adoptie + gedicht

Vandaag zou ik normaal gezien naar een familie-expo in Hasselt gegaan zijn, met als titel 'Nooit Genoeg', over verzamelen in vlaanderen. Ik ben er echter niet geraakt (misschien morgen?) en eerlijk gezegd vind ik het nog zo erg niet. De voorbije week was al behoorlijk druk en af en toe moet ook een Vlinderman eens even uitblazen. Tot rust komen en zo van die dingen, nieuwe zuurstof inslaan voor de dagen en weken en maanden en jaren die nog in het verschiet liggen. En af en toe natuurlijk ophouden met mezelf voorbij te lopen. Ik kan immers niet elke minuut doen alsof er niets na te denken valt over wat al geweest is en enkel maar uitkijken naar wat nog moet komen. Gelukkig is daar Nip om me af en toe zachtjes met de vlindervoetjes op de grond te plaatsen...

Vandaag in de krant een artikel gelezen over drie alleenstaande vrouwen die één of meer kinderen hebben geadopteerd. Dat zijn nu eens van die stukjes die mijn aandacht niet alleen kunnen trekken maar ook vasthouden. Als je zelf als adoptiekind hebt kunnen ervaren hoe het is om door een 'vreemde' moeder onvoorwaardelijk liefgehad te (zijn) worden (geweest), terwijl de eerste ervaringen helemaal het tegenovergestelde betekenden, dan doet dat iets met je. En meer belangrijk nog, het geeft je kansen, die je anders wellicht nooit zouden toegevallen zijn. En ook al blijft er altijd wel iets van dat moederliefdeloos verleden hangen, elke bevestiging van hoe het anders kan is verdomd handig meegenomen om er op eigen benen ook zelf te kunnen komen. Als mens dan. En wie ik daar dankbaar voor ben en zal blijven, die weet dat wel. In ieder geval via deze blog: aan alle adoptanten ter wereld die het goed menen: bedankt, voor mij en voor mijn soortgenoten!

adoptieve reflex

hij vroeg er nooit om
in een vreemde hoek
de moederloze straf
voor wat hij normaal
zoals duizenden voor hem
als onbezonnen protest

alleen moeder mocht oordelen
dat hij braaf was geweest
nooit die betaalde mevrouw
laat staan jonge meneer die
enkel regels geregeld
volgens het boekje liefde

uit het kind dan toch de man
afgeronde verloren hoekjes
overeind gebleven door haar
wens voor een mens geholpen
niet alleen met tafel en bed
maar een heus nieuw hart
vol ouderliefde
voor hem speciaal

Frans V.