens heel gericht bezondigden aan cocoonen in plaats van er op uit te trekken, dan zou dat nu wel eens frequenter kunnen voorvallen... Ik ken alvast een héél gelukkig iemand in verband met een badkamer, waar zowaar een ligbad in voorzien is, in verband met het kleinste kamerje ook, waar er per etage zowaar ééntje van bestaat, een terrasje, waar meer dan twee mensen tegelijk op terecht kunnen en nog een aantal surplusjes...

Een appartement met een trap, dat begint op een huis te trekken...

Ondertussen is Vlinderman alvast begonnen met opnieuw zijn agenda een beetje gerichter bij te houden, want er werd zo één en ander dubbel geboekt, waardoor Bibi dus voor verrassingen te staan kwam en hij zich omzeggens in twee tot zelfs drie zou moeten kappen om aan zijn toezeggingen te voldoen. Niet dus en dat werkt niet echt bevorderlijk voor de vriendschapsbanden en voor de sérieux waar ie zich soms toch al eens mee omringt. Voor iemand die binnenkort weer een jaartje nóg ouder wordt, is dat in feite niet meer geoorloofd, tenzij het jongetje in mij gewoon mag verder blijven doen zoals het dat al zoveel jaren doet...

Gedicht: overwinteren

Nog goed een week en er staat weer een seizoenswissel voor de deur. Dan krijgen we de lente weer op ons dak, leggen alle kikkers weer dril en keren de zwaluwen terug van hun Costa. De mensen zullen weer wat sneller naar elkaar kijken met een lach op het gelaat, de dagen zullen opnieuw wat eindelozer lijken in een positieve zin, het dierenrijk blijkt weer zwanger van zichzelf en om te kunnen skieën zal je weer op reis moeten naar het buitenland. Tijd dus om even stil te staan bij het laatste wintergedicht van uw Vlinderman.

overwinteren

een witte wintergeest
kleedt mijn aarde aan
met een hermelijnen cape
waarvan de bleke pracht
mij tot verstilling brengt

geluidloos ontvouwt zich het effect
van deze bedekte tempel
op welker treden ik mij bezin
over 't wel en wee
dat mij te proeven valt
bij 't geluid van bladmuziek
knisperend gedraaid op de tonen
van 't geknetter in de open haard

ik schouw mij mijn zomerse capriolen
de drassige promenades kort daarna
en blik hoopvol in de tijd vooruit
op de dromen die ontluiken gaan
als met de rijzende zon ook
mijn hart weer sneller zal slaan

maar nu ik nog niet knotten kan
geniet ik gewoon even
van het binnen leven
met buiten het gevlok
dat ons allen doet verstommen
in intieme momenten
vol bezielde deelzaamheid

Frans V.

uit de hoek

Vlinderman is Vlinderman niet, of hij veert weer op. Na enkele dagen vol deprimerende gedachten aan het reilen en zeilen binnen onze habitat bij leven, laat hij terug los wat hij toch niet kan vatten en besluit hij er nog maar eens stevig tegenaan te gaan. Het helpt niet te zitten treuren in een hoekje, denkt hij nu, en verdomd als dat niet waar zou zijn!

Zodadelijk vertrek ik naar Den Hopsack, om Didi de Paris - A.K.A. Dichtertje, A.K.A. Tekstiel Baron, A.K.A. Stadsdichter van Leuven, A.K.A. Hofleverancier van Belletrie, A.K.A. Prins Kernafval, A.K.A. Prince Far-Out, A.K.A. Prince Bad Man - aan het werk te horen, dat zal alvast in meerdere mate mijn zinnen kunnen verzetten. Misschien kom ik u daar ook wel tegen, gij die al zolang aan het twijfelen bent of het iets voor u zou zijn. Welaan, het ís ook iets voor u, het is iets voor iedereen...

Verzoeknummers breng ik zelf dan misschien niet vandaag, nieuw en ongehoord werk dan weer wel... U is dus met andere woorden er nooit aan voor de moeite. Voor sommige dingen moet je nu eenmaal ergens lijfelijk aanwezig zijn, of je hebt ze voor eeuwig min een paar maanden gemist ;-)

Is het nu nog niet genoeg, nee?

