over poweten + gedicht
Opnieuw ben ik uitgekomen op de bekrompen wereld van de dichter. Ooit was ik een beginneling, die wat poëtisch de dingen des levens van zich af trachtte te schrijven. Meer bepaald op Redbox, het huidige Netlog. Iemand stuurde me toen richting Het Schrijvertje, om daar mijn gedichten te plaatsen. Het zou het begin worden van een bijzondere hobby. Het begin ook van een warme vriendschap met Verdano, die uiteindelijk mijn mentor zou worden. Sedertdien heb ik talloze sites ontdekt, waar ik mijn dichtsels kon plaatsen, al dan niet tegen betaling van een lidgeld.
Eén ding heb ik echter altijd gekoesterd: de inbreng van mijn lezers, wat zij me te bieden hadden/hebben vanuit hun standpunt. En meer dan dankbaar maak ik daar gebruik van. Ergens verwacht ik dat ook van mijn collega-internetdichters. Waarschijnlijk is dat een verkeerd uitgangspunt. Al enkele dagen nu word ik immers af en toe mee opgenomen in een hekelend gedicht, dan weer van die, dan weer van die andere, omdat ik het gewaagd had (stel je voor!) geen tien te geven voor hun werk. Tsja, wie is er in zijn schoolse carrière altijd thuisgekomen met alleen maar tienen op het rapport? Vanaf zeven was het al goed, niet? Bon, het wordt me allemaal wat te persoonlijk ondertussen, dus zal ik het maar laten rusten. Effie wegkijken als er weer wat op één staat te pronken met de bangelijke uitslag van 10 op 10 na 13 stemmen. Waarschijnlijk heb ik er dan geen kaas van gegeten.
Tot meerdere eer en glorie in het 'pesten' dan nog maar eens een dichtje van me. Want ik blijf ervan uitgaan dat u daarom ook zo regelmatig hierheen gesurft komt.
slaapprotest
een gedicht, jawel
een gedicht, misschien
schrijf ik wel over de buren
die joelen en schreeuwen
over hoe lief wel
en de dood en scheiden
ik dicht misschien beter
over de stervende cynthia's
pas ontloken in de pot
vergeten bij de waterronde
herdacht bij de ophaling
wekelijks vervend
in het jaarbiljet
ik zit en ik schrijf
boven het gekijf
en hier de onmacht
en slaap, zoveel slaap
die niet komen kan
schiet maar
en laat me dan
eindelijk eens slapen
© Frans Vlinderman
Eén ding heb ik echter altijd gekoesterd: de inbreng van mijn lezers, wat zij me te bieden hadden/hebben vanuit hun standpunt. En meer dan dankbaar maak ik daar gebruik van. Ergens verwacht ik dat ook van mijn collega-internetdichters. Waarschijnlijk is dat een verkeerd uitgangspunt. Al enkele dagen nu word ik immers af en toe mee opgenomen in een hekelend gedicht, dan weer van die, dan weer van die andere, omdat ik het gewaagd had (stel je voor!) geen tien te geven voor hun werk. Tsja, wie is er in zijn schoolse carrière altijd thuisgekomen met alleen maar tienen op het rapport? Vanaf zeven was het al goed, niet? Bon, het wordt me allemaal wat te persoonlijk ondertussen, dus zal ik het maar laten rusten. Effie wegkijken als er weer wat op één staat te pronken met de bangelijke uitslag van 10 op 10 na 13 stemmen. Waarschijnlijk heb ik er dan geen kaas van gegeten.
Tot meerdere eer en glorie in het 'pesten' dan nog maar eens een dichtje van me. Want ik blijf ervan uitgaan dat u daarom ook zo regelmatig hierheen gesurft komt.
slaapprotest
een gedicht, jawel
een gedicht, misschien
schrijf ik wel over de buren
die joelen en schreeuwen
over hoe lief wel
en de dood en scheiden
ik dicht misschien beter
over de stervende cynthia's
pas ontloken in de pot
vergeten bij de waterronde
herdacht bij de ophaling
wekelijks vervend
in het jaarbiljet
ik zit en ik schrijf
boven het gekijf
en hier de onmacht
en slaap, zoveel slaap
die niet komen kan
schiet maar
en laat me dan
eindelijk eens slapen
© Frans Vlinderman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten