Leven of poëzie of beiden + gedicht

De voorbije weken heb ik niet veel meer geschreven op gebied van gedichten. Eerst was er het werk, waar nog één en ander diende afgewerkt te worden vóór mijn verlof aanbrak, dan was er datzelfde verlof, waarin ik eerst wat wou uitblazen zonder iets te doen, en toen was er de slaapkamer, die moest en zou klaar zijn tegen dat Nip terug kwam. Een mens zou er het powetische noorden bij verliezen. Niet dat ik niet met poëzie bezig ben geweest, integendeel, maar dan meer op praktisch niveau. Afspraken maken om te gaan optreden, gaan luisteren naar optredens zelf, nadenken over nieuwe onderwerpen... Maar dat gebeurde dus tussen de lijntjes door. Het gevolg is dat ik hier vandaag mijn laatste ongepubliceerde (en neem dat maar heel ruim) gedicht ga plaatsen dat nog voorhanden is. Misschien dat er later deze week nog nieuwe gedichten volgen, misschien ook niet, dat zal van de goesting afhangen...

Stonehenge

Stonehenge, mensen die
gehuld in geladen stilte
de zonnewende bezweren
in het goud van een dag
die mysterieus wil zijn

Stonehenge, dobbelstenen die
door de tijd hun ogen verloren
nadat ze kunstig neergezet
door een reuzenkind vergeten
in de toekomst kunnen kijken

Stonehenge, het eiland
waarrond de politie een cordon
tussen de gelovers en zij
die het niet willen weten
de hippie en de man met das

snij mij een maretak, druïde
en lauwer mij als kind
van deze onrustige tijd

© Frans Vlinderman