kasten verhuizen + engel + gedicht

Ik zit hier eindelijk al een paar kwartiertjes stil op mijn pc'tje te werken. Het ging behoorlijk tijd worden dat ik dat nog eens kon doen. Sebiet ga ik slapen, want ik voel m'n rug nu al na dat verhuizen van kasten van Mama Mia naar Schone Moeder en van Schone Moeder dan ook nog eens naar casa Vlinderman. Onze Jurgen heeft dan ook nog eens zijne vinger stevig gepijnigd bij het verhuizen van een engel, die dan ook nog eens door Nip onthaald werd op een lang gezicht (de engel is niet zo klein en ziet er groen uit, maar Papa heeft 'm ooit gemaakt samen met drie anderen en ik moest en zou 'm bij me houden). Hij staat op het terras, in een zak van den Aldi, zal er ooit wel eens een fotoke van pakken...

Ik ga Nip nu kussen.

mismenst

als een ijle noot
langgerekt, uitstervend
passeert hij de wereld
verbazin uitdelend
als onuitputbare koekjes

zijn glimlach zo echt
als nietuwe werf op
afgebakende muren
verwarmt niet
snijdt plakjes mens
alsof er niets anders

na zijn sterfbed
wordt er niet lang getreurd
anderen zijn gekomen
zachte wezens met
scherpere dromen
en af en toe
echte tranen

© Frans Vlinderman