De Muzeval, een verslagje

We bevinden ons hier in een luxueus moment van de dag: zo rond de noen en we hebben alvast het weekendgevoel in de benen en in het hoofd. En dat terwijl het pas morgen zaterdag is. Het heeft wel iets. Zo kan uw Vlinderman zich de tijd gunnen om na te genieten van alweer een geslaagde Muzevalavond gisteren in Den Hopsack.

Patricia De Landtsheer kwam en gooide zich met heel haar vrouw-zijn aan de voeten van het publiek, dat misschien niet zo heel talrijk opgekomen, dan wel zich muisstil liet meevoeren op de reis die Patricia aanbood doorheen haar leven, een prozaïsch-poëtische tocht met veel mijmering, beschouwing, beklijving. De mensen die thuisgebleven waren omwille van de aangekondigde supervriestemperaturen (naar moderne Vlaamse maatstaven dan toch) en aanvriezende misttoestanden, mogen zich dit gemist optreden beklagen.

Na de pauze kregen we in volgorde van aantreden nog werk te horen van Geert Michiels (die voordroeg uit het werk van Dr. Lang, Remco Campert, Herman De Koninck & Adrie Goldbloem), Chris Van De Rijck, Mata Hari, Sarah Buys, Erwin de Antistresspoweet, Frans Vlinderman & Jan Berghmans. Een breed palet aan poëtische ontboezemingen dus.

Na afloop werd er door iedereen nog gezellig nagekaart, vriendschapsbanden aangehaald, informatie uitgewisseld, tot ineens de tijd om te vertrekken aangebroken was, wilden uw Vlinderman en zijnen Nip nog thuis geraken met het openbaar vervoer. Gelukkig was daar dan nog enen Frank De Vos, die ons spontaan een ritje aanbood! Frank, ge zijt ne gouwen!

Hieronder nog enkele foto's in willekeurige volgorde om mee te genieten...

Willem, Herman en Nip onder het publiek

Uitgever Jan Berghmans aan de poëzie op aanstoken van Vlinderman

Frank De Vos, ook al aan het genieten

Vlinderman, mét USB-stick, maar zonder laptop :p

Erwin de Antistresspoweet met instant-powesie

Sarah Buys met een aangrijpend stukje tekst over de gevangenissen in Pnom Phen, Cambodja

Mata Hari, uw reïncarnatie, opnieuw een Muzevaldebutante

Chris Van De Rijck

Geert Michiels, zijn lievelingswerken uit het blote hoofdje

Patricia De Landtsheer, De Vrouw

De Muzeval in januari: Patricia De Landtsheer

Morgen is het weer Muzeval, dus bij deze een kleine reminder! Een andere reminder volgt zodadelijk.



Beknopte perstekst Patricia de Landtsheer


Biografie:

Patricia de Landtsheer volgde een opleiding secretariaat-talen en werkte geruime tijd als secretaresse. Momenteel is ze huismoeder-auteur. Tegelijkertijd is ze actief in het jeugdtheater en regisseert en begeleidt ze jongeren van twaalf tot achttien jaar. Ze werkte ook een tijdlang freelance mee aan diverse kinder- en jeugdtijdschriften. Na een poëziebundel en twee romans voor volwassenen is zij kinder- en jeugdboeken beginnen schrijven. Ze debuteerde in 1993 met ‘Nog even naar Jan’. De Landtsheer schrijft voor verschillende doelgroepen en over zeer uiteenlopende thema's, realistische en fantasierijke verhalen. Zelf noemt ze de bekommernis om warmte en vriendschap het belangrijkste gevoelselement dat uit haar verhalen spreekt.

Bibliografie:

Kinder- en jeugdboeken: Nog even naar Jan (ro, Clavis, 1993); Ze zeggen dat ik stink (ro, Clavis, 1995); Heikje heks (ro, Clavis, 1996); De grote oorlog van Martinus (ro, Abimo, 1997); Gekke Mon (ro, De Eenhoorn, 1998); Aan het einde van de tunnel (ro, De Vries-Brouwers, 2000); Ploef en het Ruisbeest (vh, De Eenhoorn, 2000); Bewaar altijd een stukje brood (ro, De Vries, 2001) - een selectie

Poëzie: De zoete zucht der dingen, Berghmans Uitgevers, Antwerpen 2008

Over de bundel:

In zijn inleiding schrijft essayist Erik Vermeulen dat mensen en de natuur centraal staan in de gedichten van Patricia De Landtsheer. Vaak gaan ze in een en hetzelfde gedicht hand in hand. Mens en natuur, steden en gedichten? Alles situeert zich in de Tijd. De mens beseft wat de tijd in se is en is er soms bang voor, zoals in het vers:

‘Wij zijn tijdvreters
met bange blik volgen we
het aureool van de zon’

In de gedichten krijgt alles een plaats, zelfs de terreur. Met dit poëziedebuut bewijst Patricia ruimschoots een kritisch waarnemer te zijn van de dingen zoals zij op haar afkomen en zoals zij ze ervaart. De stilte die tot het laatste gedicht aanwezig blijft, zalft en heelt en laat ons met een zoete zucht achter

Met dank aan: Herman J. Claeys