breuken & ziektes + gedicht

Het is stilaan Kerstmis, alles nadert zijn hoogtepunt van peis en vree. Zou je denken, maar er is al heel wat ander 'nieuws' te rapen gevallen in de Vlindermanatmosfeer. Terwijl Bibi samen met Nip elke dag wat verliefder en levendiger lijkt te worden, geeft ergens een koppel de strijd van het samen leven op en valt voor een grote vriendin het verdict dat ze kanker heeft. Waar het voor dat ex-stel misschien ooit nog kan keren, zal het voor die vriendin in de nabije toekomst afgelopen zijn. Zelfs met behandeling, is het terminaal. Ik word er helemaal stil van.

na de liefde

er heerst kilte in zijn hart
nu hij toch beseft dat zij
de ware niet, noch hij
zij samen door dezelfde deur
nog enkel met tijd ertussen
elk een andere kant op

voorbij het blijven liggen
soezen tot aan de noen
verdwenen dat loom gevoel
zo rakend in de onderbuik
enkel nog wat stof tot overdenken
en die kleine hand
zo smekend uitgestoken

met wat die ooit gevuld
zal heel veel later
misschien nog uitwijzen
als zij en hij

na de ziekte

pijn, ze leeft ermee
alsof het een metgezel
praat ertegen, intiem
vecht er ook mee
verschillende belangen

in haar schoot scherpt het
verlangen naar meer tijd
er dient nog zoveel afgewerkt
geboorten meegemaakt, geluk
van anderen bewonderd, alles
maar niet dit einde
zo onwaarschijnlijk
zo voortijdig

ze zit in haar zetel
herinneringen in haar handen
gevouwen tot een stil gebed
ze vreest de leegte niet
zoals het leven eerst

Frans Vlinderman

EdkG + gedicht

Vandaag draag ik mijn bijdrage op aan EdkG. EdkG staat voor Ed Klein Goldewijk, een geweldige vriend van Nip en daarmee ook van Bibi. Ed is een dichter, een muzikant, een mens. Na onze doortocht in Maastricht, waar we door Ed meer dan in de watten werden gelegd, was het uitkijken naar zijn debuutbundel, Stilleven. Sedert gisteren is het zover, en ik wil jullie de weg naar de bestelling ervan niet onthouden. Hieronder dus alle info, samen met de nodige linkjes. Ed, Go For It!

Stilleven

Debuutbundel van Ed Klein Goldewijk

70 gedichten over kleine momenten
uit het intermenselijk verkeer:
realistische schetsen van gewone mensen
in alledaagse, vaak relationele situaties.

Uitgeverij Boekenplan
ISBN: 978 90 8666 045 2
NUR: 306

Prijs: € 10,00
Verzendkosten: € 2,50

Bestellen: volg LINK

over-geven

hij regelt het leven
neef, dit is een neef
dat is een nicht, hij
beseft het niet allicht
en al de anderen, dat is
band met bloed, gewoon familie

ieder jaar vol gespaar
het levert keuzes op
wat voor deze, welke snob
gaat voor de kontse schop
en heeft die dat wel verdiend
zomaar in 't verdomhoekje?

ieder jaar alweer is nee
is niet, zal nooit meer
heel de wereld op de stoep
legt hij warmte mee te nemen
voor de mensen nog welleefd
genoeg om onder de lat door
lacht hij van oor tot oor

Frans Vlinderman

Goes + gedicht

Even, heel even dacht ik dat ik het echt zou kunnen: zomaar even niets op dit blog komen plaatsen, genieten van een weekendje zonder pc, zonder internet... Maar er is dus geen ontkomen aan! Zelfs het feit dat ik nu alweer qwertyaans moet typen, houdt me niet tegen. Integendeel, ik begin al een aardig stukje blind te kunnen doorgaan...

Of er daarnaast iets te melden valt? Misschien wel, misschien ook niet. Al is Vlinderman in Goes erin geslaagd een aantal leuke dvd's voor een prikje op de kop te tikken, valt de Hema me iedere maal opnieuw nog beter mee en is het in de buurt van bepaalde honden gevaarlijk je schoenen onbeheerd achter te laten...