We hebben de laatste maanden (en bij uitbreiding jaren) toch al wat mogen meemaken in dit landje van ons. Ik bespaar u de opsomming, want ik zou meer vergeten dan ik kan oplijsten, maar mijn vertrouwen in de mensen wordt er niet beter op. Integendeel zelfs. Normvervaging bij de politie, normvervaging bij de doorsnee kruimeldief, normvervaging bij de gemiddelde politicus (hoewel men bij die laatste categorie nooit echt heeft kunnen spreken van welke norm dan ook), losgeslagen scholieren, op- en afrukkende extreem-richtige volkse betweters, extreme voor- en najaarsstormen, op hollerige voeten van klimaten, economieën die het laten afweten wereldwijd, dictators die zichzelf op miljoenen kostende verjaardagsfeestjes (laten) trakteren, allez, ben ik hier toch weer aan het opsommen.

Vlinderman wordt er helemaal niet meer vrolijker van, laat ik wel wezen. Na het zoveelste bericht over een snulleke van 17 jaar met wat probleempjes die dan maar zijn voormalige school de kogelschuld geeft, een bende overvallerkes die een kersverse vader met benzine overgieten en in brand steken, advocaten van een regering die weigeren de eed af te leggen voor een legitieme commissie van een parlement, lijkt het me wel of we allemaal wat verloren zijn gelopen onderweg van de Middeleeuwen naar het punt voorbij de verlichting.

Ik heb er dus even echt geen zin meer in. Laat maar waaien, die steeds verder verziekte wereldbevolking. En als u nog eens vragen heeft over het waarom van geen kinderen, dan bent u analfabeet of weigert u de tekens te lezen. Of, wat ook altijd mogelijk is, onverbeterlijk optimist of doodnaief.

Werk- en verhuisnieuwtjes

Wat een dag, wat een dag, we zijn bijna door het einde van de eindejaars-/nieuwejaarsperiode op het werk en dat zal niets te vroeg zijn. Het is zalig als je hard kan en mag doorwerken, maar er mag ook af en toe een einde aan komen ;-) Na een behoorlijk slechte nacht, met om de vijf minuten het gevoel alsof ik weer door het raam lag te staren, voelde ik het deze ochtend dan ook nog eens langs alle kanten kraken en had ik er niet echt een goed oog in om de dag door te komen. Gelukkig is Bibi geen watje en is dat meer dan behoorlijk gelukt.

Ik heb hier het kot alleen voor mij en ga me bezighouden met een stukje afwas, een stukje Vlindermanschrob in bad en vervolgens een filmpje. Daarna duik ik gewoon mijn bed in en hoop ik op een meer aaneengeregen droomwereld. Ik denk dat dat na vorige nacht best wel eens zou kunnen lukken.

Verder ook nog eens goed nieuws (hout vasthouden, mensen, hout vasthouden). De man die in ons toekomstige appartement maar niet wilde vertrekken, zou er aanstaande maandag dan toch uit trekken. Dat betekent dat Nip en ik ons stilaan kunnen gaan opmaken voor een nieuw rondje verhuizen, maar dan wel naar ons droomappartement... Mocht ik dus één van de weken aan uw telefoon of in uw mail ronddwalen met de vraag om een paar handen zo ergens de eerste zondag van april, dan weten jullie waar ik het over heb, eh ;))

Allez, ik zal mijn handen eens in het sop gaan laten hangen, de rest volgt dan later wel :p

Gedicht: zonsondergang

Nip is zo lief geweest om vandaag een nieuw klavier voor haar Vlindermanneke te gaan kopen, dus kunnen we weer naar hartelust tokkelen zonder om de haverklap een toets terug los te moeten wrikken en hele rijen met dezelfde letter weer te moeten wissen :p

Ik ga nu echter eerst naar de pilootaflevering op TV kijken van een nieuwe reeks, stijl CSI & other fine stuff. Een leugentje om bestwil, daar kunnen ze nog mee lachen in 'Lie to me', maar verder wordt uw gelieg ontleed tot op het bot. Daarom is het ook even gedaan met 'Bones'...

zonsondergang

we spreken alsof
we het weten
dat jij en ik beter
zij en wij dan ook

we moeten zwijgen
in dit verhaal stikken
verslikken doet iedereen
die nooit kauwen heeft geleerd

we spreken alsof
en doen alsof
't allemaal te begrijpen
iemand de puntjes op onze i

we ratelen maar wat af
en what if & what when
terwijl de zon
zomaar ondergaat

Frans V.

