Gedicht: in de (Oosterweel)knoop

Antwerpen stevent in ijltempo af op een infarct tussen pro en contra, waarbij vuige bewoordingen niet geweerd worden door partij zus of partij zo in het debat rond de Oosterweelbrug. Ik typ bewust 'rond', want heel veel 'over' gaat het de laatste dagen niet meer, het is schieten op de tegenstander om te raken, en dan primeert inhoud niet meer. Vlinderman is zo vandaag NIET naar een Conscienceplein-poëziehappening gegaan, omdat hij geen zin had om met pek en veren of iets minder dramatisch (maar toch) terug naar huis te keren. Een andere mening erop nahouden dan wat voor meerderheid dan ook, het blijft een gevaarlijke bezigheid. Het begint met het woordje 'dommerik' naar je hoofd geslingerd krijgen, maar het eindigt uiteindelijk waarschijnlijk met brandende kruisen in je voortuin, of lekke banden, of achterklap bij je werkgever om je onderuit te halen, of wat nog allemaal.

De Oosterweelknoop, achilleshiel van het project om de stadsverkeerstromen te laten vloeien als nooit tevoren en waar de Lange Wapperbrug deel van uitmaakt, zal ik daar maar een gedichtje aan ophangen? Beter dan mee te doen aan dat moddergedoe van de laatste dagen op zoveel internetplaatsen.

Ronden we nu of niet? (bron afbeelding: KLIK!)

in de knoop

ze is een knoop
verward in hoop dat
na het gevecht ze echt
zichzelf mag zijn zonder
bemoeienis van een man

haar onderwalde ogen
verstrooien de aandacht
weg van het node geziene
kopen haar de tijd die
ze volop denkt te hebben

ze is het waarachtig beeld
van haar eigen tijd, het moet
maar eigenlijk kan ze niet dus
gaat ze langzaam tenonder
aan het kopje dat nooit drijft

Frans V.