Genoeg daarover, ik verlaat jullie alweer met een streepje powetische mijmering. De steak is zo klaar, zie je.

in de velden

meer nog dan mijn stad
waar het alle dagen brandt
de mensen uitgeblust naast
maar vooral zonder elkaar
geef me maar dat huisje
in het noorden

waar de weg dood
loopt en de konijnen
hondentanden vinden
soms ook oude botten
door 't gevlijm verwond
maar de sleutel amper
't sleutelgat beroert

daar wil ik nog eens mens
in de stilte van het land
op een stoel gezeten zwijgen
luisteren naar wat opspringt
uit een veel te luid verleden

dan zal ik ook vergeten
wat ik nou nog meer moet
doch niet hoef te doen

Frans Vlinderman

Vrijdag + gedicht

Deze vrijdag ligt als een onbeschreven blad aan onze voeten. Het is gewoon een kwestie van een stap voorwaarts te zetten om er onze stempel op te drukken. Dan kunnen we spreken van onze vrijdag.

Slaat dit ergens op? Zit er een verborgen zin in? Wie zal het zeggen, ik denk dat ik gewoon dat pasje ga zetten. Wat daarna komt, zien we dan wel weer. De Muzeval gisterenavond nog vers in het geheugen, met al die mensen die zomaar mijn passie delen, laat ik hier opnieuw een versje voor jullie achter. Ik heb het geschreven terwijl Frank De Vos ons een machtig lied ten gehore schonk. Noem het gerust een impressie.

aureool

de man die zou verbazen
ter wereld als voor hem
zijn vader, zijn moeder
de anderen van het dorp

kijken hem na, wijzen
met bevende vingers
dat hij anders zou zijn
een vergissing, hij ontkent
niet, stapt verder door
het leven dat hem riep

dood is hij nu, de steen
als bewijs, als zekerheid
dat het sterke spieren moeten
die zijn heropstanding

en hij glimlacht, over
zoveel onwetendheid
de zon nog steeds
rond zijn hoofd

Frans Vlinderman

inbraak + gedicht

Vandaag was het niet zo leuk toekomen op het werk. Vorige nacht waren een paar onverlaten in bijzonder slimme stijl komen inbreken. Veel viel er niet te rapen, maar dankzij die gasten wist ik weer waarmee me bezig houden deze voormiddag. Welke idioot houdt er zich nu bezig met een vzw te overvallen? De nood moet hoog geweest zijn. En terwijl er driftig door Bibi uitgekeken werd naar deze avond, was mijn pc zich alvast aan het voorbereiden op een lekkere crash - om God of 'n ander weet welke reden. Leuk. Ik hou het daarom maar op poëzie. Die ondertussen gevatte inbrekers zouden dat beter ook doen.

levensechte passagier

mocht hij dan leven in
de veronderstelling toch
dat in en uit het lucht halen
staat voor de kans daartoe

dan streefde hij geen standbeeld
na, elke daad van heldendom
het gevaar zowaar te tarten
dat het zijn laatste
meest bepaalde
presentatie

moeder dienen, vader eren
zonder cijfers, voor zichzelf
het geven, almaar minder
voor zichzelf, ja dan

maar hij is slechts ondertoon
't voorbeeld van verwijt
zonder enig onderscheid
zonder ware keuze

zijn roeping is amper in
en uit en bovenal
voorwaarts, mars

Frans Vlinderman

Mededeling

Niet vergeten:
morgenavond terug Muzevalavond!
Frank De Vos als gastdichter,
daarna het Vrij Podium,
alles in Den Hopsack, Antwerpen,
tussen 19u30 en 23u00.

De Post geeft en neemt + gedicht

De Post doet ons allen dezer dagen een cadeautje: iedere tiende kerstzegel gratis. Het mag natuurlijk ook wel eens in die riching gaan. Eerst voerde de firma de postbedeling met twee snelheden in (prior en non-prior), waarbij de (uiteraard duurdere) priorzegel een feit werd. Vervolgens verhoogden in de jaren ergens nadien zowel de prijs van non als si-prior. uiteindelijk schafte ze gewoon de priorzegel weer af.

Zomaar even een dubbele prijsverhoging door onze strot geramd, jawel, zonder al te veel ophef, overigens, we zijn met z'n allen stekeblind.