De Muzeval aanstaande donderdag 12 maart: Didi de Paris

Aanstaande donderdag, niet vergeten te komen afzakken naar De Muzeval, waar Didi de Paris schone dichterlijke sier komt maken en u van harte welkom bent op het aansluitend vrij podium!

haiku - lente

Vroege zondag, we gaan er niet al te veel woorden aan vuil maken, temeer daar mijn toetsenbord het niet al te bijster goed meer doet...

haiku

merel tjilpt lustig
op een besneeuwde tak
lente slaapt nog wat

Frans V.

Gedicht: innuendo op de bol

We volgen het ritme van het weekend. Morgen vieren we de verjaardag van Schone Broer Joeri en diens tweeling, neefje Merijn en nichtje Erinn. Maar eerst gaan we naar de herdenkingsviering voor Papa. Veertien jaar is het nu al, dat hij er niet meer is om wat dan ook tegen me te zeggen, van man tot man ondertussen. Dan ga je toch denken. Dénken, terwijl het leven verder gaat.

innuendo op de bol

wie weet het dan
waarschijnlijk nog voor
de aarde blijft draaien
ietwat schuin rond zijn as
en hij wentelt maar mee
niet zeker meer van boven en onder
het geluid van zijn vingers
ze blijven hem ontglippen

ze blijven hem ontglippen
woorden plaatsen waar ze niet horen
steeds verder en verder gaat het
niet, soms wel, meestal niet
de focus ligt bij hem
nooit op het centrum,
nooit op het midden
nooit op de buitencirkel ook
daar is het te koud

de wereld
de wereld
de wereld

hij hangt
alsof er nergens anders ooit
de bedoeling geweest was
dat hij daarmee verder zou
typen om te verstaan
dat gewoon zichzelf
hij meer dan
een stuitermens

Frans V.

Genieten van zichzelf, waarom ook niet?

Vrijdag, nog één nachtje slapen en Vlinderman zet zichzelf te kijk voor heel TV één-kijkend Vlaanderen en Nederland. Hoe gek het allemaal kan lopen. Eerst bots ik vorig jaar op de site Vlaanderen Verzamelt, een hele website met de bedoeling om alle collecties van Vlaanderen op te nemen in het algemeen cultureel erfgoed van Vlaanderen. Iedere verzamelaar kon zich daar aanmelden met zijn eigen verzameling, van sigarenbandjes over minitreintjes tot doodsprentjes. Bibi vond dat zo geestig, dat hij zich ook ingeschreven heeft met zijn eigen collectie zelf geschreven gedichten. U kan hem hier gaan bezoeken.

Enige tijd later werd ik gecontacteerd door de mensen achter de website. Of ik geïnteresseerd was in een interview voor Radio 2 om mijn collectie wat toe te lichten. Uiteraard was ik dat, en enige tijd later zag ik mij tijdens mijn pauze op het werk geconfronteerd met een interviewdame met micro en opnameapparatuur, wat later uitgezonden werd. Vlinderman niet alleen online, maar ook on air. Grappig om jezelf dan bezig te horen uit boxen, waar je anders alleen maar het meer bekendere volk uit hoort schallen.

Daarna kreeg ik de vraag of er gedichten van mij mochten opgenomen worden in een boek, dat naar aanleiding van de ondertussen stevige collectie collecties zou uitgebracht worden. Maar natuurlijk, mevrouw, be my guest. Alleen is het er nooit van gekomen, omdat het boek anders te dik zou worden...

Soit, dinsdag dus telefoon van de mensen van Volkskunde Vlaanderen vzw of ze mijn gegevens mochten doorspelen aan de programmamensen van 'Hartelijke groeten aan iedereen'. Woensdagavond stonden ze er al met de camera en wat ik daar allemaal heb uitgeslagen! Ik hoop dat ze een beetje deftig verknipt en geplakt hebben voor de uitzending morgenavond...

Moraal van het verhaal: wees af en toe eens prettig gestoord, doe eens iets geks en je zal merken dat het opgemerkt wordt ;-)

Vlinderman & Nip na het optreden van Pink in het Antwerpse Sportpaleis vorige week

PS: Sommigen concluderen uit dergelijk (bovenstaand) tafereel dat Vlinderman ongelukkig zou zijn. Niet dus, eh, Bibi geniet van het leven aan de zijde van Nip!

