Werchter Classic + Muzeval + gedicht

Frans & Nip, uw stralend publiek (Foto © vriendelijke passant)

Het duurt hier al bijna een hele week lang, blogberichten waarin Pink pertinent op de voorgrond staat. Ik realiseer het me en tóch moet ik er nog één keertje, samen met de lezer, doorheen. Gewoon om wat foto's te delen, die ik gisteren samen met Nip gemaakt heb tijdens het tweede optreden live dat ik van haar mocht meemaken. Om het hele sfeerbeeld mee te pikken, kan je ook even bij Nip langs, die heeft daarnet alvast een eerste selectie gemaakt van foto's.

Tom Helsen bijt de spits af (Foto © FV)

Wie zou ze nog herkend hebben, deze OMD-ers? (Foto © op foto klikken)

Pink, een grootse entree (Foto © NL)

Pink in volle actie (Foto © FV)

Pinkie guitarman (Foto © FV)

Anouk al even hevig als Pink (Foto © NL)

Dankzij het inscannen van barcode van het ticket bij binnengaan én buitengaan (en dus inderdaad helaas géén polsbandje), hebben we trouwens nog een tweetal mensen kunnen blij maken, die graag John Fogerty en/of Elton John wilden bijwonen, maar er niet teveel geld tegenaan wilden gooien. In ruil voor onze kaarten kregen zij de kans daartoe en wij een cola en pintje. Mooie deal, toch?

Uitgeteld op de trein (Foto © NL)

Verder er nog even aan herinneren dat het aanstaande donderdag opnieuw Muzeval is in Antwerpen. Nummer 104 staat dan alweer geprogrammeerd om al dan niet gekend poëtisch geweld op de toehoorders los te laten. Ik zal er uiteraard ook weer bij zijn. U ook?


klein retoriekje

zullen we dan maar
blijven wachten, nachten lang
palaveren over het leven
dat het toch zo schoon
en onderwijl wat adem halen?

zullen we dan maar
de uren gedogen die ons resten
samen nesten en de eieren leggen
die ons verstand zo prachtig
en nadien alles weer vergeten?

of zouden we de volmaaktheid kennen
onder al wat is gewoon verborgen
achter de grenzen onzer ogen
oren, neus en geest ook
de grenzen aan de wereld?

zullen we?
zouden we?
of moeten we dan maar?

© Frans Vlinderman

OMD + aangebrand

Zaterdag 7 juli zal de herinneringen ingaan als de dag dat zowel Nip als ik ons Pink hebben laten verbranden. Donkerpink zeg maar, het kleurtje dat nog enkele dagen zal trekken en laten weten wat een stel idioten we toch kunnen zijn. Bij het vertrek deze ochtend meegesleurd wat we met een halve blik naar buiten dachten nodig te hebben: truien en een paraplu. Geloven wat je ziet, zo heet dat, en het zag er nogal bewolkt uit, zo rond een uur of tien.

Een halve dag later beseffen we dat we de professionele weervoorspellers best eens mogen geloven als ze pertinent blijven zeggen dat het een zonnig dagje zal worden. Samen met Tom Helsen (aangename verrassing) trad inderdaad ook de zon aan. Om te blijven branden, de hele dag lang. De af en toe passerende wolkjes en zuchtjes wind strooiden zand in onze ogen en nu zitten we hier, met vel dat trekt om het hardst. Ooit leren we het wel.

Zonnecrème? Is een paraplu ook goed? (Foto © NL)

Wat Pink de zangeres betreft, daar kom ik morgen nog op terug. Nee, OMD, die mannen, die hebben me nog eens aangenaam verrast.

Orchestral Manoeuvres In the Dark (Foto © FV)

Pure nostalgie was het, die oudere muzikanten hun o zo bekende nummertjes te mogen horen spelen op dat megapodium. Ik voelde me gelijk terug in de tijd geslingerd, met meer en langer haar, een groter stuk in de voeten, jeugdhuissfeertje alom, zalig dus. Terug van weggeweest, die mannen, en ik heb het zien gebeuren, was er gewoon bij. Voor Nip waarschijnlijk de grote onbekende - en waarom ligt die vlindervent van haar nou zo hardop mee te brullen? Daarom dus ;) Zo een beetje als sommige dames schijnen te hebben met Anouk, maar dan minder uit nostalgie...