Er staat trouwens opnieuw een prijsstijging op stapel, maar bon. Ik noem mensen van die met overheidsgeld gesponsorde firma nog net geen rovers. En nu bieden ze dus elke tiende kerstzegel gratis aan. Bon. Wat er echter niet altijd bijverteld wordt en slechts in kleine lettertjes linksbovenaan het blaadje met 10 zelfklevende zegels staat, is dat de kerstzegelpost als non-prior 'zou kunnen' (lees gerust: 'voorzeker zal') behandeld worden.

Dan vraag ik jullie: is die tweesnelhedenpostbedeling nou afgeschaft, of niet??! Geen kat die het nog weet. Het lijkt me in ieder geval een vergiftigd kerstgeschenk.

onverdund plezier

de wind hangt rond het huis
met de stem van een gebarsten klok
dreunt hij door het portiek
onverstaanbaar de donderpreek
overgelaten aan de winteravond

ergens in een open cel
onderwerpt een mens zich
aan het stromend element
dat zijn eigen geluid produceert

eromheen hangt een waas
van mild vergeten dat buiten
het wild zijn heil moet zoeken
in onbeschutte holen in de grond
waar helaas geen handdoeken
noch warme nesten

Frans Vlinderman

Yosvany Hernandos + huwelijk + gedicht

Met heel veel plezier zijn Nip en ik bezig geweest gisteren om onze gastenlijst(en) samen te stellen. Jawel, met heel veel plezier. Het is immers een zoveelste stapje op onze weg naar dat mooiste woord der woorden. Echter, het was ook met veel zuchten, schrappen, bijvoegen, schuiven, bedenken, voorzichtigheid. Wat onze feestdag immers moet zijn, betekent ook op kousenvoeten alle mogelijke misverstanden en wanverhoudingen vermijden. Het is meer dan water bij de wijn doen, het is verdorie dansen op het slappe koord. Als we dit, zouden dan die en die, en dan zij, zullen ze wel, misschien moeten we toch maar, want als die en gene samen, aiaiai, hoe breed was die zaal nou ook alweer? Nu, we denken er grotendeels uit te zijn. Het volgende luik wordt verfijnd puzzelen om iedereen gezeten te krijgen aan een voor hem of haar zo comfortabel mogelijke tafel, terwijl de adressen naarstig verzameld worden. Vlinderman heeft er al Access op gezet :-)

Ik besluit zodadelijk met een gedicht, dat ik geschreven heb op uitnodiging van een nieuwe, ietwat gekke en al dan niet Cubaanse artiest, die ons in het Zeezicht om een impressie kwam vragen over muren, terwijl wij nog volop aan het schuiven waren. Ik heb het lichtjes aangepast, maar de essentie behouden. Zo kan ik in eer en geweten zeggen dat onze ontmoeting met Yosvany Malagà Hernandos (zoiets zei hij te heten hij) toch iets anders heeft opgeleverd dan wat loos gelopen tijd, waar Nip een ietsiepietsie naartoe neigde (en om stiekem toe te geven: Bibi ook).

Wat trouwens Nip betreft, die heeft vandaag dan wel onze gehuurde films niet binnengebracht in de videotheek (dat mocht Bibi na zijn werkuurtjes nog doen), maar ze heeft wél soep gemaakt. Groentensoep, van die heerlijke met stukjes groenten en verleidelijke vetoogjes. Er klotst wat in het buikje. En als Nip een accent wil leggen, dan zul je het geweten hebben: de balletjes in de soep, woehoe, met mes en vork moet je ze te lijf gaan! En daar heb ik al helemaal geen probleem mee. Nope, more of it, love, much much more.

the wall

the wall devides us
looking at one another
first thinking me
then thinking them

walls however can
suddenly crumble down
fall into legendary
where mistakes are
just wat they are

a wall is simply
something that should
never ever exist

Frans Vlinderman

bankautomaten + gedicht

De heren van de politie, uw dienaar, uw beste vriend, uw beschermer in woelige tijden. Er is de laatste jaren al veel te doen geweest rond criminaliteit en het antwoord dat onze overheid er al dan niet op geeft. Wat er echter nu weer geformuleerd wordt als richtlijn inzake geldafhalingen (ga hier eens kijken), slaat gewoon alles.

