Verzamelingen

Vlinderman heeft af en toe eens gekke kuren. Zo las hij eens in de krant een artikel over Vlaanderen verzamelt, een nieuwe website, waarop Vlaanderen zijn inwoners uitnodigt hun verzameling te komen voorstellen en toelichten, met in het achterhoofd de niet onterechte idee dat verzamelingen van inwoners iets zeggen over wat een bevolking drijft. Meer nog, dergelijke verzamelingen zouden tot het culturele erfgoed van datzelfde volk moeten behoren.

Ha, dacht Vlinderman, grappig, ik schrijf me mee in. Tot zover alles goed. Maar toen kwam het: wat verzamelt Vlinderman? Drie jaar geleden had ik nog een heuse collectie lege pakjes Bastos, die opeengestapeld stonden op de schouw in de slaapkamer.

De Rode Ridderstrips staan bij broer Jurgen. Wat is er dan nog? Boeken? Nee, te weinig om van tel te zijn als verzameling. De jaren samen met Nip? Nog veel te pril.

Wat verzamelt Vlinderman dus? Het licht kwam uiteindelijk snel (probeer dat maar eens met elkaar te doen rijmen) en gezwind. Vlinderman verzamelt gedichten. Zijn gedichten. Om alle poëzie van de wereld te verzamelen, of toch een lekker stuk ervan, daar ontbreekt het geld voor. Maar niet dus voor zijn eigen gedichten. Enfin, het ís ondertussen al een hele verzameling geworden ook. We spreken al van vier klasseurs en een rugzak vol. En er blijven er nog regelmatig bijkomen.



Vlinderman

ik zag je glimlach
ik gaf je hem terug

twee lijntjes lang
dacht het kind dichter
toen zo fier 's avonds
glundervolle ouders
en nog eens en nog

bij elk nieuw bezoek
dat kleine dicht
iedereen zou het geweten
en nooit is het opgehouden

elke waarneming geëtst
in zijn geest beschreef
al zonder woorden
het weer te geven beeld
in afgesproken lijnen
vastgelegd op papier
en later het podium

hij ziet een glimlach
hij schrijft hem terug

© Frans Vlinderman