Alweer wereldnieuws!

Overlopen doet het mailbad te alhier, lezen moet ik, antwoorden ook, uitleg verschaffen en voorstellen doen, de wereld laten weten dat de poëzie lééft, dat Vlinderman leeft ook, en dat allemaal in een dag die door wat lui enkele jaren geleden zo vakkundig werd ingedeeld in 24 uren, het zijn er verdorie 24 te weinig als u het mij vraagt. Maar ik wil het hier niet over mijn tijdsgebrek hebben.

Vlinderman wordt weer zichzelf zoals u hem kent met verkeerde middelen

Laat ik het even hebben over al die lijnende medemensen onder ons. Ze lijnen (duh) en ze zien er ook vaak navenant uit. Wat ze soms niet weten, dat is dat ze tot de categorie 'tofi' behoren, waarbij ze er dan wel ogenschijnlijk slank en gezond uitzien, maar innerlijk (in de meest letterlijke zin van het woord) behoorlijk tot de categorie 'te veel vet'. Mocht het zo triest niet zijn - mensen die zichzelf niet genoeg '(er)kennen' zijn dat meestal -, men zou erom lachen. Niet dus. Levensgevaarlijk is het zelfs volgens deze Vlinderman wanneer je buitenkant niet te kennen geeft dat je ongezond 'bezig' bent.

Of wat te denken van de Amerikanen? Die zijn een beetje dolgedraaid bij het beeld van hun nieuwe president die het waagt een pintje te drinken tijdens één of andere sportmanifestatie. De man aan het hoofd van de Nieuwe Wereld moet toch weten dat het wereldwijd crisis is, niet? En dus mag ie toch geen pintje drinken alsof er niks aan de hand is!? Iedere socioloog zal je vertellen dat in tijden van crisis en andere ellende het eerste waar men naar grijpt een pintje is, maar bon, dat is dus voer dat niet besteed is aan uw 'model'-Amerikaan. En dat wil de wereld besturen?

We kunnen nog even doorgaan, maar ik wil eigenlijk niet. En ik doe alleen maar wat ik wil, dus laat ik het er hier maar even bij.

Vlinderman op den teevee

Iemand al gehoord van 'Hartelijke groeten aan iedereen', een programma op Eén? Vlinderman had zelf eens al wat gelezen over gouden platen voor buitenaardse wezens, die met een raket tot bij hen in outer space zouden geschoten worden, en nu is er zowaar een filmcrew langs gekomen om deze Vlinderman in te blikken voor net dat programma.

De filmcrew in actie.

Volgende zaterdag kan u dus gedurende een minuut Bibi aan het woord én in beeld zien op één, vlak na 'De Kampioenen' (weet niet of dat nu een surplus zou kunnen zijn, maar bon). Vanaf 21u25 zit Bibi dus naar zichzelf te staren en vol ongeloof te aanhoren wat ie er allemaal van gebrouwen heeft ;-)

Vlinderman in opgenomen actie.

Een mens mag al eens verkondigen dat ie op TV komt, niet? Bij deze is die klus alweer geklaard en kan ik verder met de orde van de dag. Dat is afscheid nemen, want het begint alweer laat te worden en dan moet ik mezelf wat intomen, voor het weer té laat is om nog op tijd in mijn beddebak te duikelen om met een frisse kop nog wat deadlines op het werk minachtend in de ogen te turen met een air van 'je m'n fous', die doorzindert tot lang na mijn zoveelste langverwachte en nooit gekomen functioneringsgesprek op de werkvloer...

Slaap ze en wie weet tot binnenkort (waarbij jullie mij wel, maar ik jullie niet kan zien...)

Al die willen te kaap'ren varen...

Vlinderman gaat morgen een straffe stoot proberen uit te halen, meer daarover na morgen. Het wordt alleszins lachen en gieren als het zover zou komen. Om u ook vandaag nog een stukje te entertainen, stel ik voor dat u later op de avond nog even afgezakt komt, want dan stel ik enkele primeurfoto's voor van Vlinderman, l'uomo con & sin barbe.

Vlinderman, zoals u 'm nog niet al te vaak zag en nog minder vaak zal zien.