Bron foto: http://www.hln.be

In de eindejaarsperiode blijken nogal wat kleine criminelen (gemiddelde lengte 165 cm?) op de loer te liggen om na het intreden van de avondschemering de eenzame burger, die nog snel wat geld gaat afhalen van de automaat, te overvallen. Wat raadt de politie ons aan? Juist, geen geld meer afhalen zonder begeleiding of op zijn minst te zorgen dat er voldoende sociale controle in de omgeving is. Sociale controle? Spontaan denk ik dan terug aan een zekere Joe Van Holsbeek. Stond die jongeman dan niet in hét schoolvoorbeeld van een plek vol sociale controle, temidden van het gewriemel van honderden sociaal controlerenden én met zijn vriend naast zijn zijde? Dat is goed afgelopen, ja.

Het is al ver gekomen dat de overheid met als uitvoerende macht de politie nu de burgers aanraadt dan maar 's avonds geen geld meer af te halen. De reacties van een aantal lezers onder het desbetreffende artikel spreken ook voor zich. Wat de oplossing dan wel zou moeten zijn? Ik ben niet echt de voorstander van een 'oog om oog, tand om tand'-houding, maar het valt me wel op dat er hier in het land nogal zware straffen worden uitgesproken voor eerder kleinere vergrijpen en de misdadigers zelf met vrij veel wegkomen zonder noemenswaardige gevolgen voor zichzelf. Dat kan geen goed signaal zijn.

Als we nu eens met zijn allen aan het dichten zouden slaan? Hakken, kerven, klieven met woorden, al dan niet met rijm, kort of lang, het maakt niet uit. Zolang het maar verbaal blijft. Uiteraard niet met de bedoeling persoonlijk te worden, want dat lokt weer andere reacties uit. Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar. Feit blijft wel dat we met zijn allen in ieder geval ervoor kunnen kiezen niet toe te geven aan de kaalslag der criminelen. Het is niet omdat er gevaar bestaat, dat je het ook daadwerkelijk uit de weg moet gaan. Een beetje spanning is toch altijd meegenomen, niet?

burgerlijke angsthaas

met één oog achterwaarts
beent hij door de straten
van het ene neonlicht naar
de volgende plas straatlantaarn
en het oor verspreid gelegd
of er geen holle klanken
in zijn sporen treden

en dan het luiden bonzen
van het angstig hart misnemen
voor de spoken van zijn geest
de pas steeds sneller door
de nauw geworden stegen naar
het veilig huis dat lonkt
aan de einder van zijn duister

er staat hem wat te wachten
de bange blanke man, de wezel
met de tanden in zijn lef
want hij moet er zo van krijgen
hij zal leren dat wie bang is

Frans Vlinderman

Kalender

Ik zei het onlangs nog, ik ga op zoek naar een digitale kalendermogelijkheid. Tussen het wachten op het bezoek van Papa Nip, Ton, en nu, heb ik er eentje gevonden. Lekker eenvoudig te raadplegen, best eenvoudig te hanteren voor Bibi ook. Dus, wil je op tijd weten waar Vlinderman uit gaat hangen, dan klik je in het vervolg op de link hiernaast of gewoon hier. Je zal er uiteraard ook terechtkunnen voor andere interessante aankondigingen.

Zondagjes + gedicht

Zondag, de dag van uitslapen voor Vlinderman en pas tegen de noen aan het bed verlaten. Nip is haar uitbreiding van de Sims aan het uitproberen, Bibi houdt zich onledig met het lezen van de krant, het roken van een sigaretje, Miss Jackie T wat plagen en ondertussen aftellen naar het uur, waarop Papa Nip ten tonele verschijnt. De buren staan ondertussen te koken met de deur open, ergens in een twee-straten-verder huis speelt er iemand oude plaatjes met een stevige beat, de zon schijnt lustig en ik eet pepernoten... Ach, de eenvoud van een rustige dag...

