Pink + gedicht
De lijdensweg blijft aanhouden. Nog is het niet genoeg, nu is het Nips vader die een stevige veeg uit de pan krijgt. Daarover lees je best even haar blog. Hier weiger ik te capituleren en kijk ik vooruit naar morgen. Met behulp van de inleidende tekst op de site van TW Classic, zelf ook wat over de diva die dan op mijn net- en in mijn trommelvlies gebrand zal worden...
Wie Pink zegt, moet ongetwijfeld ook lef, muzikaal talent, quite a body en zeker en vast ook een stevig stel hersens zeggen. Pink is er immers niet zomaar eentje. Pink is geen blontje, het is een nieuwe species. Eigenzinnig als de pest, met lak aan de goorste president van de laaste decennia, in-gevoelig als het moet en toch met een dikke fuck you-vuist naar alle lagen van de bevolking die dat volgens haar verdienen.
Ten huize Vlinderman wordt er met die rebelse meid nogal gedweept. Nip verzorgt de achtergronden op mijn bureaublad, uiteraard en exclusief met Pink-materiaal. Hoort ze ergens een nieuwe song, dan zorgt ze dat die binnen de kortste keren hier ook door die kleine pc-boxkes van mij kan knallen. En laatste nieuwtjes, die worden hier gretig geabsorbeerd, daar wijkt even alles voor...
Pink is geen ééndagsvliegje, dat vond ik d'r al niet toen ik ze voor het eerst aan het werk hoorde en zag op MTV (toen was er nog kabel, jawel) en al helemaal niet meer toen ik haar live kon bekijken in Vorst Nationaal, enkele jaartjes geleden. Morgen zal daar hoogstwaarschijnlijk niet veel aan veranderen, vermits ik haar ondertussen heb weten rijpen. Een feestje is alvast besteld...
Het onderstaande gedicht beschouw je maar als tegengewicht voor al dat jong geweld dat ik morgen met Nipje zal aanschouwen onder uiteraard een stralende zon.
opoe
lange stroken vel
over uitgebloosde kaken
ze maalt het leven
tussen haar afgebeten kaken
en maalt niet om de spuug
die sporen trekt
naar d'r behaarde kin
de veranda kraakt
in dezelfde oude voegen
wanneer ze opstaat en fel
haar vuist de lucht in gooit
geen vlegels in haar hof
ook niet vandaag
oma doet niet altijd
een tukje na de noen
© Frans Vlinderman
Wie Pink zegt, moet ongetwijfeld ook lef, muzikaal talent, quite a body en zeker en vast ook een stevig stel hersens zeggen. Pink is er immers niet zomaar eentje. Pink is geen blontje, het is een nieuwe species. Eigenzinnig als de pest, met lak aan de goorste president van de laaste decennia, in-gevoelig als het moet en toch met een dikke fuck you-vuist naar alle lagen van de bevolking die dat volgens haar verdienen.
Ten huize Vlinderman wordt er met die rebelse meid nogal gedweept. Nip verzorgt de achtergronden op mijn bureaublad, uiteraard en exclusief met Pink-materiaal. Hoort ze ergens een nieuwe song, dan zorgt ze dat die binnen de kortste keren hier ook door die kleine pc-boxkes van mij kan knallen. En laatste nieuwtjes, die worden hier gretig geabsorbeerd, daar wijkt even alles voor...
Pink is geen ééndagsvliegje, dat vond ik d'r al niet toen ik ze voor het eerst aan het werk hoorde en zag op MTV (toen was er nog kabel, jawel) en al helemaal niet meer toen ik haar live kon bekijken in Vorst Nationaal, enkele jaartjes geleden. Morgen zal daar hoogstwaarschijnlijk niet veel aan veranderen, vermits ik haar ondertussen heb weten rijpen. Een feestje is alvast besteld...
Het onderstaande gedicht beschouw je maar als tegengewicht voor al dat jong geweld dat ik morgen met Nipje zal aanschouwen onder uiteraard een stralende zon.
opoe
lange stroken vel
over uitgebloosde kaken
ze maalt het leven
tussen haar afgebeten kaken
en maalt niet om de spuug
die sporen trekt
naar d'r behaarde kin
de veranda kraakt
in dezelfde oude voegen
wanneer ze opstaat en fel
haar vuist de lucht in gooit
geen vlegels in haar hof
ook niet vandaag
oma doet niet altijd
een tukje na de noen
© Frans Vlinderman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten