hongerstaking

Met hoevelen zouden we in hongerstaking moeten gaan om allemaal gelijk bedeeld te worden in dit land? Een paar honderd? Duizend? En hoelang zouden we dat moeten volhouden? Tot we geen nierfunctie meer hebben, we met zijn allen integraal ontslagen zijn wegens werkverzuim, we niet alleen roze olifantjes zien maar ook gele, groene en verdomd fluo? En in welke kerk moeten we dat gaan doen? Eentje in Brussel? Of nemen we gelijk de kathedraal van Antwerpen in? Slaapzakje, boekje om wat te lezen, gsm om de pers te woord te staan wanneer we dat nodig achten, ik zie het al helemaal gebeuren. Alleen, we hebben dat dus niet van doen. Omdat we behoorlijk safe zitten qua gelijkwaardige behandeling. Ik zei behoorlijk, dus er zijn wel (klasse) verschillen, maar daar struikelt al lang het gros niet meer over. We hebben het geluk gehad hier geboren te zijn of met genoeg centen naar hier gekomen te zijn. En we hebben daarbij doorgaans het geluk niet in de gaten van ons sociale vangnet terecht te komen. Alhoewel dat alweer niet voor iedereen zal opgaan. En zelfs al zijn we er ooit doorheen getuimeld, dan stond onder datzelfde vangnet doorgaans een gedreven sociaal assistent klaar om ons opnieuw te lanceren. We hebben geluk gehad.

Dat geldt niet voor arme sloebers uit verre en soms ook exotische landen, die naar ons land van zogenaamde melk en honing komen afgestrompeld, met de hoop een deel van onze koek onder hen te mogen verdelen. Het mogen ook kruimels zijn, vermits dat waarschijnlijk nog steeds een veelvoud betekent van wat ze in hun thuisland op hun bord kregen. En dan staan ze hier aan de poorten van het paradijs, vaak tot op het bot ontdaan van hun laatste centen door een mensenhandelaarke hier en daar. Om dan helemaal gedesillusioneerd te raken door het leven bij de boodschap dat ze hier niet mogen blijven. Geen plaats of zoiets. Geen werk of zoiets. Geen geld of zoiets. Het zal wat. Geen warmte, punt. Geen mensen, punt.

Ik vind 'ons' niet goed bezig. Wij mogen emigreren, omdat we het kunnen. Anderen mogen niet immigreren, omdat ze 'het' niet kunnen. Omdat we ook bang zijn van een infectie die niet met onze Westerse pilletjes in te dijken zou zijn. Omdat we denken dat er geen enkele reden zou kunnen bestaan om je eigen vaderland zomaar holderdebolder achter te laten. Omdat het onmogelijk is dat iemand van aan de andere kant van de wereld zomaar ons landje eruit pikt om er een nieuwe toekomst op te bouwen. Feit blijft dat we met de verkeerde ogen blijven kijken naar het fenomeen en ons onderwijl nog wat laten opjutten door een bende menselijkheidsverlakkers, die niet wéten waar die mensen mee bezig zijn als ze naar hier komen. Die in de spiegel kijken en hun 'job' zien, geen mens.

Ik sta achter de hongerstaker die het eten staakt om in leven te blijven in een land dat de overvloed tot de norm heeft verheven. Er ís plek, er ís eten, er ís werk, er kán warmte zijn. Als wij mensen dat willen, staat elke deur open voor wie daar behoefte aan heeft. Ook de deur van ons land.