Protesteren tegen bepaalde mistoestanden in een vlinderleven, het is allemaal goed en wel, maar het kan onverwachts toch ietwat vervelende vormen aannemen wanneer je besluit je baard te laten groeien tot de reden van een bepaald protest komt te vervallen. Het heeft wat te maken met het midden houden tussen je nog goed blijven voelen in je vel en een duidelijke vuist maken. Als het één het ander bedreigt, dan mag noch kan, alle koppigheid ten spijt, Bibi niet verder door zetten.

Hij gaat er dus af, al maak ik me geen illusies en staat ie er morgen gelijk terug aan te groeien. Een beetje wieden doet immers altijd groeien, nietwaar?

Oh ja, u heeft niet kunnen volgen? Niets van aan trekken, uw blogger kan al jaren een aantal maatschappelijke verschijnselen niet meer volgen en toch zijn we er nog...

pedofielen online

Miss Jackie T gaat ons binnenkort nog aangenaam verrassen. Nadat ze al weken weigert te drinken uit haar nieuwe waterfontein en nog liever de lekkende kraan of de vaas met tulpenwater, ging haar kleine kattentongetje vandaag dan toch richting bedoeld water. Snel de stekker in het stopcontact om er wat beweging in te krijgen en zelfs toen heeft ze heel even gedronken. Het mag dan wel geen wereldnieuws zijn, maar een opgeluchte vermelding op mijn blog hier mag dat wel hebben, dacht ik zo bij mezelf.

Elders in de wereld wordt er dezer dagen verwoed gedebatteerd over websites met de whereabouts van al dan niet gekende pedofielen uit je buurt. "Inbreuk op de privacy," schreeuwt de ene, "nog veel te laks, er moest nog een foto bij ook," brult een andere. Het is wel opmerkelijk dat er van beide kanten uit weinig nuancering in de respectievelijke standpunten valt te bespeuren. Zodadelijk wordt de hele discussie rond chemische castratie terug in gang gezwengeld, compleet met de herinvoering van de schandpaal - in dit geval misschien een beetje perverse gedachte, Vlinderman bekent kleur - en weet je wat nog het ergste is? Dat we na zoveel decennia vol verlichte geest in ijltempo terug af dreigen te glijden naar nog maar eens een donkere, pikzwarte tijdsgeest...

Nu ja, misschien dat er binnenkort nog eens een grote filosoof (filosofe?) opstaat die de wereld kan verbazen met zijn helemaal uitgedachte ars filosofica, waaraan wij, het grut van deze wereld, ons terug kunnen optrekken. En misschien bestaat de Yeti werkelijk en woont ie bij ons om de hoek. "We zullen wel zien," zei de blinde en hij ging pitten.

Koersen en zo

Zalig zij die leven bij de gratie Gods, want zij zullen leven bij de gratie Gods. Nah, wilde ik hier even met jullie delen, dergelijke openbaringen mag je niet laten glippen. Al ben ik ook alweer de bron van dergelijke gevleugelde uitspraak kwijt geraakt.

Er is vandaag verwoed gekoerst door, naar het schijnt vooral, Rabobank, dus vanaf nu kunnen we er weer donder op zeggen dat het koers voor en koers na zal zijn. Het is natuurlijk zo dat ik om mijn inspiratie te spijzen daarop zat te wachten, dus ik kan mijn geluk alvast niet op. Boonen nog niet in tomatensaus, smakelijk zeggen wij tegen de mensen uit Kuurne (Inge, lees je mee?)

Vandaag een spaarvarken in de bus gekregen. Van het Vlaams Belang. Bon. Het ligt alvast in de vuilbak. Ten eerste wil ik die rommel niet van VB, ten tweede schiet er hier nooit wat over om in eender welk varken te 'douwen', ten derde hoef ik van niemand wat in mijn bus te krijgen om te sparen in deze tijden van riem aanhalen. Enfin, mijn spaargeld gaat digitaal de deur uit.

Verder niet veel te vertellen, het saaie leven van alledag en van die dingen, waar niemand veel zaken mee heeft. Nee, gij ook niet.

Uh uh!

Na een weekje house- & dogsitten zijn we weer thuis aangekomen. We hebben Miss Jackie T gemist, terwijl we met Juul aan de rol en de wandel zijn gegaan in het Te Boelaarpark. Het was ook een bijzonder gekke week, met deadlines op professioneel gebied die ik onmogelijk heb kunnen waarmaken.