zijn ondeelbaarheid

hij hanteert zijn agenda
als een vollezen analfabeet
weet waar het ligt
waar het voor dient ook
en hoe prachtig toch
een glas bier erop past

iedere dag zijn confrontatie
waar hij dan wel was
waarom hij er niet
stapelt hij het gestamel
excuus op verklaring
of gewoon het antwoord
overduidelijk schuldig

de man die de dag plukt
met een overladen mand
en geen kat op de markt die
zijn muizenissen begrijpt

dat hij gewoon is en
onmogelijk deelbaar in
zijn eigenzinnig geheel

Frans Vlinderman

over Gust + gedicht

Laat ik u Gust voorstellen. Gust is een man van ongeveer 68 jaar of ouder. Zijn vriendin of vrouw is iets jonger, laat ons zeggen 66. Wanneer Gust en vriendin na een bezoek 'irgendwo' aan de bushalte samen met Vlinderman staan te wachten, ontstaat er ruzie tussen Gust en vriendin/vrouw. Deze toevallige medebuswachter, Vlinderman dus, hoort vreemde mepgeluiden en gaat informeren of er inderdaad gemept wordt. Terwijl zij ontkent, bekijkt (al dan niet meppende) Gust de stoorzender en ziet een snor, baard en oorbellen. Voldoende voor Gust om te concluderen en deze conclusie ook wauwelend mee te delen, dat Vlinderman een homo moet zijn (met bijhorend handverkeer - een vuist op een geopende handpalm enige malen laten 'kletsen') die welzeker van een OCMW-uitkering leeft.

Iedereen kan dat zo laten, maar als je dan ook nog eens de bus moet delen naar Antwerpen en Gust een bank achter je rug telkens weer tot zwijgen dient aangemaand door gezellin (over OCMW en homo's), dan begin je toch anders te denken.

Vlinderman heeft Gust een briefje geschreven met daarop zijn adres, gsm-nummer en e-mail, om hem de kans te geven zich te verontschuldigen tegenover een hetero, op trouwen staande en voltijds werkende medemens. Vlinderman heeft dit briefje afgegeven aan de (al dan niet afgemepte) vriendin/vrouw en wacht nu af. Enige rechtvaardigheid mag er toch zijn, nu Vlinderman die Gustige lul niet via zijn smoelwerk heeft duidelijk gemaakt dat hij niet gediend was van diens gebral.

blunderman

wat dan toch gedaan met
de mens die de andere
geen mens durft of kan
laat staan wil heten
en dan maar uithaalt
onmacht op het paardje

die mens die liever scheurt
in het weefsel van sociaal
geen graten ziet, slechts
demonen uit zijn verleden
en dezelfde angst zonder
moeder om hem te helpen

laat hem in de kerk maar bidden
iedere zondag hetzelfde uur
met het vuur van de gelovige
in enkel wat hij weet
zal hij te leren komen
dat te zien niet gelijk is
aan blindelings te oordelen

Frans Vlinderman

huwelijksupdate

De countdownteller blijft lopen. Ergens had ik verwacht dat ik zenuwachtig zou zijn door elke dag te zien dat ik verder evolueer naar een 'volwassen' leven. Sommigen omschrijven dat getrouwd zijn als gevangen zijn. Ik zou zeggen: geef me dan maar levenslang! Wat is er mooier dan twee mensen die hun allerindividueelste opzij kunnen schuiven voor de ander en daar zelf ook rijker van worden? Nooit gedacht dat ik, die het in het verleden best wel moeilijk had Bibi even de mond te snoeren, er op deze manier voor zou gaan. Trouwen? Ikke??? Jawel dus, en met veel toewijding, als ik dat van mezelf mag stellen.

Even op een rijtje wat er al gerealiseerd werd in de aanloop naar 16 augustus 2008:

* Zaal vastgelegd voor receptie en avondfeest
* traiteur vastgelegd
* trouwjurk vastgelegd
* aangifte in het districtshuis half geregeld (we waren een paar maanden te vroeg)
* trouwringenselectie bepaald (binnenkort effectief aanschaffen)
* muziek geregeld
* getuigen vastgelegd

Wat er nog moet gebeuren:

* trouwkledij Bibi
* gastenlijsten opstellen
* huwelijksreisje verder uitstippelen (Londen, here we come!)
* schoenen voor Nip
* uitwerken vriendenreceptie
* uitnodigingen fabriceren
* zaalindeling opstellen
* decoratietoestanden uitwerken
* bruidsmeisjesjurken
* bruidsopmaakdingen
* ...

We gaan ons niet vervelen de komende maanden, zoveel is zeker. Net zoals het feit dat het een intense dag belooft te worden, met hopelijk allemaal happy people rondom ons - al twijfel ik daar niet aan.

