en maar verder gaan...

Of iemand ooit gelijk heeft, het blijft maar de vraag. Zoveel lijken tussen nu en straks, en niemand verantwoordelijk. Het lijkt de wereld wel in de hel... Dat neemt niet weg dat Vlinderman vandaag met Nip samen vijf-en-een-half jaar viert, waarvan één-en-een-half getrouwd. Dat mag ook wel eens een vermelding krijgen, niet?

Wij doen het uiteraard met liefde... (bron afbeelding: KLIK!)

fata gisterana

voorbij het gerotzak

je hebt het weer aangezet

een oude vertrouwde zin
die kraakt in zijn oren
geteisterde herinneringen oprakelt
maar hem niets meer zegt dan
dat gisteren toch voorbij is

monstert ze hem ongelovig
en ontdaan van de man die
hij zo ineens geworden is
en haar koud terug bekijkt
of ze nog meer te zeggen heeft

erkennen ze beiden de tijd als
de meester die hij werkelijk is
vijlzame geest van kanten
die te scherp zijn om
verder mee te leven

Frans V.

Gedicht: evangelisme

Nip en haar Vlinderman lopen over van de pitta durum, dus de energie om hier weer een stevige letternoot neer te poten ontbreekt Bibi een beetje. En dus houden we het alweer bijzonder kort in onze bijdrage, en laten we u over aan de poëtische grillen van een viertal jaren geleden, zoals we dat de voorbije weken al hebben gedaan. Tot morgen, lieve mens, en laat wat je niet aanstaat gewoon aan jou voorbij gaan. Dat schijnt effectief te zijn tegen verzuringstoestanden allerhande...

Wat liefde, gaat er altijd in (bron afbeelding: KLIK!)

evangelisme

noem mij maar Adam
als ik in bad zit
te dampen en jou
warm kom toe te lachen

want er is nog plek in
bad buiten de herberg
waar we beschut zijn tegen
de elementen van het weer

dan noem ik jou Eva
terwijl ik toekijk
en haast verdrink in
jouw altoos open ogen

vanavond schrijven wij
ons eigen evangelie
met vereende vingertop
op een aangeslagen spiegel

zullen we zien dat
het vandaag goed is
hetzelfde bed te delen
kom en deel mijn Eden

Frans V.

Gedicht: onuitgegeven tafereel

Drukke dag vandaag: Doel & Circa 2009, Vlinderman gaat zich niet vervelen. Voor degenen die thuis blijven, hieronder een ietwat somber tafereel, dat mij begin 2006 kwam aangewaaid. Kijkt u er gerust met evenveel onbehagen naar en weet dat Bibi in één van de beste vormen van zijn leven verkeert, met aan zijn dolgelukkige zijde Nip.

Nip & Vlinderman

onuitgegeven tafereel

hij streelt bedachtzaam
zijn verloren klavier
een trouwe dienaar altijd
volzaam en gedwee te ondergaan
wat hij erin durft te slaan

zich niet bewust van
het vocht op zijn wang
gebruikt hij een allerlaatste maal
zijn anders onachtzame zakdoek
hij droogt de laatste inkt

het vloeien werd bloeien
in de herst waar het bloeden
nooit als echt ervaren
langzaam stollen moet
met groeten van de lente

verklikt hij zijn licht en
geeft zich over aan het duister
in de stilte van het laatste
verhoopt hij op zichzelf
slechts zijn wanhoop

Frans V.

geloof, hoop en liefde

Hoe later op de avond, hoe schoner het volk. Bekt best lekker in de volksmond en kijk eens wie hier is? De bijna schoonste, want er is nog genoeg ruimte om later volk door te laten :p In ieder geval een snelle passage, want ik wil nog wat relaxen en dat zonder PC-sores. Het krel waar ik nu op mag tokkelen heeft me immers vandaag zomaar in de steek gelaten. Niet willen opstarten deze ochtend en deze avond aanvankelijk ook al niet. Gelukkig ben ik van het koppige soort en dacht ik dat het moest en zou in gang schieten en bleef ik proberen. Wel, het is gelukt en dus even langs hier en dan weer langs daar en dan weer verder, want stilzitten, dat is voor mensen met een zittend gat en dat heb ik niet.

Wel effie een (zeemzoet) dichtje achter laten, dan ben ik tenminste niet helemaal onbeleefd geweest vandaag (eerst niet kunnen, dan laten wachten en vervolgens weer weg voor ie gekomen is - precies een echte vent, die kent ook geen manieren)

verzen liefde

hij zaait hoop in haar hart
dat niet meer kon slaan
dan enkel voor zichzelf
de kilte van een dag
als een deken om haar heen

zacht bewegen nu haar handen
op zoek naar meer van hem
laat hij haar betijen met
een zweem van liefde
een spoor van genegenheid
op elke wang wel iets

verkussen zij het verleden
om te delen in het hier
kom bij me, mens
en laat je gaan
in deze armen

Frans V.

