Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

maandag 8 juni 2009

De anonieme, ook wel de verhulde geheten

Iemand was op de gastenpagina van mijn website gepasseerd, zo ergens om een uur of 5 en nog wat in de ochtend en bekloeg zich erover dat er zo weinig poëzie te vinden was. Enkel politiek en dingen uit mijn privé en dat vond hij of zij toch maar 'thumbs down'.

Volledig uitvullenWie hij of zij is, daar heeft Bibi het raden naar, want op internet is het de gewoonte om negatieve reacties als het even kan het liefst anoniem te spuien. Mijnheer of mevrouw Amai was daar niet anders in. En ergens is dat toch wel een groot nadeel aan heel het internetgebeuren. Iedereen kan iedereen een beetje gaan belagen, zonder de eigen identiteit daarvoor te hoeven vrijgeven. Vroeger was dat natuurlijk anders, voordat iedereen een pc had, was je gedwongen om voor ietwat contact met de medemens letterlijk en figuurlijk je al dan niet stoute schoenen aan te trekken en de wereld in te trekken. Desnoods maar tot in het café op de hoek van je straat, maar je moest er lijfelijk zijn. En om dan in iemands gezicht eens ferm je gedacht te zeggen, omdat je ervan houdt een zure wind te verspreiden, nou, daar dacht je wel twee maal over na, omdat de reactie daarop misschien wel eens te confronterend op meer dan één niveau kon zijn.

Nu is dat dus anders. En dankzij dergelijke sujetten bestaat er een hele business rond beveiliging, rond het weren van spam, rond het voorkomen van zure oprispingen van een geheid onwetende. Wie immers in tijden van politieke verkiezingen terecht komt op een blog, die kan zich aan een vermenging van die twee onderwerpen verwachten. En wie door simpelweg niet door te klikken naar een linkenpagina boordevol poëtische tips niet verder geraakt dan 'weinig poëzie hier', die hoort thuis ergens in een beschut park, want daarvoor is de internetsnelweg een beetje te snel. Denk ik dan. En dan is het trouwens eigenaardig dat dergelijke figuur zich verwaardigt om toch even stil te staan bij wat hij of zij zogenaamd niet te pruimen vindt, puur om wat sjagrijnig te doen. Of is er meer aan de hand?

Lezen we misschien in dergelijke stukjes ampere proza de onmacht van een surfer, die te duf is om het zelf te doen? Zien we de bekentenis van iemand die het wel zou willen, maar niet weet hoe eraan te beginnen en dan maar af gaat kraken wat er wel zijn weg lijkt te vinden? Is dit het rechtse model dat liever kankert dan zichzelf geneest? Ik vraag het me oprecht af.

6 opmerkingen:

Nip zei

Je maakt er veel te veel woorden aan vuil. Die mens moet eens de betekenis van bloggen opzoeken.

En als het hém niet interesseert, dat hij dan ergens anders gaat lezen.

xxx

Nip

Frans Vlinderman zei

Dat is ferm gesproken, lief :-))

Anoniem zei

Ik ben juist blij zoveel te lezen over het privé... we zien elkaar zo weinig dat het fijn is op deze manier bij te blijven. Al zorgt mijn drukke leven ernaar dat ook blog-land af en toe achter blijft... maar zoals je ziet kom ik toch nog wel langs!

Frans Vlinderman zei

En blij toe, Leonieke, want het is onder andere voor jou en die anderen die mij IRL zo weinig voor de kiezen krijgen, dat ik deze blog onderhoud ;-)

Maxiem Weber zei

Beste Frans, ik vind het heel erg wanneer ik zulke slechte reacties lees op je site. Gesproken uit het venster van mijn hart vind ik dat iedereen zijn/haar blog of site mag maken zoals de auteur zelf wilt. Het is uw terrein, uw leven, uw inspiratie en daar mag zeker privè bij staan. Ik wil je hiermede mijn reactie geven omdat ik van ondervinding spreek. Zelf heb ik mijn opleiding, voordrachten te Wijnegem en in den Hopsack volledig stop gezet en hoop zo mijn rust te kunnen terug vinden. Lieve groeten aan u en Nip

Frans Vlinderman zei

Hey Maxiem, spijtig te lezen dat je voorlopig tot stilstand bent gekomen, maar dat is natuurlijk jouw goed recht. Neem je tijd en neem jezelf vooral voor wie je zelf wil zijn, dat spreekt voor zich. Bedankt voor je woorden van steun en we zullen elkaar nog wel eens ergens treffen, niet?

Alvast groetjes terug, ook van Nip.


Frans V.

Blogarchief