PR + gedicht

Rudy, vaste bezoeker van deze blog en ook (onder)gewaardeerde webmaster van Antwerpen. Stad en Provincie, wees er me al enkele malen op en van de week was het weer prijs. Ik kondig de Vlindermandingen veel te laat aan, soms zelfs een dag voor het zover is. Qua PR-gehalte verdient dat het absoluut nul-statuut. Rudy heeft natuurlijk gelijk. Waar ik ervan uitga dat het maar logisch is dat De Muzeval elke tweede donderdag van de maand, het Filmforum en de Woorddadige Woensdag elke laatste woensdag van de maand en 't Gastvrij Podium elke eerste woensdag, zijn er natuurlijk mensen die dat niet weten. Waar ik mijn blogse aankondigingen eerder zie als een reminder, geheugensteuntje zo u wil, ziet de doornsee blogbezoeker dat blijkbaar anders. Nu ik er een beetje over nadenk, is het tweede ook logischer dan het eerste.

De komende dagen ga ik daarom op zoek naar een digitale kalender, om één en ander onmiddellijk in te geven. En dan kan ik terug werken met een remindertje hier ter blogge...

Zuiderse Nederlanden

de veer die hem opwindt
lijkt gebroken, de Vlaming
op papier de belegen Belg
bekent schijnbaar kleur

in het Huis van Oranje
waar hij ooit de deur toe
staat de poort alweer wagens wijd
het verdwaalde schaap van toen
wordt er aan de dis verwacht

met de tafel gedekt, het licht
opnieuw feestelijk aangestoken
al weet men daar niet welke
leeuw er onder al die wol
zich zelfs het hanig gekraai
niet langer aanleunen laat

enkel het geblaat van de enkeling
zonder bijgeveilde klauwen
en wat lege Noordermagen echter
zullen geen geschiedenis
herschrijven kunnen zonder
Wens, vader van de Gedachte

Frans Vlinderman

Sinterklaas + gedicht

Sinterklaas vandaag, en jawel, Vlinderman moet ook een braaf jongetje geweest zijn vorig jaar, want de goedheilig man was langsgeweest bij Schone Moeder en daar een mooi cadeautje achtergelaten (zou hij mijn nieuw adres niet doorgekregen hebben?) Het is dan ook op verplaatsing dat ik hier even langs getypt kom. We zitten met z'n drietjes gezellig in Hoboken, en seffens gaan we leuk een filmpje zien op pc. Tenminste, als ik er in slaag een film uit het aanbod te selecteren die ons alledrie kan bekoren...

Over de actualiteit van vandaag wil ik maar weinig kwijt. Over Eric en Sanne, die onze Boonen min of meer ter hulp snellen, tot die Duitse moeder die vijf van haar kinderen het hoekje om heeft geholpen. Wat voor zinnigs kan of wil een mens daar nou over vertellen. En of Anderlecht nou Tottenham naar huis speelt of niet, ze blijven ondermaats presteren. En al de rest, pfff. Morgen aflevering zoveel in mijn dagelijkse portie zwart op gerecycleerd.

dag lieve Sint

met duizenden zwermen ze
over de daken, bedekt met
al dan niet de fijnste stoffen
over 't lijf vol kinds verlangen
naar de tijd dat ook zij

de langste dag van 't jaar
voor de Costa del Sol
hen weer naar 't zuiden lokt
en ieder kleintje zoet
de week naar 't kindeke verdoet
met 't allernieuwste speeltje
ook die komt weer ten einde

en dan vertrekt om middernacht
bij 't zacht gesnurk van geluk
een boot onder stoom terug
naar 't mooie land van sinaas
waar 't dromen weer beginnen kan
met prop're lei voor ied're uk

Frans Vlinderman

kort

Zo zijn we net thuis van Wijnegem, het Gastvrij Podium bijzonder gastvrij, en zelfs een beetje publiek. Mjammie. Ik vermoed dat jullie een leespubliek zijn, vermits een hoorpubliek zich zou verplaatsen... Maar geen probleem, ik vermoed ook dat ik geen 'op-tijd-reclame-man' ben :-)
Ik heb er alvast weer van genoten, morgen nog een dagje werken en dan nagenieten, vier dagen lang! En misschien wel stiekem loeren naar dat nieuw lief van Tom Boonen (Nip zegt dat Hollandse meisjes er altijd ouder uitzien (dan ze zijn, vermoed ik)).

