Dagboekig + gedicht

Zo balen het gisteren was, zo rustig verliep vandaag de dag. Enkel de telefoon deed hardnekkig zijn best om maar niet níet te rinkelen. Dan ben je bezig met een taak, begint dat klereding sowieso te rinkelen. Om gek van te worden én om fouten te maken. Al denk ik dat het al bij al vandaag meegevallen is. Enkel toen ik na de uren nog een vrachtje diende op te halen bij de kopieerder, raakte ik nog onverwacht in de problemen. De nieuwe uitbaters van de zaak accepteerden namelijk geen betaling meer op factuur, het moest en zou boter bij de vis zijn. Als je daar dan staat met een lege portemonnee én de dwingende noodzaak je kopieën mee te nemen, dan breekt het zweet je wel uit. Gelukkig ook daar een snelle en efficiënte afwikkeling, dankzij mijn werkgevende voorzitter. Merci!

Zonet lekker gegeten, Nip was nog eens in de wok gedoken. Wát ze er nou net allemaal heeft ingegooid, je wil het niet wéten, maar het smaakte in ieder geval. Deze Vlinderman heeft dan wel (nog) geen echte keukenprinses, hij beschikt over de beste wokprinses van het land ;)

Nip en hare Frans (Foto © FV)

Zodadelijk plaats ik nog enkele aankondigingen, maar eerst zoals gewoonelijk een gedicht ter afronding. De dag is goed geweest.

wij

een opgestoken hand
van de overkant van
een opgebroken straat
zomaar onverwacht staat
de buurman te zwaaien
voor het eerst na maanden

laat de wereld maar groter
hier verkleint ze elke dag
hand over hand
per knipoog ook
of even de deur tegen
en mag er suiker bij?

tegen de kranten in
verzuring tot begroeting
getuigt het leven hier
van warmte en vooral
veel van wij

© Frans Vlinderman