Elegast + gedicht

Na de prentjes van gisteren (ik hoop dat ze je bevielen) even wat minder beeldends. Vorige week donderdag is Paul Akkermans overleden. Paul Akkermans was niet alleen een politicus en verwoed zelfstandige, met meer dan een behoorlijke staat van dienst, Paul was ook één van de oprichtende bezielers en ook wel beschermheren van Elegast vzw uit Antwerpen. En Elegast, dat is mijn werkgever, enkele korte onderbrekingen niet te na gelaten nu al meer dan 7 jaren. In die zin kan ik hem alleen maar dankbaar zijn voor de geboden kansen daar. Neem immers maar eens een dichter in dienst voor een andere jobinhoud, dan begrijp je al snel wat ik bedoel. Wat Elegast betreft, dat is een project dat ik maar al te graag verder zet, van onderuit, zeg maar. Voor jeugd en gezin, jong en oud, behoevend en misbedeeld. Uiteraard op mijn eigen manier.

Naar aanleiding van de tentoonstelling een tijd terug georganiseerd door Gierik/Het Nieuw Vlaamse Tijdschrift om hun zomernummer voor te stellen, schreef ik onderstaand gedicht. Ik ben dan wel geen multicreatiefje, ik laat me er wel graag eens door inspireren.

gedichtenschilder

zou hij een schilder zijn
dan nam hij telkens weer
het penseel ter hand om
neer te strijken wat zich afspeelt
achter die werelddronken ogen
waarmee alles geobserveerd

nu eens met lange halen
onderstrepen wat moet bekeken
dan weer met ontelbare stippen
zijn zware puntjes op de i
af en toe gewoon de spons
als het allemaal wat luchtiger
het smijten met de verf
wanneer hij het troebel zag

in de galerij die hem ontdekt
zou hij dan weer dichter zijn
bij de aard van zijn wezen
en woorden schenken bij het beeld
dat vragen opgeroepen heeft

hij is echter gewoon een dichter
dus neemt hij de pen ter hand
of een Bic, die ganzenveer steekt toch
zo onhandig uit zijn jeans

© Frans Vlinderman