(bijdrage om het ritme wat strakker te houden in afwachting van de algemene relaxatie)

HLN + Poëzie + gedicht

Af en toe ben ik er haast écht van overtuigd dat ik de verkeerde krant lees. Neem nou vandaag op de voorpagina in koeien van letters: EXLUSIEF: Nieuwe liefde van Tom Boonen. So what? Mag diene jongen geen liefje hebben dan? Ik bedoel, wat staat dat nou in 's hemelsnaam helemaal vooraan te staan? Allez, dan ga ik dat een beetje lezen (ik heb betááld voor die krant!), lees ik toch wel iets eigenaardigs: zij is 16 en hij 27. Ik weet niet hoe dat zit in Nederland, maar de laatste maal dat ik checkte is Tommeke nog altijd nen Belg. En Belgen worden geacht hun wetten te kennen. Ik hoop maar dat ie het platonisch kalm aan doet. Vanaf 16 mag al behoorlijk veel, maar het is nog een paar jaartjes te vroeg voor wat dan ook, tenzij het liefje niet meer dan vijf jaar ouder is. Enfin, u telt het zelf maar uit. En dat op de voorpagina. Zolang ze maar gelukkig zijn, zeker?

Minder gelukkig ben ik met die Mark Eyskens en zijn zaterdagse vaste bijdrage aan mijn krant. Het Gedicht, een poëtische mijmering, ammehoela. Enkele weken terug deed hij het al eens en vorig weekend was het weer zover. Wat het goedkoop bundeltje platte mopjes dat hij toen op ons losliet te maken heeft met poëzie, laat staan een poëtische mijmering, het wil me maar niet dagen. Een warme oproep aan die ene van onze ministers van staat: bij de les blijven, ouwe reus, en gebruik het jou geschonken platform waarvoor het dient: poëzie! En als je geen inspiratie hebt, mag je mij altijd contacteren, ik zal graag een streepje depanneren. En dan komt de kleine dichter ook eens aan het woord op dergelijk forum.

Onderstaand gedicht is een tweede naar aanleiding van onze Borgerhoutse vondeling.

tijdig gevonden vondeling

uit het leven gegrepen
dat zo veilig en zo warm
negen maanden soms benepen
het hunkeren naar die moederarm

in misplaatste plaats daarvan
allicht een goed verborgen rit
tegen november gehuld in warme snit
een anonieme landing die zomaar kan

een moeder uitgeschoven in een land
waar een uitgestoken reddershand
niet altijd wordt herkend, laat staan
door de juiste wegwijzer wordt voorafgegaan
en de schuld dan maar wordt verzocht
te gaan wonen in het huis dat niet vermocht
een thuis te worden voor het kind
waarvoor die moeder toch te blind

Thomas Nicolaas De Kleine
dat je voortaan moge deinen
in het hart van al die mensen
die jou alleen het beste wensen

Frans Vlinderman

Filosofietje + gedicht

Terwijl België al dan niet vergaat en mijn baas ocharme zo ziek als een hond vandaag terug naar huis moest, blijf ik wat filosofisch hangen. Niet de filosofie van een Plato of iets moderner, Kant, nee, die van de prakizerende dichter. Net zoals de filosofen stel ook ik mij immers vragen bij nogal veel gang van zaken. Niet dat ik altijd een antwoord vind, maar doorgaans kan ik er toch wat andere vragen bij formuleren. En hoe meer vragen, hoe meer poëzie er uit kan voortvloeien. Tenminste, zo zie ik het. En zodra er dan weer wat dichtsels het daglicht hebben gezien, rep ik me naar dit blog van mij, om het hier de wereld in te keilen. Zalige hobby.