Geen nieuws + school + gedicht

Veel nieuws valt er niet te melden. Ik ben geen Euromiljonair geworden vorige vrijdag, Miss Jackie T blijft aan de bank krabben, Circa 2007 komt er stilaan aan, overmorgen is het opnieuw poëzie in Wijnegem tijdens 't Gastvrij Podium, Maddy is nog steeds spoorloos net zolas een nieuwe federale regering zodat de indruk blijft bestaan dat België nog steeds kan barsten, het regent dat het geen mooi weer meer is, enz. Of toch, Vlinderman heeft zich opnieuw ingeschreven in zijn school, wordt ie misschien toch ooit nog een maatschappelijk werker en kan ie op andere manieren dan via poëzie zijn engagement betonen - voor gelijkgezinden, misschien eens hier gaan kijken en dan gelijk tekenen... Dat schoollopen wordt dan uiteraard vertaald in wat minder blogtijd, maar bon, 't is tijdelijk en anders komt het er van z'n lange leven niet van.

Een streepje minder geëngageerde vers dan, kwestie van niet te overdrijven, eh :-) Heb er zelfs wat clichés doorgegooid, kwestie van het niet allemaal te verheven of onbegrijpelijk te maken.

uit zijn liefde

het is het horen
dat hij en zij
en wij dan weg
alsof het nooit

ze weet dat zij
beseft dat zij nooit
staat stil bij wat
ze altijd had verwacht

dat tijd haar daar heeft
gebracht wat toen nodig
ze ademt diep in
zichzelf weet ze de wereld
voor een volgend rendez-vous
met de man van haar leven

© Frans Vlinderman

kranten + gedicht

Jaja, de krant berichtte de voorbije week weer over nogal wat 'bijzondere' gevallen. Of wat dacht je dan van het koppel dat besloot de echtscheiding aan te vragen, nadat bij een stiekem afspraakje bleek dat ze beiden van plan waren hun respectievelijke echtgeno(o)t(e) te bedriegen met... diezelfde echtgeno(o)t(e)? Kan het nog gekker? Zijn ze elkaar IRL beu, worden ze online terug verliefd op elkaar en vinden ze dan dat ze maar uit elkaar moeten gaan. Ik kan er niet bij, ze zouden blij moeten zijn dat ze niet meer stiekem (op elkaar) verliefd moeten zijn.

Of wat met de biologische ouders van wensbaby D.? Hoe moet dat nou in hemelsnaam verder gaan, nu ineens madam de draagmoeder kleine D. opeist? Ik versta in deze de logica van die madam niet helemaal: eerst de wensouders wat voorliegen, dan dat ukje verkopen voor flink wat pegels ergens aan iemand in het buitenland en nu ineens moedertje willen spelen? Ik heb dan iets van mens, ga toch ergens onder een steen liggen en blijf daar. Een moeder, dat ben je vanaf seconde één, een moeder worden, dat is een ander paar mouwen. En als ook maar een tiende klopt van wat er over haar verteld wordt, dan is er volgens mij zelfs geen sprake geweest van zelfs maar een fractie van een seconde. Om helemaal naar van te worden. Zeker als je weet wie er de uiteindelijke dupe van is/blijft/zal worden. En ondertussen 'Justitie' maar uitvissen wat en hoe in het belang van het kind... Laat me niet lachen. Of huilen, want dat staat me zo onderhand wel nader.

Laat ik eindigen met de juridische strijd tussen twee Antwerpse snorrenclubs. Vertrok daar de voorzitter van Snorrenclub Antwerpen (SA) om een nieuwe club op te richten, de Europese Snorrenclub Antwerpen (ESA). De verkiezing van mooiste snor viel toevallig op dezelfde dag van het jaar bij beide snorrenclubs, dus SA naar de rechtbank, die deze klacht nietig verklaarde. ESA blij, want die stond voor vernieuwing en zo. SA ook blij. Ah ja, want SA had toch laten weten aan de hele wereld dat zij ook nog bestond (€ 1.000 kosten, maar het zal eraf gekunnen hebben...) En dan denk ik aan soortgelijke taferelen op meer poëtisch gebied eerder dit jaar. Over muzen en fruitkorfjes. En zucht ik nog een keertje diep.

Goddank ben ik af en toe gewoon een dichter, die zich kan terugtrekken in zijn eigen wereldje als er teveel van bovenstaande rotzooi komt aangewaaid. En geloof me vrij, die zooi, nou, ze kan me volledig gestolen worden, herfstige winden of niet.

slagveld van de liefde

de liefde voor elkander
gaat bij velen door
de maag of 't bloemenperk
met gezichten vol geglimlach
en armen door elkaar gehaakt

waar je ze ook nog vindt
bont en blauwe harten
die slagen om te raken
achter muren maar ook
door de etalageramen
met bloed bezegelen
wat geen mens verbreken zal

of het nu de zachte dwang
dan wel de leren kattenstaart
de liefde voor elkander
volgt gewoon het spoor
dat beiden kunnen volgen

sla me dus gerust
van mijn sokken met
wel duizend kussen
zwichten doe ik ied're keer

© Frans Vlinderman