Eén ding weet uw opnieuw op en top aanwezige Vlinderman wél: volgend jaar pakken we het anders aan! Ik weet wel dat de goede voornemens van het jaar zo ergens omstreeks nieuwjaar moeten, euh, voorgenomen worden, maar toen was ik nogal bezig met verhuistoestanden en schoot dat er een beetje bij in. Daarom dus alsnog het betere werk van een man, die zich voorneemt dus wat meer neen tegen een ander en ja tegen zichzelf en zijn lieftallige te zeggen.

Het voordeel is wel dat we geen minuut de tijd hebben gehad om stil te staan bij de miserie in de wereld, al zag ik in de dagelijkse krant regelmatig een stevige portie passeren. Het is nu echter te laat om daarover nog te beginnen, dus ga ik jullie daar ook niet mee vervelen. Of mezelve, for that matter...

Morgen is het zondag, en misschien laat ik dan wel wat Pink-foto's los op de wereld. Altijd beter dan een gedicht dat ondoordacht op jullie bedacht ligt te wachten op een snelrondje doorklikken naar meer nieuws ;-) En daarbij, 't is Gothika-time!

Gedicht: betaalman

Een kort versje over mannen die almaar werken om te kunnen betalen, alsof er niets anders zou, niets beters, geen zin te vinden in even rust onderweg, ter plaatse halt, ge kent het wel.

betaalman

hij betaalt zich blauw
voor ieder probleem de oplossing
uitgevlooid door eender welke ander
die daar zijn prijs voor geeft

werkt hij dag en nacht
zijn fortuin bijeen
om later nooit opnieuw
afhankelijk van de ander

zijn tijd is zo benomen
dat hij vergeet een mens
kan alleen maar meer mens
door zichzelf heruit te vinden
per obstakel onderweg

Frans V.

Marc Pairon dicht in de top 100

Het zal ondertussen duidelijk zijn: poëzie kan ook (en zelfs) in de boeken top 100 in Vlaanderen voorkomen. Marc Pairon, een dichter uit - hoe kan het ook anders - Antwerpen doet het ons allemaal even netjes voor met maar liefst vier dichtbundels tegelijk. Petje af, zou ik zo zeggen.

Deze dichter schrijft bevattelijke verzen voor Jan met de Pet en naast een verklaring voor zijn succes in de winkel is dat tegelijk ook volgens zijn critici de reden ervan. Alsof Jan met de Pet daarom zou malen, die leest wat hij kan vatten en geniet niet van iets, waar hij geen blaas van verstaat. En zo hoort het ook te zijn met kunst in het algemeen: wat je aantrekt, daar heb je een hart voor, al de rest is lelijk of in het beste geval onaantrekkelijk. Maar dat is een ander verhaal.

Ik wilde het nog even hebben over de vier bundels van Marc. Ze zijn te koop voor € 2,00. Wablieft, jawel, toch toch, en daar ligt ook al een verklaring voor de Top 100-notering, best wel, maar is dat niet spijitg? Is het al niet genoeg dat dichters overal te lande maar gratis moeten optreden en muzikanten doorgaans zonder opmerkingen een onkostenvergoeding mogen opstrijken? Moet de dichter nu ook bijna nog geld toesteken om een bundel verkocht te krijgen? Telt dat gedeeld intellectuele eigendomsrecht dan ineens niet voor wie versjes schrijft?

Ik denk dat ik maar eens naar Pink ga deze avond om mijn zinnen wat te verzetten, want met al die vragen hier...

Gedicht: wolf op het menu

Geen rode kapjes, wel wolfjes. Noem het maar een protestdicht. Santé.

wolf op het menu

de gloed van honger in zijn ogen

drijft de uitgeteerde wolf verder

dan hij ooit in al zijn kille winters

de vlag van zijn slachtoffers volgde

voorbij de grenzen aan zijn bos

waar iedere boom al jaren zijn merk

met opgeheven klauwen aangebracht

ernstig in de levensloze stilte waakt

over vreemde donkere stroken

die zich elk jaar lijken te vermeerderen

en zich bedekken met vreemde tuigen

stinkend achter en naast elkaar

tot aan de Dode Vlakte

waar zelfs geen wuivend gras

hem nog verbergen kan

tijdens het besluipen van zijn prooi

...

in de Zoo weerklinkt 't gehuil

van de laatste wilde wolf

gevangen met zijn tanden

stevig in het stropersvet

bij het villen van 't laatste konijn

Frans V.