Wie niet echt wil wachten tot er weer een dag voorbij gegaan is, kan altijd morgen afzakken naar Wijnegem, waar ik een stukje eigen podium krijg als gastdichter op 't Gastvrij Podium (hoe ik dat ga moeten doen, te gast zijn op een gast-vrij podium, dat zal ik tegen morgen wel uitgedacht hebben). Wie houdt ook van een niet al te drukke avond, met een streepje muziek naast poëzie, is daar uiteraard ook welkom... En voor ik het vergeet: gewoonlijk amuseer ik mij met foto's allerhande te trekken (ik moet er nog een paar honderd verwerken, maar soit), maar dat zal morgen wat moeilijker liggen. Wil je mij dus een handje toesteken door in mijn plek wat te komen kieken, dan ben je altijd welkom. Uiteraard reken ik je dan wél bij het publiek ;-)

over de illusie heen

jou verhalen in enkel
wat simpele lijnen
onrecht zou ik je aandoen
net als jij mij toen eens
zo schromelijk tekort

waarom beschrijven dat
wat helemaal nog niet af
laat staan bijna voltooid
alsof wij vertelbaar
zonder meer te begrijpen

laat ons dus illusie zijn
dat het lot zomaar maakbaar
twee streepjes individu
samen de optelsom van
wiskundige voorspelbaarheid

ik beloof je niets anders
dan een wereld ongezien
door jouw of mijn ogen
en van jou, mijn lief,
verwacht ik niets anders

Frans Vlinderman

Mededeling: Gastvrij Podium Wijnegem

Morgenavond in Wijnegem, zoals iedere eerste woensdag van de maand, Gastvrij Podium in Gemeenschapscentrum 't Gasthuis.

Gastdichter: Frans Vlinderman

De Uitnodiging - Oriah

Iemand stuurde me een stukje tekst door van Oriah, en dat wilde ik jullie niet onthouden.

De uitnodiging

Ik hoef niet te weten hoe jij in je onderhoud voorziet
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft
Oog in oog te staan met de verlangens van je hart

Het interesseert me niet hoe oud je bent maar wel of je het aandurft
voor gek te staan
Omwille van de liefde, omwille van je dromen,
omwille van het avontuur dat leven heet

Het maakt niet uit welke planeten jouw horoscoop beinvloeden
Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je verdriet bent doorgedrongen
En of de verradelijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk
hebben gemaakt
Of dat deze je hebt doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn

Wat ik wil weten is of jij de pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn
Zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen,
te laten verdwijnen of vast te houden

Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase
Van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn
Realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen
Door herinnering aan beperking vanuit je menselijk bestaan

Het kan mij niet schelen of je verhaal waar is of niet
Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn
aan jezelf
Of jij het aandurft voor verrader te worden uitgemaakt
Om verschoont te blijven van verraad vanuit je ziel
Geef me een bewijs van je trouw opdat ik zal weten dat je te vertrouwen bent
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi
En is het leven zelf voor jou de bron waaruit je levenskracht kunt putten
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij
En toch aan de rand van een meer staan
en luidkeels tegen het zilver van de maan roepen: YES !!!

Ik hoef niet te weten waar je woont, of hoeveel geld je hebt
Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen
Om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst
Op te staan, en datgene te doen wat er gedaan moet worden voor je kinderen
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent
Wat ik wil weten is of je zonder terughoudendheid bereid bent
met mij door het vuur te gaan

Het gaat niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd
Voor mij is het van groot belang, van jou te horen welke innerlijke kracht
Jouw steun en toeverlaat is als al het andere om je heen is weggevallen
Of je alleen kunt zijn met jezelf en of jij het werkelijk goed hebt met jezelf
Wanneer het stil wordt, in eenzaamheid'
Of je de beschuldiging van verraad kan verdragen zonder je eigen ziel te verraden;
Of je ontrouw kan zijn en daarom dus vertrouwenswaardig.

Ik wil weten of je schoonheid kan zien
Zelfs als het niet iedere dag mooi is,
En of je je eigen leven kan voeden met haar aanwezigheid.

Ik wil weten of je kan leven met mislukking, de mijne en de jouwe,
En toch aan de oever van het meer staan en het zilver van de maan toeroepen: “Ja!”

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je op kan staan na een nacht van verdriet en wanhoop,
Afgemat en gekneusd tot op het bot,
En doen wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je kent, of hoe je hier terecht kwam.
Ik wil weten of je in het midden van het vuur zal staan met mij
En niet terugdeinst.

Het interesseert me niet waar of wat of met wie je gestudeerd hebt.
Ik wil weten wat je van binnenuit ondersteunt wanneer al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kan zijn met jezelf,
En of je echt houdt van je eigen gezelschap in de lege momenten.

Oriah (Mountain Dreamer)