Miss Jackie T + gedicht

Wat een ochtend. Vlinderman placht al eens in slaap te vallen voor de beeldbuis. Op zich niets mis mee, tenzij dat een Nip dat niet zo aangenaam vindt. Deze ochtend vroeg echter schoot hij met een ruk overeind. De teevee stond nog aan, het raam nog open. En het was stil in huis. Té stil. Waar was Miss Jackie T??? Met een stijgend gevoel van onrust in de buik en in het hoofd het hele appartement doorzocht. Geen poesje, het bleef stil. Nip ondertussen ook al wakker. Het werd duidelijk dat de kleine poes de klauwen had genomen. Door het raam, verdiepje naar beneden, waar de straat haar al zo lang had gelokt. Kleren aan dan maar en diezelfde straat op. Waar zou ze zijn? Nog in de buurt? Een paar straten verder? Overreden?? Meegenomen door een toevallige passant? Miss Jackie T???!!?? De geparkeerde auto's in de straat vermeden dat het wanhopige geroep zou echoën. Nip hing uit het raam, Vlinderman dweilde de straat eerst af naar links, dan de volgende straat over 300 m rechtdoor, ondertussen elke auto langs onderen bekijkend. Jackie??!!?? Terug naar het beginpunt, onder het raam waar Nip ondertussen klaarwakker ook alle moeite van de wereld had het hoofd er koel bij te houden. Het poezenkind kon toch niet zomaar...

Vlinderman ging op weg naar een volgende reeks wagens, rechts de straat in. Als ze daar nou toch eens. De zon was nog niet op, maar het beloofde een stralende dag te worden, zo onwaarschijnlijk helder was alles. Door de knieën. Vlinderman bevriest. Zijn dat geen oogjes die daar glinsterend terugblikken? Jackie? Kom, Jackie! Zonder aarzelen schiet Miss Jackie T op de uitgestrekte, smekende ook, handen af. Vlinderman hoort Nip ergens rechtsachter en boven zich met wat moet zijn een snik een zucht van opluchting slaken. Miss Jackie T zelf is wat beduusd: ze laat zich gewillig opnemen en lijkt, hoe menselijk is zoiets mogelijk, best ook opgelucht.

Moraal van dit quasi-verhaal: Vlinderman mag niet met het raam open naar een filmpje kijken terwijl Miss Jackie T én Klaas Vaak in de buurt zijn...



poessiemauw

dat hij haar vriendinnen
verleidde tot nachten vol plezier
de avonden verbraakte
met liters wijn en bier
en haar moeder afkraakte
tot een onbewoonbaar pand

de liefde bleef sterker
dan het kleinste spoortje zucht
naar verval tot boze woorden

maar dat hij hun poes
een klein Felixachtig model
zomaar het raam uit
niet meer terug kon brengen
omdat hij niet wist waarheen

hij staat daar op de hoek
te wachten in zijn slip
en hoopt bij iedere mauw
dat poes het zelf nog weet

het is die verdomde kou
in hun verbroken harten
waar hij niet echt van houdt

© Frans Vlinderman