Schilderdichten + gedicht

Vlinderman is net thuis van weer een dagje stevig werk, snel wat boterhammekes naar binnen werken en dan naar Mechelen, voor onze laatste schrijfsessie. Daarna komen voor even de rustige maandagen terug, tot ergens in september, wanneer de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten Hoboken mij zal bijspijkeren in de kunst van het schilderen. Een artiest moet al eens nieuwe wegen inslagen en andere uitingsvormen exploreren. En als alles goed gaat, zal ik later schilderijen maken bij sommige van mijn gedichten en andersom, gedichten schrijven bij sommige van mijn schilderijen. Dat is alleszins voorlopig het plan. Het kan natuurlijk dat uw blogger absoluut geen talent heeft voor het penseel, en dan zullen we snel 'uitgeklapt' zijn.

Ondertussen hebben we een teller die niet stil staat. Nog 33 nachtjes slapen, waarvan de laatste ongetwijfeld niet al te veel, en dan gaan we er helemaal voor, voor elkaar. Niet dat we dat nu al niet doen, maar het wordt toch weer een verdieping naar de buitenwereld toe. Kunnen we grapjes gaan maken over halve trouwboekjes en zo, pronken met elkanders ringen, met onze liefde ook, want anders trouw je niet. Tenzij misschien om papieren en dergelijke te kunnen verkrijgen in een land dat niet het jouwe is. Maar daar is bij ons geen sprake van. Enkel de wil om er samen wat van te maken, van dat leven samen uit te roepen tot het hoogst haalbare goed op vlak van gelukkig zijn. Een mens wordt er zowaar clichématig van, dichter of niet.

Over dichter zijn gesproken, hier nog eens een exemplaarken. Voor u, zomaar. Omdat ik weet dat jullie hongerig zijn (of dat toch in mijn hoofd haal).

opbouwend genoeg

verder bouwen, ja, in steen
ik ben waarachtig om te blijven
zoals mijn huis onverwoestbaar
uit vele delen één geheel
gemetst, gesmeed, gestaald

hier is dan mijn groet
die laatste van de soort
de vuist hoog genoeg geheven
dat iedereen ze zou kunnen zien
zonder te twijfelen aan het waarom
omdat dat er niet altijd hoeft

en wat er dan later gezegd
daar worden nu geen woorden
verspilling is al genoeg
in onze huizen, waar gestookt
hoeft niet langer verder betoogd
en dat we zwijgen zullen, ja,
daarover ben ik het eens
nog steeds

Frans V.